ဗိုလ်ကတော် ဒေါ်နီနီကျော် (စ/ဆုံး)

ဗိုလ်ကတော် ဒေါ်နီနီကျော် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဇော်ရဲတယောက် ချောင်းသားကမ်းခြေမှာ ၁၀ ရက်လောက် အပြတ်ကဲလိုက်သည်။ ထိုအကြောင်းများကို စာဖတ်သူများ အီသွားနိုင်သဖြင့် မပြောတော့ပါ။ မမချိုတို့နှင့် ဆက်ဆံရေးသည်ပုံမှန်အတိုင်းပင်ဖြစ်ပြီး မမချိုရန်ကုန်မှ မပြောင်းမချင်း ဇော်ရဲနှင့် တပတ်တခါလောက်တော့ ကဲဖြစ်ခဲ့သည်။ 

မမချိုနှင့် ပတ်သက်ပြီး စစ်တပ်ဂုဏ်သရေရှိအသိုင်းအဝိုင်းမှ မမကြီးများနှင့်လည်း ကြုံရင်ကြုံသလို ထပ်မံပြီး ကဲဖြစ်သည်များကိုလည်း ပြောပြပါဦးမည်။ သို့သော် ဇော်ရဲတယောက် လူပျိုရည်ပျက်ရသည့်အကြောင်းကိုမူကား ချစ်သောစာဖတ်သူများ သိချင်ပြီးဖြစ်လောက်နေသဖြင့် ယခု တင်ပြလိုက်ရပါသည်။

ဇော်ရဲတယောက် မိဘပိုက်ဆံဖြင့် ၁၀ တန်းကျောင်းသားဘ၀တွင် တေပေခဲ့သောကြောင့် စာမေးပွဲမကျသော်လည်း သူငယ်ချင်းများကဲ့သို့ အမှတ်မကောင်းသဖြင့် ရိုးရိုးမေဂျာအမှတ်ကိုသာ ရရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် နိုင်ငံခြားသို့ အလုပ်သွားလုပ်ရန်သာ ရည်ရွယ်ပြီး အဝေးသင်တက္ကသိုလ်ကိုသာ တက်ခဲ့သည်။ 

သို့သော် ထိုအချိန်ထိ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံး၀မရှိသေး။ တနှစ်တတန်း မှန်မှန်အောင်ခဲ့သောကြောင့် ၁၀ တန်းအောင်ချိန်တွင် ၁၆ နှစ် ကျော်ကာစပင်ရှိသေးသည်။ ယခုကဲ့သို့လည်း ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းမဖြစ်သေး။ ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်နှင့် အတော်အကြည့်ရဆိုးသည်။ လတ်သောအသားအရေသည် အနည်းငယ်ညိုသယောင်ထင်ရသည်။

သူငယ်ချင်းများ ခေါ်တိုင်းအ အပြင်ထွက်လည်သဖြင့် နေလောင်ထားသော အသားအရေများကို မိဘများက အဖိုးတန်အသားအလှဆီများဖြင့် အိမ်ရောက်တိုင်း လိမ်းပေးရသည်။ သို့သော် မည်မျှပင် ခန္ဓာက သေးသွယ်နေစေကာမူ သူ၏ ဖွားဖက်တော်ကြီးကတော့ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားနေသည်မှာ သူနှင့် အနီးဆုံးပေါင်းသင်းနေသော သူငယ်ချင်းများ အသိပင်ဖြစ်ပါတော့သည်။ 

အရွယ်က ကလေးဘဝကျော်ပြီဖြစ်သဖြင့် လူပျိုစိတ်များ၀င်နေသော်လည်း မိဘက အရိပ်တကြည့်ကြည့်ရှိနေတတ်သောကြောင့် အခြားလိုလေသေးမရှိသည်များကို တောင့်တပူဆာရဲသော်လည်း မိန်းမကိစ္စကိုတော့ သူမစမ်းသပ်ရဲ။ သူငယ်ချင်းများတိုက်တွန်းမှုဖြင့် စမ်းသပ်လိုစိတ်ဖြစ်သော်လည်း အကြောင်းကြောင်းကြောင့် လွဲချော်ခဲ့ပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် ရေမရောသေးသည့် လူပျိုစစ်စစ်ဘ၀ကို ဇော်ရဲတယောက် ထိုအချိန်က ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ဖူးပါသည်။

သို့သော် . သို့သော် . တက္ကသိုလ်မတက်ရသေးခင် ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း သူငယ်ချင်းများနှင့် အချိန်ဖြုန်းနေစဉ်အတွင်း ဇော်ရဲလူပျိုရည်ပျက်ဖို့ရာ အကြောင်းက ဖန်လာပါတော့သည်။ ဇော်ရဲမိသားစုနှင့် ဆွေမျိုးတမျှခင်သော (.... ) မြို့နယ်မှ မ၀တဥက္ကဌ ဗိုလ်မှူးကြီးအောင်ခိုင်နှင့် သူ၏ ချစ်ဇနီး ဒေါ်နီနီကျော်တို့ ရန်ကုန်သို့ အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ရောက်သောအခါ သူတို့အိမ်တွင် တည်းပါသည်။ 

ဒေါ်နီနီကျော်က အရာရှိတယောက်၏ ကတော်မှန်း သိသာသည်။ ညင်သာသိမ်မွေ့သော အပြောအဆိုအနေအထိုင်ဖြင့် လှပသန့်ရှင်းသပ်ယပ်စွာ နေထိုင်တတ်သည်။ ၀တ်စားဆင်ယင်မှုတွေကလည်း မင်းကတော်စိုးကတော်လိုမျိုး ၀တ်စားဆင်ယင်တတ်သည်။ အသက်က ၄၀ ကျော်ကာစပင်ရှိဦးမည်။ 

သို့သော် ချမ်းသာစွာနေထိုင်ရသူတွေ၏ ထုံးတမ်းစဉ်လာအတိုင်း အရွယ်တင်နုပျိုသည်။ အသက် ၂၈ နှစ်ဟုပြောပါက မည်သူမဆိုယုံကြည်မည်ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကလည်း အသက်အရွယ်ကြောင့် ခါးတွင် အဆီအနည်းငယ်ရှိနေသည်မှအပ ရင်သားထွားထွား၊ တင်သားကားကားဖြင့် လုံးကြီးပေါက်လှ ရွှေဘိုမင်းကြိုက်ပုံစံဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့်လည်း မ၀တဥက္ကဌကတော်ဖြစ်သည်ပေကိုး။ ဇော်ရဲကို တူသားတယောက်လို လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးက အထူးပင်ချစ်ခင်ကြသည်။ ရောက်သည့်နေ့ကပင် ဇော်ရဲ၀တ်ဖို့ဆိုပြီး ၀ယ်ပေးသောအ၀တ်အစားတွေက နည်းနည်းနောနောမဟုတ်။ ဇော်အဖေရောအမေရောကပင် တောင်းပန်ယူကြရသည်။ ယောက်ျားလုပ်သူဗိုလ်မှူးကြီးက စစ်ရုံးသို့ တာ၀န်ဖြင့် တနေကုန်သွားနေရချိန်တွင် ဒေါ်နီနီကျော်က ဇော်ရဲတို့အိမ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ လူကုံထံတွေသာနေနိုင်သည့် ရပ်ကွက်မို့ ပတ်၀န်းကျင်က တိတ်ဆိတ်လွန်းသည်။ 

ဇော်ရဲအဖေကလည်း ရုံးသွား၊ အမေကလည်း ဗိုလ်ချုပ်စျေးသွားဖြင့် အိမ်တွင် ကားဒရိုင်ဘာ ကိုအောင်ဖေတို့ လင်မယား၊ ဇော်ရဲနှင့် ဒေါ်နီနီကျော်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ အိမ်တွင် ဧည့်သည်ရောက်နေသဖြင့် အပြင်သို့ မထွက်ရန် မိဘများကပြောထားသောကြောင့် ဒေါ်နီနီကျော်၏ အဖော်အဖြစ် ဇော်ရဲတယောက်နေပေးရသည်။

ထိုအချိန်က အမှန်အတိုင်း ၀န်ခံရရင် ဇော်ရဲတယောက် ကလေးစိတ်သာသာပင်ရှိနေပါသေးသည်။ တနေ့ မိခင်ဖြစ်သူ ဗိုလ်ချုပ်စျေးအသွားကိုလိုက်ပို့ရင်း ဒေါ်နီနီကျော်က ဗိုလ်ချုပ်စျေးထဲရှိ မိခင်ဆိုင်နှင့် သိပ်မဝေးသော အထည်ဆိုင်တခုသို့ ခေါ်သွားပြီး ဇော်ရဲအား ဂျင်းဘောင်းဘီများ ၀ယ်ပေးပြန်သည်။ 

ပြီးနောက် မိခင်အားထားခဲ့ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ထိုရက်ပိုင်းအတွင်း ဗိုလ်မှူးကြီးကလည်း ဇော်ရဲတို့အိမ်သို့ အိမ်ပြန်မလာဘဲ စစ်ရုံးမှ အရာရှိရိပ်သာတွင်သာ နေထိုင်လေ့ရှိသည်။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်သော် 

“  သားရေ . အန်တီတို့၀ယ်ခဲ့တဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီလေးတွေ ပြန်၀တ်ပြပါဦး၊ ကိုယ့်တူ လူချောကို ထပ်ကြည့်ရဦးမယ်.... ”

ဇော်ရဲက ရှက်ရွံ့သောအမူအယာဖြင့် ဟုတ်ကဲ့လုပ်လိုက်ရသည်။ ဇော်ရဲတခုသတိထားမိလိုက်သည်ကတော့ ဒေါ်နီနီကျော် ခိုင်းသမျှကို အညှို့ခံထားရသည်ပမာ လိုက်လုပ်နေရခြင်းပင်။ ဇော်ရဲက အခန်းထဲသွားပြီး၀တ်မည်ဆိုတော့

“  အောင်မလေး ကိုယ့်အန်တီကိုရှက်နေပြန်ပြီ၊ အန်တီရှေ့မှာ ၀တ်စမ်းပါ ကလေးပဲ၊ ဘယ်သူမှရှိတာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့.... ”

သို့သော် ဇော်ရဲတယောက် မ၀တ်ရဲပါချေ။

အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် အန်တီနီနီကျော်ကို ယနေ့မှထူးထူးခြားခြားဂရုစိုက်ပြီး ကြည့်မိခဲ့၍ အန်တီနီနီကျော်၏ အိစက်လှပသော တင်သားစိုင်ကြီးများသည် သူ့စိတ်အား တမျိုးတဖုံ ပြောင်းလဲသွားစေခဲ့သည် မဟုတ်လော။ မှန်ပါသည်။ အန်တီနီနီကျော်၏ တင်သားစိုင်ကြီးများကြောင့် အမျိုးအမည်မသိသော ဝေဒနာကို ဇော်ရဲတယောက် စတင်ခံစားနေရသဖြင့် သူ့ပေါင်ကြားတွင်းမှ အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ထွားကြိုင်းသန်မာစပြုနေပြီဖြစ်သော လီးကြီးက အောက်ခံဘောင်းဘီအား ရုန်းထွက်နေစပြုနေသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ 

သို့သော် အန်တီနီနီကျော်ကလည်း မရပါချေ။ 

“  ကဲပါသားရယ် လိမ္မာပါတယ်။ အန်တီက ကိုယ့်တူလေး မင်းသားလို လှစေချင်လို့ ၀ယ်ပေးတာကို။ အန်တီကျေနပ်အောင်၀တ်ပြမှပေါ့။ ကိုယ့်အန်တီကိုရှက်နေသေးတယ်.... ” 

ဟု ပြောလည်းပြော ချွတ်လည်းချွတ်လိုက်လေသည်။ ပုဆိုကျွတ်သွားသောအခါ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်မှ ရုန်းကန်ရင်း အန်တီနီနီကျော်၏ မျက်၀န်အစုံ ပြူးကျယ်သွားလောက်အောင်ပင် ဇော်ရဲ၏ လီးကြီးက ကြိုဆိုလိုက်ပါသည်။

“  အိုး . သားက ကလေးမှ မဟုတ်တာပဲ။ လူကြီးဖြစ်နေပြီ။ ဒါ့ကြောင့်ရှက်နေတာကိုး.... ” 

ဟု ပြောဆိုကာဖြင့် ဇော်ရဲလီးကြီးကို အန်တီနီနီကျော်က မသိမသာ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။ 

“  အား ပါးပါး . သားဟာက နည်းတာကြီးမှ မဟုတ်ဘဲကွယ်။ မင်းအန်ကယ်တောင် သေးသေးလေးရယ်။ အန်တီပွင့်ပွင့်လင်းမေးမယ်နော်။ သား မိန်းမတွေနဲ့ အိပ်ဖူးလား.... ”

“  ဟင့်အင်း ..... ”

ဟု ဇော်ရဲကပြောဆိုလိုက်သည်။ ဇော်ရဲ၏ အခန်းထဲတွင်တော့ အန်တီနီနီကျော်နှင့် ဇော်ရဲ (၂) ဦးထဲသာ၊ ကျောင်းတွင် အပြာစာအုပ်များ၊ သူငယ်ချင်းများနှင့်ကြည့်ဖူးသော အပြာကားများတွင် ဖိုမ လိင်ဆက်ဆံပုံများ တွေ့ဖူးသော်လည်း ရည်းစားတယောက်မှမထားဘူးသေးသော ဇော်ရဲအဖို့ အခန်းထဲတွင် အမျိုးသမီးတဦးနှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံရသည်တွင်တော့ ဇော်ရဲတယောက် ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေထကာလာပြီး ရင်တွေအရမ်းခုန်နေသည်။ 

ဒါဟာ အချစ်ဆိုတာများလား . ဇော်ရဲမေးခွန်းတွေ အကြိမ်ကြိမ်ထုတ်နေမိပြန်သည်။ အန်တီနီနီကျော်ကတော့ ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ခွတ်လိုက်သည်။ ကြီးမားလှပသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးက ဘရာစီယာ ကိုကျော်ကာ လျှံထွက်နေသည်ဟုထင်ရသည်။

“  မေမေတို့ ဖေဖေတို့သိရင်တော့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်အန်တီ။ သားကြောက်တယ်.... ”

“  သားရယ် အန်တီကရော သိအောင်လုပ်ပါ့မလား။ မင်းမေမေတို့ မသိစေရပါဘူး။ အန်တီခိုင်းတာပဲလုပ်ပေး.... ”

ဟုဆိုကာ ဇော်ရဲလီးကြီးအား အောက်ခံဘောင်းဘီအပြင်သို့ ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။ ထို့နောက် ဇော်ရဲကို ခုတင်ပေါ်သို့ အသာတွန်းချလိုက်ပြီး သူမ၏ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်ပါသည်။ လှပသော ပန်းနုရောင်အောက်ခံဘောင်းဘီက အန်တီနီနီကျော်၏ အသားစိုင်များကို တင်းကြပ်စွာ တုပ်နှောင်ထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေပါသည်။ 

ထိုအောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို အန်တီနီနီကျော်ချွတ်ချလိုက်ချိန်တွင်တော့ ဇော်ရဲတယောက် ကမ္ဘာကြီးတခုလုံးနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသည့်အလား လောကကြီးကို ခေတ္တမေ့သွားပါတော့သည်။ နီရဲမို့ဖောင်းနေသော အန်တီနီနီကျော်၏စောက်ဖုတ်လေးက သူ့ဘ၀တွင် ပထမဆုံးအရှင်လတ်လတ်မြင်ဖူးသော စောက်ဖုတ်လေးအဖြစ် တသက်မမေ့နိုင်အောင် ဖြစ်သွားရပါတော့သည်။

အန်တီနီနီကျော့်စောက်ဖုတ်လေးကို မြင်တွေ့လိုက်သည်နှင့် ဇော်မျိုးတယောက် ကမ္ဘာကြီး အိုးထိမ်းစက်ပမာ ခြားခြာလည်သွားသည်ဟု ထင်မိတော့သည်။ စောက်ဖုတ်တခုလုံး အမွှေးအမျှင်များ ကင်းစင်အောင် ရိတ်ထားပြီး စောက်ဖုတ်အုံတခုလုံးက နီရဲ မို့ဖောင်းနေသည်။ ဇော်ရဲတယောက် ကလေးဘ၀က ကျွတ်ခါစ၊ လူပျိုဘ၀စတုန်းပင်ရှိသေးသည်။ ယခုကဲ့သို့ အဖြစ်အပျက်ကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံတွေ့ရသောအခါ ရင်တွေအရမ်းခုန်လာသည် အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာသည်။ 

တသက်လုံး လက်းမွှေးမီးမလောင် ခြေမွှေးမီးမလောင် နေခဲ့ရသော သူဌေးသမီးဘ၀၊ တက္ကသိုလ်မှ မဟာတန်းတက်နေရင်း အိမ်မှပေးစားသော ဗိုလ်ကြီးအောင်ခိုင်နှင့် ယူတုန်းက သူမအသက်က ၂၀ ကျော်ခါစပင်ရှိသေးသည်။ မ၀တဥက္ကဌကတော်ဆိုတော့ အရာရာကို ဖြစ်စေနိုင်သူဟုထင်မိသည်။ 

သို့သော် သူလိုချင်သော အချစ်မျိုးကိုကား ဒေါ်နီနီကျော် တယောက် မရရှိခဲ့ပါ။ အဆိုပါလိုချင်တပ်မက်သည့် အချစ်သည်ကား ရမ္မက်တွေနှင့် လှိုက်ဖိုမောပြီး ပင်လယ်ပြင်က လှိုင်းလုံးကြီးများစီးရသည့် အချစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သို့သော် ဗိုလ်ကြီးအောင်ခိုင်မှ ဗိုလ်မှူးကြီးအောင်ခိုင်ဖြစ်သည်အထိ ဒေါ်နီနီကျော် အပေါ် အေးစက်သည့်ရေခဲတုံးလို အချစ်မျိုးကိုသာ ပေးဆပ်ခဲ့သည်။

မ၀တဥက္ကဌကတော်ဆိုတော့ သိက္ခာကြီးများ တနင့်တပိုးနှင့် ဟန်ဆောင်နေရသည်။ အမျိုးသမီးရေးရာမှာလည်း မြို့နယ်တခုလုံး၏ အကြီးအကဲဖြစ်ပြန်သဖြင့် သူမ၏ လွတ်လပ်ခွင့်များ ဆိတ်သုဉ်းနေခဲ့သည်။ ယခုတော့ သူမအတွက် လိုချင်တောင့်တနေသော အချစ်အိုအေစစ်ကလေးကို သားအရွယ် ကောင်းလေးငယ်ငယ်လေးဆီမှ ရမည်ကိုသိသဖြင့် ဆယ်ကျော်သက်တယောက်လို ရင်တွေဘာတွေ ပြန်ခုန်နေပြန်သည်။ ရင်ခုန်ရုံသာမက ရင်ပါဖိုသွားရသည်ကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ 

သူလိုချင်သောအချစ်ကိုပေးမည့် ကောင်းလေးငယ်ငယ်လေးဆီမှလည်း မတန်တဆ အရွယ်နှင့်မလိုက် ကြီးမားထွားကြိုင်းသော လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ အန်တီနီနီကျော်တယောက် ရင်ခုန်ခြင်း ရင်ဖိုခြင်းများကို ခေတ္တမေ့လျော့ကာထားပြီး ထိုသတ္တဝါကြီးအား မည်သို့ လိမ္မာယဉ်ကျေးလာအောင် သွန်သင်ရမည်ကို အကြံထုတ်ရင်း ဇော်ရဲအား ခုတင်ပေါ်သို့ ညင်သာစွာ တွန်းချလိုက်ပါတော့သည်။ အိစက်ညက်ညောနေသော မွေ့ယာ၏ အထိအတွေ့က သာမန်နေ့များက လဲလျောင်းအိပ်စက်ရသည်နှင့်မတူ အတော်ပင်ထူးခြားနေသည်ဟု ဇော်ရဲထင်မိသည်။

ကြက်သီးမွှေးညင်းများပင် ထနေမိသည်။ အန်တီနီကျော်တယောက်ကတော့ ဇော်ရဲလီးကြီးကိုကိုင်ကာ ပွတ်သပ်နေပါသည်။ အန်တီနီကျော်ကိုကြည့်ရသည်မှ မြွေအလပ္ပာယ်ဆရာမလေးတဦးနှင့်ပင်တူနေပါသည်။ သူမ၏ ဖြူနု၀င်းဝါနေသော လက်ချောင်းမို့မို့ကလေးများကြားမှ ဇော်ရဲ၏ လီးကြီးက ပြင်းထန်စွာထောင်မတ်လာနေပြီဖြစ်ပါသည်။ 

“  သားရေ ဒါရှက်စရာမဟုတ်ဘူးနော်၊ သားနဲ့အန်တီကြားမှာ ဘာတွေမှမရှိတော့ဘူး။ နောင်တချိန် သား မိန်းမတွေနဲ့ နေရင် အတွေ့အကြုံမစိမ်းရအောင် အန်တီလုပ်ပေးနေတာ။ နောက်ပြီးကျရင် သားဇိမ်ကျသွားလိမ့်မယ်.... ”

ဇော်ရဲကတော့ ကြောက်ရွံ့ခြင်း ရင်ခုန်ခြင်းများစွာဖြင့် အချစ်၏အရသာကို စတင်ခံစားစပြုနေပြီဖြစ်ပါသည်။ အန်တီနီကျော်က ဇော်ရဲ၏ လီးကြီးအား လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရာမှ သူမ၏ နီရဲဖူးကြွနေသော နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် စုပ်လိုက်ပါသည်။ 

“  အိုး သား လီးကြီးက အန်တီ့ပါးစပ်နဲ့တောင် မဆံ့ဘူးကွယ်၊ အားပါး ပါး ကြီးလိုက်တာကြီး.... ” 

ဟုပြောဆိုပြီး လီးဒစ်ပိုင်း၀င်အောင် စုပ်ယူလိုက်ပါသည်။

“  အား . သား တမျိုးကြီးပဲ အန်တီနီကျော်ရယ်၊ မလုပ်ပါနဲ့.... ”

ဇော်ရဲထံမှ ညည်းညူသံနှင့်အတူ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ၁၅ နှစ်သားခန့်မှစပြီး ဂွင်းထုဖူးသဖြင့် လီးအပေါ်ယံအရေခွံကျွတ်ကာ လူကြီးတယောက်လိုဖြစ်လာခဲ့သော်လည်း အန်တီနီကျော်၏စုပ်ချက်ကို ဇော်ရဲတယောက် မခံနိုင်သေးပါ။ အန်တီနီကျော်ကလည်း အတော်ပင် ကျွမ်းကျင်ပါးနပ်သူတယောက်ဖြစ်ပါသည်။ လီးကိုစုပ်ပြီး ပြန်ထုတ်သောအခါ လျှာဖျားဖြင့် လီးထိပ်ကို သပ်ကာ ထုတ်ပေးပါသည်။ 

ထိုကဲ့သို့ အကြိမ် ၄၀ ခန့်မျှ ဆက်တိုက်စုပ်လိုက် ထုတ် လုပ်ပေးသောအခါတွင်တော့ ဇော်ရဲမျက်လုံးများမှေးစင်းကာ အန်တီနီကျော်၏ ပခုံးသား အိအိဖောင်းဖောင်လေးများကိုကိုင်းရင်း စည်းစိမ်တွေ့လာပါသည်။ ဇော်ရဲ လီးထိပ်မှလည်း ကာမရှေ့ပြေးအရည်ကြည်များ စိမ့်ယိုထွက်စပြုလာပါပြီ။ ထိုအရည်များကို အန်တီနီကျော်တယောက် ထွေးမထုတ်ပစ်ခဲ့ပါ။ ဇော်ရဲတယောက် ကာမအရသာကို စတင်မြည်းစမ်းရင်းမှ စတင်နှစ်သက်လာပါတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင် အန်တီနီကျော် စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှနေ၍ ကာမအရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်စပြုနေပြီဖြစ်ပါသည်။ ၁၅ မိနစ်ခန့်မျှ ဇော်ရဲ၏ လီးကြီးကို စုပ်ပေးပြီး အန်တီနီကျော်တစ်ယာက် ဇော်ရဲအပေါ်မှ ခွထိုင်ခြင်းကို ပြုလုပ်ပါတော့သည်။ ဇော်ရဲနောက်ကျောကို ခေါင်းအုံးများနှင့် မှီ၍ ထိုင်ထားစေသည်။ ထို့နောက် ထောင်မတ်နေသည့် ဇော်ရဲ လီးကြီးအား တံတွေးထပ်ဆွတ်ပြီး သူမ၏ လှပဖောင်းမို့နေသော စောက်ဖုတ်နီနီရဲရဲလေးထဲသို့ သွင်းလိုက်ပါသည်။ သို့သော် .

“  အောင်မလေး ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် . ကြီးလိုက်တာသားရယ်၊ အန်တီ့အဖုတ်လေးတော့ ကွဲတော့မှာပဲ.... ”

ဇော်ရဲတယောက် နားမလည်ပါ။ သူသိသည်ကတော့ အန်တီနီကျော့်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ သူ့လီးကြီး ၀ငျသှားကာ မည်ကဲ့သို့သော အရသာမျိုးဖြစ်မည်နည်းဟူသောမေးခွန်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ အန်တီနီကျော်၏ လှပဝိုင်းစက်စွင့်ကားသော ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးများကလည်း ဇော်ရဲ၏ ကာမဆိပ်ကို ပိုတက်သည်ထက်တက်စေရန် နှိုးဆော်ပြန်ပါသည်။ အန်တီနီကျော်နောက်တကြိမ်ထပ်ကြိုးစားပြန်ပါသည်။ ယခုတကြိမ်တွင်တော့ အန်တီနီကျော်သည် ဇော်ရဲလီကြီးတွင်သာမက သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးတွင်လည်း တံတွေးများ စိုရွှဲနေအောင် သုတ်လိမ်းလိုက်ပါသည်။

ထို့နောက် သူမ၏ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးများကို အနည်းငယ်ပိုဖြဲလိုကပြီး ဇော်ရဲလီးပေါ်သို့ ဆောင်ချလိုက်သောအခါ . 

“  အား .... ” 

ဇော်ရဲရော အန်တီနီကျော်ရော ၂ ဦးစလုံး၏ အော်သံထွက်သွားပါသည်။ `နာတယ် အန်တီနီကျော်ရယ် . သား နာတယ်.... ” 

“  ကောင်းသွားမှာပါသားရယ်။ ခဏလေးတော့ သည်းခံနော်သား။ အန်တီလဲ အရမ်းနာနေတာပဲကွယ်။ သားလီးကြီးကကြီးတာကိုးသားရဲ့.... ”

“  အန်တီနီကျော်ရော သားရော ကွဲသွားနိုင်လားဟင်.... ”

“  အန်တီတံတွေးဆွတ်ထားပါတယ်သားရဲ့ အား အိုး .... ”

ဟုပြောကာ အန်တီနီကျော်က ထပ်မံဆောင့်ချလိုက်ပြန်ပါသည်။ အသက်အရွယ်လည်းရ၊ အိမ်ထောင်သည်လည်းဖြစ်၊ အတွေ့အကြုံလည်းရင့်ကျက်သော အန်တီနီကျော်၏ လှုပ်ရှားမှုအောက်တွင် ဇော်ရဲတယောက် ယုန်သူငယ်ပမာ ဖြစ်ရပါတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် အန်တီနီကျော်၏ ဆောင့်ချက်များအောက်တွင် နှစ်ဦးစလုံး အရသာတွေ့လာပါသည်။ 

ဇော်ရဲတယောက် အန်တီနီကျော်၏ ကြီးမားလှပသော နို့အုံကြီးများကို နောက်ကျောမှ သိုင်းဖက်ကာ ပွတ်ချေပေးနေမိသည်။ အန်တီနီကျော်က ဇော်ရဲ၏ ညာဖက်လက်ကိုယူကာ သူမ၏ စောက်စေ့လေးဆီသို့ ပွတ်ချေပေးခိုင်းသည်။

“  အား . ကောင်းလိုက်တာသားရယ်။ အန်တီနီနီကျော်လိုချင်တဲ့ အရသာကို သားက ပေးနိုင်တယ်။ အန်တီနီကျော်ရင်တွေခုန်လာပြီကွယ်။ အား ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် . ကောင်းလိုက်တာ.... ”

ဇော်ရဲတယောက်လည်း အန်တီနီကျော်၏ ဖင်သားကြီးများကိုကြည့်ကာ ထူးခြားသော အရသာတမျိုးကို ခံစားနေရပါသည်။ ထိုအရသာသည် သူသိပ်ကြိုက်သော အစားကောင်းအသောက်ကောင်းများ စားသောက်ရသည်နှင့်လည်းမတူပါ။ ခြားကိုခြားနားလှသည့် အရသာထူးဟု ထင်နေမိပါသည်။ 

၁၅ မိနစ်ခန်မျှ အန်တီနီကျော်တယောက် ဇော်ရဲအပေါ်မှ ဆောင့်ပေးပြီးသည့်နောက် ဇော်ရဲလီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ နှုတ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ဇော်ရဲဘေးတွင် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကိုကားပေးလိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် ဇော်ရဲအား အပေါ်မှ တက်လုပ်ပေးရန်ပြောလိုက်သည်။ ဇော်ရဲတယောက် မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် အန်တီမျိုး၏စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကြီးကို ကိုင်ကာသွင်းလိုက်ပါသည်။ 

သို့သော် ၂ ကြိမ်ခန့်မျှ ချော်ထွက်နေသဖြင့် အန်တီနီကျော်မှ ကိုင်ကာထည့်ပေးရပါသေးသည်။ ဇော်ရဲ၏ ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်ကာ ဇော်ရဲ၏နှုတ်ခမ်းများအား အန်တီနီကျော်မှ အငမ်းမရစုပ်လိုက်ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ ဇော်ရဲတယောက် မြေကြီးနှင့် လွတ်ထွက်သွားလေသလား၊ မိုးပေါ်တွင် ပျံဝဲနေသလားဟုပင်ထင်မိပါသည်။

ဇော်ရဲတချက်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း အန်တီနီကျော်မှလည်း ဖင်ကြီးကို အပေါ်သို့မြှောက်ကာကော့ပေးပါသည်။

“  သားရေ . အန်တီတော့ ကောင်းလာပြီ၊ အန်တီပြီးတော့မယ်.... ”

ဇော်ရဲတယောက် အန်တီနီကျော်ပြောခြင်းကိစ္စကို နားမလည်နိုင်ပါ။ ပြီးသည်ဆိုခြင်းကိုလည်း သူကောင်းကောင်းမသိပါ။ လီးထဲမှ သုတ်ရည်များထွက်လျှင်ပြီးသည်ကိုတော့ အပြာကားများကြည့်ပြီး ကောင်းစွာသိနေပါသည်။ စောက်ဖုတ်ကတော့ မည်ကဲ့သို့ပြီးသည်ဆိုခြင်းကိုမူ သူမသိပါ။ သို့သော် အန်တီနီကျော်၏စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများသည် စလုပ်စနှင့်မတူဘဲ ပိုမိုတင်းကြပ်လာနေသည်ကိုတော့ ကောင်းစွာသတိထားလိုက်မိပါသည်။

“  သားရေ အန်တီနီကျော်ပြီးတော့မယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်ပေး .. အား . ကောင်းလိုက်တာ .. ကောင်းလိုက်တာ.... ”

“  အား ပြီးတော့မယ် သားရေ .. ပြီးတော့မယ်. ခပ်ပြင်းပြင်းလေးလုပ်ပေးပါဦး ကောင်းလိုက်တာသားရယ် .. .. အိုး ရှီး.အား.... ”

ညည်းညူသံမျိုးစုံထွက်ပြီး ဇော်ရဲ၏ ခါးကို တင်းကြပ်စွာဖက်ပြီး အန်တီနီကျော်တယောက် ဖင်ကြီးကိုကော့ခါဖြင့် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားပါလေတော့သည်။ ဇော်ရဲတယောက်လည်း အန်တီနီကျော်စောက်ဖုတ်ကလေးကို စည်းချက်ညီညီ ပြင်းပြင်ထန်ထန်ဆောင်ကာဖြင့် ကာမစည်းစိမ်ကို တွေ့ရှိနေပါသည်။ 

