အချစ်ပင်လယ်နှင့် မိန်းမလှကျွန်း (စ/ဆုံး)

အချစ်ပင်လယ်နှင့် မိန်းမလှကျွန်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ပွင့်သစ်

ကောင်းကင်မှ မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် ကြယ်များကိုကြည့်ရင်း ငြီးငွေ့စရာ ကောင်းလှသော ပင်လယ်ပြင်ကြီးအား နောက်ထပ် ခြောက်ရက်ခန့်မျှ သူစီးရဦးပေတော့မည်။ ယခုတာဝန်အား ပေးစေသော ရဲချုပ်ကြီးအား မင်းမင်းတစ်ယောက် စိတ်ထဲမှ ကြိမ်ဆဲနေမိတော့သည်။ သူ ရဲထဲဝင်ခဲ့သည်မှာ ဖာများ မာဆက်မှ ဆော်များအား အမြဲမပြတ် လိုးရန်အတွက်ပင် ဖြစ်သည်။ သူ လိုးခဲ့တဲ့ ဆော်တိုင်းလည်း သူ့အား အစွဲကြီးစွဲလမ်းသွားကြသည်။ စွဲသွားအောင်လည်း လိုးနည်းပေါင်စုံ သူကျွမ်းကျင်သည် မဟုတ်ပါလား။

သူ့အရပ်မောင်းမှာ ခြောက်ပေရှိပြီး အားကစားလိုက်စားသောကြောင့် ရင်အုပ်ကြယ်ကာ ယောက်ျားပီသကာ အသားရည်မှာလည်း မညိုသော်လည်း ဖြူသည့်ဘက်မပါချေ။ အထူးခြားဆုံးက ၇ လက်မခန့်ရှည်သော သူ့လီးပင်။ လုံးပတ်မှာ လက်မနှင့် လက်ခလယ်ပင် မထိချင်။ ထိုမျှကောင်းလွန်းသော သူ့လီးအား ခံဖူသူတိုင်း စွဲလမ်းသွာတာ မဆန်းပေ။ အခုရက်ပိုင်း အလုပ်တွေရှုပ်နေသောကြောင့် မလိုးရသည်မှာ ကြာခဲ့ချေပြီ။ ယခုလည်း ဆရာသမား သမီးချော ၂ ယောက်အား ကိုယ်ရံတော် တပ်မှူးအဖြစ် သူ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရပေတော့သည်။

Sky Blue ခရီးသည်တင် သင်္ဘောကြီးသည် တရွေ့ရွေ့ဖြင့် ပင်လယ်ပြင်တွင် ခုတ်မောင်းလျှက်ရှိသည်။ ခရီးမှာ ရှည်လွန်းသောကြောင့် စားသောက်ဆိုင်အပြင် အရက်ဘားပါ ရှိလေသည်။ သင်္ဘော၏ အောက်ဆုံးထပ်တွင် သာမန်လူတန်းစားများ လိုက်ပါစီးနင်ပြီး အလယ်ထပ်တွင်လည်း စားသောက်ဆိုင်နှင် ရိုးရိုးအိပ်ခန်းငယ်များ ပါရှိသည်။ အပေါ်ဆုံးထပ်တွင်တော့ အထက်တန်းလွှာများသာ စီးနင်းနိုင်သော အထူးအိပ်ခန်းတွဲများနှင့် သက်တောင့်သက်သာ အနားယူကာ ပင်လယ်လေညှင်းခံရန် ထိုင်ခံတန်းလျားများ အခန်းရှေ့တွင် ရှိလေသည်။

မင်းမင်းတစ်ယောက် ရေမိုးချိုးကာ အောက်ထပ်ရှိ စားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လက်ရန်းဘေးရှိ ဦးဘက်မျက်နှာမူသော ခုံတွင် ဝင်ထိုင် ဘီယာနှင့် ဝက်ပေါင်ခြောက် မှာယူစားသောက်နေတော့သည်။ အချိန်အားဖြင့် ၇ နာရီကျော်လာကာ လေတဖြူးဖြူးနှင့် ဘီယာမှာ သောက်၍ အလွန်ပင် အရသာရှိလေတော့သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် ညစာစားချိန်မို့ လူများစည်ကာလာကာ ထိုင်စရာခုံပင် မရှိတော့ချေ။ ထိုအချိန်တွင်

“ မမကို ညီမလေးပြောသားပဲ၊ စောစောထွက်စားကြရအောင်ပါဆိုနေမှ”

ဟု မြည်တွန်ရင်း စာပွဲအလွတ်အား ပြေးလွှားရှာနေသော ညီအစ်မနှစ်ယောက်

“ ကဲ အခုမှဖြင့် မထူးတော့ပါဘူး”

ဟု ပြောလည်းပြောရင်း မင်းမင်းခုံရှေ့ ရောက်လာကာ

“ ကိုမင်းမင်း ထိုင်မယ်နော်”

ဟု ပြောရင်း အစ်မဖြစ်သူလဲ့လဲ့ လက်ဆွဲရာမှ လွှတ်ကာ သူနှင်မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လေတော့သည်။ အစ်မဖြစ်သူ လဲ့လဲ့မှာ မတတ်သာသည့်အဆုံး ဝင်ထိုင်လိုက်ရတော့သည်။ မင်းမင်းအား သူမ သိပ်သဘောမကျချေ။ မင်းမင်း၏ အကြည့်များမှာ ရဲတင်းကာ သူမအား ကြည့်နေသည်မှာ စားမတတ် ဝါးမတတ်ပင်။ အေးဆေးတည်ငြိမ်သူမို့ ထိုအကြည့်များကို မကြိုက်ချေ။ အငယ်မ စုစုကဖြင့် ထိုအကြည့်များကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူမအတွက် ထိုအကြည့်များထက် ပိုဆိုးသော ချစ်သူ၏ မျက်လုံးရှေ့မှာ တကိုယ်လုံးပင်ချွတ်ကာ ချစ်ရည်လူးခဲ့သည်မှာ လေးငါးဆယ်ကြိမ်မျှပင်မကချေ။

စုစုသည် လဲ့လဲ့ထက် အသက်သုံးနှစ်မျှ ငယ်သော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်ကား အစ်မဖြစ်သူထက် တောင့်တင်းကာ အချိုးအစား ပြေပျစ်လှပေသည်။ လုံးဝန်းနေသော သူမတင်သားများမှာ ဘာဝတ်ဝတ် လှပကျော့ရှင်းနေပေတော့သည်။ ရင်သားများမှာ ငယ်ရည်းစားနှင့် ယခုချစ်သူ လက်သရမ်းမှုများကြောင့် ပြည့်ဖောင်းကာ ဘော်လီနှင့်ပင် မဆံချေ။ မျက်နှာမှာ ပြည့်ဝင်းကာ တင်ပါးနားအထိ ရှည်လျားသော ဆံနွယ်များကြောင့် မြန်မာဆန်ဆန်ဝတ်လျှင် ပုရိသတို့၏ မျက်လုံးများအား သိမ်းပိုက်ကာထားတော့သည်။

ယခုလည်း ဆိုင်အတွင်းမှ လူအများစုသည် သူမကို ဂေါ်တော်တစ်သိန်းအား မျက်လုံးများဖြင့် ကြည်နေသည်မှာ ဟန်ပင်မဆောင်နိုင်ကြချေ။

“ ကိုမင်းမင်းက ဘီယာသောက်နေတာလား။ ဒါဆို စုစုလည်း သောက်မယ်လေ”

ဟု ပြောရင်း မှာလိုက်လေသည်။ အစ်မဖြစ်သူမှာ တားချိန်ပင်မရလိုက်။ ညီမဖြစ်သူ တဇွတ်ထိုးဆန်သောကြောင့် တားလည်းရနိုင်မည် မဟုတ်သောကြောင့် အတင်းမတားတော့ပေ။ သူမက ထမင်းနှင့်ဟင်းပင် မှာယူလိုက်သည်။

မင်းမင်းသည် ရှေ့တော်မှောက် ရောက်ရှိလာသော အထက်လူကြီးရဲ့ သမီးနှစ်ယောက်အားကြည့်ရင်း လီးမှာ တဖြေးဖြေး တောင်လာတော့သည်။ ရဲမို့ပင်လားမသိ အမြင်မှာစူးရှကာ စုစုသည် အဖြူနှင့်အနက် ပန်းနွယ်လေးများပါသော ဂါဝန်အရှည်အောက်တွင် ဘာအတွင်းခံမှ ဝတ်မထားကြောင်း နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ သက်သေပြနေပေတော့သည်။ ခေတ်လူငယ်ပေမို့ အိမ်နေရင်းပုံစံနှင့်ပင် ညစာထွက်စားခြင်းဖြစ်မည်။ အကြီးမသည် သူနှင့်ရွယ်တူလောက်ပင် ရိုးအေးကာ အရှက်အကြောက်ကြီးမည့်ပုံပင်။ အချိုးအစားမှာ အငယ်မလောက် မထွားဖွင့်သော်လည်း ကြည့်ကောင်သည့် အဆင့်တွင်ရှိသည်။

“ ကျွန်မတို့က တစ်ခရီးတည်းသွားသူတွေပဲ၊ မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ်ပေါ့။ လာ ချီးယာစ်း”

ဟု စကားစကာ မင်းမင်းနှင့် စကားအစပျိုလေတော့သည်။ မင်းမင်းတစ်ယောက် တောင်နေသောလီးအား ပေါင်အောက်တွင် ခုံနှင့်ညှပ်ပြီး ဟန်မပြတ် စကားပြောလာကြရာ အတော်ပင် ရင်းနှီးလာတော့သည်။ စုစုလည်း ဘီယာနှစ်လုံးခန့် ကုန်လာသောအခါ စိတ်များ ထကြွလာတော့သည်။ မင်းမင်းအား မသိမသာ ရေလာမြောင်းပေးစကားများ ပြောလာတော့သည်။ နဂိုကတည်းက အထန်ကောင်သူအဖို့ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသလိုပင်။ စကားနည်းလှသော လဲ့လဲ့မှာ သူ့အားကြည့်ကာ မျက်မုန်းကျိုးနေမိတော့သည်။ မင်းမင်း သူ့အား ဘုကြည့်ကြည့်နေသော လဲ့လဲ့ကြောင့် စိတ်မှာ မရိုးမရွဖြစ်ကာ အတင်းပင် ဆွဲလုံးချင်စိတ်ပင် ပေါ်မိတော့သည်။ နေနှင့်ဦးပေါ့ကွာဟု ငြိုးတေးကာထားတော့သည်။

စားသောက်ပြီးသောအခါ ကျသင့်ငွေရှင်းကာ အခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အခန်းချင်မှာ ကပ်လျှက်ဖြစ်သောကြောင့် မိန်းမချေားလေးနှစ်ယောက်၏ နောက်ပိုင်းအလှများအား ငေးကာ လျှောက်နေမိတော့သည်။ အခန်ဝရောက်လျှင် မင်းမင်းအား နှုတ်ဆက်မည်ဟု နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ဘောင်းဘီးကြားမှ ဖုဖောင်းနေသော မင်းမင်းလီးအား စုစုတစ်ယောက် မြင်မိရာဝယ် ထကြွနေသောစိတ်ကြောင့် ပို၍ပင် ထန်လာမိတော့သည်။ နှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းတံခါးပိတ်ကာ ဝင်အိပ်ကြလေတော့သည်။

မင်းမင်းမှာသာ တောင်မတ်နေသော သူ့လီးအား ကိုင်ရင်း အခန်းရှေ့ ထိုင်ခုံတွင် လေညှင်းခံရင်း စီးကရက် သောက်နေမိတော့သည်။ မည်မျှကြာအောင် ငေးမောမိသွားသည်မသိ၊ ပုခုံးအား လာပုတ်သော လက်တစ်ဖက်ကြောင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးအား ကပျာကယာ လွတ်လိုက်ရလေသည်။

“ ဟင် စုစု မအိပ်သေးဘူးလား”

“ အိပ်မပျော်ဘူး ကိုမင်းမင်းရာ”

ဟုပြောရင်း စုစုတစ်ယောက် မင်းမင်းဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားမပြောပဲ မျက်လုံးခြင်းဆုံစည်းရာဝယ် စုစု ဘာလိုအပ်နေသည်ကို မင်းမင်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်ကာ ခါးလေးအား မိမိအနားဆွဲဖက်ကာ အနမ်းမိုးများ ရွာသွန်းနေမိတော့သည်။ စုစုတစ်ယောက် မိမိ၏ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံအား မွတ်သိပ်စွာ နမ်းယူနေသော မင်းမင်းရဲ့ အထိအတွေ့မှာ ရစ်မူးသာယာနေမိတော့သည်။

မင်းမင်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်မှာလည်း စုစုရွှေရင်အစုံအား ဆုပ်နယ်ကာ ကာမသော့ခလုတ်လေးများအား တဆင့်ပြီးတဆင့် ဖွင့်နေမိတော့သည်။ မင်းမင်း၏ ကျွမ်းကျင်လှသော အထိအတွေ အကိုင်အတွယ်ကြောင့် စုစုအဖို့ တိမ်တိုက်များပေါ် လွင့်မျောနေသူတစ်ယောက်ပမာပင်။

“ အားးးး ကိုမင်းရယ် အရမ်းလုပ်တတ်တာပဲ”

ဟု ညုတုတု ပြောလေရာ

“ ဒါတောင်အများကြီး ကျန်သေတယ်”

“ မယုံပေါင်” ဟု ဆွပေးလိုက်လေရာ

“ လာ လက်တွေ့ထပ်ပြမယ်။ အခန်းထဲသွားရအောင်”

