ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ ဇရပ်တောင်ပံကျိုး (စ/ဆုံး)

ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ ဇရပ်တောင်ပံကျိုး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

မန်းလေးမြို့လယ်၏ စည်ကားသောရပ်ကွက်တစ်ခု၌ အတော်အသင့်လေး ကြီးမားသော တည်းခိုခန်းတစ်ခုကို သူဌေးကတော်ဒေါ်သိန်းသိန်း ပိုင်လေသည်။ ဒေါ်သိန်းသိန်းဟုခေါ်နေရသော်လည်း အသက်မှာ ၄၀ ဝန်းကျင်၌ရှိ၍ ရုပ်ရည်မှာလည်း ကလေး ၃ ယောက်မိခင်ဟု မသိသူများအဖို့ ယုံကြည်ရန်ခက်လှ၏။ 

လင်သေ၍ ကျန်ရှိနေသေးသောပစည်းများလဲ မပျောက်ရန် အိုးမကွာ အိမ်မကွာ ဝင်ငွေရနိုင်သော အလုပ်ဖြစ်၍ ထိုကဲ့သို့ တည်းခိုခန်းဖွင့်ကာ မိသားစု စားဝတ်နေရေး ပြေလည်ခဲ့ကြသည်။ 

ကြီးမားသော နှစ်ထပ်တိုက်အောက်ထပ်အား အခန်းများဖွဲ့ကာ အပေါ်ထပ်၌ သူတို့မိသားစု နေထိုင်ကြသည်။ မိသားစုဟုဆိုရာ၌ ရှစ်တန်းကျောင်းသူ သမီးတစ်ယောက်နှင့် ခြောက်တန်းကျောင်းသားတစ်ယောက် အိမ်ဖော်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် သာရှိကြသည်။ 

အဝေးပြေးကားဂိတ်တစ်ခုနှင့်လည်းနီး၍ ဧည့်နှင့်မပြတ်လှချေ။ နေ့ပိုင်းဧည့်လက်ခံစာရေးဦးမြသော်နှင့် ညပိုင်းဧည့်လက်ခံစာရေးအဖြစ် မောင်မောင်ဆိုသော တက္ကသလိုကျောင်းသားတစ်ယောက်ကို ခန့်ထား၏။

မောင်မောင်မောင်၏အသက်မှာ ၂၀ ဝန်းကျင်ရှိ၍ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းသပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားဆင်ယင်တတ်ကာ မိန်းမပျိုများ၏စိတ်တွင် ကြွက်သားအဖုအထစ်တို့ဖြင့် ချစ်ချင်စရာကွယ်ဟူသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ တကယိုရေတကာယသမားဖြစ်ကာ တည်းခိုခန်း၌ပင် ညအိပ်သည်။ 

တည်းခိုခန်းပိတ်ချိန်မှာ ည၉နာရီဖြစ်သော်လည်း ယနေ့ည အနည်းငယ်ပူသဖြင့် မောင်မောင်မှာ သူ့သူငယ်ချင်း ဒရိုင်ဘာအောင်သိန်းနှင့် စကားတပြောပြောနှင့် လေညင်းခံနေသည်။ ထိုချိန်၌ အဝေးပြေးကားဂိတ်၌ တောင်ကြီးမှဝင်လာသောကားဆိုက်သည်။ ခါတိုင်းအချိန်ထက် ၆ နာရီမျှနောက်ကျဝင်ခြင်းဖြစ်၍ လမ်း၌ရှာဖွေရေးကြောင့်တချိန် ကားပျက်ခြင်းကြောင့် တချိန်ဖြစ်၍ နောက်ကျရခြင်းဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဆူညံလာသည်။

ဆိုက်ကားမြင်းလှည်းခေါ်သံများနှင့် ခရီးသည်များ၏စကားသံများနှင့် ပွက်လောရိုက်နေကြသည်။ ကားဂိတ်မှ ချာတိတ်တစ်ယောက်ရောက်လာကာ " ကိုမောင် ကားအားသလား နန်းရှေ့သွားမဲ့ ခရီးသည်တစ်ရောက်ရှိတယ် "

" အေး - - ဟေ့ အားတယ် အောင်သိန်းရေ ငါလိုက်မယ် ဧည့်လာမယ်ထင်ရင် မင်းလဲကြည့်လက်ခံထားလိုက်ကွာ " 

အောင်သိန်းကိုပြောရင်း ကားဂိတ်ဖတ်သို့ ထွက်လာခဲသည် မောင်မောင်မှာ ကားမောင်းတတ်ခါစဖြစ်၍ အလွန်မောင်းချင်နေခြင်းကြောင့် အံကျပင်။ လိုက်ပို့ရမည့်ခရီးသယ်ကိုတွေ့ရတော့ မောင်မောင်အံ့အားသင့်သွားသည်။ ညကြီးမိုးချုပ် လိုက်ပို့ရမည့်သူမှာ အသက် ၃၀ ကျော်ခန့်ရှိ၍ အလွန်လှပသောရှမ်းတရုတ်မ တစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်။ သူမမှာသာမန် ယောကျ်ားတစ်ယောက်မျှအရပ်ဖြစ်၍ ဖွင့်ဖွင့်ထွားထွားနှင့်လုံးကြီးပေါက်လှပုံစံမျိုးပင် ရင်သားနှစ်မွှာမှာလုံး၍လှသလောက် တင်မှာကား၏။

 မျက်နှာအလှနှင့်ကိုယ်လုံးကိုပေါက်မှာ ယောကျ်ားများနှစ်ခါပြန်ကြည့်ရမည့် အလှမျိုးကိုပိုင်ဆိုင်သည်။ မောင်မောင့်ဘေးသို့ကြီးမားလုံးဝန်းသော ဖင်ကြီးကိုမ၍ ဝင်ထိုင်သည်။ မွှေးကြိုင်လှသော ရနံ့က မောင်မောင့်နှာခေါင်းကို ကလိလာသည်။ 

မောင်မောင်၏စပ်စုမှူကြောင့် သူမ၏နာမည်မှာ ခင်ခင်ထွေးဖြစ်ကြောင်း ယခုတခေါက်ပင် မန်းလေးနှင့် ကုန်ကူးဘူးကြောင်း လမ်း၌ ဒုက္ခရောက်၍နောက်ကျခြင်းနှင့် အသိတစ်ယောက်၏ လိပ်စာကို မသိသောနေရာ၌ ရှာဖွေ၍ တည်းရမည် ဖြစ်ကြောင်းများပါသိရသည်။ 

အချိန်မှာလည်း ညကြီးမိုးချုပ်ဖြစ်နေ မောင်မောင်ကလည်း ကားလမ်းကြောင်း မကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ခင်ခင်ထွေး၏အသိအိမ်မှာ ရှာမတွေ့ပဲ ဖြစ်နေသည်။ ဒုက္ခပါပဲ ခုညတော့ ဘယ်အိပ်ရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး ဟု တစ်ယောက်ထဲပြောသလို ညည်းနေသည်။ တနေကုန် ပင်ပန်းလာခြင်းကြောင့် အနားယူချင်ဟန်ရှိသည်။

 " ဒီလိုလုပ်နေ အမ ကျွန်တော့ကို စိတ်ချရင် ကျွန်တော်အိမ်လိုက်တည်းပေါ့ အမပစ္စည်းတွေနဲ့ညဆို တာနေရာမကောင်းရင် စိတ်မချရဘူး "

 '' မဖြစ်သေးပါဘူး ငါ့မောင်ရယ် တည်းခိုခန်းပဲသွားချင်ရင် ဒီအချိန်ရသေးတယ် မှုတ်လားဟင် " 

" အမပဲ သေချာစဉ်းစားကြည့်လေ ဒီပစည်းတွေနဲ့ အချိန်မတော် အမလိုလှပတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲဆိုရင် ဝန်လေးကြမှာ တခုတော့ရှိတယ် ကျွန်တော့အသိတည်းခိုခန်းမှာ မေးပေးမယ် ကျွန်တော်မိန်းမခိုးလာတဲ့ ပုံစံမျိုးပေါ့ အဲဒီစာရေးက သူငယ်ချင်းပါ ဒါမှ အမစိတ်ချရမှာ " 

ခင်ခင်ထွေး စဉ်းစားဟန်ပြုနေပြီး မောင်မောင်တို့မှာလဲ ဒီဖက်၌နောကြေပြီးသား အကြံအဖန်ကျွမ်း၏ ။

" အမပဲစဉ်းစားကြည့်လေ တစ်ယောက်ထဲဆိုရင် မသမာသူတွေနဲ့ တွေ့ရင် အမပဲဒုက္ခရောက်မှာ " 

" ကောင်းပြီလေ ငါ့မောင်တော့ အမစိတ်ချပါရစေ "

 " စိတ်ချပါအမရယ် မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းစေရပါဘူး မနက်ကျရင်လဲ အမကုန်တွေ ကျွန်တော် လိုက်ရောင်းပေးပါ့မယ် "

မောင်မောင်တို့ တည်းခိုခန်းသို့ပြန်ရောက်လာသောအခါ အောင်သိန်းကို မောင်မြင့်က မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်သည်။ အောင်သိန်းမှာအထာသိပြီးဖြစ်သည်။

“သူငယ်ချင်းရေ၊ ကိုယ်အမျိုးသမီးဘဲ၊ ဒီညကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကိုအခန်းပေးပါ။” 

ရရှိလာသောအခန်းမှာ မောင်မောင်တို့ ဒီညချောင်းကြည့်ရန် သေချာချန်ထားသောအခန်းဖြစ်သည်။ တဘက်ခန်းမှစုံတွဲသည် အလွန်သောင်းကျန်းနေ၏။ ယခုညကျကျနနကြည့်ကြရန် အောင်သိန်းကိုသေချာခေါ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ခင်ထွေးပစ္စည်းကိုနေရာတကျအရင်ထား၍ ရေအရင်ချိုးသည်။ 

ရေချိုးခန်းသို့စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ရေချိုးနေသည်။ တဖက်က အိမ်သာခန်းထဲ၌မောင်မောင်ရောက်နှင့်နေပြီ...ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ ကြည့်လိုက်သောအခါ ဖြူဝင်းနေသော နို့နှစ်လုံးနှင့် ဖြောင့်စင်းနေသောပေါင်တံ ၂ချောင်းအထက်ပိုင်းရှိ စောက်ဖုတ်လေးမှာအမွှေးကြိုးတိုးကျဲတဲနှင့် အထင်းသားဖြစ်နေသည်။ 

တင်ပါးတွေမှာ လုံးဝိုင်း၍ကားနေသည်။ ပေါင်၂ချောင်းကား၍ စောက်ဖုတ်ကိုရေဆေးခြင်း နို့နှစ်လုံးကို သုံပုရာဆပ်ပြာနှင့်ကျကျနနပွတ်ချေ၍ သန့်ရှင်းနေသည်ကို မြင်ရသည်။ ခင်ခင်ထွေးရေချိုးပြီး အခန်းတွင်း၌ ထမီရင်လျှားနှင့် ပင် ကိုယ်လက်သုတသ်င်နေသည်။ တဖက်နံရံမှ မှန်ကိုကြည့်၍ ခေါင်းဖီးနေစဉ် တဖက်ခန်းမှ ကုတင်လှုပ်သံနှင့်အတူ တအင်အင် တအားအားနှင့် ညည်းညူသံ ကြားလိုက်ရသည်။ ခင်ခင်ထွေးစိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ကြည့်နေသောမှန်အောက်တည့်တည့်မှ အပေါက်သေး သေးလေးကို တွေ့သွားသည်။ 

ချောင်းကြည့်လျှင် စိတ်ကမည်သို့မျှ တားဆီးမရတော့ပေ။ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းမှာ ခင်ခင်ထွေးအဖို့အသက်ရှူမှားစရာဖြစ်နေသည်။ တဖက်ခန်းမှစုံတွဲ၏ စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးနေကြပုံဖြစ်သည်။အမျိုးသမီးမှာဒူးထောက်ပေါင်ကားပုံစံနှင့် ခြေထောက် ၂ချောင်းကိုမြှောက်ကာ ယင်းကြား၌ ယောင်္ကျားလုပ်သူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ဆောင့်လိုးနေသည်။ အထက်ကဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်းအောက်မှ အမျိုးသမီးမှာ အမျိုးသား၏ခါးကို ခြေထောက်နှင့်ညှပ်၍ အံကျကော့ပေးနေသည်။ ခင်ခင်ထွေးသည် ဤကိစ္စ၌ အစိမ်းသက်သက်မဟုတ်ချေ။ 

ယောင်္ကျားနှင့်ကွဲနေသည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီဖြစ်သော တစ်ခုလပ်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ လီးနှင့်အလိုးမခံရသည်မှာလည်း ကြာပြီဖြစ်၍ ယခုလိုစိတ်အေးလက်အေးတိတ်ဆိတ်သောအချိန်၌ အခြားစုံတွဲများ စိတ်ရှိလက်ရှိလုပ်နေပုံကိုမြင်ရသောအခါ ခင်ခင်ထွေးစိတ်ထဲ၌ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ ကြည့်လေ…. ခင်ခင်ထွေးကြည့်နေတဲ့အပေါက်တည့်တည့်မှာ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးကြီး ဖြေးဖြေးခြင်းတစ်ချက်ခြင်းဆောင့်သွင်းနေပုံ၊ အောက်မှနေသော အမျိုးသမီး၏ စိတ်ခံစားမှုကိုကြည့်၍ သူမကိုယ်တိုင်ခံချင်နေသည်။

မျက်စိကိုမှိတ် အံကိုကြိတ်၍ခံနေပုံကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်နေရသည်။ အလိုးခံရသောအရသာကို တမ်းတမိသလို သူမစောက်ဖုတ်မှာ ဖောင်းကြွလာကာ အရည်ကြည်များပင်စိမ့်ထွက်နေလေပြီ… အပေါ်မှယောင်္ကျားမှာ ဖြေးဖြေးခြင်းလှိမ့်သွင်းနေရာမှ မြန်မြန်နှင့်တအားစောင့်လာသည်။ 

လက်၂ဖက် ကအမျိုး သမီး၏ နို့လုံးကိုဆွဲဆောင့်သည်။ ဆောင့်တာမှ တအားဆောင့်သည်။ ရှေ့မှမြင်ကွင်းကို စိတ်ဝင်စားနေ၍ တံခါးပေါက်မှ မောင်မောင်ဝင်လာသည်ကို ခင်ခင်ထွေးမသိလိုက်ချေ။ မောင်မောင်မှာ နေ့လည်ကသူတို့ချောင်းကြည့်ထားပြီးဖြစ်သဖြင့် တဖက်ခန်းမှ အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသည်။

ထို့အတူ ချောင်းကြည့်နေသော ခင်ခင်ထွေး၏ ဆန္ဒကို မောင်မောင်တို့သိလိုက်လေပြီ။ ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်ပြီးသား၊ ရေချိုးစဉ်က မြင်လိုက်သောခင်ခင်ထွေး၏ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းအလှကို ပြန်လည်မြင်ယောင်ကာ မောင်မောင်၏လီးကြီးမှာ မြွေဟောက်ပါးပြင်သကဲ့သို့ ထောင်တက်လာသည်။ မောင်မောင်ဖြေးဖြေးခြင်းပင် ခင်ခင်ထွေး၏နောက်ကျောဘက်သို့ အသာပင်ကပ်သွားသည်။ တောင်နေသောလီး ကြီးနှင့် ခင်ခင်ထွေး၏ဖင်ကြီးကိုအသာထောက်ပေးရင်းနှင့် 

“မမ…”

 “အို….မင်းဘယ်အချိန်ကရောက်တာလဲဟင်”

ဟု အပျိုဖြန်းလေး၏ရှက်စရာအမူအယာလေးနှင့် မောင်မောင့်ကိုလှည့်ပြောလိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲသို့အံကြလာသော ကိုယ်လုံးအား မောင်မောင်ဆီးဖမ်းယင်…

“မမရယ်…မမဘာတွေမြင်နေရပြီးဘယ်လိုခံစားနေရတယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်..”

ဒီကိစ္စဟာ လိုအပ်ချိန်မှာ ဖြေဖျောက်နိုင်မှ စိတ်လက်ကြည်သာမှာပါ..ကျနော်လဲလေ မမကိုတွေ့စထဲက စိတ်ဝင်စားနေတာ..ချစ်ခွင့်ပေးပါနော်..မမရယ် နှာခေါင်းနှင့်ပါးစပ်က ခင်ခင်ထွေး၏ နားရွက်နောက်ဆံနားမှ တဖြေးဖြေး လည်ပင်းသားတလျှောက်နမ်းလာသည်။ 

အောက်မှတောင်နေသောလီးကြီးမှာလဲ ခင်ခင်ထွေး၏ စောက်ဖုတ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ် ထောက်လျှက်ရှိသည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာ အရပ်အမောင်းအတော်အတန်မြင့်သောကြောင့် လီး နှင့်စောက်ဖုတ်အံဝင်ခွင်ကြဖြစ်နေသည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏အယုအယ အနမ်းမခံရသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်၍ အသက်ရှူရန်ပင်မေ့နေပြီး ငြင်းဖို့ရာအတန် ကြာမှ သတိရသည်။

သို့သောငြင်းရန်လည်း မဝန့်ရဲချေ။ သူမကိုယ်တိုင်မှာလည်း ခံချင်နေပြီလေ။ 

“မောင်လေးရယ်..မမတောင်းပန်ပါတယ်..မမကိုသနားပါကွယ်” 

ပါးစပ်ကပြောနေသော်လည်း လူကမရုန်းမိ၊ မောင်မောင်မှာလက်သွက်ပြီး ပါးနမ်းရင်း မွှေးမွှေးပေးရင်း ခင်ခင်ထွေး၏ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ “အမေ့” ယောင်အော်ယင်း ထမီကိုဆွဲလိုက်ရာ ထမီကိုမဆွဲမိဘဲ မောင်မောင်၏တောင်မတ်နေသောလီးကြီးအား ဆွဲမိသွားသည်။ ခင်ခင်ထွေး တွန့်သွားသည်။အတော်အတန်ကြီးမားသော သူကတောင့်တနေသောအရာကို မရည်ရွယ်ဘဲ ကိုင်မိသွားခြင်းကြောင့်ဖြစ်၏။ မောင်မောင်မှာ ခင်ခင်ထွေး၏နှုတ်ခမ်းအစုံအားစုပ်ယူလိုက်သည်။ 

ဖိုမဆက်ဆံရေးနှင့်ပတ်သက်ပြီး မောင်မောင်ကကျွမ်းကျင်ပြီးသား။ ခင်ခင်ထွေးအသက်ရှူကြပ်သွားသကဲ့သို့ ကုတင်ဘကသို့တဖြည်းဖြည်းရောက်သွားသည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာ ဟန်ဆောင်ရုံးနေပါသော်လည်း မောင်မောင်၏အပြူအစုအယုအယကြောင့်သာယာမိနေပြီ။ ခင်ခင်ထွေးကုတင်ပေါ်ပက်လက်အကျမှာ မောင်မောင်ကခွရက်ဖြစ်သွားသည်။

ပိုမိုပြီးမောက်လာသောဆီးခုံ အား အသာဖျစ်ရင်း စောက်ဖုတ်အက်ကြောင်းလေးကို စမ်းလိုက်ချိန်ဝယ် စောက်ရည်ကြည်များစိုရွဲနေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာ သူမ၏ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကကျိတ်ခံနေရတော့သည်။ မောင်မောင်မှာသူ၏လိင်တံကိုလက်နှင့်ကိုင်၍ ခင်ခင်ထွေး၏အဖူးဖြစ်သော စောက်စေ့ကလေးအား ဒစ်ပြားနှင့် ပွတ်သပေးနေသည်။ 

အထက်အောက်ပွတ်ပေး၍ အပေါက်ဝကိုလည်း အနည်းငယ်သွင်းလိုက်နှင့်ပြုစုနေသည်။ ဤကဲ့သို့ပြုမူခြင်းမှာ မိန်းမတယောက်အတွက် အရသာအရှိဆုံးဖြစ်ကာ ခင်ခင်ထွေးကိုယ်တိုင်ပင် တင်ကလေးကော့ကာကော့ကာနှင့် ရင်ကလေးဆော့လာရသည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာ ပါးစပ်ကတအင်အင် တဟင်းဟင်းနှင့်ညည်းသံပြုလာသည်။

အောက်မှဆက်ဆလူးဖြစ်ကာ လိုး ပါတော့သွင်းပါတော့ဟု မပြောရုံတမယ်ဖြစ်လာတော့သည်။ မောင်မောင်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ယူပေးသောအခါ ပြန်၍တအားဖက်မိနေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့်ပွတ်ပေးယင်းမှ နို့တလုံးကိုပြောင်း၍ ငုံစို့လိုက်သည်။

 “မောင်မောင်ရယ်၊ မမတော့ ခံစားရတာတမျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ၊ အနေခက်သလိုဘဲ ရင်ထဲမှာကြပ်လာပြီ”

မောင်မောင်မှာ တွင်းဝ၌တေ့ထားသော လီးအားဒစ်မြပ်ယုံမျှသွင်းလိုက်သည်။ ကြပ်တပ်တပ်လေးဖြစ်နေသည်။ မောင်မောင်ကဖိကပ်ထိုးခြလိုက်သောအခါ ကြပ်ကြပ်ကလေးပင်ဝင်သွားလေတော့သည်။ ခင်ခင်ထွေးမှ တအား ကော့လာပြီးလျှင် လီးနှင့်စောက်ပတ်ကွာသွားမည်ကိုစိုးရိမ်မိသည့်အလား တင်ပါးကိုမြှောက်ပင့်ပေးမိသည်.။ မောင်မောင်ဆီသို့ခေါင်းကလေးထိုးကာ မောင်မောင်၏နှတ်ခမ်းများကို စုပ်ယူလိုက်သည်။ ခင်ခင်ထွေးမှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့်ပေါင်ကိုကားပေးလာသည်။

မောင်မောင်မှာလဲ လီးကိုတဖြည်းဖြည်းထုတ်ကာ တဝက်လောက်အရောက၌ ရပ်၍ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင် ဆတ်ခနဲထောင်ပေးလိုက်သည်။

 “အိုး….ဟုပင် ခင်ခင်ထွေးယောင်၍ အော်၍တကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲမမရဲ့” 

“သွား…သူသိပ်ကဲတာဘဲ..ဒီမှာဖြင့်တကိုယ်လုံးနာနေပြီ။ သူသိပ်ကြမ်းတာဘဲ” 

ဟုပြောရင်း သူမမှာအားကြမခံ အခေါင်းမှ အသာရှုံပေးလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါအရသာ ရှိသူက မောင်မောင်ပင်.. မောင်မောင်သိပါပြီ..ဘာမှမလုပ်ရသေးခင်သူသိပ်ကြမ်းတာဘဲဟု ပြောလိုက်ကတည်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပေး ပါဟုပြောခြင်းပင်.. မောင်မောင်မှာ ၂ချက် ၃ချက်အသာဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အောက်မှခံနေသူမှာလဲ..အသာကလေးမြှောက် မြှောက်ပေးနေသည်။

ခင်ခင်ထွေးပေါင်၂ချောင်းမှာ တဖြည်းဖြည်းကားလာ၍ ခြေထောက်မြှောက်ပေးမိနေသည်။ မောင်မောင်မှာ ဟိုင်းထိုးသကဲ့သို့ လက်၂ဖက် ကြမ်းသို့ထောက်ရင်းမှ မစောင့်ဘဲ လီးနှင့်စောက်ခေါင်းထဲသို့ မွှေနေသည်။ 

ခင်ခင်ထွေးမှာ တဟင်းဟင်းနှင့် ညည်းသံပြုရင် သူမ၏ရမ္မက်စိတ်တွေပြင်းထန်လာတော့ရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်မှ ပိုမိုဖောင်းကြွလာပြီး ယင်းအချိန်မှာပင် မောင်မောင်မှာ ၂ချက် ၃ချက်ခန့်တအားဆောင့်ကာ သွင်းလိုက် တဖွတ်ဖွတ်အသံများမြည်လာသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်များမှာလည်း စိမ့်၍ထွက် လာသည်။ မောင်မောင်မှာ လီးကလဲဆောင့်ရင်း လက်၁ဖက်မှလဲ နို့သီးဖျားလေးကိုခြေပေးနေသည်။

“မောင်မောင်ရယ်…မမ..တအားအော်မိလိမ့်မယ်…အကုန်ယားနေပြီကွယ်”

 “မောင်လဲ ကောင်းတာပါဘဲမမရယ်”

“ဒီပုံစံကပေါင်ညောင်းတယ်…ပြီးတော့ မမလဲပြီးချင်လာပြီ”

“အဲလိုဆိုရင် မမဖင်အောက်က ခေါင်းအုန်း ချလကိုလေ..ပြီးတော့ခြေထောက်ဆင်းလိုက်ပေါ့”

လီးနှင့်စောက်ပတ် မချွတ်ဘဲ ဖင်အောက်သို့ခေါင်းအုန်းသွင်းလိုက်ကြသည်။အနေအထားမှာ လုပ်သူရော ခံသူပါ အလွန်ကောင်းသောပုံဖြစ်သည်။ တနည်းအားဖြင့် ဆောင့်ရသူအဖို့ အားနှင့်ထမ်းကာဆောင့်နိုင်သည်။ မောင်မောင်မှာ ခင်ခင်ထွေးအပေါ်မှာ မြင်းထိုင်၍ တချက်ခြင်းဆောင့်သွင်းနေသည်။ လက်၂ဖက်လဲ နို့ ၂လုံးကို ခြေလျှက်

 ‘’အင်း….ကောင်းလိုက်တာကွယ်..ရင်ထဲမှာစိမ့်သွားတာဘဲ”

“ချစ်မမရယ်…မမဟာလေးက သိပ်အတွေ့ထူးတာဘဲ”

 ဆောင့်၍ဆောင့်၍ သွင်းလိုက်ရာ ခင်ခင်လေးတစ်ယောက် ကော့၍ ကော့၍ လာကာ

 “ဟင်….ဟင်…မောင်လေးကသိပ်သန်အလိုးကောင်းတာဘဲ..စိတ်လဲရှည်တယ်…ဒါမှမမကကြိုကတာ” 

ခင်ခင်ထွေးမှာ အရသာမျိုးစုံခံစားနေရသည်။ တအိုအို..တဟင်းဟင်းနှင့်ခံ၍ ကောင်းနေသည်။ မောင်မောင်မှာ တချက်ပြင်းပြင်းဆောင့်၍ လီးကိုအဆုံးထိသွင်းကာ ငြိမ်နေသည်။ လက်ကအငြိမ်မနေဘဲ..ခင်ခင်ထွေးမှာ ပေါင်နှစ်လုံးကို အသာအယာကားစွင့်ပေးပြီး အကြောများတင်းနေသည်။ အခံကောင်းအလိုးကောင်းအနေမျိုးပင်။

 “မောင်လေးရယ်..မမတော့တအားယားနေပြီ..လက်ရောလီးရော အတော်သောင်းကျန်းတဲ့ကလေး”

“ကောင်းတာပေါ့..မမရဲ့..မမရောမကောင်းဘူးလားဟင်”

“မောင့်လီးကြီးကမသိဘူးလားဟင်” ဟုပြောရင်း အထဲမှ အသာညှပ်ပေးလိုက်သည်။

 “မသိဘူး..ပါးစပ်ကပြောမှသိမှာပေါ့”

“ကဲ.ကိုတော်လေးရယ်..ကောင်းပါသတဲ့ရှင်..မမကိုမင်းအရှက်ကုန်အောင် လုပ်နေတာလာဟင်..