အန်တီနီကျော်စောက်ဖုတ်ကလေး၏ တင်းကြပ်သောဝေဒနာသည် လူပျိုရိုင်းဇော်ရဲအဖို့ မည်သို့မျှ ခံနိုင်စွမ်းရှိမည်မဟုတ်သည်ကိုလည်း စာရှုသူမိတ်ဆွေများကောင်းကောင်း သဘောပေါက်နေမည်ဟု ထင်ပါသည်။

“  အား .. အန်တီနီကျော်.. သားလီးထိပ်က တမျိုးကြီးဖြစ်လာတယ်။ အန်တီနီကျော်.. ကျဉ်လာသလိုပဲ၊ အား ..အိုး .... ”

ဇော်ရဲသည်လည်း ပြီးခါနီးသည်ကို ကောင်းစွာမပြောတတ်သေးဘဲဖြစ်နေပြန်သည်။ အန်တီနီကျော်၏ စောက်ဖုတ်လေးကတော့ ဇော်ရဲလီးကြီးအား ပိုမိုတင်းကြပ်စွာ ညှစ်ပေးနေသဖြင့် ဇော်ရဲ၏ ပြီးချင်စိတ်အား ကောင်းစွာ မထိမ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

“  အဲဒါ သားလည်းပြီးတော့မယ်။ သား သုတ်ရည်တွေကို အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲပန်းထည့်လိုက်။ ထိန်းပြီးပန်းနော် တအားဆောင့်မပန်းလိုက်နဲ့ အန်တီအောင့်သွားလိမ့်မယ်။ ဖြည်းဖြည်းနော်သား.... ”

“  အား တမျိုးကြီးပဲ အန်တီနီကျော် သားလည်း အန်တီ့လိုကောင်းတာမျိုးလားမသိဘူး။ အား အိုး အား ပြီးပြီး အန်တီမျိုး .. ပြီးပြီ ..အား..... ”

 ဇော်ရဲ အန်တီနီကျော်ပြောသည့်အတိုင်း မလိုက်နာနိုင်ပါချေ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် လူပျိုရိုင်းအဖို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်ကာ စိတ်နှင့်လူနှင့်လည်း လုံး၀မကပ်ပါတော့ချေ။ အန်တီနီကျော်စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ သုတ်ရည်နွေးနွေးများကို အသားကုန်ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

အန်တီနီကျော်လည်း သားအိမ်ကိုပြင်ထန်စွာဆောင့်သည့် နာကျင်သောဝေဒနာကို ခံစားမိသော်လည်း ပထမဆုံးအကြိမ် လီးအလွန်ကြီးသော လူပျိုလေးတဦးနှင့် ကာမစပ်ယှက်ရသည့်အရသာကို မိုးမမြင်လေမမြင် ခံစားလိုက်ပါတော့သည်။ 

သားအိမ်တွင်းသို့၀င်လာသည့် ပူနွေးသောအသိစိတ်ကြောင့် ကြက်သီးမွှေးညင်းများဖြင့်ထကာ ဖင်ကြီးကိုကော့ရင်း ဇော်ရဲအား ယခင်ကထက် တင်ကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။ ထို့အတူ ဇော်ရဲသည်လည်း အန်တီနီကျော်၏ ကိုယ်လုံးအိအိနွေးနွေးပေါ်သို့ မှောက်ချကာ အန်တီနီကျော်၏ နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရစုပ်ရင်း ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားလိုက်ပါတော့သတည်း။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ချစ်မ (စ/ဆုံး)

ချစ်မ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - cmuguy

လူပျိူတစ်ယောက်အတွက် သူချစ်နေတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ပထမဆုံး အထိအတွေ့ဟာ မမေ့နိုင်စရာပါ။

ပထမဆုံး အထိအတွေ့က ကြိုက်နေတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်နဲ့။ သူက ကိုယ့်ထက် ၂ - ၃ နှစ်လောက် ကြီး ပါ တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်ကျော်၊  အသားဖြူ၊ အရမ်းဝတာ မဟုတ် ဘဲ ကိုယ်လုံးခပ်ပြည့်ပြည့်။ လုံးလုံးလေး။ (ကျနော်က ပိန်ပြီး ကိုယ်လုံးလှတဲ့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ သိပ်မဝဘဲ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့် (ကိတ်တာမျိုးမဟုတ်) ကောင်မလေးမျိုးကို ပိုပြီး ရင်ခုန်တယ်။ ချစ်မက ဂုတ်ဝဲထက် နည်း နည်းရှည်တဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်စင်းလေးနဲ့။ သနပ်ခါးပါးပါးလေး လူးထားတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက သိပ်ချစ်စရာ ကောင်း တယ်။ အသားဖြူတော့ ပို ပြီး ကြည့်လို့ ကောင်း၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတော့ ဒီကကောင် ရူးတာပေါ့။

ချစ်မက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ စကားပြောတာကအစ ရင့်ကျက်တဲ့ပုံပေါက်တယ်။ သူ့ကို ကြိုက်တဲ့သူတွေလည်း မနည်းဘူး လို့ သိရတော့ စိတ်တွေပူ။ ကိုယ်က အခြားမြို့မှာ တတိယနှစ်၊ အခြား နယ် တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ ဂုဏ် ထူးတန်းတက်နေတဲ့ သူ့ကို  ကိုယ်က တကူးကတ လိုင်းကား စီးပြီး သွားတွေ့ရတယ်။ ချစ်တယ် ပြောတယ်။ အစ်မတွေ၊ အဒေါ်တွေကြားထဲမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတာမို့ ချစ်မက အပျိုကြီး ပုံစံ ခပ်ရှက်ရှက်ရယ် လို့ ထင်မိတယ်။ (ခုထိလည်း အပျိုကြီးတဲ့။ ၄၀ လောက် ရှိပြီပေါ့)။ အဖြေကို ပြတ် ပြတ်သားသား မပေးဘူး။ လက်ခံတော့ တွေ့ တယ်။ သူ့အဆောင်ရှေ့က ဗာဒံပင်ရိပ်မှာ သူနဲ့တွေ့တိုင်း ရင်ထဲမှာ ခပ်နွေးနွေး၊ တလှပ်လှပ် ခံစားရတယ်။ ပြန် စဉ်းစားရင် အဲဒီ ခံစားမှုကို သတိရတယ်။ ရင်ခုန်တယ်။ 

အရည်လဲ့ပြီး မျက်တောင်ကော့ကော့နဲ့ မျက်လုံးဝိုင်း ဝိုင်းလေး၊ ပန်း ရောင်နုနု သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တမေ့ တမော ငေးကြည့် နေခဲ့ဖူးတယ်။ ကိုယ်က သူငယ်ချင်း မိန်း ကလေးလည်း မရှိ၊ မိန်းကလေးတွေနဲ့ အနေမနီးလို့ သူနဲ့ နီးနီးလေး ကပ် ပြီး စကားပြောရတာ၊ မျက်နှာ လေး ကို ငေးကြည့်ရတာ တကယ့်အထူးအဆန်း ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ အဖြေလည်း မရ၊ အခြားသူတွေကို အရေးပေး တာ မျိုးလည်း မရှိ၊ ကိုယ်ကလည်း ဘဝက  မတည်ငြိမ်တော့ ဆက်ပြီးလည်း အတင်းအကျပ် မတောင်းဆို တော့ ပါ ဘူး။ ကျောင်းပြီးခါနီးပြီးဆိုတော့ ဘဝအတွက် အရေးကြီးတာတွေ လုပ်ရတော့မယ် ဆိုတဲ့အသိနဲ့ အချစ်ကိစ္စ တွေကို သိပ်မစဉ်းစားဖြစ်တော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းပြီးတော့ ရန်ကုန်ဆင်း၊ အလုပ်ရှာနဲ့ ချစ်မနဲ့ မတွေ့ရ တော့ ဘူး။ ဖုန်းတော့ တစ်ခါတလေ ဆက်ဖြစ်တယ်။ သူကလည်း ဆက်တယ်။

ချစ် မ ကြီး နဲ့  မမျှာ်လင့်ဘဲ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေဖြစ်သွားတာ သူ ရန်ကုန် ကိုလာပြီး ကျူတာ စာမေးပွဲ ဖြေတုန်းက။ ချစ်မက အလုပ်ဖုန်းကို ဆက်တော့ ဒိတ်ခနဲ ရင်ခုန်သွားပြီး အံ့ဩသွားတယ်။  ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တွေ့တယ်။ အရင် အတိုင်းပဲ လှလှပပ။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း အရင် လို ပြည့်ပြည့် တင်းတင်း၊ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက် ထား ချင်စရာလေး။ နွေးအိနေမှာပဲ လို့တောင် စိတ်ကူးမိတယ်။ အလုပ် အကြောင်း၊ သူငယ်ချင်းတွေ အကြောင်း ဟိုပြောဒီပြောပြောရင်း စိတ်ကူးရလာတာနဲ့ အချိန်ရလား၊ ရုပ် ရှင် ကြည့်မလားလို့  မေးတော့ ကြည့်လေ တဲ့။ 

နေပြည်တော် ရုပ်ရှင်ရုံ ကို ရောက်သွားတယ်။ ဂျက်လီ ကား။ ချစ်မ ရဲ့ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရုပ်ရှင်ပိတ်ကားက အလင်းပြန်နဲ့ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ခုထိ သတိရ နေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ ချစ်မကို ကွာစေ့ အခွံနွှာ ကျွေး သလိုနဲ့ ချစ်မရဲ့ ရင်ဘတ်ကို မထိတထိ လုပ်မိတယ်။ အိထွေးတဲ့ အထိအတွေ့၊ သူလည်း ရင်တွေ ခုန်နေမှာပဲလို့ ခန့်မှန်းမိတယ်။ အရဲကိုးပြီး ချစ်မရဲ့ လုံခြည်ပေါ်ကနေ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးရှိရာကို အသာ စမ်း လိုက်တယ်။ ချစ်မ ငြိမ်နေတယ်။ မရုန်းဘူး။ 

ကိုယ့်လက်ကို အသာလေး ကိုင်ထားပြီး သက်ပြင်းရှိုက်သံ ခပ်တိုးတိုးလေးကြားရ တယ်။ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးဟာ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးနေမှာပဲ လို့ စိတ်ထဲမှာ မှန်းဆမိတယ်။ အောက်ခံ ဘောင်းဘီအောက်က ညီလေးက လည်း ရုန်းကြွနေပြီ။ တစ်ချိန်လုံး ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လေးကို လုံခြည်ပေါ်ကနေ အုပ် ကိုင်လိုက်၊ အမွေး လေးတွေနဲ့ ဟကွဲ ကြောင်းရှိမယ့်နေရာ စမ်းလိုက်၊ ပွတ်လိုက်နဲ့ ချစ်မလည်း feel တွေ တက်နေမှာပဲ၊ ကိုယ် လည်း ရင် တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။ ချစ်မရဲ့ လုံခြည်မှာ အရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲ။ 

ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ ချစ်မက အိမ်သာသွား၊ လုံခြည်ကို အသေအချာ ပြန်လှည့်ပြီး ဝတ်လာတယ်။ မျက်နှာလေးက နီရဲရဲလေး ဖြစ်နေတယ်။ ချစ်မက ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ သိပ်စကားမပြောဘူး။ အအေးသောက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြန်တော့မယ်တဲ့။ သူနေတဲ့ နေ ရာလိုက်ပို့မယ်ဆိုတော့ မလိုက်နဲ့တဲ့။ နေခဲ့ဆိုပြီး ကားငှားပြန်သွားတယ်။ သူ ရန်ကုန်မှာ ကျနော်နဲ့ လာတွေ့တာ ကို သူများတွေတွေ့မှာ စိုးလို့ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်လည်း အိမ်ပြန်ရောက်မှ တင်းထားတာတွေ လျှော့လိုက်ရတော့ တာပေါ့။ နောက်တစ်ခါ သူ နယ်မပြန်ခင် တွေ့တာက တစ်ခါ။

ချစ်မပြန်ခင် တစ်ရက်မှာတော့ ကိုယ်နေတဲ့ တိုက်ခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အဲဒီတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စမ်းချောင်း မှာ တိုက်ခန်း (hall type) ငှား ပြီး အတူနေကြတာ။ နေ့ခင်းဘက်ဆိုတော့ အားလုံးကိုယ်စီ အလုပ် သွားကြတော့ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ တိုက်ခန်းကို လိုက်ခဲ့ပါ၊ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောနိုင်တာပေါ့ ဆိုပြီး ချစ်မကို ပြောတာ့ သဘောပဲလေ ဆိုပြီး ဘယ်အချိန်ဆိုရင်တော့ ပြန်ရမှာ တဲ့။ 

ဒီလိုနဲ့ တိုက်ခန်း ကို နှစ် ယောက် တည်း ရောက်သွားတယ်။ တကယ်တော့ ခေါ်လို့သာ ခေါ်သွားတာ၊ ကြီးမားတဲ့ မျှော်လင့်ချက်၊ ဘာတွေ ဘယ်လို လုပ်လိုက်မယ် ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်ထားတာတွေ လုပ်ကြည့်မယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကြီးနဲ့ ခေါ်တာ မျိုးတော့  မဟုတ် ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ လူက ဘာကိုမှ သိပ်မစဉ်းစားဘူး ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ရှားရှားပါးပါး ချစ်မ ရန် ကုန် ရောက်တုန်းလေး သီးသန့်တူတူနေကြည့်ချင်တယ် ဆိုတာပဲ သိတယ်။

ရောက်တော့ ချစ်မ အေးဆေး နားနော် ဆို ပြီး ကျနော်အိပ်တဲ့ ဖျာပေါ်မှာ နေရာပေးလိုက်တယ်။ ဘေးမှာ သေတ္တာတွေ၊ စာအုပ်ပုံတွေ ရှုပ်ပွ လို့ပေါ့။ နေ့ ခင်းဆိုတော့ ဆူညံမှုမရှိ အေးအေးဆေးဆေးတော့ အရှိသား။ ချစ်မ က ကျနော့်ဖတ်တဲ့ စာအုပ်တွေ လျှောက် လှန်ကြည့်တယ်။ ကျနော်လည်း ပေါ့ပေါးပါးပါး အဝတ်အစား လဲပြီး ချစ်မ ကိုယ်တစောင်းလှဲနေတဲ့ နေရာနား ထိုင်ချလိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ ချစ်မ ပါးဖောင်းလေးကို အသာနမ်းလိုက်တယ်။ ချစ်မက တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ် နေ တယ်။ ကြောက်နေတယ် ထင်တယ်။ ကျနော့်ကို မျက်လွှာကြီး လှန်ကြည့်ပြီး ဘာမှတော့ မပြောဘူး။ ကျနော် လည်း ရင်တွေ သိပ်တုန်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ချစ်မကို အသာ လှဲချ၊ ချစ်မ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားမှ မျက်နှာနဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အနှံ့နမ်းတော့တာပဲ။ အားမရတော့ ချစ်မ အင်္ကျီကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ မရဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကြယ်သီးလေးပဲ ဖြုတ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ချစ်မရဲ့ ရင်သားလေးတွေကို ဆုပ်ခြေကြည့်တယ်။ ထွေးအိနေတဲ့ အထိအတွေ့ကို တကယ် မမေ့တော့ဘူး။ ဖြူဆွတ်နေတဲ့ ရင်သားဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ထိကိုင်ရတာ စိတ် လှုပ်ရှားရတယ်။ 

ချစ်မ ရဲ့ နို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းတော့ သိပ်မရှိလှဘူး။ အကြီးကြီးလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဘေး ကို နည်းနည်းလေး အိကျနေတယ်။ နို့သီခေါင်း နီရဲရဲလေးကိုလည်း အသာ ဖြစ်ညှစ်ကြည့်မိတယ်။ ချစ်မရဲ့ ဗိုက် က သာမန် အတိုင်း ဆိုရင် နည်းနည်း စူထွက်တယ် ထင်ရပေမဲ့ ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ ဗိုက်ပူတတယ် မထင် ရဘူး။ ချပ်ချပ်လေးလိုပဲ။ ကျနော်လည်း နို့တွေ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ပြောင်းစို့လိုက်၊ ကိုင်ညှစ်လိုက်၊ ချစ်မ နှုတ်ခမ်း၊ လည်တိုင် လေးကို နမ်းလိုက်နဲ့ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအချိန်က မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ အပေါ်ပိုင်း လုံးတီးအလှကို ပထမဆုံး ကိုယ်တွေ့ မြင်ဖူးတွေ့ဖူးတာမို့ ထူဆန်းအံ့ဩနေခဲ့တာ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော်လည်း အဆင့်တွေတက်မိတော့တယ်။ နို့တွေ စို့ရင်း ချစ်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ဆင်း၊ ချက်ကလေးကို နမ်း၊ ပြီးတော့ ချစ်မရဲ့ ထဘီကို ဖြေလိုက်ပါတယ်။ အသာလေးပဲ ပြေသွားတယ်။ ပြီးတော့ ချစ်မရဲ့ ပင်တီလေးကို ရင်ခုန်စရာတွေ့ရတယ်။ အောက်က အမွေးလေးတွေကြောင့် အနက်ရောင် သမ်းနေတဲ့ နေရာလေးကို တွေ့တယ်။ 

ကျနော့် ဘာမှ သိပ်စဉ်းစားမနေဘူး။ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက် တော့ ချစ်မ ရဲ့ ညီမလေး ဖောင်းဖောင်းလေး ပေါ်လာတာပေါ့။ အမွေးလေးတွေကို လက်နဲ့ ကစားတယ်။ ဖွတယ်။ အက်ကွဲ ကြောင်းလေးကို ဖြဲကြည့်တယ်။ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတယ်။ အက်ကွဲကြောင်းရဲ့ အပေါ်ထိပ်မှာ ပန်းနု ရောင် အစေ့လေးကိုလည်း တွေ့ရတယ်။ မမအဖုတ်နားကပ်ပြီး ကျနော် နမ်းကြည့်သေးတယ်။ ညှီအဲ့အဲ့ အနံ့ လေးရသလိုပဲ။ 

ကျနော် ပါးစပ်နဲ့၊ လျှာနဲ့ တော့ လျှက်မပေးခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန်းက အဲလို မလုပ်ချင်ဘူး။ အော ကား ကြည့်တဲ့အခါမှာလည်း အဖုတ်ကို နမ်း၊ ယက်ပေးတာတွေ မခံစားနိုင်ဘူး။ ငါဆိုရင်တော့ မလုပ်ဘူး လို့ပဲ စိတ် ထဲမှာ ပြောမိတယ်။ (ခုတော့ စိတ်ပြောင်းခဲ့ပါပြီ။) ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လေးကို ရင်ခုန် အံ့ဩစွာ ကြည့်ရင်း၊ ဟိုဆွ၊ ဒီ ကိုင်၊ နှိုက်ရင်း သတိရလို့ ချစ်မ မျက်နှာကို မေ့ကြည့်လိုက်တော့ ချစ်မက မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားတယ်။

အဲလောက် အဆင့်ရောက်နေမှတော့ ကျနော့် ညီလေးကလည်း တော်တော် ထောင်မတ်နေပါပြီ။ ကျနော်လည်း ချစ်မရဲ့ အဖုတ်လှလှလေးကို တဝကြီးကြည့်၊ မွှေနှောက် ကိုင်ကြည့်ပြီးတော့ ခဏနားလိုက်ပြီး ချစ်မ ဘေးကို လှဲလိုက်တယ်။ ချစ်မကို ဖက်ထားရင်း ချစ်မရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို အသာယူပြီး တင်းမာထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့် ညီလေးဆီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ချစ်မက ညီလေးကို အသာလေး ကိုင်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ မရဲ တရဲ မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်ပြီး အကြီးကြီးနော် လို့ တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ ချစ်မဘက်ကို လှည့်ပြီး ဖြူ ဖွေးတဲ့ ချစ်မရဲ့ ပေါင်တံကို ကျနော့် ညီလေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲပြီး ဆော့ကစားနေတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ချစ်မရဲ့ ညီမလေးအထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ လုံးဝ စိတ်မကူးမိဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ရန်ကုန်ကို ဆင်း အလုပ်လုပ်က တည်းက အိမ်ထောင်ကျလို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး ဆိုတဲ့ အသိက ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှိခဲ့လို့ပါပဲ။ နောက်ပိုင်း ရည်းစားလည်း မထား၊ နောက်ပိုင်း သူငယ်ချင်းမက၊ ရည်စားမကျ တွေ ရှိခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ဘက်က စည်း မကျော်အောင် လုံးဝ သတိ ထားပါတယ်။ အခု ချစ်မကြီးနဲ့ အတူရှိချိန်မှာလည်း အဲလိုပါပဲ။ သူနစ်နာသွား အောင်မလုပ်ဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးက ရှိနေတယ်။ (တကယ်တော့ စဉ်းစားကြည့်ရင် ဒီလို နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေ တာကိုက သူ့အတွက် နစ်နာနေပါပြီ။ 

ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းကတော့ ထိုးသွင်းကိစ္စလုပ်ပြီးမှ ကိုယ့်တာဝန်ဖြစ် သွား တာ လို့ ယူဆခဲ့တာပါ။ မိန်းမရလို့ မဖြစ် သေးဘူးဆိုတဲ့ အသိက တား ထားတာ။) တကယ်တမ်း နှစ်ယောက် တည်း တွေ့တဲ့အချိန် နှစ်ဦး သဘောတူ ဖြစ်လာရင်လည်း နောက်ဆုံးဘူတာထိ မသွားဘူး၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး ဘူထာမရောက်ခင်အလို တစ်ဘူတာထိတော့ သွားမယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးတော့ ရှိတယ်။ 

အဲဒီတော့ ကျနော်ရဲ့ လက် ကမြင်းမှု၊ နမ်း စုပ်မှုတွေကြောင့် ချစ်မကြီး ဘယ်လို ခံစားရတယ်ဆိုတာကို ကျနော် မစဉ်းစားမိ ဘူး။ ထိုး သွင်း မှုလုပ်ရင် သူ ခွင့်ပြု၊ မပြုလည်း ကျနော် မသိဘူး။  ကွန်ဒုံးသုံးလို့ရတာပဲ ဆိုပြီးတော့လည်း ကြိုတင် ရည် ရွယ် ပြီး စီစဉ်မထားဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ညီလေးထဲက loading တွေကို လျှော့ပစ်ဖို့ လိုတယ်။ ဒီအတိုင်းလည်း လက် နဲ့ မာစတာဗေးရှင်း မလုပ်ချင်ဘူး။ အဲဒီတော့ ချစ်မကို ချစ်မ၊ ခဏ ထဦးနော်။ ရေချိုးခန်းထဲ သွားရအောင် လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ချစ်မက ဘာမှ ငြင်းဆန်မနေဘဲ အသာလေး ထဘီ ပြင်ဝတ်ပြီး အတူ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက် သွားကြ တယ်။ 

ရောက်တော့ ချစ်မ လုံချည်ကို ခြွတ်ပစ်ကလိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို ဆပ်ပြာနဲ့တိုက်၊ ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လျက်ပဲ မျက် နှာချင်းဆိုင်က ချစ်မရဲ့ စေ့ထားတဲ့ ပေါင်ကြားထဲ ထိုးထည့်ပါတယ်။ ချစ်မက ထူးဆန်း သလို ကြည့်တယ်။ ဘာမှတော့ မပြောဘဲ လိုက်လျောပါတယ်။ ကျနော်က အရပ်မြင့်တော့ နည်းနည်း ကုန်းကွ ကွ ဖြစ်နေတယ်။ မကြာဘူး။ တင်းထား၊ ထိန်းထားရတာတွေများတော့ မကြာခင်ပဲ ညီလေးထဲက အရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ချစ်မရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေ ပေကုန်တာပေါ့။ 

ကျနော်လည်း ချစ်မ ရေဆေးပေး၊ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် လည်း ဆေးကြောပြီး ရေချိုးခန်းထဲကနေ အတူ ထွက်လာ ခဲ့တယ်။ ကျနော်က ဒူးတွေ တုန် ပြီး ခပ်ယိုင် ယိုင် တောင် ဖြစ်နေခဲ့သေးတယ်။ ပြီးတော့ ချစ်မနဲ့ စောနက ကျနော် အိပ်တဲ့ ဖျာပေါ်မှာ အသာ ဆက်ပြီး အတူ လှဲနေ တယ်။ အတော်လေးကြာတော့ ချစ်မက နာရီကြည့်ပြီး ပြန်တော့မယ် တဲ့။ ကျနော်လည်း အဲဒီအချိန်ကျမှ သတိရပြီး ချစ်မကိုလမ်းထိပ်ကို လိုက်ပို့ပါတယ်။

ချစ်မနဲ့ပတ်သက်ပြီး အဲဒီ ၂ ခါထဲမို့ ခေါင်းစဉ်နဲ့တော့ ကိုက်ပါ့မလား မသိဘူး။ အလုပ်ထဲမှာတွေ့တဲ့ ကောင်မ လေး  (နောက်တော့ရည်းစားပေါ့) နဲ့ အနေနီးအတွေ့အကြုံအချို့ကို ရေးချင်ပါတယ်။ ခေါင်းစဉ်ကိုတော့ နောက် မှ သင့်တော်သလို ပြောင်းရင် ရပါသလား။

အလုပ်ထဲမှာက အခြားဌာနက ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ငြိခဲ့တယ်။ သူက ကျနော့်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ် တယ်။ အဲဒီအချိန် သူက ကျောင်းပြီးခါက အသက် ၂၂-၂၃ လောက် ရှိမှာပေါ့။  သူ့နာမည်ကို စန္ဒာလို့ပဲ ဆိုပါစို့။ တကယ်တော့ ကျနော်က ကောင်မလေးတွေနဲ့ သိပ်ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ စကားလည်း သိပ်ပြော ဆိုတတ်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ရုံးက လူတွေတစ် သိုက်ကြီးနဲ့ ရုံးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ တစ်ခါတလေ လက်ဖက်သုပ်သွားစားရင် သူနဲ့ပါ ရင်းနှီးသွားတယ်။

စန္ဒာက ရန်ကုန် ဇာတိ။ အသားဖြူဖြူ။ စန္ဒာက မာဂရက်မစ်ချယ်က စကားလက်ရဲ့ အလှကို ဖွဲ့သလို အလှကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ယောက်ျားတွေ လှည့်ကြည့်ရတဲ့ ပုံစံမျိုး။ ခန္ဓာကိုယ်က သေး သေး သွယ်သွယ် မဟုတ်။ အရပ် မြင့်မြင့်။ တောင့်တောင့်။ အသက်ရလာရင် စိုးမြတ်သူဇာလို ဖြစ်လာမယ့်ပုံမျိုး။ အပျိုဖော်ဝင်စအချိန်မှာ လေ့ ကျင့် ခန်း တွေလုပ်၊ အစားတွေ အများကြီးစားခဲ့လို့ ခန္ဓာကိုယ်က ထွားလာတာလို့ သူက ပြောဖူးတယ်။ 

ဆံပင်က ကျော လယ်မရောက်တရောက်။ နောက်ကျောမှ ကျနေတဲ့ ဆံပင်ရဲ့ ၄ ပုံ ၃ ပုံလောက်ကို လှိုင်းတွန့်လေးတွေလို ဖြစ် အောင် ကောက်ထားတယ်။ သူက ခေတ်မီတယ်။ အဝတ်အစားကိုလည်း ခန္ဓာကိုယ်အလှပေါ်လွင်အောင် လှလှပပဝတ်တတ်တယ်။ ရေမွှေးကို အကောင်းစားဆွတ်တယ်ထင်တယ်။ သူ့ခန္ဓာ ကိုယ်ကနေ စူးရဲ တဲ့ အနံ့ မဟုတ်ဘဲ ချိုအီအီလေး ဖြစ်နေတဲ့ ရေမွှေး နံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေး ရနေတတ်တယ်။ ခုချိန်ထိ အဲဒီ ရေမွှေးနံ့ရရင် သူ့ကို ချက်ခြင်း သတိရမိတယ်။ တကယ်တော့ သူ့မှာ အခြားရည်စားတွေလည်း ရှိမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီတုန်းကတော့ အခြားရည်းစားတွေ ရှိတယ်လို့ မထင်မိ ဘူး။

တကယ်တော့ စန္ဒာနဲ့က အနေနီးလို့ ဖြစ်သွားတာ။ သူ့မှာ စိတ်ညစ်စရာ မိသားစု ပြဿနာတချို့ ရှိတယ်။ သူ့ အဖေ နဲ့ အမေ က အတူမနေဘူး။ သူက အဖွားနဲ့ နေတယ်။ အဲဒါတွေ ပြောပြရင်း၊ ကိုယ့်အကြောင်း သူ့ အကြောင်း စပ်စု၊ မေးစမ်းရင်း ရင်းနှီးသွားတာ။ ရိုးသားမှု အရင်းခံလို့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ သူ ပြောဖူး တယ်။ ကျနော်ကတော့ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလှရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ 

သူ့အမေ က နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ မို့ ကျနော်တို့ ကာရာအိုကေ ဆိုတဲ့အခါ အမေ သီချင်း တွေ ဆိုရင် သူ မျက်နှာ မကောင်းဘူး။ သူ သူ့အမေကို ချစ်ပေမဲ့ စိတ်လည်း နာနေတဲ့ သဘော ရှိတယ် ဆိုတာ ကျနော် သိရလို့ နောက်ဆို အမေ သီချင်း မဆိုတော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ စန္ဒာ က ကျနော့်ကို အရေးပေးတော့ အတူ သွား၊ လာ၊ စားသောက်ရင်း သဒ္ဓါလွန်တော့ တဏှာကျွန် ဆိုသလို သူငယ်ချင်းအဖြစ် ကနေ ရည်းစားမကျ အဖြစ်ကို ရောက် မှန်းမသိ ရောက်တော့တာပဲ။ 

သိတဲ့အတိုင်း တစ်ရုံးထဲမှာ ရည်းစား ထား ရင် ရုံးက မကြိုက်ဘူး မဟုတ် လား။ office romance တွေက ကုမ္ပဏီရဲ့ productivity ကို ထိခိုက်စေ တယ်လေ။ ဒီတော့ အသာလေး သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့ ဆိုသလို လူကြီးတွေ၊ မန်နေဂျာတွေ မျက်စိမနောက် အောင် အလုပ်ကို ကြိးစား လုပ် ရင်း အသာ လေး နေရတာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ စနေ့နေ့တစ်ရက်တော့ ရုံးက သူ့သူငယ်ချင်း အစ်မကြီးတစ်ယောက်က သူ့အိမ်ကို နေ့လယ်စာ လာစားဖို့ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်ကို ဖိတ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မြို့ထဲက သူနေတဲ့ တိုက်ခန်း အပေါ်ဆုံး ထပ်ကို ရောက်သွား တယ်။ သူ့အိမ် မှာ သူတစ်ယောက်တည်း ချက်ပြုတ်နေတာ၊ စန္ဒာ နဲ့ ကျနော်လည်း ကူညီချက်ပြုတ်ပြီး စား သောက်ကြ၊ ပြီး တော့ နင်တို့နှစ်ယောက် နားကြဦး ဆိုပြီး ထပ်ခိုးပေါ်သွားကြ၊ ဆေးကြော ပြီးရင် ငါလာခဲ့ မယ် လို့ ပြောတာနဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ထပ်ခိုး (ဟောင်ကောင် ပုံစံ တိုက်ခန်း) မှာ ဖျာတစ်ချပ်စီနဲ့၊ စာအုပ်တစ်အုပ်စီနဲ့ ငြိမ့်ကြတာပေါ့။ 

အဲဒီအချိန်ထိ ဘာမှ ထူးထူးထွေထွေ စိတ်ကူးတွေ မရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ရှင် အစ်မကြီး က လည်း ရောက်မလာသေး၊ ထပ်ခိုးမှာ ငါတို့ နှစ်ယောက်ထဲပါလား ဆိုတဲ့ အသိ ဝင်လာ တဲ့အချိန် စိတ်ကူး ရိုင်း တွေ ဝင်တော့တာပဲ။ ဖျာ ပေါ်မှာ ကိုယ်တစောင်း လှဲနေတဲ့ သူကလည်း ကျနော့် ကို မကြာမကြာ သူ့မျက်လုံးကို လှန်ပြီး ကြည့်တယ်။ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ၊ နွေးခနဲ  ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ စန္ဒာဟာ အတော်တော့ လှသား လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတယ်။ 

