ဓနရှိန်ဖြင့် ဘဝနှိမ်ချင် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - မင်းဟန်စိုး
အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အဝတွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင် ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်နှစ်ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ တံပိုးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ယူပြီး အနီးရှိ အုန်းပင်မြစ်အုံကြီးတွင် မှီကာ ထောင်လို့ ထားလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ရေအပြည့်ပါလာသော သံပုံးနှစ်ပုံး အတွင်းမှ ရေများကို ရင်မောင်သည် တစ်ပုံးချင်း မပြီး အနီးရှိ ဒီဇယ်ပေပါကို ထက်ပိုင်းဖြတ်ထားသော စည်ပိုင်းဖြတ် အတွင်းသို့ လောင်းပြီး ထည့်လိုက်၏ ။ ရင်မောင် ထမ်းလာသော သံပုံးနှစ်ပုံးအတွင်းမှ ရေများ ကုန်သောအခါတွင် စည်ပိုင်းပြတ်အတွင်းတွင် ရေများ ပြည့်သွားတော့သည် ။
ရင်မောင်သည် သူ၏ ခါးတွင် ဝတ်ထားသော ပုဆိုးကို ဖြန့်လိုက်ပြီး မျက်နှာပေါ်မှ ချွေးများကို သုတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ ပုဆိုးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တချက် နှစ်ချက်လောက် ဖြန့်ပြီးမှ ခါးတွင် ပြန်ပြီး ခပ်တိုတို ဝတ်လိုက်၏ ။
“ သန်းနုရေ .. ဒီမှာ ရေပြည့်ပြီ .. ရေချိုးလို့ ရပြီဟ …”
ရင်မောင်က သွပ်မိုး ဝါးထရံကာ ပျဉ်ခင်း သုံးပင်နှစ်ခန်း ပတ်လည် အိမ်လေးအတွင်းသို့ ငုံ့ပြီး အသံခပ်ကျယ်ကျယ်လေးဖြင့် ပြောလိုက်၏ ။
“ လာပြီ..အစ်ကိုရေ..လာပြီ …”
အိမ်အတွင်းမှ ထမိန်လေးကို ရင်လျားလျက် လက်အတွင်းမှလည်း ထမိန်တစ်ထည်ကို ခေါက်လျက်သားလေးကိုင်ပြီး သန်းနုသည် ကဗျာကရာ ထွက်လာသည် ။ သန်းနုသည် သံစည်ပိုင်းအနား ရောက်သည်နှင့် အနီးရှိ သရက်ပင်ပျိုလေး၏ ခြေရင်းနားရှိ ကိုင်းတက်ခွလေးတွင် သူမ၏ လက်အတွင်းမှ ကိုင်လာသော ထမိန်ခေါက်လေးကို တင်လိုက်၏ ။ အနီးသို့ သန်းနု ရောက်လာသည်နှင့် အုန်းပင်ကြီး၏ မြစ်ဆုံတွင် ထောင်မှီထားသော သူ၏ တံပိုးကို လှမ်းယူပြီး ရင်မောင်သည် သန်းနုကို ကြည့်လို့နေ၏ ။
သူမ ရင်လျားကာ ဝတ်ထားသည့် ထမိန်လေးမှာ သူမ၏ မို့မောက်နေသော ရင်သားများနှင့် ကားစွင့်ပြီး ကြီးမားအိစက်နေသော တင်သားများကို ပြီးပြည့်စုံအောင် လုံခြုံမှု မပေးနိုင်ချေ ။ ဖြူပြီးဝင်းနေသော အသားအရည်လေးများဖြင့် သူမ၏ အမို့အမောက် အစွင့်အကားများကို ပေါင်းစပ်လိုက်သော အခါတွင် သူမ၏ ခပ်မြင့်မြင့် အရပ်ကလေးဖြင့် သန်းနုမှာ လှချင်တိုင်း လှလို့ နေ၏ ။
“ သန်းနု..ချိုးတော့လေ .. တော်ကြာ အအေးပတ်ဦးမယ်…”
“ အစ်ကို ခပ်ပေးတဲ့ ရေကို ချိုးရမှာ အားနာနေလို့ပါ ..။ သန်းနုဘာသာ ချောင်းထဲ ဆင်းချိုးလည်း ရတာဘဲဟာကို…”
“ အခုတလော ရေတွေ ငံတယ်ဟ ။ ဒါကြောင့် ငါက ကန်ရေကို ခပ်ပေးတာ .. ဒေါ်လေးပါ ချိုးရ သုံးရမှာဆိုတော့ ငါလည်း ကုသိုလ်ရတာပေါ့ဟာ ..။ ဪ .. ဒေါ်လေးကို မမြင်ပါလား..”
“ စက်အိမ်ကြီးက ဘဘကြီးတို့ ရောက်နေလို့ စောစောက ခေါ်ခိုင်းတာနဲ့ အမေ လိုက်သွားတယ်လေ ..”
“ ကဲ ..ချိုး..ချိုး …မိုးချုပ်သွားဦးမယ်…”
“ ဟင်း….အစ်ကိုက သန်းနုကိုသာ ရေချိုးခိုင်းနေတာ.. အစ်ကိုက မသွားသေးတော့.. သန်းနုက ဘယ်လို ချိုးရမှာလဲ…”
“ အော်..အေး.. ဟုတ်သားဘဲ… ကဲ.. သွားပြီ.. သန်းနုရေ ..”
တံပိုးနှင့် ရေပုံးနှစ်ပုံးကို ကိုင်ကာ ထွက်သွားသော ရင်မောင်၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ငေးကာ ကြည့်ရင်း သန်းနု တစ်ချက် ပြုံးလိုက်၏ ။
“ ဪ .. ရိုးလိုက်တဲ့ အစ်ကိုရယ် …. ဒါကြောင့်လည်း သန်းနုက အစ်ကို့ကို ခင်ရတာ…။ အင်း.. ခင်တာ မဟုတ်ဘူး.. ချစ်တာပါ …။”
သန်းနုသည် သူမ အတွေးဖြင့် သူမ ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်၏ ။ သန်းနု၏ ပါးပြင်လေး နှစ်ဖက်တွင် ပန်းနုရောင်လေးတောင် သန်းလို့သွားရ၏ ။
သန်းနုသည် သူမ၏ အတွေးစလေးကို ရှက်စနိုးလေး ဖြတ်လိုက်ပြီး ရေဖလားလေးကို ကောက်ကိုင်ကာ စည်ပိုင်းပြတ်အတွင်းမှ ရေကို ခပ်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ တစ်ခွက်ချင်း ခပ်ပြီး ချိုးနေတော့၏ ။
ရင်မောင်နှင့် သန်းနုတို့သည် ဓနရှိန် ဆန်စက်ဝန်းကြီး အတွင်းတွင် အတူနေထိုင်ကြသည့်သူများ ဖြစ်ကြပြီး ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများလည်း ဖြစ်ကြသည် ။ ရင်မောင်မှာ အသက် ၂ဝ ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး အဝေးသင် တက်နေ၏ ။ သန်းနုကတော့ ရှစ်တန်းနှင့်ပင် ကျောင်းထွက်ခဲ့ရပြီး စက်ထဲတွင် စပါးသယ် တာလီမှတ် စသဖြင့် အလုပ်များ လုပ်နေခဲ့ရ၏ ။
ရင်မောင်နှင့် သန်းနုတို့၏ မိဘများ လက်ထက်ကတည်းက ဓနရှိန် ဆန်စက်ကြီး၏ အလုပ်သမားများ ဖြစ်ခဲ့ကြ၏ ။ သန်းနု (၈)တန်းရောက်သော နှစ်တွင် သန်းနု၏ အဖေမှာ စက်ညပ်လို့ ခြေတစ်ဖက် ဖြတ်ပစ်ခဲ့ရပြီး စိတ်ထောင်းတော့ ကိုယ်ကြေ ဆိုတာမျိုးလို ဖြစ်ပြီး အရက်စွဲကာ နောက်ဆုံးတော့ သေဆုံးသွားခဲ့သည် ။ သန်းနုတို့ သားအမိ နှစ်ယောက်သာ လောကကြီး အလည်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတော့သည် ။
ရင်မောင်သည်လည်း သန်းနုနှင့် ဘာမှ မထူးပါ ။ ရင်မောင်၏ အဖေသည်လည်း စပါးထမ်းသည့် အလုပ်သမားများကို ကြီးကြပ်ရင်း ကုန်းဘောင် ( ရေယာဉ်နှင့် ပြေကမ်းပါးရှိ တံတားတို့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ အရှက်ခင်းကာ တင်ထားသည့် ပျဉ်ပြားကြီးများ ) ပေါ်မှ ပြုတ်ကျကာ ရေထဲက ငုတ်ဖြင့် ဆောင့်ပြီး ရင်မောင် ဆယ်တန်းအောင်ပြီးသော နှစ်တွင်ပင် ကွယ်လွန်ခဲ့ရ၏ ။
ရင်မောင်၏ အဖေ၊ သန်းနု၏အဖေ နှင့် စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးတို့မှာ ဒီ ဓနရှိန် စက်ဝန်းကြီးအတွင်းတွင်ပင် အတူနေထိုင် ကြီးပြင်းခဲ့ကြသော ငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည့် အားလျှော်စွာ ရင်မောင်၏အဖေ နှင့် သန်းနု၏အဖေတို့ ကွယ်လွန်ခဲ့ကြပြီး နောက်တွင် ကျန်ရစ်သော မိသားစုများကို စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးက ကြည့်ရှု စောင့်ရှောက်ကာ ထားခဲ့၏ ။
ရင်မောင်၏မိခင်မှာ ရင်မောင် လေးငါးနှစ်သား လောက်ကပင် ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီး ဖြစ်လေရာ ရင်မောင်၏ဖခင် ကွယ်လွန် ယပြီးသွားသော အခါတွင် ရင်မောင်မှာ လောကကြီးမှာ သူ တစ်ဦးတည်းသာ ကျန်ရစ်လေတော့သည် ။
ရင်မောင်ကို စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးက သူ၏ စက်အိမ်ကြီး နောက်ဖက်တွင် ရှိသော အခန်းသို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်စေခဲ့ပြီး ဆယ်တန်း အောင်မြင်ပြီး ဖြစ်သော ရင်မောင်ကို စက်ထဲတွင် စာရေး အလုပ် ပေးခဲ့၏ ။ ရင်မောင်၏ ပညာသင် စားရိတ်ကိုလည်း ထောက်ပံ့၏ ။ စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးသည် ရင်မောင်ကို တခါတရံတွင် ဘဘကြီးတို့ ရန်ကုန် ပြန်ရာတွင်လည်း ခေါ်ကာသွားတတ်သည် ။ ရင်မောင် ဘွဲ့ရလျှင် စက်ပိုင်ရှင်ဘဘကြီးက ရန်ကုန်တွင် အလုပ်ပေးပြီး ခေါ်ထားမည်ဟုလည်း စက်ဝန်းတစ်ခုလုံးက သိကြသည် ။
စက်ပိုင်ရှင်ဘဘကြီးတို့တွင် မိုးမြင့်ရှိန် ဟူသော သားတစ်ယောက်သာ ရှိ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်မှာ ရင်မောင်.. သန်းနုတို့နှင့် ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်၏ ။ သို့ရာတွင် မိုးမြင့်ရှိန်မှာ ကိုးတန်းကို သုံးနှစ်ကျပြီး ကျောင်းမှ ထွက်ခဲ့ရသူ ဖြစ်၏ ။ တစ်ဦးတည်းသော သား ဖြစ်ပြီး မိဘများက အလိုလိုက်လွန်းတာကြောင့် မိုးမြင့်ရှိန်မှာ ထင်ရာစိုင်းနေသော လူငယ်တစ်ယောက် ဖြစ်၏ ။
ဓနရှိန်ဆန်စက်ကြီးသည် နယ်မြို့လေးတစ်မြို့၏ ဆင်ခြေဖုံး ချောင်းကမ်းပါးပေါ်တွင် တည်ရှိ၏ ။ စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးမှာ ရန်ကုန်တွင်သာ အနေများသည် ။ ရန်ကုန်တွင် အခြား စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများရှိပြီး စက်သို့ လာသောအခါတွင် ရန်ကုန်နှင့် နေ့ချင်းပြန် ကားလမ်းပေါက်လျှက် ရှိသော ဆန်စက်ကြီးမှာ ( ၃ ) ရက်ထက် ဘဘကြီးသည် ပိုပြီး မနေပါ ။ စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးတို့ လင်မယား ပြန်သွားလျင် ဘဘကြီး၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဖြစ်သည့် အသက် ( ၄၅) နှစ်ခန့် ရှိသော ဦးမြင့်မူသည် ဆန်စက်ကို အုပ်ချုပ်စီမံခန့်ခွဲလုပ်ကိုင်ရန် ကျန်ရစ်ခဲ့၏ ။
ဦးမြင့်မူမှာလည်း သူ၏ မိသားစုများမှာ ရန်ကုန်တွင် ရှိပြီး တခါတရံမှသာ လာတတ်၏ ။ ဦးမြင့်မူကတော့ ဆန်စက်မှ တဖဝါးမှ မခွာ ။ ရန်ကုန်ရှိ သူ၏ မိသားစုထံ ပြန်ခဲ၏ ။ ဦးမြင့်မူက စက်အိမ်ကြီးမှာ နေ၏ ။ စက်သူဌေးဘဘကြီး၏ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်သူ မိုးမြင့်ရှိန်ကလည်း ဦးမြင့်မူကဲ့သို့ပင် မိသားစုရှိရာ ရန်ကုန်သို့ လိုက်မသွားဘဲ မိဘများ မျက်ကွယ် ဖြစ်သည့် ဆန်စက်တွင်သာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခဲ့၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် ဓနရှိန် ဆန်စက်ဝန်း အတွင်းတွင် ဆောက်လုပ်ထားသော နှစ်ဆောင်ပြိုင် စက်အိမ်ကြီးတွင်ပင် ဦးမြင့်မူနှင့်အတူ နေထိုင်၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်မှာ သူ၏ ဖခင်နှင့် မိခင်တို့ ဆန်စက်သို့ လာရောက်ခြင်း မရှိသည့်နေ့ရက်များတွင် အရက်လေး တမြမြနှင့် ထင်ရာစိုင်းနေတတ်၏ ။
ဦးမြင့်မူကလည်း မိုးမြင့်ရှိန်ကို မပြောရဲ မဆိုရဲ ။ မိုးမြင့်ရှိန်မှာ စက်ပိုင်ရှင် သူဌေးကြီး၏ သား ဖြစ်နေသည့်အပြင် ဦးမြင့်မူမှာလည်း စက်သူဌေးကြီး မလာသည့်နေ့ရက်များတွင် ဆန်စက်မှာ ထင်ရာစိုင်းနေတတ်သူ ဖြစ်လို့ပါ ..။
ဆန်စက်လုပ်ငန်းသည် အလုပ်သမား အများအပြားဖြင့် လုပ်ကိုင်ရသော လုပ်ငန်းဖြစ်ပြီး စပါးသယ် ဆန်အိတ်ထမ်း အလုပ်သမ မိန်းကလေးများကလည်း ဆန်စက်တွင် အများအပြား ရှိနေ၏ ။ လူအမျိုးမျိုး စိတ်အထွေထွေ ဆိုတာမျိုးလို ထမင်းနပ်မှန်အောင် ကြုံးရုန်းပြီး အပင်ပန်းခံ အလုပ်လုပ်နေသူ မိန်းကလေးများ ရှိနေသကဲ့သို့ စပါးကုန်သည် ဆန်ကုန်သည် ဆန်ပွဲစား စပါးပွဲစားများနှင့် အလျဉ်းသင့်သလို ကြည့်ပေါင်းပြီး ဝမ်းဆက်ဖို့ရအောင် ရှာနေသူ မိန်းကလေးများလည်း ရှိနေ၏ ။
ဦးမြင့်မူနှင့် မိုးမြင့်ရှိန်တို့ နှစ်ယောက်ကတော့ ဘယ် မိန်းကလေးကိုမှ ချမ်းသာ မပေးပါ ။ သူတို့၏ အရှိန်အဝါကို သုံးပြီး လစ်ရင် လစ်သလို ဆွဲစားတတ်၏ ။ ဆန်စက်ရှိ စပါးသယ်..ဆန်သယ် မိန်းကလေးတွေထဲက တစ်တစ်ရစ်ရစ် ချစ်စရာလေးတွေဆို ဦးမြင့်မူနှင့် မိုးမြင့်ရှိန်တို့က အလွတ် ပေးခဲ၏ ။ ဒီနေရာတွင်တော့ ရင်မောင်က သူတို့နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက် ဖြစ်၏ ။ ရိုးသား၏ ။ ကြိုးစား၏ ။ နောက်ပြီး ဆန်စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီးကလည်း ယုံကြည်စိတ်ချပြီး မြှောက်စား ထားသဖြင့် ဦးမြင့်မူနှင့် မိုးမြင့်ရှိန်တို့က ရင်မောင်ကို နည်းနည်း ရှိန်၏ ။ သူတို့ဂွင်များကို ရင်မောင်ကို ရှောင်ပြီး လှုပ်ရှားကြရ၏ ။ ရင်မောင်ကိုလည်း သူတို့နှစ်ဦးက တစ်ချက်လေးမှ ကြည့်လို့ မရ ။ ဒါပေမယ့် သွားပြီး မထိရဲ ။ ရင်မောင်ကို ထိလျှင် စက်ပိုင်ရှင် ဘဘကြီး ဦးထွန်းရှိန်နှင့် ရင်ဆိုင်ကြရပေမည် ။
ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဆန်စက်ထဲတွင် အလုပ်ဆင်းနေသော မိန်းကလေး မြောက်များစွာထဲတွင် သန်းနုသည် အချောဆုံး အလှဆုံး ဖြစ်၏ ။ သန်းနုကို ကြည့်ပြီး မိုးမြင့်ရှိန်က အံတကြိတ်ကြိတ်ဖြင့် ဖြစ်နေသလို ဦးမြင့်မူကလည်း သန်းနုကို ကြည့်ကာ မိုးမြင့်ရှိန် မသိအောင် အံတကြိတ်ကြိတ် ဖြစ်နေ၏ ။ သို့ရာတွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက သန်းနုကို မထိရဲပါ ။ သူမသည် ရင်မောင်နှင့် သမီးရည်းစား ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြသည်ကို ဆန်စက်တစ်ဝန်းလုံး တစ်ခုလုံးက သိထားကြသလို ဦးမြင့်မူ နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်တို့ နှစ်ယောက်ကလည်း သိထားကြ၏ ။ ထို့အပြင် သန်းနုသည်လည်း စက်ပိုင်ရှင် သူဌေးကြီး၏ အရေးပေးထားသော သူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေလို့ သူတို့နှစ်ယောက် သန်းနုကို မထိရဲ ..။ အံတကြိတ်ကြိတ် ဖြင့်သာ ကြည့်ရင်း အလစ်ကို စောင့်နေကြ၏ ။
