ဖိနပ်လေးတစ်ရံ (စ/ဆုံး)

ဖိနပ်လေးတစ်ရံ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ခင်သက်ထားသည် စိတ်စောနေသဖြင့် ဖာသည်မဆန်ဆန် ဦးဘ၏ ပြော့ခွေနေသောလီးကြီးကို သူ၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်ဆွပေးနေရာ မကြာမီမာကြောတောင့်တင်းလာ၏။ မတောင်မီက ကြက်တက်လေးလောက်ရှိသော်လည်း တောင်လာသောအခါ ခရမ်းသီးအလတ်စားနီးနီး ကြီးထွားလာပြီးလျှင် အရှည်ငါးလက်မခွဲခန့်ရှိလေသည်။ ခင်သက်ထားခြင်ထောင်သံပါပါညု၍ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ 

“ ဟီဟိ ဘဘကြီး ခလေးမွေးအောင်လုပ်နိုင်လို့လား  ”

“  ညားတော့သိရမှာပေါ့ကွာ  ”

“ သိနေတာပဲ ဘဘကြီးဟာက ထလဲမထ သေးလဲသေးနဲ့ မြန်မြန်လုပ်ပါ ဟိုမှာ လူမမာတယောက်လုံးပစ်ထားခဲ့ရတာ ဘဘကြီးရဲ့  ”

လုံးပတ်ကြီးပေမဲ့ ဟာမက်၊ လီလျောင်တန်၊ ကျော်မိုး တို့လောက်တော့မရှည်။ တိုလျှင်တုတ် သေးလျှင်ရှည်ပါစေဟု မိန်းမတို့ဆုတောင်းပြည့် လီးပိုင်ရှင်ဖြစ်ပါ၏။ 

“ လာတော့လဲ ဘဘကြီးဟာကကြီးသားနော်  ”

ခင်သက်ထားကပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပေးလိုက်ပြီးလျှင် ဆောက်ရည်ကြည်များရွှမ်းနေသည့် ဆောက်ပတ်ထဲလီးမြုပ်အောင်ဆွဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ 

“  မကြီးပါဘူးကွဲ့ ခံကြည့်တော့သိမှာပေါ့  ”

ဦးဘကြည်သည် အသင့်ထည့်ပေးထားသော သူ၏လီးကြီးကို တဝက်မျှဝင်အောင်ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးလျှင် နို့နှစ်လုံးကိုဆွဲ၍ တချက်ချင်းမျှင်းဆောင့်၏။ ခင်သက်ထားမှာထိုထက်ကြီး၍ရှည်သောလီးများကိုခံဖူးသဖြင့် ကျင့်သားရနေသော်လည်း ရုတ်တရက်ဝင်သွားသောအခါ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားလေသည်။ 

“ နာလို့လား ထား  ”

“ မေးမှမေးရက်ပလေ ဘဘကြီးရယ် . .  ထားကအပျို၊ ဘဘကြီးက လူအိုလဲဖြစ်ပြန် လီးကလဲကြီးပြန် ဆိုတော့နာတာပေါ့ . . . ထားဒီလိုယောကျာ်းနဲ့ တခါမှမတွေ့ဖူးဘူး။ ဘဘကြီးကိုချစ်လွန်းလို့ အခုလိုကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီးခံပေးတာသိလား၊ ပြီးတော့ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင် ကိုယ့်ထက်လဲအသက်အရွယ်ကြီးတော့ ထားအနေနဲ့ မရှက်နိုင်ဘဲ ဘဘကြီးလီးကိုဆွပေးတယ်မဟုတ်လား  ”

“ သိပါတယ်ကွယ် . . . ဘဘကြီးကဒါကြောင့်ချစ်တာ   ”

ဦးဘသည် ခင်သက်ထား၏ ဗိုက်ပေါ် သို့တသားထဲကျအောင်ဖိချလိုက်ပြီးလျှင် ချိုင်းအောက်မှလက်လျှို၍ သိုင်းဖက်ခါဆယ်ချက်ခန့်ဆက်ဆောင့်ပေးနေ၏။ သူ့ဗိုက်ခေါက်သားကြီးကခံနေသဖြင့် လီးမှာခင်သက်ထားဆောက်ခေါင်းတွင်းသို့မဝင်ဘဲ သုံးပုံနှစ်ပုံမျှသာဝင်ထွက်နေသည့်အတွက် ခင်သက်ထားအဖို့အားမလိုအားမရဖြစ်နေ၏။ အောက်မှပင့်လျှက် စကောဝိုင်းသလိုဝိုင်း၍ ခါးလေးကိုကော့ကော့ထိုးလိုက်ရာ ဦးဘသည်အထူးဇိမ်တွေ့နေ၏။ အပေါ်မှသုံးလေးချက်ညှောင့်လိုက် နားနေလိုက်နှင့် ခင်သက်ထား၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တပြွတ်ပြွတ်စုတ်နေလေ၏။ 

ခင်သက်ထားကလည်း ဦးဘ၏ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ခါမျက်လုံးအစုံဝင်းနေ၏။ ဦးဘ၏ကိုယ်လုံးမှာ ဝလွန်းသဖြင့် ကျော်မိုး၊ ဟာမက်၊ လီလျောင်တန်တို့၏ သုံးကိုယ်စာလောက်လေးသော်လည်း ခင်သက်ထားသည် ကာမစိတ်ကြောင့် မမှုပေ။ အောက်မှနေ၍တအင်းအင်း တအဲအဲညဉ်းညူရင်း ဦးဘ၏နှုတ်ခမ်းကိုပင် အတင်းလိုက်စုတ်နေ၏။ 

“ ဆောင့်လေဘဘကြီးရဲ့ အပေါ်ကဖိထားရုံနဲ့ပြီးမှာလား  ”

ခင်သက်ထားကအားမလိုအားမရ ပြောဆိုရင်း သူ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန်ကားပေးလျှက် သုံးလေးချက်ကော့ထိုးပေးလိုက်သည်။ ဦးဘမှာမောနေ၏။ စိတ်ရှိတိုင်းလဲထင်းတိုင်းမဆောင့်နိုင်ပေ။ 

“ ဆောင့်နေတာပဲထားရဲ့ . . . မင်းကသိပ်လောကြီးနေတာကိုး  ”

ဦးဘသည်မောဟိုက်သံကြီးနှင့်ပြောရင်း ခင်သက်ထား၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို နာနာဖက်၍ ခွန်အားရှိသမျှ ၁၀ ချက်ခန့် သွက်သွက်ကြီးဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ကုတင်ကြီးတစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါလျှက်ဂျိုးဂျိုးဂျွတ်ဂျွတ်အသံများ မည်ဟီးသွားလေသည်။ ထိုအခါ ခင်သက်ထားသည်တချီပြီးသွားသဖြင့် ဦးဘ၏ကျောပြင်ကြီးကို ပွတ်တိုက်ကုတ်ချစ်နေ၏။ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း ကားလိုက်စုလိုက်နှင့် အကြောအချဉ်စုရုံးတက်နေသည်။ ဦးဘကားမပြီးသေးပေ။ ဟောဟဲ ဟောဟဲ နှင့်မောနေ၏။ ဗိုက်ပေါ်တွင်မလှုပ်ရှားဘဲငြိမ်သက်နေရာ ခင်သက်ထားသည်တချီပြီးသွားသဖြင့် တဏှာစိတ်လျော့နည်းကာ လေးရမှန်းသတိထားမိလာတော့၏။ 

“ မပြီးသေးဘူးလားဘဘကြီးရယ် ဘဘကြီးကိုယ်ကလေးလိုက်တာ  ”

“ မပြီးသေးဘူးထားရဲ့ ၊ ပုံစံတမျိုးပြောင်းလို းပါရစေ  ”

ဦးဘသည် ထား၏ရင်ဘတ်ပေါ် မှထလိုက်၏။ ပြီးလျှင် ထား၏တကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ် တွင်ကန့်လန့်၊ ဖင်နှစ်လုံးကို ကုတင်အစွန်းတွင်တင်ထားလျက်၊ အောက်မှခေါင်းအုံးခုလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်နှစ်ချောင်းနောက်သို့ပစ်ခါ နံရံကိုတွန်းထားစေလျက် ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်ရပ်၍ တချောင်းကိုပခုံးပေါ် သို့ထမ်းတင်လိုက်သည်။ ဤတွင် ခင်သက်ထား၏ဆောက်ပတ်အုံလေးတစ်ခုလုံးမှာ နောက်သို့ အစွမ်းကုန်ပြူးထွက်နေရာ တောင်မတ်နေသောသူ၏လီးကြီးကို တေ့ပြီးသွင်းလိုက်သဖြင့် 

“ ဖွပ်  ”

ဆို အဆုံးဝင်သွားလေတော့သည်။ ခင်သက်ထားလည်း အထက်သို့ကော့ကော့တက်သွားပြီးလျှင် မော့၍ဦးဘအားကြည့်ကာ 

“ အခုမှ အဆုံးဝင်တယ်ဘဘကြီးရဲ့ ၊ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်စမ်းပါ၊ ထားတောင့်ခံထားမယ်  ”

ဟု ရယ်သွေးသွမ်း၍ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့လည်း၊ ယောကျာ်းများဟာ ဘယ်လောက်ပဲ အသက်ကြီးကြီး ဒီနေရာမျိုးမှာ တကယ်ကြိုးစားပါလားဟု မှတ်ချက်ချမိပြန်သည်။ 

“ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်စမ်းပါ၊ ထားတောင့်ခံထားမယ်  ”

ဦးဘမှာ ညှောင့်အား ဆောင့်အားကောင်းသည့် ပုံစံမျိုးဖြစ်၍ မို့မောက်ကြီးထွားသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို နာနာနယ်လျက် အချက်လေးဆယ်ခန့် မနှေးမမြန် တအားဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ . . . 

“ ဖွတ် . . ဖတ်ဖတ် . . စွပ်စွပ် . . ပြွတ် . . ပြွတ် . . ဖွပ်  ”

ဟူသော ဆောက်ခေါင်းထဲ လီးဝင်သံထွက်သံများ တခန်းလုံး ဆူညံသွားပြီးလျှင် နှစ်ဦးသားဆုံ၍ အဆုံးစွန်ပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိသွားကြလေသည်။ 

“ ကောင်းရဲ့လား ထား  ”

“ ကောင်းပါတယ် ဘဘကြီးရယ်၊ ဘဘကြီးရော ကောင်းရဲ့လား   ”

“ ကောင်းတာတော့မပြောနဲ့ဟေ့၊ အိမ်ကဟာမကြီးကိုမေ့သွားတာပဲ  ”

ဦးဘသည် တစ်မိနစ်ခန့်မှိန်းပြီးလျှင် ခင်သက်ထားဆောက်ဖုတ်ထဲမှ သူ၏လီးကြီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ရာ 

“  ဖွပ် .. ဗြွတ်  ”

ဟူသောအသံနှင့်အတူ အပြင်ဘက်သို့ တန်းလန်းကြီး ထွက်လာလေတော့သည်။ ခင်သက်ထားကလည်းလူးလဲထ၍ အဝတ်အစားများဝတ်လိုက်လေသည်။ 

“ ကဲ တူမလေး၊ နောက်တပတ် ဥပုပ်နေ့ ဒီအချိန်ကျရင် ဆက်ဆက်လာခဲ့ဦးနော်  ”

“ ဟုတ်ကဲ့ဘဘကြီး  ”

ဦးဘသည်လီးတန်းလန်းနှင့် သူ၏ဘီရိုထဲမှ ငွေအထပ်လိုက်ဆွဲထုတ်ခါ ခင်သက်ထားအားကတိအတိုင်းပေးလိုက်သည်။ ခင်သက်ထားမှာအပြုံးပန်းပွင့်လျက် ဦးဘအပေါ် အားကိုး၍လင်လုပ်ချင်စိတ်များ တမဟုတ်ချင်းပေါ် လာလေသည်။ 

“ ထား ဘဘကြီးကို တကယ်အားကိုးရမှာလား . . ဟင်  ”

ထားကငွေစက္ကူများကိုယူ၍ သူ၏လက်ပွေ့အိတ်ထဲသို့ထည့်ရင်း အပြုံးလေးနှင့်မေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဦးဘ၏ခါးကိုသိုင်းဖက်ရင်း ရင်ချင်းအပ်ထားလေသည်။ 

“ ဟဲ . . ဟဲ . . တကယ်မဟုတ်ဘူး အခါတရာ ( တယ် ) ပါတယ် တူမလေးရဲ့ ၊ မင်းကသာ ဘဘကြီးကို မလှည့်စားပါနဲ့  ”

“ အို . . ဘဘကြီးရယ်၊ ထားအနေနဲ့ လှည့်စားစရာမလိုပါဘူး။ ဘဘကြီးတို့လို ယောကျာ်းတွေကမှလှည့်စားမှာပါ။ အခုလဲ ဘဘကြီးမယားဖြစ်အောင်လုပ်ပြီးပြီမဟုတ်လား။ ထားအနေနဲ့ ဘဘကြီးကိုဘဲလင်သားအသိအမှတ်ပြုချင်နေပါတယ်။ ဘယ်လိုလဲဘဘကြီး ဒီကိစ္စကို အမြန်ဆုံးအကောင်အထည် ဖော်နိုင်ပါ့မလား  ”

“ အကောင်အထည် ဖော်စရာမလိုပါဘူး ထားရယ်။ ဒီလိုပဲနေသွားကြတာပေါ့။ ဘဘကြီးမင်းတို့သားအမိအတွက် လိုသလောက်စရိတ်ထောက်မှာပေါ့  ”

ခင်သက်ထား၏ ချစ်စဖွယ်မျက်နှာကလေးမှာ ငြှိုးကျသွားသည်။ 

“  ဒါဖြင့် . . ဘဘကြီးက ထားကို အပျော်သဘောမျိုးပေါ့လေ  ”

“ ဒီလိုလဲမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ လူကြီးဆိုတာ ကိုယ့်ဂုဏ်သိက္ခာ ကိုယ်ပြန်ငဲ့ရသေးတယ်  ”

“ ထားနားလည်ပါပြီ။ ဘဘကြီးတို့လို လူကြီးလူကောင်း ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် စက်ရုံပိုင်ရှင် သူဌေးတွေဟာ ကိုယ့်လက်အောက်ကအလုပ်သမားမိန်းကလေးတွေကို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး အပျော်ခြေတော်တင်လေ့ရှိတယ်ဆိုတာ ထားသိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဘဝအခြေအနေက မလှတော့ သိရက်နဲ့ ဇွတ်မှိတ်ရတာပဲ  ”

ခင်သက်ထား၏အသံမှာ တုန်ရီလျက် မျက်လုံးအိမ်အတွင်းမှ မျက်ရည်များရစ်ဝဲလာ၏။ 

“ ဘဘကြီး မငြင်းလိုဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဘဘကြီးကသူများနှင့်တူတာ မဟုတ်ဘူးကွ။ မင်းကိုမယားငယ်အဖြစ်နဲ့ယူထားရင် ပေါ် သွားတဲ့တ နေ့မှာ မင်းလဲ ဒုက္ခရောက်မယ် ဘဘကြီးလဲ အရှက်ကွဲမယ်၊ ဒါကြောင့် ဘဘကြီးတောင်းပန်တာပါ။ နောင်အခြေအနေပေးလာရင်လည်း ဖြစ်သလိုစခန်းသွားကြသေးတာပေါ့  ”

တကယ်တော့လည်း ထားတို့လို အားကိုးရာမဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ယောကျာ်းတကာတို့၏ လှည့်စားခြင်းကိုခံရမည်သာဖြစ်သည်။ 

“ ရှိပါစေတော့ ဘဘကြီးရယ်၊ ထားရဲ့ကုသိုလ်ကံကဆိုးပါတယ်၊ ကိုင်း ထားပြန်မယ်၊ ဘဘကြီးချိန်းတဲ့နေ့ကို ထားလာခဲ့ပါ့မယ်  ”

ထားသည် ငိုသံပါလေးနှင့် ပြောဆိုပြီးနောက် ဦးဘ၏အခန်းထဲမှ ချာခနဲလှည့်ထွက်သွားလေသည်။ ဤအချိန်မှစ၍ ထား၏ဘဝမှာ ကြေးတန်းစားမိန်းမပေါ့ဘဝသို့ ကူးပြောင်းမှန်းမသိ ကူးပြောင်းသွားလေပြီ။ အပြင်ဘက် ဘိနပ်ချွတ်သို့ရောက်သောအခါ ထားသည်မျက်လုံးပြူးသွားရှာ၏။ အကြောင်းမူကား သူမချွတ်ခဲ့သော ဒေါက်မြင့်သားရေဘိနပ်မှာ မတွေ့ရတော့ပေ။ အနီးအပါးတွင်မည်သူမျှလည်းမတွေ့ရ။ လူရိပ်လူခြေလည်းမမြင်၊ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်စွာငြိမ်ချက်သားကောင်းနေသည်ကို ထူးဆန်းစွာတွေ့ရလေသည်။ 

သို့သော် အချိန်မရှိတော့သဖြင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေးတောမနေတော့ပဲ ခွေးချီသွား၍သာ မိမိဘိနပ်မတွေ့ရတာဖြစ်မည်ဟု တထစ်ချယုံကြည်လျက် လှေခါးမှပြေးဆင်းသွားလေသည်။ အိမ်ရောက်သောအခါ မိခင်ကြီးအား ရရှိလာသည့်ငွေကြေးနှင့် ဆရာဝန်ခေါ် ၍ ကုသသဖြင့် သက်သာသွား၏။ ဆရာဝန်ပြန်သွားပြီး များမကြာမီအတွင်း ခင်သက်ထားမမျှော်လင့်တော့သော ချစ်သူဇော်လွင် ပေါက်လာသည်။ ခင်သက်ထားမှာဝမ်းသာလွန်း၍ ရုတ်တရက်အံအားသင့်သွားသည်။ ပြီးတော့လည်း မျက်လုံးအိမ်အတွင်းမှ မျက်ရည်ဥများဝဲလာသေးသည်။ 

“ ဟင် .. မောင် . . ထားကိုမမုန်းသေးဘူးနော်  ”

ခင်သက်ထား ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ ဇော်လွင်အား ပြေးဖက်လိုက်၏။ ဇော်လွင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပြေးဖက်၍ 

“ မမုန်းသေးပါဘူး ထားရယ်၊ ထားဟာ သစ္စာရှိ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း မောင်အခုမှသိရလို့ တောင်းပန်ဘို့တမင်လာခဲ့တာပါ  ”