စာဖတ်ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောနေတဲ့ ကျ နော့် အသံတွေ လည်း စိတ် လှုပ် ရှား နေတော့ အသံတွေလည်း တုန်လာတယ်။ ပြီးတော့ စကားမပြော ဖြစ် ကြတော့ဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ သင်ဖျူး ပေါ်က သူ့လက်မောင်းဖြူဖြူအတွင်းသားလေးကို ကျနော် နမ်းမိတယ်။ သူ မငြင်းဘူး။ စန္ဒာ့ကို ချစ်လား ဟင် လို့ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးတယ်။ ကျနော်လည်း အင်း လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ပြီးတော့ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်ရော။ အဲဒီ အချိန်မှာ အိမ်ရှင်အစ်မကြီးက ‘ ဟေး ရေနွေးလာပြီဟေ့ နင်တို့ နှစ်ယောက် သောက်ဖို့’ ဆိုပြီး ရေနွေးခရားနဲ့ ပန်းကန်လုံးလေးတွေ လာချတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ရှင်းလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး ဆင်းသွားပြန်ရော။ ကျနော်တို့ နှစ် ယောက်ကို တမင် ရှောင်ပေးတယ် ထင်ပါတယ်။

ကျနော့် သူ့ပါးလေးတွေကို နမ်းမိတယ်။ ရေမွှေးနံ့ အီအီလေး ရတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ အဖြူရောင်ချည်ထည် အင်္ကျီ လေးနဲ့ စန္ဒာဟာ အဲဒီအချိန်မှာ သိပ်လှနေတာပဲ။ သူ့ပုခုံးလေးတွေကို အသာဆုပ်ကိုင်မိတယ်။ အသားလေး တွေ က နုညက်နေတယ်။ အသားအရေကို ပြု ပြင်ထိန်းသိမ်းတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အနီးကပ်မြင် ရတာ အသက် ရှူမှားစရာပါပဲ။ နှုတ်ခမ်းလေးက တုန်နေသလိုပဲ။ မျက်လုံးက ပိုပြီး ဝိုင်းစက်နေ နေပြီး ကျနော့် ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်ကို ဘာသာမပြန်တတ်ဘူး။ စိုးရိမ်နေသလို၊ တစ်ခုခုကို တောင်းဆိုနေသလို၊ အဓိပ္ပာယ်တွေ ပါ တယ်လို့ ထင်တယ်။ 

သူ့အသက်ရှူသံကို ကျနော် ကြားရသလို ကျနော့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်လာ တာ လည်း သူ သတိထားမိမှာပဲ။ ကျနော် သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချမိတယ်။ စိတ်တွေလည်း ယောက်ယက်ခတ် နေတယ်။ အခြေအနေက လုံးဝ လုံခြုံ၊ လွတ်လပ်တဲ့ အခြေအနေ မဟုတ်လို့  အဲဒီလို အသည်း တယား ယား၊ ရင် တဖိုဖိုကကို အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်နေတယ်။ အောက်က အစ်မကြီး တက်လာရင် ဟန်မပျက်နေနိုင်အောင် လည်း စဉ်းစားထားရသေးတယ်။ 

ကျနော် ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ချထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အရဲကိုး ပြီး စန္ဒာ ရဲ့ ရင် ဘတ်ပေါ်ကို ကျနော့်လက်တင်လိုက်တယ်။ အိအိလေးရယ်။ ရင်သားတွေက မကြီးဘူး။ ခပ်ငယ် ငယ်ပဲလို့ ထင် တယ်။ သူမရုန်းဘူး။ သူ့ရင်သားလေး တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ အငမ်းမရ နမ်းမိ တယ်။ သူက ကျနော့်ဆံပင်တွေ ကို ဖွတယ်။ ကျနော်အားမရတော့လို့ သူ့အင်္ကျီ အောက်က အသာလျိုပြီး သူ့ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်စမ်းမိ တယ်။ နမ်းတယ်။ အင်္ကျီပေါ်ကနေ နမ်းစုပ်တယ်။ တကမ္ဘာလုံးကို မေ့သွား စေမယ့် အထိအတွေ့ပါပဲ။

အတော်လေးကြာတော့ ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး။ ရင်သားလေးတွေကို ဆုပ်နယ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်က တောင် ဘက် ဆီ ဆင်းသွားတော့တယ်။ သူ့ဗိုက်သား ရှပ်ရှပ်လေးကို ပွတ်ပြီး လုံခြည်အောက်က အသာလျို၊ အောက်ခံ ဘောင်းဘီအောက်က သူ့ ညီမလေးကို စမ်းမိ တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူက သူ့လက်တစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့် လက်ကို ဆွဲထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့်လက်က သူ့ ညီမလေး ဆီ ရောက်နေပြီ။

စမ်းမိသမျှ အ မွေး တွေ သိပ် မရှိဘူး။ စိုတော့ စိုနေတယ်။ ကျနော့် လက်ချောင်း တွေမှာ စိုစိစိ၊ ခပ် နွေးနွေး ခံစားရတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာ တော့ သူ့လက် က အတော်ရုန်းတယ်။ ကျနော့်လက်ကို အဇွတ် ပြန် ဆွဲတယ်။ ကျနော်က မျက်စိကို မှိတ်၊ သူ့ နို့လေး တွေ မပြတ် နမ်းရင်း လက်က အင်ဂျင်ဝိုင်တိုင်းဖို့ ကြိုး စားနေတာ။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာဟာ သူ့အောက် ပိုင်းကို ကျူး ကျော်တာ မကြိုက်ဘူး ဆိုတာ သိရတော့ ကျနော် လက်လျှော့လိုက်ပါတယ်။ 

အဲဒီ အချိန်မှာ သူလည်း စိတ်တွေ ပြေ လျော့ သွားပြီ ထင်တယ်။ အစ်မကြီး တက်လာ လိမ့်မယ် လို့ တိုးတိုးလေး ပြော ရင် ကျနော့် ခေါင်း ကို အသာ ဆွဲ ဖယ် တယ်။ ပြီးတော့ လှဲနေ ရာကနေ ထထိုင် တယ်။ ကျနော်လည်း  လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်ပြီး သူ့ဘေး မှာ ငုတ် တုတ် ပေါ့။ သူ စိတ်မဆိုးဘူးဆို တာ တော့ သိတယ်။ တောင်းလည်း မတောင်းပန်မိဘူး။ ရှက်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ခပ်ရဲရဲ လေးက သိပ်ချစ်စရာ ကောင်း နေခဲ့ တယ်။ သူ့ပုခုံးလေးကို လက် နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ် ကိုင်ရင်း ဘာ စကားမှ မပြော ဘဲ အဲဒီ အခိုက် အတန့် လေးရဲ့ သာယာမှုကို ငြိမ်ငြိမ် သက်သက်လေး ခံစားနေမိ တယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ရင်ထဲ မှာတော့ မုန်တိုင်းက ပြီးမသွားသေးဘူး။ မုန်တိုင်း ပြီးဖို့ လိုတယ်။ မဟုတ်ရင် စန္ဒာ့ကို နောက် တစ်ခါ ထပ် ရန် ရှာမိလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် အိမ်သာသွားဦးမယ်နော် လို့ ပြောပြီး အောက်ထပ်က အိမ်သာထဲမှာ တင်းကျပ်နေမှု တွေပြေလျော့အောင်၊ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း အပူ ထုတ်လိုက်ရပါတယ်။ အဲလို လုပ်ပြီးမှပဲ နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွား ပြီး ရင်ထဲက  မုန်တိုင်းလည်း ပြီးသွားပြီး ငြိမ်း ချမ်းသွားတော့တယ်။

ကိုယ်တွေ့အဖြစ်အပျက်တွေ ဆိုပေမဲ့ ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ လိုရင်းကို မရောက်ဘဲ ရှည်လျားပေများကုန်တယ်။ နှစ်ကိုယ်ကြားအတွေ့အထိ၊ အတွေ့အကြုံတွေက သိပ်မျှော်လင့်ထားသလောက် မဟုတ် ရင် သည်းခံကြပါနော်။ ကိုယ်တကယ် ဖြစ်ခဲ့၊ ကြုံခဲ့တာကို ရေးတာမို့ romantic မဆန်၊ ရင်မခုန်ရလို့ ပျင်းစရာ ဖြစ်နေလား မသိဘူး။ အတွေ့အထိကြောင့်ဖြစ်ရတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ရဲ့အချစ်စိတ် အပြောင်း အလဲကို လည်း တစ်ပိုင်းတစ်စ ထင်ဟပ်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

စန္ဒာနဲ့ကအစမှာ သိပ်အလေးအနက်ကြီးမဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို ဖြစ်ပြီး အတွေ့ အထိကို စွဲလမ်းသွားတော့တယ်။ သူရော၊ ကိုယ်ရော ယူဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ မပြောဘဲ သိနေပေမဲ့ နှစ်ဦး သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အဖော်လုပ်ပေးရတာကို အခြေအနေ မပေးလို့ ဆိတ်ကွယ်ရာ နှစ်ဦးသား တွေ့တဲ့ အချိန်တော့ မရှိ လှ တော့ဘူး။ ကြံတော့ ကြံ စည်နေတာပဲ။ တိမ်တိုက် အမှတ် ၉ ဆီ ပျံသန်း ချင် နေတာလေ။ အဲဒီ အချိန်ဟာ ကျနော့် ဘဝမှာ မွှန်ထူတဲ့ ကာလ ဖြစ်မယ်။ 

အလုပ်ထဲက အစ်ကိုကြီးတွေက မင်းမူပျက်နေတာ သိပ်သိသာ တယ် တဲ့။  ၆ လ လောက်ကြာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စန္ဒာက ခပ်ခွာခွာလုပ် လာတယ်။ ကျနော်လည်း ပျာ တော့ တာ ပဲ။ ဘာ ဖြစ်လို့လဲ လို့ ဖုန်းဆက်ပြီး ခဏခဏ မေးတယ်။ သူက လှည့် ပတ်ဖြေတယ်။ နောက်ဆုံး တော့ ကွယ် ဝှက် မနေတော့ဘဲ မေ့လိုက်ပါ လို့ ပြောတော့တာပဲ။ 

အဲဒီမှာ ကျနော်မွန်ထူပြီး ဆင်ခြင်မှုမရှိတော့သလိုကို ဖြစ် သွား တယ်။ နှစ်ဦးသား ယူဖြစ်မှာလည်း မဟုတ်၊ မက်မောသာယာစရာကောင်းလှတဲ့ အတွေ့အထိကို ဆုံးရှုံးရ တော့ မှာကြောင့် ဖြစ်မယ်။ အဲဒီတုန်းက အသည်းကွဲဒဏ်ရာနဲ့ မိုးရွာကြီးထဲ စမ်းချောင်း ကနေ ကမာရွတ်ကို ခြေ ကျင် လမ်းလျှောက်ပြန်ခဲ့တာ။ အဆောင်ရောက်တော့ ညောင်းကိုက်နေတာပဲ။

နောက်ပိုင်း သွေးအေးသွားတဲ့အခါကျမှ ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ဘာကြောင့် စန္ဒာကိုမှ အရူးအမူးဖြစ်သွားခဲ့ တာလဲ၊ အရင်က လည်း ချစ်မကြီးနဲ့ (နောက်ဆုံး ဘူတာ အထိမဟုတ်ပေမဲ့) အတွေ့အထိ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိခဲ့ တာပဲ။ ကိုယ် တကယ် ချစ်ခဲ့တဲ့၊ တစ်မြို့ တစ် နယ်စီကိုတောင် တကူးတကသွားတွေ့ရအောင် ချစ်ရတဲ့ ချစ်မကြီး ကို တော့ စွဲစွဲလမ်းလမ်း မဖြစ်တော့ဘဲ လပိုင်း လောက် ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ စန္ဒာကိုမှ ဘာကြောင့် စွဲလမ်းသွားရ တာလဲလို့ ကိုယ့် ကိုယ်ကိုယ် မေးမိတယ်။ ဒီလို အဖြေရ တယ်။

ချစ်မကြီးက ဣန္ဒြေကြီးတယ်။ မပွင့်လင်း၊ အရှက်အကြောက်ကြီး။ စကားကိုလည်း ဝေဝေဆာဆာ မပြောတတ်။ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နဲ့ လှပေမဲ့ ပြင်ဆင်မှုက ရိုးရိုးပဲ။ ငြိမ်သက်တည်ငြိမ်တဲ့ အလှ။ အနေဝေးတယ်။

စန္ဒာကတော့ လှတယ်ဆိုတာထက် ပြင်ဆင်ဝတ်စားတတ်တယ်။ ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းတွေက ပူပြင်း လောင်မြိုက်တဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ လုံခြည်ကို တင်းနေအောင် ဝတ်ထားရင် သူ့ တင်ပါးပြည့်ပြည့်လေးကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်အောင်ပဲ။ စကားပြောတာ၊ အမူအရာ ချစ်စရာကောင်းတယ်။ အလိုက်သိတယ်။ တွေ့တဲ့လူ တိုင်း (ယောက်ျားတိုင်း) ချစ်အောင် ပြောတတ်တယ်။ 

လူကြီးတွေအမြင်မှာ ခေးကြီးတစ်ယောက်၊ သိတတ်လိမ္မာ လွန်းလှသော သူငယ်မကြီး တစ်ယောက်ပဲ။ ကက်ဆက်ခွေထဲ အသံသွင်းပြီး ချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေ ပြောတာ၊ စက္ကူစုတ်လေးတွေမှာ စာတိုလေးတွေရေးပြီး အမှတ်တရပေးတာ စသည်ဖြင့် စွဲလမ်း သွားအောင် လုပ်တတ် တယ်။ အနေနီးတယ်။ အဲဒီ ကျွမ်းကျင်မှုတွေမှာ ကျနော် အရည်ပျော်ကျတော့ တာပဲ။

နောက်မှ သူငယ်ချင်းတွေဆီက ကျနော် ပြန်သိရတာက စန္ဒာက သူ့ကို ဆလွန်းကားလေးနဲ့ မကြာခဏ လာကြို တဲ့ အသက်ကြီးကြီး သူ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ သူနဲ့ မရှင်းမလင်း ဖြစ်နေတာ။ အဲဒီ အစ်ကိုကြီးက စပွန်ဆာ ဆိုပါ တော့။ အဲဒီလို သိရမှ ကျနော် ပိုအသည်း ကွဲတာပဲ။ သံသယတော့ရှိပေမဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေ ရှိတယ်လို့ ထင်တယ်။ သူ့ အနေနဲ့ ဈေးကြီးတဲ့ အဝတ်အစားတွေ၊ အသုံးအဆောင်တွေ သုံးနိုင်တာ ဒါကြောင့်ဖြစ်မယ် လို့ ကောက် ချက်ချ မိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဘဝမှာ အသည်းကွဲတဲ့ ဝေဒနာ ပထမဆုံး ခံစားခဲ့ရတာပဲ။ ခါးသီးလှ၊ အခံရဆိုး လှပါတယ်။

(နိုင်ငံခြားမထွက်ခင် တစ်ခါ စန္ဒာနဲ့ မမျှော်လင့်ဘဲ မနက်စောစော ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ တွေ့တော့ သူက စခေါ် တယ်။ အချိန်ရလားဟင် ဆိုပြီး ဗိုလ်အောင်ကျော်လမ်းထဲက ကော်ဖီဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း သူ့ အကြောင်းတွေ ပြော ရင်း ငိုလိုက်တာ။ မျက်ရည်တွေဆိုတာ တစ်စက်စက်ကျရင်း ရှေ့က စားပွဲခုံပေါ်မှာ အိုင် ထွန်းနေတာပဲ။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေ အဲလောက် ထွက် တာ အံ့ဩစရာပဲ။ သူစိမ်းကားခဲ့တာ တောင်းပန်တယ်။ ခွင့်လွှတ်ဖို့ ပြောတယ်။ ဒီကလည်း စိတ်နာတာတွေပျောက်ပြီး ဘာမှ မပြောခင် အရည်ပျော်ကျလုလုရယ်။ အရင်လို ပြန်နေရအောင်၊ ပြန် ချစ်ရအောင် လို့တော့ မပြောဘူးခင်ဗျ။ ဒီလိုနဲ့ သူငယ်ချင်း ပြန်ဖြစ်သွားပါတယ်။ ခုတော့ FB မှာ တွေ့ရပေမဲ့ မဆက်သွယ်ဖြစ် တော့ပါ။ သူဆွတ်တဲ့ ရေမွှေးနံ့ရရင် သူ့ကို သတိရမိတုန်း။)

စန္ဒာနဲ့ချစ်တဲ့အချစ်ကတော့ ဆရာသိန်းဖေမြင့်က သူ့ရည်းစားတစ်ယောက်ကို ချစ်တဲ့အချစ်ကို ဦးနုက မှတ် ချက် ချသလို infatuation ရူးမိုက်တဲ့အချစ် လို့ ပြောရမှာပဲ။ အတွေ့အထိ နဲ့ ပတ်သက်လာရင် ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းဖို့ အင်မတန် ခက်တယ်ဗျာ။ ကိုယ်တွေ့ပါ။

စန္ဒာကြောင့် အသည်းကွဲပြီးနောက်ပိုင်း အသည်းနှလုံးကို အလိုလိုက်လို့ မဖြစ်ဘူး။ ဘဝ ပျက် သွား မယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဆုံးမရင်း နောက်တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ ဟက်တက်ကွဲနေတဲ့ အသည်းကို ကုသ ပေး မဲ့သူ ပေါ်လာခဲ့ပါ တယ်။  သူနာမည် မှာ နွယ် ပါလို့ နွယ် လို့ပဲ ဆိုပါစို့။ သူက ကျနော် စန္ဒာနဲ့ ရည်းစားလိုလို ဖြစ် နေကတည်းက ကျနော့်ကို ကြွေနေခဲ့တာဆိုပဲ။ ကုမ္ပဏီ မတူပေမဲ့ အလုပ်သဘာဝချင်း ဆက် စပ်လို့ စန္ဒာ ကို လည်း သိနေတယ်။ သူ စိတ်တိုရင် မကြာခဏ ခနဲ့တတ်တယ်။

နွယ် က ပိန်ပိန်ပါးပါး။ အသားက ညိုစိမ့်စိမ့်ရယ်။ ဆံပင်ကတော့ ခါးအထိရောက်တယ်။ အရပ်ခပ်ပုပု။ လှတဲ့ အထဲတော့ မပါ။ ရွက်ကြမ်းရေကျိုထက် နည်းနည်းလေးပဲ သာမယ်။ စန္ဒာနဲ့စာရင် နွယ့်မျက်နှာက plain ပဲ။ ပြင်ဆင်ချယ်သမှု ရှိပေမဲ့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ။ ( နှိုင်းယှဉ်ရရင် ခိုင်သင်းကြည် နဲ့ သူ့ သမီးမျက်နှာမျိုး။ သူ့သမီး လည်း လှပေမဲ့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲ။) နွယ်က စန္ဒာလို့ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်၊ အောက်ပါ အရည်အချင်း၊ အထက်ပါ အရည်အချင်းတွေတော့ မရှိလှ။

အထက်ရော အောက်ရော ခပ်ပြား ပြား ပဲ။ နွယ်ခြေစုံရပ်ပြီး မတ် တပ် ရပ်နေရင် သူ့ခြေသလုံး နှစ်ဘက်က မသိ မသာလေး အပြင်ဘက်ကို ကွေးထွက် နေတယ်။ ကာတွန်း စော မင်း ဝေရေးတဲ့ မိန်းကလေးပုံတွေလိုပဲ။ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို စိတ်ဝင်စား အောင် ပြော တတ်တယ်။ ခံယူချက် ရှိတယ်။ ရည်မှန်းချက်ရှိတယ်။ နွယ်က စိတ်ကူးယဉ်တာတွေ မရှိဘူး။ လက်တွေ့ကျကျစဉ်းစား တယ်။

ဆရာကြီး တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်က မိန်းကလေး အလှဖွဲ့ရာမှာ အသားညိုတဲ့ မိန်းကလေးဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အလှကို ဖွဲ့တာ အနုပညာမြောက်လှတယ်။ ရှေးကဗျာလင်္ကာ စာသားတွေရော၊ သူကိုယ်တိုင် တီထွင်ရေးဖွဲ့တဲ့ စကားလုံး တွေကြောင့်ရော အသားညိုတဲ့သူတွေ လှရင် အသားဖြူသူတွေ မမီဘူးလို့ တွေးမိတယ်။ ရှေ့က ချစ်မ၊ စန္ဒာ နှစ် ယောက်လုံး အသားဖြူကြတော့ မလှပေမဲ့ အသားအရေ ညိုညက်ညက်နဲ့ နွယ်ကိုအပြောင်းအလဲတစ်ခု အဖြစ် စိတ်ဝင်စား မိတာလည်း ပါမှာပဲ။

နွယ် က မိဘနဲ့ ညီငယ်တွေကို ထောက် ပံ့နေရတဲ့ ကျနော့် ဘဝကိုလည်း နားလည်တယ်။ သူ့ကိုတော့ ရင်ခုန် တာထက် သူ့ရဲ့နား လည်မှုကြောင့် ချစ်မိ တာက ပို တယ်လို့ ထင်တယ်။ သူနဲ့ အတူသွား၊ လာရတာ ပျော်ပြန် ရော။ သူက ပျော် အောင် လုပ်တာ များပါ တယ်။ IC ပွဲ တောင် အတူသွား ကြည့်လိုက်သေးတယ်။

ကာယကံမြောက် အချစ်နယ်ကျွံကြတဲ့ အကြောင်းကို ရောက်အောင် ခပ်တိုတို ပြောပါမယ်။

ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်နဲ့ နီးစပ်တဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ ရှိခဲ့တော့ နွယ်နဲ့ အနီးကပ်နေရတာတွေကို အရင်ကလောက် ရင်တထိတ်ထိတ်ခုန်ပြီး လှုပ်လှုပ်ရှားရှားတော့ မဖြစ်လှဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း ယောက်ျား လေးဆိုတော့ သိတယ် မလား။ လူပျို့လက်ဝက်မြီး ဆိုသလိုပဲ။ တစ်ရက် မိုးတွေ သည်းသည်းရွာလို့ တက်စီနဲ့ အိမ်ပြန်လိုက်ပို့၊ တက် စီ က  ဖြေး ဖြေးပဲ မောင်းလို့ရ၊ မသိမသာလေး နွယ့်ပုခုံးလေးတွေ ဖက်ရင်း ရင်သားတွေကို အုပ်ကိုင်မိတယ်။ 

သူ ကျနော့် ကို အရေးပေး၊ အလို လိုက် တာတွေ သိ ထားတော့ စိတ်ထဲမှာ နွယ်က ကန့်ကွက်မှာမဟုတ်ဘူးလို့သိနေတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက် ရဲ့ intuition ခေါ် မလားဘဲ။ နွယ့် ရင်သားတွေက လုံးလုံးကြွကြွမဟုတ်ဘဲ ခပ်မို့မို့ လေးရယ်။ A လောက်ပဲ ရှိမယ်။ နို့သီးလေး တွေကတော့ ခံတံချောင်းထိပ်က ခဲဖျက်ထက် နည်းနည်းလေးပဲ ကြီး မယ် ထင်တယ်။

နောက်တော့ ကျနော်နေတဲ့ တိုက်ခန်းရယ်၊ ဟိုတယ် မှာ ၂ ခါ တွေ့ဖြစ်တယ်။ အေးအေးဆေးဆေး နားလို့ ရအောင် အိမ်လိုက်ခဲ့၊ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ဆိုပြီး ခေါ်တော့ လိုက်လာတယ်။ ချက်ပြုတ်စားကြ၊ နမ်း၊ ပွတ် သပ်တာ လောက်ပါပဲ။ တောင်ဘက်အရပ်က ခြုံပုတ်လေးဆီလည်း အလည်သွားလို့ ရနေပြီ။ အမွေး သိပ်မရှိလှ။  ဒုတိယ အကြိမ်မသွားခင် တစ်ခုခု ဝယ်လိုက်ဦးမယ်နော်ဆိုပြီး ကွန်ဒုံးဝယ်လိုက်တယ်။ နွယ်မြင်တယ်။ ဘာမှ မပြော ဘူး။ နွယ်ကိုတော့ ယူဖြစ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ။ နွယ်နဲ့ ၂ ခါ ရေအတူချိုးတယ်။ 

သူက ရှင်နဲ့ ရရင် တော့ အအေးပတ်ပြီး ဖျားမှာပဲ တဲ့။ ပထမထိုးသွင်းမှုမှာ အတော်နာကျင်ပုံရတယ်။ သွေးစ တော့ မတွေ့ရ။ စပ် ဖျဉ်း ဖျဉ်း ဖြစ်နေတယ်လို့ ပြောတယ်။ ပထမဆုံးအကြိမ်မှာ သူရော၊ ကိုယ်ရော ကျေနပ်မှု သိပ်မရပါ ။ 

ဒါပေမဲ့ ငါ့ ကြောင့် နွယ် defloration ဖြစ်သွားပြီ  ဆိုပြီး သူ နာကျင်နေမလား ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့အတူ ထူးထူးခြားခြား တစ် မျိုးလေးတော့ ကျေနပ်နေသလို၊ ဂုဏ်ယူနေသလို ခံစားရတယ်။ ယောက်ျား တစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တစိတ်ပဲ။ နောက် တစ်ခါတော့ ဟိုတယ်ခန်းတစ်ခုမှာ။ အဲဒီထဲမှာ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ရှိတယ်။ ကုန်းပေးနေတဲ့ နွယ့်ကို နောက်ကနေ လုပ်ရင်း သူ့ကို ဒူးထောက်ပုံစံဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှန်လိုက်တယ်။ 

ကိုယ်က သူ့နောက် မှာ ဒူးထောက်လို့ ၊ ညီ လေးကတော့ နွယ့်ညီမလေးထဲကို ထိပ်ဖျားလောက်ပဲ ဝင်မယ်ထင်တယ်။ သူ့ကျောပြင်နဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်က ကပ်နေတယ်။ သူ့ချိုင်းကြားကနေ ရင်သားနှစ်ဘက်ကို ဆုပ်လိုက်တယ်။ သူနဲ့ ကျနော် နှစ် ယောက်စလုံးရဲ့ ပုံရိပ် ကို ရှေ့ကမှန်မှာ မြင်ရတာ သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားကျေနပ်ဖို့ ကောင်းတာ မှတ်မိနေတယ်။ သူလည်း ကြိုက်တယ်တဲ့။ သူလည်း သူ့ လုံးတီးပုံကို ခုမှ မှန်ထဲမှာ မြင်ဖူးပြီး ရင်ခုန်နေတယ်။ အဲဒီအတွေ့အကြုံက မမေ့နိုင်စရာပဲ။

ခန္ဓာကိုယ်ချင်းရင်းနှီးပြီး သွားတော့ နှစ်ယောက်သား ပိုပြီး နားလည်မှု ရသွားသလို ခံစားရတယ်။ ပိုပြီး တစ် သားတည်းဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားတွေလည်း ရလာတယ်။ နှစ်ယောက်တစ်အိပ်မက် ရည်မှန်း ချက်တွေ လည်း ပြတ်သားလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကံကြမ္မာ ဖြစ်လာပုံက လူကြီးပိုင်းတွေ အလုပ်ထွက်ကြပြီး ကုမ္ပဏီက ခပ်ယိုင်ယိုင် ဖြစ်လာတယ်။ ပရောဂျက်တွေလည်း မသေချာမရေရာ ဖြစ်လာတယ်။ 

သူ့အိမ်က ကျ နော် နဲ့ တွဲနေတာ သိပေမဲ့ ဘာမှ မကန့်ကွက်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း နွယ်က နေ့တိုင်း အိမ်လိုက်မပို့နဲ့ တော့ နော် လို့ ပြောတော့ ပြဿနာ ရှိတာကို ရိပ်မိလာတယ်။ တိုတိုပြောရရင် နောက်ဆုံး အဆက်ဖြတ်ရမလို ဖြစ် လာ တယ်။ နွယ်ကအစပိုင်းတော့ကြိုးစားပုံပဲ။ ဒါပေမဲ့အနာဂတ်မသေချာတဲ့ကျနော့်လိုကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းတစ် ယောက် ရဲ့ အနာဂတ်ကို သူ့အစ်မတွေက သဘောကျပုံမရဘူး။ 

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက် မှာ နွယ်က သူ့ဘက်က အခြေ အနေ တွေ ကို ရှင်းပြပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြော ပြီး လမ်းခွဲကြဖို့ ပြောတယ်။ သူနဲ့ သက်တူရွယ်တူ ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင် လူငယ် တစ် ယောက်ရဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံ လိုက် ပြီတဲ့။ ကျနော် အံ့ဩမိတယ်။ သူနဲ့ ကျနော် အရင်းနှီးဆုံးဖြစ် ခဲ့ကြ ပြီနော်။  နွယ်က လက်တွေ့ကျကျ ဆုံးဖြတ်သွားတာပဲ လို့ ယူဆမိတယ်။ နွယ့်ကို ကျနော်က စ ချစ်ခဲ့ တာ မဟုတ် ပေမဲ့ အဲဒီအချိန်မှာ တော်တော်လေး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ 

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မညှာ တမ်း ပြန်မေးကြည့်တော့ နွယ့်ကို ချစ်တဲ့အချစ်က စန္ဒာတုန်းကလောက် လှိုက်လှိုက် လှဲလှဲ မဟုတ် လှဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို သူတို့တွေ မလိုချင်ကြပါလား ဆိုပြီး ငြင်းပယ်မှု ခံရသူ တစ်ယောက်ရဲ့ တုန်လှုပ်မှုကြောင့် ပါ။ ယောက်ျား တစ် ယောက်ရဲ့ မာနကို ထိသွားလို့ပါ။ ဖြစ်ရပ်မှန်၊ အရှိတရားဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်အခြေအနေကို လက်မခံချင်ဘဲ လက်ခံလိုက်ရလို့ပါ။ နွယ်နဲ့ ကျတော့ အသည်းကွဲတယ်ဆိုတာထက် မခံချင် စိတ်က ပိုများ တယ်။ ငြိမ်မနေ နိုင်လို့၊ ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်လို့ ရက်အတော်ကြာ အားကစား ကွင်း ကြီးထဲ ပတ်ပြေး၊ အလေးတွေ မ လုပ်နေခဲ့ရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပြည်တွင်းမှာတော့ မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ရရာနေရာက ပိုက်ဆံချေး၊ စင်ကာပူထွက်၊ အလုပ်ရ၊ ဇနီးလောင်းနဲ့တွေ့၊ လက်ထပ်။ အခု ကလေးတစ်ယောက်ရ၊ ဒါပါပဲ။

ပြီးပါပြီ။

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အထဲရောက်တော့ ဆရာမကြီးက အိပ်ယာကို စပယ်ရှယ် ခင်းထားတာဗျား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သိမ်းထားတဲ့ အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ မသိဘူး၊ ပရုပ်နံ့တောင် ရတယ်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေ ပါအသစ်၊ ကျနော်တောင် စိုးရိမ်သွားတယ်။မမက အကြံနဲ့သူ့ကို ခေါ်လာတယ် ထင်သွားမှာကိုပေါ့၊ တကယ်တော့ တကယ်ပေမဲ့ ရိပ်မိသွားတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ မမက ဘာမှမပြောတော့ တော်သေးတာပေါ့။ 

အထဲရောက်တော့ ကျနော်က အခန်းတံခါး လှမ်းပိတ်တယ်၊ တော်သေးတယ် ဂလန့်ချလို့ ရလို့၊ မမက ဘာလို့ ပိတ်တာလဲတဲ့၊ တော်ကြာ ဆရာမကြီး လာကြည့်ရင် ရှက်စရာကြီးလို့၊ မမကိုဆွဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ဝုန်းကနဲ လှဲချ၊ ပြီးမှ ဟန်မပျက် ကျနော်လဲ ပျင်းကြောတွေ ဘာတွေ ဆန့်လို့ အား . . ခုမှ အညောင်းပြေသွားတယ်ပေါ့။

အော် မမ ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ ၃ နာရီလောက်မှ ပြန်လေ နော် အလာသလပ ပြောတော့ မမကလဲ အင်း ပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြော ပြောရင်း မမနား တိုးပြီး ဖက်မယ်လုပ်တော့ မမက ဟန်နဲ့ပန်နဲ့ သေနတ် ထုတ်ပြတယ်၊ မမကလဲ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။