ဒီမှာဖြင့် မနေနိုင်တော့ဘူး..ဆောင့်စမ်းပါ” မောင်မောင်မှာ တဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်သွင်းနေရာမှ..ဆက်တကိုပင် တအားဆောင့်ပေးလိုက်သည်..

“မောင်ရယ်…ကျွတ်ကျွတ်….ဆောင့်စမ်းပါတအား…ဟုတ်ပြီ”

မောင်မောင်ဖြေးဖြေးချင်းပြန်ဆောင့်ပေးနေသည်။ သူကိုယ်တိုင်လဲ ဒစ်ဖျားမှယားလာ၍ ခဏနားထားသည်.။ ခင်ခင်ထွေးမှာ အောက်မှကော့လိမ်နေပေပြီ

“ဟင်းဟင်း…ဟင်းဟင်း” နှင့်ပြောရင်းမောင်မောင်ဖြေးဖြေးချင်းဆောင့်နေသည်ကို မကြိုက်သည့်လေသံပေးနေသည်။

 “ဘာလဲဟင် မမ”

“လိုးပါတော့ကွယ်”

 “လိုးနေတာဘဲ မမရယ်”

“အဲလိုမဟုတ်ဘူး..သိရဲ့သားနဲ့ကွာ”

 မောင်မောင်ကိုသိရက်နှင့်မသိဟန်ဆောင်ပေးခြင်းဖြစ်၏

“အော်….မမကလဲ..တအားဆောင့်ပေးရမှာလား”

 “ဟုတ်တယ်..ကဲ..ကိုယ်တော်လေးရယ်.ဆောင့်ဆောင့်…

မမတအားယားလာပြီ..ပြီးချင်နေပါပြီကွယ်”

 မောင်မောင်မှာလဲ..ပြီးချင်နေပါပြီ..အောက်မှ ခင်ခင်ထွေး၏အပေးကောင်းခြင်းကြောင့်

သူ့လီးမှာ ယားယံလာပြီ ခပ်ပြင်းပြင်းအချက်၂၀ ခန့်ဆောင့်ပေးနေသည်။

 ဆောင့်လိုက်သောအချက်တိုင်းအား ခင်ခင်ထွေးမှ မလွတ်တမ်း ကော့ပေးနိုင်၏

“ဟုတ်ပြီ..အဲဒိအတိုင်းဆောင့်စမ်းပါ…

အထက်နားကပ်ဆောင့်..တအားကြီးကိုဆောင့်လိုက်ပါ..တအား… တအား”

နှင့်ပင် စကားပြီးဆုံးအောင်မပြောလိုက်နိုင်….။

အံကိုကြိတ်၍ အိပ်ရာခင်းကို လက်၂ဖက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်ရှိသွားသည်။

ခင်ခင်ထွေးအပြီးတွင် စောက်ခေါင်းထဲမှ ရှုံချီပွချီနှင့် စောက်ရည်များ ညှစ်ထုတ်ခြင်း…တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းလိုက်ခြင်းကြောင့် မောင်မောင့်လီးကြီးမှာ စွဲညှစ်ခြင်း ကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး သုတ်ရည်များကို ဗျစ်ကနဲ ပန်းထုပ်လိုက်လေသည်။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ ခင်ခင်ထွေးအပေါ်သို့ အသာမှောက်အိပ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းအစုံအားစုပ်ယူလိုက်သည်။ ခင်ခင်ထွေး မှာလည်းမောင်မောင်လွတ်ထွက်သွားမည်ကို စိုးရိမ်သိအလား တအားပြန်ဖက်ထားရင်း ၂ယောက်သား လောကကြီး၏ စည်းစိမ်ကိုအပြည့်အ၀ ရရှိသွားကြသည်။

ပြီးပါပြီ။

ကြားကားဆွဲတဲ့ ကားသမားအသည်း (စ/ဆုံး)

ကြားကားဆွဲတဲ့ ကားသမားအသည်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

‘‘ ဓါတ်ဆီ နှစ်ဂါလံ . . . အင်ဂျင်ဝိုင် တစ်လုံး’’

‘‘ ကိုဇော်ကြီး မနေ့ကဆီဖိုး ပေးပြီးပြီလား’’

‘‘ ဟာ အိုးစွပ် ခွက်စွပ် မနေ့က မကျန်ပါဘူး’’

‘‘ ဟဲ့ ရီနွယ် . . ဇော်ကြီးကျန်တာ မဟုတ်ဘူး . . . ကိုတင်သန်း’’

‘‘ မသိဘူးလေ အမေတို့ဟာက’’

‘‘ ငါ့ . . . ယောင်ပြီး ပြောလိုက်မိတာ ဇော်ကြီးရေ့’’

ဓါတ်ဆီမှောင်ခို အရောင်းဆိုင်မှ ဒေါ်ဝိုင်းသမီး ရီနွယ်မှာ အတော်တောင့်တင်းသော မိန်းမလှလေးဖြစ်သည်။ သမိုင်းမှာ ဓါတ်ဆီ အရောင်းဆိုင်တွေ ရှိသော်လည်း ကားသမားငယ်ငယ် အထူးသဖြင့် ရီနွယ့် အလှကို အပမ်းဖြေ ကြည့်လိုက်သူတို့က သည်ရောက်မှ ဝယ်ကြထည့်ကြသည်။ ရီနွယ့်အမေကလည်း ဒါကို သဘောပေါက်ထားသည်။ ဓါတ်ဆီဂါလံခွက်ကို မနိုင်မနင်း ယူလာတတ်သော ရီနွယ့်လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်ဖမ်းယူလိုက်ရသည်ကိုပင် သူတို့ဓါတ်ဆီဖိုးလေး တဝက်ကျိုးသွားအောင်ကို တန်သည်ထင်ကြ၏။ ပိုက်ဆံပေးပြီး ရီနွယ့် လက်ကလေးကို ကိုင်ရပြီး ဆီ အလကားရလိုက်သလို သဘောထားကြသည်။

ဇော်ကြီး ပေါ်တက်ကတ် အဌားကားလေး မောင်းစားသည်မှာ (၂) နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ ဦးလေး မြသူက ဇော်ကြီးအား ကျောင်းတစ်ဖက်နှင့် ကားမောင်းစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆယ်တန်း မအောင်ခင် ကတည်းက ဇော်ကြီး နေ့ (၆) နာရီ မှ ည (၁၀ ) နာရီ အထိမောင်း၏။ လိုင်စင်လုံးဝမရှိ၊ တက္ကသိုလ် ရောက်မှ လိုင်စင်ရပြီး အတန်းမတက်မီ သုံးလေးခေါက်လောက် ဆွဲပြီး ညနေ အတန်းပြီးချိန်မှ ညဆယ်နာရီခန့်အထိ မောင်းသည်။ 

‘‘ ကိုဇော်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဆို’’

‘‘ အလကား ကောလဟာလတွေ’’

‘‘ အံမာနော် ရီနွယ့် သူငယ်ချင်းတွေက ပြောပါတယ်နော်’’ ‘‘ကျောင်းထဲကို တစ်ခါတစ်လေ ရောက်တတ်တာပဲ’’ 

ဘာဖြစ်လို့ ဝန်မခံချင်ရတာလဲဟု ရီနွယ် တွေးမရ။ စကားကလည်း နည်းသလား မမေးနဲ့။ဟိုတင်သန်းတို့နဲ့ကတော့ ကွာပါ့၊ ဓါတ်ဆီ လာဝယ်တာနဲ့ မတူဘူး။ ရီနွယ့်ကို ကြည်တဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျွတ်ထွက်မတတ်ပဲ . . စကားမရှိ စကားရှာပြီး . . သိပ်ရစ်တဲ့လူ . . ။ အမေက အဲဒီလူ လာပြီဆိုရင် ရီနွယ့်ကို သတိပေးကြည့်တတ်တယ် . . ရီနွယ် သိတာပေါ့  ဟင်း . . ဟင်း . . . အသက် ( ၁၈ ) နှစ်ပဲရှိပြီဟာကို။အဲ ရီနွယ်ကျတော့ ဇော်ကြီးကို စကားမရှိ စကားရှာပြီး . . ရစ်တာ . . ဇော်ကြီးက ကျောက်ရုပ်ပင်။ ‘‘အင်းပေါ့လေ တက္ကသိုလ်က ပြီးရင် အရာရှိဖြစ်မယ့်လူ ဆိုတော့ ရီနွယ်တို့ကို သိပ်မရောဘူးပေါ့ ဟုတ်လား’’

‘‘ ဒါပေါ့ . . ဒါပေါ့’’

ဟင်း ကြည့်ပါလား ဘယ်လောက် စိတ်ပျက်ချင်စရာ ကောင်းလိုက်တဲ့ လူကြီးလဲလို့ . . စိတ်ပိန်တယ်။

‘‘ အမေဝိုင်း မနက်ဖြန် ခုလို ညနေပိုင်း အတွက် နှစ်ဂါလံ ချန်ပေးဦးနော် .. ည ဆွဲစရာမရှိပဲ ဖြစ်နေဦးမယ်’’

ဘယ်ကိစ္စပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကိုပဲ ပြောတတ်တယ်လေ၊ အဖက်မတန် သလိုလိုနဲ့ သိပ်ခံပြင်းဖို့ ကောင်းတာဘဲ။

‘‘ ဟို ဝယ်သူလာရင်တော့ ရောင်းမှာပဲ . . ကျန်ကျန် မကျန်ကျန် ’’ 

ရီနွယ် ရစ်လိုက်တဲ့ စကားကိုဂရုမစိုက်ဘူး၊ ဘာမှလဲ ပြန်မပြောဘူး။ ဓါတ်ဆီထည့်ပြီး မောင်းထွက်သွားတယ်။ရီနွယ် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဂါလံခွက်ကြီးကို ဆောင့်ချပစ်လိုက်မိတယ်။ ‘‘ဂွမ်း’’ ကနဲ အသံကြားတော့ အမေက ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်ရင်း မာန်သည်။ ‘‘ဂါလံခွက်တစ်လုံး တစ်ရာကျော်တယ် သိရဲ့လား’’ 

‘‘ လုပ်စမ်းပါ မင်းကလည်း စော်လေးက သန့်ပါတယ်ကွ . . ကုန်စိမ်းလာချရင်း ကုန်းတာဟ ဝါသနာ’’

‘‘ ကြေးစား မဟုတ်ဘူး ဂစ်တာကြီးက ဟဲဗီးကြီးကွ’’

အသားညိုညို မွန်ရည် သန့်ပြန့်ဟန်ရှိသော်လည်း အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနှင့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကိုတင်သန်းတို့ ပင့်လာကြသည်။ ကားခေါင်းအတွင်း၌ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော ဇော်ကြီးက မိန်းကလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ ကားသမားလောကမှာ ဒါမျိုးတွေကလည်း တွေ့တတ်လွန်းသည်။ ဇော်ကြီးသည် အတွေ့အကြုံကတော့ များသည်။ အဝေပြေးကားပိုင်ရှင် ကိုသိန်းအောင်ချက်ပလက်ကြီးနှင့်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ ပြည်၊ ရွှေတောင်အထိ ခေါက်စားမောင်းဖူး၏။ 

သည်လိုင်းကျတော့ ရိုးရိုးသားသား ရောင်းဝယ်စားနေကြသော မိန်းမငယ်လေးများကြား၌ စုံးပြူးလေးတွေ ပါတတ်၏။ ကြေးစားလဲမဟုတ် ခရီးသွားဟန်လွဲ အပျော်သဘော လှုပ်ရှားကြသော ပျံလွှားမလေးတွေရှိ၏။ အဲ တစ်သားကျ နှစ်သားကျ ပျံလွှားမကြီးတွေလည်းရှိ၏။ စံပယ်ယာ စံလှနှင့်ကတော့ အကြောတည့်သည်။ အလေနတော ပါးစပ်က ထွက်တတ်သော စံလှနှင့် အယုတ္တအနတ္တ မိုးမွနှ်အောင် ပြောတတ်သော ဒေါ်ဒေါင်းဆိုသည့် အညာကုန်သည် မုဆိုးမ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် မိန်းမနှင့်သာ ဆုံမိလျှင် ကားတစ်စင်းလုံး တဝါးဝါး ဆူညံလာသည်။

ယခု သည်ဟာမလေးကား ဒေါ်ဒေါင်းတို့ကဲ့သို့သော အမျိုးအစား မဟုတ်သည်ကတော့ အတိအကျ။ ရိုးသားသော မျက်လုံးညိုညိုလေးများက ဝမ်းနည်းရိပ်သမ်းနေသယောင် မှေးရီနေသည်။ ပိပိရိရိ စေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက စကားတစ်ခွန်းကို ဆိုခဲစေ မြဲစေ ဆိုသည့် နှုတ်ခမ်းမျိုး။

‘‘ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ’’

‘‘ မိချောပါ . . .’’

‘‘ ကိုတူးတို့ ခေါ်လာတာလား’’

‘‘ ညကားရှိတယ် ကြို့ပင်ကောက်အထိ ရောက်မယ်ဆိုလို့ လိုက်လာခဲ့တာပါ . . ကားရှိတယ်မို့လားဟင်’’

‘‘ ရော် . . ကိုတူးတော့ ရောဂါရှာလာပြီ’’

မိချောက ကမ္ဘောဇလွယ်အိတ်ဟောင်းလေးကို ထိပ်မှစုစည်းကာ တင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားသည်။ မျက်လုံးလေးများက တစ်စုံတစ်ရာကို သဘောပေါက်သလို ခြောက်ခြားစ ပြုလာသည်။

‘‘ မင်းက ဘယ်အထိသွားမှာလဲ’’

‘‘ ကြို့ပင်ကောက် မရောက်ပါဘူး နင်းကြမ်းကြီးဖြစ်ဖြစ် ကဝေစုဖြစ်ဖြစ် အိုးသည်ကုန်းဖြစ်ဖြစ် ဘယ်မှာဆင်းဆင်း ရပါတယ်’’

‘‘ အဖေါ်တွေက ဘယ်ရောက်ကုန်လို့လဲ’’

‘‘ ကျွန်မက ဒါပထမဆုံး လိုက်လာတာ . . . မရွေးတစ်တင်းနဲ့ ဇီးချိုနှစ်တောင်းပဲ ယူလာတာ ရောင်းကောင်းလို့ ရောက်တာနဲ့ ကုန်ရော၊ သူတို့က နောက်နှစ်ရက်လောက် ဆက်နေဦးမှာ ကုန်ချင်းက မတူဘူး၊ ဒါကြောင့် ရောင်းကောင်းတုန်း ပြန်ယူချင်လို့ပါ’’

မိချော လုံးစေ့ ပတ်စေ့ ရှင်းပြတော့ ထွန်းဇော် စိတ်မကောင်း၊ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုလည်း အလျင်အမြန် ချလိုက်မိသည်။

‘‘ မိချော . . . ကားပေါ်တက်’’

‘‘ အစ်မရေ . . ရှေ့မှာ ဟောင်းလောင်းကြီးခင်ဗျ . . တိုးထား’’

‘‘ ကြပ်နေပြီ စံလှရဲ့’’

‘‘ ဒါမျိုးက ကြပ်မှကောင်းတာ အစ်မရဲ့ . . ရှေ့တိုး’’

‘‘ ဆောင့်တယ်ဟဲ့’’

‘‘ ဆောင့်မယ်လေ . . . ဥက္ကံကျော်ရင် ပိုဆောင့်ဦးမယ် အမေဂျမ်း ဝင်သလားအောက်မေ့ရတယ် . .ယုံမလား မသိဘူး’’

စံပယ်ယာ စံလှ ရိုးသားစွာ ပြောနေသော်လည်း ရန်ကုန်ပြန် ကုန်သည်များချည်း ရွေးတင်လာသော ခရီးသည်များက ငိုက်မြည်းရင်းမှ ပြုံးကြသည်။

‘‘ အစ်မရေ . . ပေါင်လေးဖြဲလိုက်ပြီး ခွလိုက်ပါလား အဆင်ပြေသွားတာပေါ့’’

ကားပေါက် အတက်အဆင်းဘေးမှ တောင်းလွတ်ကြီးကို ပိုက်ကာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ထိုင်နေသော အသက် (၂၀) ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို လက်ညှိုးထိုးပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ်’’

‘‘ မခွတတ်ဘူးဟဲ့’’

‘‘ ဟာ . . ဒါတော့ အစ်မ သက်သက်လိမ်တာပါဗျာ စမ်းပြီးခွကြည့်လိုက်စမ်းပါ . . နောက်ဆို ခွတတ်သွားရော’’

‘‘ ကိုယ့် . . မအေ . . ’’

‘‘ ဟင်း . . ဟင်း . . မဆဲနဲ့နော် . . စံလှဆိုတဲ့ကောင်က မကျေနပ်ရင် . . ကန်ချခဲ့မှာ’’

‘‘ အံမာ . . . လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား’’

‘‘ လုပ်ရဲလို့ပေါ့ဗျာ . . ဟင်း . . . ဟင်း . . . လုပ်ချင်တာပေါ့’’

စံလှအကြောင်း သိနေကြသော ဒေါ်ဒေါင်းတို့ အုပ်စုက စံလှကို မျက်စပစ်ပြီး မြှောက်ပေးနေကြ၏။ ခရီးသည် မိန်းကလေးက မျက်နှာကြီးနီပြီး ဒေါကန်နေ၏။ ထောက်ကြံ့ကို ကျော်ပြီး မှော်ဘီ မဝင်ခင် မိုးချုပ်စပြုလာသည်။ တပ်ကြီးကုန်းအလွန် မှော်ဘီ အဝင်၌ လမ်းမီးတိုင်များ လင်းနေချေပြီ။ မိချောကိစ္စကို ကူညီရင်း မောင်းနေကျ ကိုသိန်းအောင်၏ ချက်ပလက် ဘတ်(စ်)ကားကို ပြည်ခေါက်ကြေးစား ထွန်းဇော် မောင်းလာခြင်းဖြစ်ပြီး ရွှေမြယာကုန်း အလွန်၌ တိုက်ကြီးဘက်မှ ဝင်လာသော အီဇူးဇူးကားကြီးများ မီးရောင်ကြောင့် သတိထားမောင်းနေရသည်။  မိုးညို . . သရက်ချောင်း လမ်းခွဲအရောက် ...

‘‘ ဒိုင်း . . ဖေါင်း . . ဖလပ် . . ဖလပ် . . ဖလပ်’’

ဘီးပေါက်သွားသည်။ လိုင်နာကျွတ်က တရွတ်တိုက်ကြီး . . ဖလပ် . . ဖလပ် နှင့်ပါလာသည်။

‘‘ ကျွတ်ပြီကွာ စပယ်ယာဝှီး မပါဘူး’’

စံပယ်ယာ စံလှစကားက ထွန်းဇော်နားထင်ကို တူနှင့် ထုလိုက်သည်နှင့် တူလှသည်။ 

‘‘ ဟိုင်းဝေးမောင်းတာ စပယ်ယာဘီး မယူလာဘူးလား စံလှရ’’

‘‘ မေ့တာ အာစရိရဲ့ .. ဂိုဒေါင်ရှေ့မှာ ထုတ်ပြီးသား’’

သာယာဝတီ ပန်းကန်စက်မှ လျှပ်စစ်မီးရောင် ပြာလဲ့လဲ့ကို ထိန်ထိန်ညီးအောင် လှမ်းတွေ့နေရသော်လည်း ထွန်းဇော်တို့ ကားရပ်ထားသော နေရာက ခြုံနွယ် လယ်ကွင်းနှင့် မဲမဲမှောင်နေသည်။ နောက်ကားကို မျှော်သူက မျှော်သည်။

‘‘ ကိုးကိုးတစ် အလာကို စောင့်ရတော့မှာပဲ’’

မနက် လေးနာရီခန့် ထွက်လာမည့် ကိုသိန်းအောင် မောင်းလာသော ကားကိုသာ စောင့်ဖို့ရှိတော့၏။ စံလှက လွယ်အိတ်ကို စလွယ်သိုင်းလွယ်လိုက်၏။

‘‘ ငွေပါတဲ့သူတွေ လုံလုံခြုံခြုံ ထားဗျို့ ရန်သူမျိုးငါးပါးတော့ တာဝန်မယူနိုင်ဘူးနော်’’ 

မှောင်ကြီးမဲထဲ၌ ခြောက်ခြားစွာ ငြိမ်သက်သွား၏။

‘‘ ကားပေါ်မှာ အိပ်ချင်တဲ့သူ ဝင်အိပ် . . နှင်းမစိုဘူးပေါ့ဗျာ ကျုပ်တို့ကတော့ ကားစောင့်ရမှာမို့ ကားခေါင်းပေါ် တက်အိပ်မှာ’’

ထွန်းဇော် ဖင်ထိုင်ခုံအောက်မှ စောင်ပါးလေးထုတ်ယူပြီး ကားအောက်ဆင်းရန် ပြင်လိုက်သည်။

‘‘ အစ်ကို . . ’’

အားငယ်တုန်လှုပ်နေရှာသော မိချောအသံက တိုးညှင်းလွန်းလှသည်။ ထွန်းဇော် လှည့်ကြည့်သည်။

‘‘ မိချော ပိုက်ဆံအိတ် ယူထားပေးပါနော်’’

စပယ်ယာ စံလှ စကားကို ခရီးမသွားဘူးသော မိချောက အဟုတ်ထင်ကာ အကြီးအကျယ်ကြောက်နေ၏။ 

‘‘ အလကား စံလှ နောက်တာပါ မိချောရဲ့ ဒီလမ်းက လုံခြုံပါတယ် . . ဒို့သာ မသိတာ ဒီအမှောင်တွေထဲမှာ တပ်မတော်က အမြဲကင်းလှည့်နေတာပါ၊ နဲနဲ ညနက်သွားတော့ တွေလိမ့်မယ်လေ ရဲဘော်တွေ’’ 

‘‘ ဟာ . . သူများကို မလိမ်ပါနဲ့ အစ်ကိုရယ် ယူထားပေးပါနော် . . မိချော တကယ်ကြောက်တာ’’ 

ထွန်းဇော် ထပ်ရှင်းပြမနေတော့၊ မိချော လွယ်အိတ်လေးကို ဖင်ထိုင်ခုံ သေတ္တာထဲ ထည့်ပြီး သော့ခတ်ပေးလိုက်၏။

..........................................................................................................................................