ရေချိုးလို့ ပြီးသွားသော သန်းနုက သူမ၏ ခါးလေးကို ကုန်းပြီး ရင်လျားထားသော ထမိန်လေး၏ အောက်နားစလေးကို ပေါင်လည် မရောက်တရောက် လောက်အထိ တင်ကာ ရှေ့သို့ လုံးကာ ယူလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ရေညှစ်လိုက်၏ ။ ထမိန်အောက်နားကို သူမ၏ ပေါင်လည် လောက်အထိ လိပ်ကာ တင်ထားသဖြင့် ဖြူဖွေး တုတ်ခဲ တောင့်တင်းလှသော သူမ၏ ပေါင်သားကြီး နှစ်လုံးမှာ တပ်မက်ဖွယ် ဖြစ်နေ၏ ။
သူမသည် ခါးကုန်းပြီး ထမိန် အောက်နားစကို ရေညှစ်နေသည် ဖြစ်လို့ သူမ၏ တင်သား လုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးများမှာ ရေတွေ ရွှဲရွှဲ စိုနေသော ရေလဲထမိန်ပါးလေးတွင် အတိုင်းသားကပ်လျှက် ခါးကုန်းထားသဖြင့် ပိုလို့ ကားစွင့် အိစက်ကာ မက်မောဖွယ် ကောင်းလှ၏ ။ မို့မောက် ဝင်းဝါချက် ရှိနေသော သန်းနု၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ရင်လျားထားသော ထမိန်လေး အတွင်းမှ ပြည့်အန်ကာ ထွက်နေတော့၏ ။
သူမ၏ ဘေးဖက်တွင် ရှေ့ဖက် ခပ်စောင်းစောင်း နေရာလေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ သူမကို ကြည့်နေမိသော မိုးမြင့်ရှိန်သည် တံတွေး တစ်ချက် မြိုချကာ အံတစ်ချက် ကြိတ်လိုက်၏ ။ သန်းနုသည် သူမ၏ ရင်လျားထားသော ရေလဲထမိန်လေး၏ အောက်နားစကို ရေညှစ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးတဖက်တချက် ဆီသို့ ချကာ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လောက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရေခါလိုက်ရာ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တသိမ့်သိမ့်ခါသွားရသည့် နည်းတူ သူမ၏ တင်သားကြီးများနှင့် နို့ကြီးများမှာလည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ငြိမ်သွားရသည့် တိုင်အောင် မငြိမ်သေးဘဲ တစ်ချက်နှစ်ချက်မျှ တုန်ကာ နေသေး၏ ။
သူမနှင့် ဆယ်ပေ အကွာအဝေးမျှသာ ရှိသော ဇီဇဝါ ခြုံလေး၏ တဖက်မှ မတ်တပ်ရပ်ကာ ကြည့်နေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ လီးကြီးမှာ သန်းနုကို ကြည့်နေလျက်မှ မာတောင်လာခဲ့ရုံတင်မက တဆတ်ဆတ်ပင် ဖြစ်လို့ လာရတော့သည် ။
သန်းနုသည် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရေခါပြီးသည်နှင့် ရေစည်ဘေးရှိ သရက်ပင်လေး ခြေရင်းနားရှိ ကိုင်းတက်ကလေး ကြားတွင် တင်ကာထားသော သူမ၏ ထမိန်လေးကို လှမ်းယူကာ လဲပြီး ဝတ်လိုက်၏ ။ ပန်းခြုံတဖက်ရှိ မိုးမြင့်ရှိန်သည် အသာအယာပင် ထွက်လို့ လာခဲ့ပြီး သန်းနုရှိရာနေရာနှင့် ဝါးနှစ်ရိုက်လောက် လွန်လာသော နေရာကြမှ ပြင်းထန် ကျယ်လောင်သော တောက်တစ်ချက်ကို ခေါက်လိုက်ပြီး ” ထွီ” ကနဲနေအောင် တံတွေး တစ်ချက်ကို ထွေးလိုက်သည် ။ ထို့နောက် မိုးမြင့်ရှိန်သည် တင်းမာသော မျက်နှာထားနှင့် ဆက်လျှောက်သွားသည် ။
ဒီနေ့ စက်သူဌေးကြီး ဦးထွန်းရှိန်နှင့် ဇနီးတို့ နေ့လည်တွင် ရန်ကုန်သို့ ပြန်ကြမည် ဖြစ်သည် ။ သန်းနု၏ အမေကို တရားစခန်း ( ၁ဝ ) ရက်စခန်း ဝင်ရန် ရန်ကုန်သို့ ခေါ်သွားမည်ဖြစ်ပြီး ရင်မောင်ကိုလည်း ဆန်စက်အတွက် စက်ပစ္စည်းအချို့ ဝယ်ရန် သူဌေးကြီးက ရန်ကုန်သို့ ခေါ်သွား၏ ။ ရင်မောင်ကတော့ ညနေ ( ၆ )နာရီလောက် ပြန်ရောက်မည် ။ သန်းနုနှင့် အဖော်နေရန်အတွက် ကူလီခေါင်းသာစိန်၏ မိန်းမ ခင်လှကို သန်းနုနှင့် သွားအိပ်ရန်နှင့် သားသမီး မရှိသော ကူလီခေါင်းသာစိန်တို့ လင်မယားကို ဇနီးဖြစ်သူ ခင်လှက သန်းနု၏အမေ ပြန်မရောက်မချင်း သန်းနုနှင့် အတူနေပြီး ချက်ပြုတ်စားရန်နှင့် သာစိန်ကတော့ စက်အိမ်ကြီးတွင်ပင် ဦးမြင့်မူ .. မိုးမြင့်ရှိန် .. ရင်မောင်တို့နှင့်အတူ လာစားရန် သူဌေးကြီး ဦးထွန်းရှိန်က စီစဉ်ပေးခဲ့၏ ။ သန်းနုကိုလည်း မုန့်ဖိုးပေးခဲ့၏ ။
စက်သူဌေးကြီး ဦးထွန်းရှိန်တို့သည် မနက်စာ စားပြီး နေ့လည် ၁၂ နာရီ လောက်တွင် ရန်ကုန်သို့ ပြန်သွားကြသည်နှင့် ( ၃ ) ရက်လောက် အောင့်နေကြရသော ဦးမြင့်မူ နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်တို့သည် အရက်ဝိုင်း စကြတော့၏ ။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် နေ့စဉ်ဆိုသလို အမြဲပင် သောက်နေကြ ဖြစ်သည် ။ အရက်ဝိုင်းလေး အရှိန်ရလာသည်နှင့် အရက်မူးတော့ ကျွဲခိုးပေါ်ဆိုတာမျိုးလို မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏ ရင်တွင်းမှ သန်းနုနှင့် ပတ်သက်သော ခံစားချက်တို့ကို ပွင့်အန် ထွက်လာတော့၏ ။
မိုးမြင့်ရှိန်ထံမှ စကားများကြားရခါစက သန်းနုကို အလစ်ချောင်းနေသော ဦးမြင့်မူ၏ စိတ်ထဲတွင် တင်းကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသော်လည်း အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်သော မဟုတ်တာ လုပ်တာကို အသားကျနေပြီဖြစ်သော ဦးမြင့်မူက အိန္ဒြေမပိက် ငါးခူပြုံးလေးဖြင့် မိုးမြင့်ရှိန်၏ စကားများကို နားထောင်ပေး၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန် စကားများအရ အကွက်ဝင်လာပြီ ဖြစ်သော နေရာများတွင်လည်း ဦးမြင့်မူက စကားဝင်ထောက်ကာ မြှောက်ပေးလိုက်သေး၏ ။
မိုးမြင့်ရှိန်၏ နှုတ်ဖျားက ပွင့်အန်လာသော စကားသံများ ရပ်စဲသွားသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် အားကိုးဖွယ်ရာ ကောင်းလောက်အောင် သူ၏ဟန်ပန် ပုံစံကို ပြောင်းပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ လက်တစ်ဖက်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်၏ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ခပ်သာသာလေး ကိုင်လိုက်၏ ။
“ မင်းရဲ့ စကားတွေ ဦးလေး ကြားရတော့ ဦးလေး စိတ်မကောင်းပါဘူး.. မောင်မိုးရာ…။ ဒီစက်မှာ သူဌေးကြီးရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားက ဟိုဟာမလုပ်ရဲ ဒီဟာမလုပ်ရဲနဲ့ ကြောက်လန့်နေရတာလည်း ဦးလေး မင်းဖက်က မခံချင်ဘူးကွာ…”
“ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ.. ဦးလေးရ…”
“ အေးကွာ.. မင်းနဲ့ ဦးလေးနဲ့ ဆိုတာက သွေးမတော်လို့သာ ဆွေမျိုးမတော်ကြတာပါ ..။ တကယ်တော့ မင်းနဲ့ ဦးဟာ သူငယ်ချင်းဆိုလည်း ဟုတ်တယ်… ညီအကိုဆိုလည်း ဟုတ်တယ် ..။ ဒီလို သံယောဇဉ်နဲ့ နေလာကြတာ မဟုတ်လား …”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဦးလေးရယ် ..။ ကျနော်က ဦးလေးကို ကိုယ့်ဦးလေး အရင်းလိုဘဲ သဘောထားတာပါ ..”
စောစောက ပြုံးပြုံးပြုံးပြုံး အားတက်သရော ပြောနေသော ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာသည် မိုးမြင့်ရှိန်၏ စကားဆုံးသည်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် တည်ကာ သွားသည် ။ ပြီးတော့ တဖြေးဖြေး အိုကာသွားပြီး မျက်မှောင်လေးပင် ထပ်လို့ကြုံ့ကာ သူတို့နှစ်ယောက် ရှိနေကြသော စက်အိမ်ကြီး အပေါ်ထပ် လသာဆောင်မှနေပြီး ဦးမြင့်မူသည် အဝေးသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့မှ သူ၏ နှုတ်ဖျားမှ စကားတို့သည် တစ်လုံးချင်း ထွက်ပေါ်ကာလာတော့၏ ။
“ ဦး မင်း ကို ကူ ညီ ပါ့ မယ် …”
“ ဝမ်းသာလိုက်တာ ဦးလေးရယ်..။ ကျနော်က နောက်ကြောင်းကိစ္စဘဲ လန့်တာပါ …”
“ ဒါတွေအတွက် ဘာမှ မပူနေပါနဲ့တော့ကွာ ..။ ဦးလေး စီစဉ်ရင် အားလုံး အဆင်ပြေသွားရမှာပေါ့ကွာ..။ အင်း.. ဒါပေမယ့်…”
ဦးမြင့်မူက သူ၏ စကားကို ရပ်ကာ အိုမင်းညိုမှောင်လို့နေသော မျက်နှာထားကို လုပ်လျက် အဝေးသို့ လှမ်းကာ ကြည့်နေပြန်၏ ။
“ ဒါ….ဒါပေမယ့်..ဘာဖြစ်လဲ..ဦးလေး . . ”
“ ဦးလေးမှာလည်း စိတ်မအား လူမအားနဲ့ အခက်အခဲ အကျဉ်းအကြပ် တစ်ခုက ရှိနေတယ်ကွာ…”
“ ဘယ်လို အခက်အခဲလဲ ဦးလေး ..။ ကျနော် ကူညီလို့ရရင် ကူညီမယ်လေ ..”
“ ဦးလေးလည်း မင်းကိုဘဲ အားကိုးတကြီးနဲ့ အကူအညီ တောင်းမလို့ပါကွာ…”
ချက်ချင်းပင် ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာမှာ အားတက်သရော ဖြစ်သွားခဲ့ရာမှ တဖန် ချက်ချင်း ဆိုသလို ပြန်ပြီး အိုစာညှိုးသွားပြန်သည် ။ ပြီးတော့မှ စကားကို ပြန်ဆက်၏ ။
“ ဦးလေး အကူအညီတောင်းဖို့ ရှိခဲ့ပေမယ့် အခု မင်းရဲ့ ကိစ္စကို ဦးလေး ကူညီမယ်လို့ ဂတိပေးပြီးမှ ဦးလေးရဲ့ အခက်အခဲကို မင်းကို အကူအညီတောင်းမယ်ဆိုရင် အပေးအယူ သဘောမျိုးများ ….”
“ ဟာ.. ဦးလေးကလည်း ဗျာ . . ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး …။ ကိုယ့်လူ အရင်းအချာလို ကျနော့်ကို သဘောထားပါဗျာ ..။ သူစိမ်းဆန်ဆန် သဘောမထားပါနဲ့ ..။ ပြောစရာရှိတာသာ ပြောပါ ..။ ဦးလေးရာ…”
“ ကဲကဲ မင်းက ပြောဆိုတော့လည်း ဦးလေးက ပြောရတာပေါ့ ..။ ဒီလိုကွာ .. ဦးလေးဟာ မင်းတို့ မိသားစုအတွက် မင်းအဖေရဲ့ကိုယ်စား ဒီဆန်စက်ကြီးကို စီမံခန့်ခွဲပြီး လုပ်ပေးခဲ့တာ မင်းတို့ ငယ်ငယ်ကတည်းကပဲနော်…”
“ ဟုတ်ပါတယ်..ဦးလေး…”
“ အေး.. ဒီကာလတွေမှာ ဒီဆန်စက်လုပ်ငန်း အဆင်ပြေဖို့ ဘွိုင်လာကိစ္စတို့ ဌာနကိစ္စတို့ အဝယ်ဒိုင်ကိစ္စတို့ နောက်ပြီး ရပ်ရေးရွာရေးက အစ အားလုံးမှာ ဦးလေးက အဆင်ပြေအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့နေရာမှာ… အဲ ဖော်လို့မရတဲ့ ကုန်ကျစားရိတ်တွေ ရှိလာခဲ့တယ်ကွာ…”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
“ အဲဒီ ကုန်ကျစားရိတ်တွေဟာ အမယ်ဖော်မရတော့လည်း ဦးလေး စာရင်းတင်လို့ မရဘူးကွာ …။ နောက်ပြီး ဒီကုန်ကျစားရိတ်တွေဟာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာလာတဲ့အခါကြတော့ ပမဏများလာပြီး ဦးလေးရဲ့အပေါ်မှာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး ဖြစ်လာခဲ့ရတာပေါ့…”
“ အဲဒီဟာတွေကို အဖေက စာရင်း ရှင်းရှင်းပေးတယ် မို့လား.. ဦးလေးရ…”
“ မင်းလည်း သိသားဘဲကွာ..။ စာရင်းတင်လို့ ရတာတော့ မင်းအဖေက စာရင်းရှင်းပေးပါတယ် ..။ စာရင်း တင်မရတော့ ဦးလေးမှာ လာပြီး ပိနေတော့တာပေါ့..”
“ ကဲ.. ဦးလေး .. ငွေဘယ်လောက်ကို ကျနော် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမယ် ဆိုတာကိုသာ ပြောပါတော့ ဦးလေးရာ…”
“ အင်း..နှစ်တွေကလည်း ကြာလာပြီဆိုတော့ အားလုံး ( ၁၂ ) သိန်းလောက် ရှိပြီပေါ့ ..။ အဲဒါကို မင်း ကူညီမယ်ဆိုရင် ငါ့တူရဲ့ အသုံးစားရိတ်အဖြစ် ပြပေးဖို့ပါဘဲ ..။ ဒါ .. ဒါနော် .. ဦးလေးက မင်းကို မဖြစ်မနေ ကူညီရမယ် မပြောပါဘူး …။ မင်း မကူညီနိုင်လည်း ဦးလေး ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါဘူး ..။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့မှတော့ မပြောနဲ့ပေါ့ကွာ …”
“ ကျနော် ကူညီပါမယ်..ဦးလေး ..”
“ အင်း.. မင်းရဲ့ စကားကို ကြားရတာ ဝမ်းသာစရာပါဘဲကွာ..။ ကဲ.. မင်းကိစ္စလည်း အောင်မြင်ပြီလို့သာ မှတ်ပေတော့ ငါ့တူရေ…”
သန်းနု ရေချိုးအပြီး သနပ်ခါးလူးနေတော့ စက်ထဲက နာရီသံချောင်း ( ၄ ) ချက် ခေါက်သံ ကြားလိုက်ရ၏ ။ ညနေ ( ၄ ) နာရီ ရှိပေပြီ ။ သန်းနုတစ်ယောက် သနပ်ခါးလိမ်း အဝတ်အစားလဲပြီး အိမ်ရှေ့တွင် ထွက်ပြီး ခဏထိုင်နေ၏ ။ စောသေးလို့ အစ်မခင်လှ မရောက်သေး ။ ထမင်းကလည်း မဆာသေးလို့ အစ်မခင်လှ လာမှဘဲ စားတော့မည် ။ ဒီနေ့ သန်းနုတို့ အလုပ်သမားအဖွဲ့ တစ်ခုလုံး စပါးပြတ်သွားလို့ ညနေ ( ၃ ) နာရီနှင့် အလုပ်သိမ်းကြ၏ ။ သန်းနု အိမ်ရှေ့တွင် ထိုင်ကာ ရှိသေးသည် ။ အိမ်ရှေ့သို့ ကိုသာစိန် ရောက်လာ၏ ။
“ သန်းနုရေ..သန်းနု …”
“ ရှင်..ကျမ ဒီမှာရှိတယ် ..ဦးလေး.. လာလေ …”
“ အေး..ငါ အိမ်ထဲ မဝင်တော့ဘူးဟာ ..။ ရင်မောင်က နေ့ခင်းက ရန်ကုန်မသွားခင် မှာသွားလို့ဟ…”
“ ဘာများလဲ..ဦးလေးရ ..”