ဒီလိုလေ မမက ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်အိပ်၊ ကျနော်က မမကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ဆိုပြီး မမ ခေါင်းအောက် ကျနော့် လက်တဖက် အတင်းထိုးလို့ တဖက်က လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ နဲ့ နဖူးချင်းတိုက်လို့ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ပွတ်လိုက်တော့ မမ ဟင်း ဆိုပြီး သေနပ်ကို ပြန်သိမ်းတယ်။

ဘယ်ရမလဲ အဲဒီမှာ တဆင့်ပြီး တဆင့်ပေါ့၊ ပြီးတော့ ခြေတဖက်က မမကို ခွ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းက ပူး၊ ၂ ယောက်သား အရှိန်တဖြေးဖြေးတက်လာတော့ လက်က နောက်ကြောကို ပွတ်ပေးရင်း နှိပ်သီးတွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပြုတ်ပေါ့၊ မမကလဲ ဟင်အင်း ဟင်အင်း နဲ့ တဖြေးဖြေး အင်း အင်း ဖြစ်လာတာ။ကျနော်ဆိုးချက်ကလဲ အံ့ပါ့၊ မမကိုယ်ပေါ် တက်ခွပြီးတော့ကို နမ်းတာ နေရာအနှံ့၊ အင်္ကျီလဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မမ အပေါ်ပိုင်းဆို ဟင်းလင်း၊ မမလဲ ဖီးတက်တာ ကမ်းကုန်ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး ပြောတဲ့ ဘာဂျာ အဆင့်ကို မရောက်ပါဘူး။

တက်ခွပြီး နမ်းတုန်းက စဉ်းစားမိသေးတယ်၊ နမ်းရင်း နမ်းရင်း အောက်ကို တိုက်ရိုက်ဆင်းသွားဘို့၊ ဒါပေမဲ့ လူက ဘိုက်လောက်မှာဘဲ ဂိတ်ဆုံးသွားတာ၊ မမလဲ လွန့်လွန့်လူးနေပြီ၊ လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တော့ ရွှဲနစ်နေတာ၊ မမက အမွေးတော့ ထူတယ်၊ ရွဲတာမှ အဲဒီ အမွေး ထူထူကြီးကို ပါရွဲနေတာ၊ ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။

ထမီကို ဆွဲချ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်းထ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်၊ လုံချည်ကအစကတည်းက ကျွတ်ပြီးသား၊ တန်းပေါ်က ရာဂျာကို ယူလို့ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်ပြီး မမ ပေါင်ကြား ထိုင်ချတာဘဲ၊ မမက လှုပ်ကို မလှုပ်တော့တာ၊ ကျနော်ပြုသမျှ နုနေတော့တာ။

အဲဒီမှာ မမအတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်၊ ပေါင် ၂ ချောင်းကို သေချာထောင်ကိုင်လို့ တဖြေးဖြေး နှစ်လိုက်တာ၊ မနှစ်ခင် မမဟာကို သေချာ ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ အမွေးတွေက တော်တော်ထူတာ၊ တခုလုံးကို နက်မှောင်နေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ အရည်တွေက ရွဲလို့၊ ပြောရင် ဖေါက်ပြန်တယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ်။

မလျှာရှည်ဟာလေးကမှ ကြည့်လို့လှသေးတယ်၊ လှလှ မလှလှ အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဒါက ဒါဘဲ မဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ရာဂျာ အုပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကောင် နီနီကြီးကို အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး ထိုးလိုက်တာပေါ့၊ တထစ်ထစ်နဲ့ကို ဝင်သွားတာ၊ မမက အတင်းလဲ မအော်ဘူး။

မသိမသာ တိုးတိုးလေး ဘဲ ငြီးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လဲ မဆော်ပါဘူး၊ အဆုံးထိဝင်ပြီး မှ မမကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ဖင်လေးဘဲ မြှောက်ချီ ကြွချီ လုပ်တာ၊ တကယ့်ဖြေးဖြေးလေး၊ အဆုံးထိတောင် ပြန်မထုတ်ပါဘူး၊ ကပ်ညှောင့်လေးဘဲ ညှောင့်တာ၊ တော်တော်ကြာတယ်ဗျ။ မမလဲ ကျနော့် လည်ပင်းကို အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ အသက်ရှုတောင် ကြပ်တယ်၊ မမလဲ ပီးမှာပေါ့၊ ညှောင့်တာ တော်တော်ကြာတဲ့ဟာ၊ ဒါကြောင့်လဲ အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ။ 

မမ ဘယ်လောက်ဘဲပီးပီး၊ ဘယ်နှစ်ခါဘဲ ပီးပီး တကယ်ပီးတာကတော့ ကျနော် ပီးမှဗျ၊ နောက်ဆုံး ကျနော့် ဆီက တထုတ်ထုတ်နဲ့ အကုန် ထုတ်လိုက်မှလှုတ်နေတဲ့ ဖင်က ငြိမ်သွားတာ၊ ကျနော် ငြိမ်တော့ မမလဲ ငြိမ်သွားရော။

တော်တော်ကြာ မမပေါ်မှာ ကျနော် ငြိမ်နေသေးတယ်၊ မမကမလှုတ်တာနဲ့ ကျနော် ထပြီး ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းရတာ၊ မမက အရည်တော်တော်ရွှမ်းတာ၊ ဆရာမကြီး အသစ်ခင်းထားတဲ့ ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းမှာ အကွက်လိုက်ကြီးကို ရွှဲလို့။ဒါ သူ့ဆီကချည်းသက်သက် ကျနော့် ဟာတွေက အိပ်လေးထဲမှာ၊ သွေးတွေ ဘာတွေတော့ မတွေ့ဘူး၊ ပေလဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဆရာမကြီးက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒိုဘီတွေ ဘာတွေ ပေးပြီး လျှော်ခိုင်းလဲ ရတာဘဲ။

ဒါနဲ့ မမကို အသင့်တွေ့တဲ့ စောင်နဲ့ လှမ်းခြုံပေးပြီး ကျနော့်လဲ ကိုယ့် အထုတ်လေး ကိုယ်ကိုင်လို့ လုံချည်ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းတံခါး အသာဖွင့်ထွက်လို့ အိမ်သာထဲ သွားပြစ်တာပေါ့၊ ရေတွေဘာတွေ တောင်ဆေးလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ အသာကလေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မမက မှောက်ရက် ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်လို့။

အသာလေး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး မမကို နောက်ကြောကနေ ဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မမက မထူးဘူး၊ လှုတ်လဲ မလှုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကျနော့်ဘက်လှမ်းဆွဲတော့ ပျော့ပျော့လေးဘဲ ပက်လက်လန်လဲလာတယ်။

စောင်က အပေါ်ပိုင်း လွတ်သွားတော့ ရင် ၂ မွှာက ထင်းကနဲပေါ့၊ မမရင်သားက တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိဘူးဗျ၊ ခပ်ပျော့ပျော့၊ အအိုတွေလို ပျော့နေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုလေ ဟီး ဟီး မနှိုင်းကောင်း နှိုင်းကောင်း ကျနော်တွေ့ဘူးတဲ့ ဖာသည်မတွေလို ပျော့ရွဲကြီး မဟုတ်တာကို ပြောတာ။

ပက်လက် အိပ်တာချင်းတူတူ မလျှာရှည်လေးက တင်းပြီး ဖေါင်းနေတာ၊ မမက အိဖေါင်းလေး၊ ဖေါင်းတော့ဖေါင်းတယ် ပြီးတော့ နဲနဲလေးလဲ အိကျတယ်ပေါ့ဗျာ၊ နို့သီးခေါင်းကတော့ အပျိုစတိုင် ပါဘဲ၊ ခေါင်းကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခေါင်းသေးလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။

သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ညိုတိုတိုလေးပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော်က သူ့ကို ကိုယ်တခြမ်းက အပေါ်ကတက်ဖိသလို၊ တကယ်တော့ တကယ်ဖိတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော့်တထောင်နဲ့ ဘေး ကိုထောက်ထားတော့ လူချင်းက ထိရုံပေ့ါ၊ အဲလို အပေါ်ပိုင်း ရင်ချင်းကပ်လို့ ကျနော့် အောက်ပိုင်းကတော့ မမဘေးမှာပေါ့။

ပြီးတော့ သူ့ ဆံပင် နက်နက်ရှည်ရှည် ကြီးတွေ တချို့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတာ အသာလေး သပ်ပေးရင်း တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိတာပေါ့၊ ကိုယ့်ချစ်သူ မျက်နှာက ခုမှ အရမ်းလှနေတာ၊ ဒါတောင် မမ မျက်နှာက နွမ်းနွမ်းလေး၊ မောလို့လား၊ ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘူး။

အိပ်ပျော်နေသလား ဆိုတော့ လဲ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကြည့်ရတာ မှိန်းနေတာ၊ လူက လုံးဝကြီး အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အသိစိတ်ကတော့ ရှိနေတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ နဖူးလေး၊ ပါးလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းရင်း မမ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း နှိုးတာပေါ့၊ အဲဒီမှာဗျာ ပြောရရင် ခင်ဗျားတို့ ယုံချင်မှ ယုံမယ်။စောစောကလို ထပ်လုပ်ချင်စိတ် မပေါ်လာဘူးဗျ၊ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အသားချင်း ကပ်နေတာတောင် စိတ်ကထပ်မဖြစ်ဘူး။ စိတ်ကုန်သွားတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ချစ်တဲ့ စိတ်ဘဲရှိတာ၊ ဟိုဟာ ထပ်လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်မဖြစ်ဘူး။

တော်တော်ကြာတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ခန ခန တော့ မနှိုးပါဘူး။ သူ့နာမည် မခေါ်ဘူးပြောတာ၊ သူ အနားယူပစေပေါ့၊ လက်က စောစောက သပ်ပြီးသား ဆံပင်ကိုဘဲ ပြန်သပ်လိုက်၊ နားသယ်စပ်ကလေး ကဆံပင်ကို နားနောက်သတ်ပေးလိုက်၊ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိနမ်းလိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက် နဖူးနမ်းလိုက်ပေါ့။ဖွဖွလေးတွေပါ၊ မမ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ချစ်နေတာ၊ အဲဒါမှ တကယ့်အချစ်ဗျ၊ အဲဒီအရသာက အချစ်မရှိရင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မရနိုင်တာ။တော်တော်လေးကြာမှ မမက မျက်လုံးက မသိမသာလေး ပွင့်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ မမကို ပြုံးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်၊ ပြောဖြစ်မယ်လို့ ဘယ်လို့မှ မရည်ရွယ်ထားတဲ့ စကား၊ ရင်ထဲက သူ့အလိုလိုကို ထွက်လာတာ

“မမ . . . ကျနော်တို့ လက်ထပ်ကြမယ်နော် မမ”

ပထမ ကျနော်ပြောတာ မမ မကြားတာလား ဘာလား တော့မသိဘူး၊ ပြန်မပြောဘူး၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူ့ အသိစိတ်တွေ သူပြန်စုနေသလိုဘဲ၊ ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးကလဲ မှိန်နေရာက အရောင်ပြန်တောက်လာတယ်။

 အဲဒီလို အသိစိတ် အပြည့် ပြန်ရလာအောင် ခနစောင့်ပြီးမှ ကျနော် စောစောက စကားကို ပြန်ပြောတယ်။

“မမ လက်ထပ်ကြမယ်နော်”

“အာ ကိုဇော် မကောင်းဘူး၊ မမကို အနိုင်ကျင့်တယ်”

“မဟုတ်ဘူး မမ၊ မဟုတ်ဘူး၊ မမကို ကျနော်ချစ်တယ်၊ ကျနော် လက်ထပ်မယ်”

“ဘာမဟုတ်ဘူးလဲ၊ ကိုဇော် ကတိလဲ မတည်ဘူး၊ ဒါ မမကို တမင်လုပ်တာ”

အဲဒီမှာဗျာ၊ မမက သူ့ကို တမင်လုပ်တာထင်တာ၊ ကျနော်ကလဲ ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ တမင်မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ တကယ်တမ်း အမှန်ပြောရရင် တကယ်တမ်း ရည်ရွယ်ပေမဲ့ မမက အတင်းငြင်းရင် ကျနော် မလုပ်ပါဘူး၊ အမှားကတော့ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းပြီး ဖြစ်သွားတော့။

ကျနော့်ကို အထင်လွဲသွားတာ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြိး ပြောလို့ ခေါ်လဲ ရမှမရတာ၊ ခုဟာက အပေါ်မှာ ကျနော်ရေးခဲ့သလိုပေါ့၊ ဘယ်လိုဘဲပြောခဲ့ပြောခဲ့ပေါ့၊ မမကလဲ ဒီလောက်ကြီး မငြင်းဘူး ဆိုတော့ ကျနော်လဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ခုမှ သူက တမင်လုပ်တာ ဆိုပြီး စွပ်စွဲတော့ ကျနော်က ဘယ်လို ငြင်းမလဲ။

ကျနော့်လုပ်ရပ်က ဟိုစကားလို မပြေးသော်လဲ ကန်ရာကရှိနေပြီလေ။ အဲဒီမှာ နဲနဲ အခြေအတင် ဖြစ်တာပေါ့၊ ကျနော် က လက်ထပ်မယ်စွပ်ပြော၊ မမကလဲ ကျနော့်ကို အနိုင်ကျင့်တယ် ဘာညာ စကားက ၂ လမ်းသွား ဖြစ်နေတာ၊ အကြောင်းတခုတည်းကို မဦးတည်ဘူး။ကျနော် ပြောတဲ့ လက်ထပ်မယ် ဆိုတာလဲ မမက ဘာမှမပြောဘူး၊ အင်း လဲမပြော မအင်း လဲ မပြော၊ ကျနော်ကလဲ ရှင်းပြတာပေါ့၊ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ဖြစ်သွားပြီဗျာ၊ ကျနော်ဘဲ လွန်တယ်ထား၊ ကျနော် ယူမယ်ဗျာ။

လက်ထပ်မယ်ဗျာ၊ ကိစ္စက ပြီးပြီပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ အဲဒါကို ဘာလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ဘဲ ပြောပြောနေလဲ မသိဘူးဗျ။ မမ ကို ကျနော် နားမလည်တာ။အဲဒီမှာ ၂ ယောက်သား တိုးတိုးတိုးတိုး နဲ့ ရန်ဖြစ်နေတာ၊ အဲ ရန်ဖြစ်နေတာလား အကျိပ်အနယ် ဆွေးနွေးတာလား တခုခုပေါ့၊ အဲလို အခြေအတင်သာဖြစ်နေတာ မမက ငိုတော့ မငိုဘူးဗျ၊ မျက်နှာက ခပ်တင်းတင်း၊ ဆက်တိုက်ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော်က ဆက်မပြောရင် မမလဲ ရပ်သွားတယ်။

နောက် တခုခုကို ပြောရင် အဲဒီလမ်းကြောင်းဘဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်၊ အဲလိုမျိုး၊ မမက အင်္ကျီလဲ ထ မဝတ်ဘူး၊ စောင်နဲ့တော့ သူ့ကိုသူ လုံအောင် ဖုံးလိုက်တယ်၊ ကျနော့် အဖက်လဲ မခံတော့ဘူး။ကျနော်ထိဘို့ ကြိုးစားရင်လဲ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ ရိုက်ထုတ်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ မမ ပြန်ချိန်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော်က မထူးဘူး။

မမကို မပြန်နဲ့တော့ ခိုးရာလိုက်တဲ့သဘောပေါ့ ပြောပေမဲ့ မမက ပြန်မယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အတင်း အခန်းထဲကထွက်ခိုင်းတယ်၊ သူအဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ဘို့၊ ကျနော်လဲ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ပြီး ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အပြင်မှာ ဆရာမကြီးကို မမစိတ်ဆိုးနေတယ် ပြောတော့ ဆရာမကြီးက ပြုံးတယ်၊ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ နောက်စိတ်ပြေသွားမယ်၊ မပူနဲ့ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဆိုက်ကားနဲ့ဘဲ အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးဘို့ ပြောရတယ်။ဆိုက်ကားခတွေ ဘာတွေလဲ ဆရာမကြီးကိုပေးပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ ကူညီတယ်၊ မမ ကိုလိုက်ပို့ပြီး သူ့ခလေးကိုပါ တခါတည်း ကျောင်းက ဝင်ကြိုခဲ့မယ်ပေါ့၊ ကျနော့်ကို ပြန်တော့ပေါ့၊ အချိန်က ကပ်နေပြီ၊ အဲဒါနဲ့ တံခါးဝကနေ မမကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမက အထဲက တံခါးမှ မဖွင့်ပေးတာ။

ဆရာမကြီး မမကို လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း၊ ကျနော် မမနဲ့ လက်ထပ်ဘို့ အိမ်ကိုပြောမယ့်အကြောင်း၊ ခု ဆရာမကြီးကလဲ ခလေးကျောင်းကြိုရမှာမို့ ကျနော် ပြန်တော့မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ရှိသမျှ အကြောင်းတွေ အကုန်လှမ်းပြောပေမဲ့ မမက အထဲက ကျနော့်ကို တခွန်းမှ ပြန်မပြောဘူးဗျ။စိတ်ကောက် မပြေသေးတဲ့ သဘော၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ပြန်ခဲ့တယ်၊ ဆရာမကြီးကို တော့သေချာမှာခဲ့တာပေါ့၊ မမကို နားလည်အောင် ချော့ပေးဘို့။

နောက်တနေ့ ဆရာမကြီးဆီ ပြန်ရောက်တယ်၊ အခြေအနေမေးဘို့၊ ပုံမှန်နေ့ဆို ကျနော်က အိပ်ရာထတာက ၁၀ နာရီလောက်၊ ညဘက်ဆို ဘော်ဒါတွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုပေမဲ့ ကုလားစာ၊ ဆိတ်သားခါးပတ်၊ ပန်းသေးခေါက်ဆွဲ ဒါမျိုးတွေလဲ အစုံရောင်းတာ လမ်းဘေးဖွင့်တဲ့ဆိုင်၊ ညဘက်ဘဲ ဖွင့်တာ၊ ထိုင်နေကျ၊ အဲဒီမှာ ဟိုဟာချ၊ လေပစ်၊ ဒါနဲ့ဘဲ ည ၁၂ နာရီ ၁ နာရီ အမြဲတမ်းထိုးတယ်။

ဒါနဲ့ ထတာနောက်ကျတာပေါ့၊ မနက်ဆို အိမ်မှာကတော့ အမြဲ လက်ဖက်ရည်ဖျော်ပါတယ်၊ ကျနော့် အတွက် အိပ်ယာထရင် လက်ဖက်ရည် တခွက်တော့ ကျန်ပါတယ်၊ အေးတော့ အေးနေပြီပေါ့၊ အဲဒါ ကောက်မော့၊ ပြီးမှ အပြင်ထွက်ပြီး ကြိုက်တာ ဝယ်စားပေါ့၊ မုန့်ဟင်းခါး ဖြစ်ဖြစ် အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲဖြစ်ဖြစ် တခုခုပေါ့။

စားရင်း လက်ဖက်ရည်လဲ ထပ်သောက်ပေါ့၊ အဲဒီမှာ တခါတည်း မောနင်းပက်က ပါလာတာ၊ အဲလို။ တခုခု စလှုပ်ရှားဘို့က အချိန်ကတော်တော်ယူရတာ၊ နိုးတာနဲ့ ဖုတ်ဖက်ခါ ကောက်ထွက်လာလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲ မနေ့ကလို စပါယ်ရှယ် နေ့မျိုးကတော့ တမျိုးပေါ့၊ ချဲဖွင့်တဲ့ နေ့တွေ ဆိုလဲ အဲလိုဘဲ စောစောစရတာ၊ ကျန်တဲ့ နေ့ကတော့ အေးဆေး။

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးမှ ဆရာမကြီးဆီလာတာဆိုတော့ ၁၂ နာရီလောက် ထိုးရောပေါ့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာတောင် စားပြီးပြီ၊ မနေ့ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေကို ထမင်းနဲ့ လူးပြီး အကုန်စားလိုက်တာတဲ့၊ မနေ့ညကလဲ သူ အိပ်လို့ ကောင်းလိုက်တာတဲ့၊ ဆင် တကောင်လုံး ဖင်ထဲဝင်သွားတာတောင် မနိုးဘူးဆိုဘဲ။

အဲလို ပေါက်ကရပြောတာ။ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးကို အခြေအနေ မေးတော့ မမ ကိုလိုက်မပို့ရဘူးတဲ့ဗျား၊ သူ့ဖာသာ သူပြန်တာတဲ့၊ သူ ဆိုက်ကားတော့ ခေါ်ပေးလိုက်ပါတယ်တဲ့၊ သူ့ကိုလဲ ဘာမှ မပြောဘူးတဲ့၊ စိတ်မပူဘို့၊ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တယ်ပေါ့၊ ဘာညာပေါ့၊ ဒီလိုဘဲ။ပြောရင်း ကျနော် အတင်းမလုပ်ပါဘူးဗျာ ဆိုပြီး သူ့ကို ပြောတော့ အင်း သူသိတယ်တဲ့။ ဘယ်လို သိလဲဆိုတော့ သူက ရီပြီး သူချောင်းကြည့်နေတယ်တဲ့ဗျား၊ သေရော၊ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းက နှာဘက် နွယ်သွားတာ၊ နွယ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ပတ်သွားတာ။

ဆရာမကြီးလဲ နဲနဲရစ်နေပြီဗျ၊ ရှိသမျှ အနှစ်တွေ အကုန် နယ်စားလိုက်တာနဲ့တူတယ်၊ ဟီး ဟီး ဟား ဟား စလာပြီ၊ ကျနော်လဲ မရှက်နိုင်တော့ဘူး၊ သူက စလာတော့ စမြုံ့ပြန်တာပေါ့၊ ဘယ်ကတည်းက စချောင်းတာလဲပေါ့၊ သူစချောင်းတော့ ကျနော့်က မမပေါ်မှာ ခွပြီး ကုန်းနမ်းနေတာ ဆိုဘဲ။

သူချောင်းတဲ့ အပေါက်ကိုတောင် ပြလို့ ကျနော်ကြည့်လိုက်တော့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းဗျာ၊ နောက်ဖေးကဘဲ ချောင်းတာ၊ အိပ်ယာကို ဘေးတိုက်၊ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဗျူးတောင် သူ့လောက်မကောင်းဘူးပြောလို့ရတယ်၊ သူကြည့်တော့ မမက အပေါ်ပိုင်းတောင် ကျွတ်နေပြီတဲ့။

အဲဒီမှာ သူကလဲ ဆရာမကြီးဆိုတော့ ကျနော့် လုပ်ပေါက် မဟုတ်တာတွေ ပြောတာပေါ့၊ ဖီလင် မရှိဘူးတဲ့၊ ကမူးရှုးထိုး ဖြစ်နေတဲ့သဘော၊ သူက ဟန်နဲ့ ပန်နဲ့ လုပ်ပြတော့ ကျနော်လဲ စိတ်ထလာရော၊ ခါတိုင်း နောက်သလိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒီကြားထဲ သူဝတ်ထားတာက တော်တော်နွမ်းနေတဲ့ အိမ်နေရင်း ရှေ့ကွဲ အင်္ကျီနဲ့ ထမီဗျာ၊ သူ့ပစ္စည်းကို အရှိကို အရှိအတိုင်းလိုဖြစ်နေတာ။အသားနဲ့ တထပ်တည်း၊ အဲဒီမှာ ပွင့်ကုန်ကြတာ၊ သူလဲ ဘုနေလို့လား၊ အရှိန်ရနေလို့လား၊ ဘယ်လို ဘယ်လို ကပ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ မီးဖိုခန်းထဲမှာ၊ ကျနော် သတိထားမိတော့ နံရံကို မှီထားတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ကျနော်က ထိုင်။

သူက ကျနော့်အပေါ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ကို ခွပြီးထိုင်၊ ကျနော့်က သူ့ကို ဖက်ထားတာ၊ လက်တွေက သူ့အင်္ကျီအောက်မှာ၊ သူလက်က ကျနော့် နား၂ ဖက်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နောက်စေ့ကို ဆွဲပြီး လှမ်းဖိလိုက်။ကျနော့်မျက်နှာက သူ့ လည်ပင်းတို့ ရင်ညွန့်တို့ ဆီမှာ၊ နှုတ်ခမ်းတွေဘာတွေလဲ စုတ်ပေါ့၊ လျှာချင်းကို ပလူးနေတာ၊ သူလဲ ကော့ကော့ပြီးတော့ ပေးတာ၊ တော်တော်ထန်တဲ့ အပြုအမူ၊ တခါမှ မကြုံဘူးဖူး။

တမောဗျာ၊ အဲဒီ ခုံ မှာ ၂ ယောက်သား၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ လှုတ်ရှားတာ၊ ပြီးမှ ရပ်ပြီး အခန်းထဲသွားတာ၊ တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုဘူး၊ အပီဘဲ၊ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ အဝတ်တွေ ကျွတ်တာ၊ ဖြုတ်ကနဲဘဲ၊ ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတောင် မဝတ်ထားဘူး။ ဘရာစီယာတော့ရှိတယ်၊ ချိတ်တောင်မဖြုတ်ဘူး၊ စွပ်ကနဲ စွပ်ကျယ်ချွတ်သလို ဆွဲချွတ်လိုက်တာ၊ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း နောက်ပြန်ဖင်တွန်းရွှေ့တက်သွားတာ၊ သူ့ပေါင်ကြားထဲကဟာက ပြောင်သလင်းခါနေတာဘဲ။

ခလေး ငယ်ငယ်လေး အတိုင်းဗျာ၊ နို့အုံကနဲနဲတော့ တွဲပေမဲ့ လုံးတော့လုံးတုန်း၊ ကြီးပေမဲ့ ရွဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အသားကဖြူတော့ တော်တော်လှတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ချွတ်တာပေါ့၊ သူက ကုတင်ပေါ်တောင် ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူ့နောက်က အမှီ လေးဘက်ထောက်ပြီး သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်တက်လိုက်တာပေါ့။

သူ့ကိုယ်ပေါ် တဝက်လောက်လဲ ခွမိရော သူက ကျနော့်ကို တွန်းပြီး လှဲချတော့ ပက်လက်ဖြစ်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်မှောက်ချပြီး ကျနော့်ကောင်ကို ဆွဲကိုင်တာ၊ သူ့ နို့အုံက ကျနော့် ပေါင်နဲ့ ကပ်ရက်ပေါ့။ဆရာမကြီးနဲ့ ကျမှ ကျနော် အခံကြီးသက်သက်ဗျာ၊ သူ့လုပ်ကွက်က ဖာမတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး၊ သူက ထန်နေတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ ကျနော်လဲ အားလုံးကို မေ့နေတာ၊ သူ့ကနေတဲ့ဇတ်ကို အလျှင်မီအောင် မနဲလိုက်ကရတယ်။

လီးစုတ်တော့ ခံဘူးတာပေါ့ဗျာ၊ ဖာမတွေစုတ်ပေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး စုတ်တာကို ဘယ်သူမှ မမှီဘူး၊ ထိပ်က ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်ပြီး လူက တုန်တုန်သွားတာ၊ ပီးလား ဆိုတော့ မပီးဘူးဗျ၊ ဖီးက အိုဗာကြီးဖြစ်သွားလား တော့မသိဘူး၊ မခံနိုင်ဘူးဗျ၊ လူကို ရှုံ့မဲ့နေတာ။

ဆရာမကြီးက စုတ်ရင်း ကျနော့် မျက်နှာကို မော့မော့ကြည့်တာ၊ ပြီးတော့ သူ မဖိထားတဲ့ ဟိုဘက်ပေါင်ကို တွန်းကားပြီး လက်က ကမြင်းသေးတာ၊ ပေါင်ကိုလဲ ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်၊ ဥကိုလဲ ကိုင်၊ ကိုင်ချက်ကလှတယ်၊ တချက်တချက်အောက်အောက်သွားတာလေး ခံလို့ကောင်းတာ၊ အရမ်းကြီး နာအောင်သူမလုပ်ဘူး။

သူမို့ ချက်ကောင်းတွေ အကုန်သိတယ်၊ သူ့နို့ဖိထားတဲ့ ဘက်ကလဲ လူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နို့နဲ့ ပေါင်ကို လာပွတ်နေသေးတယ်၊ စုတ်တာတောင် လက်နဲ့ထိမ်းမစုတ်ဘူးဗျာ၊ ပါးစပ်နဲ့ဘဲတချောင်းလုံးကို ထိမ်းထားတာ၊ လက်က တချက်တချက်မှ ကိုင်တာ။

ကိုင်ရင်ထူးခြားပြီ၊ တင်းတင်းဆုတ်လို့ အောက်ပိုင်းလေးကိုဘဲ ဂွင်းထုသလို ဆက်တိုက် ထုပေးတာ၊ အဲလိုမျိုးတွေ၊ ကျွမ်းချက်ကတော့ ခုခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင် ၁၀ အတိဘဲ။ လူက ပက်လက်လဲနေပေမဲ့ သူ လက်ချက်နဲ့ တချက်တချက် အီးကနဲ ကျင်တဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘဲ ကြွကြွတက်လာတာ၊

သူ တဝစုတ်ပြီးသွားတော့ ကျနော့်ဘေး ပက်လက်လှဲပြီး ကျနော့်ကိုဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးတာ၊ ခေါင်းက နို့ဆီ တန်းရောက်တာပေါ့၊ ကျနော့်က ပြန်သာလုပ်ရတာ သူ့ အထိမ်းအကွပ်တွေ အများကြီးပါတယ်၊ သူက လက်နဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို လိုက်ထိမ်းတာ၊ လိုက်ထိမ်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ နေရာလိုက်ရွှေ့တာ။

ကျနော့် လက်ကိုလဲ သူဘဲ ထိမ်းတာဘဲ၊ ကျနော်က အလိုက်သင့် ကျတဲ့နေရာပေါ်မူတည်ပြီး နယ်တန်နယ်၊ ညှစ်တန်ညှစ်၊ စို့တန်စို့၊ ရက်တန်ရက်၊ စုတ်တန်စုတ်၊ အဲလို လျှောက်လုပ်ရုံဘဲ၊ ခင်ဗျားတို့လဲ ရိပ်မိမှာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဘာကြိုက်တတ်လဲဆိုတာ၊ အဲဒါပြောတာ၊ သူကျနော့်ကို လိုင်းသွင်းတာ။

ကျနော့် ခေါင်းကို အောက် တဖြေးဖြေး တွန်းချနေကတည်းက ကျနော် ရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ ငြင်းအားမရှိဘူးဗျ၊ ခလေးလေး တယောက်လို ပြောင်နေတာဗျာ၊ ရွံ့တဲ့စိတ်က ဘယ်ကနေမှ ထွက်မလာဘူး၊ မလျှာရှည်လေးဟာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ နောက်ကောက်ကျသွားတယ်။

အောက်ရောက်လာတော့ ချက်ခြင်း ဘယ်ကုန်းရက်မလဲ၊ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်သေးတာပေါ့၊ သူကလဲ ပြတယ်၊ သေချာပြတာ၊ ပြရုံတင်မက သူလဲ လက် ၂ ဘက်တထောင်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်လို့ ခေါင်းထောင်ပြီး ကျနော် ဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေတာ။

သူ့ပေါင်တချောင်းက ကွေးကွေးလေး ကားပြီး တချောင်းကထောင်ပြီးကားထားတာ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလို့ အထဲက နီတာရဲလေးက ပြူနေတာ၊ အကွဲတလျှောက်လုံးဘဲ။ အရည်တွေကလဲ အရွဲကြီးမဟုတ်ဘူး၊ စိုတိုတိုလေးဘဲရှိတော့တာ၊ စောစောက သူစောင်ဆွဲပြီး လှမ်းသုတ်လိုက်လို့လားမသိဘူး။ကြည့်ရင်းတန်းလမ်း မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ပထမ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်ကစားသေးတယ်၊ သူက ကော့ကော့လာတာ၊ အတင်းလဲ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ မဆွဲချဘူး၊ ကျနော်ဘာလုပ်လဲ အရသာခံပြီးကြည့်နေတာ။