ဟု အပြုံးနှင့် လေချိုအေးအဖြေပေးလိုက်သည်။ ထား၏ချစ်စရာမျက်နှာလေးမှာ လမင်းကြီးပမာ ဝင်းလက်သွားရှာသည်။ 

“ ဝမ်းသာလိုက်တာမောင်ရယ်၊ လာအခန်းထဲသွားရအောင်။ မောင့်ကိုလေ ထားမျိုသိပ်ထားသမျှခံစားချက်တွေဖွင့်ပြောချင်လွန်းလို့   ”

ထား၏မိခင်ကြီးမှာ ဆရာဝန်၏ဆေးတန်ခိုးကြောင့် အိပ်ပျော်နေလေသည်။ ထိုအချိန်ဝယ် ခင်သက်ထားနှင့်ဇော်လွင်လည်း အခန်းထဲသို့ တပြုံးပြုံးရောက်ရှိလာကြသည်။ အခန်းတခုလုံးကား မိန်းကလေးတဦးတယောက်၏ အသုံးအဆောင်များပြည့်နှက်နေရုံမျှမက ခြေရင်းပိုင်း၌ ကိုယ်အလှပြုပြင်သောအားကစားပစ္စည်းများကိုပါ တွေ့မြင်ရပေသည်။ 

“ ထားက အားကစားလဲ ဝါသနာပါတယ်နော်၊ မောင်ဖြင့်သိတောင်မသိဘူးကွယ်၊ ဒါကြောင့် ကိုယ်ကာယဟာသဘာဝထက်ပိုပြီးလှနေတာကိုး  ”

ဇော်လွင်သည် ခင်သက်ထား၏ အလှကို ချီးကျူးပြီးနောက် ပခုံးမှလွယ်အိတ်ကို နံရံမှ ချိတ်တခုတွင်ချိတ်ထားလိုက်၏။ ခင်သက်ထားမှာဇော်လွင်၏အိတ်ကိုတချက်မျှလှမ်းကြည့်လျက် 

“ ဘာတွေများ ဝယ်လာတာလဲ မောင်ရယ် ဒုက္ခရှာလိုက်တာ၊ ထားက လက်ဆောင်ပေးမှ ချစ်မယ့်ကြိုက်မယ့်မိန်းမစားမျိုးမဟုတ်ပါဘူး။ မောင့်အပေါ် မှာ တကယ့်မေတ္တာစစ်နဲ့ချစ်နေတာပါ၊ မှန်း . . ဘာတွေလဲ ထားမကြည့်ရဘူးလား  ”

ဟုပြောပြောဆိုဆိုလွယ်အိတ်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်စဉ် ဇော်လွင်က ခင်သက်ထား၏လက်ကိုဆွဲကိုင်ထားလျက် 

“ မကြည့်ပါနဲ့ထားရယ်၊ မောင်ပြန်ခါနီးကျပြလဲပြမယ် ပေးလဲပေးမယ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ချစ်သူတယောက်အနေနဲ့အမြတ်တနိုးပေးတဲ့လက်ေ ဆာင်ပစ္စည်းကိုတော့ လက်ခံစေချင်တယ်  ”

ဟုအပြုံးနှင့်ပြောရင်း တယောက်အိတ်ကုတင်လေးပေါ် သို့တွဲခေါ် သွား၏။ 

“ ထားမေမေနေကောင်းသွားပြီမဟုတ်လားဟင်  ”

ဇော်လွင်ကစကားလွှဲ၍မေးလိုက်သည်။ 

“ နေကောင်းသွားပါပြီမောင်ရယ်၊ ဒီအပတ်တော့ ရောဂါလုံးလုံးပျောက်ကင်းရဲ့လို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ  ”

“ ဝမ်းသာပါတယ်ကွယ်  ”

ခပ်ပြုံးပြုံးပြောလျက် ဇော်လွင်ကခင်သက်ထားအား ရင်ခွင်ထဲဆွဲပြီးတချက်မျှ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ ခင်သက်ထားကနားလည်လိုက်ပါပြီ။ ထို့ကြောင့်အခန်းတံခါးကို ကပြာကသီထပိတ်၍ ကုတင်ပေါ် ၌ပြန်ထိုင်သည်။ ထိုအခါဇော်လွင်က ရင်ချင်းအပ်တအားဖက်၍ အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်သည်။ 

“ မောင့် အလိုကျထားမငြင်းရက်ပါဘူး မောင်ရယ်၊ ဒါပေမယ့် မေမေနေမကောင်းဖြစ်နေတဲ့ အတွက် မသင့်တော်ဘူးလို့အောက်မေ့တာပဲ  ”

“ ဘာဆိုင်လို့လဲထားရယ်၊ ဒါတွေအယူမရှိပါနဲ့  ”

ပြောရင်းဆိုရင်း ခင်သက်ထား၏ အပေါ် ကြယ်သီးများကိုတလုံးချင်းဖြုတ်နေသည်။ ထို့အတူ ထမီကိုခြေထောက်နှင့်ကန်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘော်လီအင်္ကျီကို နို့ကြီးနှစ်လုံးအပေါ် မှဆွဲချွတ်၍ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပေးကာ အဆိုပါကြီးထွားဝင်းဝါနေသောနို့ကြီးနှစ်လုံးကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ 

ထို့နောက် လူချင်းခွာလျက် ဇော်လွင်သည် သူ့ကိုယ်မှအဝတ်အစားများကို တခဏချင်းချွတ်ချလိုက်သည်။ ခင်သက်ထားမှာ သဘာဝကိုယ်လုံးနှင့် ပကတိဖြူဝင်းနေသည်။ ချစ်သူတယောက်မို့ ရှက်သွေးလေးများဖြန်းကာ ပေါင်နှစ်လုံးကိုရှက်လိမ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့်ဇော်လွင်မှာ ဆောက်ပတ်ကိုမတွေ့ရပဲ မို့မောက်ချွန်ကားသောနို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် ပြေပြစ်ဖြောင့်စင်းသည့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုသာ မက်မောစဖွယ်မြင်တွေ့နေရလေသည်။ 

ခင်သက်ထား၏သဘာဝအလှကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ဇော်လွင်၏ကြီးထွားရှည်လျားလှသော လီးတံကြီးမှာတဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာလေသည်။ လူချင်းခွဲနေသဖြင့် တယောက်၏သဘာဝကိုတယောက်ကတွေ့မြင်နေရရာ ထားကရှက်ဟန်ဖြင့် 

“ အို မောင်ကလဲ ရှက်စရာကြီး  ”

ဟုဆို၍ ပက်လက်အိပ်နေရာမှ တဘက်သို့ကြောခိုင်းကာစောင်းအိပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ကြီးထွားဖွံကားသောဖင်သားကြီးနှစ်လုံးနှင့်အတူ ညက်ညောသော ကျောပြင်လေးတလျောက်ကို မက်မောဖွယ်တွေ့မြင်ရပြန်လေသည်။ ဇော်လွင်မှာ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပေ။ ခင်သက်ထား၏နောက်တွင်အတူလှဲအိပ်၍ တောင်မတ်နေသောသူ၏လီးကြီးကို ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့အသာတေ့သွင်းကာ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုအသာအုပ်ကိုင်လိုက်ရာ ခင်သက်ထား၏တကိုယ်လုံးမှာ ကြက်သီးများဖြန်းပြီးတုန်လှုပ်သွားရလေသည်။ 

“ မောင်ကလဲကွယ် . .  ”

ခင်သက်ထားသည် ချွဲတဲတဲအသံနှင့် ညုကာ ပက်လက်လှန်မပေးဘဲ နို့နှစ်လုံးကို လက်ဝါးနှင့်ဖုံး၍ စောင်းမြဲ စောင်းထား၏။ ဖင်ကြားထဲတွင်လီးကြီးထိုးသွင်းထားသဖြင့် ယားသလိုလို ခံချင်သလိုလိုနှင့် တမျိုးအရသာထူးနေသည်။ အမှန်မှာတော့ မိမိတကယ်ကြိုက်နှစ်သက်သော ချစ်သူတယောက်နှင့် လွတ်လပ်စွာထင်သလိုနေရသည်မှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စရာအကောင်းဆုံးဖြစ်ပါ၏။ ဇော်လွင်သည်နောက်မှနေ၍ ဖင်ကြားထဲမှ လီးကိုသွင်းချီထုတ်ချီ အသာဆက်ညှောင့်နေသော်လည်း ဆောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ မဝင်ပေ။

ဆောက်စေ့နှင့် ဆောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလောက်သာ ဒစ်နှင့်ပွတ်တိုက်မိသည့်အတွက် နှစ်ဦးစလုံးမရိုး မရွနှင့် ဆိုးတိုးဆတ်တတ်ဖြစ်လာကြ၏။ အထူးသဖြင့် ခင်သက်ထားမှာခံချင်စိတ်ပြင်းထန်လာသည့်အလျောက် သူ၏ ဖွံထွားလှသော ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုနောက်သို့ ကော့၍ကော့၍ ပေးနေသဖြင့် ဇော်လွင်ကနို့နှစ်လုံးကိုတအားဆုပ်နယ်လျက် လီးကိုပြန်ဆွဲနှုတ်ပြီးလျှင်ညပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်လေသည်။ 

ပြီးမှ အပေါ် သို့ လှိမ့်တက်ကာ ပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို တအားကုန် တေ့စုပ်လိုက်ပြန်ရာ ခင်သက်ထားသည်ငါးဖယ်ပျံကော့တက်လာလျှက် ကျောပြင်ကြီးကို အောက်မှ ပင့်သိုင်း ဖက်ထားလေတော့သည်။ ဆောက်ခေါင်းအတွင်းမှလဲ ဆောက်ရည်ကြည်များ စိမ့်ဆင်းလာလျက် ပေါင်နှစ်လုံးကို စိလိုက်ဟလိုက်နှင့် ခါးကလေးကော့၍ကော့၍ထိုးနေလေသည်။ 

“ မောင် . . မောင် . . ဟင့် . . ဟင်း . . ဟင်း  ”

သဲ့သဲ့မျှထွက်ပေါ် လာသော “ ခေါ် သံ ” ညည်းညူသံများမှာ တဏှာရာဂ၏ တိုက်တွန်းနှိုးဆွလာသော ညုသံများသာဖြစ်ပါ၏။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်မို့ 

“ တက်လိုးပါတော့ မောင်ရယ်  ” 

ဟုဖွင့်မပြောသော်လည်း ဤသို့ ကိုယ်အမူအယာ နှုတ်အမူအယာပြခြင်းအားဖြင့် တက်လိုး ခိုင်းသည်နှင့်ဘာမျှမခြားတော့ပေ။ ထို့ကြောင့်ဇော်လွင်သည် နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အသာအယာပွတ်ချေရင်း တောင်မတ်နေသော သူ၏ လီးတန်ဒစ်ကြီးကို ပွင့်အာ၍ အရည်ရွှမ်းနေသော ဆောက်ခေါင်းအတွင်းသို့အသာတေ့သွင်းလိုက်ရာ

“ ပြွတ်  ”

ဆိုတဝက်နီးပါးမျှဝင်သွားသည်။ ဤတွင် ခင်သက်ထားသည်အစွမ်းကုန် ထရွနေသဖြင့် ဇိမ်တမျိုးတွေ့လျက်အယားပြေသလိုလိုဖြစ်သွားပြီးလျှင် တချက်မျှတအားကုန်ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ဇော်လွင်ကထိုးမသွင်းပဲ သုံးပုံနှစ်ပုံခန့်ဝင်သွားလေသည်။ 

“ ထား မောင်နဲ့အခုလိုနေရတာ သိပ်ကောင်း၊ သိပ်ပျော်တယ် မောင်ရယ်။ မောင့်စိတ်တိုင်းကျထင်သလိုသာလို းပါတော့၊ ချစ်တဲ့သူနှင့်အတူတူနေရာတာဟာ လောကနိဗ္ဗာန်ပါဘဲ  ”

“ မောင်လဲဒီလိုပါပဲ ထားရယ်  ”

ဇော်လွင်သည် ပြောပြောဆိုဆို အဆုံးအထိ တအားဆောင့် လိုးထည့်လိုက်၏။ ခင်သက်ထားမှာ ရုတ်တရက် ကုန်းတက်သွားကာ မျက်လုံးအစုံပြူးသွားရှာသည်။ ထို့နောက် ဇော်လွင်မှာသုံးလေးချက်မျှဆောင့်၍ နှုတ်ခမ်းကိုလျှာနှင့် ကလိပေးလိုက်၊ နို့နှစ်လုံးကိုကုန်းစို့ပေးလိုက်၊ အဆုံးသွင်းပြီးပွတ်လိုက်ထိုးလိုက်ဖြင့် အရသာမတွေ့တွေ့အောင် ဇိမ်ခံညှောင့်နေသဖြင့် ခင်သက်ထားမှာမျက်လုံးအစုံမှေးလျှက်ထွန့်ထွန့်လူးနေလေသ ည်။ 

ယင်းသို့လိုးနေရာမှတဖန် ဇော်လွင်က ဗိုက်ပေါ် မှကုန်းထ၍ ခင်သက်ထား၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုထောင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် တလုံးကိုဘေးသို့ကားနိုင်သမျှ ကားအောင်ဖြဲထားစေလျှက် ကျန်ပေါင်တလုံးကိုဒူးကွေးထောင်ကာ ပုခုံးတဖက်ကို ဒေါင့်တန်းဆွဲပြီးလျှင် သုံးလေးချက်ခန့်အားရှိပါးရှိ ဆောင့်လိုး ထည့်ပေးလိုက်၏။ 

“ ဘွတ် . . ဘွတ် . . စွိ . . စွိ . .  ”

“ အား . . ”

“ ကောင်းရဲ့လား . . ထား  ”

“ အဆုံးဝင်တော့ ကောင်းလဲကောင်း အောင့်လဲ အောင့်တယ်မောင်ရယ်၊ ဒီပုံစံမျိုးနဲ့ တတ်ရင် မခေတော့ဘူး။ ဟင်း . . မောင်တော့ ဖာမတွေကို လိုးဘူးပြီထင်တယ် ဒီနည်းကို ဖာသည်မတွေသင်ပေးမှာဘဲ  ”

“ ထားကလဲကွာ သဘာဝပဲ ဘယ်သူသင်ပေးရမှာလဲ  ”

“ တော်စမ်းပါမောင်ရယ်၊ မောင်တို့ယောကျာ်းတွေလားနေမှာ  ”

ခင်သက်ထားက ချစ်မျက်စောင်းလေးဝေ့ကာ ခနဲ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပုလဲသွယ်သွားလေးပေါ် လွင်လာအောင်ပြုံးနေ၏။ ဇော်လွင်ကမူ မည်သို့မျှပြန်မပြောတော့ဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လိုး နေရာဆောက်ပတ်မှာ အစွမ်းကုန်ပြူးအာပြဲထွက်နေသဖြင့် လီးကြီးဝင်သွားတိုင်း 

“ ဖွပ် . . စွပ် . . ဖွပ် . . စွပ်  ”

ဟူသော အသံများနှင့်အတူ အရသာရှိရှိ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဝင်ထွက်နေ၏။ ခင်သက်ထားသည်အထူးအရသာတွေ့ကာ မျက်လုံးစင်းနေ၏။ ထိုအတွင်း ဇော်လွင်က တအားဆောင့်၍ အချက်သုံးဆယ်ခန့်အဆက်မပြတ်လိုးပေးလိုက်သည့်အတွက် ခင်သက်ထားမှာကောင်းလွန်းသဖြင့် သူ၏ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကိုမြှောက်၍မြှောက်၍ကော့ပေးလို က်ပြန်သည်။ 

“ အောင်မယ်လေး . . ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ် . . ဆောင့်ပါဆောင့်ပါ . . နာနာကြီးဆောင့်လိုး လိုက်စမ်းပါ . .ဟင်း . . ဟင်း  ”

ဇော်လွင်သည် စာကလေး၏စံချိန်ကို ချိုးကာ မနားတမ်းသွက်သွက်ကြီးဆောင့်နေ၏။ ကုတင်တခုလုံးမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်လျှက် ဆောက်ခေါင်းထဲလီးဝင်သံထွက်သံများမှာ တခန်းလုံးဆူညံနေလေတော့၏။ ခင်သက်ထားသည်လီးမျိုးစုံသလောက်ခံဘူးသူတဦးဖြစ်သော်လည်း ဇော်လွင်၏လီးမှာမကြီးလွန်းမသေးလွန်း ပေမှီလူတန်းစေ့လီးဖြစ်သဖြင့် အတိုင်းထက်အလွန်ခံ၍ကောင်းနေလေသည်။ 

ထို့အပြင် ရိုးရိုးပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘဲ ဆောက်ပတ်တခုလုံးကို အစွမ်းကုန်ဖြဲထားကာ အပေါ် မှဖိလိုး နေသော ပုံစံမျိုးမို့ဇိမ်တွေ့လှပေသည်။ အထူးသဖြင့်ပေါင်တချောင်းကို ဘေးသို့အစွမ်းကုန်ကားထားပြီးလျှင် တချောင်းကို ထောင်၍ ဒူးကွေးစေလျှက် ဒူး၏ထိပ်ဖျားပေါ် မှ လက်တဖက်နှင့်ဖိချပြီးလိုးလိုက်သောကြောင့် ပုံဆန်းသလောက်အဆုံးဝင်ပြီး ခံ၍ကောင်း၍ကောင်းနေခြင်းဖြစ်ပါ၏။

ဇော်လွင်သည် အချက်နှစ်ဆယ်ခန့်ဆောင့်ပေးလိုက်သောအခါ နှစ်ဦးစလုံးရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်သုတ်ရည်များပန်းထွက်သွားကြလေသည်။ ဤတင်္ဒဂဝယ် နှစ်ဦးစလုံးအသက်ရှုများမြန်လျက် တဖြည်းဖြည်းပြင်းထန်လာကြ၏။ 

ထို့နောက် ခြေချောင်းလက်ချောင်းလေးများ ကိုယ်စီအသီးသီး ကုတ်ကွေးတက်သွားကြကာ နောက်ဆုံးဇော်လွင်က ခင်သက်ထား၏ဗိုက်ပေါ် သို့မှောက်ချလိုက်လေသည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ဂန္ထဝင်အချစ် ( စ/ဆုံး)

ဂန္ထဝင်အချစ် ( စ/ဆုံး) 

ဇာတ်လမ်း - ရာဂနတ်သား

" မောင်နဲ့ ကျမက ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်အနေအထားပေါ့၊ ငြင်းဆန်နေလို့လဲ ဘာမှထူးတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး ရှင်"

