ဖိတ်ခေါ်ရင်ကွယ်လိုက်မယ် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
ရထားက ညနေ လေးနာရီထိုးသည့်တိုင် မထွက်သေး။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ် ။ ကျော်ဇင်လတ် တစ်ယောက် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုရော ရထားကိုရော ဘာမှသိပ်ဂရုမစိုက် ။ ဘူတာအတွင်း စင်္ကြန်ပေါ်ရှိတန်းလျားပေါ်တွင် တီဗွီဂိမ်း အသေးလေးနှင့် စိတ်ပါဝင်စားစွာ ကစားနေမိသည်။ ဘူတာအတွင်း၌ ကုန်စိမ်းသည်၊ မုန့်သည်၊ ဘူတာရုံဝန်ထမ်း စသဖြင့် လူများစွာရှုပ်ရှက်ခတ်ကာ သွားလာနေသည်။
ကျော်ဇင်လတ်အား လွယ်အိတ်ထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ထုတ်ကာ မီးညှိဖွာရှိုက်ရင်းပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကို စူးစမ်းလေ့လာလိုက်သည်။ ဟောတွေ့ပါပြီ … မမကြီးတစ်ယောက်မှာ ကျော်ဇင်လတ်ရှေ့တွင်နေကြာစေ့ တစ်ဖျောက်ဖျောက်ဝါးစားလျှက် ရှိနေသည်။ အသားမှမဖြူမညို ဖြစ်သည်ကလွဲ၍ ကျန်တာတွေအားလုံးကြည့်၍အဆင်ပြေလှသည်။ ဆံပင်ကိုမူ ဖြီးရလွယ်ကူအောင်အတိုညှပ်ထားသည်။
သနပ်ခါးရေကြဲလိမ်း၍ ပေါင်ဒါခပ်ပါးပါးရိုက်ထားပုံရသည်။ ရထားက သိပ်မကြာခင်မှာပင် ဥသြပေး၍ ထွက်ခွါရန်ပြင်သောကြောင့် ထိုမမကြီးနှင့် အတူကမန်းကတန်း တက်လိုက်သည်။ နေကားတဖြည်းဖြည်းနိမ့်ဆင်းလာပြီး ညအမှောင်ကား တဖြည်းဖြည်းကြီးစိုးလာသည်။
ရထားကလည်း တစ်ဘူတာဝင်တစ်ဘူတာနားဖြင့် မောင်းလာသည်မှာ မမောမပန်းပင် ခရီးသည်များမှာလည်း ဆင်းသည့်လူများမှာဆင်း တက်သည့်လူများမှာတက် ကျော်ဇင်လတ်ကလည်း မသိမသာ နေကြာစေ့ဝါးနေသော မမကြီးအနသို့ကပ်၍ ထိုင်လိုက်ရင်းအကဲခတ်သလိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ မောင်လေးက ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ အမျိုးတွေဆီပါ .. မမရယ် … ဒါနဲ့ အစ်မကော ဘယ်သွားမှာလဲ”
“ မမက မြိုင်သာအထိ သွားမှာလေ”
“ မောင်လေးက တစ်ယောက်တည်းလား
“ ဟုတ်”
“ ဒါနဲ့ အစ်မလဲတစ်ယောက်တည်းပဲလား … အန္တရယ်များလိုက်တာ”
“ သြော် မောင်လေးရယ် ဒီလိုပဲ လုပ်ကိုင်းစားနေကြနေတာပဲလေ”
“ မောင်လေးတို့ ဘဝတွေများ အပူပင်ကင်းကင်းနဲ့ နေ ရပုံပဲ”
“ အား … ဟား ... အပူပင်ကင်းဆို မိဘလုပ်စာ ထိုင်းစားနေတာကိုး”
“ ကျွန်တောက ကျောင်းသားလေ … ပြောသာပြောရတာ မမက စီးပွါးရှာနေတယ်သာပြောရတယ် အရမ်းလှတာပဲနော် ”
“ ဟဲဟဲ မောင်လေးက မြှောက်ပြောတတ်သားပဲ … ရော့နေကြာစေ့စား လောလောဆယ်တော့နေကြာစေ့နဲ့ ရေပဲရှိတယ် ”
“ သြော်...မမကလည်း တစ်ကယ်ပြောတာ။ စားချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး”
ဤသို့ဖြင့် ကျော်ဇင်လတ်တို့စီးလာသော ရထားသည် တစ်ဘူတာဝင်တစ်ဘူတာထွက် သူတို့နှစ်ဦးကလည်း စကားတွေဖောင်စီအောင်လက်ဆုံကြလျှက် ..
“ မောင်လေး နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
“ ကျော်ဇင်လတ်ပါ မမ ဒါနဲ့ မမနာမည်ကကော”
“ မသီတာလို့ ခေါ်တယ်ကွဲ့”
“ လူနဲ့နာမည်နဲ့ လိုက်တယ်နော်”
“ မောင်လေးလဲ ချောတာပါပဲ … အရပ်အမောင်းနဲ့ မျက်နှာပေါက်က ဝေဠုကျော်လိုပဲ …”
“ ဟဲဟဲ မမ ကျွန်တော်လဲ အမြှောက်ကြိုက်တယ်နော်”
“ မောင်လေးနာထင်မှာ ပလာစတာကပ်ထားတာ ခေါင်းကိုက်လို့လား”
“ ဟုတ် … မနက်ကအစောကြီးရေချိုးလိုက်တာ နှာစေးပြီးခေါင်းအုံသလိုလို ဖြစ်လာလို့”
ခက်သည်က ရထားက လော်ကယ်လဲဖြစ်ပြန် မီးကမရှိမို့ ရထားတွဲတွင်းမြင်ကွင်းက ဝါးတားတားဖြစ်နေသည့်ပြင် ညည့်နက်လာသည်မှာ ဆယ်နာရီကျော်ခန့်ရှိသည်။ ရထားပေါ်သို့ အမူးသမားသုံးဦး ယိမ်းထိုးထိုးဖြင့်တက်လာသည်။ ကျော်ဇင်လတ်မသီတာတို့နှစ်ဦးကြားသို့ အတင်းထိုင်ချလိုက်သည်။
သူတို့ထံမှ ချဉ်စူးစူး အရက်နံ့ကထောင်းကနဲထလာသည်။ မသီတာမှာနှာခေါင်းရှုံ့၍ကိုယ်ကိုကြုံ့လိုက်ရာ သူတို့ထဲမှတစ်ယောက်က ဘာလုပ်လိုက်သည်မသိ မသီတာမှအသံထွက်လာသည်။
“ အိုး … ရှင်တို့ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ … နှမချင်းမစာနာဘူး”
“ ချစ်လို့ပါ ညီမလေးရယ်”
“ ဘာချစ်တာလဲ … ပါးကွဲချင်လို့လား”
“ ပါးကွဲမခင် နင့်စောက်ဖုတ်ကွဲသွားမယ် ဘာမှတ်လဲ”
“ ဟေ့လူတွေ ခင်ဗျားတို့လွန်လာပြီနော်”
“ လွန်တော့ ဘာလုပ်ချင်လဲ”
“ ဒါလုပ်ချင်တယ် ”
ဖုံးဒိုင်း … ခွပ် … ခွပ်
“ အောင်မယ်လေးဗျ … ”
အမူးသမားသုံးယောက်မှာ ရထားမထွက်မီ ရထားပေါ်မှကမန်းကတန်း ဆင်းပြေးသွားကြသည်။ မသီတာမှာ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုလျှက်ရှိသည်။ ကျော်ဇင်လတ်က မသီတာပခုံးနုနုအားဆွဲဖက်လျှက် ကျောပြင်ကလေးကို အသာအယာပွတ်ကာ ချော့မော့ရှာသည်။
“ တိတ်ပါ မမရယ် ဟိုလူတွေ ဆင်းသွားပါပြီ”
“ ဟင့်ဟင့် … မမရာ မောင်လေးရှိနေသရွေ့ မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းစေရဘူး သိလား”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကျော်ဇင်လတ်၏လက်များက မသိမသာနဲ့ အင်္ကျီပေါ်က နို့ကိုဆုပ်ကိုင်နေသည်။ မသီတာကမူမသိသလိုနှင့် ကော့ပေးနေသယောင်။
“ အားကိုးပါတယ် … မောင်လေးရာ … မောင်လေးကို အရမ်းခင်သွားပြီသိလား … ဟု ရမ္မက်ပါပါဖြင့်ပြောလိုက်သည်။မောင်လေးကတော့ မမကိုအရမ်းချစ်သွားပြီဗျာ”
“ ဟယ် … ရှက်စရာကြီး”
“ မရှက်ပါနဲ့မမရာ … ရထားမထွက်ခင်ကတည်းက မမကိုစိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး (ချချင်) ချစ်နေတာ”