ကျနော်ပွတ်ကစားနေတုန်း သူလဲ သူ့လက်နဲ့ သူ့ဟာသူ လာပွတ်တယ်၊ တချက် ၂ ချက်၊ ကျနော့် စိတ်ထဲချီတုံ ချတုံ၊ စိတ်က ရွစိတက်နေတာ၊ မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ခေါင်းက တဖြေးဖြေး ငိုက်စိုက်ကျသွားတာ၊ အကွဲထဲ တန်းပြီးတော့ မဟုတ်ဘူ၊ ထိပ်က ဆီးခုံစပ်ကို၊ အနံ့ တမျိုးဗျ၊ အနံ့တော့ရှိတယ်၊ နံတဲ့ အနံ့မဟုတ်ဘူး။အဲဒီတုန်းကတော့ ဘာ အနံ့မှန်း ဘယ်သိမလဲ၊ တဖြေးဖြေးဆီးခုံကနေ ဘေး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပေါ့၊ လူက မရဲဘူး၊ စမ်းနေတာ၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှောက်ပွတ်တာ၊ လျှာတောင် မထုတ်တချက် ထုတ်တချက်၊ ဆရာမကြီး စိတ်ရှည်ချက်က ချီးကျူးတယ်။

အပေါ်ပိုင်း တခုလုံးကို ထိမ်းခဲ့တဲ့ သူ့လက်က ပေါင်ကြားထဲ လှုတ်ရှားနေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို ယောင်လို့တောင် လာမကိုင်တာ၊ မသိမသာလေး ကော့တော့ ကော့ကော့ ပေးတာပေ့ါ၊ ပေါင်လဲ ကားနိုင်သမျှ ကားထားပေးတယ်၊ အသံကလဲ မလုပ် လုပ်ချင်လာအောင် ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်နေတာ၊ အီး လား အင်းလား အဲလိုမျိုး။

ဟာဗျာ၊ ခင်ဗျားကလဲ လုပ်မဲ့ဟာ အစကတည်းက အသကုန် စဆွဲတာမဟုတ်ဘူး လို့ မပြောနဲ့ဗျ၊ ဒီလိုဘဲ တဖြေးဖြေးဖြစ်သွားတာ၊ ရွံ့စရာတွေ တခုမှ ရှာမတွေ့တော့ အကွဲကြားထဲ နစ်တာပေါ့၊ အဲဒီတော့မှာ ဘာဂျာကောင်းကြောင်း ပီပီပြင်ပြင်သိတာ၊ အတွင်းသားလေးတွေက လျှာဖျားမှာ အိနေတာ။

အဲဒါမှ တကယ့်အရသာ၊ ထောပတ်စားရတာထက် အများကြီးပိုတာပေါ့၊ ဒီထက်ကောင်းတာက ကိုယ်လုပ်လို့ သူရွစိတက်တာကို မြင်ရတဲ့ ကြားရတဲ့ အရသာ၊ အဲဒါက အားကိုပြည့်ပြီး ထပ်တလဲလဲ လုပ်ချင်စိတ်တက်လာတာ၊ ဒါကြောင့် သူလဲ သူမှုတ်တုန်းက ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်တာ။

ဘယ်လိုမှုတ်ဆိုတာ ဆရာမကြီး ကျနော့်ကို တခွန်းမှ မသင်ရပါဘူးဗျာ၊ ကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ အပြာကား တွေ အကျိုးကြောင့်လား၊ ကျနော်ဘဲ တော်လို့လား မသိဘူး၊ ပီပီပြင်ပြင်ကို ဖြစ်တာ၊ ဆရာမကြီးလဲ လူးနေတာ။ပေါင်တောင်မကားနိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့်ခေါင်းကို လာညှပ်ညှပ်ထားရတာ၊ ပက်လက်တောင် မဟုတ်ဘူး ဘေးစောင်းတာမှ ဟိုဘက်ရော ဒီဘက်ရော ၁၈၀ ဒီဂရီ အတိုင်း လူးတာ၊အသကုန်ဆွဲပြစ်လိုက်တာ တော်တော်ကြာတယ်၊ ၂ ယောက်စလုံး နုံးကျသွားတဲ့ အထိ၊ မလွန်ဘူးဗျ၊ မလွန်ဘူး၊ ပြီးတော့မှ ကုန်းထပြီး ဆော်ဘို့ပြင်တာ၊ ရာဂျာ လှမ်းဆွဲတော့ ဆရာမကြီးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ မလိုဘူးပေါ့၊ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ဒီအတိုင်းလုပ်တဲ့၊ တရက် ၂ ရက်ဆို ရာသီလာတော့မှာ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။

ငါ ဒီအတိုင်း ဘဲ ခံချင်တာတဲ့၊ ဒါဆို လေးဘက်ထောက် လို့ ပြောလိုက်တော့ ဟင်အင်း ဒီအတိုင်း လိုးကွာ၊ ငါ နင့်မျက်နှာကို ကြည့်ချင်တယ် တဲ့ ပြောတဲ့အသံက ရိုးရိုးသံတောင် မဟုတ်ဘူး နှာသံလား ကြာသံလား၊ ပြီးတော့ လူက တွန့်လိန်နေရာရွေ့လို့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခြေထောက် ၂ ဖက်ကို ကားပြီးမြှောက်ပေးတာ။ဒီတော့ ဘယ်ရမလဲ ပေါင်ကြား ဝင်ထိုင်တော့ နေအုံး နေအုံး ဆိုပြီး ထောင်ထားတဲ့ ခြေတဖက်ကို ပြန်ချလို့ ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းရင်း ခါးကိုလိမ်လို့ ခြေတဖက် ကျနော့် ပခုံးပေါ်လာတင်တယ်။

အဲဒီမှာ ဂွင်က ဝင်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို ကိုယ်နဲ့ ဖိပြီး ကျနော့်ကောင်ကို တေ့လို့ နှစ်ချလိုက်တာ၊ အား . . . ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဆွေ ၇ ဆက် မျိုး ၇ ဆက် လောကထဲက ခနပျောက်သွားတယ်၊ ကျနော် အား ကနဲ့ ခေါင်းမော့ပြီး ကော့တက်သွားတာ အရသာခံ ကြည့်နေတာဗျာ။

ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးပြီးအရသာခံကြည့်တာ၊ ညီးသံကလဲ တိုးတိုးလေး ထွက်သေးတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လိုးကွာ အားရပါးရလိုး အဲလို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေကလဲ ပြောသေး။လေသံလေးနဲ့ပြောတာ နားထောင်လို့ တကယ်ကောင်းတယ်၊ မနေနိုင်ဘူး ပီးတာဘဲ၊ ကြာလှ ၃ - ၄ မိနစ်လဲ။ မှုတ်တာ ဒါထက် ၁၀ ဆမက ကြာမယ်လို့တောင် ထင်ရတယ်၊ ပီးမှ မောမောနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်လဲတာ၊ ဒါတောင် မောသံကြီးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တယ်

“နင်ရော ပီးရဲ့လား”

“အင်း ကောင်းလိုက်တာ၊ ပီးတာပေါ့ဟ၊ မြောနေပြီ၊ မရတော့ဘူး၊ နင်ဘဲ ငါ့သားကို ကျောင်းမှာသွားကြိုပေးတော့ အိပ်တော့မယ်၊ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး”

စကားကို လေးလေးပင်ပင် နဲ့ တလုံးချင်းပြောပြီး သူလဲ အိပ်တာဘဲ၊ အိပ်ယာခင်းကတော့ မနေ့က အိပ်ယာခင်း၊ ဒီနေ့က အကွက်တွေ ပိုများတယ်၊ မှုတ်ထားတဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ဆော်တဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ကျနော်လဲ ခန နှပ်ပြီးထ၊ အမြင်မတော်လို့ သူ့ကို အင်္ကျီ ထမီ ပြန်စွပ်ပေးခဲ့သေးတယ်။

သူက အီးအဲ နဲ့၊ နဲနဲ အလိုက်သင့်နေပေးပါတယ်၊ မျက်လုံးကတော့ မဖွင့်ဖူး၊ ပြီးတော့ နောက်မှာ ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ မျက်နှာတွေ ဘာတွေ သစ်ပေါ့၊ ပြီးတော့ အချိန်နဲနဲရသေးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ် တလိပ်လောက် သောက်လိုက်သေးတယ်။ပြီးမှ ဆရာမကြီး ခလေးကို ကြိုဘို့ သူ့ကျောင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လာခဲ့တယ်၊ ကျောင်းဝမှာ ခနလောက် စောင့် ကျောင်းလွှတ်တော့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ဒီကောင့်ကို ရှာပြီးတွေ့တော့ လက်ပြရင်း လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်၊

“ဟေ့ကောင် မျောက်လောင်း ဒီမှာ ဒီမှာ”

အဲဒီမှာ မျောက်လောင်းလေး၊ စကားမစပ် ဆရာမကြီး သားကို ကျနော် မျောက်လောင်း လို့ဘဲ ခေါ်တယ်၊ မျောက်လိုဆော့တဲ့ ကောင်မို့၊ သူကလဲ မနာပါဘူး၊ ခလေးမို့လို့လား တော့မသိဘူး၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ကိုဇော် ဆိုပြီး ပြေးလာတယ်၊ သူ့သားလဲ ကျနော့်ကို ကိုဇော်လို့ဘဲ ခေါ်တာ။

သူ့အမေလဲ နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောပေမဲ့ လူကြားသူကြား နာမည် ခေါ်စရာရှိ ကိုဇော်ဘဲ၊ ပြေးလာပြီး မေမေရောတဲ့၊ နင့် အမေနေမကောင်းလို့ အိပ်နေတာ ငါ့ကို ကြိုခိုင်းလို့ ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်လို့ သူ့အိမ် ကမန်းကတမ်း ပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်၊ မ ကမန်းကတမ်းလို့လဲ မဖြစ်တော့၊ အချိန်က သိပ်မရတော့ဘူးလေ။

ဖီးလ်ကလဲ ကျနေပြီ၊ ဘိုက်ကလဲ ဆာနေပြီ၊ မမ ကိုလဲ သွားတွေ့ရအုံးမယ်၊ မနေ့က ကိစ္စ ဘယ်လိုနေမှန်းမသိ၊ ပီးပြီးရော ဆိုပြီး ပြစ်ထားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ရီးစားစကား ပြောသလို ဖြစ်သွားအုံးမယ်၊ အယ် ဟုတ်သားဘဲ ကြည့်စမ်း ရီးစားစကား ဆိုလို့ ခုမှ သတိထားမိတယ်၊ အဲဒီအချိန်တုန်းက သတိမထားမိဘူး။ချရေးလိုက်မှ အစီအရီပေါ်ပြီး တိုက်ဆိုင်တာ သတိထားမိတာ၊ ခင်ဗျားတို့ရော သတိထားမိလား၊ ဘာလဲဆိုတော့ မမ ကို ရီးစားစကား ပြောပြီးတော့ မလျှာရှည်လေးနဲ့ ဖြစ်ရော၊ မှတ်မိလား။

ခု မမကို အဲ အဲ အဲလို ဖြစ်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့ ဖြစ်ပြန်ရော၊ တိုက်ဆိုင်ချက်၊ မထူးဆန်းဘူးလား၊ အဲဒီတုန်းကများ သတိထားမိရင် မမကို ယူပြီး ခလေး မွေးရင်တော့ အဲ့ ၂ ယောက်ပါ ခလေးမွေးမယ်လို့ စဉ်းစားမိမလား မသိဘူး။

ဖီးလ်ကျတာနောက်၊ ဘိုက်ဆာတာလဲ နောက်၊ အဲဒီ ၂ ခုနောက်ထားပြီး မမ ဆီအရင်ပြေးရတယ်၊ ဆိုင်က ပိတ်တော့မှာ အချိန်က မရတော့ဘူး၊ အပြေးကလေး ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ မမ ကရှိနေတယ်၊ ဒီဇိုင်းက နေမကောင်းတဲ့ ဒီဇိုင်း၊ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပေါ့၊ မမနေမကောင်းဘူး ။မမက ကျနော့်ကို မြင်တော့ မျက်နှာက တည်သွားတယ်၊ နဂိုကလဲ ပြုံးရယ် မနေပါဘူး၊ ပိုတည်လိုက်တဲ့ သဘော၊ ကျနော်ကတော့ အချိုသာဆုံး မျက်နှာကို ပြုံးပြတာပေ့ါ။ 

ဖီးလ်က လဲကျနေတော့ သိပ်ပုံမလာဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သိနေတယ်၊ ဆိုင်ကလဲ ပိတ်တော့မယ် ဆိုတော့ လူကလဲ ရှင်းနေတယ်လေ၊ ဟို ၂ ယောက်လဲ ဆိုင်နောက်မှာ အလုပ်ရှုတ်နေတယ်၊ ဒါနဲ့ မမ နေမကောင်းဘူး လား ဆိုပြီးစကားဖောရောလုပ်ရင်း ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ မို့ အလုပ်ရှုတ်နေလို့ နောက်ကျသွားတယ် ဘာညာ ပေါ့၊ ရွှီးတာပေါ့။

မမက စိတ်ကောက်မပြေသေးဘူဗျ၊ သိသာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်တော့ ပြန်ပြောပါတယ်၊ ဘုပြောတာ၊ မနေ့ကလိုတော့ စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေ ဘာတွေတော့ မလာတော့ဘူး၊ ဆိုင်ထဲမှာ မို့ထင်တယ်၊ ကျနော်လဲ မထူးဘူး၊ သူ့ကိုပြောထားသလိုပေါ့၊ လက်ထပ်မယ်၊ ကျနော့် မိဘကို ညက ပြောလိုက်ပြီပေါ့။

ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်၊ တကယ်တော့ မပြောရသေးဘူးဗျ၊ ပြောဘို့တော့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ချဲဖွင့်ပြီးလောက်ပေါ့၊ ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ၊ သဘက်ခါထင်တယ်၊ အဲဒီရက်ဆို ကျနော် အလုပ်များတဲ့ ရက်။ ပိုက်ဆံတွေ လိုက်ကောက်၊ ဘောက်ချာပြန်စစ်၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။

ကျနော်ကလဲ မေးတာပေါ့၊ စိတ်ဆိုးတုန်းလား ဘာလား၊ တကယ်ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပါ၊ ဘာညာ၊ တိုးတိုးလေး ဓါတ်ပြားဟောင်းဘဲ ထပ်ဖွင့်တာပေါ့၊ သူက တော်ပြီ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့၊ သွားတော့ အတင်းမောင်းထုတ်တာ၊ ကျနော်လဲ ဖီးလ်က ခပ်ကျကျ ဆိုတော့ အာဝဇွန်းလဲ သိပ်မရွှင်ဘူးဗျ။

လူက ခပ်ငေါင်ငေါင်၊ မသိရင် ရေလည်ဆွေးနေတဲ့ပုံ၊ မမကတော့ ကျနော့်ပုံကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ အဲဒီမှာဆိုင်သိမ်းတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ မမကလဲ သူ့အလုပ်တွေ ရှိတယ်၊ သူ့အလုပ် သူထလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ထပ်ပြောခွင့်မသာတော့လှည့်ပြန်ပေါ့၊

နောက်နေ့ ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်ရင်း ဆရာမကြီး ဆီရောက်သေးတယ်၊ ဆရာမကြီး တို့ရပ်ကွက်မှာလဲ ဖေါက်သည်တွေ များတာကိုး၊ ဆရာမကြီးကတော့ မေးပါတယ်၊ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲပေါ့၊ ကျနော်က ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ကလောက် မဆိုးတော့ဘူးပေါ့။ကျနော် ထင်သလောက်ပြောတာပေါ့၊ သူကလဲ မနေ့ကပြောသလို အဆင်ပြေသွားမှာပါ ဆိုပြီး ထပ်ပြောပါတယ်၊ ဒါကတပိုင်း၊ နောက်တပိုင်းက သူနဲ့အဖြစ်အပျက်၊ မမအကြောင်း ပြောရင်း အဲဒါထားပါ၊ မနေ့က ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

တသက်လုံး မေ့မှာမဟုတ်တော့ဘူး ဘာညာ နဲ့ အရသာခံပြောတော့ သူကရီပြီး နင်အလုပ်ကောင်းတာ ငါညက ရာသီပါလာသွားတယ်၊ တခါတည်း အကုန်ပွင့်ထွက်ကုန်တာလား မသိဘူး၊ နောက် ၂ ရက်လောက်မှ လာရမှာကို စောဆင်းတာ၊ ဘာညာနဲ့ ပြောတော့ ဟုတ်လား တကယ်ကောင်းလား ထပ်မေးရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်မြောက်လို့။

ကိုယ်လုပ်တာ ကောင်းတယ်လာပြောတော့ လူက ထပ်တောင် လုပ်ပြလိုက်ချင်တယ်၊ အဲလိုပြောတော့ သူက မရဘူး၊ ရာသီလာနေတယ်ဆိုမှတဲ့ နင်လာတာဘယ်တော့ ရပ်မှာလဲ ဆိုတော့ ၃ - ၄ ရက်တဲ့၊ ဒါဆို ရပ်ရင် နောက်တခေါက် ဆိုပြီး ဘွတ်ကင် လုပ်တော့ မရဘူး၊ ငါစိတ်ပါမှရမယ်တဲ့။ 

ကျနော်ကလဲ ရတယ် စိန်လိုက်၊ နင်စိတ်ပါအောင် လုပ်တာ လွယ်လွယ်လေး ဘာညာ နဲ့ နှာအကြောင်းတွေ ပြောပြီး လီးတောင်တောင် နဲ့ပြန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ မေ့သွားတယ်ဗျာ၊ လာနေရင်လဲ ဒီမှာ ငါလီးတောင်နေပြီ မှုတ်ပေး ဆိုပြီး တောင်းကြည့်ရမှာ၊ ပိုက်ဆံ လိုက်ကောက်ရမှာကိုဘဲ စိတ်ကရောက်နေလို့ အဲဒါတွေ မစဉ်းစားမိဘူး။

မမဆီလဲ ဆက်တိုက်ရောက်ပါတယ်၊ ချဲဖွင့်တဲ့ တရက်ဘဲ မရောက်တာ၊ ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ ရက်ကလဲ ရောက်တာဘဲ ခနပေါ့၊ ကောင်းကောင်းတော့ စကားမပြောရပါဘူး၊ သူတို့လဲ ဆိုင်ပြင်ပြီးမှ မုန့်ဟင်းခါး အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲပါ တွဲရောင်းလာတာ ဆိုတော့ ရောင်းကောင်းနေတာ။

အရင်လို မမနား ကပ်ဘို့ အခွင့်အရေးက သိပ်မရဘူး၊ ဟို အဒေါ်ကြီး ချက်တာလား မသိဘူး၊ စားလို့ ဒီလောက်တော့ မကောင်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကထက် ဈေးသက်သာတော့ ခါတိုင်းထက် လူ နဲနဲ များလာတာပေါ့၊ ချဲဖွင့်ပြီးတော့ ကျနော်လဲ အိမ်ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။

မမ ကိုလက်ထပ်ချင်တဲ့ အကြောင်း၊ အမေ့ကို အရင်ပြောတာပေါ့၊ အိမ်ထောင်ပြုဘို့ အရွယ်လဲ ရောက်နေပြီဆိုတော့၊ အမေက ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူ့သမီးလဲ ထုံးစံအတိုင်း မေးတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ သိသလောက် ပြောပြတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် တာဝန်က ပြီးသလောက်ဖြစ်သွားပြီ၊ မိဘတွေက မိဘ ထုံးစံအတိုင်း ဆက်လုပ်ပေါ့။

ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်ပြုတော့မယ် ဆိုပြီး အိမ်ကိုသာပြောတာ အချိုးကတော့ မပြောင်းဘူး၊ ပုံမှန် အတိုင်းဘဲ၊ ချဲဖွင့်ပြီး ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်နေတော့ ဆရာမကြီး ထပ်ရောက်တယ်၊ မမ ဆီတော့ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ဆိုတာပြောပြီးသားနော်၊ စကားကောင်းကောင်းသာ မပြောရပေမဲ့ အခစားကတော့ ဝင်မပျက်ပါဘဲ။

မမနဲ့ အခြေအနေက လိပ်ခဲတတင်းတင်းကြီးဘဲရှိသေးတယ်၊ ဘာမှန်း သေချာကိုမသိသေးတာ၊ ဆရာမကြီး ဆီရောက်တော့ ဘာဖြစ်တယ် ထင်လဲ။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီကိစ္စ မျိုးက တကြိမ်ထဲ ပီးတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ၊ မမသာ ဘာကြောင့် ခုထိ စိတ်ဆိုးတုန်းဆိုတာ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရတာ။

ထားပါ၊ မမ ကိစ္စက တကဏ္ဍ၊ သူ့ အပိုင်းနဲ့ သူပြောတာဘဲ ကောင်းတယ်။ ပျော်စရာတွေ့ရင်ပျော်လိုက်ပေါ့၊ ကျနော့် စိတ်ကလဲ ဒီလိုဘဲ၊ အပျော်ကိုတွေ့ရင် တခြားဟာ မေ့နေတာ။အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးဆီရောက်တော့ ပေါ်တင်ဘဲ ရာသီပြီးသွားပလား ဆိုတော့ အင်း တဲ့ ခပ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြေတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကဲ ဒါဆို ဆိုပြီး လက်ဝှေ့သမားတွေ လက်ခမောင်း ခတ်သလို လက်ခမောင်း ၃ - ၄ ချက်ခတ်ပြပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ လက်ဝှေ့ထိုးသလို ဟန်ရေးပြတော့ သူက ရီပြီး လက်သီးဆုတ် ဟန်ရေးပြနေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်တယ်၊ သူက လိုက်မဝင်ဘူး၊ နောက်ဖေးဝင်သွားတာ။

ကျနော်လဲ သူ့ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့၊ လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ လူက နဲနဲပူထူထူဖြစ်လို့ လီးတောင် အလိုလိုတောင်နေပြီ၊ အနောက်က ရေသံလေး ဘာလေးကြားပြီးနောက် အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်၊ ဝင်လာပြီး တံခါးလှမ်းပိတ်ရင်း ကွတ ကွတ နဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို သူဝတ်ထားတဲ့ ထမီနဲ့ ပွတ်သုတ်နေသေးတယ်။

ရေဆေးလာပြီး ရေခြောက်အောင် သုတ်တာ၊ ကျနော့်ရှေ့၊ ပေါ်တင်၊ ဆရာမကြီးတို့များ အဲလို။ ပြီးမှ သူ့ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အပေါ်ကတော့ အရင် မချွတ်ဘူး၊ ပြီးမှ ကုတင်နားကပ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲပြီး သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လာ ဆိုပြီး လက်ကမ်းပေးတယ်။ကျနော် ပြန်လက်ကမ်းလိုက်တော့ သူက အနား အတင်းဆွဲတယ်၊ ကုတင်စောင်းကိုပေါ့၊ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် လျောလိုက်တော့ သူက ခုတင်စောင်းမှာ ခေါင်းတင်မိအောင် ဆွဲယူတာ၊ ပါးစပ်ကတော့ ပြောတာပေါ့။

ဟိုနားရွေ့ ဒီနားတိုး၊ ပြီမှ သူ့ခြေထောက် တဖက် ကုတင်ပေါ်လှမ်းတင်လို့ ကော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ကျနော့် မျက်နှာနဲ့ အပ်ပေးတာဗျာ၊ ပက်စက်တယ်၊ ဆရာမကြီးတို့ လုပ်ချက်၊ ဘယ်ရလဲ အဲလို လာလုပ်လို့ကတော့ ကျနော်လဲ လက်နောက်ပြန် သူ့ဖင်တုံးကြီး သေချာကိုင်လို့ ခေါင်းနဲနဲမော့ပြီး အပီ ဆွဲတာပေါ့။

ကျနော့်ခေါင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်နေတဲ့အနေအထားက ကတယ့် ကွက်တိ၊ ခန နေတော့ သူ့ကိုယ်က ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်ကုန်းကျလာတယ်၊ လက်နဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းထောက်ပြီး လက်တဖက်က ကျနော်လုံချည်ကို ဖြေလို့ အတွင်းခံ အောက်က ကောင်ကို ဆွဲထုတ်တာ။အတွင်းခံကိုလဲ အောက်ကို နဲနဲဘဲ လျှောချတယ်၊ လက်တဖက်ထဲနဲ့ လုပ်ရတာ၊ ကျနော်လဲ မကူနိုင်ဘူး၊ ဖင်တုန်းကို ကိုင်ပြီး အပီဆွဲနေတာ၊ ရှလွတ် ရှလွတ် နဲ့၊ ရေလည်ကောင်းဗျာ၊ ခြေထောက်တဖက်က ကုတင်ပေါ် တင်ထားလို့လားမသိဘူး၊ သူ့ဟာလဲ ရေလည်ပြဲနေတာ၊

ပြီးတော့ သူကျနော့်ကို ကုန်းမှုတ်တာ၊ မမှီဘူးဗျာ၊ မှီအောင် ရှေ့တိုးတော့ ကျနော့် ပါးစပ်က သူ့ဟာနဲ့ လွတ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ နောက် ခြေထောက်တဖက်ပါ ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားရင်းရှေ့တိုးလာတာ၊ ကျနော်လဲ ကျနော်အဆင်ပြေအောင် နောက် လျှောပြီး သူ့ဟာနောက် လိုက်တာပေါ့။

ပထမ အဆင်မပြေဘူး၊ သူမိ ကိုယ်လွတ်၊ ကိုယ်မိ သူလွတ် ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်လုံချည်လဲ ကျွတ်၊ အတွင်းခံလဲ ကျွတ်၊ နောက်မှ သူအပေါ်နေ ဘေးလဲကျပြီး ဘယ်လို ဘယ်လို အဆင်ပြေသွားတယ် မသိဘူး၊ ဘေးတိုက် အဆင်ပြေသွားတယ်။

ဆရာမကြီး ထန်ချက်ကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဝ ပါဘဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာမှ ကို မရွံနိုင်တော့ဘူး၊ ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်တံတွေးလား၊ သူ့အရည်လား ပြည့်လာရင် ထွေးကို မထွေးနိင်တော့တာ၊ အင်္ကျီကလဲ မချွတ်ရသေးတော့ ထွေးရင် အင်္ကျီကလဲ ပေအုံးမှာ၊ ဒီတော့ မြိုချဘဲ၊ အဲလောက်ထိ အခြေအနေဆိုးသွားတာ။ဒီတခေါက်တော့ ၂ ယောက်ပြိုင်လို့လား မသိဘူး၊ ကျင်တာတွေ ဘာတွေ သိပ်မသိတော့ဘူး၊ ကိုယ်လဲ ကိုယ့်ဘက်က အသကုန်၊ သူလဲ သူ့ဘက်က အသကုန်ကိုဆွဲနေတာ၊ ၂ ယောက်သား ဖတ်ဖတ်မောတဲ့ အထိ၊ ပြီးမှ ၂ ယောက်သား ပက်လက်လန်သွားတာ၊

ခနလောက် အမောဖြေပြီး ထထိုင်လို့ ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဆွဲချွတ်ပေါ့၊ ကျနော်ချွတ်တော့ သူလဲ ချွတ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို တွန်းလှဲပြီး သူ့ဘိုက်ပေါ် တက်ခွတာ၊ ခွလို့ကလဲ ကောင်းဗျာ၊ ဖင်အောက်က သူ့ ဘိုက်အိအိလေးနဲ့ ထိနေတာ၊ အတင်းတက်ထိုင်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။

ကျနော့် ဒူးနဲ့ ဖနောင့်က ကျနော့် ကိုယ်ကို ထောက်ထားသေးတာပေါ့၊ သူနဲ့ကတော့ ထိရုံပေါ့၊ အဲလို ခွထိုင်ပြီး နို့ကို နယ်တာ၊ ပြီးမှ ကုန်းနမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ အစုံကို နမ်းဖူးသွားတာ၊ ချိုင်းကြားတွေ ဘာတွေရော၊ ချွေးနံ့ပြင်းပြင်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ မွှေးလဲ မမွှေးဘူး၊ မွှေးတယ်လို့လဲ ပြောလို့ရတယ်၊။

ဆွတ်ထားတဲ့ နံ့သာ လက်ကျန်လေးတွေနဲ့ လူနံ့ အရောအနှောလေး ဆိုပါတော့၊ နမ်းရုံတင် ဘယ်ကမလဲ လျှာနဲ့ပါ လျှောက်ရက်ပြစ်လိုက်တယ်၊ သူ့ဖာသာ သူဖြစ်သွားတာ၊ မနေနိုင်ဘူး၊ ဝကို မဝတာ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး ဘာဂျာ ထပ်မှုတ်တယ်ဗျာ၊ ကုန်းပြီးတော့ကို မှုတ်တာ။

အဲလောက် တနှာစိတ်က ပြင်းသွားတာ၊ အရင်က ဒီလောက် ကျနော် မပြင်းဘူးဗျ၊ ဆရာမကြီး ဆိုလဲလူးနေတာဘဲ၊ အဲလို တဝထပ်မှုတ်ပြီးမှ ဆော်တာ၊ ဒီတခါတော့ ဘယ်ရမလဲ မတောင်းတော့ဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သူ့ကိုဆွဲမှောက် လိုသလို ပြုပြင်ပြီး ဆော်တာ။

ပလိန်းဘဲ၊ သူလဲ ရာသီပြီးခါစဆိုတော့ ပစ္စည်းက လပ်ဆပ်နေတာ၊ ကောင်းသလား မမေးနဲ့။ ကိစ္စပြီးတော့ သူ အိပ်ချင်တယ် မပြောတော့ပါဘူး၊ မောတာကတော့ သူရော ကိုယ်ရော၊ ဖက်ပြီးနှပ်ရသေးတယ်၊ လက်က ဟိုကိုင် ဒီကိုင်ပေါ့။နောက် အချိန်ရောက်တော့ ကျနော်ဘဲ အလိုက်တသိ သူ့ ခလေး သွားကြိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆိုတော့ မြန်တာပေါ့၊

အမေကနေတဆင့် အဖေပေါ့၊ အဖေက ဈေးရောင်းတာဆိုတော့ မြို့မှာ အသိမိတ်ဆွေ တွေက ပေါတယ်၊ အဲဒီမှာ မမ အကြောင်းစုံစမ်းတာပေါ့၊ လူကြီးတွေ လုပ်တာ ကိုယ်က အသာလက်ပိုက်ကြည့်ရုံပါဘဲ၊ အဲဒီမှ မမက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးတာ သိတော့ အမေက သိပ်တော့သဘောမကျချင်ဘူး၊ ဒါကတော့ ထုံးစံပါဘဲလေ။

ကျနော်ကလဲ ပြောတယ် မမ မှ မမ၊ မမဘဲ ယူမယ်ပေါ့၊ မမ ဘက်ကလဲ သတင်းရမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော့် ဘက်က လှုတ်ရှားနေတာတွေ၊ အမေတို့ပြောတာကတော့ အဖေ့မိတ်ဆွေက နေ တဆင့် သူ့ မိဘကို စကားစထားတယ် ပြောတာဘဲ။ပြောရမယ်ဆိုရင် လူကြီးချင်း ပြောဆိုနေကြတဲ့ အခြေအနေတွေက ထင်သလောက် မမြန်ဘူးဗျ၊ မမ ကိုလဲ အိမ်ကို ပြောထားပြီးပြီ နော်၊ မမ ကိုလူကြီးတွေ လာပြောရင် ခေါင်းညှိမ့်လိုက်နော်၊ ဘာညာ ပေ့ါ။

ကြိုသွားပြောပေမဲ့ မမက အင်းမလှုတ် အဲမလှုတ်၊ အဲလိုမှန်း သိရင် ကျနော် မမကို အဲဒီနေ့က အဲဒီလို မလုပ်ပါဘူးဗျာ၊ ခုဟာက အရင်က အပျော်တွေ တခုမှ မရှိတော့ သလိုဘဲ၊ ကျနော်လဲ နေ့တိုင်းသာ အခစား ဝင်နေရတာ အရင်လို မပျော်ဘူးဗျ၊ မမဆီက အပြုံးတွေလဲ မတွေ့တာ ကြာပြီ။