“ အော်.. သူ့အခန်းကို နင့်ကို ရှင်းထားပေးဖို့နဲ့ မိုးထိုးဖို့ အဝတ်အစားတွေလည်း သူ့အခန်းမှာ သွားပြီး ယူထားဖို့ပါ ..။ အဲဒါ ကိုယ်စားလှယ်ကြီးက ရင်မောင့် အခန်းသော့ ပေးလိုက်တယ်… ရော့…”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး..။ ကျမ အခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ်..။ အစ်ကိုရင်မောင်ကလည်း သူနဲ့ နေ့ခင်းက တွေ့သားနဲ့ လူကိုတော့ ဘာမှမပြောဘူး ..။ နို့မို့ နေ့ခင်းကတည်းက တစ်ခါထဲ ယူလာခဲ့တာပေါ့..”
ပြောပြောဆိုဆို ကိုသာစိန်ရဲ့ လက်ထဲမှ သော့ကို သန်းနု လှမ်းယူလိုက်၏ ။
“ ရင်မောင်က နင့်ကို အားနာလို့ မပြောခဲ့တာနေမှာပေါ့ဟာ..”
သန်းနုကို သော့ပေးပြီး ကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားသော ကိုသာစိန်က သန်းနုကို ပြောသွားသေး၏ ။
ဟုတ်မှာပါ.. အစ်ကိုရင်မောင်က သိပ်ပြီး အားနာတာ။ အရင်ကလည်း သန်းနု အားတဲ့ရက်.. အတင်း သွားယူမှ မီးအိုးတိုက်ဖို့ အဝတ်အစားတွေကို ပေးတာ ..။ သန်းနုက အိမ်ရှေ့တံခါးလေး ပိတ်ပြီး စက်အိမ်ကြီးဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည် ။ စက်အိမ်ကြီးနား ရောက်တော့ သန်းနုက အိမ်ကြီး၏ အပေါ်ထပ် လသာဆောင်သို့ မော့ကြည့်လိုက်လေ၏ ။ ခါတိုင်း ဒီအချိန်ဆို ကိုယ်စားလှယ်ကြီးနဲ့ မိုးမြင့်ရှိန်တို့ လသာဆောင်မှာ ထိုင်ပြီး အရက်သောက်နေချိန် ဖြစ်သည် ။ ဒီနေ့ ဘယ်သူမှမရှိ ။ ဒီတစ်ခေါက် စက်သူဌေး ဘဘကြီး လာသွားတာ သူတို့နှစ်ယောက် အပိုးကျိုးသွားပုံရ၏ ။
ရင်မောင်နေရာ စက်အိမ်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ အခန်းသို့ သန်းနုက အိမ်ဘေးရှိ အုတ်ခဲလေးများ ခင်းထားသော လမ်းအတိုင်း အိမ်ကြီးကို ပတ်ပြီး ဝင်လာခဲ့၏ ။ ပြီးတော့ အခန်းထဲသို့ သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လိုက်သည် ။ ရင်မောင်၏ အခန်းထဲတွင် ရှိသော မီးလုံးမှာ လင်းလျှက် ရှိသည် ။ အခန်းထဲတွင် ရင်မောင် အိပ်သော ကုတင်လေးပေါ်မှာ အဝတ်အစားနှင့် စာအုပ်တွေ ပြန့်ကြဲလို့နေ၏ ။ ခါတိုင်း ဒီလို မဟုတ် ။ အစ်ကိုရင်မောင်က သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်၏ ။ ဒီတစ်ခါ ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ ။ ကုတင်ပေါ်တွင် ရှုပ်ပွကာ နေသည် ။ သူ နေ့ခင်းက ဘဘကြီးတို့နှင့် ရန်ကုန်သို့ လိုက်မသွားမှီ ပစ္စည်းတစ်ခုခု ရှာလို့ ပွသွားတာဘဲ ဖြစ်မည် ။ ရှင်းချိန်မရတော့လို့ သူမကို ရှင်းခိုင်းထားခဲ့တာဘဲဟု သန်းနု တွေးလိုက်၏ ။
ရင်မောင်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် သန်းနုသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ရှုပ်ပွနေသော စာအုပ်နှင့် အဝတ်အစားများကို ရှင်းရန် ရင်မောင် အိပ်သော ကုတင်စောင်းတွင် တင်ပုလွဲလေးဝင်ကာ ထိုင်လိုက်၏ ။ လူပျိုလေး အိပ်သော ကုတင်ပေါ်သို့ ဝင်ပြီး ထိုင်လိုက်သော အပျိုလေး သန်းနုမှာ ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်လို့ သွားရသေးသည် ။ ခါတိုင်း သန်းနုလာလျှင် အိပ်ခန်းဝမှာပင် ပြောစရာပြော ယူစရာယူပြီး ပြန်သွားခဲ့သည်ပင် ..။ အခုလို ရင်မောင်၏ အခန်းထဲသို့ မဝင် ။ ကုတင်ပေါ်မှာပင် ထိုင်ရန် ဝေးရောပေါ့ ။
သန်းနု ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်မိသေး၏ ။ ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပုလွှဲလေး ထိုင်ပြီးသည်နှင့် သန်းနုသည် ကုတင်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစားများကို တစ်ထည်ချင်း ခေါက်ကာ ထပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးရှိ ရင်မောင်၏ စာကြည့်စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်ရှိ ရင်မောင်၏ အဝေးသင် စာအုပ်များနှင့် ဗလာစာအုပ်များကို ကောက်ကာ ထပ်နေ၏။ ပြီးတော့မှ သန်းနုသည် စာအုပ်များကို ကုတင်ဘေးတွင် ကပ်ရက်ရှိနေသော စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြန်သည် ။ ကုတင်ပေါ်တွင် ဘာမှ ရှိမနေတော့ပါ ။
“ ဟော…”
ကုတင်၏ ခေါင်းရင်းဖက်တွင် ရွဲ့စောင်းလို့ နေသော ခေါင်းအုံးအောက်မှာ စာအုပ်တစ်အုပ် ဒေါင့်စွန်းလေး ထွက်ကာနေတာကို သန်းနု တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချကာထားသော သူမ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလို့ တင်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပုဆစ်တုပ်လို့ ထိုင်ကာ စာအုပ်လေးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်၏ ။
“ ဟင် …”
သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကြက်သီးလေးများပင် ထသွားရ၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်လုံးလေးကို သူမ၏ လက်ကလေးအတွင်း ကိုင်လို့ထားသော စာအုပ်လေးပေါ်သို့ စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေရင်းမှ သန်းနုသည် မလုံမလဲ ပြာပြာသလဲဖြင့် သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးကို ဘာ်ညာလှည့်ပြီး သူမ၏ မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းလေးများကို ဝင့်ကာ အခန်းတွင်း ဘေးဘီသို့ ကြည့်လိုက်သေး၏ ။ ပြီးမှ သူမသည် မျက်လုံးလေးများကို သူမ၏ လက်ကလေး အတွင်းတွင် ကိုင်လို့ထားသော စာအုပ်လေးထံသို့ ပြန်ပို့လိုက်၏ ။
သန်းနု၏ လက်အတွင်းမှ စာအုပ်လေး၏ မျက်နှာစာတွင် ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက်၏ လီးကြီးကို အနီးကပ် ရိုက်လို့ထားသော ရောင်စုံပုံဖြစ်ပြီး ထိုလီးကြီးမှာ ထိပ်ဖူးကြီး တစ်ခုလုံး ပြဲလန်နေပြီး ထိပ်ဖူးကြီးမှာ နီရဲလို့နေ၏ ။ လီးတန်ကြီး တစ်ခုလုံးမှာ မာတောင်လို့ နေပြီး လီးတန်ကြီး ပတ်လည်တွင် အကြောများ အပြိုင်းပြိုင်းထပြီး ဖုထစ်နေ၏ ။ ဓါတ်ပုံ၏ ရှင်းလင်း ပြတ်သားမှုကြောင့် လီးကြီးထိပ်ရှိ အပေါက်ကလေးပင် မြင်တွေ့နေရ၏ ။
သန်းနုသည် ခေတ္တမျှ စိုက်ကာ ကြည့်လိုက်မိပြီးသည်နှင့် စာအုပ်လေးကို ကိုင်ထားသော သူမ၏ လက်ကလေးများမှာ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်လာ၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျင်ဝန်းလေးများထဲတွင် အရည်လေးများ လဲ့လာကာ သူမ၏ နှာသီးဖျားလေးသည်လည်း ပန်းနုရောင်သန်းကာ လာတော့၏ ။ လက်ထဲမှ စာအုပ်လေးကို သန်းနုသည် နောက်တစ်ရွက် လှန်လိုက်၏ ။ မျက်နှာဖုံး အတွင်းဖက် စာမျက်နှာတွင် စောစောက မျက်နှာဖုံးတွင် ဖော်ပြခဲ့သော ဧရာမ လီးကြီး၏ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီးကို လက်လေးတစ်ဖက်က ကိုင်ပြီး လီးကြီး၏ ထိပ်ရှိ အပေါက်လေးနေရာကို လျှာတစ်ခုက လျှာဖျားလေးနှင့် တို့ထိနေပုံ ဖြစ်၏ ။ လီးကြီးနှင့် လျှာဖျားတို့နှင့် လီးတန်ကြီးပေါ်တွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်ကလေးတို့သာ ပါသော ပုံကြီးချဲ့ပုံ ဖြစ်၏ ။
ထိုစာမျက်နှာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စာမျက်နှာတွင်တော့ ကပ္ပလီကြီး တစ်ယောက်၏ လီးကြီးကို အသားဖြူဖြူ အင်္ဂလိပ်မလေးက စုပ်ပေးနေသော ပုံ ဖြစ်ပြီး ကပ္ပလီကြီးက မတ်တပ်ရပ်လျက် အင်္ဂလိပ်မလေးမှာ ဒူးထောက်ရက်သားလေး ဖြစ်၏ ။ သန်းနုသည် တုန်နေသော သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် စာအုပ်ကို နောက်ထပ် တစ်မျက်နှာ လှန်လိုက်ပြန်၏ ။ ထို စာမျက်နှာတွင်တော့ ပက်လက်လှန်နေသော အင်္ဂလိပ်မလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကားကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကာဖြဲပေးပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က စောစောက လီးကြီးကို ဆွဲပြီး သူမဖြဲထားသော စောက်ပတ်ဝကို တေ့ထားသောပုံ ဖြစ်၏ ။
ထို စာမျက်နှာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စာမျက်နှာတွင်တော့ အင်္ဂလိပ်မလေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဧရာမလီးကြီးက တဝက်မျှ စိုက်လို့ဝင်နေပြီး စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများမှာ လီးတန်ကြီးဘေးတွင် ကပ်ညိပြီး ခွက်ဝင်နေပုံကို အနီးကပ် လီးနှင့် စောက်ပတ်တို့သာပါသော ပုံကြီးချဲ့ကာ ရိုက်ထားသောပုံ ဖြစ်၏ ။
ဆက်လက်ပြီး သန်းနုသည် စာအုပ်လေးကို တစ်ရွက်ချင်းလှန်လို့ တဖြေးဖြေးချင်း ကြည့်လို့သွားရာ နောက်ထပ် စာမျက်နှာများတွင် ကပ္ပလီကြီးနှင့် အင်္ဂလိပ်မလေးတို့ ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် လိုးနေကြပုံကို ရိုက်ထားပြီး ထိုပုံစံအမျိုးမျိုးတို့ဖြင့် လိုးနေကြပုံများနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စာမျက်နှာများတွင်တော့ လိုးနေကြသော ပုံစံအရ ဖြစ်ပေါ်လို့နေသော လီးကြီးနှင့် စောက်ပတ်ကြီးတို့သာ ပါသော ပုံကြီးချဲ့ ရောင်စုံပုံ.. အနီးကပ် ပုံများဖြင့် ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် ရိုက်ကာ ပြထားသော ပုံများဖြစ်သည် ။
အရွယ်ရောက်ပြီးသော ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ လီးကို တစ်ခါမှ မတွေ့မမြင်ခဲ့ဖူးသော အသက် ( ၁၉ ) နှစ် ကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည့် အပျိုမလေး သန်းနုသည် ပြောင်မြောက်လှသော ဓါတ်ပုံထဲက လီးကြီးကို ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် အနီးကပ် မြင်ရသည့်အပြင် ထိုလီးကြီး၏ စွမ်းဆောင် လှုပ်ရှားပုံကိုပါ အဆင့်ဆင့် တွေ့မြင်ရသည် ဖြစ်လို့ သန်းးနု၏ အစိမ်းသက်သက် ဖြစ်နေသေးသောအသွေးအသားတို့သည် အထိန်းအကွပ်မဲ့ လှုပ်ရှားလို့ လာကြတော့၏ ။ သန်းနု၏ မျက်နှာလေး တစ်ခုလုံးတွင် အနီရောင် သန်းလာသကဲ့သို့ သူမ၏ ခြေဖျား လက်ဖျားလေးများသည်လည်း ခြောက်သွေ့လာသည် ဖြစ်လို့ မကြာခဏလည်း တံတွေးများ မြို ချနေရ၏ ။ သန်းနု၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှလည်း မည်သို့ ဖြစ်သည်ကို သူမဘာသာ အမည်တပ်ပြီး မပြောနိုင်သော ခံစားချက်တမျိုး ဖြစ်ပေါ်လို့ လာတော့၏ ။ သန်းနု၏ နှာသီးဖျားလေးမှ အသက်ရှူသွင်းသံ.. ပြန်ထွက်သံတို့သည် သူမဘာသာပင် ကြားလာရသည်ထိ ပြင်းထန်လာကြ၏ ။
စာအုပ်လေး၏ နောက်ဆုံး စာမျက်နှာတွင်တော့ အရည်များဖြင့် စိုရွှဲ တင်းပြောင်နေသော ဧရာမ လီးတန်ကြီးကို လက်လေးတစ်ဖက်က ဆုပ်ကိုင်လို့ထားပြီး ထိုလီးကြီး၏ ပြဲလန်နေသော ထိပ်ဖူးကြီးထိပ်မှ ပျစ်ခဲသော အဖြူရောင်အရည်များ ပန်းလို့ထွက်နေပုံပင် ဖြစ်၏ ။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် စစ်ကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်လို့သွားပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်အုံသည်လည်း တင်းကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်လို့သွားရ၏ ။ သန်းနုသည် ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ရာပေါ်တွင် ပုဆစ်တုပ်ကာ ထိုင်နေရာမှ သူမ၏ ဖင်သားကြီးများကို အိပ်ရာပေါ်သို့ ချကာ ထိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ ဒူးလေးတစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်ကာ ပေါင်ကြားသို့ သူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်သည် ဝင်လို့သွားသည် ။ ပြီးတော့ သန်းနုသည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကို ထမိန်လေးပေါ်မှပင် အသာ လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်ပေးလိုက်၏ ။
သွေးသားများ ဆူပွက်လို့နေသော အချိန်အခါတွင်အာရုံကြော အာရုံ ခံစားမှုများ၏ အဓိကနေရာလေးသည် ထကြွနေသော သွေးသားများကြောင့် လှုပ်ရှား ပြောင်းလဲမှု ဖြစ်စဉ်များ အဆက်မပြတ် ဖြစ်ပေါ်ကာ ခံစားနေရချိန်တွင် တစုံတခုက ထိုနေရာလေးကို လာရောက် ထိတွေ့မိပြီး ထိတွေ့သော အရာကလည်း ရပ်တည်မနေဘဲ ရွေ့လျားကာ ပွတ်ပေးနေတော့ သာယာမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာရတော့၏ ။
သန်းနုသည် သူမ၏ စောက်ပတ်လေးကို ထမိန်ပေါ်မှပင် သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ပွတ်ပေးနေရင်းက အရသာများ တွေ့ကာနေ၏ ။ သူမ၏ ကျန်လက်အတွင်းမှ ဓါတ်ပုံစာအုပ်ကိုလည်း သူမသည် လွှတ်မချသေးဘဲ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများက အာသာ တငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်နေလျှက်ပင် ရှိနေသေး၏ ။ ခဏမျှ ကြာသွားသော အခါတွင် စောက်ပတ်လေးကို ထမိန်ပေါ်မှ ပွတ်လို့ပေးနေသော သူမ၏ လက်ကလေးသည် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တည့်တည့်တွင် ထမိန်လေးပေါ်မှ ပွတ်ပေးလိုက်စဉ်မှာ စိုစိစိ အရည်လေးက သူမ၏လက်ကို လာပြီး ထိတွေ့သဖြင့် သန်းနုသည် ထိုလက်ကလေးကို သူမ၏ မျက်နှာရှေ့သို့ မြှောက်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ စိုစိစိ အရည်လေး ထိတွေ့သွားခဲ့ရသော သူမ၏ လက်ဖျားလေးကိုလည်း သန်းနုသည် သူမ၏ နှာသီးဖျားတွင် ကပ်ကာ နမ်းကာ ကြည့်လိုက်မိ၏ ။
ထို အချိန်မှာပင် သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ သန်မာသော လက်နှစ်ဖက်က ရုတ်တရက် ကျရောက်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်သို့ ဆွဲကာ လှဲချလိုက်တော့၏ ။ သန်းနု၏ လက်အတွင်းမှ စာအုပ်လေးသည် လွတ်ကျသွားပြီး သန်းနုသည်လည်း အိပ်ရာပေါ်သို့ ဒူးလေးနှစ်ဖက် ထောင်ကာ ပက်လက်ကလေး လန်ကာ ကျသွားတော့၏ ။
“ ဟင်…..ကိုကိုမြင့်…မ…မလုပ်ပါနဲ့..အစ်ကို…”
သန်းနု စကားဆုံးအောင်ပင် မပြောလိုက်ရချေ ။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများပေါ်သို့ မိုးမြင့်ရှိန်၏ နှုတ်ခမ်းများက ဖိကပ်ကာ အတင်းပင် စုပ်နမ်းတော့၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနုနှင့် အရွယ်တူ သူငယ်ချင်းဖြစ်ခဲ့ပြီး သူဌေးကြီး၏ သားဖြစ်လို့ သူ့ကို သန်းနုက ငယ်စဉ်ကပင် ကိုကိုမြင့်ဟု ခေါ်ခဲ့၏ ။
ထို့နောက် မိုးမြင့်ရှိန်က သန်းနု၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလျက် ရှိနေရာမှ သူ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သန်းနု၏ ထမိန်အောက်နားစလေးကို လှမ်းဆွဲကာ သူမ၏ခါးဆီသို့ လှန်ကာ တင်လိုက်၏ ။ သန်းနု၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က အတင်းပင် သူမ၏ ထမိန်လေးကို ပြန်ကာ ဆွဲချရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း မိုးမြင့်ရှိန်၏လက်က သန်းနု၏ စောက်ပတ်အုံလေးပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်ဖြေးဖြေး ဖျစ်ညှစ်လိုက်သဖြင့် သန်းနုသည် ခါးကလေး တွန့်သွားရသည် ။ သူမ၏ ထမိန်လေးကိုတော့ ပြန်ပြီး ဖုံးဖိခြင်း မပြုနိုင်တော့ချေ ။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်ပေါ်ရှိ မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်သည် စောက်ဖုတ်ပေါ်တွင် ခပ်ဖိဖိလေး ၄.. ၅ ချက်လောက် ပွတ်ပေးပြီးသည်နှင့် သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာဖြဲပြီး လက်ခလယ် လက်ချောင်းကို လက်တဆစ်သာသာလောက် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့၏ ။ သန်းနု၏ နှုတ်ခမ်းများမှာ မိုးမြင့်ရှိန်၏ နှုတ်ခမ်းများက ဖိကပ်စုပ်နမ်းထားသဖြင့် မည်သည့်အသံမျှ ထွက်မလာဘဲ သူမ၏ ခါးလေးကတော့ ကော့သွားပြီး သူမ၏ ထောင်ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးမှာ ကားသွားတော့၏ ။
မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးများကို သူ၏ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းထားသည့်အပြင် လျှာဖြင့်လည်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်ကာပေးနေသေး၏ ။ ထို့ပြင် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်တဆစ်သာသာ သွင်းထားသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်ခလယ်သည်လည်း အငြိမ်မနေဘဲ ထုတ်လိုက် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝ၏ အတွင်းသားလေးများကို ကပ်ပြီး ဝိုက်ကာ ဝိုက်ကာဖြင့် ပွတ်တိုက်လိုက် လုပ်ပေးနေသဖြင့် သန်းနု၏ သွေးသားတို့သည် ပြောင်းဆန်အောင် သောင်းကျန်းလာကြတော့၏ ။
သန်းနု၏ ထောင်ထားသော ပေါင်ဖြုဖြု နှစ်လုံးသည် စုလိုက် ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လာသည် ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ သူ၏ လက်ခလယ်ဖြင့် သွင်းချီ ထုတ်ချီ လုပ်ပြီး မွှေနှောက်ပေးနေရုံသာ မကဘဲ သူ၏ လက်မထိပ်လေးဖြင့်လည်း စောက်ပတ်ထိပ်နားရှိ စောက်စိလေးကို မထိတထိဖြင့် ကော်ကော်ထိုးကာ ကလိပေးနေသေး၏ ။ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် တင်းမာဖေါင်းကားနေပြီး စောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်လေးများသည်လည်း စောက်ပတ်ဝသို့ တစိမ့်စိမ့် ထွက်ကာ လာနေကြပြီ ဖြစ်၏ ။ ထို့ပြင် သန်းနု၏ လက်လေးတစ်ဖက်ကလည်း သူမကို နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ စုပ်လို့ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ အင်္ကျီ ဝတ်မထားသော ကျောပြင်ပေါ်သို့ အသာအယာ တင်လာသည် ။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်အဝရှိ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည်လည်း စောက်ပတ်ဝသို့ ထိုးသွင်းကာ ထုတ်ချီ သွင်းချီ လုပ်ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်ခလယ်လက်ချောင်းနှင့် ထိတွေ့ ပွတ်တိုက်နေမှုကြောင့် စောက်ရည်လေးများ စိမ့်ထွက် စိုစွတ်လာကြသည် ။ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည် မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်ခလယ် လက်ချောင်းလေးကို ရင်ဆိုင် ထိတွေ့လို့ လာကြတော့သည် ။ နူးညံ့ထွေးအိ စိုစွတ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည် ရှုံ့ချီပွချီ ဖြစ်လာကြသည် ။
မိုးမြင့်ရှိန်၏ ကိုယ်အတွင်းရှိ သွေးသားတို့သည် ပြင်းပြလာသော သူ၏ ကာမဇောများကြောင့် ဆူပွက်လာခဲ့ရပြီ ဖြစ်ပြီး သူ၏ ဆူပွက်နေသော သွေးသားတို့ဆီမှ လွင့်ပျံကာ ထွက်လာသော အပူငွေ့များကို သူ၏ နှာသီးဖျားမှ တဆင့် ဟင်းကနဲ နေအောင် ထုတ်ပစ်လိုက်၏ ။
မိုးမြင့်ရှိန်က သူ၏မျက်နှာကို သန်းနု၏ နုနုငယ်ငယ် မျက်နှာလေးဆီမှ ခွာကာ သူ၏ ကိုယ်လုံးကိုလည်း သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ခွာလိုက်သည် ။ ပြီးသည်နှင့် သန်းနု၏ ရင်ဘတ်ရှိ အင်္ကျီနှိပ်စေ့လေးများကို အလျင်အမြန် ဖြုတ်ပစ်လိုက်တော့၏ ။
“ အို.. ကိုကိုမြင့်ရယ် .. သန်းနုကို သနားပါဦး …။ မရက်စက်ပါနဲ့ ကိုကိုမြင့်ရယ်… နော်…”
သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးက လှုပ်ရှာခွင့် ရသွားပြီဖြစ်လို့ မျက်ရည်ဝဲဝဲလေးဖြင့် ငိုသံလေးစွက်ကာ မိုးမြင့်ရှိန်ကို တောင်းပန်သည် ။ ပြီးတော့ လက်ဖမိုးလေးဖြင့် သူမ၏ မျက်လုံးများဆီက မျက်ရည်ဥများကို သုတ်ကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလူးလှိမ့်လှိမ့်လေး တစ်ချက်ပြုလျက် မိုးမြင့်ရှိန် ရှိရာဖက်သို့ ကျောလေးပေးကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို စောင်းလိုက်၏ ။ ထိုအခါတွင် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ နောက်ကျောရှိ ဘော်လီအင်္ကျီအဖြူလေး၏ ကြယ်သီးများကိုပါ တပါတည်း လွယ်ကူစွာ ဖြုတ်ခွင့်ရသွားသဖြင့် အလျင်အမြန်ပင် ဖြုတ်၏ ။ သန်းနု၏ မြှောက်ပြီး မျက်ရည်သုတ်နေသော လက်မှတဆင့် ဘော်လီအင်္ကျီလေး၏ ပုခုံးသိုင်းကြိုးနှင့် အပေါ်တွင် ဝတ်ထားသည့် နှိပ်စေ့ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ပြီးနေသော လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏ လက်ပေါက်တို့ကိုပါ ပင့်တင်ကာ ချွတ်လိုက်၏ ။
ထိုအချိန်တွင် သန်းနုသည် သူမ၏ စောင်းထားသော ကိုယ်လုံးလေး၏ အပေါ်ဖက်ရှိ လက်ကလေးကို တံတောင်ဆစ်မှ ကွေးကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ ပြန်ပြီး တင်လိုက်သဖြင့် ထို လက်ကလေးဘက်ရှိ အင်္ကျီလက်ပေါက်နှင့် ဘော်လီအင်္ကျီ ပုခုံးသိုင်းကြိုးတို့မှာ ကျွတ်ခွာထွက်သွားတော့၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် ကျန်ရှိနေသော သူမ၏ အခြားလက်တဖက်ရှိ အင်္ကျီလက်ပေါက်နှင့် ဘော်လီပုခုံးသိုင်းကြိုးတို့ကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။
ထိုအခါတွင် ဝင်းလဲ့နေသော သူမ၏ ရင်ညွန့်သားလေးများ သည် ထွက်ပေါ်လာကြတော့၏ ။ ဝင်းမွတ်ကာ တင်းတင်းလေး ပြည့်ဖြိုး ထွေးအိနေသော သူမ၏ အကြမ်းပန်းကန်လုံးအကြီးစား မှောက်ထားသည့် အရွယ်ပမာဏ သာသာရှိသည့် မက်မောဖွယ် နို့လေးနှစ်လုံးမှာလည်း တုန်တုန်ယင်ယင်လေး ဖြစ်ကာ ထွက်ပေါ်လာတော့၏ ။
“ သန်းနု.. သန်းနုကို သနားပါဦး.. အစ်ကိုရယ် … ဟင့်…”
“ သန်းနုရာ.. အစ်ကိုက မင်းကို အတည်ကြံတာပါ ..။ မင်းကို လက်ထပ်ယူမှာပါ ..။ ယုံပါ သန်းနုရယ်…”
“ မ…မ ဖြစ်နိုင်တာ…အစ်ကိုရယ် …။ ဘဘကြီးတို့က.. ဘယ်လိုလုပ်ပြီး.. သဘောတူမှာလဲ…။ နောက်ပြီး.. ကိုယ်စားလှယ်ကြီးကလည်း သန်းနုတို့ကို ချက်ချင်း ခွဲပစ်လိုက်မှာပေါ့..။ အဟင့်… ဟင့်… မဖြစ်နိုင်ပါဘူး… အစ်ကိုရယ်….။ သန်း… သန်းနုကို သနားပါ.. ကိုကိုမြင့်ရယ်… နော်…..”
“ သန်းနုရာ…ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ….။ မင်းကို အစ်ကို ချစ်နေတာ ကြာလှပါပြီကွာ….”
မိုးမြင့်ရှိန်မှာ ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်ကလည်း သန်းနု၏ နို့လေးများကို သူ၏ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ ပွတ်ပေးနေသဖြင့် သန်းနုသည် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို မှေးမှိတ်လို့ ထားရာမှ တဟင့်ဟင့်ဖြင့် ငိုသံပါလေးဖြင့် ငြင်းဆန်ကာ အသနားခံ နေခြင်း ဖြစ်၏ ။ သန်းနု၏ နှုတ်ဖျားက ငြင်းဆန်နေသော်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကမူ ဆန့်ကျင်ဖက် သွေးသားတို့၏ ထိတွေ့မှုကြောင့် ကာမဇောလေးများ ကြွလျက် အင်အားများ ချိနဲ့ကာ အထိအတွေ့များမှာ သာယာမိန်းမောလျက် ပျော့ခွေ နုံးချိနေ၏ ။ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကတော့ ငြင်းဆန် ရုန်းကန်နိုင်စွမ်းများ ကုန်ခမ်းကာ သာယာမှုလေးများတွင်သာ မိန်းမောလျက် ထိုသာယာမှုများ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကိုပင် စိုးထိတ်နေသည် ။
သန်းနု၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစားများ ကင်းမဲ့သွားခဲ့ရပြီ ဖြစ်ပြီး သူမ၏ ထမိန်လေးကတော့ သူမ၏ ခါးတွင် လုံးကာ ပုံနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်က သူ၏လက်ဖြင့် သန်းနု၏ ထမိန်လေးကို သူမ၏ ခြေထောက်ဖက်မှ ဆွဲလို့ ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ သန်းနုက သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးများဆီမှ မျက်ရည်စလေးများကို သူမ၏ လက်ကလေးဖြင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် သုတ်လျက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလှိမ့်ကာဖြင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွကာ ပေးလိုက်သဖြင့် ထမိန်လေးမှာ သူမ၏ ခြေထောက်ဖက်မှနေပြီး ကွင်းလုံးကျွတ်ကာ ထွက်သွားတော့၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေး ဘေးမှာ ထိုင်လျက် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်လို့သွားရှာသော သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တပ်မက်စွာ ကြည့်လိုက်၏ ။
“ သန်းနုရယ်…လှလိုက်တာ…”
“ အစ်ကိုရယ်.. သန်းနုကို မသနားတော့ဘူးလားဟင် ..”
“ အစ်ကို သန်းနုကို ဒီညဘဲ ခိုးမှာပါ ..သန်းနုရယ်…”
“ ဟင်..အစ်ကို ..”
“ ဒီည ( ၁ဝ ) နာရီလောက်ကြရင် တံတားကို ဆင်းခဲ့… သန်းနု…။ ပြီးတော့ အဲဒီမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပဲ့ထောင်ထဲသာ ဆင်းပြီးသွားလိုက်..။ အစ်ကိုက ညောင်ပင်စုကနေ စောင့်နေမယ်..။ ဟိုမှာ ညတွင်းချင်း လက်ထပ်ကြတာပေါ့.. သန်းနုရယ်… နော်…”
“ အစ်ကို…ရယ်…”
သန်းနု၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်တစ်ဖက်ကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လာ၏ ။ သူမ၏ လက်ဖျားလေးများမှာ စောစောကလို အေးစက်လို့ မနေတော့ဘဲ ပူပူနွေးနွေးလေးဖြစ်ကာနေသည်ကို မိုးမြင့်ရှိန် ခံစားလိုက်ရ၏ ။
စကားဆုံးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ မျက်နှာလေးဆီသို့ သူ၏ မျက်နှာကို ငုံ့ကာ သူမ၏ နဖူးလေးကို မြတ်နိုးစွာဖြင့် နမ်းလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သန်းနု၏ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးများ တင်ကာထားသော ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်ကို ဖိလို့ နမ်းရှိုက်လိုက်သည် ။ ပြီးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူမ၏ နို့လေးများဆီသို့ မျက်နှာအပ်ကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့၏ ။
သန်းနုမှာတော့ တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် ကာမဇောများ ကြွတက်လာနေပြီး သူမ၏ လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကတော့ မိုးမြင့်ရှိန်၏ အဝတ်အစား နဂိုကတည်းက ဝတ်မထားသော ကျောပြင်ကြီးပေါ်သို့ အသာယာလေး တင်ကာ သူမ၏ မျက်လုံးများကို မှိတ်လျက် ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်ကာ မိန်းမောနေလေတော့သည် ။
မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ပေးနေရင်းမှ သူ၏လက်ဖြင့် သန်းနု၏ နံစောင်းလေးများ ဝမ်းဗိုက်သားလေးများနှင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်တို့ကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ကာ ပေးနေ၏ ။ ထို့ပြင် သန်းနု၏ လုံးတစ် ကားအယ်နေသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများ အောက်ကိုပါ လက်ကို ထိုးသွင်းပြီး ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ကာ ပေးနေသေး၏ ။ သန်းနုကတော့ သူမ၏ အဝတ်မဲ့ ဖြူစင်ဝင်းပလှပ အချိုးကျ မို့မောက်ကားစွင့် လုံးတစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အိပ်ရာပေါ်တွင် ပက်လက်လေးနေကာ စင်းပေးထားရုံမှတပါး ဘာများ တတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း ..။
နို့စို့ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ အတွင်းမှ လျှာလေးသည် သန်းနု၏ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထိပ်ဖျားဆီသို့ ထိလာကာ ယက်လို့ ပေးလိုက်သောအခါများတွင်တော့ သန်းနုခင်မျာမှာ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်လေး တစ်ခုလုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လျက် အသက်ရှူလေးများပင် မှားလို့ သွားရ၏ ။ ထို့ပြင် စင်းလို့ထားသော သူမ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ချောင်းသည်လည်း ကွေးလိုက် ဆန့်လိုက် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏ ဒူးခေါင်းလေးများသည် ကွေးလျက် ဖြူဖွေးနုနယ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးမှာ ထောင်လို့ လာတော့၏ ။
သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်လို့ ပေးနေသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်သည် သူမ၏ ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားရှိ သန်းနု၏ အမွှေးနက်ကလေးများ ကောက်ကောက်ကွေးကွေးလေးများ ဖြစ်လို့နေသော စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်သု့ ရောက်ရှိသွားပြီး သန်းနု၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စောက်ဖုတ်အုံလေးကို တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ ကိုယ်လုံးကို သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ခွာကာ ကြွလိုက်ပြီးနောက် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့၏ ။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး အပေါ်မှ မိုးမြင့်ရှိန်၏ ကိုယ်လုံးသည် ကြွလို့သွားသဖြင့် မှေးမှိတ်လို့ ထားသော သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို ဖွင့်ကာ ကြည့်မိလိုက်သော သန်းနု၏ မျက်လုံးလေးများသည် ဝိုင်းကာ သွားပြီး သူမ၏ အသဲထဲတွင် အေးကနဲ ဖြစ်ကာ သွားရတော့သည် ။
ပုဆိုးအတွင်းမှ ထွက်ပေါ်လို့ လာသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည် အရှည် ( ၆ ) လက်မထက် မနည်းပေ ။ ညိုကာ တုတ်နေပြီး လုံးပတ် ကျပ်လုံးသာသာတောင် ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်၏ ။ လီးကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးသည် ပြဲလန်နေပြီး ထိပ်တွင် အရည်များနှင့် စိုရွှဲနေကာ လီးတန်ကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်ကာနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနု၏ ထောင်လို့ထားသော ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်လုံးကို အသာကားပေးလိုက်ပြီး သူ၏ လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝတွင် ထိကာတေ့လိုက်၏ ။ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တစ်ချက်မျှ တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်ကာ ထားလိုက်တော့၏ ။
ထိုစဉ်မှာပင် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့လို့ထားသော မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည် တဖြေးဖြေး စောက်ပတ်ထဲသို့ ဝင်လို့ လာတော့၏ ။
“ ဗျစ်..ဗျစ်..ဗျစ်….”