“ အိုး … အဲဒီလို အခွင့်အရေးယူတာကတော့ ကောင်းသေးလား”
“ မမ ဒီလိုထင်ရင်တော့ ကျွန်တော်အရမ်းဝမ်းသာသွားပြီဗျာ”
“ ကဲ … ကဲ ရွှေစိတ်တော် မညိုပါနဲ့ ဒီကအကြည်စားတာပါ … ယုံပါတယ်ရှင် …”
“ ဟာ … ဝမ်းသာလိုက်တာ”
“ ဟင် ဘယ်သူက ချစ်တယ်ပြောသေးလို့လဲ”
“ ဟာဗျာ … မမဒါဆို ကျွန်တောကြမ်းမှာနော်”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကျော်ဇင်လတ်က မသီတာရင်သားမို့မို့ကို အင်္ကျီပေါ်မှ ကြမ်းတမ်းစွာဆုပ်ကိုင်ရင်း ပါးပြင်ကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။
“ မောင်လေးရယ် … အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ ရထားပေါ်ကြီးမှာ လူတွေနဲ့လေ”
“ အိုမမကလဲ ဒီလောက်မှောင်နေတာကို”
“ ဟင်း … မင်းကလဲ ပြောလေကဲလေပါလားကွာ”
“ မကဲပါဘူး မမရယ် မြိုင်သာရောက်ရင် မမနဲ့ကျွန်တော်လမ်းခွဲရမှာ … ဒါနဲ့မမက မြိုင်သာကနေဆက်သွားမှာလား”
“ အင်း … ဟိုဘက်မြို့လေးကို မြိုင်သာကနေ ကားစီးရမှာလေ”
“ ဟာ … မြိုင်သာကိုညကြီး ဆယ့်နှစ်တစ်ချက်လောက်ရောက်သွားမှာပဲ”
“ ခါတိုင်းလဲ ဒီလိုပဲသွားနေကြပါ … တည်းခိုခန်းမှာ အိပ်ပြီးမနက်ခုနှစ်နာရီကားနဲ့ ဆက်သွားတယ်လေ”
သီတာမှာ ကျော်ဇင်လတ်၏ အမေးအား ပြန်ဖြေရင်းအတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။ သီတာအခုလို ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်ဘဝတွင်ကျော်ဇင်လတ်လို သူငယ်နှပ်စားလေးတွေရောရှစ်စပ်ကဂျင်လည်သည့်လူတွေပါ … လူမျိုးစုံဆက်ဆံပေါင်းသင်းဘူး၏။
ပေါင်းသင်းရသည်မှာ တစ်ခါတစ်ရံ ခန္ဓာကိုယ် ကိုပါသူမစိတ်ပါလျှင်ပေးပစ်သည်။ စိတ်မပါလျှင်တော့ ဆိုးဆောရီးဟုပင်ပြောလိုက်ချင်သည်။ ယခုဒီကျော်ဇင်လတ်အား ခုနကသူမနို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှာ မသိမသာကိုင်ခဲ့သော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရသည်။ ရထားပေါ်မို့တွင်သာ ဆက်ပြီးခွင့်ပြုလိုက်လျှင် ဒီထက်ပိုကြမ်းလာမည်စိုး၏။
“ မမ … ကျွန်တော်မေးနေတာကြားလား”
“ ဟင် … ဟင် … ဘာမေးတာလဲ”
“ ကျွန်တော်လည်း မနက်ခင်းဆက်သွားစရာရှိတာ မြိုင်သာမှာ ညကြီးသန်းခေါင်ရောက်မှာဆိုတော့ မမနဲ့လိုက်အိပ်ချင်လို့”
“ မင်းနာနေအုံးမယ်သိလား”
“ စိတ်မချလို့ပါ မမရယ်”
ကျော်ဇင်လတ်က ပြောရင်းဆိုရင်း သီတာ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ရင်ခွင်ထဲပွေ့ပြီး နဖူးပြင်လေးအားခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။ သီတာမှ ဘာမှမပြောတော့ လှပသောမျက်စောင်းတစ်ချက်ကိုသာ ကျော်ဇင်လတ်ထံပစ်လိုက်သည်။ ထို့နှင့် ရထားကကျော်ဇင်လတ်ပြောသည့်အတိုင်းပင် ဆယ့်နှစ်နာရီသို့ရောက်လေ၏။ မြိုင်သာတွင်တည်းခိုခန်းသုံးရှိလေသည်။
သီတာမှာကျော်ဇင်လတ်ပါနေ၍ တည်းနေကျတည်းခိုခန်းတွင် မတည်းဘဲ … မြို့မြောက်ဘက်ရှိ တည်းခိုခန်းသို့နှစ်ယောက်သားမြင်းလှည်းတစ်စီး စီးသွား၍ လိုက်ပို့ခိုင်းရသည်။ တည်းခိုခန်းနာမည်က စံပါယ်မြူဟု နာမည်ပေး၍ နှစ်ထပ်ဖြစ်သည်။ ဧည့်ကြိုကောင်တာမှ လူမှာသူတို့နှစ်ယောက်ရောက်သွားတော့အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် … အခန်းစာရင်းမှတ်ကာ နှစ်ယောက်အိပ်ခန်းတစ်ခန်းပေးလေသည်။
“ ဟူး အခုမှပဲ ကောင်းကောင်းနားရတော့တယ်”
မသီတာသက်ပြင်းရှည်ကြီးကို မှုတ်ထုတ်ရင်း အခန်းထဲရှိအိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်လှဲကာပြော၏။
“ မအိပ်နဲ့အုံး … မမရယ် … လိုးချင်သေးတယ်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ သူ့ခရီးဆောင်အိတ်နှင့် လွယ်အိတ်ကိုပစ်ချရင်း သီတာလှဲနေသောကုတင်ပေါ်သို့တက်ကာ သီတာ၏နဖူးနှင့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ကနဲ့ စုပ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ် … အင့်”
“ ပလပ် … ပလပ်”
“ ပြွတ် … အင့်”
“ ပြွတ် … ပြွတ်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ သီတာအားအပေါ်မှမိုးကာ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရာ … သီတာက ကျော်ဇင်လတ်ခေါင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်စုံကိုင်လျှက် … ကျွမ်းကျင်စွာပြန်လည်စုပ်ပေး၏။
“ ပလပ် … ရွှတ်”
“ အင်း … ဟင်း”
ကျော်ဇင်လတ်က နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်လိုက်ရာမှ ခွာလိုက်ပြီးလည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးအား အောက်မှအထက်သို့လျှာဖြင့်တစ်ချက်ရပ်တင်လိုက်သည်။ သီတာမှာမျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးများနှင့် မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားရင်း လည်တိုင်ကို တတ်နိုင်သမျှကော့ပေးထားလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်မှာလည်း ကျော်ဇင်လတ်၏အင်္ကျီကြယ်သီးများအား ဖြုတ်ပေးနေမိ။
ကြယ်သီးတွေအားလုံးပြုတ်သွားချိန် … ပက်လက်လှန်အိပ်ထား၍ သီတာ၏ အင်္ကျီအောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်နှစ်မွှာကိုညာလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း သူမ၏လည်တိုင်ကလေးကို ထက်အောက်စုတ်ဆန်လျှာဖြင့် ရက်ပေး၏။
“ ယားတယ် … မောင်လေးရယ်”
“ အင်း … ပလပ် … ရွှတ်”