ကျမရဲ့ တကိုယ်လုံးဟာလည်း ရမ္မက်သွေးတွေနဲ့ ပေါက်ထွက်လုမတတ် ဖြစ်နေရတာကတကြောင်း သူကလည်း စလာပြီမို့ ကျမလည်း တွန့်ဆုတ်မနေတော့ဘဲ သူ့လီးကြီးရဲ့ ဒစ်ကို ငုံပြီး တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးလိုက်မိပါတယ်။ ပဲရစ်ဆပ်ပြာမွေး နံ့လေးသင်းနေတဲ့ သူ့ဒစ်ကြီးကို ကျမသိပ်ပြီးချစ်သွားမိပါတယ်။ 

တဖြေးဖြေးနဲ့ မောင်ရဲ့လီးချောင်းကြီးကို ကျမရဲ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်နိုင်သမျှရောက်အောင် သွင်းလိုက်ပြီးတဲ့နောက် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို သူ့ရဲ့လီးချောင်းကြီးပေါ်မှာ ဖိကပ်လိုက်ပြီး လီး ချောင်းကြီးကို ကျမရဲ့ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းချည်ထုတ်ချည်နဲ့ လုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒစ်ဖျားကို လျှာနဲ့လှိမ့်ပြီး ပွတ်လိုက် တေ့ပြီးစုပ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးတော့ သူ့လီးကြီးဟာ တအားတင်းမာလာပါတယ်။သူ့ဖင်ကြီးကလည်း ကော့ကော့တက်သွားလေ ရဲ့....နောက် သူ့ဂွေးအုတွေဟာလည်း ကြုံ့လိုက်ပွလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေတယ်လေ။ အခုလို ကျမတောင် သေသေသပ်သပ်ကိုင် တွယ်နိုင်ရင် သူရော ဘယ်လောက်ကောင်းအောင် မှုတ်နိုင်မယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းကြည့်ပေါ့ရှင်....။ 

တခါထဲ ကျမစောက်ခေါင်းထဲကို ကျားလျှာကြီးနဲ့ တိုက်နေသလို အောက်မေ့ရအောင်ကို သူ့လျှာကြီးက စောက် ခေါင်းထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်တိုက်နေပါတယ်။ ကျမရဲ့ဖင်နဲ့ ပေါင်ရင်းတဝိုက်က အသားဆိုင်လေးတွေဟာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။

ပြီးတော့ သူက ကျမရဲ့ပေါင်ကြားနဲ့ ဖင်ကြားတွေကိုပါ လျှာနဲ့လိုက်ယက်နေလေရဲ့....သူလျှာဟာ ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို အတော်နက်နက်တိုးဝင်ပြီး မွှေပေးနေတယ်လေ....။ ခံစားဖူးရင်တော့ သိမှာပါ....သိပ်အနေရခက်တာပဲ.. ...အရသာရှိလိုက်တာလည်း လွန်ရောပဲ....။ 

" အိုး...အိုး...." 

ကျမစောက်ခေါင်းဟာ ရှုံ့ချီပွချီဖြစ်တဲ့နှုန်းက သိပ်ပြီးမြန်လာပါပြီ.... 

" အ....အ....အား...." 

ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှ သုတ်ရေတွေဟာ ဘွမ်းကနဲ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ပန်းထွက်သွားပါတယ်။ အသက်ပါ သွားသလားပင် ထင်ရလောက်အောင် ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ကျမဖြင့် တကိုယ်လုံးနုံးခွေကျသွားရတာပါပဲ....။ ဒါပေမယ့် ကျမ ဟာ မောင့်လီးကြီးကို ဆက်ပြီး တအားစုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ သူ့ဂွေးအုကြီးတွေကလည်း ကိုင်လို့ ကောင်းလိုက်တာရှင်....။

" အ....အား....အီး...ဟီး....ဟီး....အား...အ....က...ကလျာ....ရယ်...." 

ကျမနာမည်ကိုတပြီး မောင်ဟာ မချိမဆန့်ညီးတွားလိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရက် ကျမသီးသွားမိပါတယ်။ သူ့သုတ်ရည် တွေဟာ ကျမရဲ့ပါးစပ်နဲ့ မဆန့်လို့ နှာခေါင်းထဲက ပြန်ထွက်လာတယ်လေ...။ တမျိုးအရသာပါပဲ ပျစ်ချွဲပြီး ညှီတဲ့အနံ့လေး နည်းနည်းရှိတယ်။ လီးထဲမှာ တစ်စက်မှမကျန်တဲ့အထိ ကျမဟာ တစစ်စစ်နဲ့ စုပ်ယူနေမိပါတယ်။

" ဟား....အား...." 

နှစ်ယောက်သားဖက်ပြီး အတော်ကြာအောင် နေမိပါတယ်။

ခဏကြာတော့မှ သူကထပြီး ကျမနဲ့ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး လှဲချလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုလှဲချလိုက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာပဲ မောင်က ကျမဖက်ကို စောင်းလိုက်ရာ ကျမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက် လိုက်ပြီး ကျမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နမ်းပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အလိုက်သင့်ပြန်ပြီး စုပ်နမ်းပေးလိုက်ပါ တယ်။ 

ကျမရဲ့လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးနေသလို သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျမရဲ့နို့နှစ်လုံးပေါ်မှာ ပြေးလွှားလှုပ်ရှားနေပြီး ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကတော့ ကျမရဲ့ကိုယ်လုံးတီးလေးတစ်ခုလုံးကို အနှံ့ပင် ပွတ်သပ်ချေမွနေပါတယ်။ကျမ ကလျာနဲ့ ကျမရဲ့ချစ်သူ ကိုမျိုးဇင် တို့ဟာ ချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာ (၆)လ လောက်ပဲရှိပါသေး တယ်။ မလေးရှားမှာ အလုပ်ရသွားပြီဖြစ်တဲ့ ကိုမျိုးဇင်ဟာ မနက်ဖြန်ဆို လေယာဉ်ပေါ်တက်ရတော့မှာပါ။ 

ဒါကြောင့်လည်း သူ့ကို ကျမက အစွမ်းကုန်လိုက်လျောနေခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်ရှင်....။ ကျမနဲ့ မောင်ဟာ နှုတ်ခမ်းချင်း မခွာစတမ်းစုပ်ကာ တစ် ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပွတ်သပ်ဆုတ်နယ်နေကြပြီး ခဏအကြာမှာပဲ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲက စောက်ရည်တွေဟာ တကျော့ပြန်ပြီး စိမ့်ထွက်လာရပြီဖြစ်ပါတယ်။ 

ကျမ သူ့လီးကြီးကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်နေပြီး အကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထနေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဘေးတစောင်းလှဲကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတဲ့ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်နဲ့ မောင်ရဲ့လီးထိပ်တို့ဟာ တဲ့တဲ့ကြီးပဲ ထိုးထောက်မိနေပါတယ်။ဒါကိုကြည့်ခြင်း အားဖြင့် မောင့်ရဲ့အရပ်နဲ့ ကျမရဲ့အရပ်ဟာ တန်းတူဖြစ်တယ်ဆိုတာကို သိနိုင်ပါတယ်။ မောင့်အရပ်က (၅) ပေ (၇) လက်မ ကျော်လောက်ရှိပြီး ကျမရဲ့အရပ်က (၅)ပေ (၇) လက်မ အတိရှိပါတယ်။

ကျမဟာ ကျမရဲ့အရပ်အမြင့်နဲ့ လိုက်ဖက်ညီတဲ့ ၃၆၊ ၂၃၊ ၃၈ ဆိုတဲ့ ပါရမီကောင်းလှတဲ့ သူတွေသာ ပိုင်ဆိုင်ရတဲ့အချိုးအစားကို ပိုင်ဆိုင်ထားသူဖြစ်ပါတယ်။ ကျမအသက်က ခုမှ (၂၀) ထဲ ရောက်ရုံရှိပါသေးတယ်။ 

ဒီအသက်အရွယ်နဲ့ ဒီလိုကိုယ်လုံးမျိုးပိုင်ဆိုင်ထားရတာက လည်း ကျမအဖေက အီတာလျံနဲ့ မွန်ကပြားဖြစ်သလို ကျမရဲ့အမေကလည်း ဆစ်နဲ့ မွန်ကပြားတစ်ဦးဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလို ကပြားသွေးတွေနှောနေတဲ့ ကျမရဲ့ ကိုယ်လုံးဟာ ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းနဲ့ ရှိရုံမျှမဟုတ်သေးဘဲ အသားအရည်ကလည်း ဖြူဖွေးပြီး မျက်ခုံး၊ နှာတံ၊ မျက်တောင် တွေက ဆစ်ဘက်ကိုနွယ်ပါတယ်။ 

မျက်လုံးနဲ့ ဆံပင်တွေက အီတာလျံဘက်နွယ် သွားပြီးတော့ အသားအရည်ကျတော့ မွန် ဘက်ကို တခါနွယ်သွားရပါတယ်။ ဒီတော့ ကျမကို တွေ့မြင်မိတဲ့ ယောက်ျားတွေ ပျိုပျိုအိုအိုအရွယ်မျိုးစုံတွေဟာ သူတို့ရဲ့မျက် လုံးတွေကို ကျမဆီကနေ ဗြုံးကနဲ မခွာနိုင်ကြပါဘူးရှင်....။ 

ခုဘဲကြည့် မောင်ဆို လည်း ကျမကို အတင်းကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ ကျမကို လိုးချင်လွန်းတဲ့ သူ့လီးဟာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီလေ ။ ကျမရဲ့နှုတ် ခမ်းတွေဆီကနေ မောင်ဟာ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆွဲခွာပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ ကျမကို အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေ တဲ့ သဘောပါပဲ....။ ပြီးတာနဲ့ မောင်က ကျမရဲ့ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ်ဖြစ်အောင် ရွေ့ပြောင်းပေးလိုက်ပါ တယ်။ 

ပြီးတော့ ကျမရဲ့ဖင်ကြီးကို ကုတင်စောင်းမှာ ကျကျနနတင်ပြီးတော့ သူက ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီး တာနဲ့ ကျမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ကာ မြှောက်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ တင်လိုက်ပါတယ်။ 

သူ့မျက် လုံးတွေကလည်း ကျမရဲ့တကိုယ်လုံးကို မျက်လုံးတွေကျွတ်ထွက်မတတ် စိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ အဲဒီနောက် မောင်က သူ့ လက်တဖက်နဲ့ လီးချောင်းမာမာကြီးကို ကိုင်ပြီးတော့ ကျမရဲ့ မာတင်းနေတဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားကို တေ့ ထောက်လိုက်ပြီး အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဖိပြီးပွတ်ပေးနေပါတယ်။ 

" ဟင့်....ဟင့်....မောင်....မောင်ရယ်....ရှီး....ဟင့်....ဟင့်....အ....အား...." 

ကျမက သိပ်ခံချင်နေပါတယ်လို့ပြောရင် ကျမကို အရှက်မရှိတဲ့သူလို့ မသတ်မှတ်စေချင်ပါဘူး။ ကျမစောက်ခေါင်းထဲ က မနေနိုင်အောင် ယားတက်လာပါတယ်။ ဖင်ကြီးကို တကော့ကော့နဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကြိုလင့်နေမိပါတယ်။ ဒါကိုသိတဲ့ ကိုမျိုးဇင်ကလည်း ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပေးနေတဲ့ သူ့ရဲ့လီးကြီးထိပ်ဖူးကို စောက်ပတ်ဝမှာ အသာတေ့လိုက်ပြီး လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

" ဗြစ်....ဗြစ်....အ....ဗြစ်....အင်း....ဟင်း...ဟင့်....မောင်...ဖြေး...ဖြေး....ဗြစ်....အား....ဗြစ်...ဒုတ်....အမလေး..... လေး....သေပါပြီ....မောင်ရဲ့...." 

မောင်က ကျမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကို မနားတမ်းချော့သွင်းရင်း ကျမရဲ့အပျိုမှေးကို ထိုးခွဲပစ်လိုက်တယ်လေ...။ ပြီးတော့ လီးကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ ညှောင့်ပြီးလိုးနေပါတယ်။ ကျမ နည်းနည်းကျင့်သားရလာတော့မှ တအားဆောင့်ချလိုက်တော့တယ်။ 

" ဗြစ်....ပြွတ်....ဒုတ်....အား....ကျွတ်...ကျွတ်....အ...." 

သူ့လီးထိပ်ကြီးက ကျမရဲ့သားအိမ်ကို ပြေးဆောင့်လိုက်တော့ ရင်ခေါင်းထဲမှာ အောင့်သွားတာပါပဲ....။ လီးဟာ ကျမ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကြပ်သိပ်ပြီး ရင်ထဲမှာ ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီး ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ 

ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို လိုးနေတဲ့ သူ့ရဲ့ လီးကို ကျမက စောက်ခေါင်းနဲ့စုပ်ပြီးဆွဲထားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် လီးသွင်းရင် စောက်ခေါင်းဟာ နစ်ဝင်ပြီး လီးပြန်ထုတ်ရင် ကျမရဲ့ဝမ်းထဲက အသဲတွေအူတွေပါသွားပြီး ထွက်ကျသွားသလို ခံစားရပါတယ်။ သူက ကျမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ ပုခုံးပေါ်မှာတင်ထားရက်ပဲ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျမရဲ့နို့အုံနှစ်လုံးကို ဆွဲပြီး ဆောင့်လိုးနေပါတယ်။ 

သိပ်ကောင်းတာပဲရှင်....။ ကျမဟာ ကုန်းပေါ်ကိုပစ်တင်ခံလိုက်ရတဲ့ ငါးတစ်ကောင်လိုပဲ ကျမရဲ့ပါးစပ်က ဟစိဟစိနဲ့ တဟင်းဟင်းငြီးမိနေပါတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျမဟာ ခံရတာအားမရနိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမရဲ့ဖင်ကြီးကိုသာ တွင်တွင်ကော့ပေးနေမိပါတယ်။ ဒါကိုရိပ်မိတဲ့သူ က သူ့ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ ထမ်းထားတဲ့ ကျမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကျမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကိုလှန်ပြီး တင်ပေးလိုက်ပါ တယ်။ ဒူးတော့ နည်းနည်းကွေးသွားပါတယ်။

ကျမလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျမရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပြန်ဆွဲပြီး ထိန်း ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ ကျမရဲ့ဖင်ကြီးတွေဟာ ကုတင်စောင်းကနေကြွပြီးတော့ တက်လာကာ စောက်ဖုတ် ကြီးဟာလည်း ဖွင့်ပေးလိုက်သလို ကော့တက်ပြီး ပြဲအာသွားတဲ့အချိန်မှာပဲ မောင့်ရဲ့လီးဟာ ရက်ရက်စက်စက်ပဲ ဆောင့်လိုး လာပါတော့တယ်။ 

" ဒုတ်....အား....ဗြစ်....ပြွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်....ဒုတ်....အင့်....အမေ့....အ....အား....ပြွတ်....ပြစ်....ဗြစ်...ဒုတ်...အီး.. ...ရှီး...ကျွတ်....ကျွတ်...ကောင်းလိုက်တာ....မောင်ရယ်....အား...." 

အခန်းထဲမှာ အသက်ရှုသံ ငြီးသံ လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ရိုက်သံတွေဟာ ဆူညံနေပါတယ်။ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ကလည်း သူ့လီးကို အတင်းဆွဲစုပ်နေတယ်။ အားရလောက်အောင် မာကြောနေတာပဲ ရှင်....။ နောက်ထပ် (၅) မိနစ်လောက်ကြာတဲ့ အခါမှာတော့.... 

" အား....အ....မောင်....မောင်....အား...." 

" အား...ရှီး....ကလျာ...အား...အ....အား...."

နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကြီးဖက်လိုက်ကြရင်း တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားသွားရာမှ ငြိမ်ကျ သွားကြပါတော့တယ်ရှင်....။ 

ကျမက ကျောင်းမပြီးသေးပါဘူး....အခု ကျောင်းပြန်ဖွင့်ရင်တော့ နောက်ဆုံးနှစ်ကို တက်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။ ကျောင်း ပိတ်ရက်ဖြစ်နေလို့ ထုံးစံအတိုင်းပဲ ကျမဟာ သူငယ်ချင်းတွေဆီ လျှောက်လည်နေတာပေါ့...။ ကျမချစ်သူ ကိုမျိုးဇင်ကလည်း မလေးရှားထွက်သွားတာ (၃) လတောင် ကျော်သွားပါပြီ...။ ဒီနေ့လည်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ပဲခူးကိုလိုက်လည်မလို့ရှိ တာနဲ့ ဒက်ဒီ ရုံးမသွားခင်မှာဘဲ ဒက်ဒီကိုအကျိုးအကြောင်းပြောပြီး မိုးချုပ်လောက်မှပြန်ရောက်မှာဖြစ်တဲ့အကြောင်း ခွင့် တောင်းပြီး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ 

ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းအိမ်ကိုရောက်တော့ သူတို့အဖိုးနဲ့ အဖွား နေ့လည်လောက်မှာ မန္တလေး ကရောက်လာမှာဖြစ်လို့ ဒီနေ့ ပဲခူးမသွားဖြစ်သေးကြောင်း သိလိုက်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမက သူငယ်ချင်းအိမ်မှာပဲ နေပြီး နံနက်စာပင် စားလိုက်ပါသေးတယ်။ 

သူတို့မိသားစု လေဆိပ်ကို သွားတော့မယ်ဆိုတော့မှ ကျမလည်း အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ပါ တော့တယ်။ ခြံထဲအဝင်မှာပဲ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာ ဒက်ဒီရဲ့ကားရပ်ထားတာတွေ့လို့ ဒီနေ့ဒက်ဒီ အစောကြီး ပြန်ရောက် နေတာတွေ့လိုက်ရလို့ ကျမဟာ ဒီနေ့ ဒက်ဒီနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနေနိုင်ပြီဆိုပြီး ပျော်သွားရပါတယ်။ဒက်ဒီက ကုမ္ပဏီ ထောင်ထားပြီး အလုပ်သိပ်များတဲ့သူပါ။ မနက် (၇) နာရီသာသာလောက်ကနေ အိမ်ကထွက်သွားပြီး ည (၉) နာရီ (၁၀) နာရီ လောက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်တဲ့သူပါ။ အခုနေ့လည် (၁၂) နာရီလောက်ပဲရှိသေးတယ်။ 

ဒက်ဒီက အိမ်ကိုပြန်ရောက်နေပါပြီ။ ကျမလည်း အိမ်ဘေးမှာပဲ ကားကိုရပ်လိုက်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒက်ဒီဟာ ခါတိုင်း သူထိုင်နေကျနေရာမှာ မရှိပါဘူး။ ကျမ စိတ်ပူသွားမိတယ်။ ဒက်ဒီ နေများမကောင်းလို့လားလို့ စိုးရိမ်စိတ်ကလည်း ဝင်သွားမိပါသေးတယ်။

" ခစ်...ခစ်....ကိုကြီးကလဲ...ဟင့်...." 

ဒီလိုစကားသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျမခေါင်းတွေ ထူပူသွားမိပါတယ်။ ဒက်ဒီမိန်းမပွေနေသလားဆို တဲ့အတွေးကလည်း ရောက်သွားရပါတယ်။

ဒါကြောင့် စပ်စုလိုစိတ်နဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးနားရောက်အောင်သွားပြီး ကပ်ပြီးနား ထောင်လိုက်တယ်။ 

" အိုး....အကိုကြီးကလဲ....သိပ်ကဲတာပဲ....ဒီမှာ အင်္ကျီတွေကြေကုန်ပြီ...." 

" ဟုတ်ပါပြီ....ဟုတ်ပါပြီ "

တံခါးကို သေချာပိတ်ထားလို့ အသံသဲ့သဲ့သာ ကြားရပေမယ့် ဒက်ဒီတစ်ယောက် ကျမအလစ် မှာ ကမြင်းကြောထနေပြီ။ သေချာပါပြီ ကျမကလည်း မနက်က ပဲခူးသွားဘို့ မိုးချုပ်မှပြန်ရောက်မယ်ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်သွားမယ်လုပ်ပြီးမှ ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရတယ်။ နင်နဲ့ဘာဆိုင်လဲလို့ ပြောရင် ကျမဘာပြောရမလဲ....။ ဒက်ဒီ ကိုယ်တိုင်က ကျမကို ဘာမျှထိန်းသိမ်းချုပ်ချယ်တာမဟုတ်ဘူး....ဟင်း....ဒက်ဒီသိပ်ဆိုးတယ်....။ ဒက်ဒီ့ကို အပိုင်ကိုင်ချင်တဲ့ ကောင်မ ဘယ်သူလဲ...ကျမ သိချင်လာတယ်။ 

ဒါကြောင့် ဒက်ဒီ့အခန်းရှေ့ကို ကျမက ခြေသံမကြားအောင် ဖွဖွလေးဖြတ် လျှောက်သွားပြီး ကျမရဲ့အခန်းကို အသာလေးဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီနောက် ကျမရဲ့အခန်းတံခါးကို အသေအချာ ပြန်ပိတ်ပြီး ဒက်ဒီအခန်းနဲ့ ကျမအခန်းကိုခြားပြီး ကာထားတဲ့ ကျွန်းပြားတွေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ နံရံဘေးကို အသာတိုးကပ်လိုက်ပါ တယ်။

အဲဒီနံရံမှာ ကျွန်းပြားနှစ်ချပ်ဟာ အရှည်လက်မဝက်နီးပါး နည်းနည်းလေးဟနေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီနေရာ လေးကို ကျမရဲ့မျက်နှာကပ်မယ်အလုပ်မှာပဲ ကျမဟာ စိတ်ထဲမှာ သိပ်မရဲဘူးဖြစ်သွားရပါတယ်။ဖအေမယားငယ်နေတာကို သမီးကချောင်းလို့ မကောင်းပါဘူး....။ ဒါပေမယ့် ဒါဟာ စုံစမ်းတာပဲ...ချောင်းတာမဟုတ်ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားပေးပြီး အပေါက်လေးဆီကို ကျမ မျက်နှာအပ်လိုက်ပါတော့တယ်။

" စောက်ကောင်မ...."

ဟုတ်တယ်....ကျမ အသံမထွက်အောင်ဘဲ ဆဲလိုက်မိပါတယ်။ ကြည့်လေ ဟိုအခန်းထဲမှာ ကျမရဲ့ဒက်ဒီကို မြူဆွယ် နေတဲ့ကောင်မက သီတာမိုးပေါ့....။ ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်တစ်ခြမ်းကိုတင်ပြီး ထိုင်နေတယ်။ သူ့ဘေးမှာ ဒက်ဒီက သူ့ခါးကို ဖက်ပြီးထိုင်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီက သူ့မျက်နှာကို နမ်းနေပြန်ပါတယ်။ 

" အို...အကိုကြီးရယ်....မိတ်ကပ်တွေ ပျက်ကုန်ပါအုံးမယ်...ရှင်..."

" ပြွတ်...ပြွတ်...."

ကျမ သိပ်ဝမ်းနည်းမိတယ်...။ ဒက်ဒီဟာ ဒီကောင်မရဲ့ ခါးကို ကိုင်ပြီး အတင်းစေ့ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရစုပ်နေ လေရဲ့ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ....ဒက်ဒီရယ်....။ ဒီလိုဆင်းရဲမွဲတေနေတဲ့ တောကြုံအုံကြားက ကောင်မကိုမှ မယားငယ်ထားချင်ရသ လား။ သီတာမိုး က ဒက်ဒီရဲ့အတွင်းရေးမှူးမလေးပါ။ 

ကျမနဲ့ သက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီး ကျမလောက်နီးနီးလည်း လှပါတယ်။ ကျမ မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ကြည့်မိနေတဲ့အချိန်မှာပဲ ဒက်ဒီက ကောင်မလေးရဲ့ ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးကို သိုင်းဖက် ပြီး နှုတ်ခမ်းကို တအားစုပ်နေလေရဲ့....။ ကောင်မကလည်းကြည့် ပိုင်းလုံးမပီပီ အရှက်မရှိဘူး ဒက်ဒီလည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာကိုအတင်းမော့ပေးနေလေရဲ့... ။

" ပြွတ်..."

" မောတယ်...ကိုကြီးရယ်...ကိုကြီးကို ချစ်လို့သာ ဒီလိုအခန်းထဲကို မိန်းကလေးတန်မဲ့လိုက်ခဲ့ပြီမဟုတ်လား...သီတာ ဘယ်တုန်းကမှ သူများအိမ်မလည်ဖူးခဲ့ဘူး....ကိုကြီးကို ချစ်လို့သာပေါ့....ပြီးတော့လေ ကိုကြီးကို သနားတယ်...."

" သီတာလေးရယ်...သိပ်စကားတတ်တာပဲ...."

" အို....ကိုကြီးကလည်း သီတာကို ပလီနေတယ်များထင်နေလို့လား...."

" မဟုတ်ပါဘူး အချစ်ရဲ့...ကိုကြီးကလေ သီတာကို ချစ်လွန်းလို့ပါ...ဖြစ်နိုင်ရင်ငုံတောင်ထားချင်တယ်...."

" ဒါပဲနော်...လိုချင်တာရပြီးရင်တော့ တမျိုးမပြောနဲ့..."

" သီတာကို အခု ကိုကြီး ဒီကိုခေါ်လာတာက ကိုကြီးရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြောဖို့နဲ့ သီတာဆီက ခွင့်တောင်းချင်လို့..."

" ဘာလဲ....ပြောလေ..." 

" ကိုကြီး သီတာကို လက်ထပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ်....ဒီတော့ သီတာက ကိုကြီးရဲ့ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံပါ..."

ကျမခေါင်းပေါ်ကို တဲ့တဲ့ကြီး မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလိုပါပဲ။ ဒက်ဒီ သိပ်ရက်စက်တယ်....ကျမကိုတောင် ဘာမှအသိ မပေးဘူး။ မသကာဆို ကျမကို နည်းနည်းပါးပါး ပြောပြထားသင့်တာပေါ့....။ 

" ဖြစ်ပါ့မလား ကိုကြီးရယ်...ကလျာက သီတာနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းလေးနော်....ဘေးလူအမြင်မတော်ဘူးကွယ်....ကလျာ ကလည်း သဘောတူမယ် မထင်ဘူး....ကိုကြီးရယ်...."

" အို....သမီးက ဒီလောက်သဘောထားမသေးပါဘူးကွယ်...ကိုကြီးပြောရင်ရပါတယ်...ကိုကြီး သိချင်တာ အချစ်ရဲ့ အဖြေကိုပဲ..."

" သီတာ ကြောက်တယ် ကိုကြီးရယ်....ပတ်ဝန်းကျင်က သီတာ့ကို ဘယ်လိုပြောမလဲ..." 

" အို...ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားနေတာ ဘယ်သူ့ကို ဂရုစိုက်ရမှာလဲ...ပေါင်းရမှာက ကိုကြီးနဲ့သီတာပါ..." 

" ဟင်း...ကိုကြီး သဘောပါပဲလေ...နောက်မှသာ သီတာဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်မနေပါရစေနဲ့ ကိုကြီးရယ်..."

ဟွန်း....သိပ်ပြီးသနားဖို့ကောင်းတယ်...ပိုင်းလုံးမ စကားသိပ်တတ်....ကျမ ငိုချင်စိတ်တောင်ပေါက်လာပါတယ်။လွန် ခဲ့တဲ့ ( ၃ )နှစ်လောက်က ကွယ်လွန်သွားတဲ့ မာမီရဲ့နေရာမှာ သူကဝင်လာချင်တယ်...ပြီးတော့ ကျမချစ်တဲ့ဒက်ဒီကို ကျမ ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကနေ လုယူသွားချင်တယ်....ကျမကို ဘာရန်ငြိုးမှမရှိဘဲ ဘာလို့ဒီလိုများ ရက်စက်ရတာလဲ...သီတာစိုးရယ်...ဒီ ကောင်မအိမ်မှာလာပြီး အရာရာသြဇာလာပေးနေရင် ကျမဘယ်လိုနေရမှာလဲ....ဒက်ဒီရယ်...သမီးအတွက် နည်းနည်းလေးမှ ထည့်ပြီးမစဉ်းစားတော့ဘူးလား...။

သမီးကဖြင့် ဒက်ဒီအတွက် အစစအရာရာစဉ်းစားလိုက်ရတာ...ဒက်ဒီမှာ သမီးတစ်ယောက် လုံးရှိသေးတယ်ဆိုတာ သတိမှရသေးရဲ့လား...ကြည့်လေ သူ့ကောင်မနဲ့ ကြည်နူးနေလိုက်ကြတာ...ကျမမျက်လုံးအိမ်ထဲက မျက်ရည်တွေ ဒလဟောကျလာပါတယ်...အရွယ်ရောက်ပြီးမှ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျရခြင်းပါ...။မျက်ရည်တွေဟာ တားမနိုင် ဆီးမရ တွေတွေကြီးကျနေပေမယ့် ရှေ့ကမြင်ကွင်းကတော့ ဝေဝါးမသွားပါဘူးရှင်....။ 

ကြည့်လေ....ဒက်ဒီရဲ့လက်တွေက သီတာစိုးရဲ့အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေကို တယုတယဖြုတ်ပေးနေတယ်။ သီတာစိုး ကလည်း မျက်လုံးတွေစုံမှိတ်လို့ ကလေးတစ်ယောက်လို ငြိမ်နေလေရဲ့....ကြည်ပြာရင့်ရောင်အိပ်ယာခင်းပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သီတာစိုးရဲ့အလှဟာ ပြိုင်စံရှားအလှပါလို့ပြောရင် ဘယ်သူမှငြင်းမယ်မထင်ဘူး။

နို့နှစ်ရောင်အသားအရေဟာ ကြည်ပြာရင့် ရောင် အောက်ခံအိပ်ယာခင်းပေါ်မှာ ထင်းထင်းကြီးလှလို့နေပါတယ်။ ကျမကြည့်နေရင်းနဲ့ပဲ သီတာစိုးရဲ့ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွားပါတယ်။နည်းတဲ့နို့ကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး...ကြီးမားမို့မောက်ပြီး ထောင်ထနေတယ်။ ဒက်ဒီက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျ ီ လေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ 

" ကိုကြီးရယ်..." 

သူ့အသံဟာ ကျမကိုတောင် လွမ်းမောသွားစေရပါတယ်။

ချွဲသံလည်း မဟုတ်ဘူး...ရှက်သံလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာ ရယ်လု့ိပြောရခက်တဲ့အသံပေါ့...တမျိုးလေးပဲ...။ ဒက်ဒီက သူ့ဘရာစီယာကို ဖြုတ်နေတုန်း တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်တာလေ...။ ကြည့်ပါအုံး...ထိပ်မှာပတ္တမြားပွင့်လေးတွေ တင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ လှလိုက်တဲ့နို့ကြီးတွေ ဖွေးဥနေတာပဲ..။ 

ကျမကြည့်နေတုန်း မှာပဲ ဒက်ဒီဟာ သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားကြီးတွေကိုမှအားမနာဘဲ သီတာစိုးရဲ့နို့တစ်ဖက်ကို ငုံလိုက်တယ်။ 

" အင့်...ဟင်း....ယားတယ် ကိုကြီးရဲ့..." 

ကောင်မလေးခါးကြီးကော့တက်လာပြီး မချိမဆန့်လေး ငြီးပြောလေးပြောလိုက်တယ်။ ကျမရင်ထဲမှာလေ...မရိုးမရွ ကြီးကို ဖြစ်လာရပါတယ်။ 

" အား...ဟား...ကိုကြီးရယ်...ဟင်း...ဟင်း...." 

ဒက်ဒီခေါင်းကိုလက်နဲ့ပွတ်ရင်း မရှုနိုင်မကယ်နိုင်အောင် ငြီးနေလေရဲ့...။ မိခင်က ကလေးကို နို့တိုက်သလိုပဲ ဒီဖက် တဖက်ပြီးတော့ ဟိုဖက်တဖက်ကို ပြောင်းပေးတယ်။ ကျမရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်လာတယ်။ 

ကိုယ့်နို့ ကိုယ်အသာပြန်ပြီး ဆုတ် နယ်ကြည့်မိတယ်။ အားမရတာနဲ့ အင်္ကျ ီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဘရာစီယာကို မတင်လိုက်တယ်။ လက်သီးဆုတ်နီးနီးရှိတဲ့ နို့ နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး အသာညှစ်တယ်။ အိုး...စီးပိုင်နေတာပါပဲ...။ ထူးထူးခြားခြား ကျမနို့တွေ တင်းမာနေတာကို သတိထားမိ တယ်။ နို့သီးတွေဟာလည်း သာမန်အချိန်မှာလို အရေပြားနဲ့ တသားတည်းကပ်မနေဘဲ အပြင်ကို သိသိသာသာကြီး ထောင် ထပြီးနေတာကို တွေ့ရပါတယ်။

" အို...အို...ရှက်ပါတယ်ဆိုမှပဲ....အကိုကြီး...."

ကျမသတိပြန်ဝင်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျမရဲ့ ရင်ထဲမှာ အေးကနဲဖြစ်သွားရပါတယ်။ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးရဲ့ ထဘီကို အသာဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီလေ...။ ဖြူဖွေးလုံးကျစ်ပြီး ဖြောင့်စင်းတဲ့ပေါင်တန်တွေဟာ သူမဝတ်ထားတဲ့ပင်တီအနက် ထဲကနေ ထိုးထွက်နေလေရဲ့...။ စောက်ဖုတ်နေရာဟာ ဖောင်းမို့နေလိုက်တာလေ...ကျမတောင် သီတာစိုးကိုကြည့်ပြီး တပ် မက်စိတ်တွေပေါ်လာတယ်။ ဒက်ဒီဆိုတဲ့ မုဆိုးဖိုယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်တော့ ပြောမနေနဲ့တော့...။ 

" ကြည့်...အရမ်းကို ကဲနေပါလား....သီတာကို မသနားတော့ဘူးလား...ကိုကြီးရယ်....သီတာရှက်လို့သေတော့မယ်.. ..." 

ဘယ်လောက်ပဲရှက်နေနေ သူ့ပင်တီဘောင်းဘီအနက်လေးဟာ လိပ်ပြီးခြေထောက်နှစ်ချောင်းကနေ ကျွတ်ထွက် သွားပြီလေ...ကျမမြင်ဖူးသမျှ စောက်ဖုတ်တွေထဲမှာတော့ သီတာစိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ အဖောင်းဆုံးအမို့ဆုံးပါပဲ။ ရှေ့ဖက် ကိုအတော်လေးရောက်အောင် ဖောင်းမို့နေတာ အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ပေါ့...။ 

စောက်စေ့လေးဟာ စောက်ပတ်ကြားကနေ တိုး ထွက်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အမွှေးတွေဟာ မဟူရာရောင်တောက်နေတယ်။ ဒက်ဒီလက်တွေ တုန်နေတယ်...။ ကြည့်ရတာ ရယ်စရာကြီး။ ဘာလဲ ကြောက်လို့လား။ ဒက်ဒီက သီတာစိုးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ပွတ်သပ် နေတယ်။ ဟိုကောင်မကလည်း ပေါင်ကို မသိမသာနဲ့ ဟဟပေးနေတယ်။ သိပ်ခံချင်နေပုံပဲ။ ဒါပေမယ့်...ဒက်ဒီက သူ့ကို မလိုး သေးဘူး။ ကောင်မကို ကုတင်ပေါ်က အိပ်ယာထူကြီးပေါ်ကို တွန်းလှဲလိုက်တယ်။

ဒီကုတင်ကြီးက မာမီရှိစဉ်ကတည်းက ဒက်ဒီနဲ့အတူ အိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးနဲ့ မွေ့ယာကြီးလေ။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီက သူမရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တဖက်တချက်စီကို ဖြဲချလိုက် တယ်။ ဒီတော့မှ သီတာစိုးရဲ့စောက်ပတ်ကို သေသေချာချာမြင်ရတယ်။ပန်းနုရောင်သန်းပြီး စောက်စေ့ကြီးက အရှည်ကြီး အထဲနှုတ်ခမ်းလေးတွေက တွန့်လိပ်နေတယ်။ လျှို့ဝှက်စွာပွင့်နေတဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ပါပဲ...။ ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးရဲ့စောက်ဖုတ် ကို သူ့လက်မနှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး သေချာကြည့်နေတယ်။

" အို...ဘာလုပ်နေတာလဲလို့...ဒီမှာရှက်လို့ သေတော့မယ်..." 

တုန်တုန်ရီရီလေးပြောသံကြောင့် သတိဝင်လာဟန်နဲ့ ဒက်ဒီက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ 

" ဟင်း...ဟင်း...လှလို့ပါကလေးရယ်...လှလွန်းလို့ပါ..."

" လှလည်း မကြည့်နဲ့...ရှက်တယ်..." 