“ အင့်…အအ…အမလေး ….ကျွတ်ကျွတ်…”
သန်းနုမှာ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေး နှစ်လုံးကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်ကိုလည်း ကော့လို့ပေးလိုက်၏ ။ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ သူ၏လီးကြီးကို တဖြေးဖြေး ထိုးသွင်းနေသော မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏ လီးကြီးထိပ်တွင် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲမှ အရာဝတ္ထုတစ်ခုက ရှေ့ကနေပြီး တားဆီးကာသလို ထိတွေ့လာရသဖြင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းနေရာမှ အားဖြင့် ဖိကာ ဆောင့်ပြီး သွင်းလိုက်၏ ။
“ ဗျစ်..ဗျစ်..ဖွတ်..”
“ အား..အမေ့… အား…. သေပါပြီ … အ… ကျွတ်… ကျွတ်…”
သန်းနု၏ခါးလေးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ အတော်လေး မြောက်ကြွကာ တက်သွားရသလို သူမ၏ ဦးခေါင်းလေးမှာလည်း ဘယ်ညာ ခါရမ်းသွားရ၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေး နှစ်လုံးမှာလည်း အစွမ်းကုန် ကားပေးထားသဖြင့် ပေါင်တွင်းကြောနှစ်ဖက်မှာ ထောင်လို့ပင်ထနေ၏။ သူမ၏ နုထွေးဖြူဖွေးလို့နေသော ပေါင်တွင်းသားလေးများမှာတော့ တဆတ်ဆတ် တုန်လို့နေသည် ။
မိုးမြင့်ရှိန်က သူ၏ လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရာမှာ တပ်မက် မက်မောဖွယ် ကောင်းလှသော သန်းနု၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အမို့အမောက် အစွင့်အကားများဖြင့် အချိုးကျ လှပလှသော ကိုယ်လုံးလေးကို မမှိတ်မသုံ မြင်တွေ့နေရကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သော လီးကြီးမှာလည်း သန်းနု၏ ကျဉ်းကြပ်နေသော စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများနှင့် စီးကနဲ ပွတ်တိုက်သွာားရသည် ဖြစ်လို့ မိုးမြင့်ရှိန်သည် စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဝင်နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးကြီးကို အဆုံးနီးပါး ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်သွက်သွက်ပင် အားဖြင့် ဖိဆောင့် လိုးသွင်းကာ ခပ်သွက်သွက် လိုးလေတော့၏ ။
“ ဖွတ် ..ဖွတ်…ပလွတ်…”
“ အင့်..အမေ့…သေပါပြီ . . ”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အား…အမလေး …နာ…နာလိုက်တာ….”
“ ဖွတ်..ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အား… တော်… တော်ပါတော့.. ကိုရယ်…. အား… ကျွတ်…. ကျွတ် …. ကျွတ်…”
“ ဖွတ်…ပလွတ် …”
“ ခဏလောက် သည်းခံလိုက်ပါဟာ.. အစမို့ပါ .. နောက်တော့ ကောင်းလာမှာပေါ့…”
“ ဖွတ်..ပလွတ် …”
“ အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ရက်စက်လိုက်တာ ကိုရယ် … အင့်.. ဟင်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ် …”
သန်းနုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ နာရှာလွန်းလို့ ကော့ပျံနေ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်ကလည်း သူ၏ လိုးအားကို မလျှော့သည့်အပြင် သန်းနု၏ မခံမရပ်နိုင် ကော့ပျံကာ ဖြစ်နေသော ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်တွေ့နေရပြီး သန်းနု၏ မချိမဆန့်လေး ညည်းတွားသံလေးများ ကြားရတော့ မိုးမြင့်ရှိန်၏ ကာမစိတ်များမှာ အားရကျေနပ် တက်ကြွလာပြီး ပိုလို့တောင် အားဖြင့် ဖိဆောင့်ကာ လိုးတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အမေ့..အား..ဟင့်ဟင့် …”
“ အား..ကျွတ်ကျွတ် …..”
“ ဖွတ်..ပလွတ်..”
“ အ…အင့်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အင့်….ဟင့်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
မိုးမြင့်ရှိန်က အားဖြင့် ဖိဆောင့်လို့ အချက် ( ၃ဝ ) မျှ ဆောင့်ကာ လိုးပြီးသောအခါတွင်တော့ သန်းနု
တဆတ်ဆတ် တုန်ကာနေသော နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှ ညည်းသံလေးများ ထွက်မလာတော့ပေ ။ ကော့ပျံနေသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း ငြိမ်သက်သွား၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်..”
သန်းနုမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီး အတွင်းတွင် အရည်များ ရွှဲရွှဲစိုကာနေပြီ ဖြစ်သည့်အပြင် သူမ၏ ယားလို့နေသော စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများကိုလည်း မိုးမြင့်ရှိန်၏ သန်မာတောင့်တင်းလှသော လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်ကာဆောင့်ကာဖြင့် ပွတ်ကာနေသဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီး အတွင်းတွင် အရသာများ ပိုလို့ကောင်းလာရတော့၏ ။
“ ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ်…”
“ ဖွတ် ပလွတ်..”
“ ဖွတ် ပလွတ်..”
“ နာသေးလားဟင်..သန်းနု..”
“ ဟင့်အင်း..”
“ ဖွတ်ပလွတ် ..”
“ ဖွတ် ပလွတ်…”
“ ကောင်းရော ကောင်းလာပြီလားဟင်…”
“ ဖွတ် ပလွတ်..”
“ သိဘူး…. အ.. ဘာတွေ မေးနေတာလဲလို့…… အ… အ….”
“ ဖွတ်ပလွတ်..ဖွတ်ပလွတ်….”
မိုးမြင့်ရှိန်က တစ်ချက် ပြုံးလိုက်ကာ သူ၏ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ နည်းနည်းတိုးပြီး ဆီးခုံအပေါ်ပိုင်းချင်း ကပ်ကာ လီးကို ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးလိုက်၏ ။
“ ဖွတ် ပလွတ်..”
“ ဖွတ် ပလွတ် ..”
( ၁၅ ) ချက်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပြီးသည်နှင့် မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဒစ်ကြီးနားအထိ ပြန်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို အကုန်မချွတ်ဘဲ စောက်ပတ်ထဲသို့လည်း ပြန်ထိုးမသွင်းတော့ဘဲ ရပ်ကာ ထားလိုက်၏ ။ တစ်စက္ကန့်.. နှစ်စက္ကန့် သုံးစက္ကန့်….။
“ ဟင့် ….ကို… ဘာ…. ဘာ… ဖြစ်တာလဲ … ဟင့်ဟင့်…..”
“ ကိုလိုးတာ သန်းနု မကောင်းဘူးထင်လို့ ဆက်မလိုးတော့ဘူးလားလို့…”
“ ဟင့်…ကိုရယ်…ကျွတ်…အနိုင်မကျင့်နဲ့ကွာ…”
သန်းနုက ညည်းတွားရင်းက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကို လှုပ်လှုပ်ရွရွလေး လုပ်ကာ သူမ၏ ခါးလေးကို ကော့လျှက် သူမ၏ အရည်များ ရွှဲရွှဲစိုကာ ထွက်ကျနေသော စောက်ပတ်လေးကို မိုးးမြင့်ရှိန်၏ လီးတန်ကြီး အရင်းသို့ တိုးကပ်ကာ ပေးလာ၏ ။
“ ဒါဆို ကိုလိုးတာ ကောင်းလားဟင်..”
“ အင်းပါ..ကောင်းပါတယ် …”
“ ဘာကောင်းတာလဲဟင်…”
“ အာ..ကျွတ်…ကိုကလည်းကွာ…”
သန်းနုက ပြောလည်းပြော သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ဖြင့်လည်း မိုးမြင့်ရှိန်ရဲ့ခါးကို လှမ်းပြီး ဆွဲလာ၏ ။ မိုးမြင့်ရှိန်က သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို သူ၏ လီးကြီး ထိပ်ဖူးဖြင့် ညှောင့်ကာ ညှောင့်ကာ လှုပ်ရှားကာ လိုးပေးလိုက်၏ ။
“ ကဲ..ပြောလေ..သန်းနု ..ရ..”
“ ဘာ.. ကျွတ်.. ဟင့်.. ဒီမှာက သေတော့မယ်… ဟင့်.. ဟင့်… ဟို .. ကို.. ကို… လိုးတာ … ကောင်း.. ကောင်းတယ်.. ဟင့်…”
သန်းနု၏ စကားလည်း ဆုံးရော မိုးမြင့်ရှိန်သည် သူ၏ လီးကြီးကို ဗြုံးကနဲ ဆောင့်ကာ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့၏ ။ ပြီးတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆက်ကာ ဆောင့်ပြီး လိုးတော့၏။
“ ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ်..ပလွတ်….”
“ ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …. ဖွတ် ပလွတ်… ဖွတ် ပလွတ် .. ဖွတ် ပလွတ် ……”
မိုးမြင့်ရှိန်သည် သန်းနုကို ဆောင့်လိုးနေရာမှ အလိုးမပျက်စေဘဲ ဆောင့်ကြောင့်ပြင်ပြီး ထိုင်လိုက်ရာ အခိုက်အတန့်လေးမှာ ဆောင့်အား နည်းနည်းလျော့လို့သွား၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် ….”
“ အ… ဆောင့်… ဆောင့်စမ်းပါ… ကိုရယ်… အ…. အင်း…. ဟင်း.. ဟင်း…”
“ ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် ….”
မိုးမြင့်ရှိန်က ဆောင့်ကြောင့်ပြင်ပြီး ထိုင်ပြီးသည်နှင့် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သန်းနု၏ နို့လေးများကို လှမ်းလို့ ဆွဲကိုင်ကာ ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ပေးရင်း လိုးနေ၏ ။
“ ဖွတ် ပလွတ် … ဖွတ် ပလွတ် ….”
မိုးမြင့်ရှိန်၏ လက်များသည် သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပါ လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်သပ် ချေမွကာ ပေးနေ၏ ။
“ ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …..”
“ ဖွတ်ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် ……”
“ အ.. ဟင့်… ကောင်း.. ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ် …. အမလေး… နော် …”
“ ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် …..”
သန်းနုသည် ချစ်ရသူ ချစ်သူရင်မောင်၏ အိပ်ယာထက်ဝယ် သူမ၏ ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသော ကိုယ်လုံးလေးကို အဝတ်အစားများ အားလုံး ချွတ်လျက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တပ်မက်ဖွယ် ကိုယ်လုံးလေးဖြင့် အသစ်စက်စက် နီတာရဲ စောက်ပတ်လေးကို ကော့ကာ ကော့ကာပေးရင်း မိုးမြင့်ရှိန်၏ အလိုးကို ကော့ပျံကာ အလိုးခံနေရင်းက သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် အရသာများ မွှန်ထူလာကာ မချိမဆန့် ဖြစ်လို့ လာရ၏ ။ ထို့အတူ မိုးမြင့်ရှိန်၏ လီးကြီးသည်လည်း ဆောင့်ကာ လိုးရင်းက အရသာများ ရှိလွန်းမက ရှိလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာလို့ သန်းနု၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲကိုင်ကာ အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့၏ ။
“ ဖွတ် ပလွတ်…ဖွတ် ပလွတ် …”
“ အင့်.. ဟင့်… အ… အ…. အား… အ…. အမ… လေး…. ကို… ကိုရယ်….. အင်း… ဟင်း… ဟင်း….”
“ ဖွတ် ပလွတ်..ဖွတ် ပလွတ် …..”
“ ကျွတ်.. သန်းနုရယ် … အ… အင်း.. ဟင်း… ဟင်း…. အီး…”
ကာမ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သော သူတို့နှစ်ဦး၏ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကတော့ တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် သိမ့်သိမ့်ခါကာ တွန့်လိန်ကော့ပျံလျက် ရှိကြပေတော့သည် ။
—————————————
ရင်မောင်တစ်ယောက် စက်ပစ္စည်းများ ယူဆောင်ပြီး ရန်ကုန်မှ ဆန်စက်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ည (၆) နာရီလောက် ရှိပြီဖြစ်၏ ။ ကားဂိတ်သို့ ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူကိုယ်တိုင် လာကြိုပြီး သူတို့စက်သို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့် ရင်မောင်နှင့် ပါလာသော စက်ပစ္စည်းများကို ဆန်စက်တွင် တပ်ဆင်ကြ၏ ။ မနေတတ်သော ရင်မောင်ကလည်း ဝိုင်းဝန်း ကူညီ၏ ။ ည(၈)နာရီလောက်တွင်မှ ပြီးစီးသွားလို့ ရင်မောင်သည် ဆန်စက်တံတားတွင်ပင် ချောင်းရေချိုးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားများ လဲပြီး စက်ထဲမှပြန်ရန် ပြင်လိုက်၏ ။
“ မောင်ရင်မောင်.. ပြန်တော့မလို့လား…”
ဦးမြင့်မူက မေးလိုက်၏ ။
“ ဟုတ်ကဲ့.. ဦးလေး .. သန်းနုဆီလည်း ဝင်ချင်သေးတယ် …။ ပြီးမှဘဲ စက်အိမ်ကြီးကို ပြန်တော့မယ်…”
“ ဦးလေး အခန်းထဲမှာ ထမင်းပွဲ ပြင်ထားပြီးပြီ ..။ စားပြီးမှ ပြန်ပေါ့ကွာ…။ ဦးလေးလည်း မင်းကို ပြောစရာ ရှိသေးတယ်..”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
ရင်မောင်က စက်ထဲရှိ ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူ၏ ရုံးခန်းသို့ ပြန်လှည့်ပြီး ရုံးထဲတွင် ပြင်ကာထားသော ထမင်းပွဲတွင် ထိုင်လိုက်၏ ။ သူတို့ အလုပ်များသည့် ရက်များတွင် ယခုကဲ့သို့ စက်ထဲတွင်ပင် ထမင်းစားကြ၏ ။ ရင်မောင် ထမင်းစားပြီး သွားချိန်မှာပင် စက်ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူသည် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာ၏ ။
“ ဦးလေး.. စောစောက ကျွန်တော့်ကို ပြောစရာရှိတယ်ဆို…”
“ အေး.. ဟုတ်တယ်.. ရင်မောင်ရ.. လာ ထိုင်ဦး…”
ရင်မောင်က ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏ ။
“ တခြား မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သန်းနုကိစ္စပါ…”
“ ဗျာ..ဦးလေး..သန်းနု ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…”
“ အင်း.. သန်းနုကတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..။ ဖြစ်တာက မိုးမြင့်ရှိန်ဘဲ…”
“ ခင်ဗျာ…ဘယ်လို…”
“ ကဲ.. မောင်ရင်မောင်.. မင်း စိတ်အေးအေးထား ..။ ဦးလေး အစအဆုံး ပြောပြမယ် …”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ …ဦးလေး…”
“ မင်းနဲ့ သန်းနုတို့ သမီးရည်းစား ဖြစ်နေကြတာ တို့ စက်ဝန်း တစ်ခုလုံး အသိဘဲနော် …”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
“ မင်းတို့ သမီးရည်းစားဖြစ်တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ..”
“ ( ၂ ) နှစ်ကျော်ပါပြီ..ဦးလေး …”
“ မင်းနဲ့ သန်းနုတို့ ဘယ်တော့လောက် လက်ထပ်မယ်လို့ မှန်းထားသလဲ…”
“ နောက် (၂) နှစ်ကျော်လောက်နေမှ ကျွန်တော် ဘွဲ့ရပြီးမှ လက်ထပ်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ သဘောတူထားပါတယ်.. ဦးလေး..”
“ သန်းနုကလည်း မင်းကို တော်တော် ချစ်ရှာတယ်နော်..”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်.ဦးလေး …”
“ မင်း သန်းနုကို လက်လွှတ်ခံနိုင်ပါ့မလား…”
“ ဟာ..ဦလေးရယ်..ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ..”
“ ကဲ.. ဒါဆိုရင်တော့ အမြန်ဆုံး ခိုးပြေးဖို့ လုပ်တော့ကွာ…”
“ ဘာ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ … ဦးလေးရယ်..။ ကျွန်တော် ဘွဲ့ရပြီးမှ လူကြီးစုံရာနဲ့ တောင်းရမ်း…….”
“ မရတော့ဘူး.. မောင်ရင်မောင်..။ အချိန်မမှီနိုင်တော့ဘူး…”
“ ဦး.. ဦးလေးရယ်..။ ကျွန်တော့်ကို ရှင်းပြပါဦး..။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်လို့လဲဟင်…”
“ အင်း.. ဦးလေးအနေနဲ့က မင်းကိုရော သန်းနုကိုပါ ကိုယ့်သားသမီးလေးတွေလို ခင်ခဲ့ရ.. သံယောဇဉ် ထားခဲ့ရတာ မင်း သိပါတယ်ကွာ…”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး …”
“ အဲဒီတော့ ဦးလေး အခုပြောမယ့် စကားတွေကို မင်း တသက်လုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့ကွာ ..။ နောက်ပြီး သန်းနုကိုလည်း မင်း တသက်လုံး မပြောပါနဲ့ကွာ..”
“ ဟုတ်ကဲ့.. ဦးလေး … ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ်….”