အမှောင် . . . ။ အမှောင်သည် အေးစက် ပိန်းပိတ်လာသည်။

‘‘ ဝှီး . . . ကျလိုက်တဲ့နှင်းတွေကွာ’’

စံလှက စောင်ကို တင်းတင်းခြုံရင်း ငြီးသည်။ ပါးစပ်က ဆေးပေါ့လိပ်ကိုလည်း တွင်တွင်ဖွာသေးသည်။

‘‘ စံလှ အိပ်ပြီလား . . ဟဲ့’’

ဒေါ်ဒေါင်းအသံ ကားထဲမှ ထွက်လာလေသည်။

‘‘ ဘယ်လိုလုပ် အိပ်လို့ရမှာလဲဗျာ၊ နှင်းတွေက တအားကျနေတာ’’

‘‘မအိပ်သေးရင် လာလေ ဟဲ့ လက်ဖက်စားမယ်’’ ‘‘အေးဗျ ကျွန်တော်လည်း ခုမှဆာလာတာ’’

ပြူတင်းပေါက် တံခါးကို နင်းပြီး ဆင်းရန်ပြင်သည်။ ကားအတွင်း၌ မှောင်နေသည်။

‘‘ မီးထွန်းဖို့ မပါကြဘူးလားဗျာ’’

‘‘ ဟဲ့ . . နင့်ကား ပျက်မယ်လို့မှ ကြိုမသိတာ’’

‘‘ အော ကြိုသိရင်လည်း ကျုပ်ကလည်း ထွက်တောင်မလာဘူး’’

ထွန်းဇော် စစ်အင်္ကျီကော်လံကို ဆွဲထောင်ထားရင်း ရန်ကုန်ဘက်မှ ပေါ်လာအံ့သော ကားများကို မျှော်နေမိသည်။စံလှနှင့် ဒေါ်ဒေါင်းတီးတိုးစကားတွေ ပြောနေ၏။ ဒေါ်ဒေါင်းအုပ်စု၌ ဒေါ်ဒေါင်း၊ မခင်၊ မသိန်း၊ မပွင့်နှင့် ထွန်းဇော် မသိသော မျက်နှာစိမ်း မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ပါသည်။ ပြည်၊ ရွှေတောင် သွားကြမည့် ခရီးသည် ( ၄ ) ယောက်ကလည်း အမျိုးသမီးချည်း ဖြစ်၏။ မိချောနှင့်ဆိုလျှင် စုစုပေါင်း ခရီးသည် ( ၈ ) ယောက်ပါသည်။ သေတ္တာခွံ ဆီပီပါခွံနှင့် ဂုန်နီအိတ်များကြောင့် ကားက အတန်ငယ် ကြပ်သယောင် ဖြစ်နေရ၏။

ညီညာစွာ တန်းစီနေသော သာယာဝတီ ပန်းကန်စက်ဆီမှ လျှပ်စစ်မီးရောင်သည်ပင် ထွန်းဇော်တို့အတွက် အားရှိစရာဖြစ်နေရ၏။ ဆောင်းညသည် အေးစက်စွာ တိတ်ဆိတ်နေ၏။

‘‘ အစ်ကို . . အစ်ကို ခဏ . . ခဏ’’

မှေးစင်းသယောင် မျက်ခွံများကို မနဲဖွင့်ရ၏။ မိချောအသံဟုလည်း စိတ်ကသိလိုက်သည်။

‘‘ အစ်ကို စပယ်ယာ မကောင်းဘူး’’ 

‘‘ ဟင် . . . ဘာဖြစ်လို့လဲ မိချောရဲ့’’

မိချော ဆက်မပြော၊ လက်နှစ်ဖက်ကို ချိုးဖဲ့လုပ်ရင်း ခေါင်းကို ငုံ့နေသည်။ ကြယ်ရောင် ဖျော့ဖျော့က မိချော လှုပ်ရှားမှုလေးများကို မြင်နေရလေသည်။

‘‘ စံလှ . . . မိချောကို . . . ဘာ’’

‘‘ အို . . မိချောကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး . . . ဟို ဒေါ်ဒေါင်းဆိုတဲ့ မိန်းမနဲ့ မိချောပြောမှာ’’

‘‘ အော် ဟော် သူက ဒီလိုပဲ မိချောရဲ့ ကုန်သည်တွေနဲ့ ရင်းနှီးနေတော့ အတူတူ အိပ်တတ်တယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး . . . အဟင်း’’

‘‘ အာ . . . ဖြစ်နေတာ အစ်ကိုကလဲ မသိပဲနဲ့’’

‘‘ ဖြစ်နေတာ . . . ဟုတ်လား’’

‘‘ အင်း . . ဆို သွားချောင်းကြည့်ပါလား’’ 

‘‘ ဟင် မကြည့်ရဲဘူး ဟင်းဟင်းဟင်း’’

ကတ္တရာလမ်းသည် နွေးနေသည်။ မာကျောသော ကတ္တရာလမ်း နွေးနွေးပေါ်၌ ထွန်းဇော် ထိုင်ချလိုက်ရာ မိချောသည်လည်း သူနှင့် မနီးမဝေး၌ အသာအယာ ထိုင်လိုက်ရှာသည်။ ထွန်းဇော်၏အကြည့်က မိချောထံရောက်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် မိချော၏ ကိုယ်ခန်ဓာ . . . ကျန်းမာတောင့်တင်းသည်။ ရိုးသားပုံ အမူအယာလေးများက ထွန်းဇော်ကို ကရုဏာသက်စေသည်။

‘‘ မိချော ရင်တွေခုန်နေတာ’’ 

အဆက်အစပ်မရှိ တိုးတိုးပြောသည်။

‘‘ ဘာဖြစ်လို့ . . ’’

‘‘ ဟိုမှာ ဖြစ်နေကြတာကြီးကို တွေ့ပြီလား’’ 

မပွင့်တပွင့်လေး ပြောလိုက်သော မိချော၏ အသံလေး တုန်လှိုက် လှိုက်ခတ်နေသည်မှာ ထင်ရှားလှသည်။ မြောင်းလာပေးတာလားဟု ထွန်းဇော် တွေး၏။ အထာပေးနေတာ ဟုတ်ရင်ကောဟု တွေးကာ စိတ်က မရဲ။ နက်မှောင်သော ကတ္တရာလမ်းကနှင်းထုအတွင်း တိုးထွက်သွားရာသို့သာ ရင်ပူ အာခြောက်နေမိသည်။ 

‘‘ အစ်ကို ကားလာရင်နှိုးနော် မိချော အိပ်မလို့’’ စောင်ပါးလေးကို ခင်းပြီး ပြော၏။

‘‘ မြေငွေ့မှုတ်မယ် မိချောရဲ့’’

‘‘ ဒါဖြင့် အစ်ကို့ ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းတင်မယ် ကဲ’’

ခေါင်းလေးက စွေ့ကနဲ ပေါင်ပေါ် ရောက်လာသည်။ သစ်ငုတ်တိုကြီး လှိုင်းပုတ်ခံရသည့်နှယ် တုံကနဲ တုံ၏။ မိချော ဆံပင်ကြားမှ အုန်းဆီနှင့် စံပယ်ရနံ့လေးကို ရှုရှိုက်မိသည်။

‘‘ ချမ်းလာပြီနော်’’

‘‘ အင်း ချမ်းလာပြီ’’

ထွန်းဇော် လည်ချောင်းမှ တစ်ဆို့ဆို့ ထွက်သည့်အသံက လှိုင်းမညီ၊ တုန်ခါနေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက မြင့်လာသည်။ နှလုံးခုန်သံကို မိချောကြားနေရသည်။ တကယ်တမ်း အသည်းနှလုံးကို ကိုင်လှုပ်ခြင်း ခံနေရသလို ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေရသည်က မိချောသာဖြစ်သည်။ မိချော မိန်းမသားတစ်ဦး ဖြစ်နေရခြင်းကိုပင် ကိုယ်ဖါသာ မကျေနပ်။

ထွန်းဇော်ကို စတွေ့လိုက်စဉ်ကတည်းက မချော ရှိန်းကနဲ နှလုံးသွေး ဆောင့်တိုးခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရိုးသားခန့်ညားဟန် ယောက်ျားပီသသော ထွန်းဇော်၏ ဥပဓိရုပ်ကိုက မချောကို ခြောက်ခြားစေခဲ့သည်။  စံလှနှင့် ဒေါ်ဒေါင်းတို့ တရွတှ်ရွတှ် တြွပတ်ြွပတ် အလုပ်ဖြစ်နေသံများကို နီးကပ်စွာ ကြားနေရကတည်းက မိချော မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရသည်။ မိချော အိပ်မောကျနေဟန်ဖြင့် လူးလွန့်ရင်း လက်ကို ထွန်းဇော် ပေါင်ကြားထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။

အောက်ခံဘောင်းဘီ ပါဟန်မရှိသော ထွန်းဇော် လီးတန်ကြီးကို လက်ခုံကြီးနှင့် ဖိမိလိုက်သည်။ ထွန်းဇော် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ လေထိုးလိုက်သော တာယာကျွတ်နှယ် ဖေါင်းဖေါင်းတက်လာသည်။ မိချော အသက်ရှုသံ သိသိသာသာ ကျယ်လာ၏။ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထန်းလျက်ချောင်း လှိမ့်သလို လှိမ့်ပေးနေမိသည်။ အညာမှာ ထန်းလျက်ချောင်း လှိမ့်နေကျ မိချော လက်ကလေးများက ကျွမ်းကျင်၏။ ထောင်းကနဲကန်တက်လာသည်။ နှစ်ဦးစလုံး အထာပေါက်နေကြသည်။ ရင်တွေ

ပူလောင်မောဟိုက်လာကြသည်။ ဟန်ဆောင်မှု အရေခွံသည် တဖြေးဖြေး လျောကျ ပြေဆင်းလာနေသည်။  ထွန်းဇော်၏ လက်များက မိချော ပုခုံး လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးကို လုံးပွတ် ဖိညှစ်မိ၏။ မိချော ‘‘ဟင်း’’ ကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ခေါင်းက ပူနွေးသော ကတ္တရာလမ်းပေါ်

ရွှေ့ပြောင်းချလိုက်သည်။ မှုံရီသော ကြယ်ရောင်ကလေးများအောက် ထွန်းဇော်၏ မျက်နှာကို မိချော အမောတကော ရှာဖွေကြည့်မိသည်။ အထင်သေးသော မျက်ဝန်းများကို မိချော ရွံသည်။ မမြင်နိုင်သော အမှောင်ရိပ်ထဲမှ အစ်ကို့မျက်နှာ၌ အချစ်ရောင်ခြည်များသာ သန်းနေပါစေဟု စိုးထိတ်ဗျာပါဒနှင့် ကြိတ်၍ ဆုတောင်းရသည်။

‘‘ မိချော . . . ရယ်’’

ပြိုဆင်းလာသော ကာမတောင်ကျရေအလျင်၌ သူ၏သိက်ခာကမ်းပါးကြီး တစ်စ တစ်စ တိုက်စားပြိုကျလာသော အသံကြီးက မိချောရင်ကို နွေးထွေးသွားစေသည်။ မရဲတရဲ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း အစ်ကို့လက်များကို မိချော ရဲရဲတင်းတင်းလေး ဆွဲယူပြီး နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ ဖိအုပ် ကိုင်တွယ်စေလိုက်သည်။ အစ်ကို့ အသက်ရှုသံကြီးက ညနေက ကားတာယာအတွင်းမှ လက်ကျန်လေများ စိမ့်ထွက်နေသလို ကျယ်လောင်လာသည်။ 

မိချော အစ်ကို့ပေါင်ကြားသို့ ကမန်းကတမ်း လက်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ မာတင်း မတ်ထောင်နေသော ချစ်စရာ တစ်တုံးတစ်ခဲ အစ်ကို့ပစ္စည်းကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်လေ၏။ အစ်ကို့ဖင်ကြီး မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်ကို မိချောခံစားထိတွေ့နေရသည်။ မိချောနို့တွေပေါ်တင်ပေးထားသော အကို့လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့်ရဲတင်းလာပြီး နို့လေးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လာ၏။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ဦးသား နားလည်မှုရလာကြသည်။ 

‘‘ ကားနဲ့ ဝေးဝေး သွားရအောင်နော် .. ’’

‘‘ အင်း . . . ’’

မိချော စောင်ခေါက်ကလေးကို ကောက်ယူပြီး ကတ္တရာလမ်း အလယ်ကြောမှ ရန်ကုန်ဖက်သို့ ပေသုံးဆယ်ကျော်လောက် လျှောက်ခဲ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ အစ်ကို့ရင်ခွင်၌ ပျော့ခွေမှီလိုက်မိသည်နှင့်ဦးစွာ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်မှာ မိမိ ပေါင်ကြားသို့ အစ်ကို့လက်က ခပ်တင်းတင်း ပင့်အုပ် ပွတ်သပ်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

ထမီခံနေသော်လည်း ယောက်ျားတစ်ဦးက မိမိ၏ အတွင်းပစ္စည်းကို ယခုကဲ့သို့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် အနှိုက်မခံဘူးသေးသော မိချောမှာ ဖြင်းကနဲ ကြက်သီးကလေးများထကာ အေးသောညပင် ဖြစ်လင့်ကစား ချွေးစေးကလေးများပင် ထွက်လာရသည်။

‘‘ ယား . . . တယ်’’

အစ်ကို့ရင်ဘတ်ကို ဖွဖွထုရင်း မပွင့်တပွင့် ပြော၏။ အစ်ကိုက ယုယမြတ်နိုးစွာ မိချော၏ ပါးမို့မို့လေးကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှိုက်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်သိမ့်၏။ ကာမမီးတောက်သည် တရှိန်ရှိန် တောက်လောင်လာသည်။ 

တဆတ်ဆတ် တုန်လာသော ကိုယ်လုံးလေးက ပျော့ခွေကျလာသည်။ အစ်ကိုက လျော့ပုံချပေးရင်း မိချောပေါ်သို့ မှောက်ချ၏။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့မာမာကလေးများက အစ်ကို၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆီးကြိုတော်လှန်လေသည်။ စို့ထွက်လာသော နှစ်ဦးစလုံးဆီမှ ကာမအရည်အနံ့များက သင်ပျံ့လာနေကြသည်။ အစ်ကို့ပစ္စည်း မာတင်းတင်းကြီးက မိချော ပေါင်ရင်းကြားကို ထောက်မိနေရာ အနေရခက်လှသည်။

ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး အရဲစွန့်လျက် အစ်ကို့ဟာကြီးကို နေရာရွှေ့ကာ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ထမီနှင့် လုံချည်သာ ကြားခံရှိမနေပါက စွပ်ကနဲ ဝင်သွားမည်မှာ ဧကန်ပင်ဖြစ်၏။ မိချော ထမီစလေးကို အစ်ကို မသိအောင် ဖြေချလိုက်သည်။ တင်းရင်းနေသော တင်ပါးကော့ကော့လေး အေးကနဲ နှင်းငွေ့နှင့် ထိတွေ့ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အစ်ကို့ ပုဆိုးစသည်လည်း အောက်သို့ ပြေလျော့ကျသွားမှန်း မိချော သိလိုက်သည်။ 

ဤအသိနောက်ဝယ် မိမိ၏ အပျိုစင်ဘဝလေးကို ဝါးမြိုပစ်တော့မည့် အစ်ကို့ဟာကြီးက မိချော၏ တင်းတင်းခုံးခုံး နေရာလေးကို ‘ပြွတ်’’ ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတော့လေသည်။ သွေးသားသန်မာ အသန်စွမ်းဆုံးသော အရွယ်တွေမို့ နှစ်ဦးသား ဖိန့်ဖိန့်တုန်ခါ ဖျပ်ဖျပ်လူးသွား၏။ အင်္ဂါနှစ်ခုက နျစ်အတန်ကြာ ကွဲကွာနေသော မိတ်ဆွေများနှယ် ငြိမ်သက်စွာ ဖိကပ်ပူးနေကြသည်။ ဇိ ကနဲ ဇိ ကနဲ လီးထိပ်မှ ယိုစိမ့်လာသော အရည်နွေးနွေးလေးများက မိချော စောက်ဖုတ်ကို စွတ်စိုစေသည်။ 

‘‘ အစ်ကို့ဟာက အရည်တွေ ထွက်တယ်’’

‘‘ အင်း . . . အရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ’’

‘‘ သွား . . ဟင်း ညစ်ပတ်ကြီး’’

နှစ်ယောက်သား တဟင်းဟင်း ဖက်ထားခဲ့ကြဆဲ ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် မိချော၏ အပေါ်အင်္ကျီလေးနှင် ဘရာစီယာကို အစ်ကိုက ခက်ခဲချွတ်ချော်စွာ ဆွဲချွတ်လေတော့သည်။

‘‘ အင်္ကျီ ပြဲသွားပြီ . . အရမ်းပဲ’’

အစ်ကို့ထံမှ တုန့်ပြန်သံ ထွက်မလာ၊ အသက်ရှုသံကြီးကသာ ပြင်းသည်ထက် ပြင်းထန်လာလေသည်။ မိချော မနေသာတော့ပဲ အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာကို ချွတ်ပေးရ၏။ ညဆိုသော အလင်းမဲ့ဝန်းကျင်၌ မိချောတစ်ယောက် သတ္တိတွေ အရမ်းကြီးကို ကောင်းနေတာ့သည်။ ရန်ကုန်-ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်၌ ဝတ်လစ်စလစ် မိချောတစ်ယောက်ကို ခုလို ပုံစံနှင့်သာ တွေ့လိုက်ကြပါက ကမ္ဘာကျော်သွားမည်လား မသိ။ 

‘‘ မြန်မြန် လုပ်ကွာ . . ချမ်းတယ်’’

ချမ်းတယ် ဆိုသော မုသာဝါဒစကားကို မိချော ဘာကြောင့် ပြောမိသည်ကိုပင် မိချောကိုယ်တိုင် မသိပေ။ ဆောင်းဥတုကို မိချောသတိမရ။ သိမ့်ကနဲ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားခြင်းကိုသာ ခံစားရသည်က အမှန်ပင်ဖြစ်၏။

‘‘ ပေါင် နည်းနည်းကား . . အင်း’’

အစ်ကို့ အသံက အမောတကောနိုင်လှသည်။ လွတ်ကျသွားမှာစိုးသော ဝက်သားတုံးကြီးကို အငမ်းမရ မနားတမ်း ကိုက်ဖဲ့စားသောက်နေသူ၏ အသက်ရှုသံနှင့် တူလှသည်။ မိချော အစ်ကို့ခါးကို ဖက်ထားသည်။ အရပ်ချင်းကမညီ။ အစ်ကိုက ဒေါင်မြင့်နေသဖြင့် အစ်ကိုလီးကြီးက ငိုက်လျှိုးပြီး စိုက်ဝင်နေရသော စောက်ခေါင်းနှင့် ချော်နေပြန်သည်။ မိချော ခြေဖျားလေး ထောက်ခါ ထောက်ခါ အဝနှင့်တေ့ . . တေ့ပေးသော်လည်း မဝင် ကြာတော့ ညောင်းလာသည်။ 

‘‘ အိပ် . . ပေးမယ်ကွယ်’’

အစ်ကို့ခါးကို မလွတ်တမ်းဖက်ရင်းက မိချော ထမီပုံပေါ် ကျောချပြီး လှဲအိပ်လိုက်သည်။ နို့နှစ်လုံးနှင့် အစ်ကို့လီးက ထိခတ် ပွတ်သပ်မိ၍ ရင်မှာ ပူထူပြီး ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ရသည်။ လီးကြီး၏ လုံးပတ်နှင့် အရှည်အနေအထားကိုလည်း ထိတ်လန့်စွာ အနီးကပ် မြင်လိုက်ရ၏။ ကျစ်ကျစ်မာမာ အသားစိုင် ပူပူနွေးနွေး အစ်ကို့လီးကို ကိုင်လျက် ခပ်နာနာလေး ဖိပွတ်ပေးလိုက်လေ၏။ 

‘ ပြွတ် .ပြွတ် . . ဖွတ် . . ပလွတ် . .ပြွတ်’

လီးထိပ်မှ သံစုံထွက်လာသည်။ မိချော သိမ့်ကနဲ ကြည်နူးဆွတ်ပျံ့သော ဝေဒနာတစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်မှ ထွက်လာသော အသံသည် တမျိုးပင် ခံစားရသော အသံတစ်မျိုးလေလားမသိပါ။

‘‘ အ . . နာတယ် . . မိချောရဲ့ . . အရမ်း မဖြဲနဲ့’’  

အစ်ကိုက နာနာကျင်ကျင် ပြောမှ မိချော ရပ်လိုက်သည်။ ထို့အတူ အစ်ကို့ဖင်ကြီးအောက်ဆီသို့ ရွေလျှားသွားသည်။ နွေးထွေးသော ဂွေးဥကြီးများက မိချော ခန်ဓာကိုယ်ကို ပွတ်တိုက်သွားလေသည်။ မိချော လက်နှစ်ဖက်ကို အားပြုပြီး တစ်ဆစ်ချိုး ချိုးထား၏။ အစ်ကိုက သူ့လီးကို အသေအချာကိုင်ပြီး အပေါက်ကို စမ်းတဝါးဝါး တေ့နေပြန်၏။ မိချော သိပ်စိတ်မရှည်ချင်တော့ပေ။ 

‘‘ ကျွတ် . . ဒီမှာ . . ဒီမှာ . . ကဲ တွေ့ပြီလား’’

စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးထိပ်က ပုလင်းဝနှင့် အစို့လို ဖိကပ်မိသွားသည်။ သည်မှာ မိချော မျက်တောင်လေး မှေးစင်းသွားသည်အထိ အီစိမ့် ချိုမြိန်သော အထိအတွေ့။

‘‘ ဘွတ် . . .ဘွတ်’’

‘‘ အား . . . ဝင်သွားပြီ . . အီး . . ရှီး ကျွတ် ကျွတ်’’

လီးထိပ်က ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ကျွံဝင်သွားသည်။ မိချော၏ ဖင်ကြီး နောက်သို့ တွန့်ကနဲ ရွှေ့သွားသည်။ အစ်ကို့ခြေထောက်နှစ်ဖက်က မိချောတင်ပါးနှစ်လုံးကို ဖနောင့်နှင့် ဖိကပ် ဆွဲထားလိုက်ရာ ဖင်ကြီးမှာ ရွှေ့မရတော့ပေ။

‘‘ ဘွတ် . . .ဘွတ် . . ဘွတ်ပြွတ်’’

‘‘ အို . . အ . . အိုး . . အ . . အ . . ဟာ့ . . အား . . ကျွတ်’’

ဘွတ်ကနဲ လီးထိပ်ဝင်သွားသည်နှင့် အရည်စိုစပြုနေသော မိချော၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ‘‘ ဘွပ် ’’ ကနဲ အန်ထွက်လာပြီး ‘‘ပြွတ် ’’ ကနဲ ဟူသော အသံနှင်အတူ နွေးအိသော အရည်ချွဲချွဲများ လျှံထွက်ခြင်းကို သိရှိခံစားလိုက်ရလေသည်။

အသစ်ချပ်ချွတ် ပါကင်မဖွင့်ရသေးသော မိချော၏ စောက်ပတ်ကလေးမှာ တင်းကနဲ ကြပ်စည်းခံရသလိုပင် ဖြစ်သွားရ၏။ အတွင်းပိုင်း စောက်ခေါင်းထဲမှ အလိုးခံရခြင်း အရသာ၏ ကောင်းမွန်ခြင်း ကြည်နူးခြင်းကို လီးထိပ်ကြီးမှ လက်ခံရရှိလိုက်လေသည်။

‘‘ ဘွတ် . . .ဘွတ် . . စွတ် . .ပြွတ်’’

ထွန်းဇော် နှစ်ချက်ဆင့်၍ ခပ်ဖိဖိလေး ဆောင့်ပေးလိုက်၏။ လီးထိပ်မှ နင့်ကနဲနေအောင် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ဆောင့်မိ၏။

‘‘ အ . . အစ်ကို . . ’’

မိချော အသက်ရှုရပ်သွားသည်။ မျက်လုံးထဲ ပြာကနဲ ဝင်းကနဲ ဖြစ်သွား၏။ ကြားဖူးနားဝဖြင့် စဉ်းစားမိသည်။

‘‘ အပျိုမှေး . . ပေါက်သွားတာ’’

ဟုတ်လား . . မဟုတ်လား မသိ၊ နှစ်ဦးသား အတည်ပြုသလို ဆက်လိုးကြသည်။ ထွန်းဇော် ယောကျ်ားလေးစိတ်ထဲ၌ ဘယ်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မဖိုက်ရသေးသော စောက်ဖုတ်လေးကို လှပသော ဘီယာဘူးအသစ်ကလေး ဖောက်လိုက်ရသလို ကျေနပ်သွား၏။မိချောကလည်း ဒါကိုတော့ လေ့လာဘူးသည်။ အပေါက်သစ်ကိုမှ ချစ်တတ်ကြသောယောက်ျားလေးတွေ၏ ညာဉ်ကို သိထား၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ အပျိုမှေးပေါက်သွားပြီဟု သံယောင် ထည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအသံကြားမှ ထွန်းဇော် အားထည့်ပြီး ကြုံးတော့သည်။

‘‘ ဘွတ် . . .ဘွတ် . . ဖွတ် . . ဖတ်’’

‘‘ အင့် . . အင့် . . အင့် . . အ . . အား . . ဟ . . လားလား’’

မိရွှေချောတစ်ယောက် ကိုယ့်အတတ်နှင့် ကိုယ်စူးပြီ၊ နင့်နေအောင် ခံရသည့် ပေါင်နှစ်ဖက်က ကားပြီး အပေါ်သို့ ဖြဲထောင်ထားရာ ဆီးခုံက မောက်တင်းလျက် ခပ်မို့မို့လေး ကော့တင်ပေးသလိုဖြစ်၏။ ကုတင်မဟုတ်၊ ကြမ်းမဟုတ်။ ကတ္တရာလမ်း မာမာမှာ ထင်တိုင်းဆောင့်နိုင်၏။( မြေကြီး၌ ဖိုက်ရသော အရသာနှင့် တောင်ဆုပ်ခန့် ထူသော ဖဲမွေ့ယာပေါ်၌ ဖိုက်ရသော အရသာမှာ အပျော့ အမာ ခံအား ဆောင့်အား ကွာလွန်းလှသည်။ အောက်ခံက မာနေလျှင် တင်ပါးအသားဆိုင်တို့၏ ရုန်းကန်ပြန်ကြွပေးမှု အရသာကို ပိုပြီး ထိထိမိမိ ခံစားသိရှိနိုင်၏ ... စကားချပ် ။ )ယခု မိချော နင့်နေအောင် အလိုးခံရသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ကျင်တက်သွားအောင်ထိသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အားပါ၏။ ကြီးမားလှသော ဖင်သားကြီးများသာ မရှိပါက အရိုးတွေ အမှုန့် ဖြစ်ကုန်မလားဟု မဆိုနိုင်ချေ။

‘‘ အစ်ကို က အဆုံးထိ ဆောင့်တာပဲ . . တခါထဲ . . အင့်’’

‘‘ နာ လို့လားဟင်’’

‘‘ နာတာပေါ့ အသက်အောင့်ထားရတာ . . အသက်ရှုဖို့တောင် အချိန်မရတော့ဘူး . . အားကြီး ကြမ်းတာပဲ’’

ငိုသံလိုလို ဒေါသသံလိုလို ပြောလိုက်သော မိချောစကားကြောင့် ထွန်းဇော် အကြမ်းဆုံးသော ဆောင့်အားမှ ကပ်ညောင့်လိုးနည်းသို့ ပြောင်းလိုက်လေသည်။

‘‘ ဘွတ် . . .ဘွတ် . . စွတ် . . ဘွတ် . . စွတ်’’

‘‘ အင့် . . အင့် . . အဲ့ . . အဲဒါက တော်သေးတယ် တခါတည်းများ အသက်ရှုလို့ကို မရဘူး’’ 

‘‘ ပြွတ် . . ဘွတ် . . .ဘွတ် . .’’