ဆိုပြီး စုစုကို ခါးမှဖက်ကာ မင်းမင်း သူ့အခန်းသို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တော့သည်။ အခန်းတွင်းရောက်တော့ စုစုရဲ့ ဂါဝန်ဝမ်းဆက်လေးအား ခေါင်မှဆွဲချွတ်လိုက်ရာ မိမွေးတိုင်း အလှလေးများ ပေါ်လွင်လာတော့သည်။ စုစုကို ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်စေပြီး နိုးနှစ်လုံးအား အားရပါးရပင် စို့ချေတော့သည်။ မင်းမင်းရဲ့ အစို့ကြမ်းကြမ်းများကြောင့် နို့သီးခေါင်လေးများထောင်ကာ ရွှေကြုတ်အတွင်းမှ ကာမရှေ့ပြေး အရည်ကြည်လေးများ တစက်စက် ယိုဆင်းလာတော့သည်။ မင်းမင်းသည်လည်း စိတ်ရှည်တတ်သူမို့ နို့စိုးရင်း ပေါင်တွင်သားများအား စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သတ်နေရာ စုစုမှာ မရိုးမယွပင် ပို၍ ဖြစ်လာလေတော့သည်။

အထက်မှအောက်သို့ တဖြည်းဖြည်း ဆင်းလာရာ စုစုစောက်စိလေးအား လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ဆွပေးလိုက်တော့ စုစုလက်နှစ်ဖက်မှာ မင်းမင်းခေါင်းအား ဖိကာ၊ ခါးမှာ အထက်သို့ ကေ့ာတင်ပေးနေမိတော့သည်။ နှုတ်မှလည်း

“ အား အားး ရှီး အားး”

ဟု စိတ်လိုလက်ရ ငြီးတွားနေမိတော့သည်။ မင်းမင်းရဲ့ လျှာပြားကြီးမှာ အထက်အောက် စုန်ဆန်ပွတ်ရင်း အတွင်းထဲထိ ထိုးဝင်မွှေနှောက်ပေးနေတော့သည်။

“ အားး အားး ရှူး ရှီး”

“ ကိုမင်းရယ် လီးကြီးနဲ့ လိုးပေးပါတော့”

ဟု စုစုတစ်ယောက် တောင်ပန်ရင်း တဖွဖွ ပြောနေမိတော့သည်။ မင်းမင်းလည်း စိတ်တအားထန်လာကာ စုစုစောက်ရည်များအား ကုန်စင်အောင် ယက်ယူ မြိုချနေမိတော့သည်။ ငါးမိနစ်ခန့် ထပ်မံစုပ်ယူပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာ မိမိကိုယ်ပေါ်က အဝတ်များအား ဖယ်ရှားပြီး စုစုမျက်နှာနားသို့သွားကာ သူမပါးအား ထောင်မတ်နေသောလီးနှင့် တဖတ်ဖတ် ရိုက်လေတော့သည်။

တစ်ခါပြီး၍ မှိန်းနေသော စုစုမှာ မျက်လုံးများဖွင်ကာ မြင်လိုက်ရသောလီးကြောင့် တံတွေးများပင် မနည်းမျိုချလိုက်ရသည်။ ကြီးလိုက်သည့်လီးမှာ မိမိကြည့်ဖူးသော အပြာကားများထဲမှ နီဂရိုးလီးလောက်ပင် ရှိလိမ့်ဟု စိတ်မှတိုင်းမိကာ မိမိအဖုတ်နှင့် ဆန့်မျှဆန့်မည်လောဟု စိုးရိမ်မိသွားလေတော့သည်။

မင်းမင်း စုစု၏နှုတ်ခမ်းဖူးလေးအား အလျားလိုက် ပွတ်သတ်ရင်း ဒစ်ဖျားအား စုစုပါစပ်ထဲ အတင်းပင် ထိုထည့်လိုက်တော့သည်။ ရောင်ရောင်မှားမှားနှင့် သူမဟပေးလိုက်သော ပါစပ်ထဲသို့ ဝင်သွားသောလီးမှာ လည်ချောင်ထိပင် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ အု့ အု့ ဟု အသံထွက်လာသောကြောင့် သူမသီးသွားမှန်းသိကာ အသာယာပင် ပြန်ဆွဲထုတ်ပေးရင်း

“ ဆေားရီး ကိုယ်နည်းနည်း လောသွားလို့” ဟု တောင်းပန်လိုက်ရာ

“ ရပါတယ် ညီမ နည်းနည်း အံ့သြသွားလိုပါ”

ဟု ပြေားရင်း ကုတင်အောက်သို့ဆင်းကာ မင်းမင်းလီးအား အားရပါးရ ကိုင်စုပ်နေတော့သည်။

လဲ့လဲ့မှာ တရေးနိုးလာသောအခါ ဘေးတွင် ညီမဖြစ်သူအား မတွေ့သဖြင့် စိုးရိမ်ကာ လူးလဲထရင်း စုစု အိမ်သာထဲများ မူးပြီးလဲနေပြီလားမသိဟု ထင်ကာ အိမ်သာတံခါးဖွင့်ကြည်ရာ မတွေ့သောကြောင့် စိတ်ပူကာ ဘေးအခန်းမှ မင်းမင်းအား နိုးမည်ဟု စိတ်ကူးကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

မင်းမင်းရဲ့ အခန်းရှေ့သို့ရောက်သောအခါ တံခါးခေါက်ဖို့ လက်အမြှောက်တွင် ဟနေသော တံခါးကြားမှ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် လဲ့လဲ့တစ်ယောက် အံ့သြမှင်သက်စွာ ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။ လဲ့လဲ့သည် ဤကဲ့သို့သော အဝတ်မပါ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်ဗလာနှင့် ယောက်ျားတစ်ယောက်အား တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးချေ။ ကြက်သီးမွှေးညှင်များပင်ထကာ မျက်လုံအားမခွာပဲ ဆက်လက်ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။ ကြီးလိုက်တဲ့လီး၊ စုစု အာခေါင်ထောက်သည်အထိ ငုံထားတာတောင်မှ အပြင်မှာ လက်ဆုပ်လောက် ကျန်နေသေးသည်၊ မြင်းလီးကြီးကြနေတာပဲဟု စိတ်မှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။

စုစုသည် သူ့ချစ်သူ သင်ပေးထားသော ပုလွေပညာအား အစွမ်းကုန် ထုတ်သုံးနေသောကြောင့် မင်းမင်းမှာ ခေါင်းကို အပေါ်သို့မော့ပြီး နှုတ်မှလည်း ငြီးညူးနေမိတော့သည်။

“ အား အားး မရတော့ဘူး စုစု ထ ထတော့”

ဟု ပြေားရင်း လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်တော့သည်။ စုစုလည်း အသာအယာပင် ကုတင်ပေါ်သို့ တက်ကာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်တော့သည်။ မင်းမင်းတစ်ယောက် သူ့လီးဖြင့် အရည်ရွှဲနေသော ပိပိလေးအား သုံးလေးချက်မျှ ပွတ်ကာ အသာအယာပင် ထိုးထည့်လိုက်ရာ ထက်ဝက်ခန့်ပင် ဝင်သွားလေတော့သည်။

“ အားးး ကိုကို အရမ်းမသွင်းနဲ့ အထဲမှာ အရမ်းကြပ်နေတယ်”

“ အင်း စုလေး၊ ကိုကို ဖြေးဖြေးချင်း ချော့လိုးပေးမယ်”

“ အား ကျွတ် ကျွတ် အားး”

“ ရှီးးး အားးး အာ့ အာ့”

လီးမှာ အဆုံးထိဝင်သွားရာ ပြည့်ကြပ် လွန်းနေသောကြောင့် မင်းမင်းမှာ ပြန်ဆွဲမထုတ်သေးပဲ အသာပင် ဇိမ်ခံနေတော့သည်။ တဆုံးထိဝင်နေသော လီးကြောင့် ကလီစားများပင် ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်နေသလားဟု ထင်မှတ်ရလောက်ပေသည်။ ညှစ်အားများကြောင့် အရည်ကြည်လေးများမှာ စိမ့်ကာစိမ့်ကာပင် ထွက်နေမိတော့သည်။ မင်းမင်းလည်း လီးတန်အား သုံးပုံတစ်ပုံခန့် ဆွဲထုတ်ပြီး ပြန်လည်လိုးညှောင့်နေမိတော့သည်။

“ အမလေးးးး အားးးး အားးးး ကောင်းလိုက်တာ ကိုမင်းရယ်၊ ရင်ထဲကို ပြည့်သွားတာပဲ၊ စုစု ခံနိုင်နေပြီ သိလား၊ အဆုံထိထုတ်ပြီး လိုးပေးပါတော့”

ဟု ငြီးတွားရင်း တဖွဖွပြောလေရာ မင်းမင်း စုစုခါးနှစ်ဖက်အား စုံကိုင်ကာ အဆုံးထိထုတ် အဆုံးထိသွင်း ပုံမှန်လုပ်နေတော့သည်။

“ အားး ရိုးးး အားးးး ရှီးးးး”

“ အားးး အု အု အွန့် ဗတ် ဗတ် အွန့် ဗတ်”

“ အု့…. အွန်းးး… အားးး”

ပါးစပ်က အော်ငြီးရင်း ဖင်လေးကော့ကာ ကော့ကာ ခံနေသော ညီမဖြစ်သူအားကြည့်ပြီး လဲ့လဲ့တစ်ယောက် ဖင်စအိုကပင် ယွစိတက်လာတော့သည်။ ပိပိလေးထဲမှ အရည်များမှာလည်း အတွင်းခံတစ်ခုလုံး စိုရွှဲကာ ဒူများပင်မသယ်ချင်တော့ပေ ။

မင်းမင်းနှင့် စုစုမှာ ကောင်းလွန်သောကြောင့် အားရပါးရပင် နှစ်ဦးသား ပုံစံအမျိုးမျိုး ပြောင်းလိုးနေကြသည်။ စုစုခင်ဗျာ သုံးခါမြောက် ပြီးသောကြောင့် မင်းမင်းအား ကျောမှသိုင်းဖက်ကာ ကော့ကော့နေသော အရှိန်ကြောင့် လီးထိပ်မှာ ကျင်တက်လာကာ စုစုသားအိမ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ကုန်စင်အောင် ပန်းထုပ်လိုက်လေတော့သည်။ စုစုမှာလည်း ဝင်လာသော ခပ်နွေးနွေး လရည်များကြောင့် ကုန်ခမ်းနေသောအားများ ချက်ချင်းပင် ပြန်လည်ပြည့်ဝလာကား နွမ်းနယ်နေသော မင်းမင်းလီးအား စိမ်ထားသောအဖုတ်မှ ထုပ်ကာ ရေမဆေးတော့ပဲ ကုန်းစုပ်နေတော့သည် ။

လဲ့လဲ့သည် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် လိုးပွဲအား မြင်ဖူးလိုက်သည်နှင့် အလိုးခံချင်စိတ်များ တားမရဆီးမရ ဖြစ်ကာ မင်းမင်းလီးအား အာရုံတွင်းမှ ဖျောက်ဖျက်မရ ဖြစ်နေတော့သည်။ အခန်းတွင်းသို့ ပြန်လာကာ အိပ်ယာထက်တွင် မျက်လုံးအားမှိတ်ကာ စောစောကပုံရိပ်အား မြင်ယောင်ကာ ဘောင်းဘီကြား လက်နှိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကို ပွတ်နေတော့သည်။ ခံလို့ကောင်းကောင်းနှင့် ပွတ်နေလိုက်သည်မှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေတော့သည်။

အားးး ကောင်းလိုက်တာ၊ ငါ ဒါကို ဘာလို့ အစက ကြိုမသိခဲ့တာပါလဲဟု မိမိကိုယ်ကို အပြစ်တင် ဝေဖန်နေမိတော့သည်။ ကောင်းလွန်းသောကြောင့် လက်ကိုပင် ဘောင်းဘီအပြင်သို့ မထုတ်နိုင်ပဲ အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည် ။

စုစု ထပ်မံစုပ်ယူပေးသော အရှိန်ကြောင့် မင်းမင်းလီးမှာ ခဏအတွင်းပင် ပြန်လည်တောင်မတ်လာတော့သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့် စုပ်ယူပေးပြီးနောက် စုစုသည် မင်းမင်းအပေါ်သို့ ကားယားခွကာ လီးအရင်းမှကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။

“ အားး ကောင်းလိုက်တာ စုစုလေးရယ်”

ဟု ပြောရင်း နှစ်ဦးသား စည်ချက်ကိုက်စွာ ကော့ဆောင့်နေတော့သည်။ စုစုမှာ လီးပေါ်တက်ကာ ဆောင့်နေသောကြောင့် အစိလေးမှာ လီးနှင့်အချိန်ပြည့် ပွတ်မိနေသောကြောင့် များမကြာမီပင် တစ်ခါပြီးသွားပြန်သည်။ မင်းမင်းသည် စုစုအား ခြေနှစ်ချောင်းစုံထမ်းကာ အားရပါးရ လိုးလိုက်ပြီး ကာမသုခကို နှစ်ဦးသား ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားနေမိတော့သည် ။

“ အား အိုး .. ဟင်းး…. အားးး……”

“ ဗွက် …ဖတ်..ဖတ်..ဗွက် ဗွတ်…”

“ အားးးး..ရှီး….စူးးး…အားးး.အွန့်…..”

