ကွက်လပ်ဖြည့်ပါ (စ/ဆုံး)

ကွက်လပ်ဖြည့်ပါ (စ/ဆုံး)

​ရေးသားသူ - ဂျူနီယာဝင်းထိန်

တင်ယုနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရသည်။ လူနေထူထပ်သော ရန်ကုန်မြို့ကြီးမှာ လူတန်းစား အမျိုးမျိုးရှိသည့်အနက် အလုပ်သမားလူတန်းစား များပြားခြင်းကြောင့် ညနေစောင်း အလုပ်ဆင်းချိန်များ၌ ကားဂိတ်တွေမှာ လူတွေပုံလို့နေ၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကားတွေ လူကြပ်သွားသည်မှာ ညရှစ်နာရီခွဲလောက်အထိ ကားပေါ်တိုးတက်၍ပင် မရနိုင်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ကားကရှားသွားပေပြီ။

တင်ယုနွယ်တို့အလုပ်က မော်တာစက်ချုပ်လုပ်ငန်း။ အလုပ်ကျလျင် ကျသလို အိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်သည်။ တခါတရံဆို ညရှစ်နာရီခွဲ ကိုးနာရီလောက်မှ အလုပ်သိမ်းရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ရှိရာ မင်္ဂလာဒုံမှ သူမနေထိုင်ရာ အင်းစိန်စျေးနားသို့ အပြန်ခက်ခဲတတ်၏။ ပုံမှန်ပြေးဆွဲနေကျ လိုင်းကားတွေ ဂိတ်သိမ်းသွားပြီး အောက်ဆိုက်ကားတောင် အလာကျဲသွားသည့် အချိန်မို့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရခြင်းဖြစ်၏။ အိမ်ပြန်ရောက်လျင် အိမ်မှုကိစ္စအတွက် ပူပန်ရခြင်းမရှိသူမို့သာ တင်ယုနွယ်အတွက် တော်သေးသည် ဟုပြောရမည်။

တင်ယုနွယ်တို့အိမ်မှာက လူဦးရေ များများစားစား မရှိ။ သူအပါအဝင် သုံးဦးသာရှိသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ရီနှင့် တင်ယုနွယ်၏ သားလေး မိုးထက်မြင့်တို့သာရှိ၏။ တင်ယုနွယ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်မလေး ဖြစ်သည်။ လင်ဖြစ်သူက နိုင်ငံခြားသို့သွားပြီး အလုပ်လုပ်ရင်း ထိုနိုင်ငံမှာပင် နောက်အိမ်ထောင်ကျသွားသဖြင့် တင်ယုနွယ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်နှင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်း မရှိရှာသော တင်ယုနွယ်ကို ယောက္ခမဖြစ်သူက သနားစိတ်ဝင်ကာ မြေးနှင့် ချွေးမတို့ကို ခေါ်ယူပြီး သားဖြစ်သူ၏ အပြစ်ကို ပေးဆပ်သည့်အနေနှင့် ခေါ်ယူစောင့်ရှောက်ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။

အသက် (၂၅) နှစ်သာ ရှိသေးသည့် တင်ယုနွယ်မှာ သားဖြစ်သူရှေ့ရေးက ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်တိုင် အလုပ်ထွက်လုပ်ခဲ့သည့်အပြင် အိမ်စရိတ်ကိုလည်း တဝက်မျှခံပေးသည်။ အတော်အသင့် ပြေလည်သော ယောက္ခမက တင်ယုနွယ်ပေးသော အိမ်စရိတ်ကို လက်မခံ။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ်က (၄) နှစ်သားကလေးကို ပြုစုစောင့်ရှောက် ထိန်းကျောင်းပေးသည့် ကျေးဇူးကို ပြန်လည်တုန့်ပြန်သည့် အနေဖြင့် မရမက ပေး၏။ လင်ဖြစ်သူ စွန့်ပစ်သွားခြင်းခံရသော်လည်း မိမိခြေထောက်ပေါ် မိမိရပ်တည်နိုင်ကြောင်း မာနလေးပြသည့် သဘောလည်း ပါဝင်လေသည်။

တင်ယုနွယ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်ဆိုပေမယ့် ထင်ရက်စရာမရှိ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လေးက စွင့်ကား မို့မောက် ဖောင်းတင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး ရုပ်ရည်လေးကလည်း အတော်အသင့်လှသူမို့ ယခုတိုင် ပိုးပန်းကြသူများရှိနေသည်။

တင်ယုနွယ်က အပျိုဘဝကတည်းက ယောက်ျားလေးသူငယ်ချင်း ပေါများသည်။ ယောက်ျားလေးတွေနှင့် လက်ပွန်းတတီး ပေါင်းသင်းသည်။ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်လာတော့လည်း ထိုအမူအကျင့်က မပျောက်။ တင်ယုနွယ်တို့အိမ်ထောင် ပြိုကွဲရသည်မှာ ထိုအကြောင်းများလည်း ပါဝင်ပေသည်။ အိမ်ထောင်ကျခါစ အိမ်ခွဲနေကြသည်မို့ ယောက္ခမကြီးဒေါ်ရီက တင်ယုနွယ်၏ ထိုအကျင့်ကို မသိရှိခဲ့ပေ။ ယခု အတူနေပြန်တော့လည်း မြေးဖြစ်သူ မိုးထက်မြင့်နှင့်သာ အချိန်ကုန်နေခြင်းနှင့် တင်ယုနွယ်မှာ အလုပ်သွား၊ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာခြင်းတို့ကြောင့် မရိပ်မိခဲ့။

ငယ်ငယ်ကတည်းက အကျင့်ကြောင့်လားမသိ။ တင်ယုနွယ် စကားပြောလျင် တစ်ဖက်လူကို လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်တို့ထိပြီး ပြောဆိုတတ်၏။ ရင်းနှီးသူများနှင့်ဆိုလျင် သာ၍ပင် ဆိုးသေး၏။ ထို့ကြောင့် တချို့ယောက်ျားသားများက တင်ယုနွယ်ကို လက်တည့်စမ်းချင်ကြသည်။ ခေါင်းပုတ် ဖင်ပုတ် လုပ်ကြသည်။ ထိုအခါမျိုး၌ တင်ယုနွယ်ကလည်း လိမ္မာကျွမ်းကျင်စွာ ရှောင်တိမ်းတတ်ပြန်၏။

လင်နှင့် ကွဲပြီးကတည်းက ဘယ်ယောကျ်ားနှင့်မျှ တင်ယုနွယ် ဖောက်ပြန်ခြင်းမရှိခဲ့။ သားဖြစ်သူအပေါ်မှာသာ အာရုံစူးစိုက်ထားခဲ့သည်။ သားဖြစ်သူကို ယောက္ခမနှင့် စိတ်ချလက်ချ လွှတ်ထားနိုင်သည့် အချိန်ကျပြန်တော့လည်း မော်တာစက်ချုပ်သည့် အလုပ်ကို လုပ်နေခြင်းကြောင့် ယောက်ျားများနှင့် ထိတွေ့မှု နည်းပါးခဲ့သည်။

ယောက်ျားများနှင့် အများဆုံး ထိတွေ့ရသည့် အချိန် တချိန်တော့ ရှိသည်။ ထိုအချိန်ကို တင်ယုနွယ် အလွန်နှစ်သက်လေသည်။ အဲဒါက အလုပ်စောပြီးလို့ စောစောပြန်သည့် ညနေ ငါးနာရီခွဲ ခြောက်နာရီ အချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုကြပ်ကြပ်ညပ်ညပ် လူတွေကြားထဲ တင်ယုနွယ် တိုးဝှေ့စီးရင်း အခွင့်အရေးယူတတ်သော ယောက်ျားများနှင့် ထိတွေ့ရခြင်းကို သူမအလွန်သဘောကျသည်။ ကားအလွန်ကြပ်သည့် အခါမျိုး၌ ဖင်ချင်းပေါက်နေသော ခရီးသည်များကြားထဲ နောက်ထပ်ခရီးသည်တွေ ရောက်လာပြန်သည်။ ကြားထဲသို့ ရောက်လာသည့် ခရီးသည်က ယောက်ျားသားဖြစ်ပြီး အခွင့်အရေးယူတတ်သူဆိုပါက ကြိုက်ရာအိုးရွေးဆိုတာလို ဖြစ်သွားပေ၏။

တင်ယုနွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် အလှဆုံးက တင်သားများပင် ဖြစ်သည်။ သေးကျဥ်သော ခါးလေးမှ ကွေ့ဝိုက် ကားဆင်းသွားသော ဖင်အိုးကားကားကြီးက တင်ယုနွယ်၏ အလှကို ဖော်ထုတ်ပေးနေ၏။ ထို ကားထွက်နေသော ဖင်အိုးကြီးက နောက်သို့ အနည်းငယ် ကောက်၍ မို့မောက်နေသေး၏။ ထို့ကြောင့် တင်ယုနွယ်ကို မြင်လျင် ယောကျ်ားတွေ လည်ပြန်ကြည့်ရသည်မှာ မျက်စိတဆုံးကြည့်ကြသည်မှာ ထိုဖင်အိုးကြီးကြောင့်ပင် ဖြစ်၏။

ထိုသို့သော ဖင်အကိတ်ကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် လူကြပ်သည့်ကားကို တက်စီးပြီဆိုလျင် အဘယ်သို့ ဖြစ်မည်နည်း။ ဖင်အိုးကြီးနောက်က မတ်တတ်ရပ်ပြီး တေ့ချင်၊ ထောက်ချင်သည့် လူတွေ မျက်စိကျစရာ ဖြစ်နေပေမည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ထိုသို့သော လူမျိုးတွေကို မျှော်လင့်နေတတ်သူ ဖြစ်၏။

လူကြပ်ကြပ်ကြားမှ ဖင်ကြီးကို လာအထောက်ခံရလျင် တင်ယုနွယ် အလွန်သဘောကျတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဖင်ကို မသိမသာ လှုပ်ရမ်းပေးပြီး အနောက်ကလူကို အရသာကောင်းကောင်းကြီး ပေးတတ်သလို သူမကလည်း လီးချေင်းကြီး၏ အလုံးအထည် အဖုအထစ်တို့မှ ရရှိသော အတွေ့ထူးကို ခံစားတတ်သည်။ အပေးအကမ်း ရက်ရောသည်ဟုပင် ပြောရပေမည်။ သူမကြောင့် ဆင်းရမည့် ကားမှတ်တိုင် ကျော်သွားရသူ မနည်းတော့။

တင်ယုနွယ်မှာ ထိုအပြုအမူမျိုးကို အလုပ်စောစောဆင်းသည့် အခါမျိုးမှသာ လုပ်ခွင့်ရခြင်းကြောင့် အခွင့်အရေးရတိုင်း ရက်ရက်ရောရော အမ်းတတ်ပေသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖင်အိုးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့မှာ မျောပါလာရသူကတော့ ကျန်ခဲ့သည့် မှတ်တိုင်ကို ကားပြန်စီးပေရော့ပဲ။ အကယ်၍ တင်ယုနွယ်၏ အပေးအကွေးကြောင့် လွယ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လုံးကြလျင်လည်း သူမ အလုပ်ပြန်လာတိုင်း ငမ်းတတ်ကြသည့် လမ်းထိပ်မှ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားများနှင့် ပြဿနာဖြစ်သွားရမည်မှာ မလွဲပေ။

တင်ယုနွယ်က ကွမ်းကျင်စွာ တိမ်းတတ် ယိမ်းတတ်သည့် မိန်းကလေးမျိုးပင်ဖြစ်၏။ တင်ယုနွယ်၏ အပြုအမူအပေါ် ရှုံ့ချအပြစ်ပြောစရာတော့ မရှိပေ။ သူမမှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးတက်ကြွချိန်၌ လင်ဖြစ်သူ၏ စွန့်ခွာသွားမှုကြောင့် လောကစည်းစိမ်ကို ကောင်းစွာ မခံစားရရှာပေ။ သည့်အတွက်ကြောင့် အခြားယောက်ျားသားများနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံခြင်းလည်း မရှိခဲ့။ အန္တရာယ်ကင်းသော၊ လုံခြုံသော စိတ်အာသာဖြေနည်းမျိုးနှင့်သာ ဖင်ကို လီးနဲ့အထောက်ခံ အတေ့ခံကာ စိတ်ဖြေရာရှာခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူမ၏ စိတ်မှာ နားလည်ရခက်လေသည်။

—————————————

ယခုအချိန်မှာတော့ တင်ယုနွယ်မှာ အပြန်ခက်ခဲ ကားရှားမှုကြောင့် စိတ်ပျက်နေရပေ၏။ မိုးကလည်း ခုနလောက်က သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာထားခြင်းကြောင့် အောက်ဆိုက်ကားသမားတွေ အရက်ဆိုင်ထဲ ရောက်နေပြီလားဟု တွေးနေမိသည်။ ကားလာရာလမ်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ကားမီးရောင်တစ်ခု တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တင်ယုနွယ် အားတက်သွားရသည်။ အောက်ဆိုက်ကား ဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းသော်လည်း တင်ယုနွယ် ဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့။ တက္ကစီတစ်စီး ဖြစ်လို့နေ၏။

” ဟွန်း.. ကားတွေကလည်း ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူး.. ”

တင်ယုနွယ် စိတ်တိုစွာ ရေရွတ်ရင်း ခြေလေးဆောင့်ကာ ကားကို မျှော်လင့်တကြီး မျှော်နေရာမှ နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်နေလိုက်သည်။ တက္ကစီက တင်ယုနွယ်ရှေ့မှ ဖြတ်ကျော်မောင်းသွားသည်။ ရှေ့နှစ်လံလောက်အကွာတွင် ကားရပ်သွားပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်လာ၏။ တင်ယုနွယ် နားမလည်နိုင်သလိုနှင့် ကြည့်နေမိသည်။ ကားက သူမရှေ့မှာ တုံ့ကနဲရပ်လာ၏။ ကားထဲမှာ ခရီးသည်မပါဘဲ မောင်းသူတစ်ဦးသာ ရှိနေသည်။

” ညီမ.. ဘယ်ပြန်မလို့လဲ ”

” ရတယ် အစ်ကို.. ရတယ်.. ကျမ လိုင်းကားစောင့်နေတာ.. ”

” မဟုတ်ပါဘူး.. အစ်ကိုက ဘုရင့်နောင်ဘက် ဂိတ်ပြန်ထိုးရမှာဆိုတော့ လမ်းကြုံရင် ခေါ်သွားပေးမလို့ပါ.. ကားခပေးစရာ မလိုပါဘူး.. လိုင်းကားတွေက ဒီအချိန်ရှားသွားပြီလေ.. ညီမတစ်ယောက်ထဲ ညည့်နက်သွားမှာစိုးလို့ပါ ”

ပထမ သူမကို မကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးထင်သွားမှာစိုး၍ တင်ယုနွယ် အတင်းငြင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ကားမောင်းသူက သူမ၏ အထင်ကို ရိပ်မိဟန်ဖြင့် ဖော်ဖော်ရွေရွေ ပြောဆိုကာ အကူအညီပေးသည့်သဘော ပြောလာမှုကြောင့် တင်ယုနွယ် အားနာသွားရသည်။

” အင်း.. ကျမက အင်းစိန်စျေးနား ပြန်ရမှာ.. ကားငှားခတော့ မတတ်နိုင်ဘူးနော်.. ”

” ရပါတယ်.. အစ်ကိုက ကူညီတာပါ.. ကဲ.. တက်.. တက် ”

ဒီလိုနဲ့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် မိတ်ဆွေသစ်တစ်ယောက် တိုးခဲ့ရပြန်သည်။ တက္ကစီမောင်းသူက အသက် (၃၈) နှစ်ခန့်ရှိပြီး ကိုသိန်းမောင်ဆိုသူ ဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ်နှင့် အမှတ်တမဲ့ တွေ့ဆုံဖြစ်သည့်နေ့မှ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ သိန်းမောင်မှာ သူမ အလုပ်ပြန် ကားစောင့်သည့် ကားဂိတ်အနီးတွင် သူ၏ အငှားကားလေးဖြင့် မယောင်မလည် ရောက်ရှိနေတတ်တော့သည်။ တင်ယုနွယ်ပြန်တိုင်း သူ၏ကားဖြင့် လိုက်ပို့ပေးတတ်သည်။ နေ့စဥ်ရက်ဆက် ကြိုပို့လုပ်ပေးခြင်းကြောင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခင်မင်ရင်းနှီးလာကြ၏။

သိန်းမောင်ကလည်း ကလေးအဖေ တစ်ခုလပ်တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကိုလည်း သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်ကို ပွင့်လင်းစွာ ပြောပြထားသည်။ သိန်းမောင်၏ မိန်းမက ကလေးတစ်ယောက်နှင့် သူ့ကိုထားပစ်ခဲ့ပြီး လင်ငယ်နောက်သို့ လိုက်သွားတာ ဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ်မှာ သူမနှင့် ဘဝတူချင်းလည်းဖြစ်ပြီး သူမအပေါ် အစ်ကိုတစ်ယောက်လို ဖေးမကူညီတတ်သော သိန်းမောင်ကို စာနာနားလည်ကာ ပိုမိုခင်မင်လာခဲ့သည်။ အချိန်နေ့ရက်တို့ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ရင်းနှီးမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာခဲ့တော့သည်။

တစ်ရက်မှာတော့…

” ညီမ.. ဒီနေ့အလုပ်နားလို့ရလား ”

” ဟင်.. အစ်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ.. ”

” ညီမကို တစ်ခုခု လိုက်ကျွေးချင်လို့ပါ.. ညက အစ်ကို ကားဆွဲကောင်းတယ်လေ ”

တင်ယုနွယ် အလုပ်သွားချိန် လာကြိုပြီး သိန်းမောင်က မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အစပိုင်း၌ တင်ယုနွယ် အလုပ်ပြန်ချိန်သာ သိန်းမောင် လာကြိုတတ်သော်လည်း ရင်းနှီးမှုပိုလာသည့် နောက်ပိုင်းတွင် အလုပ်သွားချိန်လည်း သိန်းမောင် လိုက်ပို့တတ်သည်။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ်က သိန်းမောင်ကို သူမတို့ လမ်းထိပ်မှတ်တိုင်တွင် မစောင့်ခိုင်းပဲ ရှေ့တစ်မှတ်တိုင်မှသာ ကြို၍ စောင့်ခိုင်းတတ်သည်။ သိန်းမောင်နှင့် ရင်းနှီးမှုကို သူမတို့ပတ်ဝန်းကျင်မှ ပြောစရာ ဖြစ်လာမည်စိုး၍ပင် ဖြစ်သည်။ သူမက စဥ်းစားချင့်ချိန်တတ်သော မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်၏ ကမ်းလှမ်းမှုကို တင်ယုနွယ် လက်ခံလိုက်သည်။ သိန်းမောင်အပေါ် စာနာသနားစိတ်ဖြင့် သူမ သံယောဇဥ် တွယ်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် သိန်းမောင် အလိုကို လိုက်လျောမိတာ ဖြစ်သည်။ သိန်းမောင်က စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် ဟင်းအမည် စုံလင်စွာဖြင့် တင်ယုနွယ်ကို ကျွေးမွေး၏။

” စား.. ညီမ ”

” အစ်ကိုလည်း စားလေ.. ”

” ဟို.. အစ်ကို နည်းနည်းလောက် သောက်ချင်တယ်.. ညီမ ခွင့်ပြုပါလား ”

ထမင်းစားခါနီး တစ်ပက်နှစ်ပက်လောက် သောက်တတ်သော အကျင့်ကြောင့် သိန်းမောင် တောင်းဆိုလိုက်သည်။

” ရပါတယ်.. အစ်ကိုရဲ့.. သောက်ချင်သောက်ပါ.. ဒါပေမယ့် အများကြီးတော့ မသောက်နဲ့နော်.. ကားမောင်းရဦးမှာ.. ”

” အင်းပါ.. ညီမရဲ့ ”

သိန်းမောင်နှင့် တင်ယုနွယ်တို့ စားသောက်လို့ပြီးသည့် အချိန်က နေ့တဝက်ပင် မကျိုးသေး။ သိန်းမောင်က သူမကိုနောက်တစ်ခု တောင်းဆိုပြန်သည်။

” ညီမ.. မပြန်ပါနဲ့ဦးနော်.. အစ်ကိုတို့ ကားပတ်မောင်းပြီး စကားပြောကြမယ်လေ ”