“ ကဲ.. ဦးလေး.. လိုရင်းဘဲ ပြောတော့မယ်ကွာ..။ သူဌေးသား မိုးမြင့်ရှိန်က သန်းနုကို သဘောကျနေတာ ကြာပြီကွ…”
“ အင်း..ကျွန်တော် ထင်တော့ ထင်သားဘဲ…”
“ အဲဒါ သူဌေးကြီး ဒီတစ်ခေါက်လာတော့ မိုးမြင့်ရှိန်က သူ့အဖေနဲ့ အမေကို ဖွင့်ပြောတော့ သူဌေးကြီးနဲ့ သူဌေးကတော်က ပထမတော့ သန်းနုက စက်ထဲက အလုပ်သမ ဖြစ်နေတော့ သဘောမတူချင်ဘူး ..။ နောက်တော့ သန်းနုက လိမ်မာရေးခြားလည်းရှိ သူဌေးကြီးတို့ မျက်စိရှေ့တင် ကြီးလာတာလည်းဖြစ် နောက်ပြီး သူတို့သားက သန်းနုကို ယူလိုက်ရင် ခြေငြိမ်သွားမှာလို့ဘဲ တွက်ကြတယ်..။ နောက်ပြီး သန်းနုသာ သူတို့ချွေးမ ဖြစ်သွားရင် သူတို့ ဩဇာခံမှာ သေချာတယ် ဆိုပြီး နောက်ဆုံး သဘောတူသွားတယ်…”
“ ဗျာ…”
ရင်မောင်က အာမေဋိတ်သံ ထွက်သွားရ၏ ။ စကားရှည်ကြီး ပြောလိုက်ရသော ဦးမြင့်မူက သူ၏စကားကို ရပ်ပြီး အခန်းတွင်းသို့ ဟိုဒီလှမ်းကာ ကြည့်သဖြင့် ရင်မောင်က အလိုက်တသိပင် သောက်ရေတစ်ခွက် ခပ်ကာ ဦးမြင့်မူ၏ အနားသို့ သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ရိုရိုသေသေပင် ရေခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ရင်မောင်သည် သူ မူလက ထိုင်နေရာ ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် သွားကာ ထိုင်လိုက်၏ ။
ဦးမြင့်မူက ရင်မောင် တရိုတသေ ပေးလာသော ရေခွက်ကို ယူပြီး တဝက်မျှ သောက်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်သို့ အသာပြန်တင်ကာ သူ၏ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုးလားထိုင်တွင် ထိုင်နေသော ရင်မောင်ကို အကဲခတ်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။
“ ဆက်..ဆက်ပြီး..ပြောပါဦး..ဦးလေး …”
“ မိုးမြင့်ရှိန်နဲ့ သန်းနုကို သူဌေးကြီးနဲ့ သူဌေးကတော်ကြီးက သဘောတူပြီးတဲ့ နောက်မှာ အခု သန်းနုအမေကို (၇) ရက် စခန်းဝင်ဖို့ ရန်ကုန်ကို ခေါ်သွားကြတယ်…။ တရားစခန်း ပြီးတာနဲ့ သန်းနုအမေကို သူဌေးကြီးတို့ လင်မယားက နားချကြလိမ့်မယ်…။ မင်းဘဲ စဉ်းစားကြည့်လေ..။ သန်းနုအမေက သူဌေးကြီးတို့ကို လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလား …။ သန်းနုအမေကို ပြောပြီးတာနဲ့ မိုးမြင့်ရှိန်နဲ့ သန်းနုတို့ကိစ္စကို ရက်ပိုင်းအတွင်း စီစဉ်ကြလိမ့်မယ်..။ ဦးလေးလည်း ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာတင် ဆိုတော့ တော်တော်ဘဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်.. မောင်ရင်မောင်ရာ…”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် အိုစာလို့သွားသော မျက်နှာဖြင့် ထိုင်နေရာမှထကာ ဖွင့်ထားသော ရုံးခန်း ပြူတင်းပေါက်တွင် ရင်မောင်ရှိရာဖက်သို့ ကျောပေးကာ ရပ်နေပြီး အဝေးကို မျှော်ကာ ကြည့်နေ၏ ။
ရင်မောင်ကတော့ ဦးမြင့်မူ၏ စားပွဲရှေ့တွင်ရှိသော ကုလားထိုင်တွင် ငေးကြောင်ကာ ထိုင်လျက်ရှိ၏ ။( ၅ ) မိနစ်လောက် ကြာမှ ရင်မောင်သည် ထိုင်နေရာမှ ဗြုံးကနဲ ထကာ ဦးမြင့်မူ ရပ်နေသော နေရာသို့ လျှောက်သွား၏ ။
“ ဦးလေး.. ကျွန်တော့်ကို ကူညီပါဦး .. ဦးလေးရယ်… နော် ..”
ဦးမြင့်မူက သူ၏နောက်တွင် ရောက်နေသော ရင်မောင့်ဖက်သို့ သူ၏ကိုယ်လုံးကို တဖြေးဖြေးချင်း လှည့်ကာ ရင်မောင်က သူ့ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်နေသော ရင်မောင်၏ မျက်နှာကို ခပ်တွေတွေလေး တစ်ချက် စိုက်ကြည့်ပြီး သူ၏ခေါင်းကို ဆတ်လိုက်၏ ။ ဦးမြင့်မူသည် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် လုပ်လျှက် လက်နှစ်ဖက် နောက်ကိုပစ်ကာ သူ၏ စားပွဲနောက်ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ်တွင် သူ့ခေါင်းကို မှီပြီး မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ကာထားလိုက်၏ ။
ရင်မောင်ကတော့ ဦးမြင့်မူ၏ နောက်မှ ကပ်ပြီး လျှောက်လာရင်း စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်တွင် ပြန်ကာ ထိုင်ရင်း ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာအား အားကိုးတကြီး ကြည့်နေ၏ ။ ခဏကြာတော့မှ ဦးမြင့်မူသည် သူ၏မျက်လုံးများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး သူ၏ခေါင်းကိုလည်း ကုလားထိုင် နောက်မှီတွင် မှီထားရာမှ ပြန်မတ်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် သူ့ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်လို့နေသော ရင်မောင်၏ မျက်နှာကို စိုက်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။
“ ဒီမှာ…မောင်ရင်မောင်…”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဦးလေး …”
ဦးမြင့်မူက စကားစလိုက်လျှင်ပင် ရင်မောင်မှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလေး ဖြစ်လို့သွားရ၏ ။
“ အခု ဦးလေး မင်းကိုပြောတဲ့ ကိစ္စတွေရယ်.. ဦးလေး မင်းကို ကူညီလိုက်တာတွေရယ်ကို မင်း တသက်လုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့..။ သန်းနုကိုလည်း မပြောပါနဲ့ကွာ…”
“ စိတ်ချပါ ဦးလေး ..။ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်…”
“ အေး..အေး…”
ဦးမြင့်မူက ခေါင်းဆတ်လိုက်ပြီး သူ၏ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်တစ်ရွက်ကို ယူကာ စာ ( ၅ ) ကြောင်း ( ၆ ) ကြောင်းလောက် ရေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ စားပွဲအံဆွဲကို ဖွင့်လိုက်ပြန်၏ ။ ပြီးတော့ အံဆွဲထဲမှ ငွေစက္ကူ တစ်ထပ်ကို ယူလိုက်၏ ။
“ ဒါက မင်းတို့သုံးဖို့ ငွေတစ်သောင်း..။ ဦးလေးက ကူညီတာ ..။ ပြန်ပေးစရာ မလိုဘူး ..။ ဒီက နောက်ကြောင်းကိစ္စတွေကို ဘာမှ မစဉ်းစားနဲ့ ..။ ဦးလေး အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပြီး ( ၂ ) ရက် ( ၃ ) ရက်အတွင်း မင်းတို့ကိုလာပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်….”
ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူက သူ၏ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်နေရာမှထကာ စားပွဲကိုပတ်ပြီး ထွက်လိုက်၏ ။ ရင်မောင်ကလည်း ထိုင်ရာမှထကာ စားပွဲဘေးတွင် ဦးမြင့်မူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်၏ ။ ပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူ၏ရှေ့တွင် ရင်မောင်သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ချလိုက်ပြီး သူ၏ လက်အတွင်းတွင် ဦးမြင့်မူ ပေးလိုက်သော စာနှင့် ငွေတစ်သောင်းတို့ကို ကိုင်ကာ လက်အုပ်ချီ ကန်တော့လိုက်တော့၏ ။
“ အင်း.. ကျန်းမာပါစေ.. ချမ်းသာပါစေ.. သွားလမ်းလာလမ်းတွေ ချောမွေ့ပါစေ..။ ဒီလင်ဒီမယား အိုအောင်မင်းအောင် ပေါင်းရပါစေကွယ်…”
သူ၏ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး လက်အုပ်ချီကာ ကန်တော့နေသော ရင်မောင်ကို ဦးမြင့်မူသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး အက်ကွဲသံလေးများ ရောလို့နေသော ခပ်ရှရှ အသံဖြင့် ဆုပေးနေ၏ ။ ကန်တော့နေသော ရင်မောင်ကို ကြည့်နေသော ဦမြင့်မူ၏ မျက်နှာသည်လည်း သမ်းနည်းတာလား.. စမ်းသာတာလား.. ကြေကွဲတာလား.. ခွဲခြားလို့ မရသော ပုံရိပ်တို့သည် ဦးမြင့်မူ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် အရောင် အမျိုးမျိုးဖြင့် တခဏအတွင်းမှာပင် ပြောင်းလဲကာသွား၏ ။ ကန်တော့ပြီးသည်နှင့် ရင်မောင်သည် ဦးမြင့်မူ၏ ရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။
“ ဦးလေး..ကျွန်တော် သွားတော့မယ်…”
“ အေး.. ပဲ့ထောင်ထဲသာ တစ်ခါထဲ ဆင်းနေလိုက်တော့..။ ဘယ်မှ မသွားနဲ့တော့နော်…”
ပြောရင်း ဦးမြင့်မူ၏ လက်တစ်ဖက်က ရင်မောင်၏ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်သေး၏ ။ ရင်မောင်က ခေါင်းငြှိမ့်ပြကာ အခန်းဝသို့ လျှောက်သွားတော့၏ ။ ဦးမြင့်မူက အခန်းဝသို့ လျှောက်လှမ်းသွားနေသော ရင်မောင်၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်လျှက် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်၏ ။ ရင်မောင်မှာ အခန်းဝသို့ ရောက်နေပြီ ။
“ အော်..မောင်ရင်မောင်…”
ရင်မောင်က အခန်းဝမှ ဦးမြင့်မူ ရှိရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်၏ ။
“ ဟုတ်ကဲ့ …ဦးလေး…”
“ ပဲ့ထောင်ထဲကို သန်းနုရောက်လာရင် ဘာမှမမေးနဲ့ ..။ သူဘယ်လို ရောက်လာတယ် ဆိုတာကို မင်း သူ့ကို တသက်လုံး မမေးနဲ့နော်..”
“ စိတ်ချပါ ဦးလေး .. ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ် …”
“ အေး.. အေး.. သွားတော့..။ ဦးလေးလည်း သန်းနုကို ပဲ့ထောင်ထဲ ရောက်လာအောင် စီစဉ်ရဦးမယ်…။ သူလာတဲ့အထိတော့ မင်း စိတ်ရှည်ရှည် စောင့်နော် ..။ နောက်ပြီး မင်းလည်း ပဲ့ထောင်ထဲက ဘယ်မှမသွားနဲ့..။ ဦးလေးမှာတာတွေကို သေသေချာချာ လုပ်နော်.. မမှားစေနဲ့…”
“ ဟုတ်ကဲ့..စိတ်ချပါ..ဦးလေး….”
ရင်မောင် ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည်လည်း အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏ ။ ထို့နောက် ဆန်စက်နှင့် တွဲလျက် ရုံးအဆောက်အဦးအတွင်းမှ ထွက်လာကာ ဆန်စက်ဘေးရှိ လမ်းမှ ပတ်ပြီးထွက်ကာ ဆန်ဂိုဒေါင်ဖက်ကို လာခဲ့၏ ။ ဆန်ဂိုဒေါင်သို့ ရောက်တော့ ဂိုဒေါင်ရှေ့ရှိ ခေါက်တံခါးမှာ တစ်ချပ်ဟကာ ဖွင့်ထား၏ ။ ဦးမြင့်မူက ဂိုဒေါင်တွင်းသို့ ခေါင်းပြူပြီး ကြည့်လိုက်၏ ။
ဆန်ဂိုဒေါင်မှာ ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုး ဖြစ်ပြီး ကြမ်းခင်းတွင် ခြောက်သုံး ပျဉ်ပြားများ စီပြီး မူလီစွဲကာ ခင်းထား၏ ။ ဂိုဒေါင်အတွင်းတွင် ဆန်အိတ်များမှာ ပေ( ၅ဝ ) ပတ်လည်ကျယ်သော ဂိုဒေါင်၏ တဝက်မျှသာ ရှိ၏ ။ ဆန်အိတ်များ မရှိသော ဂိုဒေါင်၏ ဝင်ပေါက်ဖက်တွင် ဝင်ပေါက်၏ ဘေးနားမှာ ဒရဝမ် ရန်ကနားမှာ အိပ်ရာခင်းနေ၏ ။ ဂိုဒေါင်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တာလပတ်ခင်းပြီး တာလပတ်ပေါ်မှာ အညာစောင် တပတ်နွမ်းကို ခင်းကာ ခေါင်းအုံးလေးတစ်လုံး တင်ထား၏ ။ ခေါင်းအုံးလေး ဘေးတွင် ဂွမ်းစောင် တပတ်နွမ်းလေး တစ်ထည်ကို
ခေါက်ပြီး ချထား၏ ။ အိပ်ယာခင်း အညာစောင် တပတ်နွမ်းကို လက်ဖြင့်သပ်ကာ ဖြန့်နေသော ရန်ကနားသည် ဂိုဒေါင်ပေါက်တွင် လူရိပ်မြင်သောကြောင့် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်၏ ။
“ ဟာ..ဆရာကြီး …”
“ ရန်ကနား.. မင်း အိပ်တော့မလို့လား..”
“ ဟာ..မဟုတ်ပါဘူး ဆရာကြီး ..။ ကျွန်တော် တစ်ည မအိပ်ပါဘူး..။ ညောင်းရင် ကျောဆန့်လို့ရအောင် အိပ်ယာခင်းထားတာပါ…”
“ မအိပ်သေးရင် လာဦး…”
“ ဟုတ်ကဲ့ … ဆရာကြီး…”
ရန်ကနား ဂိုဒေါင်အပြင်သို့ ရောက်သည်နှင့် ဦးမြင့်မူက သူ၏အိပ်ထဲမှ ငွေတစ်ထောင်တန် တစ်ရွက်နှင့် ငါးရာတန် တစ်ရွက်တို့ကို ထုတ်ပြီး ရန်ကနားကို လှမ်းပြီး ပေးလိုက်၏ ။
“ ရော့.. မင်း မြို့ထဲသွားပြီး ငါ့ဖို့ ခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ ဝယ်ပေးစမ်းကွာ…။ ဆိုက်ကားနဲ့သွား..။ ဆိုက်ကားကိုလည်း တအား မနင်းခိုင်းနဲ့ဦး..။ ငါက အခုတင် ထမင်းစားပြီးတာ။ စာရင်းတွေ တစ်ညလုံးပေါက် လုပ်ရမှာမို့ မိုးလင်းခါနီး စားဖို့ ဝယ်ခိုင်းတာ..။ ပိုတာ မင်း ယူပေါ့ကွာ…”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး…”
ပြောပြီးသည်နှင့် ရန်ကနားသည် ဦးမြင့်မူ၏ လက်တွင်းမှ ပိုက်ဆံကို ယူကာ ထွက်သွားတော့၏ ။ ဆန်စက်မှာ မြို့ဆင်ခြေဖုံးတွင် ရှိပြီး ဆိုက်ကားနှင့်သွားလျှင် ခေါက်ဆွဲဆိုင် ရောက်အောင် နာရီဝက်မျှ နင်းရပေမည် ။ ရန်ကနား ဆိုက်ကားစီးမည် မဟုတ် ။ ဆိုက်ကားခကို သူ ယူမည် ဖြစ်သည် ။ ပြီးတော့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်တွင် တစ်ခွက် တစ်ဖလား မော့ပြီးမှ ရန်ကနားသည် ပြန်လာလိမ့်မည် ။
ဦးမြင့်မူသည် ဆန်ဂိုဒေါင်အတွင်းသို့ လှည့်ပတ် ကြည့်ရှုလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ဂိုဒေါင်ရှေ့ရှိ လုံခြုံရေး မီးလုံးကို ပိတ်လိုက်၏ ။ ဂိုဒေါင်အတွင်းရှိ ( ၁၀ဝ ) အား မီးလုံးတစ်လုံးသာ လင်းလျက် ရှိတော့၏ ။ ဦးမြင့်မူသည် ဂိုဒေါင်ဝင်ပေါက်က ခေါက်တံခါးရှိ ဟဖွင့်ထားသော တံခါးချပ်နေရာမှနေပြီး အပြင်သို့ ထွက်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ည ( ၁ဝ ) နာရီ ရှိပေပြီ ။
ဦးမြင့်မူသည် ဂိုဒေါင်အပေါက်ရှိ ဟထားသော တံခါးချပ်ကို ဂိုဒေါင်အပြင်မှနေပြီး ဆွဲပိတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ဂိုဒေါင်ဝင်ပေါက် ဘေးတွင် ဂိုဒေါင်နံရံနှင့် တွဲပြီး ရိုက်ထားသော တန်းလျားလေးမှာ ထိုင်နေလိုက်၏ ။ ထိုစဉ်မှာပင် ဂိုဒေါင်ရှေ့မှ ပတ်ပြီး ဖေါက်ထားသော လမ်း အတိုင်း ဂိုဒေါင်နှင့် ပေ ( ၃၀ဝ ) အကွာသို့ ရောက်လို့လာသော သန်းနုသည် သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုက်လို့လာသော ပလောပီနံ အိပ်သေးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပိုက်လျှက် ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လို့လာ၏ ။
သူမသည် ခြေလှမ်းများကို သွက်သွက်လှမ်းလို့ လာသည် ဖြစ်လို့ သူမ၏ အိစက်လုံးတစ်လို့နေသော ဖင်သားကြီးများမှာ တုန်ခါလှုပ်ရမ်းလျက် သူမ၏ နို့လေးများမှာလည်း တသိမ့်သိမ့်ခေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်လို့နေ၏ ။ သန်းနုသည် သူမ၏ရှေ့သို့ လှမ်းမျှော်ကာ ကြည့်လိုက်၏ ။ ဆန်ဂိုဒေါင်ကို နီးလာပြီ ဖြစ်၏ ။ ဆန်ဂိုဒေါင်ရှေ့မှ ကပ်ပြီး ဖေါက်ထားသော လမ်းအတိုင်း သွားလျှင် ဆန်ဂိုဒေါင်ကို လွန်ပါက အောက်ခြေ ပေ( ၄ဝ ) ပတ်လည်လောက်နှင့် အမြင့် လူ( ၃ )ရပ်မျှ မြင့်သော စပါးပုံကြီး ရှိ၏ ။ ထိုစပါးပုံကြီးကို ပတ်ကာ ထွက်လိုက်လျှင် တံတားသို့ ရောက်ပြီ ဖြစ်၏ ။
သန်းနု တံတားသို့ ရောက်လျှင် မိုးမြင့်ရှိန် ပြောသည့်အတိုင်း ပဲ့ထောင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ရုံ ဖြစ်၏ ။ ညောင်ပင်စုရွာသို့ ပဲ့ထောင်က ဆက်မောင်းသွားပြီး ညောင်ပင်စုရွာတွင် ကြိုပြီး စောင့်နေမည့် မိုးမြင့်ရှိန်နှင့် ညတွင်းချင်း လက်ထပ်ကြရုံသာ ဖြစ်၏ ။ တွေးမိလိုက်တော့ သန်းနုရင်ထဲ နွေးကနဲ ဖြစ်လို့သွားကာ ရှက်ပြုံးလေးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်မိ၏ ။
သန်းနုသည် သူမ၏ ဖင်သားကြီးများ တုန်ခါလျှက် ရင်မို့မို့လေး နိမ့်ချီ မြင့်ချီဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေးပင် လျှောက်လှမ်းကာ ဆန်ဂိုဒေါင်ရှေ့သို့ ဖြတ်ပြီး လှောက်သွား၏ ။
“ သန်းနု…”
မတိုးမကျယ် အသံပြတ်ဖြင့် ခေါ်သံကြားလို့ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တန်ကာသွားရ၏ ။ ပြီးတော့ သန်းနုက ဆန်ဂိုဒေါင်ဖက်ကို လှည်ကကြည့်လိုက်၏ ။ ဂိုဒေါင်ဘေး တန်းလျားမှ ထလာသော စက်ကိုယ်စားလှယ်ကြီး ဦးမြင့်မူကို လရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ မျက်နှာထား တင်းတင်းဖြင့် တွေ့လိုက်ရလို့ သန်းနုမှာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်လာ၏ ။
“ နင် ဘယ်သွားမလို့လဲ..သန်းနု…”
“ ကျမ..ဟို..ဟို….”