“ ယား … တယ် … မောင်းလေးရဲ့ ကျန်တဲ့ဟာပဲလုပ်ကွယ်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ သီတာ၏ စကားကိုမမှု တပြွတ်ပြွတ် တစ်ဗြစ်ဗြစ်စုတ်ပေးရာ … သီတာမှာပိုယားလာ၏။
“ ဗျ … ရောက် … ထောက်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ ဆက်ပြီးတော့ပင် သီတာ၏နှိပ်ကြယ်သီးနှင့် အင်္ကျီအားအပေါ်မှာ စကိုင်ပြီး အသာဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ ကြယ်သီးများပြုတ်ထွက်သံကပေါ်လာသည်။ သီတာရွှေရင်နှစ်မွှာကို တောဘက်မှာသာမြင်ရလေ့ရှိသော တောအမျိုးသမီးများသာ ဝတ်လေ့ရှိသော ခါးရှည်ရှည်ဘောလီဖြင့် ထိန်းမထား … မြို့ပေါ်ရှိ ခပ်ဟော့ဟော့တရုတ်မများသာ ဝတ်လေ့ရှိသည့်အစိမ်းရောင်ဘရာဇီယာကို ပုံစံခွက်လေးကျနစွာဖြင့် ဝတ်ဆင်ထားတာတွေ့ရ၏။ ကျော်ဇင်လတ် … ထိုနို့အုံလေးများအားဘရာဇီယာအပေါ်မှ အသာအယာနှစ်ဘက်စုံကိုင်ပြီး အောက်မှပင့်ကာ ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်၏။
“ အဟင့်”
သီတာ၏နှုတ်မှာ ညည်းညူသံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်။ နောက်ထပ်တစ်ခါ နှစ်ခါထပ်မံဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင်မတော့ သီတာသူမ၏လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် ကျော်ဇင်လတ်ရင်ဘတ်အား ပွတ်သပ်ပေးရင်းသူမ၏ နှုတ်ခမ်းထက်အောက်တစ်ဝိုက် လျှာဖျားလေးဖြင့် ပြန်လည်ပွတ်ပြီး စုပ်ယူလေသည်။ ကျော်ဇင်လတ်မှာ အရှိန်အဟုန်မပျက် ဘရာဇီယာအားအပေါ်သို့တွန်းတင်လိုက်သည်။
တည်းခိုခန်းမီးကိုပိတ်၍ နို့အုံလေးအား မမြင်ရသော်လည်း အရွယ်အစားမှာ အလယ်အလတ်ခန့်ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းရသည်။ ကိုင်ရတာတော်တော်ကောင်း၏။ အိစိစိနှင့် … ကိုင်အပြီးနှင့် နို့အုံလေးကချက်ချင်းပြန်ကန်တက်သည်။ ကျော်ဇင်လတ်မှ ငေါက်တက်လာသော နို့သီးခေါင်းလေးအား ဘယ်ညာတစ်လှည့်စီ ပတ်ပေးဝိုက်ရက်ပေးလိုက် …နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုနှင့် ဆွဲစုပ်လိုက်နှင့် သီတာ၏နို့သီးလေးများမှာထောင်မတ်လာသည်။
“ ပြွတ် … ပလပ်”
“ မောင်လေးရယ် ဒီပညာတွေ ဘယ်ကတတ်လာတာလဲ”
“ ပလပ် … ပြွတ် … ပြွတ်”
“ အင်း … ဟင်း … ဟင်း”
“ ဂလု …”
သီတာ၏ မေးခွန်းအားကျော်ဇင်လတ်က ပြန်မဖြေနိုင်အောင် အလုပ်များနေသော်ငြား … သီတာ၏ တံတွေးမြိုချသံက ..မည်မျှ ရမ္မက်ထနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိသာလှပေသည်။ ထို့နောက် ကျော်ဇင်လတ်က သီတာ၏ထမီအားဆွဲချွတ်လိုက်၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှ တောင်ခုံးလေသဖွယ် မို့မောက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို မှောင်မှောင်မဲမဲတွင် လက်နှင့်စမ်းမိသည်။
ကျော်ဇင်လတ်က အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်ဆွဲချလိုက်သည်။ စောက်ရည်ကြည်တစ်ချို့က ဘောင်းဘီတွင်စိုစွတ်နေ၏။
“ အင်း …”
ဟူသော ညည်းသံလေးနှင့်သီတာမှာ ကျော်ဇင်လတ်ကျောပြင်ကြီးအား ဖက်ထားမိသည်။ ကျော်ဇင်လတ်သူ၏ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီက အဆိပ်ပြင်းလှသော မြွေကိုအလိမ္မာယ်ဆရာမှထိန်းထားသည့်နှယ် ဘောင်းဘီထဲတွင် သူ၏လီးကြီးကဖုထစ်ဖေါင်းကြွကာ ဇွတ်ပင်ရုန်းကန်နေ၏။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသည်နှင့် ကျော်ဇင်လတ်မှသီတာ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီအား အသာလိပ်ချွတ်လိုက်ရာ … စောက်ပတ်၏အနံ့တစ်မျိုးကသူ၏ နှာဝသို့ပြေးဝင်လာသည်။
သီတာ၏ စောက်ပတ်အဝလေးတွင် မှန်း၍တေ့လိုက်သည်။ မှောင်မည်းမည်းမို့ စောက်ဖုတ်နှင့် လီးတို့၏ သွင်ပြင်လက္ခဏာများအား အသေးစိတ်ဖေါ်မပြတော့ပါ။
“ ရှလွတ်”
လီးကြီးက စောက်ရည်ကြည်များနှင့် ချော်ထွက်သွားသောအသံခပ်တိုးတိုးပေါ်ထွက်လာသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့်သီတာမှာ အားမလိုအားမရဖြစ်သွားသည်။ ချော်ထွက်သွားသော လီးဒစ်ကြီးမှာ သူမ၏စောက်စိလေးကိုပွတ်တိုက်သွား၍တစ်ကိုယ်လုံးလည်းကျင်တတ်သွားသည်။
သီတာ၏ရင်ထဲတွင် ခုနကတည်းက သူမ၏စောက်ပတ်အား ပူနွေးသောလီးကြီးကလာရောက်ထိတွေ့စဉ် ဝင်တော့မည်သွင်းတော့မည်ဟု မျှော်မှန်းထားပြီး ရင်တွေတုန်ခဲ့သည်မှာ အလကားဖြစ်သွားတော့သည်။ထို့အတူကျော်ဇင်လတ်ကိုလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်သွား၏။
“ မောင်လေးက ဖြည်းဖြည်းလုပ်တာတော့ မဟုတ်ဘူးကွာ …”
“ ဟုတ်တယ် … မမကျွန်တော်အရမ်းလောသွားတယ်”
“ သွားပါ … လီးသွင်းတာလဲချော်လို့ လိုးချင်တာလဲပြာလို့ … ဟင်း … ဟင်း … ဟင်း …”
သီတာမှ သူမ၏စကားအား သူမသဘောကျကာ ခပ်တိုးတိုးရယ်လေသည်။
“ အင်းပါ … ကျွန်တော်သွင်းတော့မှ မအော်နဲ့”
“ အော်မှာပဲ … ဘာဖြစ်လဲ”
“ အော်ပေါ့ … ဘေးအခန်းတွေ ကြားကုန်မှာ”
“ ကြား … ကြား”
သီတာမှာ ငယ်မူပြန်ကာပင် ကျော်ဇင်လတ်ပြန်ပြီးတော့ချွဲနွဲ့နေမိ၏။ တကယ်တော့ သီတာအသက်ကနှဏ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်ဇင်လတ်က နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ် ခုနှစ်နှစ်ကြီးများတောင်ကွာသည်။ ကျော်ဇင်လတ်ကား သီတာ၏အပြောများကြောင့် မခံချင်ဖြစ်ကာ ဒီတစ်ခါသူ့လီးကြီးကိုလက်ချောင်းကလေးများနှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့လိုက်ပြန်သည်။
“ နေအုံး … နေအုံး … မမလုပ်ပေးမယ်”
“ နောက်တစ်ခါထပ်ချော်နေလိမ့်မယ်”