” အစ်ကိုက ကားမဆွဲတော့ဘူးလား.. ”

” ဟင့်အင်း.. အစ်ကို ဒီနေ့ ညီမနဲ့ လျှောက်လည်မယ် စိတ်ကူးထားတာ ”

” အို.. အစ်ကိုကလည်း.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်ထဲ သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သိန်းမောင် ပြုမူနေပုံက သမီးရည်းစားတွေနှယ်။ နောက်ပြီး သိန်းမောင်၏ အကြည့်တွေကလည်း သူမအပေါ် အရမ်းစူးနစ်မှု ရှိနေသည်ဟု တင်ယုနွယ် မိန်းမသားသဘာဝအရ ခံစားသိရှိနေပြန်သည်။

” အစ်ကိုတို့ ကားလျှောက်မောင်းကြမယ်နော် ”

တင်ယုနွယ် ခေါင်းညိတ်မိပြန်ပါသည်။ သိန်းမောင်က သူ၏ကားလေးကို လှည့်ပတ်လျှောက်မောင်းရင်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရန်ကုန်မြို့ပြင်သို့ ဦးတည်လာသည်။ အောင်ဇေယျကြိုးတံတားကြီးကို ကျော်လွန်၍ တွံတေးဘက်သို့သွားသော လမ်းဘက် မောင်းနှင်နေ၏။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ဘယ်သွားမှာလဲ၊ ဘယ်မောင်းနေတာလဲ မမေး။ အသာငြိမ်သက်ကာပင် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ အချိန်က နေဝင်ဖျိုးဖျ အချိန်သို့ပင် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

သိန်းမောင်က သူ၏ကားလေးကို ကားလမ်းမကြီးမှ ဘေးသို့ သွယ်ဆင်းသွားသော လမ်းကလေးတစ်ခုဆီသို့ ချိုးကွေ့ချလိုက်ပြီး ရပ်တန့်ပစ်လိုက်၏။

” ညီမ.. အောက်ဆင်းလေ.. လေကောင်းလေသန့်လေးရှူပြီး စကားပြောကြတာပေါ့ ”

” မဆင်းချင်ဘူး အစ်ကိုရယ်.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်တွေခုန်နေသည်။ သိန်းမောင် သူမကို ဘာကြောင့် ဒီကို ခေါ်လာခဲ့သလဲဆိုတာ သူမစိတ်ထဲ သိနေသလိုပင်။ နောက်ပြီး ထိုလမ်းကြားလေးထဲ၌လည်း ကားနှစ်စီး သုံးစီး နေရာအတော်ခြားကာ ရပ်ထားကြောင်း တွေ့လိုက်မိသဖြင့် ဒီနေရာလေးက အတွဲတွေလာပြီး ချစ်ကြည်နူးတတ်ကြသည့် နေရာလေးဖြစ်ကြောင်း သူမ နားလည်လိုက်ခြင်းကြောင့်လည်းပါသည်။

တင်ယုနွယ် မထုံတတ်တေးနဲ့ ငြိမ်နေတော့ သိန်းမောင် မချင့်မရဲ ဖြစ်လို့လာသည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့် သွေးကလည်း ဆူနေပြန်ရာ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း လူကပါချင်နေသည်။ သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်လက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထိုမှ ပခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြန်၏။

” အို.. အစ်ကို.. ”

တင်ယုနွယ် မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့် မော့ကြည့်သည်။ သိန်းမောင်ကလည်း စူးစူးနစ်နစ် ပြန်ကြည့်သည်။ အကြည့်ချင်းဆုံသည်။ မျက်လုံးချင်းစကားပြောသည်။ ထိုမှရင်ဘတ်ချင်း နားလည်သွားကြပုံရသည်။ ထိုင်ခုံတစ်နေရာစီမှ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်သွားကြတော့၏။

သိန်းမောင်က သူမ၏ ပခုံးသားအိအိလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲပွေ့ထားပြီး ရှက်သွေးရောင်ဖြာနေသော ပါးပြင်မို့မို့လေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နဖူးပြင်၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တို့ကိုလည်း မက်မက်မောမောဖြင့် ယုယစွာနမ်း၏။ တင်ယုနွယ်၏ လည်ပင်းလေးက မော့နေပြီး မျက်လုံးလေးကို မှေးမှိတ်ထားကာ သိန်းမောင်၏ အနမ်းကို ကြည်ဖြူစွာခံယူသည်။ သူမလက်ကလေးတွေကလည်း သိန်းမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။

သိန်းမောင် တစ်ဆင့်တက်ပြန်သည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖူးပြည့်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖိကပ်စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ် ခန္ဓာကိုယ်လေးက ရုန်းကန်ချင်ဟန်နှင့် တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသော်လည်း ခဏအတွင်းမှာပင် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားရှာ၏။

သိန်းမောင် လက်ရဲဇက်ရဲ ဖြစ်လာသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ပခုံးသားပေါ်မှ လက်တွေက ရင်သားပေါ်သို့ရောက်ရှိသွား၏။ နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်နယ်ပေး၏။

” ပွတ်.. အွန်း.. ပွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. အစ်ကို.. အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ကွယ်.. ညီမ မကြိုက်ဘူးကွာ.. ”

” အရမ်းချစ်နေမိပြီ နွယ်ရယ်.. အစ်ကို အရမ်းချစ်နေပြီ သိလား.. ”

” အို..ပွတ်.. ပွတ်.. အွန်း.. ဟွန်း.. ပွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. ဟင်း.. ”

နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် တင်ယုနွယ် ငြင်းသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်က သူ့ကိုနာမည်ပင် အဖျားဆွတ်ခေါ်ပြီး အရမ်းချစ်တယ်ဆိုသော စကားကို တတွတ်တွတ်ပြောကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်မံ၍ အငမ်းမရ စုပ်နမ်းပြန်သည်။ သိန်းမောင်၏ မွတ်သိပ်သော အနမ်းတွေကို တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် အံတုနိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ တခဏအတွင်း ပြန်လည်တုန့်ပြန်သော အနမ်းများ ပေးလိုက်မိတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်ပြင်းထန်လာတော့၏။ သိန်းမောင် ပိုမိုရဲတင်းသွက်လက်လာသည်။ တင်ယုနွယ်၏ အင်္ကျီအောက်သို့ လက်ကို လျှိုသွင်းပြီး အတွင်းမှ ဘရာစီယာအောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ နွေးထွေးအိညက်သော နို့အုံလေးကို အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကိုလည်း လက်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်ပြန်၏။

” အွန်း.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ သူမ၏ လက်ကလေးတွေကလည်း သိန်းမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို မချင့်မရဲဟန်ဖြင့် စုန်ဆန်ပွတ်သပ်နေရှာ၏။ တင်ယုနွယ်မှာ လင်ဖြစ်သူနှင့် ကွဲပြီးနောက်ပိုင်း ကင်းကွာနေခဲ့ရသော ကာမအရသာကို နူးညံ့သော အထိအတွေ့များဆီမှ စတင်ခံစားလာရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ရမ္မက်သွေးများ တဖြည်းဖြည်း ဆူပွက်လာပြီဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ် ထိုင်နေသောခုံကို နောက်သို့ လှန်ချလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမမှာ ပက်လက်လေး ဖြစ်လို့သွားရသည်။

” သိပ်ချစ်တယ်.. နွယ်ရယ် ”

သိန်းမောင်ကပြောရင်း ကားမောင်းသူ ထိုင်ခုံဘက်မှ ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော တင်ယုနွယ်ထိုင်သည့် ထိုင်ခုံဘက်သို့ ကြပ်ကြပ်ညပ်ညပ်ဖြင့်ပင် ဝင်၍ ပူးကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တင်ယုနွယ်ကို ထွေးဖက်ပွေ့ပိုက်ထားရင်း နဖူး၊ ပါးပြင်၊ လည်ပင်းတို့ကို နမ်းပြန်သည်။ အင်္ကျီအောက်သို့ လက်ကို နှိုက်ပြီး နို့တွေကိုလည်း ဆုပ်နယ်နေသေးသည်။

တင်ယုနွယ်မှာတော့ သိန်းမောင်၏ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့မှုများကြောင့် အသက်ရှူသံများ ပြင်းထန်ကာ ရင်ဘတ်လေးကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့တက်သွားရရှာသည်။ နှုတ်မှလည်း တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖီလင်တွေတက်ကာ ငြီးငြူသံလေးများ ထွက်ပေါ်နေပြန်သေး၏။

သိန်းမောင်၏ အကိုင်အတွယ်တွေက တင်ယုနွယ်၏ အဓိကနေရာတွေဆီသို့ ရောက်ရှိလာပြန်သည်။ လက်တစ်ဖက်က တင်ယုနွယ် ကျောအောက်သို့ ထိုးသွင်းကာ လက်လျှိုပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ တင်ယုနွယ်၏ ဗိုက်သားလေးတွေပေါ် ပထမဆုံး အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း လျှောတိုက်ပွတ်ဆင်းသွားကာ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်တွင် တရွရွပွတ်သပ်ပေးသည်။ ထိုမှ ပေါင်တံတုတ်တုတ်တွေပေါ် ဖြေးညင်းစွာ ပွတ်သပ်ပေးပြန်သည်။

” အင်း.. ဟင်း.. အစ်ကိုရယ်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ.. နွယ်မနေတတ်တော့ဘူး.. အရမ်းဆိုးတာပဲ.. ”

တင်ယုနွယ်က သူမကိုယ်သူမ သိန်းမောင်ခေါ်သည့်အတိုင်း ‘နွယ်’ ဟုပင် သုံးနှုန်းလိုက်ပြီး ခပ်ချွဲချွဲလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုအမူအရာလေးကို ကြည့်ပြီး သိန်းမောင်၏ ရမ္မက်တွေ ပိုပြင်းထန်လာရကာ လက်တွေက တင်ယုနွယ်၏ ထမီစအောက်နားမှ လျှိုသွင်းကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို မိမိရရ အုပ်ကိုင်ဖိညှစ်လိုက်လေတော့၏။

” အင့်.. ဟင့်.. အစ်ကိုရယ်.. ”

တင်ယုနွယ် ဖင်လေးက ကြွတက်လို့လာသည်။ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သိန်းမောင်က သူမ၏ ထမီလေးကို ခါးဆီသို့ မရရအောင် လှန်တင်ပစ်လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ် မငြင်းသာ။ မျက်နှာလေးနီရဲပြီး ရှက်နေသော်လည်း အသာပင် ငြိမ်သက်နေရှာ၏။ သူမလည်း ကာမရေယာဥ်ကြောမှာမျောကာ ရမ္မက်စေစားရာသို့ လိုက်ပါချင်နေမိပြီဖြစ်၏။

ကားခေါင်းခန်း နေရာကျဥ်းကျဥ်းကြပ်ကြပ်လေးထဲ၌ပင် အလုပ်ဖြစ်အောင် သိန်းမောင် အသည်းအသန် ကြိုးစားနေ၏။ အချိန်အခါကလည်း ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်စပြုနေပြီမို့ သိန်းမောင် ရဲတင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ်မှာလည်း ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ဗလာကျင်းနေရပြီမို့ သိန်းမောင်အမြင်အာရုံ၌ သူမ၏ အလှကို မက်မောနေပြီ ဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ်၏ ပင်တီဘောင်းဘီလေးကတော့ အဓိက စောက်ဖုတ်လေးပေါ်၌ လုံခြုံစွာ ဖုံးအုပ်ထားဆဲပင်။ သို့ပေမယ့် သူမစောက်ဖုတ်အုံလေးက ပင်တီလေးအောက်မှပင် ဖောင်းကြွခုံးထလို့နေသည်။ ထိုနေရာသို့ သိန်းမောင် မက်မောစွာ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ရှက်လွန်းသဖြင့် တင်ယုနွယ် မျက်လုံးလေးကို စုံမှိတ်ထားသည်။ အသားတွေကလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ ကလေးတစ်ယောက်မွေးဖူးသော မိန်းမပေမယ့် ကြုံတွေ့နေရသည့် အခြေအနေ၊ နေရာ၊ အချိန်အခါက သူမကို ရင်ဖိုကာစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။

သိန်းမောင်က သူမ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်နေသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ကူညီကာ ဖင်ကြွပေးပြီး အချွတ်ခံသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက မက်မောစရာ ကောင်းလောက်အောင် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ အောက်ပိုင်းကြီးက ယောက်ျားနှင့်ဝေးတာကြာပြီမို့ အားသစ်အင်သစ်တွေနှင့် ဖွံ့ဖြိုးစွင့်ကားလျက် တင်းမောက်လျက် ရှိလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စားမတတ် ဝါးမတတ်ဖြင့် သိန်းမောင် မက်မောစွာကြည့်သည်။ တံထွေးကိုလည်း ခဏခဏ မျိုချလို့နေသေး၏။ သူ့စိတ်တွေကို ချုပ်တီး၍ မရနိုင်တော့။ သူဝတ်ထားသော ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှပင် ကျော်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ သိန်းမောင်လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် အလွန်မင်း တောင့်တင်းမာကျောလို့နေ၏။

သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမပြီး လက်ဖြင့်ထိန်းကာ သူမ၏ ပေါင်တန်ရှိရာနေရာသို့ သူ့ဒူးကိုထောက်ကာ ပေါင်ကြားထဲတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ကျဥ်းကြပ်လှသော ကားရှေ့ခန်းထဲ၌ပင် မရ ရအောင်လိုးဖို့ သိန်းမောင် ကြိုးစားနေလေသည်။ ကားအတွင်း မီးမှိန်မှိန်လေးကြောင့် မသဲမကွဲ မြင်နေရသော စောက်ဖုတ်အုံဆီသို့ သူ၏လီးကို တေ့ထောက်လိုက်သည်။

” အင်း.. ဟင့်.. အစ်ကို.. ”

လီးက စောက်စေ့ပေါ်တည့်တည့် ထိုးထောက်လိုက်မိသဖြင့် တင်ယုနွယ် ကျင်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး ကော့တက်သွားသည်။ တင်ယုနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်မိမှ သူမ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်တွေထနေသလဲဆိုတာ သိန်းမောင်သိလိုက်ရသည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် ပူနွေးချွဲပျစ်သော အရည်ကြည်များ စိုရွှဲနေသည်ကို လီးထိပ်ကြီးမှတဆင့် ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ သိန်းမောင် သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို အကူအညီယူကာ စောက်ခေါင်းဝကို ချိန်၍ တေ့ထောက်ပြီး ဖိလိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။

” ပွတ်.. ဖွတ်.. ဒုတ်.. ”

” အ.. အင့်.. ဟင့်.. ဟင်း.. ”

လီးက အရည်ကြည်တွေ ရွှဲနစ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှောကနဲ တရှိန်ထိုးဆောင့်ဝင်ကာ လီးဒစ်ကြီးက သားအိမ်ကို ပြေးဆောင့်သည်။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ် အသာလေး ခံနိုင်သည်။ သိန်းမောင်၏ ဆောင့်ချက်ကို အသံလေးထွက်ပြီး သာမန်ငြီးငြူရုံမျှသာ ပြုသည်။ သိန်းမောင်လီးက တုတ်ခိုင်သော်လည်း (၅) လက်မလောက် ရှည်သည်။ ကားထိုင်ခုံပေါ် ခွေခေါက်ဖြဲကားသည့် ပုံစံဖြင့် အလိုးခံနေရခြင်းကြောင့်သာ သားအိမ်ကို လီးက သွားဆောင့်မိခြင်းဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်က လီးစဝင်ပြီးသည်နှင့် ဆက်တိုက်ပင် မရပ်မနား ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက အားပါလှသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ကော့ခံသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့်လည်း လီးကို ဆွဲညှစ်ပေးသည်။ အောက်ပေးကောင်းကောင်းဖြင့် အလိုးခံသည်။

တင်ယုနွယ်၏ အပေးကောင်းမှုကြောင့် သိန်းမောင်၏ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပူထူကျင်ဆိမ့်တက်လာရတော့သည်။ ဆောင့်ချက် လိုးချက်တွေကလည်း အဆမတန် မြန်ဆန် ပြင်းထန်လာတော့၏။

” ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ”

” အင့်.. ဟင့်.. ဟင့်.. အင်း.. အင်း.. ဟင်း.. ”

ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်လာသည်။ မြန်လာသည်။ သိန်းမောင် ပြီးချင်လာသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အတွင်းသားများဖြင့် အတင်းဆွဲညှစ်သည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အရသာတွေ့ကာ ဖီးတက်နေပြီဖြစ်သည်။ ကင်းကွာပြတ်လပ်နေခဲ့သော ကာမအရသာကို ပြည့်ဝစွာ ခံစားနေရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင်…

” ဖွတ်.. ဖတ်.. ဖွတ်.. ပွတ်.. ပျစ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ”

” အ.. အ.. အင်း.. ဟင့်.. ဟင်း… ”

ဟင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲသံကို ကြားလိုက်ရပြီး တင်ယုနွယ်တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့တက်လို့သွား၏။ သူမ ပြီးသွားကြောင်း သိန်းမောင်သိလိုက်သည်နှင့် ခဏမှာပင် သူ၏လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေကို တင်ယုနွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့လေသည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်မှ အစပြု၍ တင်ယုနွယ်နှင့် သိန်းမောင်တို့ လစ်ပင်းတူဂဲသားများအဖြစ် တွဲနေကြတော့သည်။ ထိုဆက်ဆံမှုမျိုးကို နှစ်ယောက်လုံးက ကြည်ဖြူစွာ လက်ခံထားကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သားသမီးကိုယ်စီရှိကြသူများမို့ ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် လက်ထပ်ပေါင်းသင်းခြင်း မပြုကြတာပဲရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်၏ တက္ကစီမောင်းသည့် အသိုင်းအဝိုင်းမှ သူငယ်ချင်းများအားလုံးက သူတို့၏ ဆက်ဆံရေး အခြေအနေကို နားလည်ထားကြလေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တင်ယုနွယ်မှာလည်း သိန်းမောင်၏ သူငယ်ချင်း အတော်များများနှင့် သိကျွမ်းလာခဲ့လေသည်။

သိန်းမောင် ဂိတ်ထိုးတတ်သည့် ဘုရင့်နောင်လမ်းဆုံအနီးရှိ တက္ကစီဂိတ်သို့ သူမ အရောက်အပေါက် များလာခဲ့သည်။ ယခင်ကတည်းက ယောကျ်ားလေး မိတ်ဆွေများနှင့် တရင်းတနှီး နေတတ်သော တင်ယုနွယ်မှာ ဂိတ်တွင် သိန်းမောင် မရှိသည့်အခါများ၌လည်း သိန်းမောင်၏ သူငယ်ချင်းများနှင့်ပင် အဖွဲ့ကျနေတတ်လေသည်။

” မနွယ်တို့ကတော့ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ ပိုပိုလှလာသလိုပဲနော် ”

” ဟွန်း.. လာမြှောက်မနေစမ်းပါနဲ့.. စလင်းရယ်.. ငါ လခ မထုတ်ရသေးဘူး.. ”

” ဟာဗျာ.. မုန့်စားချင်လို့ မြှောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ.. တကယ်ပြောတာပါ ”

” ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် သဘောခွေ့နေသည်။ မိန်းမတို့ သဘာဝ အမြှောက်ကြိုက်သည်ပဲ မဟုတ်လား။ ဒီ စလင်းဆိုတဲ့ ပထန်ကပြား ကောင်လေးကလည်း ဘယ်သူနဲ့တွေ့တွေ့ အောက်ကျို့ပြီး ပေါင်းတတ်သည့်လူမျိုး။ ဒီတော့ သူမနှင့် အမြဲလိုလို စကားလက်ဆုံကျကာ ခေါ်ပြောနှုတ်ဆက် ရင်းနှီးမှု ပိုရှိနေသူဖြစ်၏။

သိန်းမောင်ကတော့ သူ ကားဆွဲကောင်း၍ ဝင်ငွေဖြောင့်သည့်အခါတိုင်း တင်ယုနွယ်ကို ခေါ်ခေါ်ပြီး တည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ အပီဖြုတ်သည်။ သူမကလည်း သိန်းမောင်ဆန္ဒအတိုင်း အမြဲပင် လိုက်လျောသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်နဲ့ ကာမဆက်ဆံချိန်များ၌ တင်ယုနွယ် အလိုမပြည့်မှုများ ကြုံလာရသည်။