အချက်းလေးဆယ်ခန့် မရပ်မနား လိုးဆောင့်မှုကြောင့် နှစ်ဦးသား ကာမပန်းတိုင်သို့ ပြိုင်တူပင် တက်လှမ်းသွားနိုင်တော့သည်။ စုစုသည်လည်း မင်းမင်းရင်ခွင်ထဲမှာပင် မောပန်းစွာ အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

မင်းမင်းသည် ဆေးလိပ်သောက်ချင်လာသောကြောင့် အဝတ်များပြန်ဝတ်ပြီး တံးခါးဝသို့ လျှောက်လာရာ တံခါးမှာ အနည်းငယ်ဟနေသောကြောင့် မသင်္ကာဖြစ်ကာ ဘေးဘီအားလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ထူးခြားချက် တစ်စုံတစ်ရာ မတွေ့ရချေ။ ထို့ကြောင့် စီးကရက်အား မီးညှိပြီး သောက်နေလိုက်သည်။ အတန်ကြာမှ အသိတစ်ခုဝင်ကာ လဲ့လဲ့အိပ်နေသော အခန်းအား သွားကြည့်လိုက်ပြီး အခန်းတံခါးမှာ လော့မချထားသောကြောင့် အသာလှပ်ကာ အထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်လျက် အိပ်ပျော်နေသော လဲ့လဲ့အား တွေရချိန်တွင် မင်းမင်းတစ်ယောက် သူ့မျက်လုံးများ အရောင်တောက်ပသွားတော့သည်။

လဲ့လဲ့တစ်ယောက် အိမ်မက်ထဲသို့ နတ်သားလေးတစ်ပါး ရောက်ရှိလာတော့သည်။ ထိုနတ်သားလေးမှာတော့ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး မင်းမင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ကနဦးတုန်းက သူမမှာ မင်းမင်းကို ကြည့်မရချေ။ စုစုနှင့် ချစ်ရည်လူးကာ သူ့လီးကြီးအား မြင်ပြီးကတည်းကပင် တိတ်တခိုး စွဲလမ်းသွားတော့သည်။ နတ်သားလေးမှာ သူမအား ငုံ့၍ကြည့်နေသည်။ သူမရှက်လိုက်သည်မှာ မပြောနှင့်။ သို့သော် ပြန်ထွက်သွားမှာစိုး၍ တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားမိတော့သည်။

နတ်သားလေးမှာ သူမ၏ နှဖူးလေးကို မြတ်နိုးစွာနမ်းလိုက်သည်။ ပျော်လိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။ လဲ့လဲ့မှာ မျက်လုံးလေး အသာမှေးကာ အနမ်းများအား ကျေနပ်စွာ ခံယူနေမိတော့သည်။ ပါးလေးနှစ်ဘက်နမ်းကာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးအား ငုံ့ကာနမ်းရာ နွေးထွေးလွန်းသောကြောင့် ခါးလေးပင် ကော့မိရာ နတ်သားလေးမှာ သူမကျောအောက်မှ ဘော်လီချိတ်များအား လျှင်မြန်စွာပင် ဖြုတ်လိုက်လေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးအား အဆက်မပြတ် နမ်းနေရင်းမှ သူမလည်တိုင်လေးအား လျှာဖျားလေးနှင့် အသာယက်ရင်း ကျီစယ်လိုက်ပုံမှာ ကောင်းကင်ပေါ် လွင့်မျှောနေသယောင်ပင်။ အိုးးး ချစ်လိုက်တာ နတ်သားလေးရယ်။

လဲ့လဲ့တစ်ယောက် သူမ တသက်လုံး နေမထိ လေမထိ ထိမ်းသိမ်စောင့်ရှောက်လာသော ရွှေရင်အုံလေးမှာ လေစိမ်များ ထိတွေ့မှုကြောင့် အိပ်ပျော်နေရာမှ ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာကာ

“ ဟင် နင် နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ”

ဟု ပြောရင်း အပေါ်သို့ လိပ်တင်နေသော အင်္ကျီအား အတင်းပင်ဆွဲချကာ ဖုံးဖိနေတော့သည်။

“ ဒါ ဒါဆို စောစောက အိမ်မက်မဟုတ်ဘူးပေါ့”

“ အေး ဟုတ်တယ်” ဟု မင်းမင်းမှ ပြောလိုက်ရာ

“ လွှတ် လွှတ် ငါ့ကိုအခုလွှတ်၊ မလွှတ်ရင် ငါအော်လိုက်မှာနော်”

မင်းမင်းမှာ အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာဖြင့်

“ အော်ပေါ့၊ နင် အရှက်ပိုကွဲသွားမှာပေါ့။ နင်ရယ် နင့်ညီမရယ် ငါ့လီးစုပ်နေတဲ့ပုံတွေ ငါ online မှာ တင်လိုက်မှာပေါ့”

ဟု ပြောလိုက်ရာ လဲ့လဲ့မှာ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်ပြီး မိမိဖခင်မှာ သာမန်လူမျိုးမဟုတ်မှန်း နာလည်ကာ ချုံးပွဲချငိုရင်း ဆက်မလုပ်ရန် တောင်းပန်နေတော့သည်။ မင်းမင်းလည်း မိမိဆင်ထားသောဂွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီမို့

“ အေး ဒါဆို ငါတို့ အပေးအယူတစ်ခုလုပ်မယ်။ ခရီးဆုံးလို့ ဆိပ်ကမ်းပေါ်ရောက်တဲ့အထိ နင်တို့ညီအစ်မ ငါ့မယားလုပ်ရမယ်။ ငါခိုင်းသလို သေသေချာချာ မလုပ်ရင်တော့ လူတကာရဲ့ တံထွေးခွက်ထဲ နင်တို့တစ်မျိုးလုံး ပက်လက်မျှောပေတော့”

ဟုပြေားရင်း စောစောက ရိုက်ထားသော ပုံများအား ပြလိုက်လေရာ လဲ့လဲ့မှာ မိမိတသက်လုံး မောက်မာ ရိုင်းစိုင်းကာ ရင့်သီးစွာ ပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့ပုံများအား ပြန်မြင်ယောင်ကာ မျက်ရည်များပင် ကျလာတော့သည်။

“ ကဲ ဘယ်လိုလဲ။ နင် လက်မခံဘူးဆိုလည်း စုစုနဲ့ပဲ သွားပြန်အိပ်တော့မယ်”

“ မ မလုပ်ပါနဲ့။ ဓာက် ဓာက် ဓာက်ပုံတွေက တကယ်ဖျက်မှာလား”

ဟု တုန်ယင်ထစ်ငေါ့စွာမေးရာ မင်းမင်းက ပြုံးရွှင်စွာဖြင့်

“ ဖုန်းပါ မင်းကိုပေးလိုက်မှာ ဟုတ်ပြီလား”

“ တ တ တကယ်နော်”

“ တကယ်ပါဆို အချစ်လေးကလည်း”

“ ဘာ အချစ်လေးလည်း လူကိုအကြပ်ကိုင်ပြီတော့”

“ မတတ်သာလို့ပါကွာ။ ငါက နင့်ကိုမြင်ကတည်းက လိုးချင်နေတာ”

“ ဟာ ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ”

ဟု ရှက်သွေးများဖြာကာ ပြောရင်း စောစောက ရုန်ကန်ခဲ့တာကိုပင် မေ့များသွားပြီလားမသိ။ သြော် မိန်းမတွေ မိန်းမတွေဟု တွေးရင်း မင်းမင်းတစ်ယောက် လဲ့လဲ့နို့နှစ်လုံးအား အားရပါးရပင် စို့နေတော့သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဘောင်းဘီအား အသာပင်ချွတ်လိုက်တော့ ပြည့်တင်းနေသော လဲ့လဲ့ဖင်ကြီးကြောင့် ချွတ်မရပေ။ ဆက်မချွတ်သေးပဲ အနီရောင်ပင်တီလေးပေါ်မှ ဆီးခုံလေးအား ပွတ်သပ်ကာ နို့နှစ်လုံးအား အငမ်းမရပင် စို့နေတော့သည်။ လဲ့လဲ့မှာ အိမ်မက်ထဲကလိုပင် ကောင်းကင်သို့ လွင့်မျောကာ တိမ်တိုက်များအား ဖမ်းဆုပ်ဖို့ ကြိုးစာနေတော့သည်။

မင်းမင်းတစ်ယောက် အချိန်တန်ပြီဟု ယူဆကာ

“ ကဲ ကောင်မ ဖီးတက်မနေနဲ့။ ထ ထ”

ရုတ်တရက် နို့များလိမ်နေအောင် စို့ခြင်းမှရပ်ကာ ခပ်ရိုင်းရိုင်း ပြောလည်းပြော လက်မှာလည်း လဲ့လဲ့ပါးအား ဘယ်ညာဆက်ဆက် ရိုက်လိုက်တော့သည်။ လဲ့လဲ့တစ်ယောက် မင်းမင်းရဲ့ အပြုအမူကြောင့် ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပင် ထသွားခဲ့တော့သည်။ မိမိအား လူတိုင်းက ချစ်ခင်ကာ ရိုသေမှုကို မွေးကတည်းကပင် ခံလာရသူမို့ နားထဲမှာ ဆန်းပြားနေသော်လည်း သူမ သဘောကျသွားလေတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း

“ ထပြီး ဘာလုပ်ရမှာလဲ”

“ အေး ပြောမယ်။ အခု ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဒူထောက်ပြီး ငါ့ဘက်လှည့်စမ်း ကောင်မ”

လဲ့လဲ့ မငြင်းတော့ချေ။ မင်းမင်းဘာလုပ်မလဲဆိုတဲ့ သိချင်စိတ်က သူမကို လှုံ့ဆော်နေသည်။ မင်းမင်းမှာ ခြေနှစ်ချောင်းတွဲလောင်းချကာ

“ ငါ့လီး လာစုပ်စမ်း”

ဟု ပြောရင်း လဲ့လဲ့ဆံပင်အား နောက်မှဆွဲကိုင်ကာ သူ့လီးအား လဲ့လဲ့ပါစပ်ထိပ်ဝတွင် တေ့ထားလိုက်တော့သည်။ လဲ့လဲ့မှာ ရုန်းလည်းရမည် မဟုတ်မှန်း သိသောကြောင့် အသာအယာပင် ပါးစပ်ကို ဟပေးလိုက်သည်။

“ အု အု ဝူးး ဝူးး အု အု”

လည်ချောင်ရင်းထိပင် တိုးဝင်လာသော မင်းမင်းရဲ့ လီးတံကြီးကြောင့် လဲ့လဲ့တစ်ယောက် ချွဲများသီးကာ မျက်လုံးမျာပင် ပြာဝေသွားတော့သည်။ မင်းမင်လည်း ဒေါသဖြစ်ကာ

“ ကောင်မ လီးကောင်းကောင်း မစုပ်တတ်ဘူးလား။ နင့်ညီမနဲ့များ ကွာပါ့။ ငါပြောပြမယ် သေချာနားထောင်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်မပြောဘူးနော်။ နှုတ်ခမ်းကို ဝလုံးပုံစံဝိုင်းထား။ ပြီးရင် နင့်လျှာဖျားလေးနဲ့ ဒစ်ထိပ်က အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုး။ အရင်းထိဝင်နေပြီဆို လျှာအပြားလိုက် လှည့်ပတ်ပြီးစုပ်။ ကြားလား”

မင်းမင်းလီးမှာ စုစုနှင့် လိုးပြီးကတည်းက ရေဆေးသန့်ရှင်းခြင်း မပြုလုပ်ထားသဖြင့် စုစုစောက်ရည်နှင့် သူ၏စောက်ရည်တို့ နှစ်မျိုးပေါင်းကာ ညှီစို့စို့အနံ့ပင် ထွက်နေတော့သည်။ လဲ့လဲ့တစ်ယောက် အစပိုင်းမှာ ထိုအနံ့ကို ခံရခက်သော်လည်း တဖြေးဖြေးနှင့် စုပ်ရင်း ထိုအနံ့ကို သဘောပင်ကျလာမိတော့သည်။ ထို့ကြောင့် စေတနာပါပါလေးဖြင့် စုပ်ပေးနေမိတော့သည်။

မစုပ်တတ် စုပ်တတ်နှင့် စုပ်နေသည်မှာ မင်းမင်းအတွက် တစ်မျိုးပင် ခံလို့ကောင်းလေသည်။ ထိုအတိုင်း ဆက်သွားနေလျှင် သူမပါစပ်ထဲမှာပင် သူပြီးတော့မှာ မလွဲပေ။

“ ခဏရပ်စမ်း”

မင်းမင်းက ပြောလည်းပြောရင်း လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ ကောင်မ ထ နင့်အတွင်းခံချွတ်။ ပြီးရင် ကုတင်ပေါ် လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းထားစမ်း”

လဲ့လဲ့မှာ သူမမျှော်လင့်ထားသလို အလိုးခံရတော့မည်ဟု မှတ်ယူကာ မင်းမင်း ခိုင်းစေသည့်အတိုင်း နေပေးလိုက်တော့သည် ။ မင်းမင်းမှာ လဲ့လဲ့တံထွေးများ ပေကျန်နေသော သူ့လီးအား ဖင်စအိုဝမှာ တေ့ကာ ခါအားနှင့်‌ ဆောင့်လိုးချတော့သည်။

“ အား… အမေကြီးရေ…… သေပါပြီတော့…”

လဲ့လဲ့တစ်ယောက် ကုန်းအော်ကာ ရှေ့သို့ ဟက်လျှားထိုးပင် ပြုတ်ကျသွားပေတော့သည်။ ဖင်ဝအား မီးစနှင့် ဆောင့်ထိုးလိုက်သလို ခံစားရပြီး ကုန်းအော်လိုက်သော်လည်း ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်ချေ။ အလုံပိတ် အခန်းတို့၏ အားသာချက်တို့ပင် ဖြစ်သည်။

မင်းမင်း အဆုံးထိဝင်သွားသော လီအား ဒစ်ဖျားနာအထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပင် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး

“ အို…… ပလွတ်”

“ အင့်… အု.. အင့်.. အု…”

ဟု ကြိတ်ကာ ငြီးနေသော လဲ့လဲ့အား စောက်မြင်ကပ်စွာဖြင့် ကြမ်းတမ်းစွာ လိုးဆောင့်တော့သည်။ ဖင်အား လိုးဆောင့်နေရင်း သူ့လီးများပင် ပူတက်လာကာ ဒစ်ဖျားများ ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားလေတော့သည်။ မင်းမင်းလည်း မောမောနှင့် လဲ့လဲ့ဘေးမှားပင် အနားယူရင်း သူမပိပိလေးအား လက်ညိုး လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်သပ်ထိုးသွင်းရင်း သူမအား ပြီးစေကာ ကာမအရသာကို မြည်းစမ်းပေးလိုက်လေတော့သည်။