သီတာကား ဒီတစ်ခါထပ်ချော်မည်စိုး၍ ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးကို ကိုင်ကာစောက်ပတ်ကလေးထဲသို့ ဒစ်မြုပ်ရုံသာသွင်းပေးလိုက်၏။ လီးကြီးက ကြီးလှသည်။
“ ဒွစ် …”
“ အ … အမေ့”
ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးက သီတာ၏ ခပ်မို့မို့စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကိုခွဲလျှက် သီတာ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသို့တစ်ရှိန်ထိုးဝင်ရောက်လာသည်။ သီတာမှာ ကျော်ဇင်လတ်လက်မောင်းနှစ်ဖက်အား ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကကားထွက်သွားလေသည်။ ထို့ပြင် သီတာ၏ နဖူးကြောတွေတင်းသွားကာ အံကိုလည်းကြိတ်ထား၏။
မျက်ခုံးလေးတွေကွေးညွတ်အောင် မျက်မှောင်ကြုံ့ထားရင်း တင်းခံလိုက်သည်။ သီတာ၏စောက်ပတ်လေးမှ လစ်ဟာနေသော အရသာတစ်ခုမှာလည်း ပြည့်သွားလေသည်။ ကျော်ဇင်လတ်၏လီးကြီးကား တစ်ဝက်ခန့်တွင် ရပ်သွားသည်။ သီတာ၏စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကသူမ၏ လီးတန်ကြီးကို အစွမ်းကုန်ဖျစ်ညှစ်ထားသဖြင့် …
“ မမ … မညစ်နဲ့ကွာ ကျွန်တော်အဆုံးထိ မဝင်သေးဘူး”
ဟုပြောရာ သီတာမှ သူမ၏ဖြစ်ညှစ်ထားမှုကို လျှော့ပေးလိုက်သည်။ ကျော်ဇင်လတ်ပြောလည်း ပြောစရာပင်လီးကိုယ်ထည်ကို ကိုင်ညှစ်ထားသလိုတင်းနေအောင် စုပ်ယူထားသောသီတာ၏စောက်ပတ်ကြီးက သန်စွမ်းလှသည်။ ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးမှာ မျက်နှာငယ်စွာဖြင့် ခါးသိမ်နေပေသည်။ ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးကို နောက်သို့ပြန်ုဆုတ်ပြီး အားယူလိုက်၏။
“ ဘွတ်”
လီးကြီးပြန်အနှုတ်တွင် စောက်ပတ်ထဲကျန်ခဲ့သံက တော်တော်ကျယ်သည်။
“ ဗြစ် … ဒုတ်”
“ အမေ့ … ကျွတ် … ကျွတ် … ကျွတ်”
သီတာမှာ တစ်ရှိန်ထိုးဆောင့်ဝင်လာသောလီးကြောင့် ကျော်ဇင်လတ်ရင်ဘတ်အား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အစွမ်းကုန်တွန်းတင်ထားမိ၏။
“ နာတယ် … မောင်လေး … ကြပ်လည်းကြပ်တယ်”
“ မှတ် … အဲဒါကျွန်တော့်ကို လှောင်ချင်အုံး”
“ မောင်လေး … တစ်ကယ်နာတာ”
“ နည်းနည်းပြန်နှုတ်ပေးပါဦး … ကျွတ် ကျွတ်”
သီတာမှ အတည်ပြောကော စုပ်တစ်သပ်သပ်ဖြစ်နေသဖြင့် ကျော်ဇင်လတ်မနောက်ပြောင်တော့ဘဲ သူ့လီးကြီးကိုတစ်ဝက်ခန့်ပြန်နှုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ သီတာ၏ သားအိမ်ထိလီးကြီးက လာထောင်သဖြင့်နာကျင်သွားခြင်းပင် …သီတာအနေနှင့် ဒီလိုယောင်္ကျားလီးတစ်ချောင်းကို မခံတာလည်း တစ်လနှစ်လခန့်ရှိပြီလေ … ကျော်ဇင်လတ်ကား လီးကြီးကိုတစ်ဝက်ခန့်ပြန်နှုတ်ပြီးသည်နှင့် အသာအယာပင် စောက်ပတ်အတွင်း၌ ညှောင့်ပေးနေလိုက်သည်။
“ ပြွတ် … ပြွတ်”
“ အင်း … ကျွတ် … ကျွတ်”
“ ပြွတ် … ပြွတ် … ပြွတ်”
“ ရှီး …”
“ ပြွတ် … ပြွတ် … ပြွတ်”
“ ကောင်းလာပြီ မောင်လေးရယ် ဒီအတိုင်းပုံမှန်လုပ်နော်”
ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီး၏ ဆောင့်ချက်ညှောင့်ချက်များမှာ ကောင်းလှသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောအချဉ်တွေကလျှပ်စီးလက်သလိုပင် ကြက်သီးမွှေးညှင်းလေးများထသွားပြီး ပေါင်တန်ကြီးများကြွတက်လာခြင်းနှင့် အတူသီတာလည်း စိတ်လိုလက်ရပင် ဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ပေးနေလိုက်သည်။ ကျော်ဇင်လတ်ညှောင့်နေရင်းဖြင့် သီတာ၏နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား အငမ်းမရစုပ်ယူလိုက်သည်။
သီတာကလည်းကျင်လည်စွာပင် သူမကိုစုပ်နမ်းလာသော ကျော်ဇင်လတ်၏နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးလေးကိုအနမ်းငွေ့လေးဖြင့် ပြန်လည်စုပ်ယူလိုက်၏။ ကျော်ဇင်လတ်နှုတ်ခမ်းက အလုပ်လုပ်သော်လည်း ညှောင့်ချက်ဆောင့်ချက်ကမပြတ် … တဖြည်းဖြည်း ဆောင့်နေညှောင့်နေရင်းပင် စောက်ရည်ကြည်လေးနှင့် လီးရေကြည်များပိုမိုထွက်လာ၍ကျော်ဇင်လတ် သည် သီတာ၏ ပခုံးအောက်တွင် လက်လျှိုကာ အားရပါးရပင် ဆောင့်တော့သည်။ လီးကြီးနှင့်စောက်ပတ်လေးကား အဝက် အထွက်က သွက်လက်မြန်ဆန်လှသည်။
“ ပြွတ် … ပြွတ် … ပြွတ် … ပြွတ်”
“ အင်း … ဟင်း … ဟင်း … အမေ့”
“ အား … ရှီး ကျွတ်”
“ ဆောင့် … ဆောင့် မြန်မြန် … မမပြီး … ပြီး … အား … ရှီး … ထွက်ပြီ … မောင်လေးထွက်ကုန်ပြီ”
ကျော်ဇင်လတ်လည်း သီတာလိုပင် အားရပါးရလိုးဆောင့်ပြီး မကြာခင် သူ၏လီးကြီးမှ သုတ်ရည်များလွှတ်လိုက်၏။ထို့အတူ သီတာမှာလည်း သူမ၏ပုခုံးလေးကိုကိုင်၍ ဆောင့်နေသော ကျော်ဇင်လတ်အား အောက်မှ ကော့ဆောင့်ပေးရင်းသုတ်ရည်များထုတ်လွှတ်လိုက်လေတော့သည်။
“ ဟင်း …”
“ ဟင်း …”
သက်ပြင်းရှည်ကြီးများကို နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူချကာ မောပန်းစွာဖြင့် အိပ်ရာပေါ်တွင် အမောဖြေနေမိကြတော့သည်။
“ ကျော် …”
“ ဟင် … မမ”
“ ဒါပဲနော် … ဟိုရောက်ရင်မကဲရဘူး”
“ အင်းပါ … မမရယ် ငှီး … ငှီး”
“ ဟာကွာ … ကျော်မလိုက်ရင် မလိုက်ပါနဲ့တော့ မမတို့က ဆင်းရဲတယ်”
ကျော်ဇင်လတ်က သီတာအမေးအား ဝှီးဝှီးဟုပြောင်လိုက်သဖြင့် သီတာမလိုက်ရန်ပြောသည်။ ယခုသူတို့နှစ်ယောက်တည်းခိုခန်းအနီးရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် စကားပြောနေကြခြင်းပင် … ကျော်ဇင်လတ်မှာ သူ၏ခရီးကိုမသွားသေးဘဲ သီတာနှင့် သူမ၏ရွာသို့လိုက်ပါသွားရန်ဖြစ်သည်။