သိန်းမောင်လီးက လုံးပတ်တုတ်သော်လည်း သိပ်မရှည်။ ထို့ကြောင့် သူမမှာ အားရတင်းတိမ်ခြင်း မရှိပေ။ ပြီးတော့ သိန်းမောင်က သုတ်ထွက်လည်း အနည်းငယ် မြန်သည်။ စပြီးချစ်စ လိုးစတုန်းကတော့ သိန်းမောင်က တစ်ကြိမ်ဆုံလျင် ၂ ချီလောက်တော့ အနည်းဆုံး ဖြုတ်တတ်သည်။ နောက်ပိုင်း ဆက်ဆံမှုအကြိမ် များလာသည်နှင့်အမျှ တင်ယုနွယ်အပေါ် တပ်မက်စိတ် လျော့ပါးလာပြီး တစ်ချီကောင်းသာ ဖြုတ်နိုင်တော့သည်။ လင်နဲ့ကွဲပြီး လီးငတ်နေတဲ့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် အလိုးခံစရာ လီးတစ်ချောင်းရတော့လည်း အားရတင်းတိမ်မှု မရှိသဖြင့် အခက်ကြုံနေရတော့သည်။

—————————————-

တနေ့ သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်ကို တည်းခိုခန်းမှာ ခေါ်ဝိုက်ပြီး အပြန်၌ သူ့ကားကို ခရီးသည်တစ်ဦးက တားလေသည်။ ခရီးသည်က ခရီးဝေးသွားမည့်သူ။ ပိုက်ဆံအတော်ရမည့် ခရီးဖြစ်သည်။

” အစ်ကို အော်ဒါလိုက်သွားလိုက်မယ် နွယ်.. နွယ့်ကို ဂိတ်မှာ ချထားပေးခဲ့မယ်.. အဲဒီက ပြန်လို့ အဆင်ပြေမလား ”

” ရတယ် အစ်ကို.. လိုက်သွားလိုက်ပါ.. ”

တည်းခိုခန်းမှအပြန် တင်ယုနွယ်ကို သိန်းမောင်က လိုက်ပို့နေကျဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ အခြေအနေက ပြောင်းသွားသည်။ ဂိတ်ရောက်တော့ သူမ ဆင်းကျန်ခဲ့ပြီး သိန်းမောင်က ဘုရင့်နောင် တံတားဘက်မှ တက်သွားပြီး နယ်အော်ဒါလိုက်သွားခဲ့သည်။

ဂိတ်ထဲမှာ စကားဝင်ပြောဦးမည်ပြုပြီးမှ တင်ယုနွယ် အိမ်ကိုပဲ တန်းပြန်တော့မယ်ဟု စိတ်ကူးကာ လိုင်းကားဂိတ်ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။

” မမနွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ ”

” ဟယ်.. စလင်း ငါပြန်တော့မလို့.. ကားစောင့်နေတာ.. ”

” ကျနော်နဲ့လိုက်ခဲ့လေ.. ဒီခရီးသည် အစ်ကို့ကိုပို့ပြီးရင် ပြန်လိုက်ပို့မယ် ”

စလင်းက ပျူငှာချိုသာစွာ ခေါ်နေတော့ တင်ယုနွယ် မငြင်းသာတော့။ ခရီးသည်က နောက်မှာထိုင်နေခြင်းကြောင့် သူမ ကားရှေ့ခန်းထဲသို့ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ခရီးသည်က ကြို့ကုန်းဘက်သွားမှာ ဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ် အပြန်လမ်းသင့်သည်။ ဒါပေမယ့် စလင်းက ဘုရင့်နောင်အောက်လမ်းမှ ပတ်ပြီးမောင်းနေသည်။ ခရီးရှည်အောင်လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။

သွားရာလမ်းတလျှောက် စလင်းက ကားဂီယာထိုးတိုင်း တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တန်တွေကို မထိထိအောင် ပြုလုပ်နေသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အတွေ့အထိကို ခံစားမိသော်လည်း မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်လို့နေသည်။ စလင်း၏ ဂီယာထိုးသောလက်က သူမပေါင်ကို လာထိမိတိုင်း အတွေ့ကို ငြိမ်သက်စွာ ခံစားနေသည်။ မကြာသေးသည့် အချိန်က သိန်းမောင်နှင့် လိုးဆော်ခဲ့ရာ၌ တင်းတိမ်ခြင်းမရှိသေးသော စိတ်ကို ဤအထိအတွေ့ဖြင့် အာသာဖြေနေမိသည်။

ခရီးသည်ပို့ပြီးတော့ စလင်းမှာ ပိုအတင့်ရဲလာသည်။ မတော်တဆလိုလို လုပ်နေရာမှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်တန်တွေကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်လာသည်။ ဒါကိုလည်း သူမ မသိသလို လုပ်နေပြန်သည်။ အမှန်တော့ တင်ယုနွယ်မှာ စလင်းဆီမှ အထိအတွေ့လေးတစ်ခုအပေါ် အခြေခံပြီး မပြည့်ဝခဲ့သော သူမ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေကို ဖြေဖျောက်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ စလင်း၏ စိတ်ထဲမှာတော့ သူမကို လက်တည့်စမ်းကြည့်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး သိမ်းသွင်းအချောင်နှိုက်ကာ ကာမကိုအရယူဖို့ ကြံစည်နေသည်ကို တင်ယုနွယ် မသိ။

” မနွယ်.. အချိန်ရသေးလား ”

” ဟင်.. ရပါတယ်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ စလင်း.. ”

” ကျနော် အိမ်ခဏဝင်ချင်လို့.. လိုင်စင်သက်တမ်းတိုးစာရွက် ယူစရာရှိတာ မေ့ကျန်ခဲ့လို့.. ခဏပါ.. ဖြစ်လား ”

” ရပါတယ်.. သွားလေ.. ”

ကိုစလင်းက လူပျိုလူလွတ်၊ တစ်ယောက်ထဲနေသည်ဆိုတာ တင်ယုနွယ်သိသည်။ ယခု ကိုစလင်း ဘာအကွက်ဆင်ပြီး ဘယ်ခြေလှမ်း လှမ်းတယ်ဆိုတာလည်း ရိပ်မိသည်။ သူမမှာ စလင်းဆိုသူကို စိတ်ဝင်စား စွဲလန်းသည်ကား မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို ရမ္မက်အလိုအရ တပ်မက်သည့်သဘောဖြင့် ယခုအချိန်၌ ကိုစလင်း၏ အကွက်ဆင်မှုကို လိုက်လျောနေ၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ် တွေးထင်ထားသည့်အတိုင်း စလင်းက သူ၏အိမ်ထဲသို့ အတင်းဖိတ်ခေါ်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ လက်ချင်း၊ အသားချင်းထိတွေ့မှုဖြင့် အသားယူကာ အစပျိုးသည်။ သူမက အလိုက်သင့် ငြိမ်သက်နေတော့ ပိုပြီးရဲလာသည်။ တင်ယုနွယ်ကို အလွန်လွယ်ကူသော ကြိုက်ကုန်း မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ် စလင်းက ထင်မြင်ချက်ချလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တင်ယုနွယ်၏ ခါးလေးကို ပွေ့ဖက်ကာ ပါးပြင်လေးကို နမ်းရှုံ့ခြင်းများပြုလုပ်လာလေသည်။

ဘယ်လိုပြောရမလဲ..။ တင်ယုနွယ်က လီးဆာပြီး အလိုးခံချင်နေသူ။ အလိုရမ္မက် မပြည့်ဝမှုတွေကြောင့် ထန်နေသူ။ စလင်းက တင်ယုနွယ်ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ၊ နို့တွေကို မြင်ယောင်ပြီး လီးတောင်နေသူ။ တင်ယုနွယ်ကို လိုးချင်နေသူ။ အခြေအနေတွေ ဖန်တီးပြီး နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ့်လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဖို့ ကြံနေကြသူတွေဆိုတော့ အပေးအယူမျှသွားကြလေသည်။

စလင်းမှာ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေ ပြောမနေတော့ဘဲ တင်ယုနွယ်ကို သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီသွားလေရာ တင်ယုနွယ်မှာ ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာဖြင့် အားမတန် မာန်လျှော့သည့် ဟန်ဆောင်ကာ လိုက်ပါသွားတော့သည်။ စလင်းက သူမကို ကုတင်ပေါ်သို့ ချလိုက်ပြီး သူကပါ ကုတင်ပေါ်လိုက်တက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူမ ဝတ်ထားသော ရင်စေ့အင်္ကျီလေး၏ ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်သည်။ အထဲမှ ဘရာစီယာအနက်လေးက မလုံတလုံသိမ်းထုပ်ထားသော နို့အုံကြီးက ပြူးထွက်လို့နေသည်။

စလင်းက အာသာငမ်းငမ်းနှင့် ဘရာလေးကို ကြိုးစားဖြုတ်ပြီးနောက် နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ချေမွနေတော့သည်။ ခါးမှ ထမီအနက်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သောအခါ အမွှေးပါးပါးလေးနှင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မို့မို့ဖောင်းဖောင်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်နားလောက်တွင်တော့ စောက်စေ့နီနီရဲရဲလေးမှာ သူမ ရာဂပိုးများ ထကြွနေမှုကြောင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းလေး တောင်နေလေသည်။

တင်ယုနွယ်ကတော့ တောင့်တခဲ့သည့် ဆန္ဒရမ္မက်များ အခုမှ ပြည့်ဝရတော့မည်မို့ အလိုက်သင့်လေး ငြိမ်သက်နေသည်။ ကာမအရသာအတွက် ရင်မောစွာ စောင့်မျှော်နေသည်။ စလင်း အဆင်သင့် လိုးနိုင်ရန်အတွက် သူမ၏ စေ့ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသင့်တော်ဆုံး အနေအထားရောက်အောင် ကားပေးထားပြီး ရင်အစုံကိုလည်း မို့မောက်သည်ထက် မို့မောက်အောင် ကော့ထားပေးလိုက်မိသည်။

စလင်းသည် တင်ယုနွယ် နို့နှစ်လုံးကို ချေမွရင်း ပါးစပ်ကလည်း အငမ်းမရ စို့ပေးနေရင်းက သူမ၏ ဖောင်းမို့အိစက်၍နေသည့် စောက်ဖုတ်ပြင်တစ်ခုလုံးကို ဖွဖွရွရွလေးကိုင်ပြီးမှ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ လက်ညှိုးကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ အထဲတွင် အရည်များ စိုရွှဲနေသော်လည်း စောက်ခေါင်းလေးက ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်နေသည့်အတွက် စလင်းမှာ အကြိုက်တွေ့သွားလေသည်။

တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် စလင်း၏ အိပ်ယာထက်ဝယ် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်လေး ဖြစ်နေလေသည်။ စလင်းက မပြောမဆို တင်ယုနွယ် ပေါင်ကြားထဲသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လေတော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စလင်းက အပြတ်အသပ် မက်မက်မောမော ယက်ပေးနေသည်။ လျှာပြားကြီးဖြင့် ဖင်ဝမှ စောက်စေ့အထိ အပြားလိုက် ယက်တင်သည်။ အစေ့ကို စုပ်သည်။

” ပလပ်.. ပြတ်.. ပွတ်.. ပြွတ်.. ”

” အ.. ရှီး.. ဟင်း.. စလင်းရယ် ကြံကြံဖန်ဖန်.. ”

ကလေးတစ်ယောက်မွေးတဲ့အထိ ပေါင်းခဲ့တဲ့ လင်ကလည်း တင်ယုနွယ်ကို စောက်ဖုတ်မယက်ပေးခဲ့ဖူးဘူး။ သူမကို ချစ်ပါသည်ဆိုသော သိန်းမောင်လည်း မယက်ပေးခဲ့။ ယခု ရမ္မက်ဆန္ဒကြောင့် လိုက်လျောမိခဲ့သော ကိုစလင်းကျမှ သူမကို အပီအပြင် ကြင်နာပြနေတော့ တင်ယုနွယ် ဘဝင်ခိုက်သွားရပြန်သည်။

စောက်ပတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် စုပ်ယက်ပေးနေသော စလင်း၏ ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်လိမ်လိမ်လေးများကို တင်ယုနွယ်က လက်ကလေးဖြင့် ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ကာမဖီလင်ကို အပီအပြင် ခံစားလို့နေသည်။

” အ.. ဟင့်.. အိုး.. ဟင်း.. အ.. ရှီး.. အင်း.. ”

” ပွတ်.. ပလပ်.. ရှလူး.. ရှလူး ”

” အာ.. ရှီး.. ကောင်းလိုက်တာ.. စလင်းရယ်.. ”

စလင်းလျှာကြမ်းကြီးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်၊ စောက်စေ့၊ စောက်ခေါင်းအပေါက်ဝလေးနှင့် စောက်ပတ်အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးတွေ အပေါ် လှုပ်ရှားလိုက်လေတိုင်း တင်ယုနွယ်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီလှိုက်မောနေရပြီး နှုတ်မှလည်း အသံမျိုးစုံကို ညီးတွားနေရလေသည်။

” ပွတ်.. ပလပ်.. ပွတ်.. ပွတ်.. ”

” အဟင့်.. ဟင့်.. ဟင်း.. အ.. စ.. စလင်း တော်.. တော်ပြီ.. ဟာ.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် စောက်ပတ်လေး ကျင်ဆိမ့်တက်လာပြီး ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာသောကြောင့် ကိုစလင်းခေါင်းကို အတင်းဆွဲမကာ စောက်ဖုတ်ဆီမှ ခွာထုတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ လီးဖြင့် အလိုးမခံရသေးဘဲ ပြီးသွားမှာစိုး၍ ယခုလို တားလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

စလင်းက စောက်ဖုတ်ယက်ပေးပြီးသွားတော့ တင်ယုနွယ်ကို လိုးဖို့ တာစူလိုက်သည်။ သူမကို လိုးချင်နေခဲ့တာကြာပြီမို့ ယခုလို အခြေအနေပေးလာသည့်အခါ ချက်ချင်း တက်လိုးပစ်ချင်နေတာ ဖြစ်သည်။ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး ဖြစ်နေသော တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ စလင်းက နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ခါးမှ ပုဆိုးမှာ ချွတ်ထားပြီးဖြစ်ရာ စလင်း၏ လီးမဲမဲကြီးမှာ ငေါက်ငေါက် ငေါက်ငေါက်နှင့် ထိုးထောင်နေလေသည်။

သူ့လီးချောင်းကြီးက ဖြူဖွေးသော တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တံသွယ်သွယ်များနှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်လို့နေသည်။ လီးက လုံးပတ်သိပ်မကြီး။ ဒါပေမယ့် ကျပ်လုံးလောက်ရှိပြီး အရှည်က တစ်ထွာနှင့် လက်လေးဆစ်လောက်ရှိရာ တရားလွန် ရှည်သည့် လီးပင်ဖြစ်သည်။

ကိုစလင်း၏ လီးကို မြင်လိုက်တော့ တင်ယုနွယ် တံတွေးပင် မျိုချလိုက်မိပြီး ရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်သည်။ သိန်းမောင်၏လီးက သူမအတွက် တိုသောကြောင့် အာသာမပြေခဲ့။ ယခုတော့..။ စလင်းက တင်ယုနွယ် ဒကောက်ခွက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ချိတ်ယူမပြီး သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီး ပိုမိုကြွတက်လာအောင် ပြုလုပ်လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖင်ကြီး ကြွတက်လာရုံသာမက ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်သလိုလည်း ဖြစ်သွားတာမို့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပါ ပြဲအာသွားသည်။

ထောင်မတ်နေသော လီးက တင်ယုနွယ် စောက်ဖုတ်ပေါ် ဟိုထိုးဒီတိုက်ဖြင့် တွင်းဝင်မဖြောင့် ဖြစ်နေသည်။ စလင်းက သူမ၏ ဒကောက်ခွက်ကို ချိတ်ယူပြီး လက်ထောက်ထားရခြင်းကြောင့် လီးကို လက်နှင့် ကိုင်သွင်းလို့မရချေ။ လီးက တော်ရုံနဲ့ ဝင်မလာတော့ တင်ယုနွယ် စိတ်မရှည်တော့။ အလိုးခံချင်နေသည်မှာ ရွထနေလေပြီ။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ လက်ကို ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြား လျှိုသွင်းပြီး လီးကို ဆွဲကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ပေးလိုက်တော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ အလိုက်သိမှုကြောင့် စလင်းသဘောကျသွားကာ စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့ထားသော သူ့လီးကို စောက်ပတ်ထဲ ဆောင့်ချလိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

” ဖွတ်.. ဖတ်.. ဒုတ်.. ”

” အ.. အား.. ဟင့်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. စလင်းရယ်.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ်ခင်မျာ ထိထိမိမိကြီး ဆောင့်လိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုစလင်းကို တငြီးငြီးလိုက်မိသည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာသော စလင်း၏ လီးကြီးက အတော်သန်၍ မာကျောလွန်းလှသည်။ သိန်းမောင်လီးထက် အများကြီးသာသည်။ ကိုသိန်းမောင်မှာ အသက် (၃၈) နှစ် ရှိပြီဖြစ်၍ သူ့သားလောက်ရှိသော စလင်း၏ လီးလောက်တော့ ဘယ် မာနိုင်တော့မလဲ။ မာကျောသော လီး၏ ထိမိမှုအတိုင်းအတာက ပိုသဖြင့် တင်ယုနွယ်မှာ တကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်၍ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး စင်းကျနေသော သူမ၏ မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်ပြီး စလင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းတော့သည်။

” ပြွတ်.. စွပ်.. ပြွတ်.. စွပ်.. ”

” အင့်.. အင့်.. အင့်.. ”

နှုတ်ခမ်းချင်းခွာပြီး တင်ယုနွယ်၏ ခြေနှစ်ဖက်ကို အထက်သို့ ထပ်တွန်းတင်လိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ စောက်ပတ်ဖြူဖြူလေးထဲသို့ တင်းကြပ်စွာ ထိုးသွင်းထားသော လီးမဲမဲကြီးကို ထင်ရှားစွာတွေ့ရသည်။ ဖြူဝင်းအိစက်ရှင်းသန့်နေသော စောက်ပတ်ဖွေးဖွေးလေးထဲသို့ မည်းနက်ပြောင်တင်းနေသော လီးချောင်းကြီးက ဇိကနဲ ဇိကနဲ ပက်ပက်စက်စက် လိုးဝင်နေသည်။ လီးချင်း မတူသည့် အရသာကို တင်ယုနွယ် သိရှိခံစားလာရသည်။ တမျိုးစီ ကွဲပြားသော အရသာကိုလည်း သတိပြုမိလာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းလှသည်။

” ပွတ်.. စွပ်.. ပွတ်.. စွပ်.. ”

” အင့်.. အင့်.. အင့်.. ”

” နာလို့လား.. နွယ် ”

” ဟင့်အင်း.. ကောင်း..လို့.. ”

” ဒါဆို.. ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးမယ်နော် ”

” အင်း.. ကိုလင်း သဘော.. ”

တင်ယုနွယ် စလင်းနှင့်ကျမှ အပေးအယူတည့်နေသည်။ ချစ်သူရည်းစားပုံစံမျိုး မဟုတ်ပဲ ကာမဆက်ဆံမှု တစ်ခုထဲအတွက် ပတ်သက်သော သဘောဖြင့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွင့်လင်းတာလည်း ဖြစ်သည်။

စလင်းတယောက် တင်ယုနွယ်ကို ပက်ပက်စက်စက်ဖြုတ်သည်။ စပြီး ခင်မင်ရင်းနှီးကတည်းက ဆော်ချင်နေသော စိတ်အခံရှိသူမို့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ အားမနာတမ်း ဆွဲပေးလိုက်သည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ထိထိမိမိ အလိုးခံနေရတော့ အရသာတွေ့ကာ ရက်ရက်ရောရော ပေးကျွေးကာ အဘွတ်ခံသည်။ စလင်း စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးသမျှ မငြီးမငြူ အဗျင်းခံသည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မညှာမတာ ပိုးစိုးပက်စက် လိုးကြ ဆော်ကြ ခံကြလေသည်။

စလင်းက တင်ယုနွယ်ကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ တွယ်သည်။ သူမယောကျ်ားဟောင်းရော၊ ကိုသိန်းမောင်ပါ မတီးခဲ့ရသည့် တင်ယုနွယ်၏ ဖင်ပါကင်လေးကိုပါ စလင်းက ဖွင့်လိုက်သည်။ တစ်နေ့လုံးနီးပါး အသားကုန် သမပြီး ညမိုးချုပ်ခါနီးမှပင် တင်ယုနွယ်ကို ပြန်ပို့လိုက်လေသည်။