" အိုကွယ်...ချစ်တယ်ဆို..."

" မလိုချင်ဘူး...သီတာ သိပ်ရှက်တယ်..."

" ကောင်းပါပြီတဲ့ဗျာ...ကောင်းပါပြီတဲ့..." 

ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးစောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာလွှဲလိုက်သလား...ဝေးပါသေးတယ်။ တစ်ခါထဲ အို...ကျမတောင် ပြောရ မှာ ရှက်မိတယ်။ ဒက်ဒီလေ...သီတာစိုး စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး တပြတ်ပြတ်ယက်ပေးနေလေရဲ့...။ ဟိုကောင်မ သီတာစိုးက ဘာလုပ်သလဲသိလား...ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးနေလေရဲ့...။ သူ့လက်သည်းရှည်ကြီး တွေနဲ့ အဖိုးတန်အိပ်ယာခင်းကို အားမနာတမ်းကုတ်ခြစ်နေလေရဲ့...။ 

" ဟင့်...ဟင့်...အိုး...ကိုကြီး...ရှီး....အား....ဟင့်...အဟင့်....အင့်...အိုး...ကွယ်..."

ဒက်ဒီဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီးနဲ့လိုးမတတ် သီတာမိုးစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနေပါတယ်။ 

" အိုး...သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးတွေက သိပ်...သိပ်...အိုး...ဟင်း..ဟင်း....နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့ မကလိပါနဲ့ဆို....ဒီမှာမနေတတ် တော့ဘူး...အိုး...အင်း....ဟင်း...."

ကြားရတဲ့အသံက နားမချမ်းသာစရာ ရမက်သံပေမယ့် ကျမဒူးတွေ မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ကျမရဲ့ပေါင်ရင်းဆီက ယား ကျိကျိဝေဒနာကို ခံစားနေရတယ်။ ဒါကြောင့် အဓိပ္ပာယ်မဲ့ ပေါင်ခြင်းပွတ်နေမိတယ်။ 

" အ...အ...အား...အား...ကိုကြီး...ကိုကြီး...အိ...အင်း..."

အံကိုကြိတ်ပြီးအသံစူးစူးလေးနဲ့ မချိမဆန့်အော်သံကြောင့် ကျမသူတို့ဆီကိုအာရုံပြန်ရောက်သွားရပါတယ်။ သီတာစိုး တစ်ယောက် ဒက်ဒီ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီးအတင်းပဲ စောက်ဖုတ်နဲ့ဖိကပ်ပေးထားတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း တစ်မိနစ်ကျော်ကျော် လောက် ခါးကြီးကော့ပြီး ဆတ်ဆတ်ခါနေတယ်။ 

" ဘုန်း..." 

မွှေ့ယာထူကြီးပေါ်ကို ကောင်မရဲ့ဖင်ကြီးပစ်ကျသွားသံပါပဲ...။ ဒက်ဒီမျက်နှာကလည်း သူ့ဖင်နဲ့အတူ အောက်ကိုငိုက် ပါသွားတယ်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဒက်ဒီရယ်...။ ဒီလောက်တောင် တဏှာကြီးရသလား...။

" ဟား..."

" အိုး...ကိုကြီးရယ်...ပေကျံနေတာပဲ..."

" ဒါဆို သုတ်ပေးလေ..." 

ဟုတ်ပါတယ်ရှင်...ဒက်ဒီမျက်နှာဟာ ပေကျံပြီး ပြောင်လက်နေပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ပါးစပ်တဝိုက်နဲ့ မေးစေ့မှာပါ။ ဒက်ဒီသုတ်ခိုင်းလိုက်တော့ သီတာစိုးက ဒက်ဒီမေးစေ့ကို တယုတယကိုင်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ သုတ်ပေးမလို့ လုပ်တော့... 

" ဟင့်အင်း...ဒီလိုမသုတ်နဲ့...နှမျောစရာကြီး..."

" ဒါဖြင့်..." 

" ဟဲဟဲ...ကိုယ့်မျက်နှာကို နမ်းပြီးသုတ်ပေး..."

" ဟွန်း....သိပ်တတ်တယ်..." 

သီတာစိုးဟာ ဒက်ဒီကို အပိုင်ကိုင်ထားနိုင်ပြီဆိုတာ ကျမသိလိုက်ပါတယ်။သိပ်လည်းလှပြီးတော့ အယုအယက လည်းကောင်းပါတယ်။ ကြည့်လေ...ဒက်ဒီခိုင်းတာကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်သာချိတ်ပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲနေတဲ့ ဒက်ဒီ မျက်နှာကို လိုက်နမ်းနေတာ အနှံ့ပဲ...။ ပြီးတော့ လျှာနဲ့လည်း လျှောက်ယမ်းနေသေးတယ်။ ဒီကောင်မအပျိုမှ ဟုတ်ရဲ့လား မသိဘူး။

ဒက်ဒီဟာ သူ့ရဲ့အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး တဖန်ဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကျမသတိပြန်ဝင်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျမရဲ့ ရင်ထဲမှာ အေးကနဲဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးရဲ့ ထဘီကို အသာဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီလေ...။ 

ဖြူဖွေးလုံးကျစ်ပြီး ဖြောင့်စင်းတဲ့ပေါင်တန်တွေဟာ သူမဝတ်ထားတဲ့ပင်တီအနက် ထဲကနေ ထိုးထွက်နေလေရဲ့...။ စောက်ဖုတ်နေရာဟာ ဖောင်းမို့နေလိုက်တာလေ...ကျမတောင် သီတာစိုးကိုကြည့်ပြီး တပ် မက်စိတ်တွေပေါ်လာတယ်။ ဒက်ဒီဆိုတဲ့ မုဆိုးဖိုယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်တော့ ပြောမနေနဲ့တော့...။ 

" ကြည့်...အရမ်းကို ကဲနေပါလား....သီတာကို မသနားတော့ဘူးလား...ကိုကြီးရယ်....သီတာရှက်လို့သေတော့မယ်.. ..."

ဘယ်လောက်ပဲရှက်နေနေ သူ့ပင်တီဘောင်းဘီအနက်လေးဟာ လိပ်ပြီးခြေထောက်နှစ်ချောင်းကနေ ကျွတ်ထွက် သွားပြီလေ...ကျမမြင်ဖူးသမျှ စောက်ဖုတ်တွေထဲမှာတော့ သီတာစိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ အဖောင်းဆုံးအမို့ဆုံးပါပဲ။ 

ရှေ့ဖက် ကိုအတော်လေးရောက်အောင် ဖောင်းမို့နေတာ အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ပေါ့...။ စောက်စေ့လေးဟာ စောက်ပတ်ကြားကနေ တိုး ထွက်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အမွှေးတွေဟာ မဟူရာရောင်တောက်နေတယ်။ ဒက်ဒီလက်တွေ တုန်နေတယ်...။ ကြည့်ရတာ ရယ်စရာကြီး။ ဘာလဲ ကြောက်လို့လား။

ဒက်ဒီက သီတာစိုးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တုန်တုန်ရင်ရင်နဲ့ လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ပွတ်သပ် နေတယ်။ ဟိုကောင်မကလည်း ပေါင်ကို မသိမသာနဲ့ ဟဟပေးနေတယ်။ သိပ်ခံချင်နေပုံပဲ။ ဒါပေမယ့်...ဒက်ဒီက သူ့ကို မလိုး သေးဘူး။ ကောင်မကို ကုတင်ပေါ်က အိပ်ယာထူကြီးပေါ်ကို တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ဒီကုတင်ကြီးက မာမီရှိစဉ်ကတည်းက ဒက်ဒီနဲ့အတူ အိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးနဲ့ မွေ့ယာကြီးလေ။ 

ပြီးတော့ ဒက်ဒီက သူမရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တဖက်တချက်စီကို ဖြဲချလိုက် တယ်။ ဒီတော့မှ သီတာစိုးရဲ့စောက်ပတ်ကို သေသေချာချာမြင်ရတယ်။ ပန်းနုရောင်သန်းပြီး စောက်စေ့ကြီးက အရှည်ကြီး အထဲနှုတ်ခမ်းလေးတွေက တွန့်လိပ်နေတယ်။ လျှို့ဝှက်စွာပွင့်နေတဲ့ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ပါပဲ...။ ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးရဲ့စောက်ဖုတ် ကို သူ့လက်မနှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး သေချာကြည့်နေတယ်။ 

" အို...ဘာလုပ်နေတာလဲလို့...ဒီမှာရှက်လို့ သေတော့မယ်..."

တုန်တုန်ရီရီလေးပြောသံကြောင့် သတိဝင်လာဟန်နဲ့ ဒက်ဒီက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ 

" ဟင်း...ဟင်း...လှလို့ပါကလေးရယ်...လှလွန်းလို့ပါ..."

" လှလည်း မကြည့်နဲ့...ရှက်တယ်..."

" အိုကွယ်...ချစ်တယ်ဆို..."

" မလိုချင်ဘူး...သီတာ သိပ်ရှက်တယ်..."

" ကောင်းပါပြီတဲ့ဗျာ...ကောင်းပါပြီတဲ့..." 

ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးစောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာလွှဲလိုက်သလား...ဝေးပါသေးတယ်။ တစ်ခါထဲ အို...ကျမတောင် ပြောရ မှာ ရှက်မိတယ်။ ဒက်ဒီလေ...သီတာစိုး စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး တပြတ်ပြတ်ယက်ပေးနေလေရဲ့...။ ဟိုကောင်မ သီတာစိုးက ဘာလုပ်သလဲသိလား...ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးပြီး ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးနေလေရဲ့...။ သူ့လက်သည်းရှည်ကြီး တွေနဲ့ အဖိုးတန်အိပ်ယာခင်းကို အားမနာတမ်းကုတ်ခြစ်နေလေရဲ့...။ 

" ဟင့်...ဟင့်...အိုး...ကိုကြီး...ရှီး....အား....ဟင့်...အဟင့်....အင့်...အိုး...ကွယ်..." 

ဒက်ဒီဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီးနဲ့လိုးမတတ် သီတာမိုးစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနေပါတယ်။ 

" အိုး...သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးတွေက သိပ်...သိပ်...အိုး...ဟင်း..ဟင်း....နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့ မကလိပါနဲ့ဆို....ဒီမှာမနေတတ် တော့ဘူး...အိုး...အင်း....ဟင်း...." 

ကြားရတဲ့အသံက နားမချမ်းသာစရာ ရမက်သံပေမယ့် ကျမဒူးတွေ မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ကျမရဲ့ပေါင်ရင်းဆီက ယား ကျိကျိဝေဒနာကို ခံစားနေရတယ်။ ဒါကြောင့် အဓိပ္ပာယ်မဲ့ ပေါင်ခြင်းပွတ်နေမိတယ်။ 

" အ...အ...အား...အား...ကိုကြီး...ကိုကြီး...အိ...အင်း..."

အံကိုကြိတ်ပြီးအသံစူးစူးလေးနဲ့ မချိမဆန့်အော်သံကြောင့် ကျမသူတို့ဆီကိုအာရုံပြန်ရောက်သွားရပါတယ်။ သီတာစိုး တစ်ယောက် ဒက်ဒီ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီးအတင်းပဲ စောက်ဖုတ်နဲ့ဖိကပ်ပေးထားတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း တစ်မိနစ်ကျော်ကျော် လောက် ခါးကြီးကော့ပြီး ဆတ်ဆတ်ခါနေတယ်။

" ဘုန်း..."

မွှေ့ယာထူကြီးပေါ်ကို ကောင်မရဲ့ဖင်ကြီးပစ်ကျသွားသံပါပဲ...။ ဒက်ဒီမျက်နှာကလည်း သူ့ဖင်နဲ့အတူ အောက်ကိုငိုက် ပါသွားတယ်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဒက်ဒီရယ်...။ ဒီလောက်တောင် တဏှာကြီးရသလား...။

" ဟား..."

" အိုး...ကိုကြီးရယ်...ပေကျံနေတာပဲ..."

" ဒါဆို သုတ်ပေးလေ..." 

ဟုတ်ပါတယ်ရှင်...ဒက်ဒီမျက်နှာဟာ ပေကျံပြီး ပြောင်လက်နေပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ပါးစပ်တဝိုက်နဲ့ မေးစေ့မှာပါ။ ဒက်ဒီသုတ်ခိုင်းလိုက်တော့ သီတာစိုးက ဒက်ဒီမေးစေ့ကို တယုတယကိုင်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ သုတ်ပေးမလို့ လုပ်တော့... 

" ဟင့်အင်း...ဒီလိုမသုတ်နဲ့...နှမျောစရာကြီး..."

" ဒါဖြင့်..." 

" ဟဲဟဲ...ကိုယ့်မျက်နှာကို နမ်းပြီးသုတ်ပေး..."

" ဟွန်း....သိပ်တတ်တယ်..." 

သီတာစိုးဟာ ဒက်ဒီကို အပိုင်ကိုင်ထားနိုင်ပြီဆိုတာ ကျမသိလိုက်ပါတယ်။ သိပ်လည်းလှပြီးတော့ အယုအယက လည်းကောင်းပါတယ်။ ကြည့်လေ...ဒက်ဒီခိုင်းတာကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်သာချိတ်ပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲနေတဲ့ ဒက်ဒီ မျက်နှာကို လိုက်နမ်းနေတာ အနှံ့ပဲ...။ ပြီးတော့ လျှာနဲ့လည်း လျှောက်ယမ်းနေသေးတယ်။ ဒီကောင်မအပျိုမှ ဟုတ်ရဲ့လား မသိဘူး။ ဒက်ဒီဟာ သူ့ရဲ့အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး တဖန်ဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြန်တယ်။ 

" အိုး..."

ဒက်ဒီလီးကြီးပေါ့...နည်းတဲ့လီးကြီးမဟုတ်ဘူး။

" ကိုင်ကြည့်နော်...ကလေးရယ်....ရင်းနှီးသွားအောင်ပေါ့...."

" ကြည့်...သိပ်ဆိုးတာပဲ..." 

ဒက်ဒီ အူသိပ်မြူးနေတယ်။ မယားအသစ်စက်စက်လေးက သိပ်လိမ္မာနေတယ်လေ။ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ သီတာစိုး လက်ကို ယူပြီး သူ့လီးကြီးပေါ်ကို အသာတင်ပေးလိုက်တယ်။ ကြည့်ပါအုံး...နီရဲပြီးအကြောပြိုင်းပြိုင်းဖြစ်နေတဲ့ လီးကြီးနဲ့ ဖယောင်းလို နူးညံ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ လက်ချောင်းကစ်ကစ်လေးတွေဟာ ယှဉ်တွဲလို့...။ လီးအုံကြီးအထက်နား လီးအရင်းကနေ ဆုတ်ကိုင်လိုက် တော့ အပေါ်မှာ လက်သုံးလုံးစာလောက် လွတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ လက်ချောင်းလေးတွေက တပတ်မဆုတ်မိဘူး။ လီးလုံး ပတ်ကကြီးတော့ ကြားမှာလက်နှစ်လုံးလောက်လွတ်နေတယ်။

" ချစ်စရာမကောင်းဘူးလား..."

" ဟင့်အင်း....ကြောက်တယ်..."

" ကစ်...ပေးလိုက်ပါလား သီတာလေးရယ်...ကလေးက ဘယ်လောက်သဘောထားကောင်းတယ်ဆိုတာ သိရတာ ပေါ့..." 

သီတာစိုးက ဒက်ဒီ့ကိုကြာကြည့်လေးကြည့်ပြီး လီးပေါ်မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ သူ့ဆံပင်တွေက ထွေးကနဲ ဒက်ဒီ့ ပေါင်ရင်းပေါ်ကို ကျလာလို့ ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူး။

" အ...အား....သီတာရယ်....ကောင်းလိုက်တာ....အား...အိုး...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...အား...ဟား....ရှီး..."

အို...သိပ်အိန္ဒြေကြီးတဲ့ ဒက်ဒီတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်သွားရတာလဲ...ကြည့်လေ...ခါးကြီးက ကော့လိပ်ပြီး ဖြစ်နေ လိုက်တာ...သီတာစိုးခေါင်းက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့...မတော် စိတ်ပေါက်ပြီး ဒက်ဒီလီးကို ကိုက်ဖြတ်လိုက်ရင် ဒုက္ခ...။ 

ဒက်ဒီ ကိုကြည့်အုံး...သူ့ဖက်ဖင်ပေးပြီး ကြုံ့ကြုံ့လေးမိန်းမထိုင် ထိုင်နေတဲ့ သီတာစိုးရဲ့နောက်ကို ပြူးပြူးလေးထွက်နေတဲ့ စောက် ဖုတ်ထဲကို လက်ခလယ်ထိုးသွင်းပြီး ထုတ်ချီသွင်းချီမွှေချီ လုပ်နေတယ်။ သီတာစိုးကလည်း ဖင်လေးတကြွကြွနဲ့ပေါ့။ စောက် ဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်နေတယ်ထင်ပါရဲ့...။

" အ...အ....အား...အား....သီတာရယ်...ရှီး...အိုး...သေပါပြီ....သီ..သီတာရယ်...."

ပြန်မော့လာတဲ့ သီတာစိုးရဲ့ပါးစပ်မှာ ဒက်ဒီ့အရည်တွေ ပေနေတယ်ဆိုတာတော့ ပြောစရာလိုမယ်မထင်ပါဘူး...။ ကောင်မက သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူ့လျှာနဲ့ပြန်ယက်နေတယ်။ ဒါကို ဒက်ဒီက ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ အားမလိုအားမရ ငေးကြည့်နေ လေရဲ့...။ ဒက်ဒီ့လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြန်ပျော့သွားပါပြီ။ 

နှစ်ယောက်သားငြိမ်ပြီး အတော်ကြာကြာဖက်ထားကြတယ်။ မငြိမ်တာကတော့ ကျမပါပဲ...။ ကြည့်လေ...ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို ကျမလက်က ကျမစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်မိနေတယ်မသိ ဘူး။ နိုင်လွန်ပင်တီလေးအောက်ကနေ စောက်ဖုတ်လေးက နူးညံ့တဲ့အထိအတွေ့ကိုပေးနေတယ်။အားမရပါဘူး...ပူလောင် တဲ့ မြင်ကွင်းတွေကို တွေ့နေရတာကိုး...။ ဒါကြောင့်ကျမဟာ ကျမဘာသာပင် သတိမထားမိဘဲ လှန်တင်ထားမိတဲ့ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပင်တီကို အသာချွတ်လိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်လေးဟာ လန်းသွားသလိုပဲ...။ စောက်ဖုတ်နဲ့ လက်ဟာ ဘာမှအခုအခံမရှိဘဲ တွေ့မိကြတယ်။

ကြက်သီးဖြန်းကနဲ ထသွားမိတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်သူကြွယ်နှစ်ခုနဲ့ဖိပြီး အမွှာနှစ်ခြမ်းကို ဟလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်ခလယ်ကို မြောင်းထဲဖိချလိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးတော့ ချွေးတွေပျံလာတယ်။ စောက်ဖုတ်ကို အလျားလိုက် လက်ခလယ်နဲ့ ဆွဲကြည့်မိတယ်။ ဘယ်လိုပြော ရမလဲ။ လျှပ်စစ်နဲ့အတို့ခံရသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျမ မနေနိုင်တော့ဘူး။ စောက်စေ့ကို အသာလေး ကလိပေးနေမိ တယ်။ 

" အင့်...ဟင်း..."