သီတာမှာ ဒီကောင်လေးကိုချစ်လည်းချစ်သည်မို့ အိမ်ကိုအလည်ခေါ်ခြင်းသာ သူမတွင်ကြည်ပြာဆိုသော ညီမလေးတစ်ယောက်နှင့် အဖေတစ်ယောက်တည်းသာရှိကြောင်း ကြည်ပြာမှာ ဒီနှစ်ဆယ်တန်းကိုတက်ရမှာဖြစ်ကြောင့် အဖေမှာ သူမတို့ဖွင့်သော ကုန်စုံဆိုင်လေးတွင် တစ်နေကုန်ထိုင်ကြောင်း … အမေမှာ သူမငယ်ငယ်လေးကတည်းကပင် ဆုံးပါးသွားကြောင်းစသဖြင့် ကျော်ဇင်လတ်အား အကုန်ပြောပြသည်။
“ ကဲ … ကဲ … ကားထွက်တော့မယ် အစ်မလေးတို့ရေ အစ်မလေးကုန်တွေတော့ အကုန်တင်ပြီးသွားပြီ သွားစို့”
ခပ်လှမ်းလှမ်း ကားဂိတ်မှ သီတာတို့ရွာသို့ သွားမည့်ကား၏ စပယ်ယာလေးက လာရောက်ပြောဆို၍ ကျော်ဇင်လတ်နှင့်သီတာလည်း ကမန်းကတန်းပင် ပိုက်ဆံရှင်းကာ ကားရှိရာလိုက်လာခံရသည်။ ကားမှာ ချက်ပလက်ခေါင်းတိုကြီးဖြစ်၍ကြမ်းပြင်တွင် ကုန်တွေအပြည့်တင်ထား၏။
ထိုကုန်များပေါ်မှ မိုးကာတာလပတ်ခင်းကြီးက ခရီးသည်များပြွတ်သိပ်ထိုင်နေကျသည်။ သနပ်ခါးကိုဘဲကျားလိမ်းထားပြီး တက်ထရွန် အင်္ကျီအဝါနုလေးနှင့် ထမီကိုဝတ်ထားသောမမကို ကျော်ဇင်လတ်မစီးစေချင်ပါ သို့သော်လည်း သူတောင်မှ အသွင်တူအောင်ဘောင်းဘီရှည်မဝတ်ဘဲ ပုဆိုးဝတ်ထားရသည် မဟုတ်ပါလား …ကပ်သပ်စီးလာခဲ့ကြသည်။
“ ဟိုဟာ … က မောင်းတောသွားတဲ့လမ်း”
“ အင်း …”
“ ဟိုမှာ မြင်နေရတဲ့ဘုရားက ဆုတောင်းပြည့်တယ်တဲ့ … ကျော်ရဲ့”
“ ဟုတ် … လား”
“ အဲဒီ … ထော်လာဂျီတွေက ရွာကလာတဲ့ ထော်လာဂျီတွေလေ … အပြန်ကျနှေးလို့ မစီးတာ”
ကျော်ဇင်လတ်အား … သီတာမှ တစ်လမ်းလုံးရှင်းပြကာ … သူမတို့နယ်အကြောင်း ပြောပြလာသည်။ ကျော်ဇင်လတ်အားမရာက်ဖူးသော ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်အဆန်းမို့ ဘာမျှမသိ … သီတာပြောသမျှ အင်းအဲလုပ်နေရသည်။
“ ဟို … ရောက်ရင် ကျော်ပြင်းသွားမှာပါ”
“ ဟာ … မမကလဲ မမရှိရင် … ဘယ်နေရာ ဘယ်ကမ္ဘာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်ပျော်တယ်”ိုက်လာ
“ သွား … ပို … ပြီ”
ကျော်ဇင်လတ်နှင့် သီတာမှာ ပျားရည်စမ်းခရီးထွက်လာသည့်အလား တစ်လမ်းလုံးစကားတွေ ပြောလာကြသည်။ထိုစဉ်
“ ဟိုး … ဟိုး … ရပ်ပါအုံးဗျို့”
“ ဘာဖြစ်တာလဲ …”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ …”
ကားနောက်မြှီးမှ တွယ်လိုက်လာသော ခရီးသည်တစ်ယောက်က ကားကိုရပ်ခိုင်းသဖြင့် ကျန်သည့်ခရီးသည်များ၏မေးမြန်းသံက ဆူညံလာသည်။
“ ဟိုမှာ … စပယ်ယာ ကျကျန်ခဲ့လို့”
“ ဟား … ဟား … ဟား”
“ သေချာကိုင်စီးမှပေါ့”
“ ဘယ်ငေးနေမှန်းမှ မသိတာ”
ကားပေါ်တွင် ရယ်သံများသောသော ညံသွားကာစပယ်ယာအား ပြစ်တင်သံများတစ်ယောက်တစ်ပေါက် ထွက်လာလေသည်။ထိုသို့မောင်းလာခဲ့ရာမှ မွန်းလွဲနှစ်နာရီခန့်တွင် သီတာတို့ရွာရောက်သည်။ ကျော်ဇင်လတ်နှင့် သီတာတို့သဘ် ပစ္စည်းတင်ရန် မြင်းလှည်းတစ်စီးငှားလိုက်ကြသည်။ သိပ်မကြာပါ … မြင်းလှည်းမှာ ခြံဝန်းလေးတစ်ခုရှေ့တွင်ရပ်လိုက်ကာ အိမ်ကလေးကသပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် နေချင်စရာပင်…
“ ကြည်ပြာရေ … ညီမလေး … အမေ … ရေ အမေ”
ရှေ့ဆိုင်ထဲတွင်လူမရှိ … အိမ်ထဲသို့လှမ်းအော်ခေါ်သောအခါ အသက်ခြောက်ဆယ်ခန့် လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး အားရဝမ်းသာနှင့် …
“ ဟော … သမီးပြန်လာပြီ ကြည်ပြာက ကျောင်းသွားတယ်လေ”
“ လာလာ … ဧည့်သည်လည်း ပါလာတာကိုး ဖိုးသားလာကွ”
ဟု ဖော်ရွေစွာနှင့် ကျော်ဇင်လတ်ကိုပါ နှုတ်ဆက်ရာ ကျော်ဇင်လတ်အနေနဲ့တော့ ချောင်သွား၏။ အိမ်ကလေးမှာသုံးပင်နှစ်ခန်းဖွဲ့ထား၍ ကျော်ဇင်လတ်အား ခေါင်းရင်းတစ်ခန်းပေး၏။ အဘိုးကြီးက ဘုရားခန်းရှေ့တွင် ထွက်အိပ်ဖို့ပြင်သည်။
သီတာက ကြည်ပြာနှင့်အတူ ခြေရင်းခန်းအားအိပ်မည်ဟု စီစဉ်ကြသည်။ ကျော်ဇင်လတ်လည်း အိပ်ယာပြင်ပြင်ပြီးချင်း ဘာမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ ခရီးပန်းစွာဖြင့် ပြင်ပေးထားသောအိပ်ရာတွင် ဘာမှမသိထိုးအိပ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။ အိပ်တာဘယ်နှစ်နာရီကြာသွားသည်မသိ ဖျတ်ကနဲ ကျော်ဇင်လတ်နိုးလာသည်။ နားထဲတွင် ခြေရင်းမှ သနပ်ခါးသွေးသံ တစ်ကျီကျီက ကြားနေရသည်။
လက်မှနာရီအားအိပ်ချင်မူးတူးနှင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ငါးနာရီခွဲ ရှိပြီ။ ခပ်ဟဟဖြစ်နေသော အခန်းတံခါးမှ အပြင်ဘက်သို့ကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်မည်သူမျှမရှိ။ ထို့ကြောင့် ကျော်ဇင်လတ်လှဲနေရာမှထကာ ထရံကာထားသော သုံးထပ်သားပြားကြားမှ တစိစိဖြစ်နေသော နေရာလေးမှ မျက်လုံးကိုကပါ၍ တစ်ဖက်ခန်းသို့ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ … ထမီရင်ရှားနှင့် သူ့ကိုကျောပေးကာသနပ်ခါး သွေနေသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့ရ၏။
ခဏအကြာတွင် သူမသည်သနပ်ခါးလိမ်းပြီးသွားပြီထင်၏။ မျက်နှာတွင် သနပ်ခါးအဖွေးသားနှင့် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျော်ဇင်လတ်ရှိရာဘက်သို့ လှည့်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါကျော်ဇင်လတ်အံ့သြသွားရသည်။ ဆယ်တန်းတက်နေသော သီတာ၏ ညီမဆိုသူဖြစ်မည်။ ကျော်ဇင်လတ်နှင့် မတိမ်းမယိမ်းပင်။