တင်ယုနွယ်မှာ စလင်းကို ကုန်းရတာကို အသဲခိုက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ စလင်းကို မချစ်။ ကာမဆက်ဆံဖော်တစ်ယောက်လိုသာ ခံစားလို့ရသည်။ တင်ယုနွယ် အတွက်မူ စလင်းက ဆန္ဒဖြည့်ဖက်သာ ဖြစ်လေတော့၏။

ဤသို့ဖြင့် တင်ယုနွယ်၏ လိုအပ်နေသော ကွက်လပ်လေးကို စလင်းတစ်ယောက် အခွင့်သင့်တိုင်း ဖြည့်ပေးသွားရင်း.. တစ်ခုလပ်မှာ ကွက်လပ်.. မရှိပါ..။

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်အင် (စ/ဆုံး)

ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်အင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

လူ့ဘဝဆိုတာ ထင်တာတွေ မဖြစ်တတ်သလို မထင်တာတွေလည်း ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ မွေးစဉ်က ရွှေလင်ပန်းနဲ့ အချင်းဆေးခဲ့ပေမဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ရှင်သန်ပြီး လမ်းဘေးမြောင်းထဲမှာ ဘဝအဆုံးသတ်ခဲ့ရသူတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုလူမျိုးတွေနဲ့ စာရင် ကျမဘဝက နဲနဲတော့ တော်သေးတယ် လို့ပြောရပါမယ်။

ကျမတို့ မိသားစုနေတာက ပဲခူးမြို့နယ်ထဲက ကျဉ်ဆုံကြီး ရွာမှာပါ။ ကျေးရွာဆိုပေမဲ့ ရွာကြီးဖြစ်ပြီး အဝေးပြေးလမ်းမကြီးဘေးမှာလည်း ရှိနေလေတော့ အတော်စည်ကားပြီး မြို့လေးတစ်မြို့နဲ့ မခြားလှပါဘူး။ ရွာမှာ ဦးတင်ရွှေ ဒေါ်အေးသန်း ဆိုတာ မသိတဲ့သူ မရှိသလို သူတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီး တင်တင်သန်း ဆိုရင်လည်း မသိတဲ့သူ မရှိပါဘူး။

ဦးတင်ရွှေ ဒေါ်အေးသန်းဆိုတာက ကျမရဲ့ မိဘတွေပါ။ အဖေနဲ့ အမေက သစ်စက်တစ်လုံးနဲ့ ဆယ်ဘီးကုန်တင်ကားတစ်စီးတို့ရှိပြီး ရွာရဲ့ ရပ်ရေးရွာရေး အလှူဒါန ကိစ္စတွေမှာ ရှေ့ဆုံးက ပါဝင်ခဲ့လို့ မသိတဲ့သူ မရှိပါဘူး။ အဲ…သူတို့ရဲ့ သမီး ကျမ တင်တင်သန်းကျတော့ မိဘတွေရဲ့ အရှိန်အဝါအပြင် ကျမရဲ့ အလှအပတွေကြောင့် မသိတဲ့သူမရှိပါဘူး။ ရွာမှာ အလှူအတန်း၊ မင်္ဂလာဆောင် တွေဆိုရင် ကျမကို မရမက လာပြီး ခေါ်ကြပါတယ်။ 

ပြီးတော့ ဧည့်ခံတဲ့ နေရာတို့ လက်ဖွဲ့လက်ခံတဲ့ စာရင်းခုံတို့မှာ ကျမရှိနေမှ ဂုဏ်ရှိတယ်လို့ ယူဆကြပါတယ်။အခု ကျမပြောချင်တာက ကျမရဲ့ ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုး အကွေ့လေးတစ်ခုပါ။ ဒီ တစ်ဆစ်ချိုး အကွေ့လေးဟာ ဘယ်ကစလဲဆိုရင် ကျမရဲ့ မိခင် ဒေါ်အေးသန်း ကွယ်လွန်သွားတဲ့ အချိန်ကနေ စတာပါပဲ။ အဲဒီ အချိန်က ကျမဟာ အသက် ၁၈ နှစ်ထဲ ဝင်ကာစပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျမတို့ နေတာက ခြံအကျယ်ကြီး တစ်ခုထဲမှာပါ။ 

တစ်ဖက်ကသစ်စက်ရှိပြီး တစ်ဖက်က ကျမတို့ မိသားစုရဲ့ နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ရှိပါတယ်။ သစ်စက်ရဲ့  နောက်ဖက်မှာတော့ အိမ်လေးနှစ်လုံး ရှိပါတယ်။ တစ်လုံးက သစ်စက် ဝိုင်းဆရာရဲ့ အိမ်ဖြစ်ပြီး တစ်လုံးက သစ်စက်စာရေးကြီးရဲ့ အိမ်ဖြစ် ပါတယ်။

အမေဆုံးသွားပြီး တစ်လလောက်ကစပြီး အဖေဟာ နေ့စဉ် နေ့တိုင်း မူးနေပါတယ်။ ရပ်ထဲရွာထဲမှာ လှည့်သောက်တာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ နဂိုထဲက အရက်သောက်တတ်လေ့ရှိတဲ့ သစ်စက်ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းနဲ့အတူ သစ်စက်နောက်ဖက်က တွဲလျက် ရုံးခန်းလိုလုပ်ထားတဲ့ အခန်းထဲမှာ သောက်တာပါ။

အဖေ အတော်မူးလာတဲ့ နေ့တွေဆို ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းက အမြဲပဲတွဲပြီး အိမ်ကို လိုက်ပို့လေ့ ရှိပါတယ်။ အဖေက ထမင်းပါ တစ်ခါတည်း စားလာသလား မသိပါဘူး။ မူးပြီး ပြန်လာရင် ဘယ်တော့မှ ထမင်းမစားတော့ပါဘူး။

တစ်ခါတည်း တန်းအိပ်တော့တာပါဘဲ။ ပြန်လာရင်လည်း ည ၁၀ နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်လာလေ့ရှိပါတယ်။ အဖေတစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာရင်တော့ ကျမက အဖေ့ဝေယျာဝစ္စတွေကို ထပြီးလုပ်ပေးလေ့ ရှိပါတယ်။

အဖေ သိပ်မူးပြီး ဦးအောင်မောင်း လိုက်ပို့တဲ့ နေ့တွေဆို ကျမ အခန်းထဲမှာဘဲ နေလိုက်ပါတယ်။ ထပြီးတော့ မကြည့်တော့ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လည်း ဆိုရင် အဖေအရက်သောက်တာ မကြိုက်တာလည်း ပါတယ်။ နောက်ပြီးတော့ နဂိုက အရက်မသောက်တတ်တဲ့ အေ့ကို ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းက ဖျက်ဆီးနေတယ်လို့ တွက်ဆပြီး ဦးအောင် မောင်းမျက်နှာကို မကြည့်ချင်တာလဲ ပါတာပေါ့။

ဦးအောင်မောင်းဆိုတာက အသက် ၄၀ ကျော်လောက် ရှိပါပြီ။ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အလုပ်ကြမ်းသမားဆိုတော့ခန္ဓာကိုယ်က သန်မာထွားကြိုင်းလှပါတယ်။ ကျမမွေးကာစ အဖေတို့ သစ်စက် စတည်ကတည်းက လုပ်ငန်းမကျွမ်းကျင်သေးတဲ့ အဖေ့ကို ဦးအောင်မောင်းကဘဲ ဝိုင်းကူပြီး သစ်စက်လုပ်ငန်းကိုစပြီး လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာက မသေးလှပါဘူး။ ဦးအောင်မောင်းက မုဆိုးဖို ဖြစ်ပြီး သူ့မှာ အသက် ၂၀ ကျော်လောက်ရှိတဲ့ စိန်မောင်ဆိုတဲ့ သားတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ စိန်မောင်က ကျမတို့ရဲ့ ကားမှာ စပယ်ယာ လိုက်ပါတယ်။

နောက် သစ်စက်စာရေးကြီး နံမယ် က ဦးထွန်းအေးလို့ ခေါ်ပါတယ်။ အသက် ၅၀ ကျော် ၆၀ နီးပါးလောက်ရှိပြီး သူ့မိန်းမကတော့ အသက် ၄၀ လောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ သူတို့မှာ အိမ်ထောင်သည် သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး စာရေးကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးက သူ့သမီးရှိရာ ပဲခူးမှာ လိုက်ပြီးနေပါတယ်။ တစ်လတစ်ခါလောက်ပဲ စာရေးကြီးဆီ ပြန်လာတတ်ပါတယ်။ အဲဒီ စာရေးကြီးကလည်း ကျမတို့သစ်စက် စတည်ကထဲက လုပ်လာတဲ့သူဆိုတော့ အားလုံး လူရင်းတွေချည်းပါပဲ။

........................................................

တစ်နေ့မှာတော့ မနက်စောစောဘဲ အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့ဟာ သစ်စက်လိုင်စင်ကိစ္စနဲ့ ပဲခူးကို ထွက်သွားကြပါတယ်။ နေ့ချင်းပြန် ဖြစ်ပြီး ညနေဆို ပြန်ရောက်လာကြမှာပါ။ စာရေးကြီး မိန်းမ ဒေါ်ထွေးကလည်း ရောက်နေတော့ ကျမလည်း ညနေထမင်းစားပြီးတာနဲ့ မိန်းမချင်း စကားစမြည် ပြောချင်တာနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ အိမ်ဖက်ကို ကူးခဲ့ပါတယ်။ ကျမနေရတာက မိန်းမဖော်မရှိတဲ့ ယောက်ျားတွေ ကြားထဲမှာပါ။အိမ်လေးက ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ အိမ်ပေါ်လှမ်းတက်လိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးကို မတွေ့တာနဲ့ချက်တုန်းပြုတ်တုန်းပဲ ထင်ပြီး အသံမပေးတော့ဘဲ နောက်ဖေးဖက် မီးဖိုကို သွားဖို့ ဦးတည်ပြီး အတွင်းဖက်ကို လှမ်းဝင်လိုက်ပါတယ်။

“ အို……… ”

ကျမ ဒိန်းခနဲ ရင်တွေခုန်ပြီး တုန်လှုပ်ခြောက်ချားသွားပါတယ်။ ကြည့်ပါအုံး အဝတ်အစားတွေ ကင်းမဲ့နေတဲ့ ဒေါ်ထွေးက လေးဖက်ကြီးကုန်းပြီး နောက်က ကိုအောင်မောင်းက ဟို…ဟို... ခွေးတွေလုပ်သလိုမျိုးလေ ဘာလဲ လိုးတာလား အဲသလိုမျိုးပေါ့။ မြင်ကွင်းက စက်ဆုတ်စရာ ကောင်းတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့် ကျမကိုတော့ ဗြုန်းခနဲ ဖမ်းစား ဆွဲဆောင်ထားပါတယ်။

သူတို့က ကျမရပ်နေတဲ့ နေရာကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး ကျောပေးထားတာပါ။ ကျမရဲ့ မျက်စေ့က ဒေါ်ထွေးရဲ့ ရှေ့ဖင် အဲ.. ကုန်းထားလို့ နောက်ကိုရောက်နေတဲ့ ဟာထဲကို ကိုအောင်မောင်းဟာကြီးက တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ နေရာကို ချက်ချင်းရောက်သွားပြီး ဗြုန်းခနဲ မျက်လုံး မလွှဲနိုင်ပါဘူး။

ကျမ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ မြင်ကွင်းကို မြင်တွေ့လိုက်ရပြီး တစ်ခါမှ မဖြစ်ပေါ်ဖူးတဲ့ ပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားချက်ဟာ ကျမရင်ထဲမှာ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီ ခဏမှာပဲ လူရိပ်လိုလို မြင်လို့ထင်ရဲ့ ဖြတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့ ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမကို မြင်တွေ့သွားပါတယ်။ ကျမလည်း ချက်ချင်းပဲ လှည့်ထွက်ပြီး ခြေသံမကြားအောင် နင်းပြီးပြန်လာခဲ့ ပါတော့တယ်။

.......................................................

အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့က ပဲခူးကနေ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်ပြီး ရောက်လာပါတယ်။ အဖေကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေချိုးပြီး အရက်သောက်ဖို့ ထွက်သွားပါတယ်။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ကျမက သူတို့ကို သိပ်ပြီး စိတ်မဝင်စားနိုင်ပါဘူး။ နေ့ခင်းက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကိုအောင်မောင်းနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ရဲ့ မြင်ကွင်းက ကျမမျက်စေ့ထဲကကို မထွက်ပါဘူး။

ပြီးတော့လည်း ကျမကိုယ် ကျမ ဘာဖြစ်မှန်း မသိတဲ့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေရပါတယ်။အဖေ အရက်သောက်ဖို့ ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ကျမဟာ ညနေစာကို မစားချင်စားချင်နဲ့ စားလိုက်ပြီးမိုးချုပ်တာနဲ့ ကျမလဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်နဲ့ နေလိုက်တာ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိပါဘူး။ အိမ်ရှေ့က တက်လာတဲ့ ကိုအောင်မောင်းနဲ့ အဖေတို့ရဲ့ လျှာလေးအာလေးနဲ့ အသံတွေ ကြားရတော့မှ အဖေ ဒီည အတော်မူးလာလို့ ကိုအောင်မောင်း လိုက်ပို့တယ်လို့ သိလိုက်ပါတယ်။

ကိုအောင်မောင်းက အဖေ့ကို အိပ်ခန်းထဲထိ လိုက်ပို့ပြီးမှ ပြန်သွားလေ့ ရှိပါတယ်။ အခုလဲ အဖေ့အိပ်ခန်းဖက်က အသံဗလံကြားလိုက်ရပြီး ခဏအကြာမှာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အဖေ့ရဲ့ ဟောက်သံ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

ဒီအခိုက်မှာပဲ….

“ တင်တင်သန်း…တံခါးဖွင့်ပါအုံး… ”

ကိုအောင်မောင်းရဲ့ ခပ်အုပ်အုပ်အသံ။ ကျမလဲ အမှတ်တမဲ့မို့ ဘာမှမစဉ်းစားတော့ပဲ အိပ်ယာပေါ်က လူးလှိမ့်ထလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ တံခါးပွင့်သွားတာနဲ့ ကိုအောင်မောင်းက ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖမ်းပြီးကိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ လွှတ်ပါ….ဘာလုပ်တာလဲ…ကျမကို လွှတ်ပါ… ”

ကိုအောင်မောင်းက ကျမကိုမလွှတ်တဲ့အပြင် ပွေ့ချီလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပစ်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျမကထပြီးပြေးရန် ကြံစည်ပေးမဲ့ သူ့ဗလကြီးနဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖိထားတာကြောင့် မထနိုင်တော့ပါဘူး။ သူက ကျမကို မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတော့ ကျမလဲ အတော်ကြောက်လာမိပါတယ်။ နောက် သူက ကျမရဲ့အင်္ကျီကို ဗြုန်းခနဲ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ကျမကို ငုံ့ကာအတင်းဖက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပါတယ်။

ကျမအော်လည်း ကျမကို ဘယ်သူမှ မကယ်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဖေကလဲ ဘယ်လိုမှ နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ကြောက်စိတ်နဲ့ ကျမမျက်ရည်တွေ တွင်တွင်စီးကျလာပါတော့တယ်။ ဘော်လီအင်္ကျီ ကျွတ်သွားတော့ ဗလာကျင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ယှက်ပြီး ကားထားလိုက်မိတယ်။

ကိုအောင်မောင်းကတော့ ကျမကို စိန်းစိန်း ကြည့်ရင်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မဲနက်နေသော အမွှေးတွေနဲ့ သူ့လီးမဲမဲကြီးဟာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးနဲ့ ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ လီးကြီးအောက်က ဂွေးဥကြီးတွေကလည်း မဲနက်လုံးတစ်နေပြီး တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေပါတယ်။

ကျမ ထွက်ပြေးရန် ထထိုင်လိုက်တော့ သူကကျမကို အတင်းတွန်းလှဲပါတယ်။ ကျမကလဲ အတင်းရုန်းကန်နေလေတော့ သူက ကုတင်လေးပေါ် တက်လိုက်ပြီး ကျမကို ဖက်ပြီး ဖမ်းချုပ်ရာက သူ့ကိုယ်ကြီးနဲ့ ဖိထားပြီး ကျမရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို အတင်းပဲ ဖိဖိနမ်းပါတယ်..။

“ လွှတ်ပါ…..ကျမကို လွှတ်ပါ……. ”

“ မလွှတ်ဘူး….နင် နေ့ခင်းက ငါနဲ့ မထွေး လိုးနေတာကို တွေ့ပြီး ခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား…”

စောစောက ကြောက်စိတ် ရှက်စိတ်တွေနဲ့ လုံးထွေးပြီး ကျမမေ့နေတဲ့ ကိစ္စက သူပြောလိုက်မှ ကျမပြန်ပြီးသတိရ လိုက်မိပါတယ်…။

“ နင် ခံချင်နေမှန်း သိလို့ ငါက လိုးပေးမလို့…ငြိမ်ငြိမ်နေ…မနေရင် လည်ပင်း ညှစ်ပြီးသတ်ပစ်လိုက်မယ်… ”

တကယ်လုပ်မယ့် ပုံဖြစ်၍ ကျမလန့်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့လည်း သူနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ကိစ္စက ကျမအသိထဲဝင်လာတော့ စိတ်ခံစားချက်ဟာ ကြောက်တာရှက်တာတစ်ခုတည်း မဟုတ်တော့ပဲ တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ သူက ကျမကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့ အပျိုစင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့ပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့တာပါပဲ…ရှင်။

ဒီလိုစို့လိုက်တော့ ကျမဟာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်းသွားပြီး သွေးတွေ ဆူလာတော့တာပါပဲ။ သူက နို့နှစ်လုံးကို စို့ပေးနေရင်းက ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက ထဘီးကို ခါးပေါ်သို့ ဆွဲပြီးလှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကိုခွပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကျမအဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားပါတော့တယ်။

ကျမလည်း ရှိသမျှအင်အားဖြင့် ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းညှပ်ပြီး လိမ်ထားပါတယ်။ သူက အတင်းပဲ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲဖြဲတော့ အားမတန်ပဲ ကျမပေါင်တန်တွေလည်း ဟသွားပါလေရော။ ဒီတော့ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ပြဲဟသွားရတော့တာပေါ့…ရှင်…။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်ပါတယ်။

“ ဗြစ်…..ဗြစ်….ပလစ်….ဖွတ်….အား…အ…အား… ”

နာပြီး ကျမအသားတွေ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပါတယ်။ ကျမစောက်ပတ်က ကျဉ်းကျဉ်းလေးဆိုတော့ သူ့လီးကြီးက မဝင်ပါဘူး။ တစ်ကြိမ်းလဲ မဝင်၊ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လည်း မဝင်ပါဘူး။

“ နင့် စောက်ပတ်က ကျဉ်းလဲ ကျဉ်း ခြောက်လဲ ခြောက်နေတော့ လီးမဝင်ဘူး… ကိစ္စ မရှိဘူး… စိုလာအောင် ငါလုပ်ပြီး သွင်းမယ်… ”

ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့နို့သီးလေးတွေကို စုပ်လိုက် လျှာနဲ့ယက်လိုက် လုပ်ရင်း စောက်ပတ်ထိပ်က ကျမရဲ့ စောက်စေ့လေးကို သူ့လီးထိပ်ကြီးနဲ့ ထိုးပွတ်ကလိပါတယ်။ ခဏကြာသွားတဲ့ အခါမှာတော့ ကျမတစ်ကိုယ်လုံးမရိုးမရွဖြစ်လာပြီး အသက်ရှူမြန်လာပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ကိုအောင်မောင်းဟာ သူ့လီးကြီးကို စောက်စေ့လေးကို ထိုးပွတ်ရုံမျှမကပဲ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဝကိုလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ထိုးပါတယ်။

ကျမ မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်လာပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ မျက်နှာကိုပွတ်လိုက် ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်နဲ့ ဖြစ်လာပါတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဝမှာ သူ့လီးကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်…ဗြစ်……ဗြစ်….ပလစ်…..အား….အား….အီး……… ”

ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားပါတယ်။ သူ့လီးကြီးက တဝက်လောက် ဝင်သွားပါပြီ။ ကျမလည်း မျက်လုံးအစုံ မှိတ်ထားပြီး အံကြိတ်ထားလိုက်မိပါတယ်။ သူက ကျမရဲ့ နို့ကိုဆွဲလိုက် စို့လိုက်လုပ်နေပြီး ကျမကတော့ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပါတယ်။ သူက ထပ်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တော့ လီးက တဆုံးဝင်သွားပါရော။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…..ဒုတ်….အား…….အမလေး…….ဟီး…..ကျွတ်..ကျွတ်… ”

ကျမ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ထားရင်း ပါးစပ်မှ ငြီးတွားနေမိတယ်။ လီးကိုတဆုံးသွင်းထားပြီး နို့သီးတွေကို ပွတ်ကလိ ပေးနေပြန်တော့ အောက်က ကျမမှာ တကြွကြွတရွရွ ဖြစ်လာရတယ်။ ခဏနေတော့မှ သူ့လီးကြီးကို အသာအယာပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တအားနဲ့ ဖိဆောင့်ချလိုက်ပြန်ရာ “ အမေ့… ” ဟု အော်ပြီး သူ့ခါးကြီးကို ကျမ တအား ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ သူက ကျမပါးလေးကို နမ်းလိုက်၊ လီးကိုတဝက်လောက်နဲ့ အသာအယာ ညှောင့်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးနေရာ အတော်လေး ခံလို့ကောင်းလာ၍ ကျမဟာအထဲမှ ချွဲကျိသော အရည်များ အတော်လေး ထွက်လာပါတယ်။

အဲဒီအခါကျမှ သူကလီးကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုပါတော့တယ်။ ကျမဟာ ဦးအောင်မောင်းကို အတော်မုန်းတီးသွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကတော့ ကျမမုန်းတာကို ငြင်းဆန်သည့်အလား ကော့ကော့ပေးနေကြပါတယ်…။

တဖြေးဖြေး ခံလို့ကောင်းသထက် ကောင်းလာတော့ ကျမ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုက သူ့လီးကြီးကို ညှပ်ညှပ် ဆွဲညှစ်ပေးနေမိတယ်။ သူက တအားတအား ဖိဖိပြီး ဆောင့်လိုက်တဲ့ အခါ ကျမဟာ ကျမရဲ့ ဖင်ကားကားကြီးတွေကို ကြွကြွပေးလိုက်ရပြီး သူ့ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။

သူ့ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေဟာ တစတစ ပြင်းထန်လာပြီး ကျမကလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာ ရတာကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ရွသထက် ရွလာပြီး ကျမဟာ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျမအသက်ရှူသံတွေ ပြင်းသထက် ပြင်းလာရပြီး ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း သူ့ရဲ့ လီးကြီး အစွမ်းကုန် ဝင်နိုင်အောင်ကားသထက် ကားပေးရင်း သူ့ခါးကြီးကို တအားကြုံးဖက် ထားလိုက်မိပါတယ်။

ကျမမှာ အထွတ်အထိပ် ရောက်ခါနီးပြီးဖြစ်၍ အရှက်ဆိုတာလည်း မရှိတော့ပဲ သူ့လီးကြီးကို ကျမရဲ့ စောက်ပတ်အထဲက အသားတွေနဲ့ အတင်းညှပ်ဆွဲပေးရင်း ကျမဟာ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်ခနဲဖြစ်ရာက ခါဆင်းသွားပြီးပြောမပြတတ်အောင် အရသာတွေ ကောင်းသွားခိုက်မှာ သူ့လီးကြီးထိပ်က အရည်တွေဟာလည်း တပြွတ်ပြွတ် ပန်းဝင်လာပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမကို အတင်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး မှိန်းနေပါတယ်။ ခဏနေတော့မှ ကျမရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပြီး သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ပုဆိုးဝတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမကတော့ ထမီလေးတစ်ထည်ပဲ ခါးမှာ လုံးနေတဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးကို မလှုပ်နိုင်တော့ပဲ ပက်လက်လေးပေါ့။ သူက ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကျမရဲ့အမွှေးနုနုလေးတွေ စိမ်းနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ အသာရိုက်လိုက်ပြီး…..

“ နင့်ကို တရွာလုံးက ယောက်ျားတွေက လိုးချင်နေကြတာ။ အခုငါ အရင်ဆုံး လိုးလိုက်ရတာ ဟန်ကျတာပဲ။နောက် ငါလာလာလိုးပေးမယ်… သိလား… ” 

ဆိုပြီး ကျမအခန်းထဲက ထွက်သွားပါတော့တယ်…။

.........................................................

နောက်တစ်နေ့ကစပြီး ဦးအောင်မောင်းဟာ အိမ်ကိုမလာတော့ပါဘူး။ အဖေကလည်း တွဲခေါ်ရလောက်အောင် မမူးတော့ ဦးအောင်မောင်းက လိုက်ပို့စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့။ ကျမကတော့ ဦးအောင်မောင်းလာမှာကြောက်နေပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျမအဖုတ်လေးတစ်ခုလုံးဟာ ယောင်ကိုင်းပြီး အထိမခံနိုင်လို့ပါ။

ဆီးသွားရင်လည်း တအားစပ်တာပဲ။ မကြာခဏ ရေကိုင်ပေးရပါတယ်။ နောက်ပြီး ပါရာစီတမောနဲ့ ကီးမို့ကိုလည်းသောက်ရပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဦးအောင်မောင်းလာမှာ ကျမက ကြောက်နေတာပါ။ သူကလည်း လူကြီးဆိုတော့ ကျမဒီလိုဖြစ်နေမှာကို သိနေလို့ မလာတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒီရက်တွေမှာ ညဖက်ဆို အရက်သောက်ရင်း စကားပြောနေတဲ့ ဦးအောင်မောင်းရဲ့ အသံကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်နဲ့ ကျမအိမ်ကနေ ကြားနေရပါတယ်။

အဲဒီလို အခါမျိုးမှာ ကျမစိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်ပြီး ခံချင်သလိုလို ဘာလိုလိုစိတ်မျိုး ပေါ်ပေါက်လာတတ်ပါတယ်။ အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့ လူကြီးမို့ ဒီလိုတမင် အသံပေးနေတာလား မသိပါဘူး…ရှင်။

အဲဒီလိုနဲ့ သုံးရက်လောက်နေတော့ ကျမရဲ့ ပစ္စည်းလေးဟာ နဂိုအတိုင်း ပြန်ပြီးကောင်းသွားပါတယ်။အဲဒီနေ့ မှာပဲ စာရေးကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးဟာ ပြန်မလို့ ကျမကို လာပြီး နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်ထွေးရှိလို့ ကျမဆီ ဦးအောင်မောင်း မလာတာပဲဆိုပြီး စိတ်ထဲက ဒေါ်ထွေးကို မနာလိုသလိုတောင် ဖြစ်မိပါတယ်။ အမှန်တော့ အဲဒီရက်တွေက ဦးအောင်မောင်းလာမှာ ကျမကြောက်မိတာပါ။ ဒါကိုလျစ်လျူရှုပြီး ဒေါ်ထွေးကို မုန်းမိပါတယ်။

အဲ….လေးရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကျမသူ့ကို မျှော်မိတဲ့ အထိပါပဲ။ ညကျရင် သူ့အသံကြားတော့ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး သူ့အသံနားထောင်ရင်း သူ့ကိုရုပ်လုံးဖော်ကာ ကျမဟာလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတဲ့ အထိ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမအပေါ် စိုးမိုးနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဖေပြန်လာတော့ သူမပါလာပါဘူး။ ကျမ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ အိပ်ပစ်လိုက်ရပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့မှာတော့ ကျမဟာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့ သူမလာရင် ကျမကပဲ သူရှိရာကို သွားဖို့ပါပဲ။ တစ်နေ့လုံး ကျမ သစ်စက်ဖက်ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး အခြေအနေကို အကဲခတ်နေမိပါတယ်။ မွန်းလွဲ ၂ နာရီကျော်ကျော်လောက်မှာတော့ အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့ဟာ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သစ်ခွဲတဲ့ စက်သံလည်း တိတ်သွားပါတယ်။

ကျမလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ မျက်နှာလေးကို ကမန်းကတန်းပြင်၊ ခေါင်းဖီးပြီးတော့ ဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီကို ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး အထဲက ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဘလောက်စ် တစ်ထပ်တည်းနဲ့သစ်စက်နောက်ဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

.............................

စပြီး အဲဒီကို သွားတော့မယ်ဆိုပြီး ပြင်ဆင်ကထဲက ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဟာ တင်းလာပြီး အရည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေပါပြီ။ ဒါဟာ ခံဖူးထားတဲ့ မိန်းမတိုင်း ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိရင် ဖြစ်နေကျလို့ ထင်ပါတယ်။ ကျမဦးအောင်မောင်းရဲ့ အိမ်လေးထဲ ကို လှမ်းပြီး ဝင်လိုက်တာနဲ့ ဦးအောင်မောင်းနဲ့ ပက်ပင်း တိုးပါတော့တယ်။

“ ဟင်……တင်တင်သန်း…… ”

ပြောလဲ ပြော၊ သူက ကျမဆီကို ဖြတ်ခနဲ ရောက်လာပြီး ဖက်လိုက်ရာက နမ်းတော့တာပါပဲ။ ပြီးတာနဲ့အတွင်းဖက်မှာရှိတဲ့ အခန်းထဲကို နမ်းရင်းနဲ့ ဆွဲခေါ်သွားပြီး အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခင်းထားတဲ့အိပ်ယာပေါ်ကို ကျမကိုဆွဲပြီး ထိုင်လိုက်တော့ရာ ကျမလည်း သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ တစ်ခါတည်း အိပ်ယာထဲကိုပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်ရုံသာမက ထဘီလေးကိုပါ တစ်ခါထဲ ခါးပေါ် လှန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမဘေးမှာ လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး လှဲလိုက်ရာက ကျန်လက်တစ်ဖက်ကို ကျမရဲ့နို့တစ်လုံးအား အင်္ကျီပေါ်ကနေ အုပ်ပြီး ကိုင်ညှစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမ သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ မျက်နှာကို တစ်ဖက်လွှဲထားရင်းက ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ဟာ ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးရဲ့ ရှေ့ဖက်မှာရှိတဲ့ နှိပ်စေ့ကျယ်သီးလေးတွေကိုဖြုတ်ပြီး အင်္ကျီစ နှစ်စကို ရင်ဘတ်ပေါ်ကနေ တဖက်တချက်ဆီသို့ ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဝင်းခနဲ ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကိုတစ်လုံးကိုစို့ တစ်လုံးကို ကိုင်ရင်းနဲ့ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို ခွပြီး တက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝမှာ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ ကျမအထဲမှာ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ အရည်တွေကြောင့် လီးကြီး ဟာ လျှောခနဲ တဆုံးဝင်သွား ပါတော့တယ်။

အဲဒီနောက်မှာ ဦးအောင်မောင်းက နို့စို့ရင်း ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတယ်။ ကျမဖြင့် ဆာနေတုန်းစားရလို့လားမသိဘူး ကောင်းလိုက်တာရှင်။ ဖင်ကြီးတွေ ကြွကြွပြီး ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးတွေကိုတောင် မဖွင့်ချင်တော့ပါဘူး။ ဦးအောင်မောင်းလည်း နို့စို့ရင်း ဆောင့်ရတာ အားမရတော့ဟန်နဲ့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရလိုးပါတော့တယ်…ရှင်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်…..ပလွတ်……အင့်..အင့်….ဗြစ်…ဒုတ်…..အ….အီး……အမေ့…… ”

“ အောင်မောင်းရေ……အောင်မောင်း…… ”

“ ဟာ……ဖလွတ်…… ”

“ ကျွတ်…..ဟင်း…… ”

သစ်စက်ထဲကနေ လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့ အဖေ့ အသံပါ။ ကျမဟာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းက သူ့လီးကြီးကို ဖလွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျမလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ကျွတ်ဆိုပြီး စုပ်သပ်လိုက်ရာက သက်ပြင်းတစ်ချက် ဟင်းခနဲ ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာပဲ…..စောင့်နေ..ငါအခုပြန်လာခဲ့မယ်… ”

ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းက ပုဆိုးကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ကျမလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခါးထိလှန်တင်ထားတဲ့ ထဘီလေးကိုတောင်ပြန်ပြီး မဖုံးမိပါဘူး။ ကျမ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးဟာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့။ ခဏကြာတဲ့အထိ ဦးအောင်မောင်း ပြန်မလာသေးတာနဲ့ ကျမလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အသာ မှိန်းနေလိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုမှိန်းပြီး တအောင့်လောက်ကြာတဲ့ အခါမှာတော့ အနားကို လူတစ်ယောက် ရောက်လာတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်း ပြန်ရောက်လာပြီလို့ သိလိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း မျက်လုံး ပြန်မဖွင့်ပဲ အသာလေးငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ သူက ကျမရဲ့ ဒူးနှစ်လုံးကို ဆွဲပြီးထောင်ကာ ပေါင်ကားလိုက်ပါတယ်။ အင်း ဒီတစ်ခါတော့ ဦးအောင်မောင်းက တယ်ပြီး ညင်သာလှပါလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး လီးကို စောက်ပတ်ထဲ ဆောင့်သွင်းလိုက် ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဒုတ်….အား….အား…..ဟင်…….နင်….နင်… ”

စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတဲ့ လီးက ဦးအောင်မောင်းလီးလောက် စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကြပ်မနေပဲ အရှည်ကတော့ ပိုရှည်ပုံရပြီး လီးတဆုံး ဝင်သွားတာနဲ့ ကျမရင်ခေါင်းထဲ အထိ ရောက်သွားသလို ခံစားရပါတယ်။ လီးစသွင်းထဲက လီးနဲ့ စောက်ပတ်ထိတွေ့မှုကို အာရုံစိုက်နေတဲ့ ကျမဟာ ဦးအောင်မောင်း မဟုတ်ဖူးဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်တာနဲ့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းရဲ့ သား စိန်မောင် သူ့လီးက ကျမစောက်ခေါင်းထဲတဆုံးဝင်နေပြီ။

“ နင်…..နင်…ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ…စိန်မောင်…ငါအော်လိုက်ရမလား…… ”

“ အော်ချင်အော်လေ….နင်က ငါတို့အိပ်ယာထဲ ရောက်နေတာပဲ….ပြီးတော့ အဖေက နင့်ကိုငါလိုးတာသိသွားမှာပေါ့… အဖေတင်မဟုတ်ဘူး…တစ်ရွာလုံး သိသွားမှာပေါ့… ”

“ နင်….နင်…..ငါ့ ကို……… ”

“ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ…တင်တင်သန်းရာ….အဖေတို့ ဗြုန်းခနဲ ပြန်မလာသေးပါဘူး…ငါက ညထဲက ကားဝင်လာတာ… နင်နဲ့ ငါ့အဖေကို စောစောထဲက ငါချောင်းကြည့်နေတာ… အရင်ထဲက နင့်ကို ငါကလိုးချင်နေတာ…နင်ခံနေတာလည်း မြင်လိုက်ရရော ငါမနေနိုင်တော့လို့ပါဟာ….ခဏလေးနော်… ”

စိန်မောင်က စကားအရှည်ကြီးကိုလည်း အဆက်မပြတ်ပြောရင်းက ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း ဆွဲကိုင်ကာအဆက်မပြတ် လိုးဆောင့်ပါတော့တယ်။ ကျမလည်း မထူးတော့တဲ့ အဆုံးမို့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး နေလိုက်ပါတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မတူ တမူထူးခြားတဲ့ အရသာကို ကျမခံစားထိတွေနေရပါတယ်။

တဖြေးဖြေး သူ့ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာသလို ကျမဟာလည်း ကာမအရသာတွေ တက်သထက် တက်လာရပါတော့တယ်။

“ ပြွတ်…ဖလွတ်…..ဒုတ်…ဒုတ်….အ..အု….အ….ဟင့်..ဟင့်…..အင်း…..ဟင်း…… ”

ကျမရဲ့ တဟင်းဟင်းနဲ့ ညီးသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အချိန်မှာပဲ စိန်မောင်ရဲ့ လီးထိပ်ကနေ အရည်တွေပန်းထွက်လာပြီး ကျမကို ငုံ့ဖက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို အတင်းနမ်းတော့တာပါပဲရှင်။ ပြီးတော့ ပြောလိုက်သေးတယ်။

“ တင်တင်သန်း…နင်ကို ငါ ခုလို ပြန်လာတိုင်း လိုးပါရစေဟာ….ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး…. ”

သစ်စက်ဖက်က စကားပြောသံတွေကြားတာနဲ့ စိန်မောင်ဟာ လူးလဲထပြီး စောက်ပတ်ထဲက ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေတဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဖက်ကနေ ဆင်းပြေးတော့တာပါဘဲ။ ကျမမှာသာ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်နေခဲ့ရတာပါ။ စိန်မောင့်လီး ဆွဲထုတ်သွားတာနဲ့ အထဲက အရည်တွေ အန်ထွက်ပြီး ကျလာပါတယ်။

ကျမလည်း ခါးပေါ်က ထဘီအနားလေးကို စမ်းလိုက်ပြီး စောက်ပတ်ကိုအုပ်ပြီး သုတ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ပေါင်ခြံတွေနဲ့ ဖင်ကြားထဲကိုပါ ကြွပြီး သုတ်လိုက်ပါတယ်။

ကျမရဲ့ နားကတော့ သစ်စက်ဖက်ကို စွင့်ထားပါတယ်။ စောစောက သစ်စက်ဖက်က စကားပြောသံတွေဟာတဖြေးဖြေး ခြံအပြင်ဖက် ဝေးဝေးသွားပြီး အသံပျောက်သွားပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ လူတစ်ယောက် အိမ်ပေါ်တက်လာပါတယ်။ ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဦးအောင်မောင်းပါ။ အနားရောက်တာနဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ဘယ်အချိန်ထဲက တောင်နေမှန်း မသိတဲ့ လီးကြီးက တန်းမတ်လို့ပါ။

“ ကဲ…တင်တင်သန်း…ငါ အချိန်မရဘူး….လေးဖက်ကုန်းလိုက်… ”

ကျမလည်း ကမန်းကတန်း ထပြီး လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့နောက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နောက်ကို စူထွက်နေတဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုကြားမှာ သူ့လီးကြီးကိုတေ့ပြီး ကျမရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို ကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်….ပလွတ်…..ဒုတ်…..အား…..အား….ဖြေးဖြေး….ရှင့်….အိ….အီး……အဟင့်… ”

ဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့ လီးကြောင့် ကျမရဲ့ မျက်နှာလေးဟာ ဆတ်ခနဲ မော့သွားရပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ လီးတဆုံးဝင်သွားတဲ့ အချိန်ကစပြီး ဦးအောင်မောင်းဟာ ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးတော့တာပါဘဲ။ ကျမလည်း စောစောက စိန်မောင်နဲ့ တက်ခဲ့ရတဲ့ ကာမအရှိန်တွေဟာ ချက်ချင်း ဟုန်းခနဲ ပြန်ထလာပြီး ရှေ့ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျားကန်သလို အတင်းထောက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုလည်း ခါးလေးခွက်ပြီး ကော့ထောင်လိုက်ရာက သူ့လီးဆောင့်ဆောင့်ဝင်လာမဲ့ လမ်းကို နောက်ပြန် ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ပေး နေမိပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းကလည်း ရှေ့က ကျမနို့နှစ်လုံးကို ကုန်းကုန်းပြီး ဆွဲကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်၊ တင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေကို ဆုပ်လိုက်ညှစ်လိုက် လုပ်ရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ ကျမဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ယိမ်းထိုးနေရပါတယ်။

“ ပြွတ်… ဒုတ်… ဖွတ်… ဗြစ်… ပလွတ်… ဒုတ်… အား…အ… အ... ဟင်း… ဦးလေး… ဆောင့်… ဆောင့်ပေး…တ... တအား ဆောင့်….အင့်….အင့်…… ”

ကျမ ဆောက်တည်ရာမရ လောက်အောင် ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ သူ့လီးကို ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး လေးငါးချက်လောက် အံကြိတ် ဆောင့်လိုက်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူ့သုတ်ရည်တွေဟာ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ပန်းဝင်ကာ သားအိမ်ကို လာလာထိတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမဟာ ပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတော့တာပါပဲ….ရှင်။

.........................................................................