‘‘ ဟ . . အ . . အိုး . . အိုး . .အဆုံးချည်းဝင်တာပဲကွယ်’’

လီးမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများက မိချောရဲ့ စောက်မွှေးအုံလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး ဖိကြိတ်ပြီး ညောင့်နေသည်။ဗြိ ကနဲ ဗြိ ကနဲ အမွှေးချင်း ဖိကြိတ်သံက တစ်ခါတစ်လေ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်ထွက်လာတတ်လေ၏။

‘‘ အ . . အစ်ကို အရမ်းအဆောင့်သန်တယ် . . ကျွတ် . . ကျွတ် . . ’’

‘‘ ဆောင့်တာ မိချော မကြိုက်ဘူးလားဟင်’’

‘‘ ဆီးခုံနာတယ် ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး၊ အရသာမှ မရှိတာ စွတ်ညောင့်နေတာပဲ မုန်းတယ်’’

ပါးစပ်ကလေး ရဲရဲဖြင့် နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးလေး ပြောနေသော မိချောအသံက လေသံလေးမျှသာဖြစ်၏။ 

‘‘ အစ်ကိုလီးကြီးကို အားရရဲ့လားဟင်’’

‘‘ ဟာ အစ်ကိုကလည်း . . . သွား မသိဘူး’’

‘‘ ခံလို့ ကောင်းရဲ့လားလို့ မေးတာပါ’’

‘‘ ဟိ ဟိ တော်ကွာ မမေးနဲ့ ရှက်တယ်’’

‘‘ အ . . အင့် . . ဟင့် . . အင့် . . အင့် . . အား ကျွတ် ကျွတ်’’

စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်နေစဉ် နို့အစို့ခံရသော အရသာမှာ မိန်းခလေးတစ်ဦးအတွက် အမြင့်ဆုံး ခံစားမှုပင် ဖြစ်သတည်း။

‘‘ ရှီး . . အား . . ကျွတ် . . ကျွတ် . . အီး . . အား . . အစ်ကို . . ဖယ် . . ဖယ်တော့ . . ’’

‘‘ ဟာ ဘာလို့ဖယ်ရမှာလဲ . .ပြွတ် . .ပြွတ်’’

‘‘ အာ . . ဒီမှာ ထွက် . . ထွက်ကုန်တော့မယ် ဖယ်ပါဆို’’

‘‘ ထွက် . . ထွက် . .ပြွတ် . .ပြွတ်’’

‘‘ ဟင့်အင်း . . အား ဒုက်ခပါပဲ . . ရှီး . . ပြွတ် . .ပြွတ် . . ဘွတ် ’’

‘‘ အား . . အား . . အား . ’’

မိချောအသံ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်။ ဘတ်စ်ကားဆီမှ လူသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။

‘‘ သိပ်မအော်နဲ့လေ လူတွေကြားကုန်လိမ့်မယ်’’

‘‘ အို ကြား ကြား မတတ်နိုင်ဘူး . . အား အား’’

ကောင်မလေး စွတ်အော်နေပြန်သည်။ ‘‘ဖြင်း’’ ကနဲ ရှိန်းတက်သွားရသော ခံစားမှုနှင့်အတူ လီးထိပ်မှ အားရပြည့်ဝသော ခံစားမှု သုတ်ရည်များ ဇိကနဲ ဇိကနဲ မိချောလေး၏ စောက်ခေါင်းအဆုံး၌ စိမ်ထားရင်း ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့သည်။ မိချော၏ စောက်ပတ်လေးထဲ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှစ်ယောက်သား အသားချင်း ဖိကပ်ပူထားရင်း ရွစိ ရွစိဖြင့် အရှိန်မသေသေးသလို ကပ်ဆောင့်ရင်း ညောင့်ရင်း ကာမအရသာကို အပြည့်အ၀ ခံစားလိုက်ကြရလေသည်။

လူသူကင်းမဲ့သော ဟိုင်းဝေးလမ်းမကြီးပေါ်မှ အပျိုစင်မလေး၏ သွေးကွက်လေးကိုတော့ဖြင့် မည်သူမျှ ရေးကြီးခွင်ကျယ် သတိထားမိကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပါချေ၊

.................................................................................................................................

‘‘ မိချောကို . . . ကို မေ့လိုက်ပါ နော်’’

ပိုက်ဆံအိတ်လေးလာယူရင်း ကားပေါ်က အဆင်း၌ မိချော ကပ်ပြောသည်။ ထွန်းဇော် လှိုက်ကျင်သော ခံစားမှုကို ခံစားရသည်။

‘‘ မိချောတို့ ရွာကို ပြောပြခဲ့ဦးလေ . . ’’

‘‘ အို . . အပိုတွေ’’

မိချော မျက်နှာထား တင်းတင်းလေးဖြင့် တစ်ချက်ဟောက်ပြီး ဆင်းသွားသည်။ ကားလမ်းဘေးရှိ ဖုံထနေသော လှည်းလမ်းမအထိ နောက်မှကြည့်ပြီး တန်းပြေးသွားသည်။

‘‘ မောင်း . . ဆရာရေ့ မောင်း’’

‘‘ မမောင်းသေးဘူးလားကွာ’’

‘‘ အမ် . . ရောဂါကျွမ်းနေပြီ’’

‘‘ ဇော်ကြီး မောင်းကွာ’’

‘‘ . . . . . ’’

‘‘ ကျွန်တော် မောင်းလို့မရတော့ဘူး ကိုစံလှ’’

ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောလိုက်သော ထွန်းဇော်ကို စံလှ သက်ပြင်းချရင်း ကြည့်သည်။ 

‘‘ ခက်ပြီ ကဲဖယ် ငါပဲ မောင်းမယ်’’

စပယ်ယာစံလှ ဒရိုင်ဘာ ထိုင်ခုံ၌ ဝင်ထိုင်ပြီး မောင်း၏။ ရေးရေးပျပျ မိချော၏ သဏ္ဍန်လေးကို ထွန်းဇော် လွမ်းဆွတ်ကြေကွဲစွာ နောက်ဆုံးငေးနေမိခဲ့သည်။ ကားသည် အိုးသည်ကုန်းကို ကျော်လပြီး ဖြစ်သည်။ ခရီးသည် တစ်ယောက်မျှ မကျန်တော့။ 

‘‘ ငါ ငယ်ငယ်က အခု သွင်ရုံမှာ ရုပ်ရှင်စပြီး ကြည့်ဘူးတယ်၊ နောက် နှစ်နှစ်လောက်အထိ သွင်ရုံမှာပဲ ကြည့်တယ်၊ သွင်ရုံကိုပဲ ကြိုက်တယ်၊ နောက် လည်လာတော့ ပပဝင်းရုံ ကြည့်တယ်၊ သွင်ရုံကို မသွားတော့ဘူး၊ နောက် သမ္မတ မှာပဲ ကြည့်တယ်၊ ဘယ်ရုံမှ မသွားဘူး။ အခု ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးကို ငါကြည့်တယ်၊ ရုံ မရွေးတော့ဘူး၊ ဘယ်ရုံဖြစ်ဖြစ် ကြည့်တယ်၊ မိန်းမလဲ ဒီလိုပါပဲ ဇော်ကြီး၊သာတာမတွေ့သေးတော့ . . ဟင်း ဟင်း’’

ကားကို မောင်းရင်းက စံလှ လူလည်ကျနေ၏။ ထွန်းဇော် အံကို ကြိတ်ထားသည်။ မချစ်ဘူးသော အသည်း၌ . . အပြစ်အနာအဆာကင်းသော အသည်းသန့်သန့်လေးပေါ်၌ အမာရွတ် ထင်စေသော အချစ်ငရဲမီးကို သွန်းလောင်းချပေးသွားသော အဆိပ်ပန်းမလေး မရွှေချော . .ပြန်လည်ဆုံစည်းခဲ့သည်ရှိသော် . . . . . ။

‘‘ ဟေ့ကောင် ထွန်းဇော် ငါ ဒီမှာကွ’’

‘‘ လခွေးမှပဲ မင်း ကလပ်စ်ကလည်း မပြီးသေးဘဲနဲ့’’

မျက်မှန်ထူထူနှင့် အင်းတီ ခေါ် တရုပ်က ထွန်းဇော်ဘေး ဝင်ထိုင်သည်။ အင်းတီနှင့် အတူ အတန်းတူ ကျောင်းသားတစ်ဦးဖြစ်သော စာဂျပိုးလေး ခင်မောင်ထွန်းလည်း ပါလာသည်။

‘‘ မင်းတို့က ဘာလို့ ငါ့ကို ရှာနေရတာတုန်း ဆိုစမ်းပါဦး’’

‘‘ ကား . . ကား ကိစ္စ ပြောချင်လို့ .. ’’

‘‘ ငှားမလို့လား’’

‘‘ ငှားမလို့ပေါ့ကွ .. ဝယ်နိုင်မှတော့ မင်းဆီ လာမလား’’

‘‘ အင်း ပြောလေ ဘယ်သွားမှာလဲ’’

‘‘ ဘယ်မှ မသွားဘူး အိမ်ပြန်မှာ’’

‘‘ ကြိုပို့ လုပ်ရမှာလား’’

‘‘ ဒါပေါ့ ..  တို့လေးယောက်တည်း’’

‘‘ လေးယောက်က မင်းရယ် . . ခင်မောင်ထွေးရယ် . . ’’

‘‘ ငြိမ်းငြိမ်းနဲ့ စတယ်လာကောကွ’’

စတယ်လာက ဂွမ်းလေးလို ဖြူနုသည်။ ကျောက်သားလေးနယ် မွတ်ညက်သည်။ သလင်းကျောက်လေးနှယ်ကြည်လဲ့နေသည်။ အဝေးမှ ကြည့်ရုံမျှဖြင့် ထင်းကနဲ ပေါ်လွင်နေသည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုကို ကျော်လွန်ပြီး ၂၅ ရာစု ဆီသို့ ခြေလှမ်းကျွံထွက်နေအောင် ရှေ့မှပြေးနေသူလေးပင်တည်း။

‘‘ ကိုင်း မနက်ဖြန်ကစပြီး ကြိုပို့နော်’’

‘‘ အချစ် ကြိုပို့ကျောင်းကားလို့ ရေးထားရမှာပေါ့နော်’’

‘‘ မင့်မအေ . . အချစ်ကြိုပို့လား’’

ခင်မောင်ထွေးက ရုတ်တရက် ရယ်လိုက်ပြီးမှ သူ့အစ်မပါကြောင်း သတိရသွားပြီး ထွန်းဇော်ကို မကျေမနပ် ကြည့်ကာ ထွက်သွားလေတော့သည်။

..........................................................................................................

‘‘ ကားပေါ်က ကိုဇော်ကြီး ရည်းစားလားဟင်’’

‘‘ ဟာ ဟိတ် ကြားသွားပါဦးမယ် ဓါတ်ဆီ ပေးစမ်းပါ’’

‘‘ ချောလိုက်တာနော် ကိုဇော်ကြီး မိတ်ဆက်ပေးပါလား’’

‘‘ အရေးမပါတာ ရီနွယ်ရာ လုပ် . . လုပ်စမ်းပါ အာပလာတွေပါ၊ ငါ့ကားငှားစီးတာပဲကြည့်လေ ဟင်းဟင်း’’

ရီနွယ် ဂါလံခွက်ကြီးကိုင်ပြီး စတယ်လာကို ငေးနေမိ၏။

‘‘ ခလုတ်တိုက်ပြီး ဂန့်နေဦးမယ် အောက်ကြည့်’’

စတယ်လာနှင့်စာလျှင် ရီနွယ့်၏ အလှကမှ အကြည့်ခံနေသေး၏။ စတယ်လာ့ အလှက သစ်လွင်တောက်ပသော အလှဟုတော့ ဆိုနိုင်ပေသည်။ငြိမ်းငြိမ်းဆိုသော ခင်မောင်ထွေးအစ်မက အနည်းငယ် ရင့်ကျက်သယောင်ရှိသည်။ ပြာလွင်သော မျက်လုံးလေးများက ထာဝစဉ် ရှက်ရွံ့စွာ ငုတ်လျှိုးနေတတ်သည်။ ထွန်းဇော် သတိထားမိသည်။ အင်း နှင်းဆီနဲ့ ခရေလို အလှမျိုး . . . ။

အင်းတီနှင့် ခင်မောင်ထွေး ဂျီကျနေသဖြင့် ဓါတ်ဆီပင် ဝယ်မထည့်ခဲ့ရပဲ ရီနွယ်တို့ဆိုင် ရောက်မှ ဝယ်ထည့်ရသည်။ အမေဝိုင်းက စူးစမ်းသော မျက်လုံးများနှင့် ထွန်းဇော်ကို ကြည့်သည်။သည်အကြည့်ကိုလည်း ထွန်းဇော် နားလည်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အရှက်ပြေ ဟက်ကနဲ ရယ်ရင်း . . ။

‘‘ ကျောင်းကား ဖြစ်နေပြန်ပြီ အမေဝိုင်းရေ’’ အမေဝိုင်းက မဲ့ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

‘‘ ဟေ့ကောင် လုပ်ဟ မြန်မြန်’’

‘‘ လာပါပြီကွ မင်းတို့ကလည်း ခုမှ ခုနှစ်နာရီခွဲသေးတာ’’

ခင်မောင်ထွေး ပေါ်တာကတ် ဦးခေါင်းမှ လှမ်း၍အော်၏။ ထွန်းဇော် ရီနွယ့်လက်ထဲမှ ဂါလံခွက်ကို ယူပြီး ဆီထည့်သည်။

‘‘ အင်ဂျင်ဝိုင် မရောတော့ဘူးလား ကိုဇော်’’

‘‘ ရှိသေးတယ်ဟ တစ်ပုလင်း ဒီမှာ’’

ဒရိုင်ဘာနောက်ခုံမှ အင်ဂျင်ဝိုင်ပုလင်းကို ဓါတ်ဆီတိုင်ကီထဲ ရောပေးလိုက်သည်။

‘‘ ဓါတ်ဆီနဲ့ ရောထည့်ရလားဟင်’’ အံ့သြဟန်ဖြင့် စတယ်လာက မေးသည်။

‘‘ ဟမ်းဘီး၊ ဒိုင်ဟာ့စုနဲ့ ပေါ်တာကတ်က အင်ဂျင်ဝိုင်နဲ့ ဓါတ်ဆီ ရောကျွေးရတာချည်းပဲလေ’’

‘‘ အော် ခုမှ သိတာ’’

စတယ်လာနှင့် စကားပြောဖြစ်သွားသည်။ ရီနွယ်က ဘာမှန်းမသိ ထွန်းဇော်လက်ထဲမှ ဂါလံခွက်ကို ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ယူပြီး ဆောင့် . . ဆောင့်နှင့် ထွက်သွားလေ၏။

‘‘ အဟီး ကိုဇော်ကြီး သူက ဒီဆိုင်ကလား’’

ခင်မောင်ထွေးက စပ်ဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ 

‘‘ အင်း ဓါတ်ဆီရောင်းတဲ့ အမေဝိုင်းသမီးလေ’’

‘‘ မှည့်တယ်နော် ဟဲဟဲဟဲ’’

အင်းတီက ကားနောက်ခန်းမှ လှမ်းအော်သည်။

‘‘ ဟိတ်ကောင် နှာဘူး စွတ်ပြောမနေနဲ့ ကိုဇော်ကြီး ပစ္စည်းဖြစ်နေရင် မျက်နှာပူစရာကြီး’’ ‘‘ဟာကွာ . . ’’

‘‘ ညနေကို မာလာဘက် ခဏသွားကြမယ်နော်’’

‘‘ ရတယ်လေ ကလပ်စ်ပြီးမှ မဟုတ်လား’’

‘‘ အင်းပေါ့ .. ငြိမ်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ချိန်းထားလို့’’ 

အင်းတီကို သာမန်လေသံနှင့် ပြောနေသော်လည်း စတယ်လာက တစ်စုံတစ်ရာ နောက်ပြောင်ရန် ပါးစပ်ပြင်နေသည်။

‘‘ ဗျို့ ကားဆရာ ညနေ ချိန်းထားတာရှိတယ်နော် မမေ့နဲ့’’

‘‘ ဘာလဲ ဘာပြောတာလဲ’’

ကားစက်သံနှင့် မရှင်းသော ဇော်ကြီးက လှည့်မေး၏။ စတယ်လာ ခွက်ထိုးခွက်လန်လေး ရယ်နေသည်။

‘‘ အင်း . . ဒါ . . ဒါ ရယ်စရာလား ဟဲ့’’

အင်းတီက မျက်နှာထိ မျက်နှာထားအပြောကြောင့် စတယ်လာ့မျက်နှာ ဘရိတ်ဆောင့်နင်းခြင်း ခံလိုက်ရသော တိုယိုတာကားနှယ် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး အရယ်ရပ်သွား၏။

.........................................................................................................................................

‘‘ ဒီည စတိတ်ရှိုးလက်မှတ် ရလာတယ်ဟေ့’’

‘‘ ဟယ် ပြစမ်း’’

‘‘ အို ဘယ်မလဲ .. သုံးစောင်တည်း’’

စတယ်လာက စိတ်ပျက်သလို ညည်း၏။

‘‘ စတယ်လာတို့ သွားကြပါ ငြိမ်းက အိပ်ရေးပျက်သိပ်မခံနိုင်ဘူး’’

ငြိမ်းငြိမ်းက လက်မှတ်သုံးစောင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ 

‘‘ ဟယ် . . အယ် . . မဟုတ်တာ ဒါဆို အဟီး . . ငါတို့ပဲ သွားရမှာပေါ့’’ 

စတယ်လာ့စကားကြောင့် ခင်မောင်ထွေး ခမျာမှာ ပျာပျာသလဲ ဖြစ်သွားရ၏။ထိုစဉ် ပါဝါမျက်မှန်လေးဖြင့် သွယ်လျဖြူနွဲ့သော ကျောင်းသူတစ်ဦး ကင်တင်းထဲသို့ ဝင်လာရင်းငြိမ်းငြိမ်းကို ပြုံးပြ၏။

‘‘ ဟော ဖြူရောက်လာပြီ လာ ထိုင်’’

ဖြူဆိုသော ပါဝါမျက်မှန်နှင့် မိန်းကလေးက တွေ့နေကျ အင်းတီနှင့် ခင်မောင်ထွေးကို ပြုံးပြရင်းအကြည့်က ထွန်းဇောဆီ ရောက်သွားသည်။ ထွန်းဇော်က သောက်လက်စ ထောပတ်တစ်ဇွန်းကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းရင်း ခပ်ရေးရေး ပြုံးပြဖြစ်သည်။ 

‘‘ သူက ကိုထွန်းဇော်တဲ့ .. တို့အဖွဲ့ထဲကပဲ’’ 

‘‘ ဟုတ်လား ဒါဆို အီကို အဖွဲ့ကြီးစုမိတာပေါ့’’

စတယ်လာတစ်ယောက် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဖြူတို့ကြား၌ ထွန်းဇော် မျက်နှာငယ်စွာ ကျန်ရစ်သည်ကို လှည့်၍မျှပင် မကြည့်တော့ချေ။ 

....................................................................................................................................

‘‘ ဟင် စတယ်လာ မကြည့်ဘူးလား’’

ဖြူကပါ ငြိမ်းငြိမ်းတို့နှင့်အတူလိုက်မည်ဖြစ်လာသဖြင့် အစီအစဉ်က ပြောင်းသွားပြီးစတယ်လာ၊ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဖြူတို့ သုံးယောက်သား စတိတ်ရှိုးကြည့်ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ .. ထွန်းဇော်က ကားပေါ်မှာပဲ ထိုင်စောင့်ပြီးတယောက်ထဲ ပျင်းပျင်းနှင့်ကျန်ခဲ့စဉ် စတယ်လာက ပြန်ရောက်လာသည်။

‘‘ ငြိမ်း ပျောက်သွားလို့ ကိုဇော့်ကားဆီ လာကြည့်တာ’’

‘‘ အပေါ့အပါး သွားတာနေမှာပါ ကားဆီ ပြန်မလာပါဘူး’’

စတယ်လာက ဘလောက်စ်အင်္ကျီ လည်ဟိုက်လေးထဲမှ ဝင်းဝါနေသော ရင်ညွန့်လေး ပြူထွက်လာသည်အထိ ကုန်းလိုက်ရင်း ဟန်လုပ်ပြီး ရယ်သည်။

‘‘ ဟင်း . . ဟင်း ယုံပါတယ်နော် ဒီက ငြိမ်းကို လာရှာတာပါ ၊ စတယ်လာ ကိုဇော့်ကို စစ်ဆေးနေတာ မဟုတ်ရပါဘူးနော် .. ’’

ကားရှေ့ခန်းလေးသည် ကြပ်တီးကြပ်တောင်း နိုင်လှသည်။ မှောင်ရိပ်ကျသော ကားခေါင်းအတွင်းသို့ စတယ်လာ ရဲတင်းစွာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကားလေး ငြိမ့်ကနဲ တုန်သွား၏။

‘‘ ကို . . ဇော်’’ လေသံအုပ်အုပ်ဖြင့် ခေါ်သည်။

‘‘ ဘာလဲ . . . စတယ်လာ’’

‘‘ ကျောင်းမှာ စတယ်လာကို လိုက်နေတဲ့ ဘဲလေ အခုလိုက်လာတယ်၊ စတယ်လာက အုံနာရှိတယ်လို့ပြောထားတာ မယုံဘူး ဟိုမှာ လာကြည့်နေပြီ ဒီဘက်တိုးနော် ခဏ’’ 

ထွန်းဇော် ရင်ခုန်ချိန်မရလိုက် . . . . . အိပ်ပျော်နေစဉ် မိုးကြိုးပစ် ခံလိုက်ရသည့်အလား ကယောင်ကတမ်းဖြင့် အတင်းဖိကပ်လာသော စတယ်လာ နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးကို ယောင်ယမ်းပြီး စုပ်လိုက်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းနီနံ့ သင်းသင်းချိုမြသွားသည်။ကားဘေး မနီးမဝေးမှ အကဲခတ်ဟန် ဆံရှည်ကိုယ်တော်လေး နှစ်ယောက်ကို ထွန်းဇော် တွေ့နေရသည်။

‘‘ အင်း . . အွန်း . . ပြွတ် . . ပြွတ် . . စွပ် . . အွန်း . . ပြွတ်’’

စတယ်လာက ထွန်းဇော် နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ယူသည်။  ထွန်းဇော် ထောင်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ လေ .. ဘာတွေဖြစ်ကုန်သည်မသိ တော့။ ..