စုစုတစ်ယောက် မနက်လင်းသော် ညောင်းကိုက်နေသဖြင့် မထချင်ပေ။ ဗိုက်လည်း ဆာလောင်လှပြီဖြစ်သဖြင့် မျက်လုံးကို မနည်းအားယူကာ ဖွင့်ရသည်။ မိမိအခန်းသို့ပြန်ပြီး အခန်းထဲဝင်ရန် တံခါးခေါက်ရာ တော်တော်နှင့် မဖွင့်ချေ။ အချက် ၂၀ ခန့် မရပ်မနား ဆက်ခေါက်ကာမှ အိပ်မှုံစုံဝါးဖြင့် အစ်မဖြစ်သူ တံခါးလာဖွင့်သည်။ အစ်မဖြစ်သူရဲ့ အိပ်ယာပေါ်တွင် မင်းမင်း အိပ်ပျော်နေသဖြင့် မေးငေါ့ကာ “ဘာလဲ” ဟု မေးလိုက်ရာ “နင့်လိုပဲလေ” ဟု ပြန်ဖြေရင်း နှစ်ဦးသား သဘောကျစွာ ရယ်လိုက်ကြသည်။

“ ဗိုက်ဆာနေပြီ မမ မြန်မြန်လုပ်”

“ အေးပါ နင်ကလည်း ခဏတော့စောင့်”

ဟု ပြောရင်း ညီအစ်မ ၂ ယောက် နံနက်စာ ထွက်စားကြလေသည်။ မှာယူထားသမျှအား ခေါင်းမဖော်ဘဲ စားသောက်ပြီး ဗိုက်ဝခါမှ မင်းမင်းအတွက် ပါဆယ်ဝယ်လာခဲ့တော့သည်။

မင်းမင်းသည် ရေမိုးချိုးကာ ပင်ပန်းသွားသော ခန္ဓာကိုယ်အား ပြန်လည်အားဖြည့်ရန် အဟာရမှီဝဲရဦးမည် မဟုတ်ပါလားဟု တွေးရင်းဖြင် လေချွန်ကာ အေးအေးလူလူပင် အဝတ်လဲနေတော့သည်။

“ ဒေါက်… ဒေါက်… ဒေါက်…”

“ ဘယ်သူလဲ”

တစ်ဖက်မှ စုစုရဲ့အသံကို ကြားရ၍ တံခါးဖွင့်ပေးရာ လဲ့လဲ့ကပါ နောက်တွင်ရပ်နေသဖြင့် သူ အံ့သြသွားသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဒီဆော်ကြီး အတော်ထန်တာပဲ၊ ငါ ညက အသေဗျင်းတာတောင် အခု ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုနဲ့၊ နေနှင့်ဦးပေါ့ကွာ၊ ပြီးမှတွေ့မယ် ဟု စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်တော့သည်။ စုစုက

“ ကိုကြီးအတွက် နံနက်စာ ဝယ်လာတယ်။ ထွက်စားနေဖို့ မလိုတော့ဘူး”

မင်းမင်း စိတ်ထဲမှာ တယ်ဟုတ်ပါလားဟု တွေးရင်း လေညှင်းခံထိုင်ခုံတွင် နံနက်စာစားပြီး သုံးယောက်သား စကားပြောနေမိကြသည်။ စကားပြေားနေရင်း မင်းမင်းရဲ့ရင်ခွင်ထဲသို့ စုစုက တိုးဝင်လာသဖြင့် အသာပင် သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ အစ်မရှေ့မှာပင် စုစုရဲ့နို့သီးများအား ဆုပ်နယ်နေတော့သည်။ လဲ့လဲ့မှာလည်း သွေးသားက တောင်းဆိုလာပြီ ဖြစ်သဖြင့် သုံးယောက်သား သူမတို့အခန်းထဲပင် ပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတော့သည်။

အခန်းထဲရောက်သော် တိုင်ပင်စရာမလိုပဲ သုံးဦးသား ပြိုင်တူပင် မိမိအဝတ်အစားများကို မိမိဘာသာ ချွတ်နေကြသည်။ စုစုသည် အရင်ဦးစွာချွတ်ပြီးသဖြင့် ကုတင်ပေါ်သို့ တက်ကာ ပက်လက်လှန်နေတော့သည်။ မင်းမင်လည်း စုစုနောက်မှပင် ချွတ်ပြီးသဖြင့် ကုတင်ပေါ်တက်ကာ စုစုစောက်ဖုတ်အား လျှာနှင့် ကုန်းလျက်နေတော့သည်။ နောက်ဆုံးမှပြီးသော လဲ့လဲ့မှာ မင်းမင်းလီးအား စုပ်တော့သည်။

တစ်နေကုန် သုံးဦးသား အခန်းအောင်းကာ လွတ်လပ်စွာ လိုးပွဲဝင်နေကြသည်။ လိုးလိုက် နားလိုက်နှင့် အချိန်မည်မျှ ရှိသွားသည် မသိလိုက်ကြပဲ ပင်ပင်ပန်းပန်းနှင် အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။

ညရှစ်နာရီခန့်တွင် သင်္ဘောမှာ ကျောက်ဆောင်နှင့် တိုက်မိကာ တဖြေးဖြေး နစ်မြုပ်လာတော့သည်။ ဝန်ထမ်းများနှင့် ခရီးသည်တို့မှာ သက်ကယ်လှေများနှင့် စွန့်ခွာသွားကြလေသည်။ မင်းမင်းတို့ သုံးဦးမှာ ဘာမျှမသိလိုက်ကြချေ …။

အား ကျွစ် ကျွတ်… ဟင် ငါဘယ်ရောက်နေတာပါလိမ့် ဟု ကိုက်ခဲနေသော ဦးခေါင်းအားကိုင်ကာ ထထိုင်ရင်း ဘေးဘီအား လှည့်လည်ကြည့်ရှုမိလိုက်သည်။ မိမိနောက်ဆုံး အခန်းထဲဝင်လာသော ရေများအား တိုးဝှေ့ရင်း ပင်လယ်ရေများ ပါစပ်၊ နားများအတွင်းသို့ဝင်ကာ သတိလစ်မေ့မျှောသွားခဲ့ရာ အခု ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ဒါဆို ငါမသေဘူးပေါ့နော်ဟု ပြန်လည်ဆန်းစစ်ရင်း မှိန်ပျပျ မီးအလင်ရောင်အောက်မှာ စူးစမ်းရှာဖွေမိရာ ခြေငါးလှမ်းမျှအကွာတွင် ကျောက်စားပွဲတစ်လုံးပေါ်၌ သစ်သီးသစ်ဥများ၊ ရေကရောင်းတစ်ခု၊ သစ်သားဗန်းပေါ်တွင် စားချင်စဖွယ် ငါကင်းကြီးမှာ မင်းမင်ဗိုက်အား ပိုလို့ပင် ဆာလောင်လာစေသည်။ တွေဝေမနေတော့ပဲ ကျောက်ဖြင့်ထွင်းထုထားသော ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ကာ အားရပါးရ စားသောက်လေတော့သည်။

ငါးကင်ကြီးတစ်ကောင်လုံးမျှ ကုန်သွားပြီး ရေသောက်ကာ ခွန်အားများ ပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးလာကာ ပတ်ဝန်းကျင်အား သတိရကာ ဘေးဘီအား လှည့်လည်ကြည့်ရှု့ရာဝယ် မိမိအား မျက်တောင်မခတ်ပဲ ကြည့်နေသော မိန်းမပျိုလေးကြောင့် လန့်သွားကာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပင် ထသွားလေတော့သည်။ သူမရပ်နေသော နေရာသည်အနည်းငယ် မှောင်နေသောကြောင့် သဲကွဲစွာ မြင်ရနိုင်ရန် အရှေသို့ တိုးကပ်ကာကြည့်မိသည်။ ငါးပေခန့်အကွာတွင်တော့ သူမျက်လုံးများပွတ်ကာ မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်မိတော့သည်။ မိန်းမပျိုလေးသည် အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့် လက်ထဲတွင် လေးအားကိုင်ကာ အသင့်အနေအထားရပ်နေသည်။ ထို့နောက် သူမအနား တိုးကပ်ကာ

“ မင်းဘယ်သူလဲ” ဟုမေးလိုက်သည်။

“ အရှင့်ကို စောင်ရှောက်ရသူပါ” ဟု ယဉ်ကျေးစွာ ပြန်လည်ဖြေဆိုလေသည်။

“ ငါ ငါ အခုဘယ်ရောက်နေတာလဲ”

“ လူစိမ်းတွေကိုထားတဲ့ အနောက်ဘက် နန်းဆောင်ပါ အရှင်”

“ ဘာ နန်းဆောင်း ဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ပါတယ်”

“ ဟားးး ဟားးး”

သူ့ရယ်လိုက်သံကြောင့် မိန်းမပျိုလေးမှာ မှင်သက်စွာ ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။ သူ သေချာလှည့်လည်ကြည့်ရာ နန်ဆောင်နှင့်တူတာဆိုလို့ ဘာမျှမရှိပေ။ သဲပြင်ပေါ်တွင် ကျောက်စားပွဲနှင့် ကုတင်ပုံစံ ကျောက်ပြားတစ်ချပ်သာ ရှိသည်။

“ မင်းတို့လူကြီးနဲ့ ငါစကားပြောချင်တယ်” ဟု မေးလိုက်ရာ

“ စိတ်မပူပါနဲ့ အရှင်။ ဘုရင်မကိုယ်တိုင် တစ်နေ့ ၂ ကြိမ် လာရောက်ကြည့်ရှု့ပါတယ်။ သမားတော်ကြီးများလည်း သေချာကုသပေးပါတယ်”

“ ဒါနဲ့ နေပါဦး။ ငါ့ကိုဘာလို့ အရှင်လို့ ခေါ်တာလဲ”

“ ဘုရင်မက ခေါ်ရမယ် ပြောထားလို့ပါ”

“ မင်းအသားတွေ ငါကိုင်ကြည့်လို့ရမလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်အရှင်”

ဒွိဟဖြစ်နေသောစိတ်ကြောင့် သူမအားကိုင်ကြည့်ရာဝယ် လူဟ လူပဲ ဟု စိတ်မှလက်ခံကာ ကာမစိတ်များနိုးထရင်း သူမ၏ လုံးဝန်းနေသောနို့အား ပွတ်သတ်ကာ ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။ အွန့်ဟု ငြီးသံနှင့်အတူ လက်ထဲမှလေးမှာ လွတ်ကျသွားလေတော့သည်။ စားပါးဝနေသော မင်းမင်းမှာ ချက်ချင်းပင် သဘောပေါက်ကာ ကာမခလုတ်လေးများအား တစ်ခုချင်းစီ ဖွင့်နေတော့သည်။ လုံးကျစ်နေသော နို့အား ငုံကာ စို့လိုက်ချိန်

“ အိုးး အင်းး ဟင်းးး”

ဟု ငြီးတွားသံများပေးကာ မင်းမင်းဦးခေါင်းအား သိမ်းဖက်ထားရင်း

“ မသင့်တော်ပါဘူး အရှင်”

ဟု ပြောလေသည်။ မင်းမင်းသည်လည်း နို့စို့ပျက်မည်စိုး၍ ဘာမှမပြောပဲ သူမ၏ဖင်အား ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်လိုက်ရာ မကြုံဖူးသော အထိအတွေကြောင့် စိတ်အလိုကိုလိုက်ကာ သာယာနေမိတော့သည်။ တစ်ခုတည်းသော နံပိုင်းငယ်အား ချွတ်ချလိုက်ရာ သဲပြင်ပေါ်သို့ ပုံကျသွားသည်။ မင်းမင်လက်သည် သူမ၏ပိပိလေးပေါ်သို့ အုပ်ကိုင်လိုက်မှ မိမိနံပိုင်း မရှိတော့မှန်းသိကာ ကုန်ကောက်လိုက်ရာ (မျက်လုံးထဲမြင်ကြည်ပေါ့ဗျာ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်သွားလဲဆိုတာ ) မင်းမင်းသည် ညာခြေဖြင့်ဖိထားရာ ဆွဲမရ ဖြစ်နေတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင် အတွင်းခံမပါပဲ ပိတ်ပါးဖြင့်သာ ခါးအားပတ်ထားသော မင်းမင်းရဲ့လီးမှာ သူမအတွက် အထူးအဆန်းဖြစ်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မကိုင်ရဲ ကိုင်ရဲနှင့် ပွတ်သတ်နေမိတော့သည်။ ခါးမှ ပိတ်စအား ဖြေချလိုက်ရာ သူမမျက်နှာနှင့် တစ်တန်းတည်းဖြစ်နေသော လီးအား အံသြမှင်သက်စွာ ကြည့်ရင်း ပါးစပ်က

“ အို”

ဟု ရေရွတ်မိသည်။ သူမသည် အောကားလည်း တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးသလို အောစာအုပ်လည်း မဖတ်ဖူးချေ။ ယောက်ျားဆို၍ မင်းမင်းတစ်ယောက်သာ ပထမဦးဆုံး မြင်းဖူးခြင်းဖြစ်ရာ လီးစုပ်ရမှန်းလည်း မသိချေ ။ သူမတို့ကျွန်းပေါ်တွင် မိန်းမများသာရှိသည်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်လိုလျှင် နတ်ရေကန်မှ ရေစင်ကို သောက်သုံးလိုက်ရုံဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရကာ အမျိုးသမီးငယ်များသာ ဖွားမြင်လာသည်။ ယောက်ျားဆိုသည်မှာ ဒဏ္ဍာရီထဲမှာသာ ကြားဖူးကာ ကာမဆိုသော အထိအတွေ့ အရသာအား မည်သူမှမခံစားဖူးချေ။

မင်းမင်းသည် သူမလက်အား ဆွဲယူကာ မိမိပါစပ်အတွင်းသို့ ထည့်ပြီး လီးစုပ်ပုံအား သင်ပြပေးရာ သူမမှာ ချက်ချင်းပင် စုပ်တတ်သွားတော့သည်။ ငါးမိနစ်ခန့် စုပ်စေပြီး ဆွဲထုတ်ကာ ကုတင်ပုံစံ ကျောက်ဖျာပေါ်သို့ တက်စေကာ ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားခိုင်းထားပြီး မာတောင်နေသော သူ၏လီးအား ပိပိလေးပေါ်တင်ကာ အထက်အောက် စုန်ဆန်ပွတ်ရင်း နို့နှစ်လုံးအား အားရပါးရ စုပ်နေတော့သည်။

“ အားး ရှီးး ရှီးး….”