မလျှာရှည်လေးတောင် ရိပ်မိတယ်၊ လက်ဖက်ရည် လာချပေးတော့မေးတယ်၊ မမ နဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့။ မသိပါဘူးကွာ၊ မမ ငါ့ကို စိတ်ကောက်နေတာ လို့ သမံကာ ရှန်ကာ လောက်ဘဲ ပြောလိုက်တော့၊ သူက ကိုဇော်က ဆိုးလို့ နေမှာပေါ့တဲ့၊ ပြုံးပြီးပြောတယ်။

“ငါဘာဆိုးလို့လဲ”

“မသိဘူးလေ”

“နင့်ကို မမ ကဘာပြောလဲ”

“ဘာမှ မပြောဘူး”

“နင် မမေးကြည့်ဘူးလား”

“မေးတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး”

“မနက်ဖြန် နင်ပိတ်တယ်မို့လား၊ ၁၀ နာရီ အရင်နေရာလာခဲ့ဟာ”

“ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး”

“လာပါဟာ”

“အင်း အင်း တခါတည်း သူ့သဘောချည်းဘဲ”

မတတ်နိုင်ဘူးဗျ၊ တနေ့ တနေ့ ဆိုင်လာပြီး မမကို လာကြည့်နေရတာ ပျော်ကိုမပျော် တာ၊ ဆရာမကြီးဆီလဲ နေ့တိုင်း သွားမငိုချင်ဘူး၊ သူက ရပ်ကွက်နဲ့ နေတာဆိုတော့ နေ့တိုင်း သူ့အိမ်အဝင်အထွက် လုပ်နေလို့ မကောင်းဘူး၊ သူလဲပြောတယ်။ခန ခန မလာနဲ့တဲ့၊ ကျနော်လဲ အရင်က သူ့ဆီ ဝင်တာထွက်တာ ဘယ်လိုမှ မနေပေမဲ့ ခုလိုဖြစ်သွားတော့ သူ့အိမ် ဝင်ရ ထွက်ရတာ စိတ်မလုံတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် မသွားချင်တာ၊ မမနဲ့ အဲလို ဖြစ်နေတာ ဆေးတောင် အရင်ကထက် ပိုချမိတယ်၊

မလျှာရှည်လေးကတော့ ချိန်းပြီးကတည်းက မျက်ခုံးလှုတ်နေရောပေါ့၊ ကျနော်က အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလေ၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည်လေးကို ခေါ်ပြီး သွားတာ ပေါ့၊ မပျော်၊ ပျော်သလို နေတာ အကောင်းဆုံး။ ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်း တွေနေရာချ၊ လိုတာလေးတွေ ဖြည့်ပြီး ရေတို့ ဘာတို့ ပြောတာပါ။အေးဆေးနားဘို့ ပြင်တာပေါ့၊ တွေ့နေကျ ဆိုတော့ အရင်လို ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းတွေလဲ မရှိတော့ပါဘူး၊ လာစမ်းဟာ ဆိုပြီး အခန်းထဲ ခေါ်တာဘဲ၊ တခါတည်းတော့ မအိပ်ပါဘူး၊ နံရံကိုမှီပြီး သူ့ကို ကျနော့် ပေါင်ပေါ် ဆွဲထိုင်လို့ ဖက်ပြီး အလွမ်းပြေ အနမ်းတွေ စဝေတာ၊ အဲဒီကနေ စလိုက်တာ တဖြေးဖြေးလူက သွေးပူလာတယ်။

မလျှာရှည်လေးလဲ မတွေ့တာကြာလို့ လွမ်းနေပုံဘဲ၊ တခေါက်ထက် တခေါက်သူ့ တုန့်ပြန်မှု့က သိသိသာသာ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ ပါးထိုးပေးရင် ပါးကို ပြန်နမ်းတတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူပေးရင် နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းတတ်လာပြီ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အင်္ကျီတွေလဲကျွတ်သွားတာပေါ့။ပြီးတော့ ထိုင်နေရာက ၂ ယောက်သား ဂွမ်းကပ်ပေါ်လဲကျသွားပြီး မလျှာရှည်လေးပေါ်မှောက်လို့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့ကြောအောက် ထိုးထည့်ပြီး ကော့လာတဲ့ ရင်သား မို့မို့ကို အပြီအပြင်စို့တာပေါ့။

မလျှာရှည်ကတော့ ကျနော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်၊ ခေါင်းကိုဖက်လိုက် ကြောကို ပွတ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်လောက်အောင်ပါဘဲ၊ တော်တော်ကြာအောင် အထက်ဆို လည်ပင်းလောက်ထိ တက်နမ်းလိုက် အောက်ဆို ဘိုက်လောက်ထိ ဆင်းနမ်းလိုက်နဲ့ လူက ဇဝေဇဝါနဲ့ ဆရာမကြီးကို လုပ်သလို လုပ်ထည့်ရ ကောင်းမလား ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတာပေါ့။

မလျှာရှည်လေးကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ကျနော့် အနမ်းအောက်မှာ မျောနေတာ၊ ကျနော်က မလျှာရှည်လေး ပေါင်ကြားမှာမှောက်ရက်၊ ကျနော့်ကိုယ် ဝင်ဆံအောင်တော့ သူ့ခြေက ကားထားရတာပေါ့၊ ထမီလဲ မကျွတ်သေးဘူး၊ ကျနော့်ကိုယ်က အထက်ပြေးလိုက် အောက်လျှောလိုက် နမ်းနေတာဆိုတော့ မကျွတ်သေးပေမဲ့ ပြေလို့ အောက်က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတော့ပေါ်နေတာပေါ့၊

တော်တော်ကြာကြာနမ်းပြီး ကျနော်လဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချရခက်ခက်နဲ့ဘဲ မလျှာရှည် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခန နားပါရော၊ အရင်လို ဂမူးရှုးထိုး သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဗျ၊ ဖီလင်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ပါဘဲ၊ ခနလောက် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး နားရာက ထထိုင်လို့ သူ့ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

တဆက်တည်း ဘောင်းဘီကိုပါ လိမ့်ချွတ် တော့ ဖင်ကြွပေးတယ်၊ အထာပေါက်နေပြီလေ၊ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အကုန် ချွတ်ချပြီး ဖင်ချထိုင်လို့ မလျှာရှည် ခြေ ၂ ချောင်းကို ကိုင်ပြီး ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။

အောက်က ဂွမ်းကပ်ခံထားတော့ သူ့ကိုယ်က လျှောကနဲ ပါလာ တယ်၊ ပုံစံက ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ ဆိုတော့ မြင်သာအောင် ရေးရရင် ကျနော်က ခြေ ၂ ချောင်း ကားပြီး ထိုင်လျှက်၊ မလျှာရှည်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကြားမှာ အိပ်လျှက်။သူ့ ခြေ ၂ ချောင်းကတော့ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်ကဖြတ်ပြီး နောက်ကိုရောက်နေတာပေါ့၊ ဒီတော့ သူ့ ဟာက ပေါ်တင်ကြီး ကျနော့် မျက်စေ့ရှေ့မှာ အဲဒီမှာ သူက ရှက်လို့

“အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”

ဆိုပြီး မရုန်းဘဲ အနားက စောင်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို သူ့ဖာသာ သူလှမ်းအုပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော် အဲဒီမှာ ကားနေတဲ့ သူ့ ပေါင် ၂ ဘက်ကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း သူ့ဟာကို သေချာ ကြည့်တာပေါ့၊ ကြည့်ရင်း တမ်းလမ်း လက်ကလဲ ဘယ်နေမလဲ ပေါင်ကြားက အရည်တွေ စိုနေတဲ့ အကွဲကြောင်းထဲ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

မလျှာရှည်လေးက စောင်အောက်ကနေ အိုး ကိုဇော် ဆိုပြီး ကားနေတဲ့ ခြေက ကျနော့်ခါးကို လာညှပ်တယ်၊ လက်နဲ့ကတော့ ရိုးနေပါပြီ မလျှာရှည်လေး ခံနေကျပါဘဲ။အသာလေး လက်ချောင်းကို ထုတ်ချီသွင်းချီကစားရင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို နေရာရွှေ့လို့ မလျှာရှည်လေးပေါ် စောစောကအတိုင်း မှောက်လိုက်တယ်။ခေါင်းက သူ့ဘိုက် လောက်မှာပေါ့၊ သူ့ဘိုက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့ လက်ကလဲ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးတော့ သူလဲ တဖြေးဖြေး ကော့ကော့ တက်လာတယ်။

ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတဲ့ နေရာနား ကျနော့် ခေါင်းကပ်လာတယ်၊ မလျှာရှည်လေးက မသိ၊ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ၊ စောင်ကလဲ သူ့မျက်နှာကို အုပ်လို့ဆိုတော့။အဲဒီမှာ သွင်းထားတဲ့ လက်ချောင်းကို အသာဆွဲထုပ်ပြီး သူ့ နှုတ်ခမ်းသားနား ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို ကပ်လိုက်တယ်၊ အနံ့ကတော့ ရှိတယ်၊ အပြင်းကြီးတော့လဲ မဟုတ်ဘူး။

ပထမ မလျှာရှည်လေးက ကျနော် ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူးဗျ၊ အဲဒီမှာ သူ့ပေါင်ကို တွန်းကားလို့ လျှာနဲ့လဲ ထိုးလိုက်ရော ရုတ်တရက် ကျနော့် ခေါင်းကို သူ့လက်က လာကိုင်တယ်၊ ပြီးမှ အလန့်တကြား အိုး ကိုဇော် ကိုဇော် ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ထထိုင်ပါရော။ အဲဒီမှာပွဲပျက်သွားပြီး ကျနော့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ၊

“အဲလိုမျိုးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး”

“နင်ကလဲ ငါလုပ်ကြည့်ချင်လို့၊ ငါကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လုပ်ချင်လာတာ”

“မကောင်းပါဘူး”

“ကောင်းပါတယ်ဟ၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလဲ ပါတာဘဲ”

“ဘယ်ကလာ မပါ ပါဘူး”

“နင် မသိပါဘူ၊ ငါတို့ကြည့်နေကျ နိုင်ငံခြားကား ဗီဒိုယိုခွေ”

“ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို”

“ဒါဆို ရေသွားဆေးလေဟာ”

“ကိုဇော့်”

“လာပါဟ ရေသွားဆေးမယ်၊ ဘာဖြစ်လဲဟ၊ နင်ကလဲ”

“ကိုဇော်ကတော့ တကယ်ဘဲ၊ သူ့သဘောချည်းဘဲ”

နောက်တော့လဲ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ မလျှာရှည်လေး သဘောကျတာပေါ့၊ သဘောကျလွန်းလို့ သူက တဖန်တောင် ပြန်ခင်လိုက်သေး အဲလေ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်မှုတ်ပေးလိုက်သေးဗျား။ဆရာမကြီးလိုတော့ ဘယ်ကျွမ်းမလဲ၊ ကျွမ်းတာ မကျွမ်းတာက အရေးမကြီးပါဘူး၊ ၂ ယောက်သား စိတ်ကြေနပ်ဘို့က အဓိကပါ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒီတပတ် ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ပြန်ဖွင့်ရက် ရောက်တော့ မမကိုမတွေ့၊ မမနေရာမှာ မလျှာရှည်လေး ထိုင်လို့၊ ကျနော့်ကို မြင်တော့ သူမျက်နှာမကောင်း၊ ခါတိုင်း အမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ဘာဖြစ်လို့ ပါလိမ့်၊ ဒါနဲ့ သိချင်စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘဲ

“မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား”

မလျှာရှည်လေးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ သူ့ ပုံက ငိုတော့မဲ့ပုံ၊ ဒါကြောင့် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွား ပြီး ကမန်းကတမ်း

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ပြောပါဟ မြန်မြန်”

“အမ သီလရှင်ဝတ်လိုက်ပြီတဲ့”

“ဘာ ဘာပြောတယ်”

“ဟုတ်တယ်”

“ဘယ်တုန်းကလဲ”

“မနေ့ကတဲ့”

“နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ”

“ဆိုင်က ဘကြီး မနက်က လာပြောသွားတာ”

“ဘာဖြစ်လို့ ဝတ်တာလဲ၊ ငါ့ကြောင့်လား”

“မသိဘူး၊ ဟိုးအရင်ကတော့ သူပြောဖူးတယ်၊ သီလရှင် ဝတ်မယ်တဲ့၊ သူ နောက်ပြောတယ် ထင်တာ”

“ခန လား၊ အမြဲတမ်းလား”

“မသိဘူး၊ ဒီညနေ ဆိုင်ပိတ်ရင် မခစ်ခစ်နဲ့ သွားမလို့၊ မနက်ကျမှ ပြန်လာမယ်”

နောက်နေ့ကျ မလျှာရှည်လေးဆီက သတင်းစုံ ကြားပါရော၊ မမ ကအိမ်ထောင်မပြု ချင်ဘူးတဲ့၊ သူ့ ရောဂါ အခြေအနေနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုလို့လဲ မကောင်းဘူး ဆိုဘဲ၊ မမ ရောဂါက မီးယတ် သဘောမျိုး၊ အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်တယ်၊ အားနည်းတယ်၊ ခန ခန ဖျားတတ်တယ် ပေါ့။

အဲဒါကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုချင်တာတဲ့၊ ကျနော်နဲ့ ရီးစားဖြစ် တာကလဲ သူ့ဖာသာသူ သူ့စိတ်အလိုလိုက်ရင်း ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ရီးစားဖြစ်ပြီးမှ မှားမှန်းသိတာတဲ့၊ ဖြစ်ပြီးတော့ သူလဲ ကျနော့်ကို မဖြတ်ချင်ဘူးတဲ့၊ ခု ကျနော်က သူ့ကို လက်ထပ်ဘို့ လုပ်တော့ သူလဲ ငြင်းရခက်တယ်။

ယူပြီးလဲ သူ့ရောဂါနဲ့ ကျနော်ဘဲ စိတ်ဆင်းရဲရမှာတဲ့၊ အစကတည်းက သူကလဲ သီလရှင်ဝတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ချက် ရှိတာတဲ့။

ခုဘယ်လောက်ကြာကြာဝတ်မယ် ဆိုတာမသိသေးဘူးတဲ့၊ အစရှိသဖြင့်ပေါ့ မလျှာရှည်ပြောတာတွေ ကျနော် နားလည်သလောက် ပြန်ပြောတာ။ အဓိက ကတော့ သူကျနော့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူး၊ ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ ဒီလို လုပ်လိုက်တာ၊စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ကျနော့် အဖြစ်၊ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဇတ်လိုက်မင်းသမီး သေသွားတယ် ဆို ပီပီပြင်ပြင် လွမ်းရ ဆွေးရသေးတယ်၊ ခုဟာက ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး၊ လွမ်းတော့ လွမ်းပါရဲ့။

ချစ်သူ သီလရှင် ဝတ်သွားလို့ လွမ်းတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့ တော့ သိပ်မကောင်း၊ မကောင်းပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ လွမ်းတာကတော့ လွမ်းတာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်စိတ်ထဲသိနေတယ်၊ ရောဂါက ရောဂါရှိတယ်ထားပါ။သီလရှင် ဝတ်မယ်ဆိုလဲ တကယ်လို့ ကျနော်သာ ကြားဝင်မမွှေရင် သူ ခုလို စောစောစီးစီး သီလရှင် ဝတ်ဖြစ်မယ် မထင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ကို မတော်တရော် လုပ်လိုက်တာလဲ ပါမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ပိုဆိုးသွားတာ။

အဲဒီကိစ္စဖြစ်ပြီး သူအတော် စဉ်းစားနေပုံဘဲ၊ သူကျနော့်ကို ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်လဲ မတိုးချင်ဘူး၊ အဲဒီလို သဘောကနေ သူလွတ်ရာကျွတ်ရာ လုပ်သွားတာ၊ ကျနော်သာ တကယ်လို့ သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား ရီးစားဘဝ နဲ့ဘဲ နေခဲ့မယ်ဆိုရင် . . . .။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၄ )

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၄ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးသွားပြီ ဆိုပြီး ကျနော် လူကြမ်းမင်းသား စတိုင်နဲ့ မနေပါဘူး၊ ကျနော်တို့ခေတ် ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ပါတတ်သလိုလေ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ စီကရက်လေးဖွာလို့ အိပ်ယာထဲ လဲနေတဲ့ ကောင်မလေးကို ကြေနပ်အားရတဲ့ အမူအရာနဲ့ အရသာခံပြီး တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ပုံစံမျိုးကိုပြောတာပါ။

အဲလို မနေပါဘူးဗျာ၊ မလျှာရှည်ကိုဖက်ပြီး ကျောလေးကို ပွတ်လို့ ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ နေခဲ့ပါတယ်၊ ခု ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်ရေးရတာ ရေးတောင်မရေးချင်ဘူးဗျာ၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေ တခုမှ မတွေးခဲ့တာ၊ သူ့ဘက်ကကြည့်ရင်လဲ စွန့်စားမှု့ကြီး တခုပေါ့ဗျာ။

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိတာချင်း အတူတူ၊ ကျနော်တွေ့တာ နဲ့ သူတွေ့တာ အပုံကြီး ကွာတာပေါ့။ သူက တဖက်သတ်အချစ်တခုထဲနဲ့ အဆုံးစွန်ထိ တကယ့်ကို ရဲရဲဝံဝံပေးခဲ့တာ။ ဒီလောကမှာ မလျှာရှည်လို မိန်းခလေးမျိုး တော်တော်များများ ရှိမယ်ထင်တာဘဲ၊စာနာတာတွေ သနားတာတွေ အသာထားပြီး ဇတ်ကို ပြန်ဆက်ရရင် အဲလို ပါကင်ဖွင့်ပြီးတော့ သူတော်တော်ကြာ ပျော့ခွေနေတာဗျ၊ ကျနော်က ဖက်ပြီး ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သတ်ရင်း သူ့ နာမည်ကို တတွတ်တွတ်ခေါ်နေပေမဲ့ စကားပြန်မထူးဘူးဗျ၊ တော်တော်ကြာတယ်။

ကျနော့်ကို စကားပြန်မပြောတာ၊ ကျနော့်စိတ်ထင် သူ ကျနော့်ကို စိတ်နာသွာပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ ဒီတခေါက်ပါဘဲ၊ နောက်ပိုင်းကျတော့လဲ ဒီလို မဟုတ်တော့ပါဘူး။အဲဒီမှာ တော်တော်လေးကို ငြိမ်နေပြီးမှ ရုတ်ချည်း သူ့ကိုယ်က အားပြန်ပြည့်လာသလို လှုတ်ရှားလာပြီး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်လို့ ဗလုံးဗထွေးနဲ့

“ကိုဇော် ဆိုးတယ်ကွာ၊ သများကို အတင်းဘဲ၊ ကိုဇော်မကောင်းဘူး”

အဲလိုတတွတ်တွတ်ပြောပါရော၊ လက်ကလဲ ကျနော့် ကြောကို ဖက်ရင်း မနာအောင် လက်သီးဆုတ်နဲ့ ထုတာပေါ့၊ သူ့စိတ်ထဲ ကျနော့်ကို လုပ်ချင်တာ ပွင့်ထွက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ ကျနော့်ကို နာလောက်အောင်တော့ မထုပါဘူး။

သူက လှုတ်ရှားလာတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်ထားတာပေါ့၊ ၂ ယောက်စလုံးကလဲ ခုထိ ကိုယ်လုံးတီးဘဲ ရှိသေးတာ၊ စောင်ပါးလေး အောက်မှာပေါ့၊ ကိစ္စပြီးတော့ ကျနော်က စောင်ပါးလေးကို ၂ ယောက်စလုံးပေါ် ပြန်ခြုံထားတာလေ။အဟီး ကျနော်လဲ ရှက်တတ်တယ်ဗျ၊ စိတ်ထန်နေတုန်းကတော့ မရှက်ပေမဲ့ ကိစ္စပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဒီအတိုင်းမှ မနေရဲတာ။

အဲဒီမှာ သူ့ဆီက တုန့်ပြန်မှု့ရှိလာတော့ စိုးရိမ်စိတ်က တော်တော်လျှော့သွားတာ၊ ကျနော်က အတွေ့အကြုံရှိပေမဲ့ ဒီလို အမှန်အကန်အမျိုးသမီးမျိုးနဲ့ အတွေ့အကြုံက တခါမှ မရှိခဲ့တာ၊ ရှိခဲ့တာတွေက ရတဲ့သူတွေချည်းနဲ့ကိုး၊ ကျနော်လဲ သူပြောသမျှ မဟုတ်ပါဘူးပေါ့။

ငါလဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ရတာပေါ့၊ အဲဒီကနေ ၂ ယောက်သား လုံးလားထွေးလားထပ်ဖြစ်ပြီး တဖြေးဖြေး ကျနော့်ကောင်က ထပ်ထောင်ပါရော။လူချင်းက ပူးကပ်နေတာဆိုတော့ ထောင်လဲ ထောင်ရော သူ့ကို တန်းထိုးမိတာပေါ့၊ ပေါင်လောက်ကို ပြောတာပါ၊ အဲလို ကျနော်ကောင် ခေါင်းထောင်လာတာ သူလဲ သိရော စကားက လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားတယ်၊

“တော်ပြီ ကိုဇော်နော်၊ တော်ပြီနော်”

“ဘာကိုလဲဟ” ကျနော်သူဘာပြောတာကို သိပေမဲ့ ဟဲ ဟဲ စကားဆိုတော့ ဒီလိုဘဲ ပြောရတာပေါ့၊

“ကိုဇော်နော် သိသိကြီးနဲ့”

“ဟီး ဟီး နင်ကလဲ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာတာဟ”

“အဲဒီနေရာ တစစ်စစ်နဲ့ နာနေတာ”

“ဘယ်နေရာလဲ”

“ကိုဇော်နော်”

“ငါလဲ နာနေတာ”

“အပိုတွေ၊ နာလဲ မနာဘဲနဲ့”

“နာတာပေ့ါဟ၊ အတင်းထိုးရတာ”

“နာတယ်ဆို ဘာလို့ သများကို အတင်းလုပ်လဲ”

“မနေနိုင်လို့ပါဆို၊ နာပေမဲ့ လုပ်ချင်တာဟ၊ နင့်လိုပေါ့”

“သွား ကိုဇော်နော်၊ ဘာ နင့်လိုလဲ”

“တကယ်ဟ၊ ငါ့ဟာလဲ ခုထိ ကျိမ်းတုန်း၊ ဒီမှာကိုင်ကြည့်ပါလား”

“နာတယ်ဆို”

အဲလို အဲလိုနဲ့ ဟဝှါချင်း ရင်းနှီးသွားတော့ လူချင်းလဲ ပိုပွင့်လင်းလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကောင်မလေး တယောက် ကျနော့် စက်ကွင်းထဲ ထပ်ကျတာပေါ့၊ နာတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီကိစ္စ ဆိုတာ ရှောင်ရခက်သား။အဲဒီမှာ ညာတာပါတေးနဲ့ နောက်တခါပေါ့၊ ကျနော်လဲ အသဲနှလုံးနဲ့ဘဲဗျာ၊ အစကတည်းက ရက်စက်တတ်တဲ့ စိတ်မျိုးရှိခဲ့တဲ့ သူမှမဟုတ်တာ။သူကလဲ ဒီလောက် အလိုလိုက်နေမှတော့ အကြင်နာတွေက အလိုလိုရောက်လာတာပေါ့၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မလျှာရှည်လေးနဲ့ အတူနေတိုင်း တခြားဟာတွေအားလုံးကို မေ့နေတာပေါ့ဗျာ၊

ဒုတိယ အချီက ပထမလိုမဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ ပိုပြီး ချောမွေ့လာတယ်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သတ္တိရှိလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကြုံဖူးသူတွေ သိကြမှာပါ ဒါမျိုးက ဒီလိုဘဲ ဆိုတာ၊ သူ့ခဗျာ နာတော့ နာတုန်းပါဘဲ၊ အသွင်း ကိုပြောတာပါ၊ သူနာတော့ ကိုယ်လဲ နာပြရတာပေါ့၊ ဒီတော့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး နဲ့ တထစ်ချင်း သွားရတာပေါ့။

ဖြေးဖြေးသွားပေမဲ့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်ပါတယ်၊ အရှိန်ရလာတော့လဲ နာတာတွေပျောက်ပြီး ကောင်းတာတွေ ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော့်အတွက် ဒုတိယအချီဆိုတော့ ပိုကြာတာလဲ ပါတာပေါ့၊ မလျှာရှည်လေး မစွဲ ခံနိုင်ရိုးလား၊ သိသာကြီးဗျာ၊ မလျှာရှည်လေး ဖီးတက်နေတဲ့ပုံ ခုထိမြင်ယောင်သေးတယ်။

ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ခေါင်းလေး မော့မော့ပြီး အင်းကနဲ ကော့ကော့သွားတာ၊ လူက ဆောင့်ရင်းဆောင့်ရင်း တအားတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ဒီလိုဘဲ ထိုးရင်းထိုးရင်းပေါ့ ခေါင်းက ခေါင်းရင်းက ထရံကိုတောင် တိုက်မိတယ်၊ တဖြေးဖြေးအပေါ်ရွှေ့သွားတာပြောတာပါ၊

ဖူး . . မောတယ်၊ ဟိုရုပ်ရှင်ထဲကလို ခင်ဗျားတို့ လက်ကို ကိုင်ပြီး ကျနော်ဖြစ်ခဲ့တာကို မနောအားနဲ့ ခင်ဗျားတို့ အာရုံထဲ မြင်လာအောင် ပြလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ခုတော့ မနောအား မကောင်းတော့ လက်အားသုံးပြီးဘဲ ရေးနေရတာပေါ့။

ဒီလောက်ဆို ခင်ဗျားတို့လဲ ကျနော်နဲ့ မလျှာရှည်လေး အခြေအနေကို ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်လောက်ပြီထင်ပါတယ်၊ ဒီတော့ ဒီအခန်းကို ချုံ့လိုက်ရင် တရက်ထဲနဲ့ တော်တော် ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ဟဲ ဟဲ၊ မှန်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့ ထင်တာ အားလုံးမှန်တယ်။ 

ခင်ဗျားတို့ ကြုံခဲ့တဲ့ အကောင်းဆုံး အဖြစ်တွေနဲ့ ထပ်တူနီးပါးေလောက်ကို ကောင်းတာ၊အဲလို အဲလို။ ထမင်းစားပြီးတော့လဲ ဘယ်နေမလဲ၊ ဘိုက်လေးလေးနဲ့ ကျနော်လဲ ဒီအိမ်က မား ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တိုကို ကောက်ချပြီး စည်းစိမ်ရစ်ရင်း နောက်တကြောင်း ထပ်ဆွဲဖြစ်တာပေါ့။ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရာဗျာ၊ ပြီးတော့ ညနေ ၃ နာရီလောက် အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တယ်ပေါ့၊ အဲ အဲ အိမ်ထိတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ အိမ်နားကိုပေါ့၊

အဲလို အစရသွားတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ပျော်ပွဲစား မကြာခနထွက်ဖြစ်တာပေါ့၊ မမနဲ့ မလျှာရှည်က ပိတ်ရက်တူတော့ တယောက်နဲ့ ချိန်းထားရင် တယောက်က နားပေါ့၊ အပတ်တိုင်းတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြိမ် အားဖြင့် ဆိုရင်တော့ မလျှာရှည်က ပိုပါတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမက တလလောက်မှ တခါ ကျနော်နဲ့ တွေ့ဖြစ်တာ၊ မမက နဲနဲတော့ မူလကီများတယ်၊ ချိန်းတိုင်း မလာချင်ဘူး။

ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပြပေါ့၊ မလျှာရှည်ကတော့ ချိန်းလိုက်ရင် ပျက်ရက် မရှိသလောက်ဘဲ။ တွေ့တာများလာတော့ ပိုပြီးတော့လဲ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ လက်ရဲဇက်ရဲလဲရှိလာတယ်၊ အပေးလဲ ကောင်းကောင်းတတ်လာတယ်၊ ဒီလို လိုတာရနေတာတောင် ဟို ၄ ကောင်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဖာလဲ တော်တော်ချဖြစ်တယ်။

ဒါက အပေါင်းအသင်း ကဏ္ဍအရပေါ့၊ ဆေးကတော့ ပြောမနေနဲ့၊ ယင်းကိုက်တဲ့ အဆင့်တောင်ရောက်နေပြီ၊ ဒီကောင်တွေကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဆက်အသွယ်လဲကောင်းတယ်၊ တော်ကြာ ရန်ကုန်က အသစ်၊ တော်ကြာ တောင်ကြီးက ဆင်းလာတာ။

ဟိုက ဒီက နယ်စုံကဘဲ၊ ဟုတ်လား မဟုတ်လား မသိ၊ ဘယ်က ဘယ်ကတွေမှန်းကို မသိပါဘူး၊ ခေါင်းက အသစ်လို့ပြောတာနဲ့ အကုန် ကောက်ထည့်ဘဲ၊ ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းဆို ၂ ရက်လောက်ဆက်ဆွဲလိုက်သေးတာ၊ ဒါတောင် ကျနော်လွတ်သွားတဲ့ အခေါက်တွေ မနဲဘူး၊ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကမ်းကုန်အောင် ပျက်စီးနေတဲ့ အချိန်လို့ ပြောလို့တောင်ရတယ်။

ကျနော့်ဇာတ်လမ်းလဲ ရေးရင်း ရေးရင်း မလျှာရှည် ဇတ်လမ်းဖြစ်တော့မယ်၊ အင်းလေ တော်တော်များများက သူနဲ့ပတ်သက်တာကိုး၊ ဟိုတုန်းကတော့ သူက ဒီလောက်အရေးပါမှန်း သတိတောင် မထားမိပါဘူး၊ အဖြည့်သဘောလောက်ဘဲ သဘောထားထားတာ၊ ခုလောက်ထိလဲ သူ့ဘက်က မစဉ်းစားခဲ့ဘူးပါဘူး။

အဲဒီမှာ အမှတ်တရလေး တခုထပ်ပြောရရင် သူတို့ နဲ့ ဘုရားဖူး အတူထွက်ဖြစ်သေးတယ်၊ ကျနော့်အဖြစ်ကလဲ မယုံနိုင်စရာဗျ၊ သူတို့က ၃ ယောက် ကျနော်နဲ့ ကျနော့် ဘော်ဒါရင်းကြီး ပေါင်း ၅ ယောက်ပေါ့၊ မထွက်ခင် ကျနော့်အကြောင်း အကုန်သိတဲ့ ဟိုကောင်ကတော့ ပြောတယ်။

ငါကြည့်အုံးမယ် မင်း ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာတဲ့။ ကျနော်ကတော့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ ပြောလိုက်ပါတယ်၊ ဘာဖြစ်မလဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလို့၊ ဒီတိုင်း အပျော်သွာတာဘဲ၊ အုပ်စုလိုက်ကြီးဆိုတော့ အားလုံး သူငယ်ချင်းလိုဘဲပေါ့။မဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုကိစ္စက ကွယ်ရာဇတ်လမ်းလေ၊ အဲဒီမှာလဲ မလျှာရှည်လေးမို့လို့ပေါ့ဗျာ၊ တခြားသူဆို ကျနော့်ကို မမလက်က အပိုင်လုလိုက်ပြီ၊ ထွက်ဖြစ်တာက ဒီလို။

တရက် မမ ဆိုင်ရောက်သွားပြီး ကောင်တာမှာ လဖက်ရည်မှာရင်း မမ နဲ့ စကားပြောဘို့လဲ လုပ်ရော မလျှာရှည်က အပြေးရောက်လာတယ်၊ သူတို့ အချင်းချင်းလဲ အစတကည်းက တိုင်ပင်ပြီးသား ဖြစ်မှာပါ။ရောက်ရောက်ချင်း မလျှာရှည်က “ကိုဇော် ဟိုမှာကြည့်” ဆိုပြီး ဈေးနှုံးတွေ ရေးထားတဲ့ ဘောကို မေးထိုးပြတယ်၊ အဲဒီမှာ အောက်နားမှာ မြေဖြူ ခဲကြီးနဲ့ ဆိုင်ပြင်ဘို့ ဘယ်ရက် ကနေ ဘယ်ရက် အထိ ပိတ်မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ကြော်ငြာထားတာ၊ တလနီးပါးဘဲ။