ဟန်ဆောင်အနမ်းဟုဆိုသော စတယ်လာ့ အနမ်းက အသက်ပါလာသည်။ တဒင်္ဂ မဟုတ်တော့ချေ၊

‘‘ အွန်း . . ဟင်း . . အွန်း . . အင်း . . ြွပတ် . . စွပ် . . ’’

နွေးအိနူးညံ့သော ရင်သားနှစ်မွှာက ထွန်းဇော်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို တင်းတင်းကြီး ဖိကပ်မိသည်။ လှိမ့်လူးသည်။ ဤအထိအတွေ့ကြောင့် တာဝါကရိန်းမောင်းတံကြီးက တဖြေးဖြေး ထောင်ထလာသည်။ သူ့ကို ဟန်ဆောင်နေတာပါလို့ ရှင်းပြလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ အိုး . . . စတယ်လာ .. မင်းလက် နွေးနွေးလေးက ယုယုယယ ကိုင်ဆွပေးနေတာကော ဟန်ဆောင်တာပဲလားကွယ် . . . . ။

ထွန်းဇော် ချောင်ပိတ်မိနေသော လက်ဝှေ့သမားလို ရုတ်တရက် ဘာပြန်လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ကိုယ်တော်က သောက်လက်စ စီးကရက်ကို မြေကြီးပေါ်ချပြီး ဟပ်ဖ်ရှုးဖိနပ်ဖြင့် ဖိချေနင်းသတ်ပြီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။

‘‘ သွား . . သွားကြပြီ စတယ်လာ’’

စတယ်လာ့ ကိုယ်သင်းနံ့မွှေးမွှေးလေးက နှာခေါင်းထက်မှာ ထင်ကျန်ရစ်နေဆဲပါလေ . . . ။ 

‘‘ ဟင်း . . ’’ 

စတယ်လာက ရှည်လျားလှသော သက်ပြင်းလေးကို ခိုးရှိုက်ရင်း 

‘‘ မောသွားတာပဲ’’ 

ဟု တိုးတိုးလေး ပြော၏။ ခန်ဓာကိုယ်ချင်းက ပးကပ်ထားဆဲရှိသည်။ စတယ်လာ့ နားရွက်ကလေးတစ်ဖက်က ထွန်းဇော်ရင်ဘတ်၌ ကပ်ဖိထားရာ ကျယ်လောင်သော ထွန်းဇော်၏ နှလုံးခုန်သံပြင်းပြင်းကို ကြားနေရသည်။

‘‘ ဒိတ် . . ဒိတ် . . ဒိတ် . . ဒိတ်’’

‘‘ ကိုဇော့် ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေတယ်’’

‘‘ ဟုတ်တယ် အားကြီး ယုံပါဘူးနော်’’

‘‘ တကယ်ပါ ဒီလို မွှေးအီတဲ့ အနမ်းမျိုး တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသေးဘူး၊ ပြီးတော့ ခုလို အကိုင်လည်း မခံဘူးသေးဘူး’’

‘‘ အယ် . . ယုတ်မာတာ ကြည့်’’

စတယ်လာ လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ထွန်းဇော် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွ ထုရင်း ရှက်ရွံ့စွာ ပြောသည်။ စတယ်လာ့ ရင်၌ ကြည်နူးနွေးထွေးနေ၏။ ထွန်းဇော်လက်က စတယ်လာ့ ပေါင်လုံးလုံးလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း ပေါင်ရင်းသို့ ရွေ့လျားလာနေသည်။ တရုပ်မလေး စတယ်လာက သည်လက် ဘယ်ကို ဦးတည်နေသည်ဆိုသည်ကို သိသည်။ မတားမြစ်ရက် . . ထွန်းဇော် လက်ခုံပေါ်မှ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ခပ်သာသာလေး အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း မှေးလိုက်သွားမိသည်။

‘‘ ဟ . . အား . . အဲလို မလုပ်နဲ့ကွယ်’’

ကားလေး သိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ခါရမ်းသွား၏။ ဒရိုင်ဘာခန်း နောက်ကြည့်မှန်တွင် ချိပ်ဆွဲထားသော စံပယ်ပန်း အတွဲလေးက ရမ်းခါသွားသည်။ 

‘‘ ရှီး . . အ . . အ . . ယ . . ယ . . ယားတယ် . . ဆို’’

ထွန်းဇော် နူးညံ့သော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို အပီအပြင် ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ လက်ဖဝါး၌ ၎င်းင်းလက်ချောင်းများဆီမှ လည်းကောင်း အလွန်နူးညံ့သော ဝါဂွမ်းအထိအတွေ့ကဲ့သို့ မွတ်မွတ်စင်စင် အထိအတွေ့ကဲ့သို့ ထွန်းဇော် ခံစားရသည်။ တသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါ တုန်ရီနေသော ရင်အစုံက ဆူလှိုက်သော ခံစားမှုကို အပြင်းအထန် ခံစားလိုက်ရသည်။  ‘‘ဟေ့အေးကွယ် . . သူများ မနေတတ်တော့ဘူး’’

မသိမသာလေး ရှိုက်လှိုက်သော အသံအက်အက်ကလေးက ထွန်းဇော်ကို နှိုးဆွပေးသလို ဖြစ်နေသည်။ စတယ်လာ၏ ဝင်းဝင်ပပ မျက်နှာလေးက ထွန်းဇော် ရင်ခွင်တွင်းသို့ အတင်းအကြပ် ပူးကပ်တိုးဝင်ရင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ခြင်းကို စတယ်လာသိသည်။ ပေါင်နှစ်ခြမ်းက ဟပြဲသွားပြီး တင်းမာနေသော ထွန်းဇော်ပစ္စည်းကို အသာအယာ ကိုင်ပေးမိသည်။ စကားတစ်ခွန်းတစ်လေမျှ မဆိုမိကြပဲ ဘာလုပ်ကြမည်ကို အထိအတွေ့ အပွတ်အသပ် အကားအပြဲလေးများက အပြန်အလှန် စကားတွေ ပြောနေကြပေသည်။ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ် ကားခေါင်းထဲမှာပင် ထွန်းဇော် ပုဆိုးကို ဆွဲတင်ရင်း ဖေါင်းကား အိစိုနေသော စောက်ဖုတ်လေး အဝ၌ တေ့လိုက်သည်။

‘‘ ဟို့ . . အို ’’

စတယ်လာ နှုတ်ခမ်းလေး စုချွန်ပြီး မျက်ဖြူလေး လန်သွားသည်။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ဖက် မဟတဟလေး ဖြဲထားသည့်တိုင်အောင် ကွမ်းသီးခေါင်း လီးထိပ်ကြီးက ပြူတစ်နေ၏။ 

‘‘ ဘွတ် . . ဖွတ် . . စွပ်’’

‘‘ အို . . အား . . အမလေး’’ 

ခပ်အုပ်အုပ် ဆက်တိုက်ထွက်လာသော အသံညှင်းညှင်း . . . 

‘‘ မဖြစ်ဘူး ထင်တယ် . . . အ . . . အရမ်းကြပ်နေတယ်’’

‘‘ ဘွတ် . . ဘွတ် . .ဖွတ်’’

‘‘ ဟေ့ . . အေ့ . . အ . . အား’’ စတယ်လာ အဆိပ်ရှိသော မြွေကိုမှ ကစားမိခဲ့လေပြီကော ။ .. 

‘‘ အား . . မရဘူး . . အု . . အားဟား . . မရ . . မရဘူး’’

‘‘ ဘွတ် . . ဘွတ် . . ဖွတ် . . စွတ် . . ြွပတ် . . ’’

‘‘ ဘွာ’’ 

ခတ်၍ မရသော ကစားနည်းတစ်မျိုးကို စတယ်လာ စိတ်လိုလက်ရ ကစားမိခဲ့ချေပြီ။ စိတ်ကြမ်း သန်မာလှသော ထွန်းဇော်ထံမှ မြင်းသိုးကြီး နှာမှုတ်သံလို ပြင်းပြသော အသံကို ကြားနေရသည်။ ဆီးစပ်မှ နာကျင်သော ဝေဒနာနှင့် မာတင်းသန်မာလှသော လိင်တန်ကြီး အလိုးအညှောင့် ဝေဒနာတို့ ရောပြွန်းကာ စတယ်လာ ထွန်းဇော်ရင်ဘတ်ကို အတင်း တွန်းကန်ထား၏။ သားအိမ်ကို ထိုးဖောက်၍ အစာအိမ်အတွင်းသို့ပင် ရောက်သွားလေသလား ထင်ရလောက်အောင်ပင် လိင်တန်ကြီးက ကြီးမား ထွားကြိုင်းလွန်းနေပြန်သည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသော ထွန်းဇော်၏ လက်ကြီးများက သန်မာ တင်းကြပ်လွန်းနေပြီး ဒူးဆစ်ကလေးများ ဖွေးဖွေးလွလွှသွေးဆုတ်နေရလေသည်။ 

ထွန်းဇော်အတွက် စန်းပွင့်နေသည်ဟုပင် ဆိုရလေမည်လား စုတ်ဝင်ကိန်းကပဲ ယခုလထဲများနေသည်လားမသိ . . လှပသော စော်လေးများနှင့် မမျှော်လင့်ပဲ ဖြုတ် . . ဖြုတ်နေရသဖြင့် ထွန်းဇော် အကိုင်အတွယ်တွေ ညင်သာကျွမ်းကျင်လွန်းနေသည်။ အပွတ်အသပ် အနူးအနပ်တွေကလည်း ပြောင်မြောက်လွန်းနေပေရာ ထွန်းဇော်နှင့် ထိလိုက်သော စော်မှန်သမျှ ပင့်ကူအိမ်၌ငြိမိရသော ယင်ကောင်နှယ် ခွာမရ ရုန်းမရတော့ချေ၊ စော်လေးများကလည်း ထွန်းဇော်၏ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော ကိုယ်ခန်ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ရင်း မသိစိတ်များက ဆာလောင်နိုးထနေတတ်ကြပေရာ ယခုကဲ့သို့ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်လာကြသောအခါ . . . . . 

‘‘ အ . . အား . . ကျွတ် . . ကျွတ် . . တအားကြပ်တယ် ကိုဇော်ရ . . ’’

‘‘ အရမ်းကြပ်လား စတယ်လာ ဟင် ပြစမ်း’’

‘‘ အထဲမှာ ထောက် . . ထောက်နေသလိုကြီး . . . ရှီး . . အ’’

‘‘ ခဏလေး စတယ်လာ . . . ခဏလေး’’

ထွန်းဇော် ကားဒက်(ရှ်)ဘုတ်ထဲမှ လက်သန်းအစွယ်ခန့် ဓါတ်ခဲလေးများနှင့် အသုံးပြုသော လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အသေးစားလေးကို ထုတ်ယူကာ စတယ်လာ၏ စောက်ပတ်နှင့် သူ၏ လီးကြီး တိုးလိုးတစ်လစ် ဖြစ်နေခြင်းကို အနီးကပ် ထိုးကြည့်လေတော့၏။ စတယ်လာက ဖင်ကို ဓါတ်မီးဖြင့် ထိုးကြည့်ခြင်းကို ခံရသည့်အတွက် ရှက်သွားကာ လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်လေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်မိသော်လည်း လက်ကြားထဲမှ တဆင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နေသော လီးကြီးကမူ သွေးကြောကြီးများ ထောင်ထနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ 

‘‘ လက်ဖယ်စမ်းပါ စတယ်လာရဲ့ ’’

‘‘ အာ . . ဟင့် . . ဘာလုပ်မလို့လဲ . . လို့’’

‘‘ ကြည့်မလို့လေကွာ’’

‘‘ ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွာ . . ကျွတ် . . မီးပိတ်လိုက်စမ်းပါ’’

စတယ်လာ၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဓါတ်မီးလေးကို လိုက်လုနေပြန်သည်။ စတိတ်ရှိုးစင်မြင့်ဆီမှ ဆူညံနေသော ပရိသတ်အသံများက ထိုးဖေါက်လွင့်ပျံနေလေသည်။ ‘‘ပိကျိ . . ပိကျိ’’ ဟူသော ပူဖောင်းသည် အသံက ပွဲခင်းအပြင်သို့ လွင့်စင်ထွက်လာသည်။ ပဒုမ္မာကွင်းနောက်ဖက်ဗံဒါပင်လေးများအောက် စီတန်းရပ်ထားသော ကားများထဲမှ ပေါ်တာကတ် အနီရောင်ကားလေး ရှေ့ခန်းမှ တစ်ခါတစ်ရံ မီးလင်းလက်သွားသည်ကို တွေ့နေရပါသည်။

လက်ဝါးလေးဖြင့် အုပ်ထားသော စတယ်လာ့ လက်ကြားထဲမှ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တနင့်တပိုး လိုးဝင်နေသော လိင်တန်ကြီး ဒဏ်ကြောင့် တရုပ်မလေး၏စောက်ဖုတ်မှာ သွေးရောင်လွမှ်းကာ စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ရဲရဲနီနေရှာ၏။ နီကျင်သော စောက်မွှေးလေးများက လိမ်ကွေးကာ ဘုတ်စုလေး အုံလိုက်ပေါက်နေရာ ထွန်းဇော်၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်မွှေးလေးများကို ဖွဖွ ရွရွ ပွတ်သပ်ဆွဲယူလိုက်မိလေရာ စတယ်လာ၏ လက်ကလေးများမှာ တဆတ်ဆတ်လေး တုန်ကာ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ကိုင်ထားရာမှ မသိမသာလေး ဘေးဖယ်သွားရပြန်လေ၏။ 

‘‘ မီးမထိုးနဲ့ဆို . . အို့ . .’’ 

ဘယ်လိုမှန်းလဲ မသိဘူး ဒါက လမ်းဘေး ကားခေါင်းထဲမှာ . . စောက်ပတ်ကို စိတ်တိုင်းကျ ဖြဲကြည့်နေရမည့်နေရာမဟုတ် . . စိတ်ဆိုးမိသည်။ ရှက်သည် ဒေါသလည်း ဖြစ်မိ၏။ သည်အထဲ တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ခံစားနေရသော လီးဒါဏ်က တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောများထဲသို့ အဆိပ်ရည်များ ထိုးသွင်းနေသလား ထင်မှတ်မှားရလောက်အောင် တဖျင်းဖျင်း ခံစားရသည်။ နားရွက်တွေ ပူထူလာသည်။ နားထင်တွေ တင်းပြီး တဒိတ်ဒိတ် သွေးတိုးသံကိုပင် နားက ပြန်ကြားနေရသည်။ 

‘‘ ဘွတ် . . ပြွတ် . . စွပ် . . ဒုတ်’’

‘‘ ဟာ့ . . အ’’

စတယ်လာ၏ လက်ကလေးကို ရုတ်တရက် ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ သွေးရောင်လွမှ်းနေသော တရုပ်မလေး၏ အစိလေးက တင်းထောင်ကာ . . . ထိတ်ကနဲ . . . ထိတ်ကနဲ လီးကြီး၏ တင်းကြပ်သောဒါဏ်ကို တင်းခံနေသည်။ လီးထိပ်မှ အရေပြားအချို့က စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းပြင်၌ တွန့်ပြီး ကျန်ရစ်နေသည်။ ထိုအရေပြား တွန့်တွန့်ကြီးများကြားမှ ဖေါင်းကားနေသော သွေးကြောကြီးမျာက စောက်ပတ်ထဲသို့ မဝင် . . အပြင်၌ တစ်ဆို့နေခြင်းဖြစ်သည်။

ထွန်းဇော် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို အပေါ်တက်ခွထိုင်လိုက်ပြီး လက်ညိုးနှင့် လက်မ နှစ်ချောင်းခွ၍ ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ တခဏလေးအဖြဲ၌ အဆီနှင့် အသားဝင်းဝင်း နီရဲအာပြဲသွားသော စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို အရင်းကပ်သည်အထိ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်သွင်းပေးလိုက်ရာ ‘‘ဇွတ်’’ ကနဲ လီးရှေ့ပိုင်း ဝင်သွားပြီးနောက် ‘‘ြွဗတ်’’ ကနဲ လီးအရေခွံ အပြုံလိုက်ပါ ဝင်သွားလေရာ ‘‘စွတ်’’ ဟူသော အသံနှင့်အတူ စောက်ပတ်ထဲမှ အရေများ လျှံထွက်လာလေ၏။

အရင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် လီးထိပ်က သားအိမ်၏ မာမာလုံးလုံး(ဘာမှန်းတော့မသိပါ)နှင့် တွေ့ကာ ‘‘ဒုတ်’’ ကနဲ ကျင်တက်သွားရလေသည်။ စတယ်လာ ‘‘ ဟာ. . . အ’’ ဟာ လန့်အော်ရင်း ထွန်းဇော် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ယောင်ပြီးတွန်းလိုက်သည်။ သို့သော် . . 

‘‘ ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ်’’  

‘‘ ဘွတ်’’

 ကနဲ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ‘‘ကျိ’’ ကနဲ ကားလေးက သိမ့်ခါသွားလေရာ ‘‘ဘွတ် . . ကျိ . .’’ ဆိုသော အသံသည် မရပ်မနား ဒလစပ် ပေါ်လာနေလေတော့သည်။

‘‘ ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ်’’

‘‘ အင် . . အင် . . အင် . . သေ . . သေ . . သေရောပေါ့ . . . ’’

စတယ်လာက စကားကို ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားရှာသည်။ ထွန်းဇော် လက်ထဲမှ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးအသေးစားလေးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ အသေအချာထိုးပြီး ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်။ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အလင်းရောင်အောက်၌ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို စောက်ရည် အရွှဲသားနှင့် လိုးဝင်နေသော ထွန်းဇော်၏ လီးကြီးမှာပြောင်လက်စိုရွဲနေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျွတ်ထွက်လာသော လီးဒစ်ကြီးကြားထဲ၌ ဖြူဖွေးသော အမြုပ်များ စီနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ တရုပ်မလေး စောက်ဖုတ်ကြီးအောက်ဖက် ကြက်လျှာစွန်းဒေါင့်လေးထဲ၌မူ ပြစ်ချွဲသော အမြုပ်များ စုပုံစီးကျနေ၏။

‘‘ ဘွတ် . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဖွတ် . . ကျိ . . ဖွတ် . . ဘွတ် . .’’

‘‘ အီး . . အ . . အ . . ဟင်း ဟင်းဟင်း . . တော် . . တော်ပြီ . . ’’

‘‘ ဘွတ် . . သွပ် . . ဘွတ် ဖွတ် . . ဘွတ်’’

‘‘ တော် . . တော် . . တော် . . ပြီ . . ဆိုမှ . . အ . . . အရမ်းပဲ . . အ . . . ’’

စတယ်လာ့အသံက ငိုသံနှင့် ရော၍ ဒေါသနိမိတ် လက်ခဏာလေးပါလာစဉ် ထွန်းဇော်၏ လီးထိပ်မှ ပူနွေးပြစ်ချွဲသော သုတ်ရေများကို တရုပ်မလေး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တဖြင်းဖြင်းပန်းထည့်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။ စတယ်လာ့ကိုယ်လုံးလေးလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကြောဆွဲသလို တုန်ခါသွားပြီးမှ ပြင်းပြသော အသက်ရှုသံနှင့် အတူ . . . . . . ငြိမ်သက်သွားရှာလေတော့သတည်း။ 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

မှတ်ချက် ။      ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။

ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

မနက်စောစော နိုးလာကတည်းက ဦးမင်းမောင်တယောက် စိတ်ကတော်တော်ထန်နေမိသည်။ အိမ်ကနေ ငါးကန်ကိုရောက်နေတာ ၃ ရက်ရှိသွားပြီ။ အိမ်မှာတုံးက မိန်းမကို နေ့တိုင်း ဆက်ဆံဖြစ်သည်။ ရာသီလာသည့်နေ့တွေတောင် အစပိုင်း အလာများသော ရက်နှစ်ရက်လောက်သာရှောင်ဖြစ်သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ ဆက်ဆံဖြစ်သည်ချည်းပင်။ 

ချစ်ဇနီးကလည်း လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေး ငါးကြီး အသွင် အရွယ်ကလည်းကောင်းတုံးဆိုတော့ ကိုယ်က ဘယ်အချိန်လိုချင်ချင် အမြဲတန်း အဆင်သင့်၊ ဘယ်တော့မှ ငြင်းသည်မရှိ။ မစားရတာ ၃ ရက်သာရှိသေးသည် ဖွားဘက်တော်က မနက် ကတည်းက ဒုက္ခ ပေးနေသည်။ တဲပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ဖွဲစာရင်းတွက် ငါးမျိုး စာရင်းတွက်လုပ်ရင်း စိတ်ကို တခြားဘက်ပို့လဲ ခနပင်၊ ဒီစိတ်က ထ ထ နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်ကိုပြန်ပြီး အိမ်က မိန်းမကို ပြန်လုပ်ရအောင် ကလည်း ကန်မှာ ငါးခြင်းမျိုး လာစရာရှိလို့ လာစောင့်နေရတော့ ခက်နေသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် အသက်က ၄၀ သာရှိသေးသည်။ ငါးမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းလေးလုပ်ကြည့်ရာ အကျိုးပေးသဖြင့် သာ ငါးကန်သို့ မကြာမကြာလာနေရသည် လူက မြို့မှာဘဲပျော်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၁၀နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး ၃ ယောက်ရှိသည်။ သူ့မိန်းမက သူ့ထက် ၄ နှစ်ခန့်ငယ်ပြီး အလွန်ပင်ချောမောလှသူဖြစ်သည်။

အိမ်ထောင်မကျခင်ကတော့ ယောက်ကျားပီသစွာပင် အပျော်ရှာခဲ့ပြီး မ ဘက်တွင်လည်း အောက်သက်ကျေခဲ့ သူ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်မှာတော့ ချစ်ဇနီးတယောက်ထဲကိုသာ တလက်ကိုင် လုပ်နေခဲ့သူဖြစ် သည်။ သူ့ ဇနီးကလည်း သူ့ လိုအင်ဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သူဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်ထောင် မှုသုခ ကောင်းကောင်းရနေခဲ့သဖြင့် ပြင်ပတွင် အပျော်မရှာဖြစ်တော့သည်မှာ ကြလှပြီဖြစ်သည်။ အဖော် ကောင်းလျှင် တော့ တခါတရံ အနှိပ်ခန်း သို့ရောက်ဖြစ်သည်။ ဒီထက်တော့ မပိုခဲ့။

ဒီနေ့ ဖြစ်နေပုံက နဲနဲလွန်လွန်းသည်။ မနေ့က ညစာကြွေးတော့ ငုံးဥပြုတ် ၄-၅ လုံးစားလိုက်မိလို့လားတော့မသိ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည်၊ အိမ်မှာလည်း အိမ်ရှင်မက သူကောင်းကောင်းလိုချင်ပြီဆိုလျှင် ငုံးဥပြုတ် တို့ ပြားရည်တို့ တိုက်တတ်သည်။ သူ့ ငါးကန်က ဧက ၅၀ လောက်ကျယ်၍ ကန်စောင့် အလုပ်သမား ၄ ယောက်ထားရသည်။ ၂ ယောက်က လူပျိုလူလွတ် နှစ်ယောက်က အိမ်ထောင်သည်။ 

အိမ်ထောင်သည်တွေက မိသားစုပါခေါ်၍ ကန် ပေါင်ပေါ်က တဲတွင်နေသည်။ ကန်ပေါင်ပေါ်တွင် ထောင့်လေးထောင့်၌ တဲလေးလုံးထိုး၍ လေးဖွဲ့ စောင့်အိပ်ကြရ သည်။ ဦးမင်းမောင်ကတော့ သူလာသည့်အခါ အခိုင်အမာဆောက်ထားသော ပင်မတဲကြီးပေါ်တွင်နေသည်။ ဤတဲပေါ်တွင် တန်ဘိုးရှိပစ္စည်းများထားသောကြောင့် အခိုင်အမာဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

မနက် ၈ နာရီ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကြွေးပြီး ကန်ပေါင်နေရာအသီးသီးတွင် မြက်ရှင်းသူကရှင်း ဘောင်ပြင်သူကပြင်နေကြသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်မှ အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကို ယူ၍ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေမိသည်။ ကန်ကကျယ်သောကြောင့် အဝေးမှမြင်နိုင်ရန် မှန်ပြောင်းများ ဝယ်၍ တဲတိုင်း၌ တခုစီပေးထားခဲ့သည်။ မှန်ပြောင်းနှင့်လျှောက်ကြည့်ရင်း အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ 

ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း ကိုမြကြီးတို့တဲဘက် ရောက်သွားသည်။ ကိုမြကြီးမိန်းမတယောက် ကန်ဘောင်ပေါ်က သူ့စိုက်ခင်းလေးမှာ တကုတ်ကုတ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ မှန်ပြောင်းက ဆွဲအားတော်တော်ကောင်းတော့ ပုံရိပ်ထဲမှလူက ကိုယ့် လက်တကမ်းရောက်နေ သလိုရှင်းရှင်းလင်းမြင်နေရသည်။ 

ကိုမြကြီးမှာ ကန်လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သဖြင့် ကန်လုပ်ငန်းများကို ဦးစီး နေသူဖြစ်သည်။ အသက်က ၅၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လူယုံလည်းဖြစ်သည်။ အစစ အရာရာ စိတ်ချရသူဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမ မကြော့ကလည်း သူနှင့်မတိမ်းမရိမ်း ဖြစ်ပြီး ကန်ရှိ လူပျိုနှစ်ယောက်ကို ထမင်း ချက် ကြွေးနေ သူဖြစ်သည်။