သုံးလေးနှစ်တော့ ငယ်မည်ထင်သည်။ သို့သော် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ထွားလှသည်။ ကြည့်ပြာနှင့်သီတာ ရုပ်ချင်းဆင်သည်။ကိုယ်လုံးကိုယ့်ပေါက်တော့သိပ်မဆင် … ကြည်ပြာ၏ ရွှေရင်နှစ်မွှာမှာ ရေလဲထမီ၏စိုနေသော ရေကွက်များကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေးများသည် ထမီနှင့်ကပ်လျှက်ရှိကာ … နို့အုံကြီးများက သိပ်မကြီးသေး … အပျိုပေါက်စဆိုတော့ ခပ်သေးသေးသောခါးလေး မှာကျဉ်းသွားပြီး တင်ကစွင့်ကားနေ၏။
သီတာလောက်တော့မကြီး … သီတာကလုံးကြီးပေါက်လှဆိုရင် ကြည်ပြာကငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးဖြစ်မည်။ ကြည်ပြာသည် သူမ၏ထမီအောက်ရှိ နိုအုံလေးပေါ်သို့ဘ့ရာဇီယာနောက်ကျော ချိတ်လေးကိုပတ်ချိတ်ပြီးလျှင် ဘရာဇီယာကိုလှည့်လိုက်ရာ ပုံစံခွက်လေးများမှ နို့အုံလေးများပေါ်သို့ကွက်တိရောက်လာသည်။ ပြီးလျှင်ထမီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ထမီကားကြမ်းပြင်၌ ပုံကျသွားလေသည်။
ကျော်ဇင်လတ် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကြည်ပြာ၏ဗိုက်သားချပ်ချပ်ကလေးတွင် အဆီပိုမရှိ စောက်ပတ်မို့မို့ခုံးခုံးလေးမှာ သူ့အစ်မလောက်မကြီးသော်လည်း အမွှေးမနုမရင့်လေးတွေကစောက်ပတ်လေး၏အလှကို ပိုမိုပြည့်စုံစေသည်။ ကျော်ဇင်လတ်ကြည့်နေဆဲပင် ကြည့်ပြာကအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအားခြေရင်းရှိတန်းပေါ်မှ ရုတ်၍ တစ်ချက်နှစ်ချက်ခါလိုက်ပြီး ခါးကလေးကုန်းကာဝတ်တင်လိုက်သည်။
ကျော်ဇင်လတ်မှာ သူ့ပုဆိုးထဲမှမာတောင်နေသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်နေရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်သွားသည်။ ကြည်ပြာက ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးသောအခါ တီရှပ်အနီရောင်လေးကို ခေါင်းမျလျှိုစွပ်ကာ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင်ဆွဲ၏။
ပြီးလျှင်ဘောလုံးပျောက်လေးများပါသည့်ထမီအပြာရောင်လေးအားဝတ်သည်။ ဝတ်ပြီးသည့်နောက်ခန္ဓကိုယ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်လှည့်ကာ အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်သွားလေတော့သည်။ ကျော်ဇင်လတ်မှာလည်မထိတက်လာသောတံတွေးကို ဂလုဟုအသံမြည်အောင် မြိုချလိုက်သည်။
ပြီးလျှင်အခန်းကို ကန့်ထားသော သုံးထပ်သားနားမှခါွကာ အိပ်ယာမှနိုးဟန်ဖြင့် ဝါးကနဲတစ်ချက်သန်းပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်လိုက်သည်။
“ အယ် … ကျော် … နိုးပြီးလား … ခုပဲမမလာနှိုးတော့မလို့ … သွား … သွား … မျက်နှာသစ်ချေ ရေကန်နားမှာ ရေခွက်နဲ့ဆပ်ပြာရှိတယ် … ရေလဲပုဆိုးက အဖေ့ပုဆိုးရှိတယ်”
“ ရေကန်က ဘယ်နားမှာလဲ”
“ ခြံထောင့်လေးမှာလေ … မြန်မြန်ချိုးနော် ပြီးရင်ထမင်းစားရအောင်”
သီတာမှာ … လက်ထဲတွင် ဟင်းမွှေသောဇွန်းကြီးကို ကိုင်လျှက်အခန်းဝမှထွက်လာသော ကျော်ဇင်လတ်အားဆီးပြီးပြောသည်။ မီးဖိုကား အိမ်ရှေ့မှာ အိမ်ကဒူးထောက်ပျဉ်ကာအိမ်။ သို့သော် နည်းနည်းနေစောင်းပြီးဖြစ်၍ မှောင်ရိပ်ကျသည်။
“ ဒါ … ကြည်ပြာတဲ့ မမ … ညီမလေး အခုဆယ်တန်း”
ညထမင်းစားဝိုင်းတွင် … သီတာမှ သူမ၏ညီမလေးကြည်ပြာနှင့် ကျော်ဇင်လတ်အား မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကြည်ပြာကား ထမင်းငုံ့စားနေရာမှ ကျော်ဇင်လတ်အားပြုံးပြသည်။
“ မမနဲ့ ရုပ်ချင်းဆင်တယ်နော်”
“ ဆင်မှာပေါ့ ညီမပါဆို … ဟင်း … ဟင်း”
“ မမကလည်း ချော … ကြည်ပြာကလည်းချောနဲ့ ဦးကြီးနဲ့ တူတာပဲဖြစ်မယ်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ သီတာတို့ညီမနှစ်ယောက် အဖေအား စကားဝိုင်းထဲတွင် ထည့်ပြောလိုက်သည်။ ဘိုးတော်ကြီးကသဘောကျကာ …
“ သူ့အမေနဲ့ တူတာပါကွာ”
ဟု ရယ်မောကာပြောလေသည်။
“ အံမယ် … ကိုလေးကလည်း ဖြောင့်တာပါပဲနော်”
ကြည်ပြာက ရဲတင်းသွက်လက်စွာဖြင့် ကျော်ဇင်လတ်အး မျက်စောင်းထိုးပြီး ပြောလေသည်။ ထမင်းဝိုင်းက ခဏအအတွင်း ကျော်ဇင်လတ်နှင့် သီတာတို့မိသားစုအားလုံး ရင်းနှီးသွားကြလေသည်။
“ ကဲ … ကဲ … ဖြောင့်တာရော တောင့်တာရော … နောက်မှပြော … ငါကတော့စားပြီးပြီ .. အေ့ မြောက်ပိုင်းက ရေနွေးကြမ်းဝိုင်း သွားလိုက်အုံးမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ”
သီတာတို့ အဖေကြီးမှာ လက်ဆေးရည်ထဲလက်နှိုက်ဆေး၍ ကုန်းထရင်းပြောပြီး လက်သုတ်ပဝါနှင့် လက်ကိုသုတ်၏။ပြီးလျှင်အပြင်ထွက်သွားလေသည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီး၍ ထမင်းဝိုင်းသိမ်းလိုက်သည်။ ညရှစ်နာရီခန့်အရောက်တွင် ကြည်ပြာမှာအိပ်ချင်သည် ဟုဆိုကာအခန်းတွင်းသို့ ဝင်လေသည်။ ညကားပုဆင်းရင်ကွဲအော်သံမှလွဲ၍ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ကျော်ဇင်လတ်က ချက်ချင်းပင် သီတာအနားသို့ကပ်ကာ …
“ မမ … ဒီအချိန်ထိ စောင့်နေရတာကြာပြီဗျာ”
ဟု ခပ်တိုးတိုးပြောရာ သီတာမှ နှုတ်ခမ်းအနားတွင်လက်ညှိုးလေးထောင်ပြီး
“ ရှုးကျော်ရဲ့ … ညီမလေးအိပ်မှကွာ … အခုနေအုံးနော်”
ဟုသူမတို့ အခန်းဘက်သို့ကြည့်ကာ ပြောလေသည်။ သို့နှင့် ကျော်ဇင်လတ်နှင့် ကြည်ပြာမှာ ခဏထိုင်စကားပြောနေရသည်။
“ မမ … အဖေပြန်ရောက်ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်မလဲ”
“ ဒီ အချိန်ပြန်မလာသေးပါဘူး … အဖေက ဆယ့်တစ်ဆယ့်နှစ်လောက်မှပြန်လာတာ”
“ အဲဒါဆို ရပြီကွာ … လာ”