ကျမတို့ရွာမှာဆိုတာက ရေချိုးခန်းရယ်လို့ အိမ်ပေါ်မှာ မရှိပါဘူး။ အိမ်ဘေး အိမ်နောက် စသဖြင့် အဆင်ပြေတဲ့နေရာတွေမှာပဲ ရေစည်တွေ ရာဝင်အိုး စဉ့်အိုးကြီးတွေထားပြီး သုံးလေ့ရှိပါတယ်။ ကျမတို့ အိမ်မှာလည်း နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ရဲ့ ဘေးဖက်လောက်မှာ ရေစည်တစ်လုံးနဲ့ ရာဝင်အိုး ငါးလုံးရှိပါတယ်။ အဲဒီမှာပဲ ကျမတို့ ရေချိုးကြရပါတယ်။

တစ်နေ့ ကျမ ရေချိုးနေတုန်း မလှမ်းမကမ်းက ခြုံပုတ်တစ်ခုဘေးမှာ လူရိပ်တွေ့တာကြောင့် မသိမသာအကဲခတ်လိုက်တော့ စာရေးကြီး ဦးထွန်းအေးပါ။ ခြံထဲမှာ အသားဖြူတာဆိုလို့ ကျမနဲ့ စာရေးကြီး နှစ်ယောက်ပဲရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် စာရေးကြီးမှန်း ကျမက တစ်ခါထဲ သိလိုက်ရတာပါ။ စာရေးကြီးက ကျမရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့် နေတာပါ။

အချိန်ကလည်း နေဝင်ဖြိုးဖျလေးဆိုတော့ သူ့အတွက် အဆင်ပြေတာပေါ့။ ကျမလဲ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ သူရှိမှန်းလဲ သိရော ရင်လျားထားတဲ့ ထမီကို ခါးထိလျှောပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားကို ချေးတွန်းတာတို့ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိဆွဲလှန်တင်ပြီး ပေါင်ခြံကို ချေးတွန်း ဆပ်ပြာတိုက်တာမျိုးတို့ လုပ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကျမရေချိုးနေတဲ့ နေရာကသစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေ ကွယ်နေလို့ တခြားက လှမ်းပြီး မမြင်နိုင်ပါဘူး။ တမင်လာချောင်းမှ မြင်ရမှာပါ။

ကျမကို ချောင်းနေတဲ့ စာရေးကြီးတော့ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး။ သူ့ကို ဖော်ပြလှန်ပြရင်း ကျမရဲ့ စိတ်တွေတောင် ခပ်ထထ ဖြစ်လာရပါတယ်။

......................................

ရေချိုးပြီး ကျမ ညစာထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ညနေက ချောင်းထားတဲ့ စာရေးကြီး ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာကိုသိချင်တာရယ်၊ စာရေးကြီးကို ထပ်ပြီး ဒုက္ခပေးချင်တာရယ်ကြောင့် ကျမ မီးဖိုချောင်ဘေးပေါက်ကနေပဲ ဆင်းပြီးစာရေးကြီးတို့ အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ အဖေနဲ့ ဦးအောင်မောင်းတို့က ရွာလယ်က သူတို့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အရက်သောက်ဖို့ခေါ်တာကြောင့် ပါသွားကြပါပြီ။ စိန်မောင်ကလည်း ကားပြန်ထွက်သွားပြီ။ အဖေတို့ကလည်း ည ၁၀ နာရီထက်စောပြီး ပြန်မလာနိုင်ပါဘူး။

ဒါနဲ့ ကျမ စာရေးကြီးရဲ့ အိမ်ပေါ်ကို ခပ်တည်တည်ပဲ လှမ်းတက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲကိုပါ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ အတွင်းဖက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ စာရေးကြီး ဦးထွန်းအေးနဲ့ ပက်ပင်း တိုးပါလေရော။

“ တင်တင်ပါလား….လာ…ထိုင်လေ….”

ဦးထွန်းအေးက ဖျာအသေးတစ်ချပ် ကိုခင်းပေးတာနဲ့ ကျမလည်း ပုဆစ်တုတ်ပြီး ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူကလည်း ကျမနဲ့ လက်တစ်ကမ်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဘာအကြောင်းထူး ရှိလို့လဲ….တင်တင်….တစ်ခါမှ မလာစဖူး… ”

ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို စူးစူးဝါးဝါး သိမ်းကြုံးကြည့်ရင်း မေးလိုက်ပါတယ်။

“ ညနေက ဘဘကြီး ကျမရေချိုးနေတာ ဘာလို့ ချောင်းကြည့်နေတာလဲ… ”

ကျမက မျက်နှာတည်တည်၊ လေသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်ပါတယ်။

“ ဟို…..ဘကြီး…မကြည့်…ဟို..ဟို……… ”

“ ဘကြီး ကျမဟာတွေကို… တော်တော်ကြည့်ချင်နေလား… ”

“ ဟို…လေ……ဘကြီး…… ”

ဦးထွန်းအေးဟာ ရှက်လဲရှက် လန့်လဲလန့်ပုံနဲ့ အယောင်ယောင် အမှားမှား ဖြစ်နေပါတယ်။

“ ကဲ…ဒီလောက်တောင် ဘကြီး ကြည့်ချင်နေလဲ….ကြည့်ရမယ်… ”

ကျမက ထိုင်ရာကထပြီး အိမ်တံခါးကိုသွားပြီး ဆွဲပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမ တစ်ထပ်တည်း ဝတ်လာတဲ့ အင်္ကျီလေးကို ကျယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ နို့အုံထွားထွားကြီး နှစ်လုံးက လှုပ်ရမ်းပြီး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ အဘိုးကြီး ဖျာပေါ် ဖင်ချထိုင်နေရာကနေ ကျမကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ပြီး ဆောင့်ကြောင့် ပြင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

နောက် ကျမက ခါးမှာ ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကို လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးထွန်းအေးဟာ ဝုန်းခနဲ မတ်တတ်ထရပ် လိုက်ပါတယ်။

“ ဘကြီး…အဲဒီမှာပဲ နေနော်…ကျမနား မလာနဲ့… ”

“ မဟုတ်ပါဘူး တင်တင်ရာ….ငါလေနင့်ကို သိပ်ပြီးလုပ်ချင်နေတာ…တစ်ခါတော့ လုပ်ပါရစေနော်….. ”

ကျမပြုံးလိုက်ပါတယ်။ ကျမမုန်းတဲ့ ဒေါ်ထွေးရဲ့ ယောက်ျားက ကျမကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားပြီး ကျမအပေါ်မှာတန်းတန်းစွဲနေပြီလေ။ ( ဒေါ်ထွေးက ဦးအောင်မောင်းနဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် ဒေါ်ထွေးကို မုန်းတာပါ )

“ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး…ဒီလောက်ကြည့်ရရင် တော်ရောပေါ့… ”

ကျမက ခြေဖျားမှာ ပုံကျနေတဲ့ ထဘီကို ဆွဲတင်ပြီး ဝတ်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာ ကြည့်ပါအုံး…တင်တင်…ငါမနေနိုင်တော့လို့ပါ… ”

ဦးထွန်းအေးက သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ နဲနဲနောနော လီးကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ စိန်မောင်နဲ့ ဦးအောင်မောင်းတို့ လီးတွေထက် သိသိသာသာကြီးကိုကြီးလည်းကြီး ရှည်လဲ ရှည်တယ်။ ဒါပေမယ့် လီးက တန်းမတ်ပြီး မနေဘဲ ၄၅ ဒီဂရီလောက် အောက်ကိုငိုက်နေတယ်။

“ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး…ဘကြီး…ကဲ ကျမပြန်ပါရစေတော့… ”

ကျမလဲ အင်္ကျီကို ကောက်ယူပြီး စွပ်လိုက်ပါတယ်။

“ အို…ဘကြီး…ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ…လွှတ်ပါဆို…..ကဲ ကဲ… ”

ကျမကို အင်္ကျီဝတ်နေတုန်း လှမ်းဖက်လိုက်တဲ့ ဦးထွန်းအေးဟာ ကျမရုန်းကန်လိုက်တာကြောင့် နောက်ကိုဆုတ်သွားပါတယ်။ ကျမရဲ့ အသားကို ထိလိုက်ရလို့ လားမသိဘူး။ သူ့လီးကြီးက အပေါ်ကို နဲနဲ တက်လာသလိုပါပဲ။

“ ဒီမှာ တင်တင် ….ငါ့ကို အလိုမလိုက်ဘူးဆိုရင် နင်နဲ့ အောင်မောင်းတို့ သားအဖ ဖြစ်ကြတာတွေကို ရွာထဲလျှောက်ပြောပစ်မယ်… ”

“ ရှင်…… ”

ဦးထွန်းအေး ကျမရဲ့ အညှာကို ကိုင်လိုက်ပါပြီ။ ဒါတော့ မဖြစ်ပါ။ တစ်ရွာလုံးက ယောကျ်ားတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လိုးတာ ကျမခံရပါစေ။ ကိစ္စ မရှိပါ။ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဖြစ်တာကိုပဲ လူသိသွားမှာ ကျမအလွန်ကြောက်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမကလဲ ဘယ်ခေပါ့မလဲ။

“ ဒါဆို ဘကြီးနဲ့ ကျမ အပေးအယူ တစ်ခုလုပ်မယ်… ”

“ အေး….ပြော… ”

ကျမက မပြောသေးပဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို အကုန်လုံး ပြန်ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ...

“ ဘကြီးအလိုကို ကျမလိုက်မယ်… ဒါပေမယ့် ဘကြီးက ဘကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးကို ဒီကို ဘယ်တော့မှမလာစေရဘူးလို့ ကတိ ပေးရမယ်… ”

“ ဟဲ..ဟဲ…တင်တင်က အစ်ကိုကြီးကို တစ်ဦးတည်း မူပိုင်လိုချင်တာကိုး….ဟဲဟဲ… ”

“ စကားမများနဲ့ ထင်ချင်သလိုထင်..ကျမပြောတာ သဘောတူလား… ”

“ တူပါတယ်…တူပါတယ်…မထွေးဒီကိုဘယ်တော့မှ မလာစေရပါဘူး……ကဲ လာ… ”

ကျမတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတွင်းဖက်ခန်းထဲ ရောက်သွားကြပါတယ်။ ဦးထွန်းအေးက သူဝတ်ထားတဲ့စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် နဲ့ပေါ့…။

“ ဘကြီးတော့ အမောမခံနိုင်တော့ အပေါ်ကနေ လုပ်နိုင်မယ် မထင်ဘူး… ”

“ ရတယ်…ဘကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်… ”

အဘိုးကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်တာနဲ့ ကျမက သူ့ခါးနားမှာ ထိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို လက်ဝါးလေးနဲ့ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ လီးကတောင်နေပေမယ့် သိပ်ပြီး မမာသေးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျမက လီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဂွင်းတိုက်ပေးပါတယ်။

အဘိုးကြီးကလည်း ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို အမျိုးမျိုးကိုင်ပြီး ဆုတ်နယ်နေရုံမျှမက ထိုင်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ပေါင်ကြားကိုပါ သူ့လက်က လှမ်းလာပြီး စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်လာတော့ ကျမက ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ပေးလိုက်ရပါတယ်။ ဒီတော့ စောက်စေ့လေးပွတ်လိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လက်ညှိုးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ထိုးလိုက်နဲ့ ကျမကလည်းလီးကြီးကိုဆုတ်ပြီး ပွတ်ပေးနေတော့ ကျမရဲ့ စိတ်တွေဟာလည်း ထလာပါတော့တယ်။

ခဏကြာတော့ သူ့လီးကြီးလဲ အတော်မာလာပြီဖြစ်တာကြောင့် ကျမဟာ သူ့အပေါ် ခွတက်ပြီး လီးကို စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ကိုကြွကြွပြီး တစ်ချက်ချင်း လိုးပေးနေရာက ကျမစိတ်တွေထလာတာကြောင့် ခပ်နာနာ ဆောင့်လိုက်ပါတယ်။

“ အင်း…ကျွတ်..ကျွတ်….ကောင်းလှချည်လား…ကွယ်…ဘယ်လိုများ လုပ်လိုက်တာပါလိမ့်… ”

ပြောရင်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကျမကလည်း ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ကိုင်းလိုက်ရာကသူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျမရဲ့ ဖင်ကြီးကို သူ့လီးကျွတ်ထွက်သွားမတတ် မြှောက်မြှောက်ပြီး စောစောကထက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချတယ်။

“ အမလေး…သေရောပေါ့…ဖြေးဖြေးလုပ်စမ်းပါ…”

ပြောရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျမ နို့နှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးနေပါတယ်။ ကျမလည်း ဆောင့်နေရင်းကမောလာတာနဲ့ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို စောက်ပတ်ထဲသွင်းပြီး သူ့ဆီးခုံနဲ့ ကျမစောက်ပတ်ဝကို ဖိကပ်ပြီး ခဏနားနေလိုက်ရာ အဆောင့်ရပ်သွားလို့ အောက်က အဘိုးကြီး ဆန့်တငံ့ငံ့ ဖြစ်သွားတယ်။

“ ဆောင့်စမ်းပါ….တင်တင်ရာ… ”

“ ဒါနဲ့ စောစောကတော့ သေရောပေါ့ ဆို… ”

“ ဒါကတော့ တင်တင်က ကြမ်းလွန်းလို့ အစ်ကိုကြီးမခံသာလို့ပါ၊ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နဲ့ လီးကို အဆုံးထိဝင်သွားအောင်သာချပါ… ”

ကျမလည်း အမောပြေတာနဲ့ သူပြောတဲ့အတိုင်း လေးလေးမှန်မှန်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးပါတယ်။ခဏကြာတဲ့အခါမှာတော့ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပုံရတဲ့ ဦးထွန်းအေးဟာ ကျမခါးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူကအောက်ကနေ ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ပါတယ်။

“ လုပ်…လုပ်.နာနာသာလုပ်… ”

အဘိုးကြီး အသက်ရှူသံတွေ တဟဲဟဲ ဖြစ်လာတယ်။ ကျမလည်း စိတ်တွေ သိပ်ထနေပြီး အားမရနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် စိတ်ပါလက်ပါပဲ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။ ဒီလို လိုးရင်းက သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ညှပ်ဆွဲလိုက်တော့ သူက ကော့ကော့တက်လာပြီး…

“ ဆောင့် ဆောင့်…မြန်မြန်…အစ်ကိုကြီး..ပြီးကာနီးပြီ…… ”

ကျမကိုယ်တိုင်လည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ၁၀ ချက်လောက်ဆောင့်လိုက်တော့ သူ့သုတ်ရေတွေ ပန်းဝင်လာခိုက်မှာပဲ ကျမလည်း တစ်ချီ ပြီးသွားကာ သူ့အပေါ်ကို မှောက်ကျသွားရပါတော့တယ်….ရှင်…..။

........................................♡♡♡........................................

ပြီးပါပြီ။

ကျွန်တော်မလွန်ဘူး မမမြိုင် (စ/ဆုံး)

ကျွန်တော်မလွန်ဘူး မမမြိုင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ 

တကယ်တော့ သက်လွင် လွန်သည်ဟု မဆိုသာပါ ။ ` မတ်က မရီးကို ကြံတာမျိုးက မမှန် ` ဟုသာအရပ်စကား ကြားခဲ့ဘူးပါသည်..။ အမှန်တော့ သက်လွင်မလွန် ။ ဒီအကြောင်းတွေက မမမြိုင်က စခဲ့တာပဲဖြစ်သည်..။ဒီတော့ `` မရီးက မတ်ကိုကြံ `` လို့ပဲ ပြောင်းပြောရမလို ဖြစ်နေသည်...။ 

သက်လွင်မိန်းမ လှိုင် က ကျောင်းဆရာမ ။ အခု ဖောင်ကြီးသင်တန်း သွားတက်နေသည်..။ လှိုင်သင်တန်းသွားပြီး တစ်ပတ်အကြာ မမမြိုင်က လင်ဖြစ်သူနှင့် ရန်ဖြစ်ပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းကာ ရေနံချောင်း မှနေသက်လွင်တို့ရှိရာ ရန်ကုန်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်..။ ပြီးတော့ အိမ်မှာပဲ နေသည်..။ 

မမမြိုင် စရောက်သည့်နေ့မှာပဲ ဇာတ်လမ်းက စသည်ဟု ဆိုရမည် ဖြစ်သည်..။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးအခန်းထဲမှ ထွက်လာသော မမမြိုင်တစ်ယောက် အခန်းထဲမှ အပြင်သို့ လှမ်းအထွက် လျှောက်လာသောသက်လွင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်လုံးချင်း ထိမတတ် တိုးမိတော့မလို ဖြစ်သွားသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံးခြေလှမ်းရပ်ကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြသည်..။ 

ထိုအခိုက်မှာပင် မမမြိုင်က သက်လွင်ကို ပြုံးပြပြီး ခြေတစ်လှမ်း ရှေ့သို့တက်ကာ သက်လွင်ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်ပြီး သက်လွင်၏ ခါးကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်သည်..။ သက်လွင် တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားကာ ခဏမျှ ကြောင်သွားသည်..။ ပြီးမှ သက်လွင်သည် အထိအတွေ့နှင့်မွှေးရနံ့တို့က မိန်းမနှင့် ကင်းကွာနေရသော သက်လွင်ကို အနိုင်ယူသွားပြီး သက်လွင် မမမြိုင်ကို ပြန်ဖက်ပြီးအားရပါးရ နမ်းပစ်လိုက်သည်..။ 

``တော်....တော်ပြီ..ကွယ်...ဟိုမှာ အဖိုးလေး လာနေပြီ.....``

သက်လွင် မမမြိုင်ကို လွှတ်ပေးကာ အိမ်နောက်ဖေးဘက်ဆီသို့ ဆက်ပြီး ဝင်လာခဲ့သလို မမမြိုင်ကလည်းအိမ်ရှေ့ဘက်သို့ ဆက်လျှောက်သွားခဲ့သည်..။မမမြိုင်နှင် လှိုင်တို့က မိဘများ မရှိကြတော့ပေ..။ သူမတို့ ဖခင်၏ အစ်ကိုကြီး သူမတို့အဖိုးလေးဟုခေါ်သော ဦးခင်မောင်က လှိုင်နှင့် အတူနေသည်..။ အဖိုးလေးက လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး အသက် ၇၀ ထဲ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်..။ များသောအားဖြင့် အဖိုးလေးက အိမ်ရှေ့ခြံထဲဆင်းပြီးပက်လက်ကုလားထိုင်တစ်လုံးနှင့် ပုတီးစိပ်နေတာက များလေသည်..။

အခုလည်း ခြံထဲမှ အဖိုးလေး အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသဖြင့် သက်လွင်နှင့် မမမြိုင်တို့နှစ်ယောက်ဆန့်တငံ့ငံ့ ဖြင့် လူချင်းခွဲလိုက်ရတာ ဖြစ်သည်..။ညကျတော့ သက်လွင်က စက်ရုံတွင် ညဂျူတီ ကျသဖြင့် အိမ်ပြန်မအိပ်ဖြစ်တော့ပဲ နောက်တစ်နေ့မနက်ပိုင်းတွင်မှ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့ရလေသည်..။ ရေချိုးစားသောက်ပြီးသည့် အချိန်ထိ အဖိုးလေးကို သက်လွင် မမြင်မိပေ..။ 

``မမမြိုင်....အဖိုးလေးရော.....``

``ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားတယ်...ညနေမှ ပြန်လာမယ် ပြောတယ်....``

ပြောလည်းပြော ၊ မမမြိုင်က သက်လွင်ကို အကြောင်းသိနေဟန်ဖြင့် ကြည့်သည်..။သက်လွင်က မမမြိုင်ကို ညင်သာစွာ ပွေ့မလိုက်သည်..။ မမမြိုင်ကလည်း အလိုက်သင့် ပါလာ၏..။နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်ကာ ပွေ့ဖက်ထားကြပြီး တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်း တစ်ယောက် ခပ်ကြာကြာလေးစုပ်နမ်းနေကြသည်..။ 

နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြတော့ သက်လွင်က မမမြိုင်၏ ဖင်ဆုံသား ထွားထွားအိအိကြီးတွေကို ဆုပ်ကာချေပေးလိုက်သည်..။ သက်လွင်ကို ကြည့်နေသော မမမြိုင်၏ မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေ တလက်လက်ထွက်ကာ ရမက်ရိပ်တွေ လွှမ်းနေသည်..။ 

``လာ....မမမြိုင်...အခန်းထဲ သွားရအောင်...``

``အို.....မကောင်းပါဘူးကွယ်......အို..ကြည့်ပါလား..ပြောလို့မရ ဆိုလို့မရနဲ့ ...စိတ်ညစ်တယ်...``

ဟန်ဆောင်ကာ မြည်တွန်တောက်တီးရင်း သက်လွင်ဆွဲခေါ်ရာ သက်လွင်တို့လင်မယား အိပ်သောအခန်းထဲသို့ လိုက်ပါလာခဲ့သည်..။ မမမြိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သက်လွင်က ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချပေးပြီး အတင်းဖက်ကာ အင်္ကျီ  တွေချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ 

`` ကျွတ်....ခက်တာပဲကွယ်....မတော်ပါဘူး ဆို...ပြောလို့လဲ မရဘူး.....``

မမမြိုင် ဘာတွေပဲ ပြောနေပြောနေ သူ့ဖက်ပါနေသည်ကို သိပြီးသား.....။ သက်လွင်က မမမြိုင်၏ အင်္ကျီ  ၤကို သာမက ဘရာစီယာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။မမမြိုင်၏ ဝင်းမွတ်နေသော နို့အုံကြီးတွေက မို့မောက်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်..။ သက်လွင်က နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးသည်..။ မမမြိုင်မှာ အိမ်ထောင်ကျတာ ၆ နှစ်လောက် ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ကလေးမရသေးသောကြောင့်အလှအပတွေက မယိုယွင်းသေးပါ..။မပျော့မမာ တင်းတင်းအိအိ နို့ကြီးနှစ်မွှာက သက်လွင်အဖို့ ကိုင်လို့ကောင်းလှသည်..။နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်လို့အားရတော့ သက်လွင်က မမမြိုင်ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖက်ပြီး လှဲချလိုက်သည်..။

ထို့နောက် သက်လွင်က မမမြိုင်၏ ပေါင်တန်ကြီးတွေကို ဆွဲထောင်လိုက်မည်ဟု ကြံပြီးတော့မှ သူမရဲ့ထမီကို အရင် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်..။ မမမြိုင်က မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားသည်..။ ပြီးတော့မှ သက်လွင် မမမြိုင်ရဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ဆွဲထောင်ပြီးကားလိုက်သည်..။ စောက်မွှေးတွေကြားမှ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်ခုမှာ အတန်ငယ် ပြဲဟသွားပြီးစောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက နီနီရဲရဲ ဟပြဲလေးဖြစ်သွားသည်..။ 

သက်လွင် တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို မှောက်ချလိုက်ရာ မှ ပေါင်ကြားရှိစောက်ဖုတ်ကြီးကို မျက်နှာ အပ်လိုက်သည်..။ ထို့နောက် စောက်ဖုတ်ကြီးကို တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းလိုက်သည်..။ဆပ်ပြာမွှေးနံ့လေးက သင်းနေသည်..။ စောက်ဖုတ်ကို ယက်များယက်လိုက်အုံးမှာလား ဟူသောအတွေးနှင့် မမမြိုင်၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေမှာ တရွရွနှင့် ဖြစ်နေကြသည်..။ 

သက်လွင်၏ ပါးစပ်က စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် ရောက်လာပြီး သူ့လျှာကို ထုတ်ကာစိုစွတ်နွေးထွေးသော လျှာဖျားကလေးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နုနုထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်..။ မမမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အသွေးအသားနှင့် အကြောမှန်သမျှ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ကြွတက်လာပြီးသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ အီစိမ့်သွားပါတော့သည်..။

ထူးခြားပြင်းထန်သော ကာမအရသာထူးကြီးကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာ ခံစားလိုက်ရ၏ ။မမမြိုင် အပျိုမဟုတ်ပါ..။ လီးအရသာကို ကောင်းကောင်းသိသည်..။ လီးနှင့် လျှာမှာ တစ်မျိုစီ ကောင်း၏ ။လီးက အဆက်မပြတ် အသွင်းအနှုတ် အပွတ်အထိုးကြောင့် ကောင်းသလို လျှာကလည်းစောက်ဖုတ်အတွင်းသာနုနုတွေကို နေရာလပ်မကျန်အောင် မွှေနှောက်ထိတွေ့ ပေးနိုင်စွမ်းသည်..။ 

သက်လွင်က လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ သွင်းထားရင်းမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကိုလက်နှစ်ဖက်လက်မများနှင့် ကျကျနန ဖြဲလိုက်သည်..။ ပြီးတော့ လျှာကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများကိုတပတ်လည်အောင် ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ ပွတ်ဆွဲပေးသည်..။

``အီး...ဟီး..ရှီး.....ကျွတ် ကျွတ်.....အင်း...အမလေး.....လေး.....အား အ..ကျွတ် ကျွတ်ကျွတ်...အီး....``

မမမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ် ကော့ပျံနေသည်..။ ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွလျက် အထက်သို့ ပင့်ကာပင့်ကာကော့ကော့ပေးနေသည်..။စောက်စေ့ထိပ်လေးမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်..။ မမမြိုင်၏ ရင်ထဲတွင် အတွင်းကလီစာတွေပွင့်ထွက်သွားလေမလားပင် အောက်မေ့ရသည်..။သက်လွင်က မမမြိုင်၏ စောက်စေ့လေးကို ပါးစပ်ဖြင့်ဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်..။ စောစောကထက် အဆပေါင်းများစွာ ကောင်းလွန်းရကာ မမမြိုင်မှာ အကြောတွေ ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရသလိုတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်သွားရှာသည်..။ 

``ရှီး...ကျွတ်ကျွတ်........ဟီး ဟင်း....ဟင်း....အား...အ...အမလေး...ရှင်...အ..အား..ကောင်းလိုက်တာ...မောင်လေးရယ်....အမလေး လေး...``

မမမြိုင်တစ်ယောက် ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေပြီ...။ စောက်ရည်တွေကလည်း အဆမတန် စိုရွှဲနေသည်..။စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး အစွမ်းကုန် ဖောင်းတင်းပြဲအာလာသည်..။ သက်လွင်က မမမြိုင်၏အညိုရောင်သန်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများကို ပါးစပ်ဖြင့် အားစိုက်ကာ ဆွဲ ဆွဲစုပ်လိုက်ပြန်သည်..။

``အား အား...အင်း...အမလေး..ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်.....တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ်.ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မခံဖူးဘူး....ဟူး..အား အား..ကျွတ် ကျွတ်...အမေ့....အင်း...``

မမမြိုင်တစ်ယောက် ရာဂဆိပ်တွေ တက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးပြီး ကော့ပျံနေသည်...။စောက်ဖုတ်ကြီးကို စိတ်တိုင်းကျ ယက်စုပ်နေရာမှ သက်လွင်၏ လျှာက အောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းရောက်ကာ ဖုတင်းစူပွနေသော ဖင်ပေါက်ဝအထိ ပွတ်ယက်ပေးလိုက်သည်..။ မမမြိုင် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဆိမ့်ခနဲ ကျင်တက်သွားသည်..။ ထို့နောက် လျှာကို စုကျုံ့လိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲသို့ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်..။ လျှာဖျားလေးဖြင့် အတွင်းသား နုနုလေးများကို တဆတ်ဆတ် ထိုးဆွကလိလိုက်သည်..။

``အိုး...အင်း..အီး..အီး...ဟီး..အား ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်...ဟင်း...အင်း ..အမလေး...ရှီး..အီး..အားအား...``

မမမြိုင်တစ်ယောက် ရင်အစုံ ကော့တက်သွားပြီး အလန့်တကြား ညည်းလိုက်ရှာသည်..။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်က သက်လွင်ရဲ့ ဆံပင်များကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကာ သက်လွင်မျက်နှာကိုသူမပေါင်ကြားတွင် ဖိကပ်ထားရင်း ပါးစပ်မှ ညီးသံတွေ တရစပ် ထွက်နေသည်..။မမမြိုင်သည် တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးမား၏ ..။ မျက်နှာကြောတင်းတင်းနှင့်ခပ်တည်တည်နေလေ့ရှိသော်လည်း အကြောကို ထိမိလိုက်လျင်တော့ ရ၏..။ သည်လိုမိန်းမမျိုးက ပိပိရိရိ ၊ပီပီပြင်ပြင် ကိုင်ဖို့လိုသည်..။ မထိတထိသွားမစလေနှင့်..။ ပါးနှစ်ဖက် ကွဲသွားအောင်ဆော်ထည့်တတ်သည်..။ 

ရမက်ရော အမျက်ပါ အားကြီးဇောထန်သော မိန်းမ အမျိုးအစားထဲကဖြစ်သည်..။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ဆူဆူဖြိုးဖြိုးနှင့် သွေးသားတွေ တိုးပွားကာ ဖုထစ်ကျစ်လျစ်သန်မာတတ်ကြသည်..။ သည်လိုမိန်းမမျိုးကို အခုလို နူးရွလာအောင် နှူးဆွပြီးမှ ကိုင်လို့ရသည်..။ သူမကစလျင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့..။ အလိုးသန် လီးကြီးရုံနှင့် မရ..။ ခပ်ကြာကြာလေး စိမ်လိုးပေးနိုင်မှတော်ကာကျပြီး အားရကျေနပ် လိုအင်ပြည့်ဝ တတ်ကြသည်..။ 

သည်လိုသာ လိုးပေးနိုင်လို့ကတော့ သေချာပေါက် အစွဲကြီး စွဲသွားပြီး ဒီလီးမှ ဒီလီးဖြစ်သွားတတ်သည်..။ ယခုလည်း ကြည့်ပါ..။ တဏှာရာဂ အားကြီးလှသောမိန်းမဖြစ်သော်လည်း စောက်ဖုတ်ကို အခုမှအယက်ခံဖူးသည်..။ ကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း..။ ဟော...စောက်ဖုတ်သာမက ဖင်ဝကိုပါယက်ဆွပေးလိုက်တော့ အကောင်းကြီး ကောင်းနေရပြန်သည်..။ သက်လွင်က လျှာကို စုပြီး ဆန့်ထုတ်ကာစအိုဝ အပေါက်ထဲထိ ထိုးသွင်းကာ အပီအပြင် ကလိပေးသည်..။

မမမြိုင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့...။ ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းပြီး လူးလှိမ့်နေရသည်..။ ဟင့်ခနဲဟင့်ခနဲ အသံတွေထွက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်..။ မိန်းမအကြော နောကျေသော သက်လွင်က မမမြိုင်တစ်ယောက် မကြာခင် ပြီးတော့မည် ဆိုတာကို သိလိုက်သည်..။ တက်လိုးမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာကိုတွေးပြီး မျက်နှာကို ခွာလိုက်သည်..။ 

မမမြိုင်၏ ခြေသလုံးသားနှစ်ဖက်ကို သူ့ပုခုန်းပေါ်သို့ ချိတ်တင်လိုက်သည်..။ ခါးက အပေါ်သို့မြောက်ကြွသွား၏ ။ မွေ့ယာနှင့် လွတ်သွားသော ခါးအောက်ကို ခေါင်အုံးတစ်လုံး ထိုးခုသွင်းလိုက်သည်..။ ခြေသလုံး နှစ်ဖက်ကို ပြန်ချပြီး မမမြိုင် ပေါင်တန်တွေကြားတွင် ဒူးထောက်လိုက်သည်..။ မမမြိုင်၏ဒူးနှစ်ဖက်မှာ ထောင်နေပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်..။ 

နေသားတကျဖြစ်သွားသောအခါ သက်လွင်က အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော သူ့လီးကြီးကို လက်နှင့်အသာဆကိုင်ကာ ပြဲဟနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ချင် တစ်ထစ်ချင်းဖိသွင်းလိုက်သည်..။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်ဖို့ လက်နှစ်ဆစ်ခန့်အလိုတွင်တော့ မမမြိုင်၏ နို့အုံ နှစ်လုံးကိုလှမ်းဆွဲပြီး တရှိန်ထိုး အားနဲ့ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်..။

``ဗျစ်..ဗျစ်..ဘွပ်........``

``အင့်...အမေ့...အား ဟာ...ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်....အား....``

သက်လွင်၏ လီးက သူမယောကျ်ားလီးထက် အရှည်ရော လုံးပတ်ရော ပိုကြီးပြီး မာကျောမှုကလည်းသူမလင်လီးနဲ့ ဘာမျှ မဆိုင်...။ သံချောင်းကြီးအလား..မာကျောလှသည်ကို မမမြိုင်တစ်ယောက်စောက်ခေါင်းထဲ လီးဝင်လာသည်နှင့် ခံစားနှိုင်းယှဉ်မိသည်..။လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဆောင့်ဝင်လာရာ မမမြိုင်တစ်ကိုယ်လုံးမြောက်တက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရပြီး တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်း ကျင်တက်သွားသည်..။မမမြိုင်က သက်လွင်ကို တင်းကြပ်နေအောင် တွယ်ဖက်ထားရင်း မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ တင်းခံသည်..။ထို့နောက် သက်လွင်က အရပ်အနားမရှိ ဒလစပ်ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်..။ 

``ဖွတ်…ဖွတ်..ပလွတ်…..ဗျစ်…ပလွတ်….``

``အီး….အင့်..အင့်..အင့်…………..အီး……..``

အချက်ပေါင်းများလာပြီး သုံးမိနစ်ခန့် ကြာသောအချိန်တွင်တော့ မမမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေကုတ်ကွေးတက်သွားပြီး သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်..။မမမြိုင် ပြီးသွားသည်ကို သက်လွင် သိလိုက်သည်..။ သူက မပြီးသေး…၊ အရှိန်ကောင်းကောင်းနှင့်ဆက်ဆောင့်နေဆဲ….ဖြစ်သည်..။ 

သက်လွင်၏ အားမာန်အပြည့်ပါသော ဆောင့်ချက်တွေက မမမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံးကို သွက်သွက်ခါလှုပ်ရမ်းစေသည်…။ သုတ်ရည်တွေ တပွက်ပွက်နှင့် ထွက်နေစဉ် အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးခံနေရသည့်အတွက် မမမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံး လေထဲ မြောက်တက်သွားမလားအောက်မေ့ရအောင် ကောင်းလွန်းနေရသည်..။

ကာမအရသာထူးကြီးက သူမရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ လွှမ်းခြုံထားသည်..။ သက်လွင်အဖို့ ပြီးလိုက်လျင် ရသည်..။သို့သော် မပြီးသေးပဲ ဆက်ထိန်းထားသည် ။ မမမြိုင်လို ရမက်ထန် မာနကြီးသော မိန်းမမျိုးကို စွဲသွားအောင်လိုးချင်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်..။ သက်လွင်က ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ ရှုံ့ပြီး အသားကုန် ဆောင့်သည်..။ သွက်လိုက်ကြမ်းလိုက် သည်မှာမပြောပါနှင့်တော့….။ တခြားမိန်းမသာဆိုလျင် ပျော့ခွေ မေ့မျောသွားလောက်၏…။ ရာဂရမက်လည်းကြီးသွေးသားတွေလည်း ဆူဖြိုးသော မမမြိုင်ရဲ့ ကာမစိတ်လိုအင်တွေက တရိပ်ရိပ် တက်ကြွလာပြန်သည်..။

သက်လွင်၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ ကော့ပြီး ခံသည်..။ လီးကြီးကိုညှစ်ပေးသည်..။ စကောဝိုင်းသဏ္ဍာန် ဝိုက်ပြီးတော့လည်း ခံသည်..သူတို့နှစ်ယောက်မှာ အားချင်ပြိုင် မာန်ချင်ယှဉ်ပြီး သူနိုင်ကိုယ်နိုင် အကြိတ်အနယ် လိုးပွဲဆင်နွှဲနေကြသည်..။

သက်လွင်၏ လက်နှစ်ဖက်က မမမြိုင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်သည်..။ သူမျက်နှာကိနို့အုံကြီးပေါ်မှောက်ချပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းရှုံ့သည်..။ နို့သီးခေါင်း တောင့်တောင့်လေးတွေကို ပါးစပ်ဖြင့်စုတ်ဆွဲသည်..။ ထိုသို့လုပ်နေစဉ်အတွင်းမှာလည်း လိုးဆောင့်မှုက မပျက်ပေ…။ မမမြိုင်တစ်ယောက်တဟီးဟီး တအင်းအင်းဖြင့် ညီးညူကာ စောစောကထက် ရမက်ဇောအဟုန် ပြင်းစွာ ကော့ ကော့ပြီးအသားကုန်ခံပါတော့သည်..။

``ဖွတ်..ဖွတ်…ပလွတ်…ဗျစ်….ဖွတ်…ဖု…ဗျစ်…..အား..အီး ကျွတ် ကျွတ် အင့်….အင့်..အီး…ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်…….အီး….ဟင့်ဟင့်….``

သက်လွင်က နို့သီးခေါင်းကို သွားဖြင့် တဆတ်ဆတ်ကိုက်ရင်း ဆောင့်သည်..။ မမမြိုင်တစ်ယောက်အသက်ရှူသံတွေ တရှူးရှူးနှင့် မြန်ဆန်လာသည်..။ နောက်ထပ် သုံးမိနစ်ခန်းဆက်ဆောင့်ပြီးသောအခါတွင်တော့ သက်လွင်၏ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး ကျင်ဆိမ့်ယားတက်လာသည်…။သည့်ထက်ပိုပြီး မထိန်းချုပ်ထားနိုင်တော့ပေ..။ မမမြိုင်ပုခုံးကို တအားဆုပ်ဆွဲကာ အားသွန်ပြီး လိုးလိုက်ရင်းသုတ်ရေတွေကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်..။

တပြိုင်တည်းမှာပင် မမမြိုင်မှာလည်း ကိုယ်လုံးကြီး ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သုတ်ရေတွေပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်..။

......................................................................................................