နောက်အိမ်ထောင်ရှင်တယောက်က မောင်ငယ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၂ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး တယောက်မွေးထားသည်မှာ ၆ လ ခန့်သာရှိသေးသည်။ မောင်ငယ်တို့ တဲမှာ ကိုမြကြီးတို့ တဲရှိရာ ကန်ထောင့် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထောင့်တွင်ရှိသည်။ ဦးမင်းမောင် မှန်ပြောင်း မောင်ငယ်တို့ တဲဘက်ရောက်သွား ချိန်မှာ မြင်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ဦးမင်းမောင် ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မောင်ငယ့်မိန်းမ မိတူးမာ မှာ တဲ ကပြင်တွင် သူ့ကလေးကို နို့တိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ 

မိတူးမာ သူ့ကလေးကို နို့တိုက်သည်ကို ဦးမင်းမောင် မကြာမကြာမြင်ဘူးနေပြီး ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ခုတခါမှာတော့ အဝေးက သူမ မသိအောင်ခိုးကြည့်နေရ သလို ဖြစ်နေတာရော ဦးမင်းမောင်ကိုယ်တိုင်က တော်တော်ထန်နေတာရော မိတူးမာ က သူတယောက်တည်း မို့ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် အပေါ်အင်္ကျီတောင်မဝတ်ဘဲ အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ချွတ်ပြီး နို့တိုက် နေသည် ကို တွေ့ရတော့ ဦးမင်းမောင် အသက်ရှူမှားနေရချင်းဖြစ်သည်။ 

မိတူးမာသည် အသက် က ၁၉ နှစ်ခန့်ရှိပြီး တောသူတောင်သား လက်လုပ်လက်စားဖြစ်လေတော့ အသားအရေ တင်းတင်း ရင်းရင်းနှင့် ညိုညိုညက်ညက် ဖြစ်သည်။ ကလေးမွေးထားကာစ ကလေးနို့တိုက်နေသူဆိုတော့ သူ့နို့ကြီးက နို့ရည်တွေ ဖြင့် တင်းနေပြီး အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ နကိုကတည်းက နို့ကြီးသူဖြစ်ပြီ့း ကလေးနို့တိုက်နေတော့ နို့ရည်ဝင်ပြီး ပိုပြီးကြီးနေရ ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့် ကောင်းကောင်းဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို မသိရှာသော မိတူးမာက လွတ်လပ်စွာပင် ကလေးက နို့လွှတ်ပြီး ဆော့နေသောအခါတွင်လည်း နို့ကို မဖုံးဘဲ ဒီအတိုင်းထားလေသည်။ မိတူးမာ၏ နို့က လည်း တွဲရွဲမနေဘဲ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိနေရာ မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်မြင်နေရသော ဦးမင်းမောင်မှာ လက်တဘက်က သူ့ ငယ်ပါကိုကိုင်၍ ပွတ်သပ်နေမိတော့သည်။ ကြည့်နေရင်းမှ မိတူးမာသည် ကလေးနို့တိုက် ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ကာ တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာသည်။ တဲအပြင်ရောက်မှ ခုနက ခါးတွင်ပတ်ထား သော ထမီကို ရင်လျှားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်မှာ သက်ပြင်းကြီးကို ချနိုင် တော့လေသည်။

ဦးမင်းမောင်၏ ရမက်ဆန္ဒကတော့ မိတူးမာ နို့တိုက်နေသည်ကို မြင်ပြီးကာမှ ပိုဆိုးလာနေတော့သည်။ မထူးတော့သည့် အတူတူ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဂွင်းထိုင်ထုနေမိတော့သည်။ ဂွင်းထုရင်း မိတူးမာတို့တဲဘက်ကို လည်း မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်မိသည်။ မှန်ပြောင်းမပါသဖြင့် လူရိပ်တော့မြင်နေရသည် ဘာလုပ်နေသည်ကို တော့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။ 

ကြည့်နေရင်း မိတူးမာ တဲအရှေ့ ရေထဲသို့ဆင်းသွားသည်ကိုမြင်လိုက်ရသဖြင့် ဂွင်းထုနေချင်းကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်ပြီး မှန်ပြောင်းကို ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိတူးမာက ကန်ထဲဆင်းပြီးရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်ထဲတွင် ရေခန စိမ်ပြီး ပြန်တက်လာကာ ကန်စပ် တွင်ရေချိုးရန် ပြုလုပ်ထားသော ဝါးခင်းပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ 

ထို့နောက် ဆပ်ပြာတုံးကိုယူ၍ ကိုယ်လုံးအပေါ်ပိုင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်နေလေသည်။ ပုခုံး နှင့် လက်မေါင်းများ တိုက်ပြီးသောအခါ သူ့ထမီကို ဖြည်ချလိုက်ရာ သူ့နို့ နှစ်လုံးမှာဘွားကနဲပေါ်လာလေတော့သည်။ မိတူးမာသည် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာတုံးဖြင့် ကျကျနန တိုက်ပြီး သူ့ထမီထဲသို့ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်ကြားကိုလည်း ဆပ်ပြာဖြင့် သေသေချာချာတိုက်နေပြန်သည်။

ပြီးတော့မှ သူ့ခြေထောက်နှင့် မျက်နှာတို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ထမီကို ရင်လျှားပြန်စည်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကန်ထဲသို့ ပြန်ဆင်းပြီး တကိုယ်လုံးကို ဆေးကျော၍ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ပြန်တက်လာသည်။ ထို့နောက် တဲအနား ရှိ တန်းတွင်လှန်းထားသော ထမီ အခြောက်တထည်ကိုလှန်းယူလိုက်ပြီး သူ့ထမီအစို အပေါ်မှ ထပ် ဝတ်လိုက် သည်။ ပြီးထမီအစိုကိုချွတ်ချလိုက်ရာ အနားတွင်လူ တဦးမှ မရှိသဖြင့် ဖြစ်သလိုချွတ်ချလိုက်သဖြင့် ထမီ အခြောက်ပါ ကျွတ်ကျသွားလေသည်။ 

ထိုအခါ မိတူးမာ၏ ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရတော့သည်။ မိတူးမာက ကျွတ်ကျသွားသော ထမီကို ချက်ချင်းကောက်ဝတ်လိုက်သော် လည်း သူမ၏ ပေါင်ကြားမှ မဲနက်နေသော အမွှေးတောကြီးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အားရပါးရ ရှုစားလိုက်ရပေ တော့သည်။ မိတူးမာက ထမီကိုပြန်ဝတ်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်ရာ ဦးမင်းမောင်ရှိသည့် တဲကြီးဘက်သို့ မျက်စေ့ ရောက်လာ လေသည်။ သူ့ဘက်ကိုကြည့်နေ သော မိတူးမာ၏ ပုံရိပ်သည် ဦးမင်းမောင်၏ မှန်ပြောင်း ထဲတွင် ရှင်းရှင်းကြီး ပေါ်လာရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ယုတ်တယက် လူမိသလိုဖြစ်သွားပြီး မှန်ပြောင်းကို တခြားဘက် သို့ ချက်ချင်း လှည့် လိုက်လေသည်။ 

နောက်မှ သူ့ကို မိတူးမာ အဝေးမှ မမြင်လောက်ပါဘူးဟု ယူဆသဖြင့် မိတူးမာတို့တဲဘက်သို့ ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် သူ့တဲထဲသို့ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းမောင်က မှန်ပြောင်းကို ခနချထားလိုက်ပြီး မိတူးမာ အပြင်ထပ်ထွက်လာနိုး နှင့် ဆက်လက်ကြည့်ရှုနေရာ ခနကြာသောအခါ မိတူးမာ ထမီရင်လျှားဖြင့် တဲအပြင်သို့ပြန်ထွက်လာပုံကိုမြင်ရပြန်သဖြင့် မှန်ပြောင်းကို ပြန်ချိန် ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာ သည် မှန်ပြောင်းဖြင့် မိမိဘက်သို့လှန်းကြည့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ရုတ်တယက် ဦးမင်းမောင် ရော မိတူးမာပါ အကြည့်ကို မလွှဲမိဘဲ နှစ်ယောက်သား မှန်ပြောင်းထဲမှတဆင့် တဦး ကို တဦး စိုက်ကြည့်နေမိ ကြပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်က အရင် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး တခြားဘက်သို့ လျှောက် ကြည့်နေလိုက်ပြီး စိတ်ထဲ တွင်တော့ ကောင်မလေး ငါချောင်းနေတာကို သိသွားပြီထင်တယ်ဟု တွေးမိပြီး စိတ်ပူသွားပါသည်။ မောင်ငယ့်ကိုတော့ပြန်မပြောလောက်ပါဘူးလေဟု စိတ်ထဲမှာ တထင့်ထင့်နှင့်တွေးနေမိ ပါသည်။ ကိုယ့် အလုပ်သမားကောင်လေးရဲ့ မယားကို ချောင်းတာ လူမိသွားတော့ မျက်နှာလည်းတော်တော် ပူသွား မိပါသည်။ 

ခုနက ထကြွသောင်းကြမ်းနေသော စိတ်လည်း ရုတ်တယက် ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားပါတော့သည်။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီးချိန်လောက်တွင် ငါးခြင်းမျိုးများ ရောက်လာ၍ ဦးမင်းမောင် ရော အလုပ်သမားများပါ အလုပ်တော်တော် ရှုပ်သွားကြပါသည်။ ညနေစောင်းတွင် မှ အားလုံးပြီးသွား၍ ရေမိုးချိုးပြီး ဒေါ်ကြော့ချက်ကြွေးသော ထမင်းကိုမြိန်ရေရှက်ရေစားလိုက်ကြပါသည်။ ဦးမြကြီးက

“ဆရာ မနက်ဆို ပြန်မယ်မို့လား ကျနော် သင်္ဘောဆိပ်လိုက်ပို့မယ်လေ။ မနက်ဆို ရေက ၆ နာရီလောက်ဆို တက်တော့မှာ၊ ၈ နာရီလောက်သွားရင် အတော်ဘဲ။”

“ကြည့်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာလည်း လုပ်စရာအလုပ်သိပ်မရှိတော့ မလောပါဘူး။”

ညပိုင်းမှာ ဦးမြကြီးတို့ လင်မယားရော မောင်ငယ်တို့ လင်မယားရော ကျန်တဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပါ ဦးမင်းမောင်၏ တဲကြီးတွင် တီဗွီလာထိုင်ကြည့်ကြပါသည်။ ဦးမင်းမောင်တဲမှာက ဘက်ထရီအိုးနဲ့ ဖွင်တဲ့ တီဗွီ ရှိတော့ သူတို့တွေ နေ့တိုင်း လာကြည့်နေကျဖြစ်သည်။ 

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို မသိမသာ အကဲခပ်ကြည့် လိုက်ရာ မိတူးမာက မသိ သလို တီဗွီကိုဘဲ မဲကြည့်နေပါသည်။ ပါလာသောကလေးကို ဒီတခါ နို့လှန်တိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မသိမသာ ချောင်းနေမိပါသည်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ရှေ့ မှာ ကလေးနို့တိုက်နေကျကို မနက်တုံးက မြင်ပြီးကတည်းက ဦးမင်းမောင်မှာ မမြင့်တမြင်ကို လှန်းလှန်းကြည့်ပြီး ရင်ခုံနေရပါသည်။ 

ည ၉ နာရီလောက် တွင် အားလုံး အလျှိုလျှို ပြန်ကုန်ကြတော့ရာ ဦးမင်းမောင်လည်း တီဗွီပိတ်ပြီး အိတ်ယာဝင်လိုက်ပါ သည်။ တောမှာက ညဆို ၉ နာရီ အိပ်ခြင်းသည်ပင်လျှင် နောက်ကျနေပါသေးသည်။ မနက်ဆို ၅ နာရီလောက် ထကြပြီး အလုပ် စ ကြရပေမည်။

ဦးမင်းမောင်သည် တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ မိတူးမာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို သာ မြင်ယောင်နေသဖြင့် မိတူးမာကို စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်ရင်း ဂွင်းထုလိုက်တော့မှ မောပြီးအိပ်ပျော်သွားပါတော့ သည်။

မနက်မိုးလင်းသောအခါ မနေ့က အိမ်အရမ်းပြန်ချင်နေသော ဦးမင်းမောင်တယောက် ပြန်စကားလုံးဝမပြော တော့ပါ။ လာမေးသာ ဦးမြကြီးကို တရက် နှစ်ရက် နေဦးမယ်ဗျာဟု ပြောလိုက်ရာ ဦးမြကြီးပင် နဲနဲ အံ့သြသွားပါ သည်။ ခါတိုင်း ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ မှီရာနဲ့ အိမ်တန်းပြန်တတ်တဲ့ သူ့ဆရာ ဒီတခါ ဘာဖြစ်ပါလိမ့်၊ ဆရာကတော် နဲ့များ ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာလို့များလားလို့တောင်တွေးမိပါသေးသည်။

ဦးမင်းမောင်ကတော့ အလုပ်သမားများ အသီးသီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်သွားသည်နှင့် မှန်ပြောင်းတလက်နှင့် အလုပ် ရှုပ်ပါတော့သည်။ မျှော်လင့်ထားသလိုပါပင် ခနအကြာတွင် မိတူးမာတယောက် ကပြင်ပေါ် ကလေးပိုက်ပြီး ထွက်လာပါတော့သည်။ ဒီတခါမှာတော့ မိတူးမာမှာ အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာကိုတွေ့ရသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာ မနေ့ကလိုများတွေ့ရဦးမလားဟု မျှော်လင့်ထားသမျှ ခဲလေသမျှ သဲရေကျဖြစ်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်သွားမိပါသည်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် မြင်ရသလောက်ဘဲကြည့်ရတာပေါ့ဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် ဆက်လက်ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် သူ့မြင်ကွင်းထဲတွင် မိတူးမာက သူ့ဘက်ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် သည် မှန်ပြောင်းကို မလွှဲတော့ဘဲ ဆက်ပြီးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင် ဘက် ကြည့်နေ ရာမှ ရုတ်တယက် နို့တလုံးလှန်တိုက်နေသော သူ့ အင်္ကျီကို မ လိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ချ လိုက်လေ သည်။ မိတူးမာမှာ မနေ့ကလို အပေါ်ပိုင်းတုံးလုံးဖြစ်သွားရာ ဦးမင်းမောင်တယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွားရ လေတော့ သည်။ 

မိတူးမာက ကလေးမစို့သော နို့တလုံးကို သူမရဲ့ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်သတ်နေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မိတူးမာနို့ကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း မှ မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ထိုအခါ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ရှိရာ ဘက်လှည့်ပြီး ပြုံးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “သြော် သူကသိနေတာကိုး၊ သိသိကြီးနဲ့ ငါ့ကိုတမင်ကလိနေတာပေါ့လေ၊ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့” ဟု

စိတ်ထဲတွင်ကျိန်းဝါးလိုက်ပြီး မိတူးမာကိုဘဲ ဆက်လက်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက မနေ့ကလိုပင် ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာသောအခါ လက်ထဲတွင် မှန်ပြောင်းပါလာပြန်ပါသည်။ မှန်ပြောင်းဖြင့် ဦးမင်းမောင်ဘက်သို့တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့်အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် မှန်ပြောင်း ကိုချလိုက်ပြီး မနေ့ကလိုပင် ရေချိုးရန်ပြင်ပါတော့သည်။ 

ဒီနေ့ရေချိုးရာတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် ကြည့်နေမှန်း သိသိ ကြီးနှင့် မနေ့ကထက်ပင် ပို၍ ဆပ်ပြာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်တိုက်ပြပါသည်။ ရေချိုးပြီး၍ ထမီလဲသောအခါ တွင်လည်း မနေ့ကကဲ့သို့ မလဲတော့ဘဲ သူမ၏ ထမီအစိုကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက် ပြီးမှ အခြောက်ကိုပြန်ဝတ် လိုက်ပါသည်။ အားလုံးလုပ်ပြီးသောအခါ မှန်ပြောင်းကိုယူပြီး ဦးမင်းမောင်ဘက်ကို တခါပြန်ကြည့်လိုက်ပြန်ပါ သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ပြုံးပြီး လက်မျှောက်ပြလိုက်ပါ သည်။ မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်ကို ပြန်ပြုံးပြ လိုက်ပါသည်။

ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင်မလေး ရလောက်ပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော်လည်း အလုပ်စရန် လမ်းစရှာရပါတော့သည်။ ခနလောက် စဉ်းစားလိုက်သောအခါ ရွှေဦးဏှောက်က အကြံကောင်းတခု ရလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ဦးမြကြီးကိုခေါ်လိုက်ပြီး ငါးစာတိုင်ထပ်တိုးရန် ရွာထဲမှ ဝါးသွားတိုက်ရန် ပြော လိုက်ပါသည်။ 

ရွာဆိုသည်မှာလည်း စက်လှေတတန် ခြေကျင်တတန်သွားရသည်ဖြစ်ရာ ယခု အချိန်စထွက်လျှင် တောင် ညမှောင်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး ခိုင်းသော အလုပ်ကလည်း ၄ ယောက်စလုံးလုပ်မှ အဆင်ပြေမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမြကြီး သူ့တပည့်အားလုံးကိုခေါ် ပြီး ထမင်းအမြန်စားခိုင်းလိုက်ကာ ကသုတ်ကယက်ထွက်သွား ပါတော့သည်။ ဒေါ်ကြော့ကိုလည်း ပ ထုတ်ရန်လိုသေးသဖြင့် ရွာထဲမှ လိုအပ်သည်များကို တပါတည်းဝယ်လာ နိုင်ရန် လိုက်သွားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကြော့က

“ဆရာ ထမင်းစားဖို့ မိတူးမာကိုမှာထားခဲ့တယ်၊ သူလာပြီး ပြင်ကျွေးလိမ့်မယ် ”

ဟုပြောလိုက်ရာ အရာအားလုံးသည် ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

ဦးမြကြီးတို့အားလုံး ၁၀ နာရီလောက်တွင် ထွက်သွားကြပါသည်။ မိတူးမာက ၁၁ နာရီခန့်တွင် ကလေးချီ၍ ဦးမင်းမောင်၏တဲပေါ်သို့ရောက်လာပါသည်။ ကုလေးကို အဆင်သင့်ရှိသော ပုခက်ပေါ်တွင်ထားခဲ့ပြီး ဒေါ်ကျော့ တို့ တဲတွင် ချက်ထားခဲ့သော ထမင်းဟင်းများကို သွားယူလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ တဲသို့ပြန်ရောက်သော အခါ မိတူးမာက

“ဆရာကြီး ထမင်းစားတော့မလား၊ မိတူးမာ ပြင်ပေးမယ်လေ”

“နေပါဦးဟာ မဆာသေးပါဘူး”

မိတူးမာက ထမင်းအိုးများကိုနေရာချနေစဉ်မှာပင် ပုခက်ထဲမှ ကလေးက နိုးလာပြီး ငိုပါတော့သည်။ မိတူးမာက ကလေးကို ချီလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ရှေ့ ဖျာပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ အင်္ကျီကို မ တင် လိုက်ပြီး ကလေးအား နို့စ တိုက်ပါတော့သည်။ အင်္ကျီကိုမတင်ရာတွင် အရင်က တခြားသူများရှိပါက နို့တလုံး ချင်း ဖေါ်တိုက်သလိုမျိုးမလုပ်ဘဲ နို့ နှစ်လုံးစလုံးကိုဖေါ်၍ တိုက်ပါတော့သည်။ 

ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူ့အရှေ့ တွင် ထိုင်၍ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ ကြည့်နေရင်း ကလေး မစို့သော နို့မှ နို့ရည်များ တစက်ပြီးတစက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအောက်တွင်ခံ၍ ရလာသော နို့ရည်များကို သောက်လိုက်ပါသည်။

“ဟင်း..ဟင်း.. ဆရာကြီးက မဆာသေးဘူးဆို ခုဆာနေပြီလား”

“ငါဆာတာက ထမင်းမဟုတ်ဘူးဟ၊ နို့ဆာတာ”

“ဟင်း ဟင်း ဟင်း သိပါတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ဆရာကြီးက ရုတ်တယက်ကြီး အလုပ်ရှာပြီး အားလုံးကို ပ ထုတ်လိုက်တာ မို့လား။”

“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာပါတယ်။ ငါ့ကို နို့တိုက်ပါဦး”

ဦးမင်းမောင်က ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ ပေါင်တဘက်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်လိုက်ပြီး လွတ်နေသော နို့တဘက် ကို စို့လိုက်ပါတော့သည်။ ထွက်လာသမျသောနို့များကို ကလေးလိုပင် တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေသည်ကို မိတူးမာက ပြုံးကြည့်နေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ နို့ကိုစို့ရင်း လက်တဘက်က မိတူးမာ၏တင်ပါးကို သိုင်း ဖက်၍ တင်ပါးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်ပါသည်။ ခနနေသောအခါ မိတူးမါက

“ဆရာ ခနလေး၊ ကလေးအိပ်ပျော်သွားပြီ။ ပုခက်ပေါ်တင်လိုက်ဦးမယ်။”

“လုပ်၊ လုပ်၊ မြန်မြန်လုပ် ပြီးရင် ဒီကလေးကြီးကို ဆက်တိုက်ရဦမယ်။”

“ဟုတ်တယ်၊ မိတူးမာတို့က အမွှာမွေးထားတာကိုး ဟင်း ဟင်း ဟင်း....”

မိတူးမာက ကလေးကို ပုခက်ပေါ်တင်ပြီးသည်နှင့် ဦမင်းမောင်လှဲ အိပ်နေသော ဖျာပေါ်တွင် လာထိုင်လိုက်ပါ သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့ဆက်စို့လိုက် ပြန်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ နို့တဘက်ကို စို့၍ နောက်တဘက်ကို လက်ဖြင့်နယ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ တ အင်း အင်း နှင့် ညည်းလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က လက်ကို နို့နယ်နေရာမှ နေရာပြောင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးကို ပွတ်ပေးလိုက် ပါသည်။ တင်ပါးကိုပွတ်နေရာမှ နောက်ဘက်မှ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြားထဲသို့ နှိုက်လိုက်ရာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ် ကြီး နှင့် သွားထိပါတော့သည်။ 

မိတူးမာကလည်း တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ နို့စို့ နေသော ခေါင်းကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ဆွဲဆွဲ ပြီးပွတ် ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ စောက်ဖုတ်ယားလာပြီး ဖင်ကြီးတခုလုံး တွန့်လန် တွန့်လန်ဖြစ်နေပါတော့ သည်။ ဦးမင်းမောင်က စောက်ဖုတ်အားပွတ်နေရင်း မိတူးမာ၏ ထမီကို မတင်လိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အောက်ပိုင်း ဖင် ပြောင်ကြီးဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်သည်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်နှစ်ချမ်းကြားတွင် ရှေ့တိုးနောက် ငင် လှုပ်ရှားပေးနေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးတခုလုံးသည် ထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် ရွှဲရွှဲ စိုနေပါတော့ သည်။

ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ခလယ်ကို မိတူးမာစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှစ်သစ်မျှ သွင်းလိုက်ပြီး သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လက်ဖြင့်လိုးပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အရသာ ကောင်းကောင်းတွေ့နေပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့ တိုးနောက်ဆိုလုပ်ရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ခေါင်းကို သူ့နို့နှင့် အတင်းဆွဲကပ်ထားပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က နို့စို့ခြင်းကို ခန ရပ်လိုက်ပြီး မိတူးမာကို ပက်လက်တွန်းလှန်လိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ ဗိုက်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း တဖြေးဖြေး အောက်ဘက်သို့ ဆင်းလာလိုက်ပါသည်။ 

ဆီးခုံပေါ်သို့ရောက်သောအခါ မိတူးမာ၏ စောက်မွှေးများကြားတွင် လျှာဖြင့် ဟိုထိုးဒီထိုးလျှောက်ကလိနေပါသည်။ လက် ကတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်လက်လိုးပေးနေရင်း လက်ခလယ်တချောင်းထဲ သွင်းနေရာမှ လက်ညှိုးပါထပ်သွင်းလိုက်ပါသည်။ လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှား နေရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်သည် မိတူးမာ၏ စောက်စိပေါ်သို့ရောက်လာပါတော့သည်။ စောက်မွှေးကြားထဲကလိနေရာမှ စောက်စိကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ခပ်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“အိ........ အိ....... အီး...... အီး...... ရှီး...... ရှီး.... အ.....အ.....ရှီး....ရှီး...အား..... ”

စသဖြင့် အသံမျိုးစုံ မြည်နေပါတော့သည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်မှ လည်း စောက်ရည်များမှာ တပွက်ပွက် ထွက် ကျနေပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်ဖဝါးထဲမှ အပြင်ဘက်သို့ စီးကျနေပါတော့သည်။ ခနမျှ အကြာတွင်တော့ မိတူးမာ၏ တကိုယ်လုံးသည် တဆတ်ဆတ် တုံတက်လာပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးမှာလည်း လေထဲသို့ကြွတက်လာ လိုက်ဆတ်ကနဲပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေပြီး ပါးစပ်မှ