ကျော်ဇင်လတ်မှ ပြောလဲပြော လက်ကလည်း သီတာ၏လက်ကောက်ဝတ်အားဆုပ်ကာ သူ့အခန်းအတွင်းသို့ခေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် အခန်းတံခါးကို စေ့လိုက်သည်။ သီတာ၏မျက်နှာကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်၍ သီတာနှုတ်ခမ်းလေးအား အငမ်းမရစုပ်တော့သည်။ ထိုအခါသီတာ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ကော့တက်လာပြီး လက်များကကျော်ဇင်၏လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာပြန်လည်စုပ်ပေးနေသည်။
" ပြွတ်..ဖလပ်ဖလပ် "
" အင်းအင်း "
ကျော်ဇင်လတ်ကနှုတ်ခမ်းချင်းအသာခွါကာလျှာလေးအသာထုတ်လိုက်သည်။သီတာကထွက်လာသောလျှာလေးအားပါးချိုင့်ေးဝင်သည်အထိစုပ်လေးလေသည်။ကျော်ဇင်လတ်လက်များကသီတာ၏အင်္ကျီနောက်ဘက်ရှိကြယ်သီးများကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပေးနေ၏။ ပြီးလျှင်သီတာနှင့်သူ့ခန္ဓာကိုယ်ချင်းခွါလိုက်ကာသီတာ့အင်္ကျီအားရှေ့မှချွတ်ရသည်။
" ကျော်သိပ်မကြမ်းနဲ့နော် "
" ညီမလေးနိုးရင်ခက်မယ် "
"ရပါတယ်မမရဲ့ကျွန်တော်မကြမ်းပါဘူး"
" မီးပိတ်လိုက်ကျော်ရယ်မမရှက်တယ်"
" အာ မမကလည်း ကျော်အားရအောင်ကြည့်အုံးမယ် "
" ပိတ်လိုက်ပါကျော်ရယ် ပြီးတော့ကျော်ပဲအားရပါးရကိုင်တာပဲ"
" အင်းပါအင်းပါ "
ကျော်ဇင်လတ်မှာသီတာအားခေါင်းညိတ်ပြရင်းဖန်ချောင်းမီးကိုပိတ်လိုက်ရသည်။သွားပြီ။သူမြင်ချင်တွေ့ချင်သောမမ၏စောက်ပတ်လေးကိုမမြင်ရတော့။တစ်ဖက်ခန်းနှင့်ဧည့်ခမ်းမှလင်းနေသောအလင်းရောင်ကိုသာအားကိုးရတော့မည်။ကျော်ဇင်လတ်ကသူ့အင်္ကျီအားချွတ်လိုက်ရာသီတာ၏နို့အုံကြီးကိုဆုပ်နယ်တော့၏။
" အင်းပလပ်ပလပ်… ကျော်ရယ် "
" ပြွတ်ပလပ် "
" အင်းအင်းဟင်း"
နို့သီးလေးတစ်လုံးကို လက်ကဆုပ်နယ်ပေးနေသလို ပါးစပ်ကလည်းသီတာ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကိုတပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေရာသီတာထံမှ တဟင်းဟင်းအသက်ရှုသံများထွက်ပေါ်လာသည်။ သီတာ၏ နို့အုံကိုအရသာရှိရှိနှင့်ဆုပ်နယ်ပေးရင်းသီတာနှုတ်ခမ်းလေးများကိုပါစုပ်ယူလိုက်သည်။
နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်သောအခါရေငတ်နေတုန်းရေတွင်းထဲကျသူပမာအငမ်းမရပြန်လည်စုပ်နမ်းလေသည်။ထို့နောက်ကျော်ဇင်လတ်သည်သီတာ၏နှုတ်ခမ်းကိုခွါ၍နို့အုံကိုလက်မနှင့်ကျန်လက်ချောင်းပူးပြီးအောက်မှပင့်ညှစ်ကာခပ်မို့မို့စူထွက်နေသောနို့သီးခေါင်းလေးကိုလျှာဖျားလေးဖြင့်ဘယ်ညာထိခတ်ပေး၏။
" ကျော်ရယ် ယားတယ်ဟင်းဟင်း"
သီတာမှာကျော်ဇင်လတ်၏အပြုအစုများကြောင့်သူမ၏နို့သီးလေးကိုခါယမ်းပေးနေသောကျော်ဇင်လတ်အားခေါင်းငုံ့ကြည့်၏။ပြီးလျှင်ခေါင်းကလေးမော့ပြီးသူမနှုတ်ခမ်းအားလျှာဖြင့်တစ်ချက်သပ်ရင်းညည်းညူလေသည်။ကျော်ဇင်လတ်ကားပြောမရခုနကအတိုင်းပင်ဆက်လုပ်ပေးနေသည်။
" အဟင့်ယားတယ်ကျော်ရဲ့ မမနေတတ်တော့ဘူး"
ကျော်ဇင်လတ်ကသီတာအားစကားပြန်မပြောသူ့စိတ်ထဲတွင်နို့သီးခေါင်းတွေထောင်မတ်လာသည်အထိစုပ်ပေးရန်သာအားသန်နေသည်။
" ကျော်ရယ်လုပ်မှာဖြင့်လုပ်တော့ မမ မနေတတ်တော့ဘူး"
ကျော်ဇင်လတ်မှသူ့အားစကားတွေတတွတ်တွတ်ပြောနေသောသီတာအားအိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်သည်။ထို့နောက်သီတာနှင့်ယှဉ်အိပ်ကာနို့နှစ်လုံးကိုအားရပါးရဆုပ်နယ်ကစားပြီးနို့သီးခေါင်းလေးများမှအရည်ကြည်လေးတွေထွက်လာသည်အထိစုပ်ပေးတော့သီတာခါးလေးကော့တက်လာသည်။
ပြီးလျှင်သူသည်ထမီပေါ်မှလက်ကလေးနှင့်သီတာ့စောက်ပတ်လေးအားမှန်းစေပြီးထက်အောက်ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။
" အားရှီးလုပ်ပါတော့ကျော်ရယ်"
" မမအရမ်းခံချင်နေပြီကွယ်လုပ်ပါတော့"
သီတာကမျက်လုံးလေးမှိတ်ခါးလေးကိုကော့လာကာမောဟိုက်သံလေးနှင့်ကျော်ဇင်လတ်အားပြော၏။ထိုအခြေအနေကိုကြည့်၍သီတာရင်ထဲတွင်ရမ္မက်ထန်နေမှန်းကျော်ဇင်လတ်သိလိုက်၏။သီတာထမီအားကျော်ဇင်လတ်အသာဆွဲချွတ်ရာမရသဖြင့်
" မမ ဖင်နည်းနည်းကြွအုံးဒီမှာချွတ်လို့မရဘူး"
ဟုပြောသဖြင့် သီတာမှာ သူမ၏ စွင့်ကားနေသောဖင်ကြီးကို မြှောက်ပေးမှချွတ်ရသည်။ ထို့နောက် ကျော်ဇင်လတ်မှာဘောင်းဘီဆွဲချွတ်ရန်စမ်းရာ
" စမ်းမနေနဲ့ ဒီကသိတယ်ကျော်အတွက်လွယ်အောင်ညနေရေချိုးပြီးကတည်းက မဝတ်ထားဘူး"
ဟု သီတာကမျက်စောင်းကလေးထိုး၍ပြောရာ
" အဲဒါကြောင့်မမကို အရမ်းချစ်နေရတာ သိလား"
ကျော်ဇင်လတ်အပြောကြောင့်သီတာသဘောအကျကြီးကျသွားတော့သည်။ကျော်ဇင်လတ်မှာသူ၏ညာလက်ကလေးနှင့်သီတာ၏ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်အရင်းကြားမှစောက်ပတ်ကလေးအားစမ်းရာသုတ်ရည်ကြည်တစ်ချို့ကိုစမ်းမိ၏။ပျစ်ချွဲချွဲနှင့်ဖြစ်သည်။
" ပြွတ်"
" ဟင်း "
" ပြွတ်"
" ကျော်လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ကွယ်လတ်မကမြင်းနဲ့"
" ဗြွတ်"
" ရှီး"
ကျော်ဇင်လတ်မှာသူ၏ လက်ချောင်းလေးနှစ်ချောင်းပူးပြီးတော့ စောက်ပတ်လေးထဲသွင်းရာ သီတာ အဖို့ခံရအလွန်ခက်လှသည်။ သူမအနေနှင့်ဒီအချိန်မှာတောင့်တနေသည်မှာ လီးအခုဝင်နေတာကလက်ချောင်းလေးတွေဘယ်လိုမှအားမရနိုင်။
ကျော်ဇင်လတ်၏လက်ချောင်းကလေးများကသီတာ၏ စောက်ပတ်အတွင်းထိုးသွင်းမှုကြောင့်သီတာ့စောက်ပတ်လေးသည် စူပွစွပွြဖစ်လာကာ သီတာမှာလည်းမိန်းမောနေမိ၏။ ကျော်ဇင်လတ်ကားပြောလေကဲလေသူ၏နှုတ်ခမ်းများက သီတာ နို့သီးခေါင်းတွေကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်လက်ချောင်းလေးများကသီတာ့စောက်ပတ်အတွင်းသားထဲသို့တပြွတ်ပြွတ်ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ပေးနေရာသီတာမှာအိပ်ယာခင်းစလေးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်စုပ်ရင်းတဟင်းဟင်းနှင့်ခံစားနေရတော့၏။