သန်းနုမှာ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြင့် တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လို့နေ၏ ။
“ နင့်အိမ်ကို ညဖက်လာအိပ်တဲ့ ခင်လှရော …..”
“ အမ..ခင်…ခင်လှ…”
“ ကဲ…လာ…..နင့်ကို ငါ မေးစရာရှိတယ်…. အထဲဝင်…”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…”
ဂိုဒေါင်ဝင်ပေါက်ရှိ ခေါက်တံခါး၏ တံခါးတစ်ချပ်ကို ဦးမြင့်မူက တွန်းပြီး ဟပေးလိုက်ရာ သန်းနုက ရှေ့မှ ဝင်လိုက်၏ ။ သူ၏ရှေ့မှ ဂိုဒေါင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော သန်းနု၏ လုံးတစ်ကားအယ်ပြီး နေတဲ့ ဖင်သားကြီးများကို အာသာ တငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လျက် သူမ၏ နောက်မှ ကပ်ပြီး ဂိုဒေါင်ထဲသို့ ဝင်လိုက်၏ ။
နှစ်ဦးစလုံး အထဲသို့ ရောက်သည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် ဟထားသော တံခါးချပ်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းဒုန်းချလိုက်၏ ။ ပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် သန်းနုဖက်သို့ လှည့်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်၏ ။
“ ကဲ.. သန်းနု လက်ထဲက အိတ်ကို ချလိုက်ပါဦး ..။ အေးအောဆေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့..”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…”
သန်းနုသည် သူမရပ်လို့နေသော ဒရဝမ်ရန်ကနား ခင်းထားသည့် အိပ်ရာလေး ခြေရင်းသို့ သူမ၏ လက်ထဲမှ အိတ်ကလေးကို ချလိုက်၏ ။ ထိုစဉ်မှာပင် ဦးမြင့်မူသည် သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် လက်တကမ်းမျှပင် မကွာသော နေရာမှာ ရပ်ကာနေသော သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ ဆတ်ကနဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားကာ သန်းနု၏မျက်နှာ နုနုလှလှလေးကို အငမ်းမရ နမ်းတော့၏ ။
ဦးမြင့်မူက ဘယ်အချိန်ကများ အောင့်အီးပြီး နေခဲ့ရသည် မသိ ။ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်သည်မှာ သန်းနုပင် အသက်ရှုလို့ မဝ ။ တင်းကြပ်လှ၏ ။ ထိုသို့ တအား ပွေ့ဖက်ထားခံနေရတဲ့အတွက် သန်းနုသည် ဦးမြင့်မူ၏ အနမ်းများကို ရှောင်တိမ်းရာတွင် ထိရောက်မှု မရှိဘဲ စိတ်တိုင်းကျ နမ်းခြင်းကို ခံနေရတော့၏ ။
“ ဦး.. ဦးလေး.. မလုပ်ပါနဲ့… မလုပ်ပါနဲ့ဆို …. ဖယ်ပါ… ကျမ သွားမယ် …”
ဦးမြင့်မူသည် သန်းနု၏ မျက်နှာလေး အနှံ့ကို အားရအောင် နမ်းပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ၏ လက်အတွင်းမှ လွှတ်ပေးလိုက်၏ ။ သန်းနုကလည်း ဦးမြင့်မူ၏ လက်အတွင်းမှ လွတ်သည်နှင့် သူမ၏ အိတ်ကလေးကို ကောက်ယူရန် ပြင်လိုက်၏ ။
“ သန်းနု .. နင်တို့ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ… ငါသိတယ်…”
“ ရှင် ….”
သူမ၏ အိတ်ကလေးဆီမှ လက်ကလေးကို ပြန်ရုတ်ကာ ဦးမြင့်မူကို ငေးကြောင်စွာ ကြည့်လို့နေ၏ ။ မောဟိုက်နေလို့ သူမ၏ ရင်မို့မို့သည် နိမ့်ချီ မြင့်ချီ ဖြစ်လို့နေ၏ ။
“ ကဲ.. ငါ ရှင်းရှင်းဘဲ ပြောမယ် ..။ အခု ငါ့အလိုကို လိုက်ရင် နင့်ကို ကောင်းကောင်း လွှတ်ပေးလိုက်မယ် ..။ နင် ငြင်းဆန်ရင်တော့ နင်တို့ စီစဉ်ထားတဲ့ ဒီည လုပ်မယ့်ကိစ္စကို ငါဖျက်မယ်နော် ..။ နောက်ပြီး … နင် ညနေက မိုးမြင့်ရှိန်နဲ့ ရင်မောင့်အခန်းထဲမှ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကိုလည်း ငါ ရင်မောင့်ကို ပြောမယ်..။ နောက်ပြီး နင့်ကိုလည်း အိတ်တစ်လုံးနဲ့ ဆန်လာခိုးတယ် ဆိုပြီး ရဲလက်အပ်မယ်….။ ဘယ့်နှယ်လဲ.. သန်းနု…”
သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်လျက် သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးများမှ မျက်ရည်များမှာ တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းကာ လာတော့၏ ။ ဦးမြင့်မူကတော့ သန်းနုကို ပြောပြီးသည်နှင့် သူ ဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီနှင့် စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်တို့ကို ချွတ်ပြီး နံရံရှိ သံချိတ်တွင် ချိတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ ရွှေရောင် လက်ပတ်နာရီကို သူ၏ ရှပ်အင်္ကျီအိတ်ထဲသို့ ထည့်ပြီး သန်းနု၏ ဖက်သို့ ပြန်လှည့်လိုက်၏ ။
အင်္ကျီများ ကင်းမဲ့သွားသော ဦးမြင့်မူ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းသည် ကျစ်လစ်သန်မာလှ၏ ။ အသက် ၄၅ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဦးမြင့်မူမှာ ကျန်းမာ သန်စွမ်းလှ၏ ။ ဦးမြင့်မူက သန်းနုကို စိုက်ကာ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ဦးမြင့်မူ၏ ရှေ့တွင် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ တွေတွေလေး ရပ်လို့နေသော သန်းနု၏ ဦးခေါင်းလေးသည် တဖြေးဖြေးချင်း မော့လို့ လာပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းမွှာလေး နှစ်မွှာမှာ တဖြေးဖြေး ပွင့်ဟလို့လာ၏ ။
“ ဦး.. ဦးလေးရယ် .. ကျမကို… ဦး.. ဦးလေး… သမီးလို….”
“ တော်.. သန်းနု .. ဘာမှမပြောနဲ့ …။ ငါ့အလိုကိုလိုက်မယ် မလိုက်ဖူး ဆိုတာကိုဘဲ ပြော…။ ကျန်တာ မပြောနဲ့.. အချိန် မရှိဘူး …”
သန်းနုမှာ ဦးမြင့်မူကို ငေးကာ တွေပြီး မျက်တောင် မခတ်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ ( ၂ ) မိနစ်လောက်ကြာမှ သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် တဖျတ်ဖျတ် လှုပ်ရှား ပုတ်ခတ်လာပြီး သူမ၏ လက်ဖမိုးလေးဖြင့် မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်၏ ။ပြီးတော့ အံလေးတစ်ချက် ကျိတ်ခါ သူမ၏ အကြည့်ကို ဂိုဒေါင်ကြမ်းခင်းဆီသို့ အကြည့်လွှဲလျက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်း လုံးလုံးလေးများသည် တဆတ်ဆတ် တုန်ကာ တိုးငြင်းစွာဖြင့် ပြောလာ၏ ။
“ ဦး..ဦးလေး..သ…..သဘော ပါပဲ…….”
“ အေး… ဒီလိုမှပေါ့ ..။ ကဲ… နင့်အဝတ်အစားတွေ ကြေကုန်လိမ့်မယ် ..။ တစ်ခုမကျန် ချွတ်လိုက် ….”
ဦးမြင့်မူ၏ စကားဆုံးသည်နှင့် သန်းနုက နောက်သို့လှည့်ရန် ပြင်လိုက်၏ ။
“ ကျောမခိုင်းနဲ့.. သန်းနု ..။ ငါနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နေပြီး ချွတ်…”
သန်းနုသည် သူမ၏ လက်ကလေးကို ကျောဖက်သို့ပို့ပြီး သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူမဝတ်လာသော လက်စကပ်အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ကာ သူမ၏ ခြေထောက်နားတွင် ချထားသော သူမ၏ အိတ်ကလေးပေါ်သို့ အသာအယာ တင်လိုက်၏ ။ သူမ၏ အင်္ကျီလေး ကျွတ်သွားသည်နှင့် ဝင်းဝါပြည့်တင်းပြီး နုနယ်လှသော သူမ၏ ပုခုံးသားလေးများနှင့် ရင်ညွန့်သားလေးများမှာ နုပျိုကာ ချစ်စဖွယ် ထွက်ပေါ်လာတော့၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဘော်လီအင်္ကျီ အတွင်းမှ ပြည့်အန်ကာ ထွက်နေကြသော သူမ၏ နို့အုံသားလေးများသည်လည်း ဝင်းမွတ် တင်းရင်းကာ တပ်မက်ဖွယ်ရာ ရှိလှ၏ ။ ဦးမြင့်မူကတော့ သန်းနုနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လက်တကမ်းမျှပင် မကွာသော နေရာမှ သန်းနုကို အရသာခံကာ ကြည့်လို့နေ၏ ။
သန်းနုသည် သူမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ လက်ကလေးကို နောက်သို့ ပို့ပြီး သူမ၏ ဘော်လီ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို ကြုံ့ကာ သူမ၏ ဘော်လီအင်္ကျီ ပုခုံးသိုင်းကြိုးလေးများကို ပုခုံးပေါ်မှ ချွတ်လိုက်ပြီး သူမ၏ နို့လေးများပေါ်မှ ဘော်လီအင်္ကျီကို ခွာကာ သူမ၏ အင်္ကျီလေး ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်၏ ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ကြည့်နေသော ဦးမြင့်မူ၏ မျက်လုံးများသည် အရောင်လက်သွားပြီး တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်၏ ။
သန်းနု၏ ရင်ဘတ်မှ ဘော်လီအင်္ကျီလေး ကွာသွားသည်နှင့် ဝင်းမွတ်ပြီး တင်းတင်းလေး ဖြစ်နေသော လဖက်ရည်အကြမ်း ပန်းကန်လုံး အကြီးစား မှောက်ထားသည့် ပမာဏသာသာ ရှိသော သန်းနု၏ နို့လေးများမှာ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထောင်ကာ ထွက်ပေါ်လို့ လာကြတော့၏ ။ ခန္ဓကိုယ်လေး၏ အပေါ်ပိုင်းတွင် အဝတ်အစား ကင်းမဲ့လို့ သွားရသော သန်းနုသည် သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုယ်လုံးလေး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် တွဲလောင်းချကာ ခပ်ထွေထွေလေး ရပ်လို့နေ၏ ။
“ သန်းနု.. သန်းနု.. မင်း ထမိန်လေးကို ဦးလေး ချွတ်ပေးမယ်လေ ..”
“ ဟင့်အင်း..ကျမဘာသာ ချွတ်ပေးပါ့မယ်…”
ပြောပြီးသည်နှင့် သန်းနုသည် သူမ၏ ခါးတွင် ညှပ်လို့ထားသော ထမိန်စလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲကာ ဖြေးဖြေးချင်း ထုတ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက် တည်းနှင့်ပင် ခါးမှ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သော ထမိန်စလေးကို ကိုင်ပြီး ထမိန်လေးကို ဖြေးဖြေးပင် ဖြန့်ကာ ထုတ်လိုက်၏ ။ ထိုအခါတွင် ထမိန်စလေးကို ကိုင်ပြီး ဖြန့်ထားသော သူမ၏ လက်ကလေး၏ အခြားတဖက်တွင် ရှိသော ထမိန်းစလေး၏ အပေါ်ဖက် အနားလေးသည် သူမ၏ ပေါင်ဖျားလောက်ထိ လျှောကျသွားပြီး ဖြူဖွေးလုံးတစ်နေသော သူမ၏ ဖင်သားကြီး တခြမ်းနှင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တုတ်ခဲကာနေသော သန်းနု၏ ပေါင်တန်ကြီး တစ်ဖက်မှာလည်း ဝင်းဝါစွာ ထွက်ပေါ်လာပြီး သန်းနု၏ ပေါင်ရင်းမှ မဲနက်ပြီး တွန့်လိမ်လို့နေသော စောက်ပွှေးလေးများပင် တချို့တဝက် ထွက်ပေါ်လို့ လာတော့၏ ။
ခဏလေးနေပြီးမှ သန်းနုသည် သူမ၏ လက်ကလေးအတွင်းမှ ထမိန်စလေးကို လွှတ်ချလိုက်ရာ သူမ၏ ထမိန်လေးမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကာ ကျသွားတော့၏ ။
“ လှလိုက်တာ…သန်းနုရယ်….”
ဦးမြင့်မူက ကတုန်ကယင် ပြောလိုက်စဉ်မှာပင် သန်းနုသည် သူမ၏ ခြေထောက်များတွင် ကွင်းလုံးပုံကျနေသော သူမ၏ ထမိန်လေးကို ကောက်ယူပြီး သူမ၏ အိပ်လေးဘေးတွင် ပုံထားလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကား ရပ်ကာ နေလိုက်၏ ။ ထိုစဉ်မှာပင် ဦးမြင့်မူ၏ လက်တစ်ဖက်သည် အမွှေးနက်လေးများ တွန့်လိန်ကာ ပေါက်နေပြီး ဖေါင်းဖေါင်းမို့မို့လေး ဖြစ်နေသော သန်းနု၏ စောက်ဖုတ် ဖြူဖြူနုနုဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး အောက်ဖက်မှ ပင့်ကာ ကိုင်လာသဖြင့် သန်းနုက သူမ၏ ခါးလေးကို နည်းနည်းကော့ပေးလိုက်၏ ။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုသည် ယောင်ကိုင်းကာ အမ်းတန်းတန်းလေး ဖြစ်လို့ နေသည်ကို ဦးမြင့်မူ တွေ့လိုက်ရ၏ ။ ကိစ္စမရှိပါ ။ သန်းနု၏ အရွယ်နှင့် အလုံးအထည်တို့အရ ဆိုလျှင် နောက်ထပ် ကောင်းကောင်းကြီး အလိုးခံနိုင်သေး၏။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်ကို လှမ်းကိုင်လာသော ဦးမြင့်မူ၏ လက်တစ်ဖက်သည် အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ကာ ပွတ်လိုက်ရာ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေး တစ်ချက် တွန့်သွား၏ ။ ကျန်လက်တဖက်ဖြင့် သူ၏ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်၏ ။ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ သန်းနု၏ မျက်ဝန်းများမှာ ဝင်းလဲ့လို့ သွား၏ ။ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်သည်နှင့် ထွက်ပေါ်လို့ လာသော ဦးမြင့်မူ၏ လီးတန်ကြီးမှာ ညိုမဲနေပြီး မာတောင်နေကာ အရှည် ( ၇ ) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်မှာ ကျပ်လုံးသာသာလောက် ရှိပြီး ထိပ်ဖူးကြီးမှာ ပြဲလန်ကာ အရည်များစိုလျှက် တဆတ်ဆတ် တငေါက်ငေါက် ဖြစ်နေ၏ ။ ချက်ချင်း ဆိုသလိုပင် သန်းနု၏ လက်ကလေး တစ်ဖက်သည် ဦးမြင့်မူ၏ လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ အုပ်လို့ ကိုင်လာကာ ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ပါတော့သည် ။
သွေးသားဆူဖြိုးလှသော ငယ်ရွယ်သူ မိန်းကလေး တစ်ဦးသည် သူမကို လိုးတော့မှာ သေချာနေသည်ကို သိလို့နေသော ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ရှေ့တွင် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ထိုယောက်ျားသား ကြည့်ရန် တစ်လွှာချင်း ချွတ်လို့ ပြနေချိန်မှာပင် သူမ၏ သွေးသားတို့သည် တည်ငြိမ်စွာဖြင့် မရပ်တည်နိုင်တော့ပါ ။ သန်းနုသည် သူမ၏ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပေးနေစဉ်ကပင် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းရှိ သွေးသားတို့မှာ လှုပ်ရှားနိုးထ လာခဲ့ရပြီ ဖြစ်၏ ။ လီး၏ အရသာကို ခံစားခဲ့ သိခဲ့သော သန်းနုသည် ကြီးမားရှည်လျားပြီး အသဲယားဖွယ်ကောင်းလှသော လီးကြီးကို တွေ့မြင်ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတို့သည် စတင် သောင်းကျန်းလာတော့၏ ။
ဦးမြင့်မူနှင့် သန်းနုတို့သည် တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လျက် ဦးမြင့်မူက သန်းနု၏ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပင့်ကာပင့်ကာ ပွတ်ပေးနေသလို သန်းနုကလည်း သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးကို ပွတ်ကာပေးနေ၏ ။ ခဏအကြာတွင် ဦးမြင့်မူသည် ရုတ်တရက် ဆိုသလို ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးကို သူမ၏ ဖင်သားကြီးများ နေရာသို့ သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ၏ မျက်နှာဖြင့် အပ်လိုက်၏ ။ ပြီးသည်နှင့် သန်းနု၏ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက်သို့ သူ၏ လျှာဖြင့် အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင်ကာပင့်ကာ မြိန်ရည်ယှက်ရည် ယက်လေသည် ။ သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သန်းနု၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေး၏ ။
“ အ…… အ…….. အ…. ဦးလေး…. မလုပ်နဲ့ ….. အင့်….. အိ…. ဟင်း… ဟင်း……….”