အံသြစရာကောင်းလောက်အောင် လက်ချောင်းလေးတွေပေါ်ကို ပူနွေးစေးပြစ်တဲ့အရည်တွေ ပွက်ကနဲကျလာတယ်။ မရဲတရဲနဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကို လက်ခလယ်ကို ချော့သွင်းလိုက်မိတယ်။ " ဖြစ်ပါ့မလားကိုကြီးရယ်....သီတာ ကြောက်တယ်...."

" မကြောက်ပါနဲ့ အချစ်လေးရယ်...ကိုကြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်...ကလေးနာအောင် မလုပ်ပါဘူးနော်... ..."

" အင်းနော်....သိပ်ကြမ်းရင် ငိုမှာပဲ..." 

" အေးပါ....အပေါ်ရော အောက်ရော ငိုပေါ့...."

" ဘာပြောတယ်..." 

သီတာစိုး တကယ်ပဲစိတ်ဆိုးသွားပုံရတယ်။ မျက်နှာရဲသွားတယ်လေ။ 

" ကြည့်...ချစ်တယ်ဆိုပြီး သိပ်ဆိုးတယ်...အကိုကြီးက ချစ်လို့စတာပါ..." 

" အကိုကြီး....သီတာက သဘောလွယ်လို့ သီတာ့ကို ကလေကချေလို ဆက်ဆံနေတာလား...."

" မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ...ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံတာပါ..." 

" ဒါဘဲနော်....ပြီးမှ ဖျာလိုခင်းပြီး မနင်းနဲ့..." 

" အဟား..." 

ရယ်ရင်းမောရင်းနဲ့ ဒက်ဒီဟာ ပက်လက်လှန်ပြီးအိပ်နေတဲ့ သီတာရဲ့ပေါင်ကြားကို ဝင်ထိုင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သီတာစိုးကို တစောင်းအနေအထားလုပ်ပေးလိုက်ပြီး အောက်ဖက်က ခြေတစ်ဖက်ကိုအလျားလိုက်ဆန့်ထားပြီး နောက်တစ် ဖက်ကို ရင်ဘတ်နဲ့ထိတဲ့အထိ ကွေးပြီးမထားပါတယ်။ 

" အို...အကိုကြီး ဘယ်လိုတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ....ဟင်း...ကိုကြီးရယ်....သီတာအနေခက်လိုက်တာ..." 

" အိုး....ကလေးကလည်း ခဏလေး...ကြာရင် ဒီလိုအမြဲနေချင်တယ်လို့ ဖြစ်သွားမယ်..."

" ကြည့်...စကားသိပ်တတ်တာပဲ..." 

ချစ်သူခေါ်မလား ဘာလားတော့မသိဘူး...သူတို့နှစ်ယောက်ပလူးပလဲလုပ်နေတာ ကျမကြည့်ပြီး အထီးကျန်သလို ခံစားရပါတယ်။ ကျမချစ်သူက ကျမကို တစ်ရက်ထဲအားရအောင်လိုးပြီး မလေးရှားမှာ အလုပ်သွားလုပ်တာ ခုဆို (၃)လ တောင် ကျော်သွားပါပြီ။ ကျမကတော့ ဆန့်တငံ့ငံ့နဲ့ အထီးကျန်နေခဲ့ရတာပေါ့။ ပေါင်တစ်ချောင်းဆန့် တစ်ချောင်းကွေးကာ မပြီးဖြဲထားတဲ့ သီတာစိုးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ ကော့နေတဲ့ဖင်ကြားအောက်ကနေ ပြူးထွက်နေတယ်။

ဒက်ဒီက လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အဲ့ဒီဟတတဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆက်မသွင်းသေးဘဲ အဝမှာတင် ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ သီတာစိုးဟာ အားမလိုအားမရနဲ့ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးရင်း... 

" ဟင်း....ကိုကြီး....ဘာလုပ်နေတာလဲလို့..." 

ငိုတော့မလို မဲ့မဲ့လေးပြောလိုက်တဲ့အသံလေးဟာ ကျမအသွေးအသားတွေကို ဆူဝေစေပါတယ်။ ကျမလက်ဖျားတွေ ဟာ တုန်ရီပြီး အာခေါင်တွေဟာ ခြောက်လာရပါတယ်။ ပြီးတော့လည်း ဒူးက မခိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲက တစုံတရာကို တောင်းတနေတယ်ဆိုတာ ကျမသိတယ်။ 

ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...အနားမှာရှိတဲ့ ကုလားထိုင်ကိုဆွဲပြီး ခြေ ထောက်တစ်ဖက်ကို ဒူးကွေးပြီး ခြေဖဝါးက ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထောင်ထားလိုက်ပါတယ်။ အခုဆို ကျမနဲ့ သီတာစိုးဟာ လှဲနေတာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေတာပဲ ကွာတော့တယ်။ 

" အ...အ...ကိုကြီး..." 

ကျမ အာရုံပြန်ပြောင်းလိုက်ရတယ်။ ဒက်ဒီဒစ်ကြီးဟာ သီတာစိုးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို မြုပ်ဝင်သွားပြီး သီတာစိုး ခမျာ မွေ့ယာခင်းကို အတင်းဆုတ်ထားရတယ်။ ဒက်ဒီကတော့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ကွေးပြီး သီတာစိုးရဲ့ပြောင်လက်နေတဲ့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို လက်ဝါးနဲ့အသာပွတ်ပေးနေတယ်။ သူကတော့ တစောင်းဖြစ်နေတဲ့ သီတာစိုးရဲ့ဆန့်ထားတဲ့ပေါင်တစ် ချောင်းကို ခွပြီးထိုင်နေလေရဲ့... 

" အ...အား...ကိုကြီး....ကိုကြီး...." 

အို...ဒက်ဒီက ရက်စက်လိုက်တာရှင်...ဟုတ်တယ်။ ကျမ သီတာစိုးကို ဘယ်လောက်မုန်းမုန်း မိန်းမချင်းတော့ ကိုယ် ချင်းစာတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒက်ဒီဟာ ကွေးထားတဲ့ သီတာစိုးရဲ့ခြေထောက်ကို ရင်ဘတ်ထိအောင်ကွေးထားရာက နေ ဘေးတိုက်ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လီးကို စောက်ခေါင်းထဲကို အဆုံးထိ သွင်းလိုက်လို့ပါပဲ။ သီတာစိုးရဲ့ အော်သံဟာ ကျမရဲ့ရင်ထဲ မှာ ပဲ့တင်ထပ်သွားပါတယ်။ 

" ဗြစ်...ပြွတ်...ဗြစ်...ဒုတ်...ပြွတ်...စွပ်...စွပ်....အ...အား...အား....ပြွတ်...ပလွတ်...ဒုတ်...ဗြစ်...စွပ်...စွပ်....အင့်... အင်း...အင်း...ဟင်း...ဟင်း...."

အို...မိန်းမဖြစ်ရတာ မသက်သာလိုက်တာရှင်...။ သီတာစိုး ခမျာ မချိမဆန့်ခံစားနေရတယ်။ ဒက်ဒီကတော့ အားရပါး ရကြီးကို လိုးလို့နေတော့တာပါပဲ။ သီတာစိုးရဲ့ တကိုယ်လုံးဟာ ဗရမ်းဗတာရမ်းခါပြီးနေတယ်။ နို့ကြီးတွေဆိုတာ ပြုတ်ထွက် တော့မလားပဲ။ ဒက်ဒီလီးကြီးက သီတာစိုးစောက်ပတ်ထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ဝင်ဝင်သွားတာ ကြောက်စရာကြီးပါပဲ။ 

မျက်စေ့ နှစ်လုံးစုံမှိတ်ထားတဲ့ သီတာစိုးရဲ့ ပါးစပ်လေးဟာ ဟဟသွားပြီး လျှာကလေးက တစ်လစ်ကလေးဖြစ်ဖြစ်သွားရပါတယ်။ သူတို့ကိုကြည့်ရင်းနဲ့ ကျမရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကို လက်ညှိုးနဲ့ထုတ်ချီသွင်းချီလုပ်နေမိတယ်။ သိပ်ကောင်းတာပဲရှင်...။ ခုတော့ သီးခံပြီးဒီလိုပဲ ကျေနပ်ရတာပေါ့။ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ဟာ လက်ညှိုးကို ငုံမိအောင်ကို ကျဉ်းသွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ပူနွေးလာ ပြီး မကြာခင်မှာပဲ ကျမရဲ့လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းက ဆွဲစုပ်ပါတော့တယ်။ 

" ဟင့်...အ...အင်း...ဟင်း...ဟင်း...." 

ဘယ်လိုပဲကြိတ်မှိတ်နေပေမယ့် ကျမရဲ့ရင်ခေါင်းထဲက ပြင်းထန်တဲ့သက်ပြင်းချသံတွေ အသက်ရှူသံတွေထွက်နေရ ပါတယ်။ 

" အိ...အ...အား..." 

ကျမဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲမသိဘူး....။ တကိုယ်လုံးအကြောတွေဆွဲပြီး စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေဟာ ဝေါကနဲ ကျသွားပါတော့တယ်။ ကြမ်းပြင်မှာ အိုင်ထွန်းသွားမှာကတော့ သေချာပါတယ်။ ကျမ သိပ်မောသွားပြီ...ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ရမက်တွေ ငြိမ်စပြုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိရမိတယ်။

" အိ...အိ....အား...ကိုကြီးရယ်...ကောင်းလိုက်တာ....အိ....အား...အင့်...အို...ဗြစ်...စွပ်...ဒုတ်...ဒုတ်...အဟား..... အမေ့...အား....အင်း...." 

ဒက်ဒီရော သီတာစိုးပါ ချွေးဒီးဒီးကျနေတယ်လေ။ ဒက်ဒီလည်း အံကြီးကြိတ်ပြီး အားပါးတရဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ မျက်နှာကြီးနီလို့ သီတာစိုးဆိုတဲ့ မိန်းမက စောစောကလို မဟုတ်တော့ဘူး....။ ဖင်ကိုလိမ်ပြီး ကော့ကော့ပေးတယ်...သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ပိုပြီးပေါ်လွင်အောင်လို့လေ...။ လီးကြီးဝင်တိုင်းထွက်တိုင်း စောက်ဖုတ်ဟာ ကြုံ့ဝင်သွားလိုက် ပွပြီးထွက်လာ လိုက်နဲ့ ကျမဖြင့် ဖင်တောင်ကျိန်းမိတယ်။ သူတော့ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး...။ 

" အ...အား...အ...အား..."

သီတာစိုးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပျံသွားပါတယ်။ ခဏနေမှ ငြိမ်သွားလေရဲ့။ ဒက်ဒီကတော့ ဆက် လုပ်နေတုန်းပဲ။ ဒီတစ်သက်မှ ပြီးပါတော့မလားမသိဘူး....အို... 

" အား...အား...." 

သီတာစိုးရဲ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို လက်မောင်းနဲ့ပိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဖင်သားကြီးကို အတင်းဆွဲပြီး လီးကြီးကို ခေါင်းကနေပေါက်ထွက်သွားမတတ် ဆောင့်သွင်းပြီး ကျေနပ်သံကြီးနဲ့ တအားအားအော်နေတယ်။ သီတာစိုး လည်း ကော့တက်သွားပြီး ဒက်ဒီလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်နဲ့ညှစ်ပေးပြီး စုပ်ယူပေးနေပုံပဲ။ 

" ဟား..." 

ဒက်ဒီဟာ သီတာစိုးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး ဇိမ်ယူပြီး မှိန်းနေတော့တယ်။ ခဏအကြာမှာပဲ သီတာစိုးက လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာပြီး...

" အကိုကြီး...ထတော့လေ...သီတာကို ပြန်ပို့ပေးအုံးပေါ့...." 

ဒီလိုပြောလိုက်တော့မှ ဒက်ဒီက ကြုံး၍ထလိုက်ပြီး သီတာစိုးစောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ပျော့သွားတယ်ဆိုပေမယ့် ခွေကျမသွားသေးဘဲ အရည်တွေတမြားမြားနဲ့ ဒက်ဒီလီးကြီးကို ကျမဟာ အသေအချာလိုက်ပြီး ကြည့်မိနေပါတယ်။ အဲ့ဒီနောက် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးဟာ ဒက်ဒီရဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ တဆက်တည်းရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင် သွားကြပါတယ်။ 

ကျမလည်း ကျမအဝတ်အစားတွေကို သေချာပြင်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။ ဝတ်ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာပဲ တဖက်ခန်း က အသံကြားလို့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ရေချိုးခန်းက ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီး အဝတ်အစားတွေ ဝတ် နေကြပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျမဟာ အခန်းထဲက အသာလေးပြန်ထွက်ခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့က ဆင်းကာ အိမ်ဘေးမှာရပ်ထားတဲ့ ကား ထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သုံးလေးမိနစ်လောက်အကြာကျမှ ကျမကားကို အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်ထိ မောင်း သွင်းခဲ့ပါတယ်။ အခုမှရောက်တဲ့သဘောပေါ့...။ ကျမကားရပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ အိမ်ထဲကထွက်လာတဲ့ ဒက်ဒီနဲ့ သီတာစိုး တို့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျမက ဘာမှမပြောဘဲ နားလည်မှုရှိတဲ့သဘောနဲ့ သူတို့ကိုပြုံးပြီး လက်ပြကာ ကားထဲက ထွက်လာ တဲ့အချိန်မှာပဲ သူတို့နှစ်ယောက်က ဒက်ဒီကားထဲကို ရောက်သွားကြပါပြီ။ 

ကျမက ခပ်တည်တည်ပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးကနေ အိမ် ပေါ်ကိုတက်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ဒက်ဒီကားဟာ ငြိမ့်ကနဲ ထွက်သွားပါတယ်။ ကျမလည်း အိမ်ရှေ့တံခါးကို သေချာသော့ခတ် ပိတ်ပြီး ဝင်လာခဲ့ရာမှ ဧည့်ခန်းထဲလည်းရောက်ရော ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်မိပါတော့တယ်ရှင်....။ 

..............................⭐⭐⭐⭐⭐...............................

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်တော့်ရဲ့ ပျားဘုရင်မလေး (စ/ဆုံး)

ကျွန်တော့်ရဲ့ ပျားဘုရင်မလေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းကို ထပ်ဖိချရန် ကြိုးစားပေမယ့် သီတာဆွေက သူ့အကြံကို သိနေသည့်အလား ပါးစပ်ထဲ မဝင်နိုင်သေးသော အရင်းပိုင်းကို လက်ဖြင့် အရင်လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံ မအောင်မြင်လိုက်။ သို့သော် သူက ထပ်တွန့်တက်ပြီး သီတာဆွေကို လက်ဖယ်ဖို့ အမိန့်ပေးတာမျိုးတော့ မလုပ်တော့ပါ။ 

သီတာဆွေက အလိုက်တသိနှင့် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး လီးကိုစတင်စုပ်ပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် လီးအရင်းအား ကိုင်ထားသော လက်ကလဲ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို လှုပ်ခါပေးသည်။ 

“ အား … ရှီ .. ကောင်းလိုက်တာ … လုပ် လုပ် .. အဲဒီလိုမျိုး”

သီတာဆွေ တခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက် အရည်အချင်း ရှိသည်တော့ မသိ။ လီးစုပ်သည့် နေရာတွင်တော့ တော်တော်ကြီး ကျွမ်းကျင်သည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ သူမ ချစ်သူဆိုသော ကိုဝင်းခိုင်ကို စုပ်ပေးနေကြ ဖြစ်ရမည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတော့ သီတာဆွေ၏ ထိုကျွမ်းကျင်မှုက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ဖြစ်စေနေသည်သာ။ ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က သီတာဆွေခေါင်းအား လှမ်းပြီး ထိန်းပေးထားစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ မျက်နှာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ သိမ်းကာစုထားသော ဆံပင်ရှည်ရှည်များအား ကိုင်ပေးထားယုံသာ လိုအပ်သည်။

သီတာဆွေက သူမဖာသာ သူမ ခေါင်းကို နိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ရင်း ပါးကလေးများ ဖောင်းလာသည်အထိ အားတက်သရော စုပ်ပေးနေသည်။ လီးစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံ တရှူးရှူး တရှဲရှဲကသာ အခန်းထဲတွင် ကြီးစိုးထားသည်။

“ ကောင်းတယ် .. သီတာ .. စုပ်စုပ် ..” 