ကျနော်တောင် ခုမှသိတယ်၊ မလာတာကလဲ ၂ ရက်လောက်ရှိပြီလေ။ သူတို့ ဆီကလဲ ဆိုင်ပြင်မယ်ဆိုတာ ပြောသံကို မကြားဘူးဖူး။ စပ်စုကြည့်လိုက်တော့ တဆိုင်လုံး နီးပါး ပြင်မှာတဲ့၊ ဒါကြောင့်ပိတ်တာ။ခုမှ ကောက်ခါ ငင်ခါကြီး၊ လဖက်ရည်ဆိုင်က တော်တော်မြတ်လားမသိ၊ ရောင်းရတာက ချောက်တီးချောက်ချက်၊ ခုတဆိုင်လုံး ပြင်မလို့တဲ့။ ဒီဆိုင်ကို ကြီးကြပ်တဲ့သူ အိမ်များပျက်လားမသိဘူး၊ ခိ ခိ။

အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက ကျောင်းကို အုတ် ခြံစည်းရိုးခတ်တာ ကြီးမှုးတဲ့ ဆရာ အိမ်လဲ တခါတည်း တိုက်ဖြစ်သွားတာ သတိရသွားလို့။ အဲ့ဒီဆရာကတော့ ပြောပါတယ်၊ စရိတ်သက်သာအောင် သူ တိုက်ဆောက်တဲ့ ပစ္စည်းသယ်တဲ့ကားနဲ့ ရောသယ်လာတာတဲ့။ အုတ်၊ သဲ၊ ကျောက် တချို့ သူ့အိမ်ချ၊ ပိုတာ ကျောင်းမှာ ချပေါ့။

“ဟ နောက်အပတ်ကစပြီး နင်တို့ ပိတ်ပြီပေါ့” 

ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလဲ တော်တော်ပျော်သွားတယ်၊ ပိတ်ရက်မှာ ၂ ယောက်စလုံး ရေရေလည်လည် ချိန်းပစ်လိုက်မယ်ပေါ့။

“အင်း အဲဒါ ဘုရားဖူးသွားမလို့”

“ဘယ်လဲ”

“ကျိုက်ထီးရိုး”

“နင်လား”

“အင်း၊ မမရော၊ သူရော” မခစ်ခစ်ကိုပါ မျက်စပြစ်ပြရင်းပြောတယ်။

“ဟာ ဒါဆို ငါလဲ လိုက်မယ်”

“မခေါ်ပါဘူး”

“ခစ် ခစ်၊ ခိ ခိ၊ ခွစ် ခွစ်” မခေါ်ဘူး ပြောပြီး သူတို့ ဖာသာ သူတို့ ရယ်ရော၊ ဒီတော့ ကျနော်သဘောပေါက်သွာတယ်၊

“ဟဲ ဟဲ၊ ဘယ်နေ့သွားမလဲ”

အဲဒီမှာ ၄ ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားတယ်၊ ကျနော့်ကို ဘယ်သူ့ကို ခေါ်အုံးမလဲပေါ့၊ ကျနော်က ချက်ခြင်းဘဲ ပြောလိုက်တယ်၊ ဟိုကောင့်ကိုဘဲ ခေါ်သွားမယ်ပေါ့၊ ဒီကောင့်ကို သူတို့လဲ သိတယ်၊ သူတို့ကလဲ လက်ခံတယ်၊ တခြားသူတွေ အများကြီး ပါမှာသာစိုးတာ။

ကျနော်လဲ မခေါ်ပါဘူး၊ ခေါ်စရာလား၊ ဘော်ဒါတွေ ထဲမှာ ကျနော်စိတ်ချတာ ဒီတကောင်တည်းရှိတာ၊ ကျန်တဲကောင်တွေက အဲလိုကြုံရင် အကုန်အိပ်ထဲ ကောက်ထည့်မဲ့သူတွေချည်း၊ အထည့်မခံနိုင်ပါဘူး၊ အားလုံး ကိုယ့်ပစ္စည်း ချည်းကိုး၊ အဲ အဲ ၆၆ ရာနှုံးကိုပြောတာ၊ ပထမ အကြမ်းဖျဉ်း ရက်သတ်မှတ်တယ်။မမက သူ အပင်ပန်း သိပ်မခံနိုင်တာမို့ ခပ်ဖြေးဖြေးဘဲ တက်မယ်ပေါ့၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကားနဲ့ တက်လို့ မရဘူး၊ ကားလမ်းလဲ မပေါက်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ဘဲ အတက် ၁ ရက်၊ ဘုရားမှာ ၁ ရက် အဆင်း ၁ ရက်၊ အကြမ်းဖျဉ်း ၃ ရက်လောက်ပေါ့၊ ပုံမှန်ဆို ၂ ရက်လောက်နဲ့ရပါတယ်။

 ခုဟာက မမက အပင်ပန်းမခံနိုင်ဘူးဆိုလို့၊ လိုင်းကားနဲ့ဘဲ သွားမယ်ပေါ့၊ ကားကလဲ ၂ ဆင့်စီးရမှာ၊ ကျိုက်ထိုထိ တခါ၊ အဲဒီကနေ တောင်ခြေ ကင်ပွန်းစခန်းထိ တခါ၊ ကျနော်ကတော့ အရင်က မကြာခန ရောက်နေကျ၊ အိမ်ကနဲ့ သွားလိုက်၊ အမျိုးတွေနဲ့ သွားလိုက်၊ ကျောင်းတုန်းကပေါ့။ကျောင်းပြီးကတည်းက တခါမှ မရောက်တော့၊ သူတို့ကတော့ တခါမှ မရောက်ဖူးဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ့ဘဲ အစီအစဉ် ဖြစ်ရောဆိုပါစို့။

အဲဒါ ခရီးမထွက်ခင် ၃ ခါလောက်ညှိလိုက်ရတယ်၊ ဟိုရက် ဒီရက် ရွေးနေတာ၊ ချဲဖွင့်တဲ့ ရက်နဲ့ အဲ့မတိုင်ခင် တရက်ဆို ကျနော်လဲ မအားဘူး၊ စနေ တနင်္ဂနွေလဲ မသွားချင်၊ ဘုရားဖူး များလို့၊ ဒါနဲ့ဘဲ နောက်ဆုံးတော့ ထွက်ဖြစ်ရော။ ဟိ ဟိ ပြောလိုက်ရင် ကျနော်ဘယ်မှာနေတယ် သိတော့မယ်၊ သိရင်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ဗျာ။

လျှောက်မပြောနဲ့၊ ကျိုက်ထို ထွက်မဲ့ ကားဂိတ်က ကျနော်တို့ မြို့မှာ မရှိဘူး၊ အဲဒါ ကားဂိတ်ကို မြို့က တဆင့်လာရတာ၊ ကားဂိတ်မှာ မနက် ၈ နာရီလောက် ဆုံမယ်ပေါ့၊ မြို့က အတူမထွက်ချင်ဘူးတဲ့၊ သိတဲ့အတိုင်း လူသိမှာစိုးတဲ့ ဘာညာပလာတာတွေပေါ့ဗျာ၊ ကောင်းပါတယ်။ကျနော်လဲ ထိုနည်း၎င်းပါဘဲ၊ ကျနော်တို့ကတော့ စောစောဘဲ ကားဂိတ်ရောက်နှင့်ပါတယ်၊ ဝိရိယရှိတာကိုး၊ အဲဒီတုန်းက အချိန်အတိအကျ နဲ့ ထွက်တဲ့ ကားတွေ မဟုတ်တော့ မချောတို့ တတွေက ထုံးစံအတိုင်း နောက်ကျတယ်ပေါ့။ 

ခုခေတ်လို အဲယားကွန်းတွေ တီဗီတွေနဲ့ ဆိုဖာခုံနဲ့ အဆင်မြင့်ဘတ်စ်ကား မရှိဘူးဗျ၊ ဒတ်ဆန်း တို့ ဟိုင်းလက်စ် တို့ပေါ့၊ လိုင်းကားပေါ့ဗျာ၊ လူဖြစ်စောခဲ့တာကိုး။သူတို့လာတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော်တို့လဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကထပြီး မတော်တဆ ကားဂိတ်မှာ ဆုံသလိုလိုနဲ့

“ဟေ့ နင်တို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ” 

ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နှုတ်ဆက်တာပေါ့။ ဟဲ ဟဲ မတော်တဆ ကိုယ့်က မသိပေမဲ့ ကိုယ့်ကို သိတဲ့သူရှိရင်တောင် ခုမှ တွေ့သလိုပေ့ါ၊ ဟာ နင်တို့ကလဲ ၈ နာရီချိန်းထားပြီး ခုမှ လာရသလား ဘာလား နဲ့ ထပြောရင် ချိန်းထားမှန်း လူသိပြီး ဘယ်ကောင်းမလဲ။ သူတို့ကလဲ သဘောပေါက်တယ် ထင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပိပိရိရိ မလိမ်တတ်တော့ ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနဲ့ဘဲ

“ကျိုက်ထို” ဆိုပြီး ပြောတော့ ကျနော်လဲ

“ဟုတ်လား၊ ငါတို့လဲ ကျိုက်ထိုသွားမလို့” ဆိုပြီး

“လာလာ ဟိုမှာ ကျိုက်ထိုကား ထွက်တော့မယ်”

ကားစပယ်ရာကလဲ ကျိုက်ထို၊ ကျိုက်ထို ခုထွက်မယ် အော်နေတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်တက်တာပေါ့၊ လိုင်းကားဆိုတော့ ဒီလိုပါဘဲ၊ အဆင်ပြေသလိုပေါ့၊ တော်သေးတယ်၊ မမနဲ့ အတူတွဲထိုင်ရလို့၊ ဘေးခုံက ၂ ယောက်စာလွတ်နေလို့ မမ ဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ နောက်ပိတ်အနေနဲ့ ကျနော်ထိုင်လိုက်တာ။

ခင်ဗျားတို့ ကြုံချင်မှ ကြုံဘူးမယ်၊ အဲဒီလိုင်းကားတွေ နောက်ဆုံးခုံက ဒေါင့်လေးနဲ့ တယောက်စာပိုဝင်အောင် ဘေးတန်းကို တမင်ချဲ့ထားတာ၊ ဘေးခုန်လူပြည့်တော့ ကျန်တဲ့ ၃ ယောက်က အလယ်ခုံပေါ့၊ မကြာပါဘူး၊ ကားက လူပြည့်တာနဲ့ ထွက်ရော။ ကားပေါ်မှာ ဘာအသိမှ မပါ ပါဘူး။တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ သူတွေ၊ ဒါနဲ့ဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားတွေပြောဖြစ်တာပေါ့၊ အုပ်စုလိုက်ဆိုတော့လဲ ပျော်တော့ပျော်စရာပါဘဲ။ 

မလျှာရှည်ကလဲ အလိုက်သိပါတယ်။ မမကိုဘဲ ဦးစားပေးတယ်။ သူ့နေရာမှာ တခြားသူဆို ကျနော်မျက်ဖြူဆိုက်ပြီပေါ့။ခုတော့ ကျနော်ကတောင် သူ့ကို ပြန်အားနာနေရတယ်၊ သူ့ကို အားနာနေတာနဲ့ဘဲ မမ နားကပ်ရတာတောင် ခပ်တွန့်တွန့်။ အဲလို အဖြစ်ဆိုးတာ။

ဟိုလုပ်ဒီလုပ် အဲ တလွဲမထင်နဲ့အုံး၊ လိုင်းကားနဲ့သွားတာဆိုတော့ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ကရိကရများတယ်၊ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ကလဲ ကိုယ့်ရိက္ခာကိုယ်ရှာရသေးတယ်၊ ယင်းကိုက်မှာထက် ဆေးပျယ်ရင် စိတ်ကလဲတို တတ်တာကိုး၊ ကျိုက်ထိုမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကင်ပွန်းစခန်းရောက်။

မနက်စာ ထမင်းစားပြီး တောင်စတက်မယ် ဟန်ပြင်တော့ နေ့လည်စောင်းပြီ၊ အားလုံး ပျော်ပျော်ပါးပါးပေါ့။ မမ ကတော့ တကယ့်ကို ချူခြာတာ၊ မောလဲ မောတတ်တယ်၊ သူ့ကို အားလုံးက ညှာနေရတာ၊ ကျိုက်ထီးရိုး တက်ဖူးသူတွေတော့ သိမှာပေါ့၊ လမ်းမှာ ထိုင်စရာ ခုံတွေ ဆိုင်တွေ၊ တပြလောက်ဆို တခုလောက်ရှိတာ။

မမက ပထမ နာရီဝက်လောက်ဘဲ မနားတာ၊ နောက်ပိုင်း ခုံတွေ့တိုင်း ထိုင်တော့တာဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အချိန်က သူများထက် ၂ ဆတာင်မကဘူး ပိုကြာတာ၊ ခန ခန နားလွန်းတော့ ကျနော်ကတောင် မေးသေးတယ် မမ အထမ်းနဲ့ တက်မှာလား ဆိုတော့ ဟင်အင်း တဲ့။တချို့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကတော့ ဝါးပိုးဝါးကို စောင်ကြီးနဲ့ ပခက်လို လုပ်ထားတဲ့ အထမ်းထဲ အိပ်လိုက်သွားတာဘဲ။

အဝတ်အစားအပိုအိပ်တွေကတာ့ အထမ်းသမားနဲ့ ရေမြောင်ကြီးကို ပို့ထားလိုက်ပြီ။ အစီအစဉ်ကလဲ အချိန်မရရင် ရေမြောင်ကြီး အိပ်ပြီး မနက်စောစော ထတက်မယ်ပေါ့၊ မမကလဲ သူ့အခြေ အနေသူသိတယ်ထင်တယ်၊ရေမြောင်ကြီးရောက်တော့ မှောင်တော့ မမှောင်သေးဘူး၊ မှောင်စပျိုးပေါ့၊ အဲဒီနေရာက ခရီးတဝက် စည်လဲစည်တယ်၊ အစားအသောက်လဲ ကောင်းတယ်၊ ထမင်းဆိုင်မှာ တည်းတဲ့ နေရာ အခန်းတွေလဲ ရှိတယ်၊ နားတဲ့သူလဲ ပေါတာပေ့ါ။ 

ရေမြောင်ကြီး ဝင်တာနဲ့ ထမင်းဆိုင်တွေက သူ့ဆိုင် ငါ့ဆိုင် ဝင်ဘို့ အတင်းဝိုင်းဆွယ်တာပေါ့။ ပစ္စည်းပို့လိုက်တဲ့ အဖွဲ့မှာ အိပ်တွေ သွားရွေးပြီး နီးရာ ထမင်းဆိုင် ဝင်ပြီး အနောက်မှာ အခန်းယူပြီး နားတော့တာပေါ့၊ တယောက်ကို တယောက် မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ်ပါဘဲ။

မမကလွဲပြီး ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ နားသာနားတယ် အလပ်ကြီးရှိပေမဲ့ မမ ကိုငဲ့ပြီး အားလုံးနားတဲ့ သဘောပါဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အားလုံး သဘောတူ ဒီည ဒီမှာဘဲ အိပ်ပြီး မနက်အစောကြီး ထတက်မယ်ပေါ့၊ တချို့လဲ ညမှောင်မှောင် မီးဒုတ်နဲ့ တက်တဲ့သူလဲ ရှိတာဘဲ၊ခင်ဗျားတို့ သိကြလား မသိဘူး၊ အဲဒီ ထမင်းဆိုင် နောက် အခန်းလေးတွေက သိပ်မကျယ်ဘူးဗျ၊ ပထမတော့ သူတို့ ၃ ယောက်က တခန်း၊ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်က တခန်းနေမလို့ဘဲ၊ နောက် ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး။

အားလုံးစုပြီး တခန်းထဲဖြစ်သွားတာ၊ တန်းစီအိပ်ပေါ့၊ စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေလဲ ငှါးလို့ရတယ်၊ ရေလဲ ချိုးလို့ရတယ်၊ ရေနွေးတောင်ရတယ်၊ ပုံးလိုက် ဝယ်ရတာပေါ့၊ ဖေါဖေါသီသီ ရေချိုးလို့တော့ ဘယ်ရမလဲ၊ ရေတွေဘာတွေ သွားချိုးပြီးတော့ မမလဲ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ပြန်ဖြစ်တာပေါ့။

ဆေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကူရတာပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ ကျနော့် ဘေး မမ အိပ်တယ်ပေါ့၊ ပထမတော့ မမက ရှက်သလိုလိုပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ သူဘဲ ကျနော့်ကို တရားဝင်ပိုင်ထားတာဆိုတော့ သူ မအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ၊ တန်းစီလိုက်ရင် အစွန်ဆုံးက ဟိုကောင်၊ ပြီး ကျနော်၊ မမ၊ မလျှာရှည်၊ မခစ်ခစ် ဆိုပါစို့။ မမနဲ့ ကျနော်ကြား တထောင်လောက်တော့ ကွာသေးတာပေါ့၊ သူက မလျှာရှည်ဘက် ကပ်အိပ်တာကိုး၊ ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး၊ ရိုးရိုးပါဘဲ၊ ဘာမှလဲ လုပ်လို့မရဘူးလေ၊ ဝါးကြမ်းခင်းကလဲ လှုတ်တိုင်း တကျွိကျွိ မြည်နေတာ၊ ကျနော်တို့လဲ ပါလာတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် အမူးရှုပြီး အိပ်တာပါဘဲ။ မနက် သူတို့ နှိုးမှ နိုးတော့တယ်၊

ဒီခရီးကတော့ ပျော်တာကတော့ တော်တော်ပျော်ဘို့ကောင်းပါတယ်၊ အစကတည်းက ရင်းနှီးပြီးသားဆိုပေမဲ့ ခုလို တစုတဝေးတည်း ခရီးထွက်လိုက်တော့ ပိုရင်းနှီးသွားတာပေါ့၊ တယောက်နဲ့ တယောက် လက်ချင်းတွဲလို့ ဆွဲတက်တာလဲရှိတာပေါ့၊ ကျနော်က မမကိုဆွဲ၊ မမကိုဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်ကို မလျှာရှည်ကဆွဲ။

ကျနော့်ဘော်ဒါကတော့ အေးဆေးပါ၊ သူက ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတယောက်ကို အသေကြိုက်နေတာ၊ မိန်းမဆို သူ့တယောက်ဘဲ ရှိတယ်ထင်နေတဲ့ကောင်၊ ကျနော်တို့နဲ့သာ လိုက်ခဲ့ပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေနဲ့ သိပ်ရောရောနှောနှော မနေပါဘူး၊ ကျနော်သာ အဲဒီ ၃ ယောက်နဲ့ လုံးလားထွေးလား ဖြစ်နေတာ။မှန်းသလို တကယ်လဲ ၂ ည ၃ ရက်ကြာပါတယ်၊ ဒုတိယ ညလဲ ရေမြောင်ကြီးမှာဘဲ လာပြန်အိပ်ရတာပေါ့၊ အဲဒါမှ ကားမှီမှာ၊ ဒါတောင် ညနေစောင်းမှ မြို့ပြန်ရောက်ပါတယ်။

တောင်ပေါ်က ညနေစောင်းမှ ခပ်ဖြေးဖြေးဆင်းလာတာပေ့ါ၊ အဆင်းကတော့ အတက်လောက် မပင်ပန်းပါဘူး၊ သူများလို အာရုံဆွမ်းတွေ ဘာတွေ စောင့်ကပ်မယ်ဆို နောက်ထပ် တည ထပ်အိပ်ရမှာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဆွယ်ပါသေးတယ်၊ သူတို့က ထပ်မအိပ်ချင်လို့။

အဲ ဒုတိယ ညမှ မမနား အသားချင်းထိအောင်ကပ်အိပ်ခဲ့ရတာ၊ ဒါကလဲ ပိုရင်းနှီးသွားတော့ ကျနော်လဲ ရူးကြောင်မူးကြောင် နဲ့ မမနား အတင်းတိုးအိပ်တာပေါ့၊ သူတို့ကတော့ ရီတာပေါ့၊ မမကလဲ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ နဲနဲတော့ ကျနော့်ကို တွန်းပါသေးတယ်၊ ဟိုဘက်က မလျှာရှည်ကလဲ မမကို ကျနော့်ဘက်ပြန်တွန်းပေါ့။

ဘာမှတော့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး၊ လက်ချင်းကိုင်ပြီး အိပ်ရုံလောက်ပါဘဲ၊ ဒီထက်လဲ ပိုကဲလို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ အဲဒီ ရေမြောင်ကြီး ညက မှောင်လိုက်တာမှ တူးနေတာ၊ မျက်လုံး အတင်းဖြဲကြည့်တာတောင် ဘာမှမမြင်ရဘူးဗျာ၊ အဲလောက်ထိ မှောင်နေပေမဲ့ ကျနော်က ပြင်းပြင်းတောင် မလှုတ်ရဲဘူး။

တော်ကြာ အသံ တကျွိကျွိမြည်ပြီး အထင်လွဲမှာစိုးလို့၊ အမှန်တော့ အဲလို မြည်ပြီးအထင်လွဲရင် ပိုတောင် ကောင်းသေးတာ၊ ခုတော့ ဘာကိုတွေးပြီး ဘာကိုကြောက်လို့ ဘာမှမလှုတ်ရဲတာ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတာ ပြန် စဉ်းစားလို့တောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဖက်တောင် မဖက်လိုက်ရပါဘူး၊ မမကိုယ်က ဆေးနံ့လေး တထောင်းထောင်းကိုဘဲ ရှုပြီး တညကုန်ခဲ့တာ၊ အိပ်ကတော့ ပျော်တချက် မပျော်တချက်ပေါ့။မမလဲ ကျနော့်လိုဘဲနေမှာ၊ ကျနော်လှုတ်ရှားမှာ စိုးရိမ်နေမှာပေါ့၊ ညင်းရခက်ကြီး ဖြစ်မှာကိုး၊ ကျနော်လူရိုးလေးလုပ်လိုက်တော့ မမက ကျနော့်ကို အမှတ်ပြည့်ပေးလိုက်တာပေါ့၊ အဲဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ ကျနော် ချိန်းတော့ မညင်းတာ၊ ဟို နေရာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာမကြီး အိမ်။

ဆရာမကြီးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ထင်သလို စာသင်တဲ့ ဆရာမကြီး မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရိုးရိုးလူပါဘဲ၊ ကျနော်ချဲရောင်းနေကျ ရပ်ကွက်တခုမှာ အိမ်သေးလေး တလုံးနဲ့ သူတို့ သားအမိဘဲနေတာ၊ ခလေးတယောက်အမေ၊ တခုလပ် ဆိုပါစို့၊ ဘယ်လိုလပ်နေတာလဲ ဆိုတော့ သူ့ယောက်ကျားက တခြားထွက်သွားလို့ လပ်နေတာ။

သူ့အပြောအရတော့ ကျောက်သွားတူးတယ်ဆိုလား၊ နယ်စပ်ဘက်ထွက်သွားတယ်ပြောတာဘဲ၊ သူ့ယောက်ကျားကို တခါမှ မတွေ့ဘူးဖူး၊ ဓါတ်ပုံတော့ မြင်ဘူးပါတယ်၊ သူ့အိမ်မှာ သူတို့ ၂ ယောက် တွဲရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ၊ သူ့သားက ကျနော်စသိတော့ ကျောင်းတောင်မနေသေးဘူး။

မမ ကိုသူ့အိမ်မှာ ချိန်းတော့ ခလေးက မူကြိုလား မူလတန်းလား တက်နေပြီ၊ ယောက်ကျားလေး၊ သူ့ယောက်ကျားနဲ့ တရားဝင် ကွဲလား မကွဲလား ကျနော်လဲ မသိဘူး၊ ကျနော်လဲ မစပ်စုဘူး၊ ကျနော်သူနဲ့ စသိကတည်းက သူလပ်နေတာ၊ နောက်ဆုံး သူနဲ့ ကျနော်တွေ့ခဲ့တဲ့ အထိ လပ်တုန်း။

သူ့ပုံကို နဲနဲ သရုပ်ဖေါ်ရရင် သူက တိုင်းရင်းသူလေး ဆိုပါစို့၊ ကရင်မ၊ အသားကတော့ ဖြူဝင်းနေတာဘဲ၊ အဲဒီ ခေတ်ကကျနော်တို့ အခေါ်အရတော့ ဘီတွေ ဂျီတွေလဲ တောင့်တယ်ပေါ့၊ ခလေးတယောက် အမေဆိုပေမဲ့ အပျက်စီးကြီး မဟုတ်ဘူး၊ အပျိုတွေထက်တောင် ကြည့်လို့ လှသေး။ရုပ်ရည်ကတော့ အလှကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ကြည့်လိုက်ရင် ကရင်မဆိုတာ သိသာတဲ့ပုံ၊ အသားဖြူတော့ ကြည့်ကောင်းတယ်၊ အသက်ကတော့ ကျနော့်ထက် ကြီးတာပေါ့၊ မမ ထက်တောင် နဲနဲကြီးမယ် ထင်တယ်၊ သိတာကတော့ ချဲရောင်းရင်းနဲ့ သိတာ၊ သူက ဖေါက်သည်ကောင်း။

ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဆရာမကြီး လို့ ကျနော် နာမည်ပေးရလဲဆိုတာ အကြောင်းရှိတယ်ဗျ၊ အပြင်မှတော့ သူများတွေ ခေါ်သလို သူ့ကရင် နာမည်ခေါ်တာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဆိုတာ ဒီမှာ နာမည်မှန်မရေးချင်လို့ ရေးလိုက်တာ၊ သူ့အကြောင်း စရေးတော့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ် ဟော သေနပ်တလက်ထုတ်ပြီ၊ ပြစ်တော့မယ်ပေါ့။

ဟဲ ဟဲ၊ မလောနဲ့လေဗျာ၊ အောရုပ်ရှင် တို့ အောစာအုပ်တွေမှာဘဲ ကောင်းဘွိုင်ကားတွေလို ခုတွေ့ ခုပြစ် လုပ်လို့ရတာ၊ အပြင်လောကကြီးမှာ ပုံမှန်ဆို အဲလောက် မလွယ်ပါဘူး။ ကျနော်ကြုံဖူးသမျှပေါ့၊ ကဲဗျာ နဲနဲပါးပါး ပြောရရင် ကျနော့် ဖေါက်သည်ဖြစ်ပြီး သူနဲ့ ကျနော် တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်ပေါ့။ရင်းနှီးတာလဲ မပြောနဲ့လေ၊ ချဲက တလ ၂ ကြိမ်ဖွင့်တယ်ဗျာ၊ ၁၅ ရက် တခါဖွင့်တဲ့ ချဲအပတ်မှာ သူ့အိမ် မရောက်ဖြစ်ရင် အနဲဆုံး ၃ - ၄ ခေါက်ဘဲ၊ အဲဒီရပ်ကွက်ရောက်တိုင်း သူ့အိမ်ကတော့ မရောက်တဲ့ အခါမရှိသလောက်ဘဲ။

သိတယ်မှုတ်လား ကျနော်ကလဲ ဆေးဝင်ထားရင် အာလူး ကောင်းတာကိုး၊ ရင်းနှီးတယ်ဆိုတာ စကားအပြောအဆို ရင်းနှီးတာကိုပြောတာ၊ လူချင်းကတော့ မထိပါဘူး၊ သူ့စည်း ကိုယ့်စည်း နဲ့ နေကြတာ၊ ကုန်ကုန်ပြောရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ရှိတာတောင် မထိဘူးဗျာ။အဲလို အခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ကြုံခဲ့တဲ့ အကြိမ်ကတော့ အများကြီးပါဘဲ၊ သူ ထမီရင်လျှားနဲ့ အခန်းထဲ ကြုံခဲ့တာတွေတောင် ရှိခဲ့တာ၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ကျနော့် ရိုးသားချက်ကို ပြောပါတယ်။

ကာယကံ ဘက်ကလွတ်ပေမဲ့ ဝစီကံ ဘက်ကတော့ မလွတ်ဘူးဗျ၊ ပြောရရင် ဆရာမကြီးက တိုင်းရင်းသူ ဆိုတော့ စကားပြောပွင့်လင်းတယ်၊ သူ့ဝသီကိုက နဲနဲလဲ ပက်ပက်စက်စက်ပြောတတ်တယ်၊ ဟိုဗျာနေရင်းထိုင်ရင်း ဆဲဆို နေတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဥပမာဗျာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင် နင်ဒါတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်နေလား။ဘာလဲ နင်မိန်းမ မလိုးဘူးဖူးလား တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ အမြဲပြောနေတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင်ပြောတာ၊ ကြားချင်ရင်တော့ တိုက်ဆိုင်အောင် ပြောရတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ပေါ်တင်ပြန်ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ပြန်ပြောတဲ့ စကားတွေထဲမှာ နင့်ကို ကြည့်ပြီး ငါလိုးချင်တာလို့ ဘာတို့ မပါဘူး။

တောင်လား ဆို တောင်တယ်ပေါ့၊ မလိုးဘူးဖူးလား ဆို၊ မလိုးဘူးဖူး ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ၊ အဲဒါက မောင်လူရိုး လုပ်တာ၊ ဘာမလိုးဘူးဖူးလဲ၊ ငါလိုးခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်တွေ ထပ်ပြီး စီလိုက်ရင် နင့်တရပ်လောက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လိုက်ကြွားနေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ဘာမှမသိသေးတဲ့ လူပျိုပေါက်လေး လိုနေခဲ့တာ။ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ဆီက နှာစကားတွေ ကြားချင်လို့၊ ကျနော့်စိတ်ထဲ အလိုလို သိနေတာက သူ့ကို ဆရာကြီး အထာဖမ်းလိုက်လို့ မရဘူး ထင်တာဘဲ၊ သူကသာ ဆရာမကြီး လုပ်ချင်တဲ့ပုံ၊ အဲဒီမှာ သူလဲကျနော်ကို ဘာဘာ ဘာမှမသိဘူး ထင်ပြီး ဆရာမကြီး လုပ်တာပေါ့ ။

အဲဒါလဲ တမျိုးကောင်းသွားတယ်ဗျ၊ သူ့ဆီက မိန်းမအကြောင်း တော်တော်သိလိုက်တယ်၊ သူကလဲ ပြောသာပြောတာ၊ ကျနော့်ကို ပေးမဲ့ အထာတော့ မပြဘူး၊ သူပေးချင်ရင် လွယ်ပါတယ်၊ ကျနော်က ညင်းမဲ့ကောင်မှ မဟုတ်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် သူလဲ ကျနော့် အစကို စောင့်နေတာလားတော့ မသိဘူး။တကယ်တန်းပြောရရင် ကျနော်လဲ မစရဲဘူး၊ မစသာမစရဲတာ မနောကံ နဲ့ကတော့ ပြစ်မှားတာပေါ့၊ ဘယ်နေမလဲ၊ မပြစ်မှားလို့ရမလား၊ ခါးသိမ်လေး အောက်က ဖင်ကြိးကို လုံးနေတာဘဲဗျာ၊ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က တစွပ်စွပ်နဲ့ မနားတမ်းကို အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်လိုက်ချင်တာ။

အဲဒီမှာ ဂွင်ကဝင်ချင်တော့ သူကျနော့်ဆီ အကြွေးတင်ပါရော၊ တခုလပ် ဆိုတော့ ဝင်ငွေ နဲတာပေါ့၊ သူဘယ်က ပိုက်ဆံဝင်သလဲတော့ မသိဘူး၊ သူ့ဟာနဲ့ သူတော့ ရှိမှာပေါ့၊ ကိုယ့်အလုပ်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ဖါတော့ မခံစားတာ ကျိန်းသေတယ်၊ သူ့ယောက်ကျားက တခါတလေ ငွေပို့တာလာ။ မိဘဆီက ဒါမှမဟုတ် ယောက်ခမ ဆီကရတာလား၊ ကြွေးတင်တယ်ဆိုတာ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ချဲထိုးပြီး ချဲဘိုး မပေးနိုင်တာ၊ အမှန်တော့ သူချဲဘိုး မပေးနိုင်ရင် ကျနော်က သူပေါက်လဲ မလျှော်ရုံဘဲပေါ့၊ ဒါကတော့ ချဲလောကမှာ ဒီထုံးစံပါဘဲ၊ ရှင်းရှင်းနဲ့ ပြတ်ပြတ်ပေါ့။