“အား.....အား.....အား.... အ...အ...အား......အား.....” ဟု

သံစုံမြည်လျှက် တချီပြီးသွားပါတော့သည်။ တချီပြီးသွားသည်နှင့် မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ လက်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အတင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့်ဝေးရာဘက်သို့ စောင်းလိုက်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ် လျှက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခန္ခာကိုယ်တခုလုံး တဆတ်ဆတ် တုံနေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ပြီးသွားသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်ရင်း သူ့လက်ကတော့ သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ဖြေးညှင်းစွာ ဂွင်းတိုက်နေလိုက်ပါသည်။ မိတူမာ အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သတ်ပေးရင်း မိတူးမာကို သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့် လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဦးမင်းမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလည်းဆရာကြီးရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ မိတူးမာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။”

“အန်မယ် နင့်ယောင်္ကျားကရော နင့်ကို ဒါမျိုး မလုပ်ပေးဘူးလား”

“လုပ်ပေးပေမဲ့ သူက ခန ဘဲ လုပ်ပေးတာ၊ ပြီးတဲ့ အထိ တခါမှ လုပ်ပေးတာမဟုတ်ဘူး။ ခနလောက်ယက်ပြီးရင် အပေါ်တက်တော့တာဘဲ။”

“မောင်ငယ်က နင့်ကို နေ့တိုင်းလုပ်လား ”

“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ နေ့တိုင်း ဘယ် က မလည်း၊ အချိန်ရတိုင်းလုပ်နေတာ။ ကိုမောင်ငယ်က တအားလုပ် တာ ဆရာကြီးရ။”

“နင်ကလည်း ကြိုက်တယ်မို့လား”

“ဟီး.ဟီး..ဟီး…ဆရာကြီးကလည်း ကြိုက်တာပေါ့၊ ကောင်းတာကိုး။”

“ကဲ၊ ကဲ၊ ငါ့ကိုလည်းပေးလုပ်ဦး။ ငါလည်း အရမ်းလိုချင်နေပြီ။”

“သိပါတယ် ကြည့်ပါလား ဆရာကြီး ဟာကြီး က ထောင်နေလိုက်တာ နဲနဲနောနောကြီး မဟုတ်ဘူး။”

“ငါ့ဟာနဲ့ နင့်လင် ဟာ ဘယ်ဟာက ပိုကြီးလဲ။ ”

“အင်….ဆရာကြီးဟာက အရမ်းတုတ်တယ်။ ကိုမောင်ငယ့်ဟာက နဲနဲသွယ်ပြီး ဆရာကြီးဟာထက်နဲနဲတော့ ပိုရှည်မယ်ထင်တာဘဲ။”

ဦးမင်းမောင်သည် ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး တဆက်ထဲ သူ့ဘက်သို့ဆွဲလှည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မိတူးမာ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ပြီး သူက ပေါင်ကြားတွင်နေရာယူလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆွဲထား ပေးလိုက်ရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို လက်ခံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်၍ သွားလေတော့ သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာပေါင်ကြားတွင် ဒူးကို ကား၍ ထောက်လိုက်ပြီး သူ၏လီးကို လက်တဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်ရာ မိတူးမာက အသက်ရှူအောင့်ကာ အံကြိတ်၍ ခံနေလိုက်သည်။

“နာလို့လားဟဲ့”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီးရဲ့၊ ရပါတယ်၊ နဲနဲ ကြပ်လို့ပါ။”

အဝင် အနည်းငယ်ကျပ်သော်လည်း သူမ၏ စောက်ရည်များနှင့်ရွှဲနေပြီး ချွဲနေသဖြင့် ဦးမင်းမောင်၏ လီး တချောင်း လုံးသည် စောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ လီးဆုံးတော့မှ မိတူးမာက အောင့်ထားသော အသက်ကိုရှူထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ကိုပြုံးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က တဖြေးဖြေး စ လိုး ပါတော့သည်။ လိုးနေရင်းက စောက်ရည်များပိုထွက်လာရာ အနည်းငယ် ပို၍ သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေလိုက် ပါသည်။ 

မောင်ငယ်က ကောင်းကောင်းလိုးပေးထားသော စောက်ဖုတ်ကို သူက ပိုကောင်းအောင် မလိုးပေး နိုင်ပါက သိက္ခာကျစရာဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ သူ့စိတ်ကို ထိမ်းရင်း မှန်မှန်လိုးလိုက် သွက်သွက်လိုးလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းကျလိုးနေပါတော့သည်။ မိတူးမာကလည်း နကိုကတည်းက အလိုးခံရတာ ကြိုက်သူဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်လိုးနေသမျှ သူမကလည်း အောက်မှ ပြန်ကော့ကော့ပြီး စည်းချက်ညီညီ ခံနေပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်မှာ အိမ်မှ ဇနီးကို လိုးရာတွင်လည်း အနည်းဆုံး နာရီဝက်တော့ ကြာတတ်သည်ဖြစ်ရာ ဤတခါ တွင်တော့ ကြာနိုင်သမျှကြာအောင် ထိမ်း၍ လိုးနေပေသည်။ အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးနေရာမှ နဲနဲညောင်းလာသဖြင့် မိတူးမာကိုယ်ပေါ် ဖိပြီး လှေကြီးထိုးပုံစံတခါပြောင်းလိုးလိုက်ပြန်ပါသည်။ လှေကြီးထိုးပုံစံ နှင့် အတော်ကြာကြာ လိုးပြီးနောက် လီးကို တပ်ရက်သား မိတူးမာကို ဖက်၍ အပေါ်ဘက်သို့တင်လိုက်ပါသည်။ 

မိတူးမာကလည်း သူ့အလှည့်ရောက်ပြီကို အလိုလို သိပြီး အပေါ်မှ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ငယ်ရွယ်သူလည်းဖြစ် ထန်သူလည်း ဖြစ်လေရာ မိတူးမာသည် အပေါ်မှ ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လီးဆုံးကာနီးထိထုတ်ပြီးမှ အသားကုန် ပြန်ဖိဖိဆောင့် ချ လိုးနေပါတော့သည်။ 

မိတူးမာက သူ့စိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုန်းဖုန်းတဖျောင်းဖျောင်း ဆောင့်နေရာ သူမ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးများရွှဲနစ်နေပါတော့သည်။ မိတူးမာစိတ်တိုင်းကျ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ လိုးစေ ပြီးမှ ဦးမင်းနိုင်သည့် အပေါ်ဘက်သို့နေရာပြန်ယူလိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ မိတူးမာ၏ ပေါင်တချောင်းကို ခွ၍ ဘေးတစောင်းပုံစံအတိုင်း ခွပြီး အသားကုန် တဖုန်းဖုန်းပြစ်ဆောင့်၍ လိုးပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“အီ...အီး... အိ....အားးးးးးးး......အားးးးးး..အု. အ. အား....အား...ဆရာကြီးရေ လုပ်ပါ ..အသားကုန်လုပ်ပါ... ကောင်းလွန်းလို့ပါ... လုပ်ပါ ဆောင့်ပါ..အမလေး သေပါပြီ.... ကောင်းလိုက်တာ.. အား..အားး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာကြီးရယ် ကောင်းလိုက်တာ အား။အား။” ဟု

အသားကုန် အော်နေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး သူ့လရည်များကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် စကားပင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ ဟောဟဲလိုက်၍ မောနေပါတော့သည်။ သူ၏လီးကို မိတူးမာစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး မိတူမာဘေးတွင်လှဲချ အမောဖြေနေ လိုက်ရပါသည်။မိတူးမာမှာလည်း မောနေပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ဖက်၍ နှစ်ယောက်သား အနားယူနေလိုက်ကြပါသည်။

နှစ်ယောက်သား အမောပြေမှ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ နေ့လည် တနာရီ ထိုးနေသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။ မိတူးမာက

“ဆရာကြီးလည်း ဆာရောပေါ့ မိတူးမာ ထမင်းခူးလိုက်တော့မယ်နော်”

“အေးအေး နင်လည်း အတူလာစားလေ၊ နှစ်ယောက်စာ တခါတည်းခူးလိုက်”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဆရာကြီး”

မောမော ဆာဆာနှင့် မိတူးမာပြင်ပေးသော ထမင်းကို အဝစားလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်သည် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်တွင် ခန လှည်းလိုက်လေသည်။ မိတူးမာက အိုးခွက် ပန်းကန် များကို ဆေးကြောပြီး ဦးမင်းမောင် ဘေးသို့လာ၍ ထိုင်လိုက်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါသည်။

“နင်က တော်တော် တော်တာဘဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး မောင်ငယ် အရင်ရော ရည်းစားတွေဘာတွေ ရှိတယ်မို့လား။”

“အာ။ ဆရာကြီးက မသိလို့၊ ကိုမောင်ငယ့် အရင် မိတူးမာ လင်တယောက်ရဘူးသေးတယ်။ ကွဲသွားတာ။ အဲဒီကောင်က အရက်သမား ကြက်သမား။ မိတူးမာဘဲ အလုပ်ပေါင်းစုံ လုပ်ပြီး ရှာကျွေးရတာ။ ပြီးတော့ လူကိုလည်း ရိုက်ချင်သေးတယ်။ ၂ နှစ်လောက်တော့ သည်းခံပြီးပေါင်းပါသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း မခံနိုင်တော့လို့ ကွာလိုက်တော့တာ။”

“အလိုးတော့ ကောင်းတယ်မို့လာ”း

“ဟီးဟီး၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ အဲဒါကြောင့် ၂ နှစ်ခံတာပေါ့။ သူနဲ့မကွဲခင် ကိုမောင်ငယ်နဲ့တွေ့တာ။ ကိုမောင်ငယ်က မိတူးမာကို သနားပြီး ဒီကောင့်ကိုကွာလိုက်ရင် သူယူမယ်ဆိုလို့ မိတူးမာ သူ့ကို ကွာလိုက်တာ။”

“သူနဲ့ မကွာခင် မောင်ငယ့်ကိုကော နင်ပေးလိုးခဲ့သေးလား။”

“အင်းပေါ့၊ တော်ကြာ ကိုယ် နဲ့ရမှ ပန်းသေနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့။”

“ဟားဟားဟား၊ ဟုတ်ပါ့ကွာ၊ အဲဒီတော့မှ မိတူးမာတို့ဒုက္ခရောက်မှာနော်။”

“မောင်ငယ်နဲ့ ရပြီးတော့ကော တခြားကောင်တွေနဲ့ လုပ်ဖြစ်သေးလား။”

“အင်၊ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးနော်၊ ခုမှ ဆရာကြီးတယောက်တည်းနဲ့ဘဲဖြစ်တာ။ ဒါတောင် မိတူးမာ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် မသိတော့ဘူး။”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး နင် ငါ့ကို သနားသွားလို့ဖြစ်မှာပေါ့”

“အင်း၊ ဟုတ်မှာပေါ့နော်။”

“ကဲ၊ မိတူးမာရေ၊ ပြော၊ ဒီတခါ ဆရာကြီး မြို့ ကပြန်လာရင် နင့်အတွက်ဘာယူလာရမလည်း။”

“အောင်မယ်လေး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမောင်ငယ် ရိပ်မိပြီး ပြသနာတွေတက်ကုန်ပါဦးမယ်။ မိတူးမာက ဆရာကြီးကို တခုခုလိုချင်လို့ခံတာမဟုတ်ပါဘူးနော်။ သက်သက်ကို ခံချင်လို့ခံတာ။ တခုခု လိုချင်လို့ခံရင် ဖာ ဖြစ်သွားမှာပေါ့။”

“အေးပါ ကလေးရယ်။ ကောင်းပါပြီ၊ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်။

ဦးမင်းမောင်တို့ နှစ်ယောက် အပူအပင်ကင်းကင်း အေးဆေးစွာတယောက်ကိုတယောက် ဖက်၍ စကားပြော နေခြင်းမှာ အကြောင်းရှိပေသည်။ ဤငါးကန်များရှိသောဧရိယာတွင် အပြင်လူ ကန်ဘောင်ပေါ် လျှောက်ခွင့်မရှိ ပါ။ လူစိမ်းလာလျှင်လည်း ကန်တွင်မွေးထားသော ခွေး ၃ ကောင်က အရင် ဟောင်၍ဆီးကြို ပါလိမ့်မည်။

ကိုယ့်ကန်မှလူများပြန်လာလျှင်လည်း ခွေးများက တဲအောက်မ ထ၍ ပြေးကြိုတတ်သောကြောင့် ဦးမင်းမောင် တို့မှာ အပူအပင် ကင်းစွာပင် နေချင်သလိုနေ နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့လှဲနေစဉ် မိတူးမာ၏ ကလေးလေးမှာ သေးပေါက်ချ ပြီး နို့ဆာလာသဖြင့် နိုးလာပါတော့သည်။ မိတူမာက ကလေးကို အနှီးလဲပေးပြီး ထိုင်၍နို့တိုက်နေလိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်က ဘေးမှ နေ၍ သူမ၏ နို့လေးကို နယ်လိုက် ဖင်ကို ပွတ်လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေပါတော့သည်။

“ဆရာကြီးနော် ဆရာကြီး လျှောက်လုပ်နေတာနဲ့ မိတူးမာ နောက်တခါလိုချင်လာပြီနော်။“

“မပူပါနဲ့ဟာ၊ ကလေးနို့စို့ပြီးရင် နောက်တခါပေါ့။”

“အွန်၊ ဆရာကြီးက တကယ်ပြောတာလား။”

“ဟ၊ တကယ်ပြောတာပေါ့၊ ဘာလဲ နင်က ငါမနိုင်တော့ဘူးထင်လို့လား။”

“တကယ်ဆိုရင်လဲ ပြီးရော။ ကဲကလေးလဲ ဝြပီ။ ခန အောက်ချထားလိုက်ဦးမယ်။”

မိတူးမာက ကလေးကို ဘေးမှာ အနှီးခင်းပြီး ချထားလိုက်ရာ ကလေးမှာ သူ့ဖာသာသူဆော့နေပါတော့သည်။

ကလေးကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဖက်လိုက်ကာ နမ်းလိုက်ပါသည်။ အခုန တခါက လိုရင်းကို တိုက်ရိုက်ရောက်သွားသောကြောင့် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ ခြင်းမလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါ။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာကို ရင်ခွင်ထဲသွင်းပြီး မက်မက်မော နမ်းလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ၏ နှုပ်ခမ်းကို အကြာကြီးစုပ်နမ်းနေလိုက်ရာ မိတူးမာ ကလည်း ပြန်နမ်းရင်း သူမ၏ လျှာကို ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးသွင်းလာပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်က ဝင်လာ သော လျှာကို ပြန်၍ စုပ်ပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ မျက်စေ့ကို မှိတ်၍ အရသာ ခံနေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့နှစ်ယောက်မျာ အေးအေးဆေးဆေး သမီးရီးစားများသဖွယ် တယောက်ကိုတယောက် ကြင်နာစွာ နမ်းလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် လောက စည်းစိမ်ခံနေကြပါသည်။ နဘေးတွင်ဆော့နေသော ကလေးငယ်က လည်း သူ့အမေ၏ ဖေါက်ပြန်ရေးကားကို စောင့် ကြည့်ရင်း ပျင်းလာသည့်နှယ် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

“ဆရာကြီး က ဆရာကြီး မိန်းမကိုလည်း နေ့တိုင်းလုပ်တာဘဲလား။”

“အေး၊ လုပ်တာပေါ့၊ ရာသီလာတဲ့အချိန်တောင်ရှောင်တာမဟုတ်ဘူးဟ။”

“ဆရာကြီး မိန်းမကလည်း ကြိုက်တယ်ထင်တယ်နော်၊ သူ လာလယ်တုံးက ကြည့်ရတာ တော်တော်ထန်မဲ့ပုံဘဲ။ နှုပ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနဲ့ နော်။”

“အင်း ငါ့မိန်းမလဲ ထန်တော့ထန်ပါတယ်၊ နှုပ်ခမ်းမွှေးနဲ့တော့ ဆိုင်မဆိုင်တော့မသိဘူး၊ နင်ဆို နှုပ်ခမ်းမွှေးလည်း မရှိဘဲနဲ့ တော်တော်ထန်တာဘဲ ဟာ။”

“နှုပ်ခမ်းမွှေး ရှိတဲ့မိန်းမ က ပိုထန်တယ်လို့ပြောတယ်ဆရာကြီးရဲ့။”

“အေးလေ၊ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့။”

“ဆရာကြီးတို့ မြို့ မှာ က ဒီမှာလိုတော့ ဘယ်လွှတ်လပ်ပါ့မလဲနော်။ နေ့ခင်းဆို ကလေးတွေ ရှိရင် ဘယ်လုပ်လို့ ရပါ့မလည်း နော်။”

“ရတာပေါ့၊ ဘယ်အချိန်မဆိုလုပ်လို့ရအောင် ငါတို့က သီးသန့် အခန်း ဖွဲ့ထားတာ၊ တော်ရုံတန်ရုံဆို အပြင်က အသံတောင်မကြားရဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းက အိပ်ခန်းထဲမှာလေ။ အဲဒီတော့ လုပ်ပြီးရင် အသာလေး ရေဆေးပြီး ထွက်သွားလိုက်ရုံဘဲဟ။”

“အော် ဟုတ်လား၊ ကောင်းတာပေါ့။”

မိတူးမာက စကားပြောရင်းနှင့် ဦးမင်းမောင်၏ ပုဆိုးကို ခါးထိ မလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်နှင့် နယ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးသည်လည်း မာတောင်လာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က

“နင်ငါ့ဟာကြီးကို နဲနဲ စုပ်ပေးပါလား”

“အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”

ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာက လှဲနေရာကထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ သည် လီးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အပေါ်အောက် ဂွင်းထုသကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း လီးထိပ်ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်၍ မက်မက်မောမောပင် စုပ်နေပါတော့သည်။ သူမ စုပ်နေပုံက တာဝန်ကျေရုံမဟုတ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အားရပါးရ စုပ်ပေးနေချင်းဖြစ်သည်။ လျှာဖျားဖြင့်လည်း လီးထိပ်ကို ဖိဖိပြီးယက်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာကော့နေရပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးမှာ မာတောင့်လာပြီး လုံး၀ မထိမ်းနီုင်တော့ဘဲ ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာသဖြင့်

“ဟဲ့တော်တော့၊ တော်တော့၊ ငါပြီးသွားလိမ့်မယ် ” ဟု

ပြောကာ လီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ရန်ကျိုးစားလိုက်ပါသည်။ သို့သော် မိတူးမာက လုံးအလွတ်မပေးပဲ အတင်း ဆွဲ၍ ဆက်စုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းနိုင်တော့ဘဲ မိတူးမာ ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ၏ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လရည်များ လုံးဝမကျန်တော့သည်အထိ စုပ် လိုက် ပြီးမှ လရည်အားလုံးကို မိတူးမာသည် မျိုချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က မီးတူးမာကို မယုံသလို ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်နေပေသည်။ မိတူးမာက

“အဲတာ ခုနက ဆရာကြီး မိတူးမာကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလို့ကျေးဇူးပြန်ဆပ်တာ။”

“ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နင်ကတော့ ဆရာမကြီးဘဲ၊ တော်လိုက်တာ၊”

မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ အနည်းငယ်ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်သွားသော လီးကို ဆက်မစုပ်တော့ဘဲ လက်ဖြင့် သာ အသာအရာ နယ်နေလိုက်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့နယ်နေရာ သိပ်မကြာမီတွင်ပင် ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး မှာ မူလက ကဲ့သို့ ပြန်လည်၍ ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် တောင်လာပါတော့သည်။ မိတူးမာက တောင်မတ်နေ သော လီးကို တခါ ထပ်၍စုပ်ပြန်လေသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း အားကျမခံ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြီးကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ဆွဲယူ လိုက် ပြီး သူ့ ခေါင်းပေါ် ခွစေလိုက်ပါသည်။ 

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံ ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်က အောက်မှ မိတူးမာ က အပေါ်မှဖြစ်နေပါသည်။ ဤပုံစံအတိုင်း မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်၏ လီးကို အားရပါးရစုပ်နေ သလို ဦးမင်းမောင်ကလည်း မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်ယက်နေပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ယက်ရင်း စုပ်ရင်းနှင့် အချိန် အတော်ကြာလာသောအခါ မိတူးမာက လီးစုပ်ချင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထလိုက်ပါသည်။ 

ထို့နောက် ဦးမင်းမောင်ပေါ် ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး ကို ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက် ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏လီးကြီးလည်း စောက်ရည်များ တံတွေး များဖြင့် ရွှဲနေသော မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ထဲသို့လျှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားပြီးသောအခါ မိတူးမာသည် ပထမအကြိမ်တုံးကကဲ့သို့ အသားကုန် မဆောင့်သေးဘဲ လီးကို တဆုံးထည့်ထားပြီး ညောင့်နေပါ တော့သည်။ 

မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ညောင့်နေရင်း တ အင်းအင်း နှင့် အရသာခံ နေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ပြီး သူ့လီး ကြီး သူမ စောက်ဖုတ် ထဲတွင် ပြည့်ကျပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်နံရံက သူ့လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ကစား နေ သည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာ ခံနေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ဖြေးဖြေးလေး ညောင့်နေရာမှ အသွင်ပြောင်းပြီး ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လိုး ပါတော့သည်။ 

သူလိုးနေပုံက အရှိန်နှေးလိုက် မြန်လိုက်၊ တခါ ဖြေးဖြေးဆောင့်လိုက် အား နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့် လိုက်နှင့် လီးတချောင်းလုံးကို သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင် ကို ပုံစံပြောင်းခွင့်လုံးဝမပေးဘဲ သူမကသာ ဦးဆောင်၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါ တော့သည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း အရင်ကတည်းက အောက်မှနေရလျှင် တော်တော်နှင့် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မိတူးမာမှာ ပွဲတော်ကြီး နှင့် တွေ့နေရပါတော့သည်။ 

မိတူးမာမှာ လိုးရင်း လိုးရင်းနှင့် တော်ချင် သလိုဖြစ်လာသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် ပြီးနိုင်ရန် အပေါ်မှ အသားကုန် တဖုံးဖုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ သူမ ဘယ်လို ဆောင့်ဆောင့် ဦးမင်းမောင်က မပြီးနိုင်တော့သဖြင့် မိတူးမာမှာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မောဟိုက်နေပါ တော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူမကို အတင်း အောက်ဘက်သို့ပို့လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် ကပ်ကျေး ကိုက် တက်ခွကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးလိုးလိုက်တော့မှ စောက်ခေါင်းထဲသို့လရည်များ ပန်းထွက် သွားပြီး ပြီးသွားပါတော့သည်။ 

မိတူးမာလည်း ဤတခါတွင်တော့မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့ပြီး အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူ၍ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပက်လက်ကလေးလှဲနေလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း မိတူးမာ ဘေးတွင် လှဲရင်း အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အနားယူပြီးမှ မိတူးမာသည် ထ လိုက်ပြီး ရေချိုးရန် ကန်ထဲသို့ဆင်းသွားပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်လည်း သူမနောက်သို့လိုက်ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုး လိုက်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသောအခါ မိတူးမာက ရေနွေးတည်ပြီး ဦးမင်းမောင်အား ကော်ဖီမစ် တခွက်ဖျော် တိုက် ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လိုးခဲ့သောနေရာကို ရေစို အဝတ်ဖြင့်တိုက်နေပါသည်။ တဲတခုလုံးလည်း လရည် နံ့ နှင့် စောက်ရည် အနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေပါသည်။ မိတူးမာဘယ်လိုတိုက်တိုက် အနံ့က မပျောက်နိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် က ဒီဇယ်နှင့် တိုက်ခိုင်းလိုက်သောအခါမှ အနံ့ ပျောက်ပါတော့သည်။ 

အချိန်ကလည်း ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေ ပြီဖြစ်ရာ ဝါးသွားတိုက်သူများ လည်း ပြန်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်၍ မိတူးမာက အားလုံးအတွက် ညနေစာကို ချက်ပြုတ် နေလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ် ၍ ဘာမှ မဖြစ်သကဲ့ သို့ ကျန်သူ များပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်ကြပါသည်။ ညနေ ၆ နာရီ ကျော်ပြီး မှောင်ကာနီးမှ ဦးမြကြီးတို့ အားလုံးပြန် ရောက်လာကြပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်က ပါလာသောဝါးများကို လှေပေါ်တွင်ပင် ထားခိုင်းလိုက်ပြီး မနက်မှ ဆက် လုပ်ရန် ပြောပြီး အားလုံးအား ထမင်း စားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးကြသောအခါ အားလုံး သည် မောမော နှင့် အလျှိုအလျှို မိမိတဲသို့ မိမိပြန်သွားကြပါတော့သည်။ မိတူးမာလည်း ကလေးပိုက်ပြီး မောင်ငယ် နောက်သို့ လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။ နေ့ခင်းက အရှိန်နှင့် ဦးမင်းမောင်လည်း စောစော အိပ်ပျော် သွားပါတော့သည်။