လွတ်နေသာလက်တစ်ဖက်က နို့ကြီးတွေကို လှမ်း၍ဆွဲကာဆော့ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို လှုပ်ကာ သီတာဆွေ ပါးစပ်ကို စတင်၍ လိုးဆောင့်သည်။ တောင်ကုန်းတစ်ခုပေါ်သို့ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတက်ရသလို ဦးကျော်ခေါင် အားကုန်ထုတ်သည်။ လီးတန် အရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သီတာဆွေ၏ လက်သည်သာ နှုတ်ခမ်းသားများနှင့် ဆီးစပ် မထိတွေ့ရအောင် တားဆီထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အတားအဆီး ဖြစ်၏။ မဟုတ်လျှင် လီးကြီးတစ်ခုလုံး သီတာဆွေ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမှာ သေချာလှသည်။

နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာအောင် မာရသွန်ပြေးသလို တောက်လျှောက်ဆွဲပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် လီးတလျှောက် ကျင်စိမ့်တက်လာသည်။ 

“ ထွက် .. ထွက်တော့မယ် … သေချာ မျိုချ .. သီတာ .. အပြင်ကို တစ်စက်မှ မကျစေနဲ့ “ 

လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် သီတာဆွေ ခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ကျားရိုင်းတစ်ကောင်၏ အားမာန်ဖြင့် သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ လီးတန်အား ထိုးထည့်သည်။ အားပါလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သီတာဆွေ လက်သည်လည်း လီးတန်အရင်းအား ဖမ်းကိုင်ထားခြင်း မပြုနိုင်တော့။ တံတွေးရည်များဖြင့် ပေကျံစိုရွှဲနေသော လီးတစ်ချောင်းလုံး သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည်။

“ အား … ရှစ် .. ထွက် .. ထွက်ပြီ” 

ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အော်ညည်းပြီးနောက် သီတာဆွေခေါင်းအား သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် ထိသည်အထိ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ လည်ချောင်းဝကို ကျော်၍ ရောက်နေသော ဒစ်လုံးကြီးသည် အစွမ်းကုန် တင်းမာသွားပြီးနောက် သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဘာမှန်း မသိလိုက်ခင်မှာပင် အရည်ပျစ်ပျစ်တွေအား သီတာဆွေ မျိုချလိုက်ရရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေသည်။ ထို့အတူ သီတာဆွေ၏ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးသည်လည်း

ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် တစ်ချက်ကော့တိုင်း သီတာဆွေ တစ်ချက်မျိုချနေရတော့သည်။ 

“ ဝိုး .. အန်ကယ် တကယ်ပဲ ဖိအားတွေများနေတာကိုး .. ဟူး” 

တစ်စက်မကျန် ကုန်သည်အထိ သုတ်ရည်များအား စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင် သီတာဆွေ အတော်လေးပင် မောဟိုက်နေရှာသည်။ သီတာဆွေ နည်းတူ ဦးကျော်ခေါင်သည်လည်း ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်နေသည်။သီတာဆွေ၏ မှတ်ချက်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ယောင်ယောင်လေးပြုံး၍သာ ထောက်ခံသည့်အနေနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။ 

ဦးကျော်ခေါင်၏ အပြုံးမျက်နှာသည့် မည့်သည့်အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သည်ကို သူသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပေတော့မည်။ထိုနေ့မှစ၍ နောက်ထပ်ရက်များတွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် သူ့ပီအေဖြစ်သူ သီတာဆွေ၏ နောက်တိုးတာဝန် ဖြစ်သော လီးစုပ်ပေးခြင်းအမှုကို ကောင်းကောင်းအသုံးချလေတော့သည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို အနည်းဆုံး နှစ်ကြိမ် ဒါမှမဟုတ် သုံးကြိမ်လောက်တော့ သီတာဆွေခမျာ သူ့လီးအား စုပ်ပေးရသည်။

ထိုသို့စုပ်ပေးရာတွင် တခါတလေတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှဝင်ရောက်မစွက်ဖက်။ ထိုင်ခုံတွင် အခန့်သား ကျောဆန့်ကာထိုင်ရင်း ခြေတန်များကို ကားပေးထားလိုက်ယုံပင်။ သီတာဆွေသာလျှင် မာတောင်နေသည့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပေးရရှာသည်။

သီတာဆွေ ပြုစုသမျှ ဦးကျော်ခေါင်က အလိုက်သင့် ခံစား၊ စံစားနေယုံသာ ..။သို့သော် တစ်ချို့သောအချိန်များတွင်မူ အရမ်းကိုဖိအားများသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်နှင့် သီတာဆွေအား အခန်းအလယ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းပြီး၊ သူက လက်နှစ်ဖက်နှင့် သူမခေါင်းအား ညှပ်ထိန်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်အား ကောင်းကောင်းလိုးတော့သည်။ 

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့နှစ်ဦး၏ ဖိအားလျှော့ခြင်းကိစ္စသည် လီးထိပ်ဝမှ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရည်များကို သီတာဆွေ တစ်စက်မကျန် သောက်မျိုချရခြင်းနှင့်သာ အမြဲ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ထိုအတွက် ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရုံးခန်းထဲတွင် ပေကျံခြင်း မဖြစ်အောင်ဆိုသော အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။ အားလုံးကို ချုံငုံ၍ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အကောင်းဆုံးသော အခြေအနေတစ်ခုကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိထားသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိပြီး ဘဝတလျှောက်လုံး လည်လျှင်လည်သလို စားသုံးလာခဲ့သည်မို့ ဒီမျှနှင့် သူ့ခမျာ မကျေနပ်နိုင်။ 

ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မြက်ဆိုသည်မှာ တခြားဘက်တွင် ပိုစိမ်းသည်လို့ ခံယူထားသည်သာ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူလုံး၀ စိတ်ကျေနပ်သွားဖို့အတွက်ရန် သီတာဆွေအား ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးရမလဲဆိုတာ အမြဲအာရုံရောက်နေသည်။ တစ်နည်းနည်းနှင့်တော့ သီတာဆွေ ပင်တီကို ချွတ်ပြစ်နိုင်အောင် သူကြိုးစားရမည်။ ဤသည်ကား ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အဓိကပန်းတိုင်ပင် ..။ ထိုင်နေကြ ဆုံလည်ခုံပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခပ်လျော့လျော့ အနေအထားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဦးနှောက်ကို အပြေးအလွှား အလုပ်ပေးမိသည်။

သီတာဆွေကို ဘယ်လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း အသည်းအသန် စဉ်းစားနေရလို့လား မသိ။ သူ့ခေါင်းတွင် ဆံပင်ဖြူတွေပင် ထပ်တိုးလာသလို ခံစားရသည်။ ဟူး .. ကျော်ခေါင် .. မင်း ကြံစမ်း ပြီးခဲ့သော မိနစ်ပိုင်းအတွင်းကပင် သီတာဆွေတစ်ယောက် သစ်သားစားပွဲကြီးအောက် ဒူးထောက်ကာ ဝင်ပြီး သူ့လီးအား တစ်ချီပြီးအောင် စုပ်ပေးခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ထပ်လိုချင်နေသေးသည်။ 

တကယ်ကို ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ အကြီးစားပင်။ (ကျော်ခေါင် .. ကျော်ခေါင် .. သိပ်လောဘမကြီးစမ်းနဲ့) ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ဆုံးမ ဖျောင်းဖျပြီး ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းချသည်။ တခြားလုပ်စရာလည်း လောလောဆယ် မရှိသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စားပွဲအံဆွဲကို လှမ်းဖွင့်သည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရသော ပါးစပ်အနံ့ပျောက်ဆေး (မင့်)ဗူးကို လှမ်းယူပြီး ဆေးလုံးဖြူဖြူလေးနှစ်ခုကို လက်ဝါးထဲ ခေါက်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ထည့်မယ်ဆိုပြီး လက်ကိုမြှောက်လိုက်ချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံသစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့တော့ ရက်အနည်းငယ် စောင့်လိုက်ရသည်။ 

အခုရက်ပိုင်းအတွင်း ကုမ္ပဏီက အလုပ်တော်တော်ဖြစ်ထွန်းသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ပို၍ဖိအားများသလို ခံစားရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားများခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးတရားကား သီတာဆွေ တစ်ယောက် ပိုပို၍ သူ့လီးအား စုပ်ပေးလာရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ပတ် ရုံးဖွင့်သည့် တနင်္လာနေ့မှ စ၍ သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမပါးစပ်ကို နားရသည်ဟူ၍ မရှိ။

သေချာသာ တွက်ကြည့်မည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမအလုပ်ကို သူမလုပ်ရသည်ထက် ရုံးခန်းထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင်လီးကို စုပ်ပေးရတာက ပိုများသည်ဟုတောင် ဆိုရမလား မသိ။ အခုလဲကြည့်။ မိနစ်နှစ်ဆယ် နီးပါးလောက် ကြာအောင် ဦးကျော်ခေါင်လီးအား သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သည်အထိ ရုံးခန်းထဲ စုပ်ပေးခဲ့တာမှ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေး။ ဆယ်မိနစ်သာသာလောက်ပဲ ရှိဦးမလား မသိ။ ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏

“ သီတာရေ အထဲ ဝင်ခဲ့ပါဦး”

ဆိုသည့် အသံကြောင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ လေးလံသွားရရှာသည်။ သီတာဆွေသည် အပျော့သားထဘီစကတ် အနက်ရောင်ကို အဖြူရောင် ရုံးဝတ်ရှပ်အင်္ကျီနှင့်တွဲ၍ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ထဘီစကတ်က ဘေးခွဲဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော ပေါင်တန်တစ်ဖက်အား ဒူးအထက်လောက်ထိ မြင်နေရသည်။ မိန်းမဝတ်ရှပ်အင်္ကျီကမူ ကြယ်သီးတပ်ဖြစ်ပြီး မို့ဝန်းသောစနေနှစ်ခိုင်အား လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပေးသည်။ 

သီတာဆွေ၏ အတွေးက ဒီလိုမျိုး လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ထားလျှင် သူမအင်္ကျီထဲသို့ လက်နှိုက်ပြီး နို့တွေကို ဦးကျော်ခေါင် မသုံးနိုင်ဟူသော အတွေး။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်က သူမပါးစပ်အား မလိုးခင်မှာ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကောင်းကောင်းကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်လိမ့်မည်ဆိုသော အချက်ကိုတော့ မေ့သွားခဲ့သည်။ 

မနက်ပိုင်း တစ်ဆက်ရှင်ပြီးလို့ သူမ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ခပ်ကြေကြေဖြစ်သွားသော အင်္ကျီရှေ့ပိုင်းကို မနည်းပင် ပြန့်အောင် ပြန်လုပ်ထားခဲ့ရသည်။ ငြင်းဆန်လို့ရမှာ မဟုတ်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ စိတ်လျှော့ပြီး ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်လာရင်း မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် နမ်းစတော့ ပလွေမှုတ်ပေးခဲ့ရသဖြင့် ပါးရိုးတွေက အတော်ညောင်းနေသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခဲ့ရသဖြင့်လည်း ဒူးခေါင်းနေရာက အနည်းငယ် နာနေသည်။ တတ်နိုင်လျှင် သီတာဆွေ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးအား စုပ်မပေးချင်တော့။ ဒီလိုနှုန်းထားအတိုင်းသာ ဆက်သွားမည်ဆိုလျှင် ဒီနေ့တော့ တစ်နေ့တာအတွက် အများဆုံး စံချိန်အဖြစ် တင်ထားခဲ့သော ခြောက်ကြိမ်ဆိုသည့် နှုန်းကို ကျိုးမည်လား မသိ။ သီတာဆွေ စံချိန် မကျိုးချင်ပါ။ 

“ ဒီမှာ ထိုင်ဦး သီတာ ..”

တော်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်တာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ဟန်ရှိသည်။ စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံကို ညွှန်ပြပြီး ထိုင်ခိုင်းလို့ ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ဘဲ လီးစုပ်ပေးရမည်ဆိုလျှင် သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို ညွှန်ပြပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းမှာ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ သူမကို သစ်သားစားပွဲကြီးပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်လန်ကာ အိပ်ခိုင်းပြီး သူက စားပွဲဟိုဘက်စွန်းမှနေ၍ ပါးစပ်ကို သုံးလေ့ရှိသည်။ ဒါကလဲ တခါတလေမှ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့်တော့ သီတာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စုပ်ပေးရတာက ပိုများလေသည်။

သီတာဆွေ ထိုင်ခုံမှ ဝင်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်က စကားကို ချက်ချင်းစမပြောသေးပါ။ တစ်စုံတစ်ခုတွင် အတွေးနစ်နေဟန်ဖြင့် သေချာစဉ်းစားနေတာ တွေ့သည်။ ခနနေမှ .. 

“ အင်း … သီတာရေ .. အန်ကယ်တော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး” 

စိတ်သက်သာသလို ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် စိတ်ထဲမတည်မငြိမ် ဖြစ်လာသည်။ ဘာ .. ဘာများ ဖြစ်ပြန်တာပါလိမ့် …။ 

“ ဟိုလေ .. ပြောရမှာ အားတော့နာတယ် … သီတာ ပါးစပ်က အနံ့အကြောင်း ပြောချင်တာ .. အဲ ဒါလေး ..”

သီတာဆွေ မျက်တောင်လေးများ တဖျတ်ဖျတ် ခတ်သွားသည်။ 

“ သီတာ့ ပါးစပ်က အနံံ့ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. သီတာပါးစပ်က စကားပြောလိုက်တိုင်း အနံ့တစ်မျိုး ရနေတယ်” 

ဦးကျော်ခေါင်က ထိုစကားကိုပြောရင်းနှင့် သူ့အဆိုကို အားဖြည့်ဟန် နှာခေါင်းဝကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ပိတ်ပြသည်။ ဒီစကားနှင့် အမူအရာကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုသွားရှာသည်။ မသိမသာခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားပြီး ဝမ်းနည်းသည့်အသံနှင့် တုံ့ပြန်ပြောသည်။ 

“ သီတာလဲ စိတ်မကောင်းဘူး .. နဲနဲတော့ သတိထားမိတယ် .. မနေ့ကညနေတုန်းကဆိုရင် သီတာ့ချစ်သူနဲ့တွေ့တော့ သူကတောင် ပြောသေးတယ် .. သီတာ့ပါးစပ်က အနံ့တစ်မျိုးရနေတယ်တဲ့” 

“ ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ကြည့်ရတာ .. အန်ကယ့်အရည်တွေကို သီတာ အမြဲမျိုချနေရလို့ ဖြစ်မယ်” 

သီတာဆွေ ထိုစကားကို ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ဒီအချက်ကြောင့် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ဦးကျော်ခေါင် သူမပါးစပ်ကို ဖိအားလျှော့ဖို့ဆိုပြီး မသုံးခင်က ဒီလိုမျိုး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင်းခိုင်ကလဲ သူမနှင့် နမ်းစုပ်တိုင်း ဘာကွန်ပလိန်းမှ မတတ်ခဲ့ပေ။ အခုကျမှ ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မှန်း မသိ။ တကယ်တမ်းတော့ ဖိအားများသည်ဆိုသူက သူမ မဟုတ်။ ဦးကျော်ခေါင်သာလျှင်။ 

သူမက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီခြင်းသာ။ အကယ်၍သာ ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ တခြားနည်းလမ်းနှင့် ဖြေရှင်းလို့ရမည်ဆိုလျှင် သူမဝမ်းသာမိမှာ သေချာပါသည်။ သီတာဆွေ အတွေးထဲတွင် နှစ်မျောနေခိုက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှထကာ သူမနားသို့ လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီတာဆွေ၏ နောက်ဘက်ရောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာဆန့်ထုတ်ရင်း သူမနို့တွေ့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ခြင်း ခံရသလိုမို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးအနည်းငယ် တွန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ နားနားကပ်၍ သူစဉ်းစားထားသည်ကို ဆက်ပြောပြန်သည်။

“ သီတာ့ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ စထရပ်လျှော့တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုတော့ အန်ကယ်တို့တတွေ ရှာဖို့ လိုအပ်နေပြီ”

“ ဟုတ် .. ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာ့လက်နဲ့ ပြန်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးရမလား အန်ကယ်” 

“ မကောင်းဘူး .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး .. အဲဒီနည်းက ပေတာကျံတာတွေ များတယ်” 

သီတာဆွေ အကြံပြုချက်ကို ကန့်ကွက်လိုက်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့နှာဝသို့ ပြန့်နှံ့လာသော ကိုယ်သင်းနံ့နံ့လေးကို ခိုး၍ ရှုလိုက်မိသည်။ သီတာဆွေသည် ဉာဏ်ရည်ထိုင်းသလောက် သူမကိုယ်သူမတော့ ဘယ်လိုအလှပြင်ရမည်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သိပေသည်။ ဆံကေသာအနံ့က သင်းသင်းလေးမွှေးနေသလို၊ ကိုယ်သင်းနံ့ကလဲ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် ဆွဲဆောင်နေသည်။

အနီးကပ် နောက်ဘက်မှ မြင်နေရသော ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးကို မနမ်းရှိုက်မိအောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းကို စိတ်ထိန်းထားရသည်။ ရမ္မက်ဇော၏ ထွက်ပေါက်အဖြစ် လောလောဆယ် သုံးလို့ရနေသော နို့လုံးအိအိတွေကိုသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ကာဆော့ပစ်လိုက်သည်။ 

“ အန်ကယ်တစ်ခု စဉ်းစားမိတာတော့ ရှိတယ် .. သီတာ လက်ခံမလား မသိဘူး” 

“ ဟုတ် .. ဘာများလဲ အန်ကယ် ပြောပါဦး”

“ ဒီလိုလေ .. အန်ကယ်တို့ ပါးစပ်အစား နောက်ထပ်အပေါက်တစ်ပေါက်ကို ပြောင်းသုံးရင် ကောင်းမယ်”

“ နောက်ထပ်အပေါက် ??”

ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားအား နားမရှင်းမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမခေါင်းလေးကို လည်ပြန်လှည့်ရင်း မေးသည်။ နို့တွေအား ဆုပ်နယ်နေသည့် လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေရှေ့က စားပွဲပေါ်တွင် တစောင်းဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စိတ်အားထက်သန်သည့် အမူအရာနှင့် သီတာဆွေအား အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့စကားကို ဆက်သည်။ 

“ ဟုတ်တယ် .. ပါးစပ်မဟုတ်တဲ့ အပေါက် .. စောက်ဖုတ်အပေါက် .. ဒါမှမဟုတ် စအိုအပေါက်”

“ စအိုအပေါက် … အာ .. မဟုတ်တာ!!”

စအိုပေါက်ဆိုသည့် စကားတွင် သီတာဆွေ ရွံရှာဟန်နှင့် မျက်နှာလေးမဲ့သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်နှင့်တောင် တစ်ခါမှ စအိုပေါက်ကို အသုံးပြုတာ ခံဖူးခဲ့သည် မဟုတ်။ စအိုပေါက်ဆိုသော စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေးပျက်သွားသည်ကို လူလည်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် ဒက်ခနဲ ရိပ်မိသည်။

“ အင်း .. စအိုပေါက်တော့ မသုံးတာ ကောင်းပါတယ်”

ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ထိုစကားကြောင့် မတည်ငြိမ်ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ စိတ်အေးချမ်းသွားရသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က ကျေနပ်အားရဟန်နှင့် လက်ခုတ်တစ်ချက်တီးသည်။ 

“ ကောင်းပြီ .. ဒါဆိုအဆင်ပြေသွားပြီ”

“ ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဆင်ပြေသွားပြီ??” (ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဝမ်းသာသွားသည်ကို စဉ်းစားမရဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ မေးမိသည်)

“ ဟုတ်တယ် .. ဒီလိုလုပ်မယ်လေ” 

စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ဦးကျော်ခေါင် ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး သီတာဆွေအားလဲ ထိုင်ခုံမှထအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။ အူကြောင်ကြောင်နှင့် သီတာဆွေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်တွင် သူမကိုယ်လေးကို စားပွဲဘက်သို့ တွန်းပို့တာ ခံလိုက်ရသည်။ သီတာဆွေ လက်နှစ်ဖက်က စားပွဲမျက်နှာပြင် ထောက်မိသွားသည်။ 

“ အန်ကယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ??” 

ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ စားပွဲဆီသို့ တွန်းပို့ခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း လှမ်းမေးလိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမတင်ပါးနောက်တွင် ကပ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေအား ပါးစပ် နားရွက်တက်ချိတ် လောက်မတတ် ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဖြေလိုက်သည်က .. အန်ကယ် သီတာ အဖုတ်ကို သုံးမလို့ … ဟု ဖြစ်တော့သည်။ 

“ ဟင်!!” 

သီတာဆွေ ထံမှ ဟင် ဆိုသော အသံမှမဆုံးသေး။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမကျောကို လက်နှင့်ဖိချလိုက်ရာ စားပွဲအစွန်တွင် ကုန်ပေးထားသော ပုံစံ အလိုလို ရောက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က နောက်မှ ကပ်၍ ရပ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကော့တင်းတက်လာသော သီတာဆွေ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးအပ်မိသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ မာတင်းစပြုလာသော လီးကြီးက ဖင်ကြားကို တည့်တည့်ထောက်သည်။သီတာဆွေ ယောင်ပြီး တင်ပါးတွေ လှုပ်ခါမိသည်။ 

“ သီတာပဲ ပြောတာလေ .. ဖင်ပေါက်ကိုတော့ မသုံးချင်ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါကြောင့်ပါ” 

“ အော် .. အင်း” (သူပြောတာ ဟုတ်ရှာသားဟု သီတာဆွေ အတွေးရောက်သည်) 

ဘာပြီးလျှင်ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိနေသူ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ လက်သွက်လှသည်။ စကတ်ထဘီ၏ ဘေးချိတ်နေရာကို လက်နှင့်စမ်းပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ထဘီစက ခါးနေရာမှ ကွာသွားပြီး အောက်ခံပင်တီ အဝါရောင်လေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ 

စွင့်ကားလှသော တင်အိုးတွေက တောင့်ခံထားသဖြင့် ထဘီက အောက်ကိုတော့ လျှောကျမသွား။ ဦးကျော်ခေါင်ပင် လက်နှင့်ဟိုဘက်ဒီဘက် ထိန်းကိုင်ပြီး တင်ပါးတွေကို ကျော်အောင် လိပ်ချလိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် ထဘီအနက်လေး ခြေရင်းမှာ ပုံသွားချေပြီ။ 

“ အားပါးပါး .. တောက်!!” 

ဇာပင်တီပါးလေးနှင့် မလုံ့တလုံထုပ်ထားရှာသော တင်အိုးတွေက ပြည့်တင်းတောင့်တင်းလှသည်။ ကားစွင့်ဝိုင်းစက်ကာလဲ ရှိနေသည်။ တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခုအသက်အရွယ်ထိ ရောဂါရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိလို့။ မဟုတ်လျှင် နေရာတွင် နှလုံးရပ်ပြီး ကိစ္စချောသွားနိုင်သည်။ မျက်လုံးရော၊ နှာခေါင်းပါ အပူရှိန်တွေ တမဟုတ်ခြင်း ပြင်းလာသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် ပင်တီကို ချွတ်ဖယ်ဖို့ပင် စိတ်မကူးနိုင်တော့။ ပင်တီစတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဖင်သားတစ်ခြမ်းဖက်ပေါ်သို့ လှမ်းတင်သည်။ကုမ္ပဏီကို စရောက်ခါစကတည်းက အမြဲတမ်း စိတ်ကူးယဉ်တောင့်တ နေခဲ့ရသော သီတာဆွေ၏ အဖုတ်က ကုန်းပေးထားသဖြင့် ဖင်ကြားကနေ ပြူးခနဲ ထွက်လာသည်။

“ ရွှီ ..”

ဒီ တစ်ခါတော့ ဝမ်းသာမှုကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လေချွန်ဖြစ်အောင် ချွန်ဖြစ်သွားသည်။ လေချွန်သံကြားတော့ သီတာဆွေသည် စားပွဲပေါ်လက်ထောက် ကုန်းထားရာမှ သူ့ကို နောက်လှည့်ကြည့်သည်။

“ အန် .. အန်ကယ် .. ဒီဟာက ဖိအားလျှော့တာဟုတ် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူးနော် ..” 

“ ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ဖိအားလျှော့တာ” 

ကမူးရှူးထိုး ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးကတော့ နောက်ဆုံးပိတ်အိတ်နှင့်လွယ်ရတော့မည်ကို သိနေသည်အလား ခေါင်းထောင်စပြုနေပြီ။ ညာဘက်လက်နှင့် လီးကို အရင်းမှလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးနောက် အပြူးသားထွက်စပြုနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးဆီသို့ ထိပ်ကို ပြေးကပ်သည်။ သီတာဆွေနှုတ်မှ အင်းခနဲ ညည်းသံထွက်သည်။ 

“ ဖိအားလျှော့တာ သိလား .. သီတာ .. တခြားတွေးမနေနဲ့ .. အလုပ်အကြောင်းပဲတွေး .. ဒါအလုပ်ပဲ”

အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လီးထိပ်နှင့် အဖုတ်ဝကို စမ်းကာထောက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပူနွေးနေပြီး အဝလေးကမူ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ နောက်ထပ်တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဒစ်ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆွပေးလိုက်ပြီး တတိယတစ်ချက်တွင်တော့ အားနှင့်သုံးကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ပြစ်ခနဲ အသံက ခပ်ကျယ်ကျယ်ပေါ်ထွက်လာပြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးထိပ်က စောက်ဖုတ်ဝထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တင်းကျပ်နွေးထွေးသော အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အူးခနဲ ရေရွတ်မိပြီး ခေါင်းမော့တက်သည်။

“ ဖက်ခ် . ကျပ်လှချည်လား … အားပါးပါး” 

စိတ်ဆန္ဒပြည့်ဝသွားယုံမက တင်းရင်းပြီးအိစက်နေသည့် အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အခိုက်ကြီးခိုက်ကာ အော်ညည်းသည်။ သီတာဆွေခါးအား ထိန်းကိုင်ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်နေသည့် လီးအား ပို၍ တိုးဝင်အောင် ထပ်ဆောင့်သည်။ လီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နှင့် ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ 

ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေသည်လည်းပဲ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နှုတ်မှ တရှီးရှီးနှင့် စတင်၍ ညည်းသည်။ လုံးပတ်တုတ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြောင့် သူမအပေါက်လေးသည် ကိုဝင်းခိုင်ထက်စာလျှင် လမ်းပိုဖွင့်ပေးရရှာသည်။ ထိထိမိမိတော့ ရှိလှသည့်ဖြစ်ခြင်း ..။ 

“ ကောင်းတယ် .. သီတာ … အရမ်းကောင်းတယ် .. မင်း အဖုတ်က စပယ်ရှယ်ကိုကောင်းတယ်” 

ကောင်းတယ်ဆိုသော စကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ဆိုရင်း ဦးကျော်ခေါင် လီးကုန်အောင် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ အားပါးလှသည့် အချက်မို့ သီတာဆွေ သူမကိုယ်စားပွဲပေါ် လဲမကျသွားအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းတောင့်ခံထားရသည်။ လီးကြီးကတော့ အဖုတ်ထဲတွင် တစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင်မြုပ်နေပြီး တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးစပ်က ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မိတ်ဆက်သွားသည်။ 

ထို့နောက်တွင်တော့ .. ခါးသွယ်သွယ်လေးအား ထိန်းကာကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်များကား ပင်တီလေး မလုံ့တလုံဖုံးနေသော တင်ပါးကြီးများပေါ်တွင် ရောက်ရှိနေသည်။ အီးလိုသာဆိုလျှင် ဂေါဂျက်စ်ဟု တင်စားခေါ်ဆိုရမည့် အကောင်းစား စံချိန်မှီ လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော တင်ပါးတစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ်၍ ဆုပ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်နေသော လီးကို လိုးဆောင့်မှုကိုလည်း တစ်ချက်လေးမှတောင် မရပ်။ 

သူ့ဟာကြီးကို ပတ်ပတ်ဆွဲနေသလို ဖြစ်သော နူးညံ့လှသည့် အတွင်းသားများ၏ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရင်း ရှိရှိသမျှသော အားတွေကို သုံးကာ ဆောင့်သည်။ ဆီးခုံနှင့် သီတာဆွေ နောက်ပိုင်း ပြေးပြေးရိုက်သံသည် အခန်းထဲတွင် တဖတ်ဖတ်နှင့်ကို မြည်ဟီးနေတော့သည်။ 

အချိန်ကြာလှသည်နှင့်အမျှ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်က အရည်လိုက်ပြီး လိုးရတာ အဆင်ပြေချောမွေ့လာသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း ရှက်တာကြောက်တာတွေ ရှိမနေတော့ဘဲ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ဖို့ကိစ္စကို တတ်နိုင်သလောက် ပြန်ကူညီလာသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ဆောင့်ချက်တွေနှင့်အညီ သူမက နောက်ပြန်၍ တင်ပါးတွေကို တွန်းတွန်းပေးရာ နှစ်ဦးစလုံးအဖို့ ခံစားမှုဖီလင် မြင့်သထက်မြင့်လာအောင် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အလျင်လိုခြင်း လုံးဝမရှိ။ ကောင်းမွန်လှသော အရသာကြောင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးသွားမှာကို မလိုလားပါ။ 

ကို တစ်ချက်ဆောင့်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ အနှုတ်တွင် အပြင်သို့ရောက်အောင် ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကောင်းခါစပြုနေပြီဖြစ်သော သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဟာခနဲတောင် ဖြစ်သည်။ ဘာများဖြစ်တာလိမ့်ဆိုပြီး ကုန်းထားရာမှ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လှည့်ကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ထိုင်ခဲ့သော ထိုင်ခုံတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း သူမကို လက်ပြကာ လှမ်းခေါ်တာ တွေ့သည်။ 

“ လာ .. သီတာ .. တစ်မျိုးစမ်းကြည့်အောင် .. အန်ကယ်ပေါ် တက်ခွလိုက် ..”

ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းဖို့ကတော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွင်တော့ သီတာဆွေအား နှစ်ခါရှင်းပြစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည်မှန်း ချက်ချင်းသိပြီး ထိုင်နေသည့် သူ့အပေါ်တွင် တက်ခွသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားနှင့် တက်ခွပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားသည့် လီးကို လက်ပြောင်း၍ပင် ယူလိုက်သည်။ တခြားနောက်ထပ် ဘာမှ တိုက်တွန်းစရာမလို။ အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော အဖုတ်ဝနှင့် ပြန်တေ့လိုက်ပြီး ချိန်သားကိုက်သည်တွင် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ ဖိချသည်။

“ အိုး .. ဖက်ခ်” 

သီတာဆွေ၏ ထိုအပြုအမူကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ရမ္မက်လှိုင်းသည် အမြင့်ဆုံးအဆင့်သို့ ကူးပြောင်းသွားသည်။ လှပကျော့ရှင်းသော သီတာဆွေကိုယ်လုံးအထက်ပိုင်းကို ဖုံးကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် အင်္ကျီအား ရင်ဘတ်ရှေ့ပိုင်းမှ စုကိုင်ပြီးဆွဲဖွင့်သည်။ ဖောက်ဖောက်ဆိုသော အသံတွေ မြည်ပြီး ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်ထွက်သည်။ ဘရာမပါသော ရင်နှစ်မွှာက အကာအကွယ်မဲ့စွာ ပေါ်ထွက်လာသည်တွင် ဦးကျော်ခေါင် လက်နှစ်ဖက်က တစ်လုံးခြင်းစီကို ဆုပ်စွဲလိုက်သည်။

ပြီးသည်နှင့် သူ့မျက်နှာအား ရင်ညွန့်ဖွေးဖွေးများဆီသို့ ထိုးအပ်လိုက်ပြီး လျှာကြီးကိုထုတ်ကာ စတင်လျက်တော့သည်။

“ အမလေး .. အန်ကယ် … ရှီး .. ရှီး … အာ့ .. အား” 

“ အိုး … ပြတ် … ပြွတ် … ပြွတ်” 

နို့သီးစူစူလေးနှစ်ခုအား တစ်ခုချင်းစီ ငုံ့စုပ်နေသည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုခုံးအား အားပြုကာ အစွမ်းကုန်အပေါ်စီးမှ တက်ဆောင့်နေပြီဖြစ်သည်။ စိတ်တက်ကြွမှု အရှိန်က သူမထံတွင်လည်း မြင့်တက်နေပြီမို့ သီတာဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အားပါနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တောင် နို့သီးတွေကို လျှာနှင့် အကြာကြီး ငုံထားလို့မရ။

“ အင်း .. ကောင်းတယ် .. သီတာရယ် .. သိပ်ကောင်းတယ် .. ဒီနည်းက ပါးစပ်အနံ့မရှိစေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲ ..” 

အသက်ကို ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ရှူရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ စိတ်ရှင်းအောင် ထပ်မံ၍ရှင်းပြသည်။မျက်လုံးလေးများ မှေးတေးတေးဖြစ်နေသော သီတာဆွေက ဦးကျော်ခေါင်စကားကို နားလည်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က ပြုံးပြရင်း သီတာဆွေ မျက်နှာလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။ 

“ သေချာအောင် အန်ကယ် သီတာ ပါးစပ်အနံ့ကို ခံလိုက်ဦးမယ်” 

ဘာမှန်းမသိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်ခမ်းတွေက သူမနှုတ်ခမ်းများအား လာဖိကာ အတင်းစုပ်နမ်းခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ အွန်းခနဲ ညည်းသံထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခု ခပ်ဟဟပွင့်ထွက်သွားသောအခါ သူ့လျှာကြီး အတင်းကို တွန်းထိုး၍ အထဲ ရောက်လာသည်။ သီတာဆွေ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမလျှာလေးနှင့် ကျူးကျော်လာသူ လျှာကြီးကို ဆီးပတ်၍ တောင့်ခံထားလိုက်သည်။ 

သီတာဆွေတစ်ယောက် အောက်ဘက်ကို အာရုံမရောက်ဘဲ ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်လာသည့် ဦးကျော်ခေါင်လျှာနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေခိုက်၊ ဦးကျော်ခေါင်က ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့တင့်ပြီး အောက်ကနေ အပြတ်လှုပ်ရှားသည်။ လေးငါးချက်လောက် ဇယ်ဆက်သလို ဆက်တိုက်ဆောင့်တင်လိုက်ပြီးသောအခါ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ပြာဝေသွားသလို ခံစားရပြီး နားထင်ကြောတွေ ပွင့်ထွက်သည်။

“ ဖက်ခ် … ရှစ် !” 

နှုတ်ခမ်းချင်း အတင်းဖိကပ်ထားမှုက ကွာသွားပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် အရုပ်ကြိုးပြတ်သည့်နှင့် ထိုင်ခုံနောက်သို့ လန်ကျသည်။ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိတိုင်အောင် နစ်ဝင်နေသော လီးထိပ်ကမူ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို မီးတောက်ပေါက်ကွဲသည့်အလား ပန်းထုတ်ပစ်သည်။

သားအိမ်ဝတွင် နွေးခနဲနေအောင် ခံစားရလိုက်သည့် အတွေ့ကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်းပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများကို ကျုံ့မိသည်။ “ကောင်း .. ကောင်းတယ်” ဒီစကားလေး နှစ်လုံးကိုတောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းရေရွတ်လိုက်ရသည်။ ကျန်တာတော့ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေနိုင်တော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရသည်။

မျက်စိမှိတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် သီတာဆွေ ဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ခြင်းသည် နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အတော်ပင်ပန်းစေသည်သာ။ သီတာဆွေ ခနတာမျှ ဦးကျော်ခေါင် နည်းတူငြိမ်နေလိုက်ပြီး တအောင့်လောက်အကြာတွင် ဒီအတိုင်းချည်း မသင့်တော်ဘူးဟု အတွေးပေါက်ကာ ဦးကျော်ခေါင်အား ခွထားရာမှ ခြေထောက်ကြွ၍ အောက်ဆင်းလိုက်သည်။ သီတာဆွေ အလှုပ်တွင် ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးများ ပြန်ပွင့်လာသည်။ 

“ အဆင်ပြေသွားပြီ .. သီတာ ကျေးဇူးပဲ .. ပြန်နားချင်နားတော့ … အော် ဒါနဲ့ .. တလက်စထဲ အန်ကယ့်လီးမှာ ပေနေတာတွေ စင်သွားအောင် နဲနဲလျက်ပေးသွားဦး” 

ဟုတ်ပေသားပဲ ဟု သီတာဆွေ တွေးလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံအောက်သို့ လျှော့ဆင်းကာ နှစ်ဦးသားအရည်များ ပေနေသော လိင်တန်ကို လျှာနှင့်လျက်ပေးလိုက်သည်။ ပါးစပ်အနံ့ မနံစေချင်လို့ စောက်ဖုတ်ကို သုံးလိုက်ရသည်ဆိုသော အချက်ကိုမူ သီတာဆွေ ထုံးစံအတိုင်း ယောင်လို့တောင် မတွေးမိခဲ့ပါ။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်ကတော့ သီတာဆွေ၏ လျှာအရသာလေးကို ခံစားရင်း စိတ်ထဲအပျော်ကြီး ပျော်နေသည်။ 

ကျမ်းစာများထဲတွင် သုံးနှုန်းသော ကောင်းကင်ဘုံဆိုတာ ဘာမှန်းမသိပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ထိုနေရာသို့ ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။ 

ထို့အတွက်ကြောင့် ဇာတ်လမ်းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲသမျိုး အဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံတွေ့ရတာ ဖြစ်သည်။ ပျားတောင်မှ သီတာဆွေဆိုသော ပျားသည် ရိုးရိုးပျား မဟုတ် .. ပျားဘုရင်မဟု ဆိုရမည့် တကယ့်အမိုက်စားပင်။ တကယ်ဆိုလျှင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေးဟု တင်စားခေါ်ရမည့်သူသာ ဖြစ်တော့လေသည်။ 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။