သည်နေ့ သက်လွင် အလုပ်က စောစောပြန်လာခဲ့သည်..။ အိမ်ကို ရောက်တော့ ညနေ ၄ နာရီသာရှိသေးသည်..။ ရေမိုးချိုးပြီး မမမြိုင် ခူးခပ်ကျွေးသော ထမင်းကို စားသည်.။ အိမ်မှာက အဖိုးလေးက ရှိနေသဖြင့် မမမြိုင်က သက်လွင်နှင့် ထမင်းကို မျက်နှာချင်းဆိုင် မစားပေ..။သက်လွင် ထမင်းစားပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်လာတော့ မမမြိုင်ကို မတွေ့ရပေ ။ ထိုအချိန်မှာပင် ခြံထဲမှနေပြီးအိမ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်လာသော အဖိုးလေးကို သက်လွင် တွေ့လိုက်ရသည်..။ 

``အဖိုးလေး ထမင်းစားပြီးပြီလား….``

``အေးကွ…စားပြီးပြီ…ညနေ ၆ နာရီထိုးတော့မယ် ..ငါ တရားထိုင်တော့မှာ…``

``ဟုတ်ကဲ့ အဖိုးလေး….``

မမမြိုင်ကို အိမ်ထဲမှာ မတွေ့ရလို့ သက်လွင် စဉ်းစားသည်..။ ခြံထဲမှာများ ရှိနေမလားဟု တွေးရင်း သက်လွင်ခြံထဲ ဆင်းလာခဲ့သည်..။ ခြံက အတော်လေး ကျယ်သည်..။ သရက်ပင် ၊ မန်ကျည်းပင် ၊ မာလကာပင်များနှင့် အုံ့ဆိုင်းနေပြီးနေဝင်ဖြိုးဖျလည်း ဖြစ်နေတော့ ခြံထဲတွင် အနည်းငယ် မှောင်နေသည်..။ ခြံထဲရှိ နောက်မှီ သစ်သားခုံရှည်လေးပေါ်တွင် မမမြိုင်တစ်ယောက် ပက်လက်လေး လှဲနေကြောင်းတွေ့မြင်လိုက်ရသည်..။ မနေ့က တစ်နေ့လုံး လိုးကြပြီး ညနေစောင်းတော့ မမမြိုင်တစ်ယောက် လှုပ်ပင်မလှုပ်ချင်တော့…။ ဒါကြောင့် ရေချိုးထမင်းစားပြီးတော့ စောစောပဲ ဝင်အိပ်ပစ်လိုက်သည်..။ သက်လွင်လည်း မမမြိုင်နည်းတူ ပင်ဖြစ်သည်..။ 

ညနေစောင်းတော့ အဖိုးလေးကလည်း အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာသည်..။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးလည်းပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေကြပြီး မလှုပ်နိုင်တော့သဖြင့် ညက ထပ်ပြီး မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြ…။မနက်မိုးလင်းတော့ သက်လွင်က အလုပ်ဆင်းသွားပြီး မမမြိုင်က အိမ်မှာ ကျန်နေရစ်ခဲ့ကာ တစ်ကိုယ်တည်းဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်..။ သက်လွင်ပြန်ရောက်လာပြီး သူ့ကို မြင်ရတော့သူမစိတ်တွေက ပိုပြီးထလာသည်..။ 

သက်လွင်ကို ထမင်းဟင်း ခူးခပ်ပေးပြီးသည်နှင့် မမမြိုင်တစ်ယောက် ခြံထဲသို့ ဆင်းလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်..။ အိမ်ပေါ်မှာ သူမကို မတွေ့ရလျင် သက်လွင် ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်လာမည်ကို မမမြိုင်ကသိပြီးသားဖြစ်သည်..။ ယခုလည်း ခုံတန်းရှည်လေးပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ပြီး လှဲနေရင်း မနေ့က အကြောင်းတွေကိုစမြုံ့ပြန်တွေးတောကာ စိတ်တွေ ဆာလောင်နေခဲ့ရသည်..။

``အဟမ်း….အဟမ်း……``

သက်လွင်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှနေပြီး ရပ်ကာ ချောင်းဟန့်သံပေးလိုက်သည်..။ မမမြိုင် သက်လွင်၏ချောင်းဟန့်သံကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ပထမ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်..။ နောက်ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာပြီး ရမက်သွေးအရှိန်က တရိပ်ရိပ် တက်လာရတော့သည်..။ သက်လွင်က မမမြိုင်ရှိနေရာ ခုံတန်းရှည်လေးဘေး ရောက်လာပြီး ငုံ့ကာ မမမြိုင်တစ်ကိုယ်လုံးကိုသိမ်းကျုံးကြည့်သည်..။ ပြီးလျင် သက်လွင်က မမမြိုင်ပက်လက်အိပ်နေသော ခုံပေါ်သို့ သူမ၏ခါးလောက်နေရာမှ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်..။

သက်လွင်က သူမကို ငုံ့ကြည့်စဉ်ကတည်းက မမမြိုင်မ သက်လွင်ကို အရောင်တလက်လက်ထွက်နေသောမျက်လုံးများဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်..။ သက်လွင်က မမမြိုင်ကို ပွေ့ထူလိုက်ပြီး ရင်ချင်အပ်ကာ ဖက်လိုက်သည်..။ပြီးတော့ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာကို အငမ်းမရပင် စုပ်ယူလိုက်သည်..။ မမမြိုင်ကလည်း အားကျမခံ သက်လွင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည် စုပ်ယူကာ မက်မပြေနိုင်အောင် တုန့်ပြန်နမ်းနေသည်..။

နှုတ်ခမ်းစုပ်ရင်း လျှာချင်းလူးကာ ကလိကြပြန်သည်..။ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး လျှာချင်းပွတ်ဆွဲကလိကာနမ်းစုပ်နေကြသည်မှာ အတော်လေးကြာသည်..။ မမမြိုင်၏ ခါးမှာ သိသိသာသာ ကော့တက်နေပြီးရင်သားအစုံက မောက်မို့လို့နေသည်..။ သူမလက်နှစ်ဖက်က သက်လွင်ကို တင်းကြပ်နေအောင်ပြန်ဖက်ထားကာ သက်လွင်၏ ရမက်ထန်သော အနမ်းအစုပ်တို့ကို ပြင်းပြနှစ်ခြိုက်စွာပင် ခံယူနေသည်..။ 

``ကဲ…မမမြိုင် …ကျနော်တော့ မနေနိုင်တော့ဘူး….လုပ်ကြရအောင်နော်….``

သက်လွင်က မမမြိုင် နှုတ်ခမ်းသားအစုံကို လွှတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်..။ 

``အင်း…..``

မမမြိုင်၏ အသံမှာ လေးလေးပင်ပင်ကြီးဖြစ်ကာ မောဟိုက်နေသလိုပင်….။ သက်လွင်က ခြေဆင်းလျက်အနေအထားဖြစ်နေသော မမမြိုင်၏ ထမီတွင်းသို့ လက်လျှိုသွင်းကာ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နှိုက်လိုက်သည်..။မမမြိုင်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းတင်းပြဲဟ နေပြီး ကြွရွခုံးထနေသည်ကို သိလိုက်ရသည် ။စောက်ရည်တွေကလည်း ရွှဲနစ်နေပြီ…။မျက်နှာထားတည်တည်နေတတ်သော်လည်း မမမြိုင်တစ်ယောက်ဟာ အလွန်တဏှာရာဂကြီးမားပြီးရမက်သွေးသား သောင်းကြမ်းဆူပွက်လွယ်သူဖြစ်ကြောင်း သက်လွင်က သိထားသည်..။ 

``ကဲ…မမမြိုင် ..အားရပါးရ လိုးရအောင် …ရှေ့ ကုန်းလိုက်နော်….``

နှစ်ယောက်သားထိုင်ခုံလေးပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ကြသည်..။ သက်လွင်က မမမြိုင်ကို ခုံရှည် ခြေရင်းရှိတန်းပေါ်တွင် လက်ထောက်စေပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းသည်..။မမမြိုင်က သက်လွင်အလိုကျ ဖင်ကုန်းပေးသည်..။ သက်လွင်က မမမြိုင်နောက်တွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ထမီကို ကျောလည်အထိ ရောက်အောင်မတင်လိုက်သည်..။ ထို့နောက် သူ၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်..။

ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်သည်နှင့် တရမ်းရမ်း မာန်ဖီနေသော လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးက မမမြိုင်၏ဖင်ကြားတဝိုက်နှင့် တင်ဆုံသားတဝိုက်ကို တို့ထိကာ မထိတထိဖြင့် ကလိနေသည်..။ သက်လွင်၏ လီးဒစ်ကြီးက အများနှင့် မတူပဲ မှိုပွင့်ကြီးလို ကားနေသည်..။ ဒစ်သားနုနုတွေမှာရမက်သွေးကြောင့် ဖောင်းတင်းပြဲကားနေသည်..။ လီးထိပ်ဖျားအဝတွင် အရည်ကြည်လေးတွေကစိမ့်ထွက်နေသည်..။

သက်လွင်က တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို လက်နှင့် ထိန်းကိုင်ပြီး မမမြိုင်၏ စောက်ဖုတ်အဝ တေ့၍လီးဒစ်ခေါင်းဝင်ရုံသာ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး ဝေ့ဝိုက်ကာ မွှေနှောက်လိုက်သည်..။

``ပြစ်….ပြစ်…အ..အင်း….အို အို..အင်း…..ဘယ် လို….လုပ် ..လုပ်..နေတာလဲ…အင်း…``

ဖွေးဥနေသော မမမြိုင်၏ ဖင်ဆုံကြီးမှာ မြောက်ကြွမြောက်ကြွ ဖြစ်သွားရသည်..။ ထို့နောက် သက်လွင်ကရွကြွဖောင်းအစ်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို တဖြေးဖြေး ဖိဖိသွင်းသည်..။

``ဗြစ်..ဗြစ်..ပလွတ်….ဗြစ် ဗြစ်….ပလွတ်…….ဖွတ်…``

``အီး….အင်း အင့်…ကျွတ် ကျွတ်….အီး..အ..အမေ့…``

စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီးတိုးဝင်လာစဉ် မမမြိုင်၏ ဖွေးအိနေသော ဖင်ဆုံသား ထွားထွားကြီးတွေမှာတဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေပြီး ခါးပါ မြောက်ကြွတက်လာသည်..။လီးကြီး၏ အတွေ့က သူမကို အရသာထူးသွားစေသည်မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်..။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးလည်း တင်းကြပ်ညှပ်သပ်နေသည်..။သက်လွင်က လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိသွင်းထားပြီး ခေတ္တ ငြိမ်နေလိုက်ကာ တင်ဆုံအိအိထွားထွားကြီးကိုပွတ်သပ်ဆုပ်ချေပေးသည်..။

မမမြိုင်၏ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ယားကြွတက်လာပြီး မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရသည်..။စောက်ဖုတ်အတွင်းသာ နုနုတွေက တလှုပ်လှုပ်တရွရွ ဖြစ်လာကာ လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေသည်..။ သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးကို ရှေ့သို့ ကြုံ့လိုက်ပြီးနောက်ပြန်တွန်း၍ ဆောင့်ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်..။မမမြိုင်တစ်ယောက် ရမက်စိတ်တွေ ထကြွ၍ အတော်လေးကို ဆောင့်လိုးတာ ခံချင်နေပြီ ဖြစ်သည်..။သက်လွင်က စောက်ခေါင်းထဲ အဆုံးသွင်းကာ ဖိကပ်၍ ငြိမ်ထားသော သူ့လီးကြီးကိုတဝက်ကျော်ကျော်လောက် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အဆုံးထိ ပြန်မသွင်းတော့ပဲ လီးတဝက်လောက်နှင့်သာမှန်မှန် ခပ်မြန်မြန်လေး အသွင်းအထုတ် လုပ်ကာ ညှောင့်ပေးသည်..။

``ပြွတ်..ပြွတ်..ဖွတ် ဖွတ်…ပလွတ်…..ပြွတ်…ဖွတ်…..``

``အား အား…..အီ….အ.......အီး…ဟီး….``

အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထကာ သံချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကြောတောင့်တင်းသော လီးချောင်းကြီးမှာစောက်စေ့ပြူးပြူးလေးကို မကြာခဏ ပွတ်ထိုးထိတိုက်သွားသည့်အတွက် မမမြိုင်တစ်ယောက်အရသာအလွန်ထူးကာ သူမစောက်ပတ်ကြီးကို အစွမ်းကုန် ညှစ်၍ နောက်သို့ ပစ်ပစ်ပြီး ကော့ကာ ကော့ကာခံနေသည်မှာ အားရပါးရ ရှိလှသည်..။

``ဗြစ် ဗြစ်….ဒုတ်..ဒုတ်….ပလွတ်……..``

``အီး….အင်း..အမလေး…..အီး…အား…``

မမမြိုင်မှာ စောက်ရည်တွေ အဖုတ်ထဲတွင် စိုရွှဲရုံမျှမက အောက်သို့ပင် တောက်တောက် ကျနေသည်..။သက်လွင်က သူ့လီးကို အဆုံးထိသွင်းလိုက်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးတော့သည်..။

``ဘွတ်…ဘွတ်…..ဗြစ်…ဘွတ်….ဒုတ်….ဘွတ်….``

``အ….အ……အမေ့…..အား….အား..``

ဆောင့်ချက်တွေက အားပါလှပြီး လီးထိပ်က သားအိမ်ဝကို ဝင်ဝင်ဆောင့်သည်..။မမမြိုင်တစ်ယောက် မီးပွင့်မတတ် နာကောင်း အီဆိမ့်သော ကာမအရသာကြီးကို အပြည့်အဝ ခံစားလျက်သက်လွင်၏ အားမာန်အပြည့်ပါသော ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ သူမ၏ ထွားဝင့်ကားစွင့်လှသော ဖင်ဆုံကြီးကိုနောက်သို့ ပစ်ကာပစ်ကာ အချက်ကျကျ အလိုးခံသည်..။ 

မမမြိုင်၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကျင်ဆိမ့်၍ ယားတက်လာသည်..။ စောက်ရေတွေထွက်ချင်နေပြီ..။မကြာမီမှာပင် ခုံရှည် ခြေရင်းတန်းကို တင်းနေအောင် ဆုတ်ကိုင်ထားရင်း တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလျက် စောက်ရည်တွေ ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်..။

မမမြိုင်မှာ ရင်ထဲ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ခုံရှည်ပေါ် ပစ်ကျမသွားအောင် မနဲသတိထားလျက် အသာအယာမှောက်ချလိုက်ရသည်..။ သက်လွင်ကမူ မပြီးသေး..။ အားရပါးရ ဆက်၍ ဆောင့်နေဆဲ ဖြစ်လေသည်..။

``ဖွတ် ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…ဗြစ်..ဗြစ်….ပလွတ်…စွပ်…ဖွတ်….``

မမမြိုင် ပြီးသွားပြီဆိုသည်ကို သိသော်လည်း သက်လွင်က မမမြိုင်၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အပီအပြင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အသားကုန် ကျုးံ ကျုံးပြီး ဆောင့်ပါလေတော့သည်..။ ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်တော့မတတ်ပြင်းထန်လှသည်..။

``ဗြစ် ဒုတ် ဒုတ်….ပလွတ်…ဒုတ်….ဒုတ်…..ဖွတ်…..အား ရှီး….အ..အ….အင်း……အားပါး……ပါး….``

မမမြိုင်တစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ဇိမ်ခံမှိန်းနေရာမှ သက်လွင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ဆန်ပြင်းထန်လွန်းလာသည့် အတွက် မမမြိုင်ရဲ့ သွေးသားတွေ ကြွတက်လာရပြန်သည်..။စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးမှာလည်း စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်တိုင်း လီးချောင်းကြီးနှင့်တောက်လျှောက်ပွတ် ပွတ်ဆွဲသွားသည်..။ ဒီလိုဖြစ်အောင်လည်း သက်လွင်က သူ့ဖင်ကို မြှောက်မြှောက်ပြီးတမင်လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်..။

``ပလွတ်….ပြစ်…စွပ်….စွပ်….ဖွတ်..ပလွတ်…..အ…အ…အင့်…အင်း….ရှီး…….အင့်….အီး…ဟီး….``

လီးချောင်းကြီးက စောက်စေ့ကို တလစပ် ပွတ်တိုက်နေသော အတွေ့ မမမြိုင်၏ ကာမဇောအရှိန်ကိုတရိပ်ရိပ် တက်လာစေသည်…။ခုံစောင်းပေါ် မှောက်ကျသွားသော မမမြိုင်၏ ဖင်ကြီးက ခဏအတွင်း ကြွ၍ ခုံးထလာသည်..။ နောက်မှလိုးနေသော သက်လွင်က တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်..။ မမမြိုင် စိတ်တွေ ပြန်ထလာပြီး ဖင်ကြီးကိုစောစောတုန်းကလို ကုန်းထားလိုက်ပြီး ခါးကိုခွက်ကာ လက်နှစ်ဖက်က ခုံတန်းကို ဆုပ်ကိုင်လျက်အံကြိတ်ကာ တင်းခံသည်..။

စောစောက တစ်ချီပြီးသွားစက စောက်ခေါင်းထဲတွင် ကျိန်းနေခဲ့ပြီး သက်လွင်က ဆက်ပြီးလိုးနေတော့နာသွားလိုက် အောင့်သွားလိုက်ဖြင့် ဝေဒနာမျိုးစုံကို ရောပြွန်းခံစားနေရသည်..။သက်လွင်မပြီးသေးပါလားဆိုသော အသိဖြင့် အသာမှိန်း၍ ခံနေရင်း သက်လွင်က ဆက်တိုက်ကြီးဆောင့်လိုးနေသလို လီးကြီးကလည်း စောက်စေ့ကို ဆောင့်ချက်တိုင်း ထိနေလေတော့ မမမြိုင် စိတ်တွေခဏချင်း ပြန်လည် ထကြွလာသည် သာမက သက်လွင်ပြီးချိန်တွင် သူမပါ တစ်ခါလိုက်၍ ပြီးချင်စိတ်ကလွှမ်းမိုးလာရလေသည်..

``ဗြစ်….ဒုတ်..စွပ် စွပ်….ပလွတ်…..ဖွတ်…အီး..အ…အား…အင်း….အား…အား..အိ…``

မမမြိုင်၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင်တော့ တစ်ချီပြီးသွားသဖြင့် ထွက်နေသော စောက်ရည်တွေနှင့် နောက်ထပ်စိတ်ပြန်ထလာသဖြင့် ပြန်ထွက်လာသောစောက်ရည်ကြည်များက ရောနှောလျက် ရွှဲ ရွှဲစိုနေကြသည်..။သက်လွင်က ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း မမမြိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ လှုပ်လှုပ်သွားရပြီးစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတို့မှာလည်း ခွက်ဝင်သွားလိုက် လန်ထွက်လာလိုက် ဖြစ်ဖြစ်သွားချိန်တွင်စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရမ်းကြီး များပြားနေသော စောက်ရည်တို့က အပြင်သို့တိုင် တပွက်ပွက်ထွက်ကာကျလာရလေသည်.။ 

``ပလွတ်…ပြစ်..ပလွတ်….ဖွတ်……စွပ်….အင်း….အင်း…..မောင်…မောင်လေး……မမ.နို့တွေကို …ဆွဲပေး….အုန်း….အင်း…အင်း…ပလွတ်…ဗြစ် ဗြစ်..ဒုတ်….``

သက်လွင်က မမမြိုင်ပြောသည့်အတိုင်း သူမခါးကို ကိုင်ထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ခါးမှာဖယ်၍မမမြိုင်ရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ ကိုယ်အောက်ကို လက်လျှိုသွင်းကာ အောက်ဖက်သို့ တွဲလောင်းဖြစ်နေသောနို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကိုင်လိုက်သည်..။ သက်လွင် တစ်ခါ ပြုံးလိုက်မိပြန်သည်..။

မမမြိုင်၏ ရင်စေ့အင်္ကျီက ဘယ်အချိန်က ကျယ်သီးတွေ သူမဖာသာ ဖြုတ်ပေးထားသည် မသိကျယ်သီးအားလုံးပြုတ်၍ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟနေသည်..။ ထိုမျှပင် မက မမမြိုင်မှာ အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတုန်းထဲက ခံဖို့ရည်ရွယ်ကာ ခြံထဲဆင်းလာခဲ့သလား မသိ အောက်မှ ဘရာစီယာကဝတ်မထားတာ သိလိုက်ရသည်..။ဒီတော့ သူမ၏ ကိုယ်အောက်သို့ လက်လျှိုသွင်းလိုက်သော သက်လွင်မှာ နို့နှစ်လုံးကို အတိုင်းသားဆုပ်ကိုင်မိလိုက်ရသည်..။

``ပလွတ်…ဖွပ်…ပလွတ်…ပြစ်….စွပ်…စွပ်….ဆွဲ…ဆွဲ…ညှစ်.ညှစ်ပြီးလိုးစမ်းပါ….မောင်ရယ်…..ဟင်းဟင်း..ကောင်းလိုက်တာ…မောင်ရယ်… ဟင်း…ဟင်း….``

သက်လွင်ကလည်း သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်ရုံမျှမက နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ခုကိုလည်းဖိပွတ်ညှစ်ပေးသည်..။ခဏအတွင်းမှာပဲ..မမမြိုင် ခေါင်းထောင်ထလာပြီးနောက်သို့ အားရပါးရ ပစ် ပစ်ခံလာသည်..။ မမမြိုင်ပြီးတော့မည်ကို သက်လွင် သတိထားမိလိုက်သည်..

``ဗြစ် စွပ်…ဗြစ်..ဒုတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…မမ….ကျနော်ပြီးတော့မယ်……ဗြစ်….ဒုတ်….စွပ်…..ဖွတ်…..လုပ်..လုပ်…မမလည်း….ပြီးတော့မယ်…မောင်…..ဆောင့်…တအားကြီးဆောင့်ချလိုက်…..အား…အီး…..အစ်…အစ်…အား…..ပြီး….ပြီးပြီ မောင်ရဲ့…..အား…အ…အ….``

နောက်မှနေ၍ သက်လွင် ငုံ့ကာ မမမြိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တင်းကြပ်စွာ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး လီးကိုတဆုံးထိုးဖိကပ်ကာ သုတ်ရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ချိန်မှာ မမမြိုင်လည်း….ဖင်ကြီး လှုပ်ရမ်းကာတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး …ရှေ့သို့ ခွေခွေလေး….လဲကျသွားရပါတော့သည်…။

ပြီးပါပြီ

မှတ်ချက် ။      ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။