မကြုံဖူးသော ထူးကဲစွာကောင်းလှသော ကာမအရသာကြောင့် မျက်လုံးမှေးစင်းကာ မိမိပြုသမျှ နုနေရသော ကောင်မလေးကိုကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ပိပိလေးထဲ လီးကိုထိုးထည့်လိုက်ရာ ထိပ်ဖျားပင် မနည်းအားစိုက် ထိုးထည့်ရသည်။

အားး ဟု တစ်ချက်တွန်ကာ မိမိရင်ဘတ်အား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လာရောက်တွန်းကန်လာသော သူမကြောင့် အဆုံးထိမထည့်ပဲ ဝင်သလောက်လေးသာ ထည့်ထားပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ ချော့မြူနေရင်း သူမပိပိလေးထဲမှ စောက်ရည်ကြည်လေးများ ထွက်လာတော့သည်။ ထိုစောက်ရည်လေးများက မင်းမင်းလီးအား ကြိုဆိုနှုတ်ဆက်လာတော့သည်။ မသိမသာ တဖြေးဖြေးနှင့် ချော့လိုးလာလိုက်ရင်း လီးတစ်ချောင်းလုံး အဆုံးထိပင် ဝင်သွားတော့သည်။

“ အာ့ အားး အားး အု့ အင့် အားး”

အမျိုးမျိုးသော အသံပေါင်းစုံဖြင့် ငြီးတွားရင် မင်းမင်းရဲ့ လိုးဆောင့်မှုအား သူမ ကျေနပ်စွာ ခံယူနေမိတော့သည်။ မင်းမင်းသည် ပထမအကြိမ်တော့ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပုံစံဖြင့်လိုးရန် ဆုံးဖြတ်ကာ ခံနိုင်ရည်ရှိလာသည်နှင့် အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေမိတော့သည်။ တခါမျှအလိုးမခံဖူးသော သူမမှာ မင်းမင်း၏ ကျွမ်းကျင်မှုများကြောင့် လေဟာနယ်ထဲသို့ လွင့်မျောကာ အစိလေးမှာ ကျင်တက်ကာ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ခဏခဏရောက်ပြီး ခံမဝ ဖြစ်နေတော့သည်။

မင်းမင်းသည်လည်း အချက်ပေါင်း ငါးဆယ်ခန့် အားရပါးရ ဆောင့်လိုးမှုကြောင့် လီးထိပ်မှာ ကျင်တက်လာပြီး ပြီးဆုံးခြင်သို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ သုတ်ရည်များအား သူမသားအိမ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ နွေးထွေးကာ ပျစ်ခဲနေသော သုတ်ရည်များကြောင့် သူမလည်း ပြီးဆုံးခြင်း အဆုံးသတ်ကာ ကောင်းကင်ပေါ် ပျံဝဲနေရာမှ မြေပြင်ပေါ်သို့ ဆင်းရသကဲ့သို့ အားမလိုအားမရဖြစ်ကာ မင်းမင်းလီးအား အတွင်းသားနှင့် ညှစ်ကာညှစ်ကာ တဏှာရသကို အပြည့်အဝ ခံစားနေတော့သည် ။ ထို့နောက် နှစ်ဦးစလုံးမောပန်းကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မည်မျှကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ၊ ဂူဝမှ စကားပြောသံများကြောင့် လန့်နိုးလာတော့သည်။

“ အဲ့အလယ်က မာမာအချောင်းကြီးပါ အရှင်မ။ သူက သိပ်ပြီး ထူးကဲတဲ့ အရသာကို ပေးစွမ်းနိုင်ပါတယ်။ လောကကြီးထဲက အကောင်းဆုံးသေ အရသာထက် ပိုမိုများပြားစွာ သာလွန်ပါတယ် အရှင်မ။ ကျွန်တော်မျိုးမကိုယ်တိုင် ကိုယ်တွေ့ပါဘုရား။

ပြောလည်းပြော လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြနေသော သူမကြောင့် ဘုရင်မနှင့်တကွ ဘေးတွင်ပါလာသော မိန်းမပျိုများမှာ အဖုတ်အတွင်းမှ တစစ်စစ်နှင့် စောက်ရည်ကြည်များ ယိုစိမ့်လာလေတော့သည်။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော် မင်းမင်းနေရာအား ယခုစာဖတ်သူသည် သိမ်းပိုက်သွားလေတော့သည်။

ဆက်လက်ကြိုးစားပါဦးမည်။

ပွင့်သစ်

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။

ခြစ်, ရင်း ချစ် (စ/ဆုံး)

ခြစ်, ရင်း ချစ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကာမမင်းသား

အိမ်ထောင်မပြုရသေးသော အမျိုးသား အမျိုးသမီးများ အသက်အရွယ် နှစ်ဆယ်ကျော် အစိတ်ထဲသို့ ဝင်လာကြပြီဆိုလျှင် လူပျိုကြီးအပျိုကြီးဆိုသော ဘွဲ့ကိုရလာကြသည်။ မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်း၊ သူငယ်ချင်းအသိုင်းအဝိုင်း၊ အိမ်နီးချင်းအသိုင်းအဝိုင်းများကြားတွင် ဘာပဲပြောပြော၊ ဘာပဲလုပ်လုပ် အပျိုကြီး လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာကို အပြစ်ကြီးတစ်ခုသဖွယ် စောင်းပါးရိပ်ခြေအပြောခံရသည်သာမက နောက်ပြောင်သရော်ခြင်းကိုပါ ခံကြရတော့သည်။

လူပျိုကြီး အပျိုကြီးတွေဆိုတာကလည်း ဘယ်သူမှ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးဘဝကို ခုံမင်နှစ်သက်လွန်းလို့ ဒီဘဝကို ခံယူထားကြတာမဟုတ်ပါ။ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အိမ်ထောင်ကျခြင်းအဖြစ်ကို မရောက်ကြဘဲ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးဘဝကို ရောက်ရှိလာကြခြင်းဖြစ်ပေသည်။

ထိုသို့သော အပျိုကြီး လူပျိုကြီးများသည်လည်း အပျိုကြီးလူပျိုကြီးဟူသော ဂုဏ်သတ္တိအပြည့်ဖြင့် ဒီအသက်အရွယ်ရောက်သည်အထိ အပျိုစစ်စစ်၊ လူပျိုစစ်စစ်တွေရော ဟုတ်ကြပါရဲ့လား…။ အားလုံးတော့ မဟုတ်နိုင်ကြပါ။ ကိုးဆယ့်ကိုးရာခိုင်နှုန်းကတော့ အဖြစ်ဟောင်း၊ အချစ်ကြောင်းလေးတွေဖြင့် လူမသိသူမသိ နောက်ကွယ်မှအကြောင်းလေးတွေ ရှိခဲ့ကြပါသည်။

ဒီလို အဖြစ်ဟောင်း၊ အချစ်ကြောင်းလေးတွေနဲ့ မြောက်များလှစွာသော နောက်ကွယ်မှအကြောင်းများစွာထဲမှ အလျဉ်းသင့်သော အဖြစ်အပျက်နောက်ကြောင်းလေးတစ်ခုကို ကောင်းနိုးရာရာရွေးချယ်၍ တင်ပြလိုက်ရပါသည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်လေး သန္ဓေတည်ပေါက်ဖွားခဲ့သော အချိန်ကာလကတော့ ယခုရန်ကုန်မြို့ရှိ မင်္ဂလာစျေးကြီးမပေါ်ပေါက်သေးမီ အချိန်ကာလဖြစ်၍ နေရာကတော့ ယခုမင်္ဂလာစျေးကြီးနှင့် မနီးမဝေး လမ်းတစ်လမ်းတွင်ဖြစ်ပါသည်။

..............................................

သီတာလမ်းရှိ တစ်ခုသော လေးထပ်တိုက်အဆောက်အဦးမှာ လမ်းဒေါင့်ချိုးတွင် တည်ရှိပြီး ယင်းလေးထပ်တိုက်၏ ရှေ့မျက်နှာစာနှင့် ဘေးဖက်တို့တွင် အများသူငှါ သွားလာနေသော လမ်းတို့ တည်ရှိသည်။ ထိုလေးထပ်တိုက်၏ မြေညီထပ်တွင်တော့ မုဆိုးဖိုကြီး အငြိမ်းစားတရားသူကြီး ဦးဘခင်နှင့် သမီး တင်တင်ရွှေ၊ တူမ စန်းစန်းမူတို့ နေထိုင်ကြပါသည်။

တင်တင်ရွှေမှာ အသက် (၂၇)နှစ်ထဲရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး တစ်ကိုယ်တည်း အပျိုကြီးဘဝဖြင့် အထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကိုလုပ်ကာ ဖခင်ကြီးကို လုပ်ကျွေးသမှုပြုနေသူတစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ တင်တင်ရွှေမှာ အသားဖြူဖြူ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်နှင့် ချောမောလှပသူတစ်ဦးဖြစ်ကာ ကျောင်းဆရာမပီပီ အလွန်အိန္ဒြေရှိသော မိန်းမသားတစ်ဦးလည်းဖြစ်ပါသည်။ ဒီလိုချောမောလှပသော တင်တင်ရွှေမှာ ယခုအသက်အရွယ်အထိ ဘာကြောင့် အိမ်ထောင်မကျသေးသလဲဆိုတာကိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးအတွက် ပဟေဠိဖြစ်နေပေသည်။

တင်တင်ရွှေ ညီမတဝမ်းကွဲ စန်းစန်းမူမှာ အသက် (၁၈)နှစ်သာ ရှိသေးပြီး နယ်မှနေ၍ တင်တင်ရွှေတို့ အိမ်တွင် လာနေကာ တက္ကသိုလ်တက်နေသူဖြစ်သည်။ စန်းစန်းမူမှာ ဒုတိယနှစ်ကိုရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး သူမရန်ကုန်ရောက်တာလည်း နှစ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ စန်းစန်းမူမှာလည်း ချောမောလှပသူ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတစ်ဦးဖြစ်သည်နှင့်အညီ အခုဆိုလျှင် ရည်းစားတစ်ယောက်တောင် ရနေပြီဖြစ်သည်။

စန်းစန်းမူ၏ ရည်းစားမှာ ‘တင့်လွင်’ ဆိုသူဖြစ်ပြီး စန်းစန်းမူနှင့် သက်တူရွယ်တူဖြစ်ကာ ဒုတိယနှစ် တက်နေသူဖြစ်ရုံမက စန်းစန်းမူတို့၏ လမ်းထဲတွင်ပင် တစ်လမ်းတည်းနေထိုင်သူဖြစ်ပေသည်။

တင့်လွင်မှာလည်း နယ်မှလာ၍ တက္ကသိုလ်တက်နေသူဖြစ်သည်။ တင့်လွင်နေသောအိမ်က ၎င်း၏ အဖိုးအဖွားများ၏ အိမ်ဖြစ်ပြီး တင့်လွင်တွင် ခင်ကျော်ဟုခေါ်သော အသက် (၂၃)နှစ်အရွယ် ဦးလေးလူပျိုတစ်ယောက်ရှိလေသည်။ ခင်ကျော်မှာ ဘွဲ့ရထားသူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အလုပ်မရှိသေးဘဲ ‘ပါတီယူနစ်’ တွင် လုပ်အားပေးနေသူ တစ်ယောက်လည်းဖြစ်ပါသည်။ အဆိုပါ တင့်လွင်၏ဦးလေး ခင်ကျော်မှာ တင်တင်ရွှေကို အစွဲကြီးစွဲ၍ အကြိုက်ကြီးကြိုက်နေသောသူတစ်ဦးဖြစ်သည်။

တစ်ခါတော့ ခင်ကျော်မှာ အရဲစွန့်ပြီး တင်တင်ရွှေ ကျောင်းသွားရာလမ်းမှစောင့်၍ တင်တင်ရွှေ့ ခြင်းတောင်းထဲသို့ ရည်းစားစာတစ်စောင်လိုက်၍ ထည့်ပေးဖူးပါသည်။ နောက်နေ့မှစ၍ တင်တင်ရွှေမှာ တစ်ယောက်တည်း ကျောင်းသို့မသွားတော့ဘဲ (၈)တန်း၊ (၉)တန်းအရွယ် ကျောင်းသူ သုံးလေးယောက်နှင့်အတူ ကျောင်းတက်ကျောင်းဆင်းလုပ်လေတော့ ခင်ကျော်မှာ မလှမ်းမကမ်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာထိုင်၍ တင်တင်ရွှေ အလာကိုကြည့်၍ သွားရည်ကျရုံမှတစ်ပါး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ချေ။ နောက်တော့ ဒီအကြောင်းကို တူဖြစ်သူ တင့်လွင် သိသွားသည်။ တင့်လွင်သိပြီဆိုတော့ စန်းစန်းမူပါ သိသွားတော့သည်။

ထိုအခါ တင့်လွင်က ဦးလေးဖြစ်သူ ခင်ကျော်အား တင်တင်ရွှေနှင့် ကျီစယ်နောက်ပြောင်တတ်သလို စန်းစန်းမူကလည်း အစ်မဝမ်းကွဲဖြစ်သူ တင်တင်ရွှေအား ခင်ကျော်နှင့် နောက်ပြောင်ကျီစယ်တတ်လေသည်။ ဒီလိုကျီစယ်နောက်ပြောင်မှုတွေက လူပျိုကြီး ခင်ကျော်နှင့် အပျိုကြီး တင်တင်ရွှေတို့၏ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားစေလေသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ခင်ကျော်ကတော့ တင်တင်ရွှေအား လမ်းမှစောင့်ပြီးကြည့်ရုံမှလွဲ၍ ဘာမှပိုမလာခဲ့ပေ။ ကြားထဲမှ အားမလိုအားမရဖြစ်ရသည်က တင့်လွင်နှင့် စန်းစန်းမူတို့ပင်ဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း စကားစပ်မိတိုင်း ဦးလေးဖြစ်သူနှင့် အမဝမ်းကွဲဖြစ်သူကို နီး စပ်ဖို့အရေး စိတ်ကူးတိုင်ပင်အကြံထုတ်နေကြလေသည်။ ဒီလိုဖြင့် တစ်နေ့တော့…