မနက် ဦးမင်းမောင် အိပ်ယာမှ နိုးသောအခါ အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကျွေးပြီးနေပြီး မနေ့က တိုက်လာသော ဝါးများကို လှေပေါ်မှ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့တင်နေကြပါသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှသာ အလုပ်အားလုံးပြီး သွားပါတော့သည်။ အလုပ်ပြီးသွားသောအခါ ထမင်းစားလွှတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းနိုင်လည်း ကိုမြကြီးတို့တဲတွင် ထမင်း စားရင်း နောက်နေ့များတွင် ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည့် အလုပ်များအကြောင်းကိုဆွေးနွေး နေ လိုက်ပါသည်။

နေ့လည် ခန အနားယူကြပြီးသောအခါ အလုပ်သမားအားလုံး အလုပ်ပြန်စရန် ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က သူတို့အားလုံးကို ဘေးကန်ှ ငါးဖေါ်နေရာသို့ သွားကူရန်လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ငါးကန်များတွင် ဤကဲ့သို့ပင် သူ့ကန် ကိုယ်ကူ ကိုယ့်ကန် သူကူနှင့် နေကြရပါသည်။ သူတို့အားလုံးထွက်သွားသောအခါ ဦးမင်းမောင်က ကန်ကို လျှောက်ပတ်ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဒေါ်ကျော့တို့တဲဘက်သို့အရင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကျော့က

“ဆရာကြီး ကန်ပတ်နေတာလား”

“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ မနက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ လမ်းလေးလဲလျှောက်ရင်း ဘာတွေလုပ်စရာရှိသေးလဲလို့ လိုက်ကြည့်နေတာ”

“မပူပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမြက ဒီကန်ကို သူ့ကန်လိုစောင့်ရှောက်တာပါ။”

“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကျနော်လည်း လျှောက်သာ ကြည့်နေတာပါ၊ ပြောစရာဘာမှ မရှိပါဘူး။”

ဒေါ်ကျော့နှင့် အ လာပ သ လာပ ပြောပြီး ရှေ့ ကန်ကို ဆက်ပတ်လိုက်ပါသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိတူးမာ ထံသွားပြီး အခြေအနေပေးပါက တချီလောက်ဆွဲရန်ဖြစ်ပါသည်။ မိတူးမာ အကြောင်းကို စဉ်းစား လိုက်သည်နှင့် လီးက တောင်လာပါသည်။ ကြည့်မည့်သူလည်းမရှိတော့ တောင်နေသောလီးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ဆက်လျှောက်ခဲ့ပါသည်။ 

မိတူးမာတို့တဲနားရောက်လာသောအခါ မည်သည့်အသံမှ မကြားရ၍ ရှိမှ ရှိရဲ့လား တော်ကြာ ကလေးပိုက်ပြီး ဟင်းစားလေးများ ရ မလားလို့ ဟိုဘက်ကန်လိုက်သွား ရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲဟု တွေး နေမိရင်း မိတူမာတို့တဲရှေ့ ရောက်လာပါသည်။ တဲထဲသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ပုခက်ထဲတွင် ကလေးကို တွေ့ ရ ပြီး ဘေးမှ ဖျာပေါ်တွင်မိတူးမာတယောက် ထမီရင်လျှားနှင့် လှဲအိပ် နေသည် ကိုတွေ့ရပါသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်သို့တက်လိုက်ရာ ငြိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသဖြင့် မိတူးမာခေါင်းထောင်ကြည့်ပါသည်။

“ဆရာကြီးပါလား၊ ကိုမောင်ငယ်တို့ရော”

“ကိုကျော်ဌေးတို့ကန် ငါးဖေါ်ကူ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဟင်းစားရတာပေါ့ဟာ။”

“အင်၊ ဆရာကြီးကလည်း မသိရင်ခက်မယ်၊ ဟိုကရလာမဲ့ ဟင်းစားထက် ဆရာကြီး ဟင်းစားရဘို့လွှတ်လိုက်တာ မို့လား။”

“ဒီကောင်မလေးက တော်တော် တော်တာဘဲ။ မပြောဘဲနဲ့ကို သိနေတယ်နော်။”

“သိတာပေါ့၊ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်တယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့၊ ဟီးဟီး၊”

ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တခါထဲ ထမီထဲလက်ထည့်ပြီး မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကို တန်း နှိုက်လိုက်ပါသည်။

“ဟာ နှင့်ဟာကြီးကလည်း ရွှဲနေပါလား။ နင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလည်း”

“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားနေလို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုမောင်ငယ် ထမင်းစားပြီးတချီလုပ်သွားလို့ သူ့အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာ။ နေဦး။ ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်။”

“နေပစေ၊ မဆေးနဲ့၊ ငါဒီအတိုင်းဆက်လိုးမယ်။ ငါက တခါတခါ သူများလိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလိုးကြည့် ချင်နေတာ နဲ့ အတော်ဘဲ။ ”

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ရည်များ လရည်များနှင့် ရွှဲနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် အချိန် သိပ်မဖြုံးတော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပေါင်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ကား လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အောက်နားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ 

မောင်ငယ်လိုးထား၍ ချောနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဦးမင်းမောင် ၏ လီးကြီးမှာ အတားအဆီး မရှိ ရှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ရသည့်အချိန်လေး တွင်လိုးရသညိဖြစ်ရာ မနေ့ကကဲ့သို့ အချိန်ဆွဲလိုးမနေတော့ဘဲ၊ စ သည်နှင့် တဖုံးဖုံးတဒိုင်းဒိုင်းဆောင့်ပါ တော့ သည်။ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေရာ ဆောင့်လိုးရသည်မှာ ပိုသွက်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကို ကိုင်းလိုက်ပြီး လက် နှစ်ဘက်ကို မိတူးမာ၏ လည်ပင်းတဘက်တချက်ဘေးတွင် ထောက်ထားလိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ပါ တော့ သည်။ မိတူးမာမှာလည်း ကိုယ်လုံးက လုံးဝခေါက်ချိုးချိုး ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးကြီးက သားအိမ်၀ ထိ လာထိ နေပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ထိနေသလိုခံစားနေရပါသည်။ 

ဤပုံစံမျိုးနှင့် တဆက်ထဲ အချက် ၂၀၀ ခန့် မနားတန်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မိတူးမာလည်း တသက်စာ ရသွားပြီး ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ် ထဲတွင် လရည်များ ပန်းထုတ်ရင်းပြီးသွားပါတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်သည် တဲထဲတွင် အချိန် ဖြုံးမနေတော့ဘဲ တဲပြင်သို့ အမြန်ထွက်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာကတော့ လူနှစ်ယောက် တဆက်ထဲ အလိုးခံ လိုက်ရ၍ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ မောမော ကောင်းကောင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း ဒူးချောင်ချောင်နှင့်ပင် မိမိတဲသို့ ပြန်လာလိုက်ပြီး မောမောနှင့် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် အလုပ်သမားများ အားလုံးပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့ရောက်သည့်အချိန်တွင် ဟိုဘက်ကန် ၌ အလုပ်များပြီးနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်သို့ပြန်ရောက်သောအခါ အစာတိုင် ထပ်တိုးသည့်အလုပ်ကို ခန လုပ်လိုက်ပြီး အလုပ်သိမ်းလိုက်ကြလေသည်။ ညပိုင်းတွင် တီဗွီမှ ဘော်လုံးပွဲပြသဖြင့် ဘော်လုံးပွဲ သရဲများဖြစ်သော မောင်ငယ်နှင့် အခြားနှစ်ယောက်မှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရန် အားခဲနေကြလေသည်။ ၈ နာရီ သတင်းပြီးမှ ဘော်လုံးပွဲကလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမြကြီးက ဦးမင်းမောင်ကို အားနာနေသော်လည်း ဦးမင်းမောင် က

“ရတယ် ကြည့်ကြ၊ ငါလည်း နေ့လည်က တရေးတမော အိပ်ထားလို့ မအိပ်ချင်ပါဘူး” ဟု ပြောထားရ၏။

ဦးမင်းမောင်မှာ ဘော်လုံးပွဲကို မကြည့်ရမနေနိုင် ဝါသနာပါသူမဟုတ်ပေ။ ကြုံရင်တော့လည်း ကြည့်လိုက်တတ် ၏။ ည ၉ နာရီခန့်တွင် မိတူးမာက ကလေးကောက်ချီပြီး

“ကဲ၊ ကိုမောင်ငယ်၊ ကျုပ်တော့ သွားတော့မယ်၊ အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ တော် ဘောပွဲပြီးမှဘဲ ပြန်လာခဲ့တော့ ”

ဆို၍ သူမတို့၏တဲသို့ပြန်ရန် ဆင်းလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က

“အေး၊ ကောင်မလေး ဓါတ်မီးပါတယ်မို့လား ကလေးတဘက်နဲ့ လမ်းသေသေချာချာ ကြည့်သွားနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”

မိတူးမာဆင်းသွားသွားသွားချင်း ဦးမင်းမောင်က

“ဦးမြကြီး၊ ကျနော့ဓါတ်မီးတွေ့ မိသလား၊ ကျနော် အိမ်သာ သွားမလို့”

“ဓါတ်မီးက ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ မောင် ငယ်၊ မင်း အိမ်သာ ရေရော ဖြည့်ထားရဲ့လား။”

“ဖြည့်ထားတယ်အဘ၊ အပြည့်ဘဲ”

ဦးမင်းမောင်လဲ အိမ်သာဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့ပါသည်။ အိမ်သာကို တဲနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်း ကန် ဘောင်ပေါ်တွင် ကန်ဘောင် အပြင်ဘက်ချမ်း၌ ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အပြေးတပိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သော အခါ အိမ်သာ ကျော်ကျော်လေးတွင် မိတူးမာကို မီလာလေသည်။ ဦးမင်းမောင်ပြေး လိုက်လာသည်ကို တွေ့သဖြင့် မိတူးမာက ရပ်စောင့်နေလေသည်။ မိတူးမာအနားသို့ရောက်သောအခါ

“ငါက နင့်နောက်လိုက်လာတာဟ၊ မောင်ငယ်တို့ ဘော်လုံးပွဲကြည့်နေတုံး တချီလောက်ဆွဲမလားလို့”

“ဆရာကြီးကလဲ လွန်လွန်းပါတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း တချီ၊ အသားကုန်ဆွဲပြီးပြီလေ၊”

“ငါက နက်ဖန်ပြန်မှာဆိုတော့ ရသလောက်ထပ်ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လေဟာ။ နောက်ပြီး နင့်ကို ဆွဲရတာ မဝသေးဘူးဟ။”

“တဲက အဝေးကြီးကို ဆရာကြီး အရမ်းကြာနေရင် သူတို့စိတ်ပူပြီးလိုက်လာကြလိမ့်မယ် ဆရာကြီးရဲ့။”

“အာ၊ နင်ကလည်း တဲထိမသွားပါဘူး၊ ဒီမှာတင်လုပ်မှာ။”

“အန်၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီကန်ဘောင်ပေါ်တင်လား”

“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာတယ်။ ကလေး ကို ဟိုဘက် မြေညီရာချလိုက်။ ပြီးနင်က ဒီနားလာ”

မိတူးမာ ကလေးကို အောက်ချလိုက်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူ့ကို ငှက်ပြောပင်အုပ်နားဆွဲခေါ်သွားပြီး

“ကဲနင်က ဒီ ငှက်ပြောပင် ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းထား ”

ဟုဆိုလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးထားလိုက် ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ထမီကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ရာ အောက်တွင် ဘာမှ ခံမဝတ်ထားသော မိတူးမာ၏ ဖင်ပြောင်ကြီးပေါ်လာပါတော့သည်။ ညက လ မသာသဖြင့် တော်တော်မှောင်ရာ ကြယ်ရောင်ဖြင့်သာ ရေးရေးလေးမြင်ရပါသည်။ 

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်မှ စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်လိုက်ပါ သည်။ စောက်ဖုတ်တခုလုံးစိုရွှဲလာသည်အထိယက်လိုက်ပြီး တံတွေးများကို သူ၏လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင် အောင် တွန်းတင်ပေးလိုက်ပါသည်။ 

စောက်ဖုတ်ယက်နေရလျှင် မရပ်ချင်သော ဦးမင်းမောင်မှာ အချိန်မရ သောကြောင့် ဆက်ယက်နေချင်စိတ်ကို ထိမ်းလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ပုဆိုးကို မလိုက်ပြီး လည်ပင်းတွင် နောက်ပြန်ချထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး သူ၏လီးကြီးကို တံတွေးဆွပ်လိုက်ကာ မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါထဲ ထိုးသွင်းလိုက် ပါတော့သည်။ 

သူ၏တံတွေးများနှင့်ရော မိတူးမာကလည်း ခံချင်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာသောစောက်ရည်များနှင့်ရော မိတူးမာ၏စောက်ဖုတ်မှာ ချောနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရှောရှောရှူရှူ ပင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် မနေ့က သူ့ကို မိတူးမာက လီးနဲနဲတိုသည်ဟုပြောထားသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တေးထားခဲ့ရာ နောက်မှ ဆောင့်လိုး သောအခါတွင် သားအိမ်ခေါင်းကို စောင့်မိပြီး ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ပျော်သွားပြီး မညှာမတာပင် တဖုံးဖုံးဆောင့် ၍ လိုးပါတော့သည်။ 

မိတူးမာကလည်း တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သာ သွားသည် သူက ဖြုံတောင်မဖြုံဘဲ သူ၏ဖင်ကြီးကို ဦးမင်းမောင် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်၍ ကော့ကော့ ထိုးပေးနေလိုက်ပါသေးသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ဆောင့်အားကြောင့် ရှေ့သို့ရောက်ရောက်သွားရာ မိတူးမာမှာ ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှင့် ထောက်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပုခုံးနှင့် ထောက်ထားပြီး လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ရ ပါ သည်။ ညအချိန်ဖြစ်သဖြင့် အသံကို လွယ်လွယ်ကြားနိုင်သောကြောင့် မိတူးမာမှာ မအော်မိစေရန် တော်တော် သတိထားနေရပေသည်။ သားအိမ်ခေါင်းကို တခါဆောင့်တိုင်း အားကနဲအားကနဲ ဖွင့်အော်လိုက်ချင်သော် လည်း အသံကြားမည်ဆိုးသဖြင့် ထိမ်းထားရရာ “အု ” ကနဲ ”အိ” ကနဲ “အင့်” ကနဲသာ အသံထွက်နေပါသည်။ 

မောင်နိုင်တို့က တီဗွီကြည့်နေရာ တီဗွီသံကြောင့် တခြားအသံကို တော်ရုံတန်ရုံ နှင့် မကြားနိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် ကတော့ တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးနေပါတော့သည် အချိန်နှင့် နေရာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သလို အကြာကြီးဆွဲလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သဖြင့် အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ ရှိသမျအားကုန်သုံး၍ မညှာ မတာဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မိတူးမာမှာလည်း ထိထိမိမိရှိပြီးကောင်းလွန်းလှသဖြင့်

“အား.. အမလေး၊ ဆရာကြီးရေ၊ ကောင်းလှချီလား၊ အား၊ အိ၊ အင့် ကောင်းတယ် ဆရာကြီးရဲ့၊ အမေရေ၊ ကောင်းလိုက်တာ။ သေတော့မှာဘဲ။ အား ကောင်းတယ်။ ကောင်းတယ်၊ ဆောင့်။ ဆောင့်၊ ဆောင့်ပါ ဆရာကြီးရယ်။ အသားကုန်ဆောင့်ပါ။ အား…အား…အားးး ပြီးတော့မယ်ဆရာကြီးရေ၊ အား..အား…..အား…. ပြီးပြီ ၊ အား ပြီးပြီ၊ အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ” ဟု

ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း ပြီးသွား ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ အသံနှင့်ပင် ဦးမင်းမောင်မှာ ပို၍ ဖီလင် တွေတက်လာပြီး မိတူးမာပြီးပြီး ခြင်းမှာပင် သူလည်း လရည်များကို စောက်ဖုတ်ထဲပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက် ပါ တော့သည်။ သူ့လီးကြီးအား မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မိတူးမာလည်း ဒူးညွတ်ပြီး ငှက်ပျောပင်ကို ဖက်၍ ထိုင်ချလိုက် ရပါတော့သည်။ 

ဦးမင်းမောင်လည်း လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး မိတူးမာဘေးတွင် မြေကြီးပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ ကလေးလေး ကတော့ သူ့အမေ ၏ ဖေါက်ပြန်ရေးဇာတ်လမ်းကို မသိချင်ရောင်ဆောင်၍ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆက်အိပ် နေပါသည်။

............................................................................................................................. 

နောက်နေ့ မနက်စောစော ရေတက်ချိန်တွင် ဦးမင်းမောင်တယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ အပြန်လမ်းတလမ်းလုံး မိတူးမာကိုလိုးခဲ့ရပုံများကို စားမြုံ့ ပြန်ရင်း သင်္ဘောပေါ်တွင် စိတ်က ထလာပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်မှ ဇနီးချောကို တန်းလိုးရန် အားခဲထားလိုက်သည်။ ယခင်ကလည်း ဤသို့ပင် ငါးကန်မှပြန်သောနေ့ဆိုလျှင် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း တချီဆွဲနေကျဖြစ်သည်။ ဇနီးချောကလည်း အထူးပြော စရာမလို အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသား။ 

ဦးမင်းမောင်ထက် ၁၀ နှစ်ခန့် ငယ်သူဖြစ်ပြီး မိတူးမာပြောသလိုပင် နှုပ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် ထန်လည်းအတော်ထန်သူဖြစ်ရာ ငါးရက်ခန့် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် အတော်လိုချင်နေ လောက်ပြီဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရောက်မည့် အချိန်သည် မနက် ၁၁ နာရီလောက်ဖြစ်ရာ ကလေးများ လည်း ကျောင်းသွားကုန်ပြီး အိမ်တွင်လူရှင်းချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော် တယောက်တည်းကိုသာ လိုးခဲ့ရာမှ မိတူးမာအား ၂ ရက်သာ လိုးလိုက်ရသည် အိမ်မှ မိန်းမကို တအားသတိရပြီး တအားကျုံးချင်နေမိ သည်။ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းကပ်သည်နှင့် ကားမငှားမီ အိမ်ကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။

” မိန်းမရေ၊ မောင် ပြန်လာနေပြီနော်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထား ”

“ မပူနဲ့မောင် သူများက အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ”

ဦးမင်းမောင်တို့အိမ်သည် ၃၅ လမ်းထဲရှိ ကန်ထရိုက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့ နေသည်မှာ ၃ လွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားဆိုက်သည်နှင့် ဝရန်တာတွင် ထွက်ကြည့်နေသော ဖြူဖြူဖွှေးဖွှေး ရေဆေးငါးကြီးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ကသောကမျောပင်အိမ်ပေါ်သို့တက်ခဲ့ရာ တံခါးရှေ့ အရောက်တွင် တံခါးက အနည်းငယ် ဟ နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် တွန်းဝင်လိုက်သည်။

“ ဟာ.……”

ရေဆေးငါးကြီးမှာ အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေါင်တချောင်း ထောင် တချောင်းကိုအောက်ချ၍ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားကလုံးဝမရှိ၊ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကလေးသုံးယောက် မွေးထားသဖြင့် ဗိုက်ကလေးကတော့ အနည်းငယ်ပူချင်သည်။ လူကလည်း အရမ်းမဝသော်လည်း ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးဖြစ်သည်။ 

အသားက ဖြူစွပ်နေရသည့် အထဲ စောက်မွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းမို့နေပြီး စောက်ဖုတ်နှုပ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားတွင် စောက်စိကြီးမှာ ပြူးထွက်နေသည်။ ဦးမင်းမောင်က တံခါး ကိုစောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ အပြေးတပိုင်းသွားလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတခွန်းမှ မပြောဖြစ်ဘဲ မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကောက်မလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကို မသူဇာ့စောက်ဖုတ် ကြားထဲထည့် ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှိုက်ရှူလိုက်သည်။

“ အား…. မိန်းမရာ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို လွမ်းလိုက်ရတာကွာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ ရှုံ့ နမ်းလိုက် လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်တခုလုံး အား တပြတ်ပြတ် ယက်လိုက်လုပ်နေတော့သည်။ မသူဇာသည်လည်း မခံစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဦးမင်းမောင်၏ လျှာအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရရာ ပါးစပ်မှ

 “အင်း…အင်း…..အင်း…” .

နှင့် ညည်းနေသလို တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ရွနေလေသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်းကို ခေတ္တ ရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏ အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်ပြစ်လိုက်လေ သည်။ ထို့နောက် မသူဇာ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဆိုဖာလက်တန်းဘက်သို့ ဆွဲမတင်လိုက်ရာ မသူဇာ၏ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းမှာ အောက်ဖက် သို့ဆိုက်သွားပြီး တင်ပါးမှာလက်တန်းပေါ်သို့တင်လျှက် စောက်ဖုတ် ကြီး မိုးမျှော်သွားလေသည်။ 

ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကိုဖြဲလိုက်ပြီး မတ်တတ်ကပင် ကုန်း လျှက် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ ခနနေသောအခါ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှာကို ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းပြီး လျှာနှင့်လိုးပေးနေလေသည်။ 

ဤသို့ လျှာနှင့်လိုးနေရာမှ စောက်စိအား စုတ်လိုက် စအိုဝအားယက်လိုက်လုပ်ပေးနေပြန်ရာ မသူဇာမှာ တအားအားနှင့် ကော့လန်နေပေ တော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အားရအောင်ယက်ပြီးမှ တဖန်မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ တောင်မတ်နေ သော လီးကြီးကို ကိုင်၍ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့လိုက်သည်။ ပြီးသူ့လီးကြီးဖြင့် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက်ပွတ်ဆွဲပေးလိုက် စောက်စိအား ဖိပွတ်ပေးလိုက်လုပ်နေရာ မသူဇာမှာ

“အား... မောင်ရေ၊ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးပါတော့၊ မောင့်လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့၊ သူဇာမနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အား..ရှီး....ရှီး... မောင်ရေ၊ လိုးပါ၊ လိုးပါ၊ လိုးလိုက်ပါတော့”

ဟုအော်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးကို မသူဇာစောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါတည်း တဆုံး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဒုတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်နှင့် မသူဇာမှာ အားကနဲအော်ပြီး ထွန့်ထွန့် လူးသွားလေသည်။ ပြီးနောက် ဦးမင်းမောင်၏စောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ခါးကို ကော့ကော့ပေးကာ ဆိုဖာကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဖုံးဖုံးထုနေတော့သည်။ 

တလမ်းလုံး တောင်လာသောလီးကို အတိုးချပြီး ဦးမင်းမောင်မှာ မသူဇာအား မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးစောင့်လိုးနေလေရာ မသူဇာမှာလည်း ရေငတ် တုံးရေတွင်းထဲကျသကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါပင် ခံနေလေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့အတန်ကြာလိုးပြီးသောအခါ ဦးမင်းမောင်သည် ပြီးချင်လာလေသည်။ မသူဇာ မဝသေးသည်ကို သတိ ထားမိသဖြင့် ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးအား မသူဇာစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် လိုက် ကာ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီး အား ပြန်ယက်ပြန်တော့သည်။ 

ဤတခါတွင်တော့ စောက်စိကိုသာ ဦးစား ပေးပြီးဖိယက်ပေးနေရာ မသူဇာမှာ တကိုယ်လုံးတုန်တက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွား လေသည်။ မသူဇာမှာ တချီလောက်ပြီး ယုံနှင့် ကျေနပ်တတ်သူမဟုတ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်သည် ဆိုဖာပေါ် တွင်ပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး မသူဇာကို အပေါ် ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။ 

မသူဇာကလည်း အလှည့်ကျလျှင် မနွဲ့တတ်သူဖြစ်ရာ ဦးမင်းမောင်ကိုယ်လုံးကို ခွလိုက် ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမလက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တေ့၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတချောင်းလုံးဝင်သွားသောအခါ ဖိထိုင်ထားလိုက်ပြီး မွှေ့ပေးနေလိုက်သည်။ ခနမွှေ့ပေးပြီးနောက်မှ ဦးမင်းမောင်၏ ပုခုံးကို အားယူ၍ ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးကြွကာ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်လေသည်။ ဤသို့ဆောင့်လိုးရသည်ကို သဘောတွေ့သွား သည့်အလား မသူဇာသည် ဖင်ကိုကြွလိုက် ဖိဆောင့်ချလိုက်နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ကိုယ်ကမဆောင့်ရလျှင် မပြီးတတ် သူဖြစ်ရာ မသူဇာမှာ သူမစိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပါးစပ်မှ

 “အီး. အား အီး အား...” 

နှင့် အော်နေလေတော့သည်။ မသူဇာသည် အချိန် တော်တော်ကြာကြာ လိုးပြီး တကိုယ်လုံး ချွေးများ နှင့်ရွှဲနေပြီး မောဟိုက်လာသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မသူဇာ့ကို အသာအောက်ဘက်ပို့လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ တဖန် ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်တော့ မသူဇာလည်း ဝနေပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းတော့ဘဲ အားရှိသလောက် အကုန်ဆောင့်ကာ ပြီးလိုက်လေတော့သည်။

စိတ်ထဲမှလည်း “ မိတူးမာဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း မိသူဇာကိုတော့ မမှီပါဘူးကွယ် ” ဟုတွေးနေမိလေ တော့သည်။

ပြီးပါပြီ။