ဒါပေမဲ့ ခုဟာက သူက အမှန်အကန်လို သဘောထားတော့ မပေါက်ပေမဲ့ အကြွေးလို သူက ထင်နေတာ၊ တကြိမ်ထဲ မဟုတ်ဘဲ၊ အပတ်စဉ်လောက် ဖြစ်လာတော့ ငွေကတဖြေးဖြေး များလာတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ချစ်တီး ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာတယ်၊ သူလဲ တခါမှ မပေါက်တော့ ကျနော့် အတွက်က အမြတ်ပေါ့။သူပေါက်ရင်တောင် သူ ဒီလို သဘောထားတဲ့ ပုံနဲ့ ကျနော်လျှော်ရမဲ့သဘော၊ ကျနော်မလျှော်ဘဲ ညစ်ရင်လဲ ညစ်လို့ရတာပါဘဲ၊ ကျနော့်သဘောပေါ့၊ ခုတော့ သူလဲ တခါမှမပေါက်တော့ ကျနော့်ဘက်က ဘာပြသနာမှ မရှိပါဘူး။

ကျနော့် စိတ်ကလဲ အကြွေးကြီးရယ်လို့လဲ မသတ်မှတ်ထားပါဘူး၊ သူက သတ်မှတ်ထားတာဆိုတော့ ကျနော်လဲ ချော်လဲရောထိုင်လိုက်တာပေါ့၊အဲဒီမှာ ကျိုက်ထီးရိုးက အပြန် ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိမ်ရောက်တော့ စကားစမိပြီး သူနဲ့ပြောဖြစ်တယ်၊ ငါရီးစားရပြီ၊ ငါ့ကောင်မလေးကို ချိန်းတွေ့ချင်တာ ဘိမရှိလို့ ဘာညာနဲ့ သိတယ်မှုတ်လား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ကျနော် မမကို ဆော်ချင်တဲ့ အကြောင်းကို ထုံးစံအတိုင်း သူနဲ့ နှာအကြောင်းတွေပြောရင်း ပြောမိရော။

အဲဒီမှာ သူကျနော့်ကို ကူညီမယ်ပြောပါရော၊ ကျနော်က ချစ်တီး တပိုင်းဖြစ်နေလို့လား ခင်လို့လား ဆိုတာ သူဘဲသိမယ်၊ ဒါဆို ငါ့အိမ်ခေါ်လာတဲ့၊ ဟ တကယ်လားပေါ့၊ တခါတည်း ပျော်သွားတာ သူ့ကို ပြေးပြီး ဖက်နမ်းချင်စိတ်တောင်ပေါက်တယ်၊ ဒီလိုမှန်းသိ အစကတည်းက ပြောပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ သူက လက်ခံတိုင်း မမကို ချက်ခြင်း သွားခေါ်လာလို့ မရသေးဘူးဗျ၊ အဲဒီတုန်းက ဆိုင်ပိတ်ထားတာလေ၊ စကားကလဲ ခုမှ စမိတာ၊ မမကလဲ ကျိုက်ထီးရိုးက ပြန်လာပြီးမှ မတွေ့တော့ဘူး၊ မလျှာရှည် ဆီကသတင်းအရတော့ သူသွားနေကျ သီလရှင်တွေပေါတဲ့ တောရကျောင်းတခုမှာ တရားသွားဝင်တယ် ပြောတာဘဲ။

အဲဒီတောရကျောင်းက မြို့ထဲက မဟုတ်ဘူး၊ မြို့ပြင် ရွာကြီးတခုက၊ ကျောင်းကတော့ တကယ့်နာမည်ကြီး၊ မမက မပြောမဆိုနဲ့ ပျောက်သွားတာ၊ ခါတိုင်းလဲ ပိတ်ရက်ဆို အဲဒီကျောင်း ညသွားသွားအိပ်တတ်တယ်၊ တခါတလေ မမကို နားမလည်တာ အဲဒါတွေလဲ ပါတယ်။ကျနော့်ဆို ဘာမှ မတိုင်ပင်ဘူး၊ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်တာဘဲ၊ မကောင်းတဲ့ အလုပ်မဟုတ်တော့ ကျနော်လဲ မတားကောင်းဘူး၊ ဒါမျိုးက တားလဲ မတားချင်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အသိပေးတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ၊ မရှိလဲနေကွာ ဆိုပြီး မလျှာရှည်ကိုဘဲ ပိတ်ရက်မှာ ၃ ခါလောက် ချိန်းလိုက်တယ်၊ တွေ့နေကျ ဘော်ဒါအိမ်မှာဘဲ။

နောက် ဆိုင်ပြန်ဖွင့်တော့ မမကို ပြန်တွေ့တာပေါ့၊ ဘယ်ပျောက်သွားလဲပေါ့၊ တရားသွားဝင်တာတဲ့၊ ကျနော့်ကို မပြောဘဲ သွားရမလားဆိုပြီး စိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နဲနဲပြောပြစ်လိုက်တယ်။မမက အမြဲဒီလိုဘဲ ဘယ်တော့မှ မပြောဘူး၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာ ကိုယ်လုပ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ ကြာကြာတော့ မကောက်နိုင်ပါဘူး၊ သိတဲ့အတိုင်း ဆေးချထားရင် သဘောက လွှတ်ကောင်းတာ၊ မမက ပြုံးပြီး 

“ကွယ် ကိုဇော်ကလဲ”

ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လဲ ပျော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဒီအပတ် ပိတ်ရင်တွေ့မယ် ပြောတော့ ဘယ်သွားမှာလဲတဲ့၊ ကျနော်လဲ ပြောလိုက်တယ် အသိ အမကြီး တယောက်အိမ်လို့၊ အိမ်ဆိုလို့ထင်တယ် ပထမတော့ နဲနဲအင်တင်တင် လုပ်သေးတယ်၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ရွှီးတာပေါ့။

သူ့အိမ်မှာ ထမင်းချက်စားမယ်၊ အဲဒီအမကြီး လဲ ရှိမယ်ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည် တို့ကို ခေါ်ခဲ့မယ် ဘာညာတွေ လာသေးတယ်၊ ကျနော်က အာ မခေါ်ဘူး၊ ရှုတ်တယ်၊ ကျနော်က မမနဲ့ အေးဆေးနေချင်တာ၊ သူတို့ ရှိရင် စကားတောင် ကောင်းကောင်းပြောရမှာ မဟုတ်ဘူး ဘာညာပေါ့။

အဲဒီ အမရှိတာဘဲ ခေါ်ခဲ့လဲ အတူတူဘဲဟာ ဘာညာ သူပြန်ပြောပေမဲ့ အဲဒီအမက အေးတယ်၊ သူ့ဖာသာသူ အိမ်ရှေ့နေ ကျနော်တို့က အိမ်နောက်ဖေးမှာ အေးဆေးနေလို့ဖြစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ သူလဲသိမယ် ကျနော် ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ၊ ချိန်းတွေ့နေကျကိုး။

အဲဒီတုန်းက ကျနော် မစဉ်းစားမိတဲ့ အကြောင်းတခုက ကျနော်ချိန်းတာကို သူ့စိတ်ထဲမှာ အဆုံးထိတွက်ပြီး လိုက်ပုံမရဘူး၊ ပေးချင်ရင်တော့ ဘာမှမမေးဘဲ ခေါ်တာနဲ့ လိုက်လာမှာပေါ့၊ မလျှာရှည်လို။သူနဲ့ ကျနော် ချိန်းတွေ့နေကျ အဆင့်လောက်ထိဘဲ တွက်မှာပေါ့၊ ပြီးတော့ ကျိုက်ထီးရိုး တုန်းက ကျနော် ရိုးသားပုံ ပြခဲ့လို့ ယုံသွားတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ နောက်ဆုံးတော့ အင်း ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ပြောယူရတယ်၊

ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့လဲ လာညှိရသေးတယ်၊ ချိန်းခဲ့ပြီပေါ့၊ ဒီတပတ်ခေါ်လာမယ်၊ အဲဒီမှာ သူ့ကို ခပ်ညီးညီးလေး မလွယ်ဘူး၊ ချိန်းရတာ၊ အိမ်ဆိုတော့ မလိုက်ချင်ဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရဘို့တောင် မလွယ်ဘူးထင်တယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိဘူး ဆိုတော့ အဲဒီမှာ သူက ကျနော့်ကို စသလို နောက်သလိုနဲ့ ဘာဂျာမှုတ်ထည့်လိုက်ပေါ့တဲ့။

 သူက ဘာဂျာလို့ဘဲ ပြောတာ၊ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်၊ နင်ဘာဂျာဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိရဲ့လားတဲ့၊ ကျနော်သိတာပေါ့၊ ကြည့်ဖူးတဲ့ အပြာကား နဲမှ မနဲဘဲ၊ တခါမှသာ လက်တွေ့ မစမ်းဘူးတာ၊ စမ်းဘို့နေနေသာသာ စမ်းဘို့ စိတ်ကူး ကိုမရှိတာ၊ စမ်းရကောင်းမှန်း တောင် မသိဘူးဗျာ။အပြာကားတွေမှာ ပြတာကို တကယ်လို့ကို မထင်တာ၊ ကြည့်လို့ကောင်းအောင် ရိုက်ထားတယ်ဘဲ အောက်မေ့တာ၊ နောက်ပြီး တကယ်ချဘူးတာကလဲ ဖာတွေများတယ်၊ ဘယ်သူ မှုတ်ချင်မှာဘဲ၊ လီးတောင်လို့သာ လုပ်နေတာ။

တချို့ဖာများဆို ထမီလှန်လိုက်ရင် အနံ့အသက်ကဟောင်ကနဲ ထလာတတ်တာ၊ တောင်နေတဲ့ လီးတောင် ပြန်ပျော့သွားတယ်၊ အမှန်အကန်ထဲကဆို မလျှာရှည်လေးကိုလဲ မဂျာဘူးဖူး၊ အမှန်အကန်ကလဲ အဲဒီတုန်းက ဒီတယောက်တည်းရှိတာ၊ ကြည့်တော့ ကြည့်ဖူးတာပေါ့၊ ဂျာစိတ်တော့ မပေါ်ဘူး။အမွေးပါးပါးလေးနဲ့ ကြည့်လို့ ကောင်းတာကတော့ တကယ်ကောင်းပါတယ်၊ လက်နဲ့ဘဲ ပွတ်ကစားတာ၊ ဒါတောင် မလျှာရှည်လေးဆို စဉ်းနေတာ၊ တခါမှ ခေါင်းက အောက်ဆို ချက်ထိတောင် မရောက်ဖူးဘူး၊ မကြိုက်တတ်သေးတဲ့ ကာလ ဆိုပါစို့။

သူက အဲလိုပြောလာတော့ အညံ့မခံပါဘူး၊ ဘာမသိဘူးလဲ သိတာပေါ့၊ အာ မလုပ်ပါဘူး၊ ရွံစရာကြီး ဆိုတော့ ဆရာမကြီးက ရီတယ်၊ ဒါတော့ မိန်းခလေးပေါ် မူတည်တာတဲ့၊ သန့်အောင်ထားတဲ့သူဆို မနံပါဘူးတဲ့၊ အဲဒါ မှုတ်ပြီးသွားလို့ကတော့ ရပြီဆိုဘဲ။ဒါတော့ သူပြောမှလား၊ ကိုင်မိရင်တောင် တဝက်လောက် ကြိမ်းသေနေတာကို၊ သူက ဒီလိုလာပြောတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ မေးတာပေါ့၊ ဘယ်ရမလဲ၊ အဲဒီမှာ သူ့စကားကို ယုံသွားတာ၊ လေသံနားထောင်ရတာကိုက အမှန်အကန်ကြီး၊ သူအဲဒါနဲ့ စခံရတာတဲ့။

သူ့ယောက်ကျားက ရီးစားဘဝကတည်းက သူ့ဟာကို စရက်တာတဲ့၊ အဲဒီမှာ အစွဲကြီး စွဲပြီး သူ့နောက် တန်းလိုက်တာဆိုဘဲ၊ ဆရာမကြီး လက်ချာကောင်းတာ လီးကို တောင်နေတာဘဲ၊ သူလဲသိတယ်၊ ငါပြောတာ နင်လီးတောင် နေပြီ မဟုတ်လားတဲ့၊ အေးပေါ့ဟ၊ တောင်တာပေါ့၊ ဆိုတော့ သူက ရီတယ်။

စောက်ကောင် လာ ငါ့ကို အစမ်းလာမှုတ်ကြည့် ဆိုပြီးတော့ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ တောင်သာတောင်တယ်၊ ငါ့ကို ပေးမှုတ်မလား မပြောဘူး၊ မပြောဆို ပေးမှုတ်မယ် ဆိုတာတောင် အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် မှုတ်မှာ မှမဟုတ်ဘဲ၊ စကားကြောင့်သာ လီးတောင်သာ၊

သူကတော့ ဘယ်လိုနေလဲမသိဘူး၊ ကိုယ်ကတော့ သူ့စကားနဲ့ အရည်တောက်တောက်ကျနေပြီ၊ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးနဲ့ အတွင်းရေးတွေ စပြောဖြစ်တာ၊ အရင်ကတော့ နှာအကြောင်း ပြောသာပြောတာ ပါဆင်နယ် အတွင်းရေးတွေ မပါဘူး။ အပျော်သဘောအနေနဲ့ ပြောတာ၊ ခုတော့ ပါဆင်နယ် ပါလာတော့ ဖီးလ် တက်လာတာ၊ သူကလဲ မမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မေးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြောတာဘဲ ချိန်းတွေ့ဘူးသလောက်ပေါ့။

နဲနဲတော့ ငတုံး လုပ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူကလဲ သူ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ နဲ့ ခိုင်းနှိုင်းပြီး လက်ချာရိုက်တာပေါ့၊ အဟီး အဲဒီနေ့က သူ့ အိမ်သာထဲ ဂွင်း မတိုက်ဖြစ်တာ ကံကောင်း၊ ရှုးတော့ ဝင်ပေါက်ရတာပေါ့။ဒါနဲ့ မမကို ရွှီးထားတဲ့ အတိုင်း သူ့ကို ထမင်းချက်ခိုင်းရတာပေါ့၊ ဈေးဘိုးတော့ လိုတာထက် ပိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆရာမကြီးက အချက်ကောင်းဗျ။

သူချက်တာ ခန ခန စားဖူးတာ၊ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဘာမှ မရှိရင်တောင် ထမင်းကြမ်းကို ငါးပိရည်ရယ်၊ ပဲမှုံ့၊ ပုဇွန်ခြောက်မှုံ့၊ တွေနဲ့နယ် သံပုရာရည်ညှစ်၊ ငရုပ်သီးမှုံ့ ဖြူး အဲလို သူ့လက်နဲ့ ပက်ပက်စက်စက် နယ်ပြီး ကျွေးတာတောင် စားကောင်းတာ။တခါ တခါ နေ့လည် သူအဲလို လုပ်စားရင် မနေနိုင်ဘူး၊ သူ့ ပုဂံထဲက နှိုက်စားမိတာ၊ အနံ့ရကတည်းက ပါးစပ်ထဲ သွားရည်က အလုံးလိုက် ထွက်လာပြီ၊ မနေနိုင်ဘူး။ 

တမင်းတလုပ်စားလိုက် ကြက်သွန်ဖြူလေးကိုက်လိုက်၊ တခါတလေ အနီလေး၊ ဆလပ်တို့ သခွားသီးတို့ရှိရင်လဲ ကိုက်စား၊ ရေလည်ကောင်းတာ၊ သူက ဘာချက်မလဲတဲ့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ၊ အသားဟင်းတခွက်၊ အရွက်ကြော်တပွဲ၊ ဟင်းရည်သောက်လေး တခွက်ရရင် ရပြီပေါ့၊ ကြည့်ကျက်သာ ချက်လိုက်ဗျာပေါ့။

အဲဒီမှာ ဘယ်ကနတ်ဆိုးက ဝင်မွှေတယ် မသိ၊ ပြောရင်းတန်းလမ်း ဘော်ဒါတွေနဲ့ ကြုံတိုင်း ကာလသားဟင်းကို မား ထည့်ချက်တာ သတိရပြိး ဆရာမကြီးကို မား ထည့်ချက်ရင် ကောင်းမလား ဆိုပြီး ပါးစပ်ကလွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်တာ၊ ဆရာမကြီးက ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ၊ ကောင်းတာပေါ့။

အဲဒါမှ စားပြီး ရီဝေဝေ နဲ့ နင့်သဘောပေါ့ တဲ့။ အဲလို အားပေးတာ၊ သူကတောင် လမ်းညွှန်သေးတယ် အများကြီး မထည့်နဲ့တဲ့၊ နင့်ကောင်မလေးက စားဘူးတာမဟုတ်တော့ များရင် တော်ကြာ အိပ်ပျော်သွားမယ်တဲ့။ကျနော်က နင်သိလို့လား ဆိုတော့ သိတာပေါ့၊ ငါလဲ မစားတာကြာပြီ၊ စားပြီး ရီရတယ်ဟ၊ ဘာညာ နဲ့ အဲဒီကောင်းကျိုးတွေ ပြောဖြစ်သေးတယ်၊ ခုမှသိတယ် ဆရာမကြီးလဲ ခေသူမဟုတ်ဘဲ။

နောက်နေ့ကျတော့ ဆရာမကြီးဆီ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ လာပို့ထားလိုက်တယ်၊ ဟဲ ဟဲ အဓိက က မား တထုပ်၊ ကျနော်တို့ ဝယ်နေကျ အထုပ်ပါဘဲ၊ သူကတောင်ကြည့်ပြီး တဝက်လောက်ဘဲ ထည့်မယ်တဲ့၊ ကျန်တဲ့ တဝက် ငါဘဲသိမ်းထားမယ်။နောက်မှ တခါထပ်ချက်စားမယ် ပြောလို့တောင် ယူထားလိုက် နောက် လိုလဲ ငါ့ကိုပြော ဆိုပြီး စေတနာတောင် ဘလဗွ လိုက်သေးတယ်၊ နောက်တခုက ရာဂျာလေ၊ တထုတ်လုံး၊ လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့။

ဒါကိုတော့ စောက်ကောင် ဒါမျိုးကျတော့တယ်သိ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ် တင်ထားပေးမယ်၊ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက တင်ထားတဲ့ နေရာတောင် လိုက်ပြလိုက်သေး။တော်ကြာ နင့်ခလေး ယူဆော့နေအုံးမယ် နင့် ခလေး မမှီတဲ့ နေရာမှာ ထားဆိုပြီးကျနော်တောင် ပြောလိုက်သေးတယ်။ မမ နဲ့ ချိန်းတဲ့ အစီအစဉ်ကတော့ ဟာကွက်မရှိသလောက်ပါဘဲ၊

ပိတ်ရက် မတိုင်ခင် တရက် မမဆီ သွားပြီး သေချာအောင် မနက်ဖြန်တွေ့မယ် ဆိုတာ သွားထပ်ပြောတော့ မမက ဘယ်မှာနေလဲ လမ်းပြော၊ လိပ်စာပေး သူ့ ဖာသာ သူလာမယ်တဲ့၊ ကျနော်လာခေါ်မယ်လေ ဆိုတော့ မဖြစ်ဘူး ၂ ယောက် အတူတွဲပြီး အဲဒီ မသွားချင်ဘူး ရှက်တယ် ဖြစ်ပါရော။

အင်းလေ သူ့ဘက်ကကြည့် မှန်ပါတယ်၊ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပေါ့၊ ခေတ်ကြီးက ပွင့်လင်းတဲ့ ခေတ်မဟုတ်သေးဘူး၊ အင်း အင်း ပြီးရော၊ ဒါဆိုလဲ သူက မနက်စာ ချက်ထားမှာနော်၊ အဲဒါမှီအောင်လဲလာ၊ ၁၁ နာရီလောက်ဆို အတော်ဘဲ ဘာညာ ပြောရသေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ မမက သူ့ဖာသာ သူလာမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆရာမကြီးကို ပြန်ပြောပေါ့၊

အဆင်ပြေပါတယ်၊ မမက ကတိတော့ တည်တယ်၊ လာမယ်ဆို လာတယ်၊ မလာဘူး ဆိုမလာဘူး၊ လာမယ်ပြောပြီးမှ မလာဘဲမနေဘူး၊ ကျနော်လဲ ၁၀ နာရီကျော်ကျော်လောက်ကတည်းက ဆရာမကြီး အိမ်ရောက်နေတာ၊ မမကို တမျှော်မျှော်ပေါ့၊ ဆိုင်ကယ်ကိုတောင် ဘော်ဒါတပွေ အိမ်သွားထား ထားတာ။

ဆရာမကြီး အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ကြီး မရပ်ထားချင်လို့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာ အပီးသတ်လေး ချက်နေတယ်၊ ကျနော်လဲ သူ့နဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက် နဲနဲ ကူလိုက် အိမ်ရှေ့ထွက်မျှော်လိုက်ပေါ့၊ ၁၁ နာရီ ကျော်ကျော်လေးမှ မမ လာတာ။ကျနော်က အိမ်ရှေ့က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတော့ မြင်နေရတယ်၊ ပေါ်တင်လဲ ထွက်မမျှော်ရဲဘူး၊ မမက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ အိမ်နံပါတ် ရှာနေလား မသိ၊ အိမ်ပုံစံကိုတော့ မမကို သေချာပြောပြီးသား။

အဲဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆရာမကြီးကို အိမ်ရှေ့လွှတ်ပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ ကျနော်က အိမ်ထဲကနေပေါ့၊ ၂ ယောက် ထွက်ခေါ်လို့ လူမြင်မကောင်းဘူးလေ။ ဆရာမကြီးက အိမ်ရှေ့ကနေ မမ နာမည်လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ပြလိုက်တော့ မမက အိမ်ထဲဝင်လာတယ်၊

အိမ်ထဲရောက်လာတော့ ကျနော်က မမကို ဆရာမကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတာပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ လျှာသွက်ပါတယ်၊ ပေါင်းတယ်သင်းတတ်တယ်၊ သူစကားပြောတာက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆိုတော့ မမနဲ့ ခန ဆို ခင်သွားတာ၊ မကြာပါဘူး။ခနလောက် အိမ်ရှေ့မှာ စကားပြောပြီး သုံးယောက်သား အိမ်နောက်ဖေး ရောက်သွားပြီး မနက်စာ စားဖို့ ပြင်ကြဆင်ကြတာပေါ့၊ မမလဲ ဝိုင်းလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဟိုယောင်ဒီယောင်၊ ဟင်းတွေကတော့ ချက်ပြီးသားလေ၊ ဟင်းရည်လေး ဘာလေး နဲနဲလေး ပူသွားအောင် အပူနဲနဲပေး၊ ဘာညာပေါ့။

ဆရာမကြီးကတော့ မမကို အရမ်းလှတာဘဲ ဒီကောင်နဲ့တောင် မလိုက်ဘူး၊ ဒီကောင်က လူဆိုး ဘာညာပေါ့၊ ကျနော့် မကောင်းကြောင်း ရီသလိုမောသလိုနဲ့ ပြော၊ မမက ရီ၊ ကျနော်က မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါအချစ်လေ ဘာညာ ပေါက်ကရ ပါးစပ်ကထွက်တာပြော၊ ပြီးတော့ ဘာရမလဲ မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြတာပေါ့။

မမကို ပခုံးလေး ဖက်ပြလိုက် လက်ဆွဲပြလိုက်ပေါ့၊ ညာတာပါတေးနဲ့ တွေ့လား ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ မမကလဲ ရှက်ရယ်လေးပေါ့၊ ခုမှတွေ့တယ် ဆိုပေမဲ့ ဆရာမကြီး ကအပျိုလေးမဟုတ်၊ စကားပြောကလဲ ပွင့်လင်း၊ ဆိုတော့ မမလဲ ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ ရှက်တော့ရှက်တယ် ဒါပေမဲ့ မရှက်ဘူး အဲလိုဖြစ်သွားတဲ့ သဘော။

တကယ်လဲ ဆရာမကြီးက ဟင်းချက်ကောင်းပါတယ်၊ စားလို့ကလဲကောင်း ပြီးတော့ ဟိုဒင်းကလဲ နဲနဲ ထည့်ချက်ထား၊ မစားခင်ကတည်းက အပျော်ကစနေတော့ စားရင်းတမ်းလမ်း အရှိန်က တက်ပြီး အပျော်က မဆုံးဘူး၊ ဆရာမကြီး ရှေ့မှာတောင် မမကို ထမင်းတွေ ဘာတွေ ခွံ့လို့၊ လက်နဲ့ စားကြတာနော်၊ ဇွန်းနဲ့ မဟုတ်ဘူး။မမလဲ ဆေးစွမ်းပြလာတယ်ထင်တယ်၊ ရဲလာတယ်၊ မမ ကျနော့်ကိုလဲ ခွံ့ကြွေးလေ ဆိုတော့ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်ခွံ့လို့၊ လာခွံ့ မမလက်ကို မနာအောင် လှမ်းကိုက်လိုက်သေး၊ တခစ်ခစ် တဟီးဟီး နဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ညံနေတာဘဲ။

အဲဒါ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျနော်လဲ စီးကရက်လေးဖွာ၊ သူတို့က သိမ်းကြ ဆည်းကြ၊ ကျနော်တောင် စိတ်ပူနေတာ၊ မမက မသုံးဖူးတော့ မူးသွားမလား၊ ယိုင်များ ယိုင်နေမလားပေါ့၊ တော်သေးတယ် ကြည့်ရတာ ပုံမှန်မို့၊ ဆရာမကြီး လက်မှန်းတည့်ချက်ကတော့ အံ့မခန်း။သွက်ရုံ ရဲရုံလေး၊ ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက သံပုရာရည် ဖျော်တိုက်သေးတယ်၊ အအီပြေပေါ့၊ အဲဒါလဲ ကောင်းတာဘဲ တော်ကြာ မူးမော်နေရင် ပြေတာပေါ့။

စားသောက်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက နင်တို့ ကိုကြည့်ရတာ မျက်စိနောက်တယ်၊ နင်တို့ အဲဒီမှာ နေချင်သလိုနေ၊ ငါ့ဖာသာ ငါ အိမ်ရှေ့သွားနေတော့မယ် ဆိုပြီး ပေါ်တင်ပြောလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီတော့ ဘာရမလဲ ကျနော်လဲ မမနား ပြေးကပ်တာပေါ့၊ အစကတည်းကလဲ ကပ်ပြီးသားပါဘဲ၊

နောက်မှာ မမကို ဖက်ပြီး အီစီကလီလေးပြောရင်း နဖူးလေး နမ်းလိုက် ပါးလေး နမ်းလိုက်လုပ်နေပေမဲ့ နေရထိုင်ရ အဆင်မပြေဘူး၊ ဘယ်ပြေမလဲ ထိုင်ခုံ ၂ လုံးကို ပူးကပ်ထိုင်နေရတာကိုး၊ ကြာတော့လဲ ဘိုက်လေးအောင် စားထားတာက တကြောင်း၊ ဆေးစွမ်းက ပြလာတာလဲ ပါမှာပေါ့၊ မမလဲ နဲနဲ ငိုက်လာတယ်။

ကျနော်လဲ မထိုင်နိုင်တော့၊ မမကိုလဲ ကြည့်ရတာ သက်တောင့်သက်သာမရှိသလိုဘဲ၊ ဒါနဲ့ အရဲစွန့်ပြီး မမကို အိပ်ခန်းထဲ သွားမယ်၊ ဒီမှာ ခါးညောင်းတယ်၊ ဘိုက်အစ်တယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှဲလျှောင်းပြီး နေမယ် ဘာညာ ကပ်ချွဲတာပေါ့၊ မမက ထုံးစံအတိုင်း ဟင်အင်းပေါ့။

ကျနော်ကလဲ တအီအီပြောတာပေါ့၊ ဟုတ်လဲဟုတ်တယ်၊ လူကမထိုင်နိုင်တော့ဘူး၊ လှဲချင်လာတာ၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ပြောတာပေါ့၊ လူကလဲ မမကိုလက်တဖက်က ဖက်၊ နဖူးက စားပွဲပေါ်ကို ထိအောင် ငိုက်ကျနေသလို ငိုက်ပြပြီး ရေလည်ရွဲနေတဲ့ပုံဖမ်းတာပေါ့။

ပြီးတော့ ညှောင်နာနာအသံနဲ့ ကျိုက်ထီးရိုးမှာ နေသလိုနေမယ်လေ၊ ဒီလိုလေး အသာလေးကပ်အိပ်ပြီး နေမယ်ပေါ့၊ မမပခုံးကို ပါးနဲ့ကပ်ပြီး နမူနာလဲပြပေါ့၊ ငုတ်တောင် တိုက်ပါများရင် နဲ့သေးတာဘဲ၊ ခု ရီးစားအရင်းကြီးဆိုတော့ ပိုနဲ့လွယ်တာပေါ့။အဲဒီမှာ ပြန်ပြောတာက သူများ အိပ်ယာကြီးတဲ့၊ ရတယ် မမ၊ ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဆရာမကြီးက သိတာကြာပြီပေါ့၊ သူ့အိပ်ယာပေါ်တက်အိပ်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ပြောတော့ အဲဒီမှာ အဓိက ကလာပြီ၊

ကိုဇော်နော် ဘာမှမလုပ်ဘူးနော် တဲ့။ ရှက်သံဝဲဝဲလေးနဲ့ ပြောတာ၊ ဟဲ ဟဲ။ ဒီအခြေမှာ ဘယ်သူက ဘယ်ရမလဲ အိပ်ယာပေါ်ရောက်ရင်တော့ ငါ့သဘော၊ ငါလုပ်ချင်တာ လုပ်မယ် ပြောတဲ့သူရှိလား၊ ကဲပြော။ဒီတော့ အာ မမကလဲ ကျနော့်ကို ခုထိ မယုံဘူး၊ ကဲ ဒီမှာကြည့် ဆိုပြီး မမလက်ကို ဆုတ်ကိုင်လို့ သူ့ လက်ချောင်းတွေ လက်သီးဆုတ်ထားသလို ဆုတ်သွားအောင်ကျနော့်လက်နဲ့ တချောင်းဆီကွေး။

ပြီးတော့မှ လက်ညိုးနဲ့ လက်မကိုဆွဲထောင်၊ ပြီးမှလက်သီးဆုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ထောင်နေတဲ့ လက်ညိုးကို ကျနော့် ရင်ဝ ဆွဲတေ့လို့ ကဲ မမ မယုံရင် ဒီသေနပ်နဲ့ အသေသာ ပြစ်ထည့်လိုက်ဗျာ၊ ဒီမှာ နေရထိုင်ရ အဆင်မှမပြေတဲ့ဟာကို။

ကဲ ဒါမှမဟုတ် အိမ်ရှေ့မှာ ဖျာခင်းပြီး သွားလှဲမလား လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့လဲ ပြောရော မမက မပွင့်တပွင့်ရီလို့ ပြစ်မယ် မမကို လာထိရင်တော့ ပြစ်မှာဘဲ ဆိုပြီး ထရပ်တယ်၊ အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ထရပ်ပြီး အာ နေအုံး အပေါ့သွားအုံးမယ် မမရော သွားမလား ဆိုတော့ မမကလဲ အင်း တဲ့ ဆိုပြီး မမက အရင် ရေအိမ်ထဲ ဝင်တယ်။

ပျော်စရာ ကအဲဒီမှာ ရှိသေးတယ်၊ ရေးရင်လိုရင်း ရောက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ဆရာမကြီး အိမ်သာ တံခါးက အထဲက ကလန့်ထိုးလို့ မရဘူးဗျာ၊ တခါးက အိကျပြီ၊ သံချောင်းနဲ့ အပေါက် လွဲနေတာ၊ သူ့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ ဘယ်သူမှ မပြင်ဘူး။

အဲဒီမှာ တံခါးပိတ်လို့မရတော့ အပြင်ကနေ မမ ကိုစတာတွေ၊ လာချောင်းကြည့်မယ် တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ တကယ်တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ မမအထဲကရှက်ရှက်နဲ့ ပြန်အော်တာ ရီနေရတယ်။ပြီးတော့ ၂ ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲ လက်ချင်းတွဲလို့ ဝင်ပါရော၊ ဆရာမကြီးကတော့ ထင်မယ်၊ ထမင်းစားခန်းမှာဘဲ တချီပြီးသွားတယ်လို့၊ ရေအိမ်တွေ ဘာတွေ ဝင်ပြီး အခန်းထဲ ရောက်သွားတာကိုး။

အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>