“ ဦးလေးရေ…ဦးလေး…ဦးလေး…”

အရေးတကြီးခေါ်၍ အိမ်ပေါ်သို့ ပြေးတက်လာသော တင့်လွင်အား ‘လမ်းစဉ်သတင်း’ စာစောင်ဖတ်နေသော ခင်ကျော်က မော့ကြည့်လိုက်သည်။

“ မင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ တင့်လွင်…”

“ အရေးကြီးလို့…”

“ ဘာ အရေးကြီးတာလဲ ပြော…”

“ ဟို…ဟို…ဆရာမ တင်တင်ရွှေ ယောက်ျားယူတော့မယ်တဲ့…”

“ ဟေ…”

ခင်ကျော်လက်ထဲမှ လမ်းစဉ်သတင်းစာစောင်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။

“ မင်းဟာ ဟုတ်ရဲ့လားကွာ…”

“ ဟုတ်တယ် ဦးလေးရ…စန်းစန်းမူပြောတာ…နယ်က လူတဲ့…သူ့အဖေ သူငယ်ချင်းရဲ့ သားတဲ့…”

“ တောက်…ခက်တာပဲကွာ…”

ခင်ကျော်၏ မျက်နှာက အတော်ပင်ခံပြင်းစိတ်ပျက်သွားပုံရသည်။ ခင်ကျော်၏ မျက်လုံးတွေက ရီဝေစွာဖြင့် ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ အဝေးသို့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့လှမ်း၍ ကြည့်နေသည်။ တင့်လွင်မှာ ခင်ကျော်၏ မျက်နှာကို သေချာအကဲခတ်၍ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ မျက်နှာကို နောက်သို့လှည့်၍ ပြုံးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခင်ကျော့်ဘက်သို့ မျက်နှာထားတည်တည်ဖြင့် ပြန်၍လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ သူတို့ ဘယ်တော့ယူမှာတဲ့လဲ တင့်လွင်…”

“ ရှေ့အပတ်ထဲမှာ စေ့စပ်မယ်တဲ့…”

“ ဟေ…မြန်လိုက်တာ…”

“ ဦးလေးအတွက် အချိန်ရှိပါသေးတယ်…”

“ ဘာ…”

ခင်ကျော် အာမေဋိတ်သံနှင့်အတူ တင့်လွင်အား နားမလည်နိုင်သလို လှမ်း၍ကြည့်သည်။ ပြီးမှ ခင်ကျော်က တစ်စုံတစ်ခုကို စဉ်းစားမိသလိုဖြစ်သွားပြီး သူ့စကားကို ဆက်လိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ်…ငါ တစ်ခုခုလုပ်မှဖြစ်မယ်…”

“ ဟုတ်တယ်…ဦးလေး တစ်ခုခုလုပ်မှဖြစ်မယ်…ကျနော် ဘာကူညီရမလဲ ပြော…”

“ နေဦး…ငါ စဉ်းစားဦးမယ်…စဉ်းစားပြီးမှ ပြောမယ်…”

“ မြန်မြန်လေးနော်…အချိန်မရှိဘူး…”

“ အေးပါကွာ…ငါ သိပါတယ်…”

“ ဦးလေး အမြန်စဉ်းစားထား…ကျနော်ရော စန်းစန်းမူပါ ဦးလေးကို ကူညီမယ်…”

ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်လာသော တင့်လွင်၏ မျက်နှာစပ်ဖြီးဖြီးကြီးကိုတော့ ခင်ကျော် မမြင်လိုက်ရပေ။

**************************************

ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဘခင်မှာ ကြာသပတေးနေ့ ညနေတိုင်း ဘုရားသို့ သွားသည်။ ည(၉)နာရီမှ ဘုရားပေါ်မှ ပြန်၍ဆင်းသည်။ အမြဲတန်း တင်တင်ရွှေ လိုက်ပို့နေကြဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ စာမေးပွဲအမှတ်တွေ ခြစ်စရာရှိ၍ တင်တင်ရွှေမှာ ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ လိုက်ပါ၍မသွားနိုင်ဘဲ ညီမဝမ်းကွဲဖြစ်သူ စန်းစန်းမူကိုသာ အဖော်အဖြစ် ဖခင်နှင့်အတူ ထည့်လိုက်ရပေသည်။

အချိန်က ည(၇)နာရီလောက်ရှိပြီ။ ဇန်နဝါရီလမို့ အစောကြီးမိုးချုပ်သွားသဖြင့် အပြင်ဘက်တွင် မှောင်နေချေပြီ။ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏အိပ်ခန်းတွင်းရှိ စားပွဲတွင်ထိုင်၍ အမှတ်များခြစ်နေရာမှ ခါးတောင့်၍ မျက်စိညောင်းလာသဖြင့် ဘေးမှ အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်၍လှဲကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ အသာလေးငြိမ်နေလိုက်သည်။ ခဏကြာမှပြန်၍ထကာ စာရေးစားပွဲသို့ သွားမည်အလုပ် သူမ၏အနားသို့ လူတစ်ယောက် ဗြုံးကနဲ ရောက်လာ၍ အထိတ်တလန့်ဖြင့် မော့ကြည့်မိလိုက်သည်။

ထိုသို့မော့အကြည့်မှာပင် ထိုသူက လျင်မြန်ဖြတ်လတ်စွာဖြင့် သူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ကာ ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေအထားရှိနေသော တင်တင်ရွှေကို ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့တင်လိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေကလည်း အတင်းပင်ရုန်းကန်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကုတင်ပေါ်သို့ ရောက်၍အသွားတွင် ထိုသူကလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်၍ တက်လိုက်စဉ် သူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားသော လက်ကလည်း လျော့သွားခိုက် တင်တင်ရွှေကလည်း အတင်းရုန်းကန်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပါးစပ်မှာ ထိုသူ၏ လက်တွင်းမှ လွတ်သွားသည်။

“ ဘယ်…ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ မောင်ခင်ကျော်…မင်း တော်တော်ရိုင်းတာပဲ…”

တင်တင်ရွှေက မောဟိုက်သံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ခင်ကျော်က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူမ၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို ထွေးပိုက်ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းလိုက်သည်။

“ ချစ်လွန်းလို့ပါ မမတင်ရယ်…”

ဗလုံးဗထွေးအသံဖြင့် ခင်ကျော်၏ အသက်ရှုသံတွေက ပြင်းထန်၍နေသည်။

“ မလိုချင်ဘူး…မင်း အခုငါ့အခန်းထဲက ထွက်သွား….”

“ တကယ်ပဲ ရက်စက်တော့မှာလား မမတင်ရယ်…ကျနော့်မှာတော့ ချစ်လိုက်ရတာ ….ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်ပါလား မမရယ်…နော်…”

“ ပြောလေကဲလေပါလား…မချစ်နိုင်ဘူး…မချစ်နိုင်ဘူး…ငါ့ကိုလွှတ်…လွှတ်ပါ…”

တင်တင်ရွှေမှာ လူးလွန့်ရုန်းကန်နေရင်း အားယူနေသလို ခင်ကျော်ကလည်း သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဖိကာ ဖက်ထားသည်။ အမှန်တော့ ခင်ကျော်မှာ သူ့တူ တင့်လွင်၏ချစ်သူ စန်းစန်းမူက ဂျက်မထိုးဘဲစေ့ထားခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှ ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ခင်ကျော်က ကြောက်လွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးအစုံကို သူ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးအစုံဖြင့် အတင်းပင်ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ အ…အိ…အူး…အူး…”

တင်တင်ရွှေက အတင်းပင်ရုန်းကန်သော်လည်း မရတော့ပါ။ ခင်ကျော်ကလည်း မခေလှပါ။ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခံနေရသဖြင့် မချိမဆန့်ခံစားနေရသော တင်တင်ရွှေ၏ ကျောပြင်လေးကို သူ၏လက်တစ်ဖက်က လျောတိုက်ပွတ်သပ်နေရင်းမှ တင်တင်ရွှေဝတ်ထားသော ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေး၏ နောက်ကျောရှိ နှိပ်စေ့လေးများကို တွန်းဖယ်ဖြုတ်၍နေရာ မကြာမီမှာပင် တင်တင်ရွှေ၏ ကျောပြင်ဝင်းဝင်းလေးမှာ အပြောင်သားဖြစ်သွားရပေသည်။

သူမ၏ ကျောပြင်တစ်ခုလုံး ပြောင်သလင်းခါသွားရသည်ကို တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ခုချိန်ထိ သတိထားမိပုံ မရသေးချေ။ သို့ရာတွင် သူမ၏ ကျောပြင် လေးပေါ်သို့ ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးကြီး တရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင်တော့ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တွန့်၍သွားသည်။ ခင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ ကျောပြင်လေးကို အသားချင်းထိတွေ့ကာ တရွရွပွတ်ပေးနေပြီးမှ ဖောင်းအိသော သူမ၏ တင်သားကြီးတစ်ဖက်ပေါ်သို့ရောက်သွားပြီး တင်သားကြီးနှစ်လုံးကို တဖွဖွဆုပ်နယ်၍ ပေးနေသည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားဖြင့် စောင်းလျက်သားလေးဖြစ်နေကြရာမှ တင်တင်ရွှေ၏ ခြေနှစ်ချောင်းအနက် အပေါ်ဖက်သို့ရောက်နေသော ဒူးဆစ်လေးက ရုတ်တရက်ကွေး၍သွားရာ ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်သို့ တင်လျက်ရောက်လာသည်။

ယခုလို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် တစ်ခါဖူးမျှ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ထိတွေ့ခဲ့ဖူးခြင်းမရှိသော တင်တင်ရွှေမှာ သူမကိုယ်သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကိုပင် သတိမထားမိဘဲ သတိတရားနှင့် အသိဉာဏ်တွေကင်းမဲ့လျက် တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်းထူအမ်းကာ ရင်တွေခုန်လျက် ခင်ကျော်ရှေ့ဆက်၍ ဘာတွေလုပ်လာဦးမည်လဲဟု ထပ်မံထိတွေ့ရမည့်အရေးကိုပဲ တွေး၍နေလေသည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ဒူးဆစ်လေးက ကွေးလျက် ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်သို့ ရောက်လာတော့ သူမဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းမှာ ခပ်ဟဟလေးဖြစ်သွားတော့ရာ ဖင်သားကြီးတွေပေါ်မှ ခင်ကျော်၏လက်က ကွဲဟသွားသော သူမ၏ ဖင်သားနှစ်ခုကြားသို့ ထဘီပေါ်မှပင် ဖင်သားနှစ်ခုကြား အသားနုနေရာလေးများကို ဖိဖိပြီးပွတ်လေတော့ရာ အိမ်တွင်နေရင်းဖြစ်၍ အတွင်းမှ ဘာအခုအခံမှ ဝတ်၍မထားသောကြောင့် အသားစိုင်နုနုလေးများမှာ ပါးလွှာသောထဘီပိတ်သားလေး တစ်ထပ်ထဲသာကြားကခံ၍ ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးဒဏ်ကို ခံလိုက်ရသည်ဖြစ်ရာ ရင်ထဲအထိ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းနှင့် ကျင်နေအောင် ခံစားလိုက်ရပြီး ခင်ကျော်၏ ပေါင်များပေါ်ရောက်နေသော သူမ၏ ဒူးဆစ်ကွေးကွေးလေးမှာ ရှေ့သို့ပို၍ တိုးသွားပြီး သူမ၏ပေါင်တစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏ ပေါင်ပေါ်ခွတင်မိလျက်သားဖြစ်သွားလေသည်။

ထိုအခါ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းမှာ ပို၍ကွဲဟသွားရသည်။ ခင်ကျော်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ တင်တင်ရွှေခမျာ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဗြုံးကနဲ ပြန်၍မဖွင့်နိုင်သေးဘဲ မောဟိုက်နေရှာလေသည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးဘေးရှိ ဖောင်း၍ထောင်ထနေသော သွေးကြောမကြီးရှိရာသို့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖျတ်ခနဲ ဖိကပ်လိုက်ကာ တအားပင် စုပ်နမ်းလိုက်လေတော့သည်။

“ အင်း…အိုး…အင်း…ကျွတ်…ကျွတ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ မေးဖျားလေးမှာ ကော့တက်သွားပြီး မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားလေသည်။ တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှအိန္ဒြေမဆည်နိုင်တော့ပါ။ အိန္ဒြေသိက္ခာကြီးလွန်းလှသော တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် ခံစားရခက်လွန်းသဖြင့် လက်လေးတစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏လက်မောင်းကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း ခင်ကျော်၏ ပေါင်ပေါ်တွင် ခွတင်ထားသော သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးက ခင်ကျော်၏ပေါင်ကို အတင်းပင် ဖိ၍ခွထားမိသည်။ ဖြစ်ပေါ်လာသော အခြေအနေကို ခင်ကျော်က ပိုင်နိုင်စွာ အသုံးချလိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးနှင့် အိပ်ယာကြားမှ ထိုးသွင်းကာ သူမ၏နောက်ကျောကို ဖက်၍ထားသောလက်ဖြင့် တင်တင်ရွှေ၏ နောက်ကျောရှိ ဘော်လီအင်္ကျီကြယ်သီးများကို ခဲရာခဲဆစ်ဖြုတ်နေသည်။ ခင်ကျော်သည် တင်တင်ရွှေ၏ လည်တိုင်လေးကို ငုံခဲနေသည့်ကြားမှပင် သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကြားရှိ သူ၏လက်က တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်ရင်းနှစ်လုံးကြားရှေ့ဖက်သို့ တိုးဝင်ကာ ထဘီပိတ်သားပါးပါးလေးပေါ်မှပင် အိစက်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လှမ်း၍နှိုက်လိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ ခါးလေးက ရှေ့သို့ ဆတ်ခနဲ ကော့၍တက်သွားရာ ခင်ကျော်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်ထနေသော လီးထိပ်ကြီးက သူမ၏ဆီးစပ်လေးကို မိမိရရ ထောက်မိလိုက်သည်။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေသည့်ကြားက တင်တင်ရွှေမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ရရှာသည်။