သီတာ၏စောက်ပတ်လေမှာနဂိုထက်အရည်ကြည်များစိုရွှဲလာသည်ကိုသူ၏လက်ချောင်းများကဦးနှောက်ကိုသတင်းပို့တော့မှနှုတ်ခမ်းကိုနို့သီးခေါင်းများမှခွါကာပုဆိုးကိုကျော်ဇင်လတ်ချွတ်လိုက်သည်။ထို့နောက်သီတာပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲကာပေါင်ကြားထဲတွင်ဝင်ပြီးဒူးထောတ်ထိုင်လိုက်၏။
ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးကားမာထန်နေလျက်သွေးများကလျှင်မြန်စွာစီးဆင်းနေမှုကြောင့်ပူနွေးနေသည်။ထို့ဖြင့်လီးကြီးမှာသီတာ၏စောက်ပတ်အဝအနီးတွင်တခါခါတရမ်းရမ်းဖြစ်နေ၏။
" မမ ထည့်ရတော့မလား"
" ထည့်တော့လေ ကျော်"
" ဟင့်အင်းမမကိုင်ထည့်ပေး"
" ဟာကွာကျော်ရာကိုယ့်ဟာကိုထည့်လဲရတာကို"
" မရဘူးကွာမမကိုင်ထည့်ပေးမှလိုးမယ်"
" အံမယ်လေးလုပ်ရမယ်သူကဈေးကိုင်နေပြန်ပြီ"
သီတာကပြောရင်းပက်လက်အိပ်နေရာမှထလိုက်၏။နို့အုံလေးများကတတုန်တုန်ဖြင့်ကျော်ဇင်လတ်မျက်နှာရှေ့ရောက်လာည်။
" ပြွတ်"
ကျော်ဇင်လတ်ကသူရှေ့ရှိနို့အုံလေးကိုရက်ပေးရာသီတာမှာနှုတ်ခမ်းလေးစူလာပြီး
" ဟာကွာဒီမှာထည့်ပေးမလို့ဟာဖယ်ကျော်ပေါင်ကြီးတွေကားလေမမအပေါ်ကတတ်လိုက်မယ်"
" အင်းဟင်း"
ကျော်ဇင်လတ်မှာသီတာပြောသည့်အတိုင်းပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းအောက်တွင်ကျော်ဇင်လတ်ကသူ၏ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းကိုထိုးသွင်းပြီးကားလိုက်၏။ထိုအခါကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးမှာမိုးပေါ်သို့ထောင်တက်တော့မည့်နှယ်မတ်လာ၏။ထိုအခါကျမှသီတာသည်သူမ၏စောက်ပတ်အဝကိုကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးအားနူးညံ့သောလက်ချောင်းကလေးများဖြင့်ကိုင်၍တေ့လိုက်၏။
" ကဲလုပ်တော့ကျော်ရယ်"
" ဟာဒီလိုနဲ့မရဘူးမမကတေ့ပဲတေ့ထားပေးတာစောက်ပတ်ထဲဝင်အောင်မမကရှေ့တိုးလေ"
" ကျော်ရယ်အရမ်းဆိုးတယ်ကွယ်ဒီလိုမှန်းသိရင်မမချစ်ခဲ့ပါဘူးဟင်း"
သီတာမှာကျော်ဇင်လတ်အားပြောရင်းသက်ပြင်းရှည်ကြီးချသံကတော်တော်ကျယ်လေသည်။
" အဲဒါဆိုလက်မြှောက်"
သီတာကပြော၍ကျော်ဇင်လတ်ကသူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။
" ဗြွတ် "
" အင်းအင်း"
" ဗြစ်"
" အားကျွတ်ကျွတ်"
သီတာသည်ကျော်ဇင်လတ်မြှောက်ထားသောလက်နှစ်ဖက်အောက်သူမ၏လက်ကလေးကိုလျှိုလိုက်ပြီးရှေ့သို့အသာတိုးရာလီးကြီးဒစ်မြုပ်ရုံဝင်သွား၍စောက်ပတ်ထဲသို့တစ်ဝက်ခန့်ဝင်သွားသလိုသီတာမှာအလန့်တကြားဖြစ်သွားပြီးကျော်ဇင်လတ်အားရင်ချင်းဖက်ထားမိလေသည်။
ထို့နောက်ဆက်တိုက်ပင်ကျော်ဇင်လတ်မှာသူ၏မြှောက်ထားသောလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပေါင်ပေါ်တွင်တက်ထိုင်ပြီးနေသောသီတာ၏ပုခုန်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖျစ်ညှစ်ပြီးလက်နှစ်ဖက်ကမုသီတာ့ကျောပြင်ကြီးအား ပြန်လည်ဖက်ထားလေသည်။
နှစ်ဦးသားရင်ချင်းကပ်ရပ်ဖြစ်သွားသဖြင့်သီတာနို့အုံကြီးများမှာကျော်ဇင်လတ်၏ရင်ဘတ်ကြားတွင်ပိပြားနေပြီးကျော်ဇင်လတ်အဖို့အရသာတစ်မျိုးဖြစ်နေပေသည်။ပြီးလျှင်ခေါင်းကလေးမော့ကာအံလေးကြိတ်ထားသောသီတာ၏လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကိုကျော်ဇင်လတ်ကလျှာဖြင့်ရက်ပေးလိုက်ပြီးခပ်မှန်မှန်ပင်ဆောင့်တော့သည်။
" ပြွတ်စွပ် ပြွတ်စွတ်"
" ဖြေးဖြေးကျော်ရယ်နည်းနည်းကြပ်သလိုပဲ"
" ပြွတ်စွပ် ပြွတ်စွတ်"
" အင်းဟင်း"
" ကျွတ်ကျွတ်"
ကျော်ဇင်လတ် လီးချောင်းကြီးပေါ်မှ သီတာ၏ုသုတ်ရည်များ စီးကျလာမျာ လိုးအားကိုမြှင့်တင်လိုက်ပြီး မောင်းတင်ကာလိုးတော့မည့် လီးကြီးကားအရှိန်ပြင်းစွာသီတာစောက်ပတ်အတွင်းသို့ ဝင်ချည်ထွက်ချည်ဖြင့် သုတ်ရည်များသာ မရှိကပူလောင်ပြီး စောက်ပတ်လေးမီးထတောက်သွားနိုင်သည်။
“ ပြွတ် … ပြွတ် … ပြွတ် … ဗြွတ်”
ကျော်ဇင်လတ်မှာ နောက်ဆုံးဆောင့်နေရင်း … လီးဒစ်ထိပ်ဖျားမှ ကျင်ခနဲဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များကို မကြာခင်လွှတ်လိုက်တော့ရာ … ထိုသုတ်ရည်များသည်လည်း သီတာ၏ စောက်ပတ်လေးအတွင်းမှ လျှံကာ ခုနတိုင်းပင်လီးတန်းကြီး တောက်လျှောက်စီးကျလာပြန်သည်။
ထိုသို့သောအဖြစ်အပျက်များအား ခြေရင်းခန်းမှ … မကြာခင်ကနိုးလာခဲ့သော ကြည်ပြာက သူ၏မမက ကျော်ဇင်လတ်နှင့် အပီအပြင် လိုးနေကြသည်ကို ချောင်းကြည့်၍ ရင်တွေတစ်ဒိုင်းဒိုင်းခုန်ကာ သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်များကအတွင်းခံဘောင်းဘီတွင် စီးကျကာ … အထွက်လိုက်ဖြစ်နေသည်။
လီးနှင့်စောက်ပတ် အဝင်အထွက်ကို ကြည်ပြာမ မြင်ရပါ။ ကျော်ဇင်လတ်လီးကြီးနှင့်ကွယ်နေ၍ဖြစ်သည်။ ယောင်္ကျားနှင့်မိန်းမ ကာမဆက်ဆံနေတာအား ပထမဆုံးအကြိမ်မြင်ဖူးသော ကြည်ပြာအဖို့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင် … ဘာမှန်းမသိ သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းမှ တစ်ခုခုလိုအပ်နေသောအရသာကို မောဟိုက်တုန်ရီစွာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။
......................................................
မှတ်ချက် ။ ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