သန်းနု ကောင်းတာနဲ့ ယားတာကို ရောထွေး ခံစားရလျက် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်လျက် ဖြစ်နေရသည် ။ ဦးမြင့်မူက တဖန် သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို သန်းနု၏ ရှေ့ဖက်သို့ ပြောင်းကာ သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ခပ်ဟဟ ဖြဲလျှက် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုကြားသို့ သူ၏လျှာဖျားကို သွင်းကာ အောက်မှအပေါ်သို့ လှန်ပြီး ယက်ပေးနေသဖြင့် နီရဲကာနေသော သန်းနု၏ စောက်စိလေးမှာလည်း လျှာဖြင့် ထိတွေ့ကာ အယက်ခံနေရတော့၏ ။
“ အင်…. အ…. အ….. အိ…. ကျွတ်.. ကျွတ် …… အီး…… အင်း….. ဟင့်…….”
ဦးမြင့်မူမှာ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ကို မြိန်ရည်ယှက်ရည် ယက်ပေးနေသည့်အလျောက် သန်းနု၏ ဖြူ ဖြူဖွေးဖွေး ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီး သူမရဲ့ ခေါင်းလေးမှာလည်း မော့မော့ကာ သွားရ၏ ။ သန်းနု၏ စောက်ပတ်ကို ဦးမြင့်မူသည် အားရအောင် ယက်ပြီးသည်နှင့် သန်းနု၏ အရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်နေရာမှထပြီး ရပ်လိုက်ကာ သန်းနု၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ပြီး ရန်ကနား၏ အိပ်ယာပေါ်သို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဖိနပ်ချွတ်ကာ တက်လိုက်ကြပြီးသည်နှင့် သန်းနု၏ ခါးလေးကို ဖက်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်၏ ။ သန်းနုကလည်း အလိုက်သင့် ထိုင်ချလိုက်၏ ။
နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာပေါ်တွင် ထိုင်လျက်သား ဖြစ်သွားပြီးသောအခါမှ ဦးမြင့်မူသည် သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်တော့၏ ။ သန်းနု၏ ကျောပြင်လေးနှင့် အိပ်ရာတို့ ထိမိလျှင် ဆိုရင်ဘဲ ဦးမြင့်မူသည် သူ၏မျက်နှာကို သန်းနု၏ နို့လေးများကို အပ်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့၏ ။ ဦးမြင့်မူ၏ နှုတ်ခမ်းများသည် ကပ်စေးစေးလေး ဖြစ်နေသည်ကို သူမ၏ နို့လေးများက ထိတွေ့လိုက်ရ၏ ။ သန်းနု ခင်မျာမှာတော့ လူးပျံကာ ခံစားနေရရင်းက သူမ၏ ကိုယ်လုံးဘေးတွင် ရှိနေသော ဦးမြင့်မူ၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ လက်ကလေး တစ်ဖက်ဖြင့် လိုက်လို့ စမ်းကာ ရှာဖွေပြီး လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေ၏ ။ သန်းနု၏ နို့လေးများကို အားရအောင် စို့ပြီးသောအခါတွင်တော့ ဦးမြင့်မူသည် သူ၏ကိုယ်ကို သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးအပေါ်မှ ခွကာ သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးမှကွေးကာ ထောင်ပေးလိုက်ပြီး ခပ်ကားကား လုပ်ပေးကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ပြီး ထိုင်လိုက်၏။
သန်းနု၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကား တင်းမာပြီး အရည်များ စိုရွှဲကာ မက်မောစရာ ဖြစ်လို့ နေတော့၏ ။ သန်းနု၏ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားသို့ ဦးမြင့်မူသည် ဝင်ထိုင်ပြီးသည်နှင့် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့၏ ။
“ ဗျစ်..ဗျစ်..ဗျိ …..”
“ အင့်…အ…..အ…”
“ ဗြိဗြိ…..ဖွတ် ….”
“ အ….အင့်…အ…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ် …….”
သန်းနု၏ ခါးလေး ကော့တက်သွားရ၏ ။ ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးကတော့ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံး ဝင်လို့ သွားတော့၏ ။ သူ၏လီးကြီးကို ဦးမြင့်မူသည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ပြန်ပြီး ဆွဲထုတ်ကာ ပြန်ဆောင့်သွင်းပြီး လိုးတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…….”
“ အင့်….အ…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…..”
“ အမေ့ …”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အင့်…”
ချောမောလှပပြီး အချိုးအစားကျနလှသော သန်းနုကို ကြည့်ပြီး အံတကြိတ်ကြိတ် ဖြစ်နေခဲ့ရသော ဦးမြင့်မူသည် လှပလွန်းသော သန်းနု၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို အားပါးတရ လိုးနေရသည့်အပြင် သူ၏ လီးကြီးမှာလည်း ကျဉ်းကြပ်လှသော သန်းနု၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းဝယ် နူးညံ့ စိုစွတ်လို့နေသော စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများနှင့် ထိတွေ့လာရပြန်တော့ နွားသိုးကြိုးပြတ် ဖြစ်ကာ သန်းနုကို မညှာမတာပင် လိုးကာနေတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
သန်းနုမှာလည်း အောက်မှနေပြီး ပက်လက်ကလေး လှန်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကားလျက် အလိုးခံနေရင်း ဦးမြင့်မူ၏ ဆောင့်ချက်များကို သူမ၏ ဖင်သားကြီးများ ကြွလျက် ကော့ကော့ပေးကာ အလိုးခံနေ၏ ။ တတ်ကျွမ်းမှု မရှိသောကြောင့် ထိရောက်မှု မရှိသော်လည်း ကော့ကော့ပေးပြီး အလိုးခံနေသည် ဆိုသည်ကပင် ဦးမြင့်မူ၏ ရင်ကို ” ဖျင်း ” ကနဲ “ဖျင်း” ကနဲ ဖြစ်စေတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်..”
ဦးမြင့်မူသည် အလိုးကျွမ်းကျင်သဖြင့် ထိထိမိမိရှိအောင် လိုးပေးနေသည့်အပြင် သူ၏လီးကြီးမှာလည်း ကြီးမားရှည်လျားလှသဖြင့် အလိုးခံနေသော သန်းနုမှာ အရသာများတွေ့ကာ နေတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ် …”
“ အ.. ကျွတ်ကျွတ်…. ကောင်းလိုက်တာ .. ဦးလေး ရယ်….. အား….. အ……”
လီးတန်ကြီးမှာ ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်တိုင်း သူမ၏ နူးညံ့လှသော စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများနှင့် မာတောင်ပြီး သန်မာလှသော လီးတန်ကြီးတို့သည် စီးစီးပိုင်ပိုင် ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ ထိပြီး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ဆိမ့်ဆိမ့်သွားကြရ၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်..ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အင်း…အား…ဦး …ဦးလေး….ဟင့်…ဟင့် ….”
ဆောင့်လိုးရင်း အရှိန်ကောင်းနေစဉ်မှာပင် ဦးမြင့်မူသည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲမှ လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ကုန်စင်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်သဖြင့် အရသာများ တွေ့နေသော သန်းနုမှာ မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်ကာ သူမ၏ ခေါင်းလေးမှာ ခါရမ်းသွား၏ ။
“ သန်းနု…ဘေးဖက်ကို စောင်းလိုက် …”
“ ကျွတ်..မြန်မြန်လုပ်..ဦးလေးရာ…”
“ အင်းပါ…”
စကားဆုံးသည်နှင့် သန်းနုသည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကို သူမ၏ ဘယ်ဖက်ရှိ ဦးမြင့်မူ၏ ညာဖက်သို့ စောင်းကာ ပေးလိုက်၏ ။ သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေး စောင်းသွားသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် သူ၏ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ အပေါ်ဖက်ရှိ ညာဖက် ခြေထောက်လေးကို ဒူးမှကွေးပြီး သူမ၏ ဗိုက်ဖက်သို့ သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီးကို ကပ်ကာ ကွေးတင်လိုက်၏ ။ ပြီးတော့ စောင်းကာထားသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး၏ အောက်ဖက်ရှိ စင်းလို့ထားသော သူမ၏ ဘယ်ဖက် ခြေထောက်၏ ပေါင်လုံးကြီးအရင်းတွင် ဦးမြင့်မူသည် ခွလျက် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး စောစောက ကွေးတင်ထားသော သန်းနု၏ပေါင်ကို သူ၏လက်ဖြင့် ဆွဲကာ အပေါ်သို့ မလိုက်ပြီး သန်းနု၏ စောက်ပတ်ဝတွင် သူ၏ လီးကြီးကိုတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့၏။
လီးကြီးသည် သန်းနု၏ စောက်ပတ်ထဲကို့ တဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် သူ၏လက်ဖြင့် မ လို့ထားသော သန်းနု၏ ကွေးထားသော ညာဖက်ပေါင်ကို ကွေးလျက်ပင် ချပြီး လိုးပေးလိုက်၏ ။ ပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် သန်းနု၏ လုံးတစ် ကားစွင့်ကာနေသော ဖင်သား တလုံးတခဲကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်ပေးသည့်အပြင် သူ၏ ညာလက်ဖြင့်လည်း သန်းနု၏ နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်ချေမွပေးကာ ဆောင့်ပြီး လိုးတော့၏။
“ ဖွတ်..ပလွတ် ..”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်လို့ တိုးဝင်လာတိုင်း သန်းနု၏ ပါးစပ်လေးမှာ ဟဟသွားရကာ အရသာများ တွေ့လို့ နေတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်..”
“ ဖွတ်..ပလွတ်..”
ပေါင်နှစ်လုံး စေ့ထားသလို ဖြစ်နေလို့ နဂိုကမှ ကျဉ်းကြပ်ကြပ် ဖြစ်နေရသော သန်းနု၏ စောက်ပတ်မှာ ပိုလို့ ကြပ်ပိတ်သွားကာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နှစ်ယောက်စလုံး အသွေးအသားများထိ ဆိမ့်လို့သွားရ၏ ။ ထို့ပြင် စောင်းပြီး အပေါ်ဖက် ဒူးကွေးကာ နောက်မှ ဘေးတိုက် လိုးနေသဖြင့် သန်မာလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သန်းနု၏ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ပြီး ဆွဲနေမိကာ သန်းနုခင်မျာမှာ သွက်သွက်ခါအောင် ကောင်းလျက် တဟင်းဟင်း ဖြစ်လို့နေတော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဟင်း.. အင်း.. ဟင်း .. ကျွတ်ကျွတ်….. ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာနော် … ဟင်း… ဟင်း…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
သန်းနု၏ နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေမွနေသော ဦးမြင့်မူ၏ ညာဖက်လက်သည် ဆောင့်လိုးနေစဉ် သန်းနု၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီး ပွတ်ကာ ပေးနေသေး၏ ။ သန်းနုမှာ တကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့်တုန်လို့နေပြီး သူမ၏ ဝင်းဝါဖြူဖွေးလို့နေသော ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း တဖြေးဖြေး ပန်းနုရောင်သို့ ပြောင်းလို့ လာလေသည် ။
“ ဖွတ်..ပလွတ် ….”
“ ဖွတ်..ပလွတ်….”
“ သန်းနု…”
“ အင်…”
“ ချစ်တယ်…ချစ်တယ်….သန်းနုလေးရယ်….”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ကျမလည်း ဦးလေးကို ချစ်တယ် …”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဆောင့်… ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ … အင်း.. ဟင်း… ဟင်း…..”
ခဏအကြာတွင်တော့ ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများက ဖျစ်ညှစ်လာကြပြီ ဖြစ်လို့ ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးမှာလည်း အရသာများ အီဆိမ့်လို့ လာရသည်ဖြစ်လို့ ဦးမြင့်မူသည် သန်းနု၏ ဖင်သားကြီးကို သူ၏ ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့်လည်းကောင်း ဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ( ၁၅ ) ချက်မျှ ဖိဆောင့်ကာ လိုးလိုက်တော့၏ ။
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ ဖွတ်..ပလွတ်…”
“ အ….သန်းနုလေးရယ်…….အ………အ………”
“ ကျွတ်.. အ…. အား…. အင်း…. ဟင်း …. ဟင်း…. ဟင်း ……….”
နှစ်ယောက်စလုံးမှာ သိမ့်သိမ့်ခါအောင် ကောင်းသွားကြလျက် ဦးမြင့်မူ၏ လီးကြီးထိပ်မှ ခပ်ပျစ်ပျစ် ပူနွေးသော သုတ်ရည်တို့သည် ပြွတ်ကနဲ.. ပြွတ်ကနဲ .. ပန်းကာ သန်းနု၏ သားအိမ်လေးထဲသို့ ဝင်သွားကြတော့၏ ။ သန်းနု၏ လုံးတစ်ကားအယ်သော ဖင်ကြီးမှာ ခဏကြာအထိ သိမ့်သိမ့်တုန်နေပြီးမှ ငြိမ်လို့ ကျသွားတော့၏ ။
ခဏကြာမှ ဦးမြင့်မူသည် သူ၏လီးကြီးကို သန်းနု၏ စောက်ပတ်တွင်းမှ ဆွဲကာ ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် သန်းနု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ သူ၏ ကွင်းလုံးချွတ်ထားခဲ့သော ပုဆိုးကို လှမ်းကာယူလိုက်ပြီး သန်းနု၏ စောက်ပတ်လေးနှင့် ပေါင်ခြံတလျှောက်ကို ယုယစွာ သုတ်ပေး၏ ။ သန်းနုကတော့ ပက်လက်လေး နေရာမှ သူမ၏ ပေါင်ဖြူဖြူလေး နှစ်ဖက်ကို ကားလို့ ပေးလိုက်ရင်း အရည်များလဲ့နေသော သူမ၏ မျက်လုံးလေးများဖြင့် ဦးမြင့်မူကို ရီဝေစွာ ကြည့်လို့နေ၏ ။ သန်းနုကို သုတ်ပေးပြီးသည်နှင့် ဦးမြင့်မူသည် သူ၏ လီးကြီးကို ပုဆိုးဖြင့် သုတ်လို့နေ၏ ။
ထိုစဉ်မှာပင် သန်းနုသည် လူးလဲထပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားများကို ဝတ်၏ ။ ဦးမြင့်မူကလည်း ထပြီး အဝတ်အစားများ ဝတ်၏ ။ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားများ နေသားတကျ ဝတ်လို့ ပြီးကြသောအခါတွင် သန်းနုက သူမ၏ အိတ်ကလေးကို ကောက်ကာ ကိုင်လိုက်၏ ။ ဦးမြင့်မူကလည်း ဂိုဒေါင်တံခါးချပ်ကို ဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် သန်းနုက ဂိုဒေါင်အပြင်သို့ အရင်ထွက်ပြီး ဦးမြင့်မူကို ဂိုဒေါင်အပြင်ဖက်မှာ ရပ်စောင့်၏ ။ အနားသို့ ဦးမြင့်မူ ရောက်သောအခါတွင်မှ နှစ်ယောက် လက်ဖျားလေးချင်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး လျှောက်လာခဲ့ကြ၏ ။ နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုမိကြချေ။
သူတို့နှစ်ယောက်သည် တဖြေးဖြေးနှင့် လျှောက်လာကြရာ စပါးပုံကြီး၏ အစွန်နားသို့တိုင် ရောက်လို့ လာကြ၏ ။ ထို စပါးပုံ အစွန်မှ ပတ်လို့ ထွက်လျှင် တံတားသို့ ရောက်တော့မည် ဖြစ်၏ ။
ထိုနေရာတွင် နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူလိုပင် ရပ်လိုက်ကြပြီး တစ်ဦးကို တစ်ဦး အတင်းပင် တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်ကြ၏ ။ ခဏနေပြီးမှ တစ်ဦး၏ ပါးကို တစ်ဦးက နမ်းပြီး လူချင်းခွာလိုက်စဉ်တွင် ဦးမြင့်မူ၏ လက်တစ်ဖက်က သန်းနု၏ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားသို့ ဝင်လာပြီး သန်းနု၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ထမိန်လေးပေါ်မှပင် ကိုင်လာလို့ သန်းနုက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို နည်းနည်းကားကာ ခါးလေးကော့ပေးလိုက်၏ ။ ဦးမြင့်မူက သန်းနု၏ စောက်ပတ်လေးကို တစ်ချက် နှစ်ချက်မျှ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီးမှ လွှတ်ပေးလိုက်တော့၏ ။
သန်းနုသည် တံတားဖက်ကို ဆက်လျှောက်သွားကာ တံတားထိပ်ရှိ ပဲ့ထောင်ထဲသို့ ဆင်းသွား၏ ။ ဦးမြင့်မူကတော့ နေရာတွင်ပင်ရပ်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့၏ ။
ခဏအကြာတွင် တဖုန်းဖုန်း တဒိုင်းဒိုင်းဖြင့် အော်မြည်ကာ ထွက်ခွာသွားသော ပဲ့ထောင်လေး၏ အသံကို ကြားလိုက်ရတော့သတည်း။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