မူလက သူမ၏ ဖင်သားနှစ်လုံးကြားတွင် ရှိနေသော ခင်ကျော်၏လက်က သူမ၏ပေါင်ရင်းနှစ်လုံးကြားသို့ တိုးဝင်ကာ အိစက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် သုံးလေးကြိမ်မျှ ဆုပ်နယ်၍ ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏ ဆီးစပ်လေးနှင့် ခါးလေးကို ရှေ့သို့တိုးလိုက်ပြန်တော့ ရှေ့မှ ခင်ကျော်၏ လီးထိပ်ကြီးက ပုဆိုးတွင်းမှနေ၍ ဆီးစပ်ကို ပို၍ဖိထောက်မိပြန်သည်။ ဒီတော့ တင်တင်ရွှေမှာ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပြန်ဆုပ်လိုက်ပြန်တော့ နောက်မှနေ၍ ထိုးနှိုက်ပွတ်သပ်နေသော ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးကြီးကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးဖြင့် ဖိကပ်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားရပြန်သည်။

ရှေ့တိုးလဲမရ နောက်ဆုတ်လဲမဖြစ်ဖြင့် တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် အတော်ကြီး နေရခက်နေတော့သည်။ ဘဝတစ်သက်တာတွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရသေးသည့် အထိအတွေ့များကြောင့် ဆရာမတင်တင်ရွှေခမျာ ခင်ကျော်၏ အနမ်းအစုပ် အပွတ်အသပ် အချော့အမြူများကြားတွင် တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ခွေ၍လာရလေတော့သည်။ မကြာလိုက်ပါ။ ခင်ကျော်၏ လက်မောင်းကို ခပ်ရွရွဆုပ်ကိုင်ထားသော သူမ၏လက်က ခင်ကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားကြုံးဖက်လိုက်ပြီး တအင်းအင်းညည်း၍ လာရလေသည်။

ခင်ကျော် သူမ၏ လည်တိုင်လေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တစ်ဖန် ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ သူ၏ လက်ကိုဖယ်လိုက်ပြန်တော့ တင်တင်ရွှေမှာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချ၍ ခြေပစ်လက်ပစ်လေးဖြစ်သွားရှာသည်။ တင်တင်ရွှေ မျက်လုံးလေးများကို မဖွင့်နိုင်ရှာသေးဘဲ အသက်ကို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေးရှုကာ သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်၍ နေရရှာလေသည်။

“ မမတင်…ကျနော့်ကို ချစ်ခွင့်ပြုပါတော့နော်…”

ခင်ကျော်က မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ပါသော ရမက်ခိုးများပြည့်လျှံနေသည့် မျက်လုံးအစုံဖြင့်ကြည့်ကာ တုန်ယင်စွာပြောလိုက်သည်။

“ ချစ်လို့ဆိုရင်လည်း ရိုးရိုးချစ်ပါလား…ခုတော့ မင်းဟာက…ဟင်း…”

မောသံလေးနှင့် တင်တင်ရွှေပြန်ပြောလိုက်သည်။ ပြောသာပြောလိုက်ရသော်လည်း စိတ်ထဲ၊ ရင်ထဲ၊ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ အာသာရမက်များကတော့ တရိပ်ရိပ်တက်နေသည်။

“ အဖေတို့ပြန်လာရင် မကောင်းပါဘူးကွယ်…ပြန်ပါတော့ မောင်လေးရယ်…မင်းအချစ်ကို နောက်မှလက်ခံပါရစေနော်…မမလည်း ကလေးတွေ အမှတ်တွေခြစ်ရအုံးမှာ…”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…အချစ်ဆိုတာ အချိန်ဆွဲလို့မရဘူး မမတင်ရဲ့…”

ပြောပြောဆိုဆို ခင်ကျော်က ရှေ့သို့တိုး၍ တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်ပြန်ချေသည်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ မောင်လေးရယ်…မမတောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်…နော်…”

“ မမတင်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မချစ်ရရင် ကျနော် မပြန်ဘူး…”

ပြောရင်းက ခင်ကျော်သည် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကို လည်ပင်းနားထိ ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ဘော်လီအင်္ကျီလေးမှာ ဖွေးဖွေးလေး ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ လှုပ်ရှားရုန်းကန်ခြင်းမပြုဘဲ တင်တင်ရွှေက…

“ အို…အို…မလုပ်နဲ့ဆိုတာကွယ်…မင်းကလဲ…”

သူမစကားမဆုံးမီမှာပင် ခင်ကျော်က ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကဲ့သို့ စောစောက ခဲရာခဲဆစ် ကြယ်သီးဖြုတ်ထားသည့် ဘော်လီအင်္ကျီလေးကို ဆွဲလှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ လက်သီးဆုပ်လောက် နို့ဖွေးဖွေးလေးနှစ်လုံးမှာ လှုပ်ကနဲ ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ နို့အုံထိပ်တွင် ပြားကပ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သပြေသီးမှည့်ရောင်လေးတွေဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းပင် ခင်ကျော်၏မျက်နှာက သူမ၏ ရင်သားများဆီသို့ ငုံ့၍သွားပြီး ချွန်မြသော ခင်ကျော်၏ နှာခေါင်းက ရင်သားနှစ်မွှာကြားသို့ တိုးဝင်ကာ ဖိကပ်၍နမ်းလိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ရင်ဘတ်မှာ ကော့၍တက်သွားသည်။

ခင်ကျော်က ခပ်ကြာကြာလေးဖိပြီး နမ်းထားလိုက်တော့ ကလယ်ကလယ်ဖြစ်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ လေးလံစွာဖြင့် မှေးစင်း၍ကျသွား၏။ သူမ၏ ဝင်းလဲ့သွယ်ပြောင်းသော လက်လေးတစ်ဖက်က ခင်ကျော်၏ လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်မိသည်။ ထိုအခါတွင်မှ ခင်ကျော်က သူ၏နှာခေါင်းကို သူမ၏နို့နှစ်လုံးကြားမှနေ၍ နည်းနည်းကြွလိုက်ပြီး ဟိုဖက်ဒီဖက်လှည့်ကာ ဖွေးအိနေသော နို့အုံလေးများကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ထိုးနစ်၍နမ်းလိုက်သည်။

“ အို…အို…အဟင်း…”

ခင်ကျော်က လျှာဖျားဖြင့် နို့အုံထိပ်တွင် ကပ်နေသော တင်တင်ရွှေ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို လှည့်ပတ်၍ ထိုးလျက်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အမေ့…အင်း…အိုး…အိုး…အား…”

တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ သူမ၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကပါ ခင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်မိတော့သည်။ ခင်ကျော်ကလည်း တစ်ဖက်က နို့သီးလေးကို လျက်ပြီးပြန်တော့ ကျန်နေသော နို့အုံတစ်ဖက်မှ နို့သီးလေးကို ထပ်၍လျက်ပြန်သည်။

“အို…ဟင်း…အ…ကျွတ်…ကျွတ်…မောင်…မောင်…လေး…အဟင့်…”

နို့သီးလေးကို သုံးလေးချက်မျှ လျှာဖြင့် ထိုးလျက်ပြီးသည်နှင့် တစ်ဖန် ငုံ့၍စို့လိုက်ပြန်တော့ရာ တင်တင်ရွှေ၏ နှုတ်ဖျားမှ ကယောင်ကတမ်းအသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာရပြီး သူမ၏ ကျောလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ကော့တက်လာတော့ရာ နို့အုံလေးကို ခင်ကျော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ပင့်ကပ်ပေးသလိုဖြစ်သွားရသည့်အပြင် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကားခနဲဖြစ်သွားရပြီး တဆတ်ဆတ်လှုပ်၍ သွားရလေတော့သည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ နို့တစ်လုံးကို ပြောင်း၍စို့ပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က ပြေလျော့နေပြီဖြစ်သော တင်တင်ရွှေ၏ ခါးမှထဘီလေးကို အသာလေးဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ရာ ထဘီလေးမှာ ဒူးဆစ်ထိ လျှောကျသွားလေသည်။ အိန္ဒြေရှင် ဆရာမတင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ကြည့်ချင်လှပြီဖြစ်သော်လည်း နို့စို့ပေးနေရသဖြင့် မကြည့်အားသောကြောင့် ခင်ကျော်က သူ၏လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမ၏ပေါင်ကြားသို့ လှမ်းကာ တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို စမ်း၍ ကိုင်လိုက်သည်။

သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် ခင်ကျော်၏လက်တို့ ထိတွေ့မိလိုက်လျှင် နှစ်ယောက်စလုံး ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထသွားရတော့သည်။ တွေ့ထိမိလိုက်သော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းတင်းမို့မောက်လွန်းနေသည့်အပြင် စောက်ရည်များနှင့်ပင် ရွှဲနစ်နေသည်ကို စိုစိအိထွေးစွာ တွေ့ထိလိုက်ရသည်။ မှန်ပါသည်။ တင်တင်ရွှေသည် တစ်ခါမှ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် ထိတွေ့ဖူခြင်းမရှိခဲ့ဘဲ အခုမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ထိတွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူမ၏ကာမစိတ်များမှာ ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဖြစ်ချင်သလိုဖြစ်နေရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေမှာ ရမ္မက်ကြီးသော မိန်းမအမျိုးအစားထဲတွင်ပါကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။ ခင်ကျော်၏လက်ဖဝါးက တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက်ညှစ်လိုက်လုပ်၍ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ပေးနေသော သူမ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ရောက်နေသည့် ခင်ကျော်၏လက်ကို တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက တင်းကနဲ ညှပ်လိုက်၊ ကွဲသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ ခင်ကျော်၏ လက်ချောင်းလေးများက သူမ၏ စောက်မွှေးထူထူလေးတွေကြားသို့ တိုးဝင်ကာ စောက်မွှေးလေး တစ်ပင်နှစ်ပင်ကို ဖွဖွလေးဆွဲ၍ပေးလိုက်သည်။

“ မောင်လေး…ဟင့်…”

တင်တင်ရွှေ၏ ခါးလေး ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ခုချိန်ထိ ခင်ကျော်က တင်တင်ရွှေ၏ နို့တွေကို အလွတ်မပေးသေးဘဲ စိမ်ပြေနပြေစို့၍ ပေးနေလျက်ပင်ရှိပါသေးသည်။ ခင်ကျော်အဖို့ ထိတွေ့ကိုင်ရသည်မှာ အလွန်ပင်အရသာရှိလှသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆက်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖွဖွလေး တရွရွပွတ်ပေးနေပြီးတော့မှ သူ၏လက်ညှိုးကို သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ လက်တစ်ဆစ်ခန့် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်ညှိုးကို စောက်ဖုတ်ဝတွင် ညင်ညင်သာသာလေး လှည့်ပတ်ပေးရင်း နို့ကို ဖိ၍စို့ကာ နို့သီးကို လျှာဖြင့်ထိုး၍လျက်ပေးသည်။

“အ…ကျွတ်… ကျွတ်…ဟင့်… အို…ဟင့်… အ…အ… မောင်… မောင်လေး… အို…အို…. မမကိုသာ အသေသတ်လိုက်ပါတော့… ဟင့်…ဟင့်… အ… ကျွတ်… ကျွတ်…ကျွတ်…”

ခင်ကျော်၏ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ကိုင်ထားသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်၍သွားသည်ကို ခင်ကျော်က သတိပြုမိလိုက်သည်။ ခင်ကျော်သည် သူ၏ကိုယ်လုံးကို တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်ပေါ်မှကြွကာထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြူဖွေးဖောင်းကား၍ စိုရွှဲနေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်းက သူမ၏ ဒူးဆစ်ပေါ်ရောက်နေပြီဖြစ်သော ထဘီလေးကို ခြေဖျားရောက်သွားအောင် ဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ခင်ကျော်ကလည်း သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေအားလုံးကို ချွတ်၍ပစ်လိုက်သည်။

ထွက်ပေါ်လာသော ခင်ကျော်၏ လီးကြီးမှာ ဒစ်ကြီးကလန်နေပြီး တစ်မိုက်ကျော်ကျော်ရှည်ကာ လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးခန့်ရှိသည်။ လီးတန်ကြီးက မာတောင်နေပြီး လီးထိပ်ခေါင်းကြီးက တဆတ်ဆတ်ခုန်၍နေသည်။

ခင်ကျော်က သူ၏ရှည်လျားကြီးထွားလှသော လီးကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တင်တင်ရွှေသည် မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းအား လိမ်ယှက်၍ခါးကိုကော့ထားလေသည်။ သူမ၏ လိမ်ယှက်ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခင်ကျော်က သူ၏ဒူးနှစ်လုံးဖြင့် ထိုးခွဲကာ ကားလိုက်ပြီး စိုရွှဲနေသော သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ သူ၏မာတောင်နေသော လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ထောက်လိုက်တော့ရာ သူမမှာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားကာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း တကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။

ခင်ကျော်က သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပါ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသဖြင့် သူမ၏တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်လာပြီး သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးမှာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်၍လာရလေသည်။

“ မောင်လေး…မမကို နှိပ်စက်နေတာလားကွယ်…”

“ ချစ်ပါရစေတော့နော်…မမတင်…”

“ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ပါဘူး…ကြိုက်သလိုသာ လုပ်ပါတော့ကွယ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ အသံလေးက ကွဲအက်ခမ်းခြောက်ကာ လှုပ်ခါ၍နေသည်။ ခင်ကျော်သည် အကြိုက်တွေ့သွားပြီဖြစ်၍ သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်နှင့်ထပ်မံဆွဲထားလိုက်ပြီး စောက်ရည်အရွှဲသားနှင့် ပြဲအာနေသော စောက်ခေါင်းနီရဲကြီးအတွင်းသို့ သူ၏ လီးဒစ်ပြဲကြီးကို တအားဆောင့်ထိုးလိုက်ရာ…

“ အမလေး…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…နာလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…”

တစ်ခါမှ အလိုးမခံဖူးသော တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခင်ကျော်၏လီးကြီးမှာ မနားတမ်းဝင်သွားသဖြင့် ယောင်ယမ်းအော်လိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ ခင်ကျော်က သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍စို့ပေးနေသည်။ ထိုအချိန်တွင် တင်တင်ရွေက သူမ၏ လည်ပင်းနားထိလှန်နေသော ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးနှင့် ဘော်လီအင်္ကျီတို့ကို သူမဘာသာ စိတ်တွေယောက်ယက်ခတ်လာပုံဖြင့် ဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။

ခင်ကျော်က အတန်ကြာအောင် နို့စို့ပေးလိုက်သောအခါ တင်တင်ရွှေမှာ သိသိသာသာပင် ခါးကော့တက်လာပြီး ခင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးအား ပွတ်သပ်၍နေလေသည်။

“ မမတင်…”

“ ဘာလဲဟင် မောင်လေး…”

“ ကျနော် စိတ်ရှိသလောက် ချစ်ပါရစေလားဗျာ…”

“ ချစ်…ချစ်…မင်းကြိုက်သလို ချစ်စမ်း…”

တင်တင်ရွှေသည် စိတ်တွေ အတော်ပင်ထလာပြီဖြစ်၍ သူမ၏ဆန္ဒကို ဖွင့်ထုတ်လိုက်သလို ခင်ကျော်ကလည်း သူမ၏ ပခုံးနှစ်ဖက်အား ဂျိုင်းကြားအောက်မှ လက်လျှိုသွင်းပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်လျက် ဆောင့်လိုးသည်။

“ ဘွပ်…ဗြွတ်…ဖွပ်…စွပ်…”

“ အမလေး…အားပါး…ဖြေး…ဖြေးဖြေး…လုပ်ပါ မောင်လေးရဲ့…”

“ မမက ကြိုက်သလိုလုပ်ဆို…”

“ လုပ်နိုင်ပြီဆိုတာနဲ့ တအားဆောင့်တော့ မမက တစ်ခါမှ မခံဖူးတော့ အောင့်တယ်ကွယ့်…”

တင်တင်ရွှေက ပြောလိုက်သဖြင့် ခင်ကျော်သည် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တအားလိုးဆောင့်နေသော လီးကြီးကို အရှိန်သတ်ကာ တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန်ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်…အင့်ဟင်း…အင်း…အင်း…ဟင်း…”

“ အဲ…အဲလိုဆို တော်သေးတာပေါ့…ခုနကအတိုင်းသာဆိုရင်တော့ မမဟာလေး ကွဲရချည်ရဲ့ကွယ်…”

“ ဒီလောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး မမရယ်…”

“ ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ…မင်းဟာကြီးက နည်းတာကြီးမှမဟုတ်တာ…”

“ ပြွတ်… ပြွတ်… စွပ်… ပလွပ်… ပြွတ်… အင်း… ဟင့်… အင်း… အင့်…”

ခင်ကျော်က တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်၍နေရာ တင်တင်ရွှေမှာ ကောင်းလွန်းလာသဖြင့် သူမ၏ တင်သားကြီးများကို ကော့ကော့ပေးလာပြီး ခင်ကျော်၏လည်ပင်းအား သိုင်းဖက်လျက် ရမက်ပြင်းသော မျက်လုံးအစုံဖြင့်…

“ မောင်လေး…”

“ ဘာလဲ မမတင်…”

“ မင်း စိတ်ရှိသလောက် လုပ်တော့ကွယ်…မမ မနေနိုင်အောင် ယားလာပြီ…”

တင်တင်ရွှေက ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါတွင် ခင်ကျော်သည် သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးအား သူ၏ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး အားပါးတရပင် ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…”

“ ဟင်း… ဟင်း… ကောင်းလှချည်လား မောင်လေးရယ်… အင်း… ဟင်း…”

အချက်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက် အားရပါးရဆောင့်ပြီးသည်နှင့် ခင်ကျော်သည် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကာနားလိုက်သည်။

“ ကောင်းရဲ့လား မမတင်…”

“ ဘာကောင်းတာလဲ…မသိဘူး…”

တင်တင်ရွှေက မူတူတူမျက်နှာလေးနှင့် မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။

“ ခုနကတော့ ကောင်းလှချည်ရဲ့ဆို…”

“ မဆိုင်ပါဘူး…ကဲပါ…လုပ်ချင်လည်း လုပ်စမ်းပါ…စကားကလည်း များလိုက်တာ…”

ခင်ကျော်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် စိမ်၍ထားရင်း နားနေခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုသို့နားနေသည့်အခိုက်အတန့်မှာပင် စကားပြောရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကို တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွလုပ်ပေးနေရာ အရှိန်ကောင်းတုန်း ခင်ကျော်က လိုးနေတာကို ရပ်လိုက်တာကတစ်ကြောင်း၊ တစ်ဖန် စောက်ခေါင်းထဲတွင် အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသော ခင်ကျော်၏လီးကြီးက တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြင့် ဖြစ်နေရသည့်အတွက် တင်တင်ရွှေမှာ ကာမဇောများ တက်သထက်တက်လာရပြီး မရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမ၏ဖင်ကြီးတွေမှာလည်း အငြိမ်နေ၍မရအောင်ဖြစ်လာရသဖြင့် ခင်ကျော်ကို ဆက်၍လိုးရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေကပြောလိုက်လျှင် ခင်ကျော်က သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ချထားသော ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြွလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲတွင် တဆုံးသွင်းထားဆဲဖြစ်သော သူ၏လီးကြီးကို လိုးဆောင့်ရန်အတွက် ပြန်၍ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ထိုအတိုင်းပင်ဆက်၍ထားလိုက်ပြီး သူ၏မျက်လုံးများက တင်တင်ရွှေ၏စောက်ပတ်ကြီးကို ငုံ့၍ကြည့်လိုက်သည်။

တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ နဂိုကတည်းက ရာဂစိတ်ပြင်းထန်သဖြင့် ဖောင်းကားနေရသည့်အထဲတွင် ခင်ကျော်၏ ထွားကျိုင်းသောလီးချောင်းကြီးကပါ သွင်း၍ထားသဖြင့် အဆမတန် ဖောင်းကား၍နေလေသည်။

ခင်ကျော်က ထိုအဆမတန် ဖောင်းကား၍နေသော တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ပွတ်ပေးလိုက်ရာ တင်တင်ရွှေမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားလေသည်။

“ အား..ဟင့်…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ပါတော့ မောင်လေးရယ်… မမကို မညှင်းဆဲပါနဲ့တော့နော်… မမ တောင်းပန်ပါတယ်… အ…ဟင်း…”

တင်တင်ရွှေက သနားစဖွယ်လေး တောင်းပန်လာသောအခါတွင်တော့ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးသွင်း၍ထားသော သူ၏ ထွားကျိုင်းသောလီးချောင်းကြီးကို ခင်ကျော်က ဖြေးဖြေးလေးဆွဲ၍ထုတ်သည်။ တင်တင်ရွှေ၏ ပါးစပ်လေးမှာ တဖြေးဖြေးဟ၍သွားသည်။ တဖြေးဖြေးဆွဲထုတ်လိုက်သော လီးကြီးက ဒစ်ကြီးအနားအရောက်တွင်တော့ ခင်ကျော်က သူ၏လီးကြီးကို ဆက်၍ဆွဲမထုတ်ဘဲ ရပ်လိုက်တော့ရာ တင်တင်ရွှေကလည်း လီးကြီးအား ခင်ကျော်က သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍ဆောင့်ထည့်လာမည်ဟု တွက်ဆလျက် မျက်လုံးလေးများကိုမှိတ်၊ ပေါင်တွင်းကျောလေးကို တောင့်လျက် စောက်ဖုတ်အုံလေးကို တင်း၍ပေးကာ အသင့်စောင့်ကြို၍နေသည်။

ခင်ကျော်က သူ၏လီးချောင်းကြီးကို သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍ဆောင့်မသွင်းသေးဘဲ သူ၏လက်နှစ်ဖက်က တင်တင်ရွှေ၏ မာတင်းကာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်၍နေသော နို့သီးလေးနှစ်လုံးကို သူ၏လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်လျက် နို့သီးလေးတွေကို လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပေးနေသည်။ ခဏကြာသည်အထိ လီးချောင်းကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြန်၍တိုးဝင်လာခြင်းမရှိသဖြင့် မျှော်လင့်ဆီးကြိုနေသော တင်တင်ရွှေသည် စိတ်မောစွာဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုလျော့လိုက်ကာ မျက်လုံးလေးများ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ ခင်ကျော်က သူ၏လီးကြီးကို တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တရှိန်ထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်လေသည်။

“ ဗြစ်…ဘွပ်…ဗလွတ်…ဘွတ်…”

“ အမလေး…အား…ဟား…”

ဖွင့်လိုက်မိသော တင်တင်ရွှေ၏ မျက်လုံးလေးများ ချက်ချင်းပြန်၍မှိတ်ကျသွားပြီး သူမ၏ ခါးလေးကော့တက်သွားကာ အော်ဟစ်ညည်းတွားလိုက်ရလေသည်။ မထင်မှတ်သောအချိန်တွင် သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်လာသော လီးကြီးက အရှိန်ပြင်းလှသည့်အပြင် တင်းတင်းကြီးဝင်မလာသေး၍ တစ်ကိုယ်လုံးပြန်၍ လျော့ကာထားသော အချိန်လည်းဖြစ်၊ တရှိန်ထိုးဝင်လာသော လီးတန်ရှည်ရှည်ကြီးကလည်း သူမ၏သားအိမ်ဝကို ဝင်ထိုးလေတော့ တင်တင်ရွှေမှာ သူမ၏ဖင်ကြီးကို အိပ်ယာထက်သို့ ဘုန်းကနဲ ဆောင့်ချ၍ အော်လိုက်ရလေသည်။

သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားသော လီးချောင်းကြီးက ဆောင့်လိုးရန်အတွက် အပြင်သို့လည်းပြန်ထွက်မသွား၊ ဖိကပ်၍ထားသော ခင်ကျော်က သူ၏တင်ပါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်သိပ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို ဇကောဝိုင်းလှုပ်ပေးလျက်ရှိသည်။

“ အမလေး…ဟင်း…ဟင်း…မောင်လေးရယ်…”

“ ကောင်းလားဟင်…မမတင်…”

“ အင်း…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…အမလေး…လေး…”

“ ဘယ်လောက်ကောင်းလဲဟင်…”

“ သိပ်…သိပ်ပြီးကောင်းတာပဲ…အဟင်း…ကောင်းတယ်…သိပ်ကောင်းတယ်…”

“ ချစ်ကော ချစ်လားဟင်…”

“ ချစ်… ချစ်ပါတယ်ကွယ်… လုပ်… လုပ်လေ… ဟင်း… ဟင်း…”

“ ဘယ်လောက်ချစ်လဲဟင်…”

“ အို…ကွယ်…”

တင်တင်ရွှေ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ခင်ကျော်၏လီးကြီးက ဇကောဝိုင်းဝိုင်းကာလှုပ်နေသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ ဖြေလေ…”

“ အများကြီးချစ်…အများကြီးချစ်တယ်…လုပ်…လုပ်ပါတော့ကွယ်…”

“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…သေချာပြောလေ…”

“ ဟို…ဟို…မမကို လိုးပေးပါကွယ်…လိုးပါတော့နော်…ဟင်း…”

“ နောက်နေ့တွေ ကျနော်လာလိုးရင်ရော မမ ခံမလား…”

“ ခံ…ခံပါ့မယ်ကွယ်…”

စကားလည်းဆုံးရော ခင်ကျော်က တစ်ချက်ခြင်းလေးလေးပင်ပင်ကြီး ဆောင့်၍လိုးသည်။ လေးငါးချက်မျှသာ ဆောင့်ရသေးသည်…

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗလွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…”

“ မောင်…ဆောင့်…တအားဆောင့်ပြီး လိုးစမ်းပါ…ဆောင့်…စမ်းပါမောင်ရယ်…”

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်…”

“ အား…ဟုတ်ပြီ…ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…မရပ်နဲ့ ဆက်တိုက်ဆောင့်…အား… အား…အင်း…အင်း…ဟင်း…”

ခင်ကျော်ကလည်း အားရပါးရဆောင့်၍လိုးသည်။ တင်တင်ရွှေကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို အိပ်ယာပေါ်မှကြွကြွပြီး ကော့၍ကော့၍ပေးကာ အားပါးတရ အလိုးခံသည်။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးအီဆိမ့်တက်လာသော ခင်ကျော်က လီးကြီးကို တဆုံးနီးပါးဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ပါလေတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်…”

“ အမလေး… မမဘယ်လိုဖြစ်… အမလေး… အား… အား… အီး…အား…”

“ အ…ဟား…”

တင်တင်ရွှေတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးမြှောက်ကြွကော့တက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ကျော်သည်လည်း ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်လျက် တင်တင်ရွှေ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးမှာ မှောက်ကျသွားပြီး နှစ်ယောက်သား တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားကြလေတော့သည်။

ကုတင်ဘေးရှိ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်လေးများကတော့ ဆရာမ၏ အမှတ်ခြစ်မှုကို စောင့်မျှော်ရင်း ပုံလျက်သားလေး၊ အထပ်လိုက်လေး ဖြစ်နေလေတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။